علوم پزشکی رازی
سال:1380 | دوره:8 | شماره:24 |تعداد مقالات:15

در بیماری هیدروپس فتالیس (هیدروپس جنینی) جنین یا نوزاد دچار ادم شدید زیر جلدی همراه تجمع مایع در حفرات صفاقی و پلور می گردد. همولیز شدید، هیپرپلازی رده اریتروئید در مغز استخوان، خونسازی خارج از مغز استخوان در کبد و طحال، اختلال عملکرد کبدی و نیز آسیت و ادم از علائم همراه آن می باشند. هیدروپس جنینی به دو نوع ایمیون و غیرایمیون تقسیم می شود. نوع ایمیون بعلت عدم سازگاری Rh و نوع غیرایمیون بعلل کروموزومی، ناهنجاری قلبی ـ عروقی، ناهنجاری اسکلتی و یا سایر علل ایجاد می شود. تشخیص آن از طریق سونوگرافی و ارزیابی مادر از طریق کنترل دقیق آنتی بادی کومبس غیرمستقیم صورت می گیرد. در صورت وجود تیتر مثبت و بالارونده ارزیابی جنین از راه آمنیوسنتز یا کوردوسنتز باید انجام شود. در صورت خطرناک بودن وضعیت جنین انتقال خون داخل رحمی و ختم حاملگی بعنوان درمان باید صورت گیرد. در صورت امکان درمان علل هیدروپس غیرایمیون نیز می تواند کمک کننده باشد. در این مقاله به ارائه دو مورد هیدروپس جنینی غیرایمیون پرداخته می شود که با اقدامات درمانی تا کنون زنده مانده اند و به زندگی خود ادامه می دهند.

بیماری های قارچی سطحی از بیماری های شایع اندمیک ایران به خصوص در نواحی روستایی و مناطقی که از نظر بهداشت در مضیقه میباشند و بیشتر با احشام و حیوانات اهلی سروکار دارند باشد. از طرفی بیماریهای قارچی ناحیه سر یا باصطلاح کچلی ها، همیشه در اطفال سنین دبستان و قبل از آن بروز میکنند. لذا بررسی و مطالعه عفونت های قارچی از دیدگاه بهداشت عمومی و طب پیشگیری در هر نقطه و در هر جمعیتی از کشور بسیار مهم میباشد.جهت بررسی شیوع بیماری های قارچی در دانش آموزان، مدارس ابتدایی شهرستان ورامین به علت وجود منطقه کشاورزی و دامداری انتخاب گردیدند. بهمین منظور، ضمن هماهنگی با کارشناس محترم آمار و معاونت بهداشتی اداره آموزش و پرورش شهرستان ورامین، 5 دبستان دخترانه و 5 دبستان پسرانه در مناطق شمال،جنوب، غرب، شرق و مرکز شهرستان ورامین بطور تصادفی انتخاب و 2055 نفر از دانش آموزان دختر و پسر (1099 پسر 53.51% و 956 نفر دختر 46.5% بین سنین 7 تا 14 سال) این مدارس از نظر وجود بیماریهای قارچی مو، پوست و ناخن تحت بررسی کامل قرار گرفتند. از افراد مشکوک به بیماری و نیز از تعدادی افراد به ظاهر سالم (جهت بررسی حاملین به ظاهر سالم) نمونه برداری انجام گرفت. برای تمام افراد مورد بررسی، پرسشنامه کاملی که علاوه بر مسایل مربوط به بیماری شامل عناوین خاص نیز بود تنظیم گردید. از نمونه های تهیه شده بررسی میکروسکوپی (آزمایش مستقیم) و کشت بعمل آمد.نتیجه این پژوهش، 2 مورد ضایعه کاندیدیای دور ناخن دست و 2 مورد تینه آورسی کالر(Tinea Versicolor)  (2 دانش آموز دختر، 0.1%) و 1 مورد تینه آ کاپیتیس (Tinea Capitis) (1 دختر 7 ساله دانش آموز کلاس اول، 0.05%) با عامل تریکوفیتون ویولاسئوم بود. نتایج این بررسی در مقایسه با بررسی سایر نواحی و افراد جامعه تفاوت معنی داری را نشان نداد.

با توجه به پیشرفت روشهای درمان هورمونی پس از یائسگی تعداد زنانی که جهت خونریزی غیرطبیعی رحم نیاز به توجه پزشکی دارند در حال افزایش است و تشخیص علت خونریزی جهت درمان صحیح ضروری است. اگر چه بیوپسی اندومتر هنوز روش ارجح می باشد، لیکن هیستروسونوگرافی روشی با حساسیت بالا می باشد. در این پژوهش توصیفی تشخیصی یافته های هیستروسونوگرافی و پاتولوژی آندومتر در زنان حوالی سنین یائسگی مبتلا به خونریزی غیر طبیعی رحم مورد بررسی قرار گرفت. تعداد افراد مورد مطالعه 37 نفر بود و بیماران در محدوده سنی 36 تا 65 سال قرار داشتند. بیماران از نظر استفاده از قرصهای پیشگیری از بارداری، تاموکسیفن، سابقه هیپرلیپیدمی، هیپرتانسیون و هیپرگلیسمی مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی افراد مبتلا به آتروفی آندومتر، بدلیل عدم وجود پاتولوژی از مطالعه خارج شدند. در بررسی هیستروسونوگرافی، ضخامت آندومتر بطور جداگانه در هر دیواره، اکوژنیسیتی، هموار بودن و یا نامنظم بودن ضخامت جدار مورد بررسی قرار گرفت و سپس یافته های هیستروسونوگرافی با یافته های پاتولوژی مقایسه شد. هیستروسونوگرافی براحتی توسط بیماران تحمل گردیده و هیچ گونه عارضه ای هنگام انجام سونوگرافی و یا بعد از آن مشاهده نشد. پس از مقایسه نتایج حاصل از هیستروسونوگرافی و پاتولوژی پس از هیسترکتومی ـ بعنوان محک ( Gold standard ) تشخیصی ـ مقادیر زیر جهت توانایی هیستروسونوگرافی در تعیین ضایعات داخل رحمی بدست آمد: حساسیت: 95%، اختصاصی بودن: 94%، دقت: 95%، ارزش پیشگویی مثبت: 95% و ارزش پیشگویی منفی: 94%. نتیجه آنکه هیستروسونوگرافی روشی قابل اعتماد جهت بررسی خونریزی رحمی غیرطبیعی در زنان حوالی سنین یائسگی می باشد و قادر است موارد نیاز به درمان طبی را از موارد نیاز به درمان جراحی متمایز نماید.

ضایعات ورزشی رشته کشتی با توجه به توسعه روز افزون این رشته رو به تزاید می باشد. این تحقیق با توجه به بومی بودن این رشته در کشور ایران و عدم وجود مطالعه دقیق و علمی پیرامون میزان آسیب ریشه های عصبی گردن و درگیری اعصاب محیطی در این رشته (که پس از آسیب زانو در مرتبه دوم قرار دارد) انجام پذیرفت. در این تحقیق به بررسی فراوانی این نوع آسیب در کشتی گیران حرفه ای ایران پرداخته شد و رابطه احتمالی بین شیوع این آسیبها و سابقه اشتغال به کشتی و نیز آسیب دیدگی قبلی گردن تحت بررسی قرار گرفت. پس از ارزیابی اولیه 40 کشتی گیر حرفه ای (با سابقه حداقل 10 سال کشتی) بوسیله معاینات بالینی و بررسیهای الکترودیاگنوستیک و سپس بررسی 21 نفر از آنان با استفاده از MRI ستون فقرات ناحیه گردن نتایج ذیل بدست آمد: 1- 45% افراد مورد مطالعه دچار ضایعه مزمن ریشه عصبی گردن بودند. 2- ارتباط آماری معنی داری بین سن کشتی گیران، مدت اشتغال آنان به کشتی و نیز آسیب دیدگی قبلی گردن با ضایعه فعلی ریشه عصبی گردن وجود نداشت.3- اختصاصی بودن ( specifity ) MRI در این ارزیابی 67/41% و حساسیت ( sensetivity ) آن 100% بود. 4- با استفاده از نتایج MRI در گروه مورد مطالعه، تغییرات دژنراتیو ( degenerative ) در 61% موارد، بیرون زدگی دیسک ( protrusion ) در 28% موارد، تنگی کانال نخاعی در 19% موارد و خروج دیسک ( extrusion ) در 9% موارد مشاهده شد. 5- شایعترین ریشه عصبی درگیر در الکترودیاگنوز ریشه عصبی ششم گردنی( C6 ) بشکل دو طرفه بود. در بررسی بوسیله MRI نیز ریشه عصبی ششم گردنی بیشترین درگیری را نشان داد. 6- 5/27% افراد تحت مطالعه دچار آسیب عصب محیطی اندام فوقانی بودند و از این میان سندرم کارپال تونل دوطرفه با 15% و سپس درگیری عصب اولنار در آرنج با 5/12% بیشترین آمار را بخود اختصاص دادند. 7- رابطه آماری معنی داری بین آسیب عصب اولنار و آسیب دیدگی قبلی آرنج وجود داشت. 8- 5/54% موارد آسیبهای عصب محیطی فوقانی همراه درگیری ریشه عصبی گردن بود.

تومور کاذب مغزی عارضه ایست با علائم و نشانه های افزایش فشار داخل جمجمه، بدون آنکه ضایعه فضاگیر و یا انسدادی وجود داشته باشد. شیوع آن 2-9/0 درصد هزار نفر جمعیت گزارش شده است و در بالغین 30-20 ساله و چاق، بخصوص زنان شایعتر است. این عارضه در کودکان ناشایع است ولی بروز آن در گروه سنی 16-11 ساله فراوانتر می باشد و در هر دو جنس شیوع یکسان دارد. در این مطالعه گذشته نگر 10 ساله پرونده کودکان مبتلا به تومور کاذب مغزی بستری شده در مرکز آموزشی درمانی کودکان مفید (22 نفر) و مرکز آموزشی درمانی حضرت علی اصغر(ع) (5 نفر) جمعاً 27 نفر مورد بررسی قرار گرفت و نشان داده شد که شیوع بیماری در گروه سنی کودکان 10-5 ساله و در دختران بیشتر بود. بیشترین شکایتی که باعث مراجعه بیماران گردیده بود سردرد، استفراغ و انحراف چشمها بود. مهمترین عارضه نورولوژیک ادم پایی و اختلال عملکرد عصب زوج ششم جمجمه ای و اختلال تعادل بود. بجز یک مورد که نیاز به اقدام جراحی پیدا کرد سایر موارد با درمانهای طبی بهبود یافتند. در یک مورد نیز عود بیماری بعد از یکسال دیده شده است.

در این پژوهش باتوجه به ویژگی لیدوکائین در کاهش (Minimum Alveolar Concentration) MAC هوشبرهای استنشاقی تلاش شد با تزریق عضلانی لیدوکائین بعنوان پیشدارو ازمیزان مصرفی تیوپنتال حین القای بیهوشی کاسته شود.دویست بیمار بالغ (دارای ریسک بیهوشی I و (II که کاندید اعمال جراحی انتخابی بودند وارد مطالعه شدند و بطور تصادفی تحت تزریق عضلانی لیدوکائین (3 mg/kg) %5 با نرمال سالین بمیزان (0.06 mg/kg) قرار گرفتند (هر گروه یکصد نفر).حدود 15 دقیقه پس از تجویز عضلانی القای بیهوشی بر اساس پروتکل ثابتی شروع شد، بدین ترتیب که بعد از تجویز وریدی میدازولام، تیوپنتال بصورت دوز یکجا (bolus) بمیزان (0.5 mg/kg) در فواصل زمانی 30 ثانیه تجویز می گشت و در زمانیکه بیمار قادر به انجام دستورها نبود و رفلکس پلکی مختل می گشت با تجویز ساکسینیل کولین با استفاده از لوله مناسب انتوبه می گشت. لازم بذکر است که وضعیت همودینامیک (فشار خون وضربان قلب) بیماران قبل از تجویز پیشدارو در حین لوله گذاری اندازه گیری شد.بررسی نتایج بدست آمده موید این نکته است که از میانگین میزان مصرفی تیوپنتال حین القای بیهوشی در گروهی که لیدوکائین (3 mg/kg) %5 را بعنوان پیشدارو دریافت نمودند، نسبت به گروه کنترل حدود 5/42% کاسته شده است (p<0.05). همچنین پایداری وضعیت همودینامیک حین لوله گذاری در گروهی که لیدوکائین عضلانی دریافت کرده بودند قابل توجه بود.

پروتکلهای درمانی و آموزشی در تمام زمینه های پزشکی و پیراپزشکی متداول و مورد استفاده می باشد، این پروتکلها از انواع محلی که در یک بیمارستان استفاده می شوند تا موارد جهانی آن که در متون و مجلات یافت می شوند، متفاوت می باشند. با پیدایش شبکه اینترنت و افزایش اقبال عمومی آن، پایگاههای (site) مختلف پزشکی نیز به آن گسترش یافته اند. علاوه بر دانشگاههای معتبر و بیمارستانها، اشخاص حقیقی نیز اقدام به درج مطالب مربوط به ارتوپدی و تروماتولوژی (traumatology) در پایگاههای اینترنت می نمایند. از طرف دیگر روز به روز لزوم سنجش و ارزیابی این پایگاهها بیشتر می شود. در این بررسی با روش Branfoot & Oliver  پس از مطالعه بیش از 100 پایگاه و صفحه (Web page) ، 35 پایگاه مورد ارزیابی قرار گرفت و نتایج بر طبق سنجش فوق مقایسه و ارایه گردید.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر اضافه کردن تمرین دویدن به جلو و عقب در یک برنامه تمرینی تخته تعادل، بر روی برخی آزمونهای عملکردی تعادل استاتیک بود. در این پژوهش 65 مرد سالم جوان بروش غیر احتمالی ساده انتخاب شدند و بروش تصادفی به سه گروه تقسیم بندی شدند. گروه اول شامل 25 نفر بودند که ابتدا تمرین دویدن به جلو را بمدت 10 دقیقه و سپس تمرینات روی تخته تعادل را بمدت 15 دقیقه انجام دادند. گروه دوم نیز شامل 25 نفر بودند که ابتدا تمرین دویدن به عقب را بمدت 10 دقیقه و سپس تمرینات روی تخته تعادل را بمدت 15 دقیقه انجام دادند. گروه سوم شامل 15 نفر بودند که تنها تمرینات تخته تعادل را بمدت 15 دقیقه انجام دادند. برای هر یک از گروهها، تمرین بمدت 6 هفته و بصورت 3 جلسه در هر هفته تکرار گردید. آزمونهای عملکردی تعادل استاتیک شامل حداکثر زمان ایستادن بر روی پای غالب بصورت صاف بر روی سطح سفت ( A )، ایستادن بر روی پای غالب بصورت صاف بر روی سطح نرم( B )، ایستادن بر روی پای غالب بصورت نیمه چمباتمه بر روی سطح سفت( C ) و ایستادن بر روی پای غالب بصورت نیمه چمباتمه بر روی سطح نرم( D ) بودند که همگی با چشمان بسته انجام شدند. این آزمونها در 4 مرحله و در فواصل زمانی 2 هفته ای اندازه گیری شدند. در کل اختلاف معنی داری در میانگین مقادیر آزمونها پس از 6 هفته تمرین بین سه گروه دیده نشد. ولی در پایان هفته دوم اختلاف معنی داری در میانگین مقادیر آزمونهای A ، B و D بین سه گروه دیده شد که این اختلاف ناشی از میانگین مقادیر آزمونهای A ، B و D در گروه دویدن به عقب بود. می توان نتیجه گیری نمود دو هفته تمرین دویدن به عقب باعث تسهیل اثرات تمرین تخته تعادل بر روی تعادل استاتیک می گردد.

طی سالهای 1375 لغایت 1376، 49 بیمار با شکستگی پلاتوی تیبیا مورد مطالعه قرار گرفتند. 31 بیمار بروش جراحی و 18 بیمار بروش غیر جراحی درمان شدند. در هر دو گروه بیشترین نوع شکستگی شامل تیپ یک تقسیم بندی Schatzker و کمترین انواع، شامل تیپ ششم و پس از آن تیپ سوم بودند. سن بیماران در گروه جراحی بطور متوسط 9/36 سال (محدوده 65-18 سال) و در گروه غیر جراحی 5/46 سال (محدوده 78-14 سال) بود. مدت پیگیری نیز بطور متوسط 15 ماه (بین 6 تا 24 ماه) بود. درمان در گروه جراحی شامل ثابت کردن شکستگی با پیچ، پلیت( plate )، فیکساتور خارجی و یا ترکیبی از این وسایل بود. درمان غیر جراحی شامل 4 تا 6 هفته بی حرکتی در گچ کامل و پس از آن گچ مفصل دار جهت حرکت زانو بود. بطور معمول بیماران ابتدا بمدت 6 هفته بدون گذاشتن وزن روی پا مبتلا راه می رفتند و سپس طی 6 هفته دوم با اعمال وزن بر روی پا حرکت می کردند. یک سیستم امتیازبندی جدید توسط مولفین طراحی شد که در آن به مجموع عملکرد عضو، درد و رادیوگرافی پایانی از 0 تا 100 امتیاز تعلق می گرفت. در پایان مطالعه 5/80% گروه جراحی و 5/55% گروه غیرجراحی نتیجه خوب و عالی بدست آوردند.3 بیمار گروه جراحی عارضه پیداکرد که شامل عفونت همراه با جوش نخوردگی شکستگی در یک بیمار و محدودیت شدید حرکتی در دو بیمار بود که علت آن احتمالاً شدت زیاد ضربه وارد شده بود. محدودیت حرکت زانو مشکل اصلی در گروه غیرجراحی بود که شاید علت آن تاخیر در به حرکت درآوردن زانو باشد. نتایج این بررسی نشان می دهد که تفاوت معنی داری بین نتایج درمانی دو گروه انتخاب شده وجود دارد، بطوریکه گروه جراحی نتیجه بهتری بدست آورده است. همانطور که در منابع دیگر هم اذعان شده است، 3 هدف اصلی در درمان این شکستگیها باید مورد توجه قرار گیرد که شامل راستای درست عضو، مفصل با ثبات و متقارن و حرکت زودرس و کنترل شده زانو می باشند.

علل انسداد روده باریک بسیار متفاوت است. از جمله علل داخل مجرایی آن انترولیت (enterolith) می باشد و اغلب در افراد مبتلا به انسداد مزمن روده (مانند مبتلایان به انتریت رژیونال) مشاهده می شود. مورد معرفی مردی است 41 ساله با سابقه 12 ساله انتریت رژیونال که با علائم انسداد حاد روده مراجعه نموده بود. در آزمایشات رادیوگرافیک کلسیفیکاسیونهای بیضوی با دو انتهای نوک تیز و مرکز شفاف (lucent) در RLQ مشاهده گردید. که با توجه به شرح حال اخذ شده از بیمار، مطرح کننده وجود انترولیت در اثر بلع هسته های آلو بعنوان عامل انسداد بود.

در این پژوهش زوایای گردن و تنه ( Neck/Shaft,N/S ) آنتی ورشن ( antiversion ) استخوان ران در 1032 فرد سالم و مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل ران ( Congenital Dislocation of Hip,CDH ) در فاصله سنی بدو تولد تا 76 سال بررسی شد. در این مطالعه با استفاده از کلیشه ساده قدامی ـ خلفی لگن و رسم محور تنه، سر و گردن استخوان ران، زاویه بین دو محور اندازه گیری شد. جهت بدست آوردن زاویه آنتی ورشن از روش محوری ( Axial ) و جهت تعیین اندازه ها از خط کش و نقاله استفاده گردید. جهت تحلیل داده ها از رگرسیون خطی، paired t-test استفاده شد و نتایج ذیل حاصل گردید: 1 - متوسط زاویه N/S بدون در نظر گرفتن جنس و سن برای افراد نرمال 85/130 درجه و برای افراد مبتلا به 130.78CDH  درجه بود. 2 – زاویه N/S بدون در نظر گرفتن جنس، با افزایش سن کاهش معنی داری نشان داد. 3 – متوسط زاویه N/S در جنس مونث و مذکر به ترتیب 43/129 درجه و 99/131 درجه گزارش شد. 4 – متوسط زاویه آنتی ورشن در افراد نرمال 03/23 درجه و در افراد مبتلا به 36.11CDH درجه بدست آمد.

نواحی سامانگر هستک ( Nucleolar Organizer Regions, NOR ) حلقه هایی از DNA هستند که بدنبال نشخه برداری به RNA ریبوزومی بدل می گردند. روش کلوئید نقره با رنگ آمیزی پروتئینهای همراه با (NOR(s) (AgNOR قادر است آنها را بصورت نقاط سیاه رنگی در داخل هسته نمایان سازد که نمایانگر فعالیت پرولیفراتیو بافت هستند. لذا، از این خاصیت می توان برای تفکیک ضایعات پیش بدخیمی از بدخیمی استفاده کرد. هدف این پژوهش بررسی توانایی، میزان دقت و خطای روش رنگ آمیزی AgNOR برای تفکیک ضایعات مختلف آندومتر است که در بسیاری از موارد همپوشان (Overlap) هستند. بهمین منظور 120 مقطع از بافت آندومتر بیمارانی که طی سالهای 1372 لغایت 1376 به بیمارستان اکبرآبادی مراجعه کرده بودند، رنگ آمیزی شد. این مقاطع از طریق کورتاژ تشخیصی و هیسترکتومی بدست آمدند. تشخیصهای بافت شناسی نمونه های مزبور عبارت بودند از: آندومتر پرولیفراتیو (30 نمونه) و آدنوکارسینوم (25 نمونه). تعداد متوسط NOR(s) رنگ شده بوسیله نقره (AgNOR) در هر سلول بافت پرولیفراتیو 9/8، بافت ترشحی 7/5، هیپرپلازی ساده آندومتر 7/9، هیپرپلازی کمپلکس 3/1 و آدنوکارسینوم آندومتر 6/14 بود. اختلاف بین میانگینهای فوق براساس تحلیل واریانس یکطرفه (ANOVA) معنی دار بود (P<1.42×10-43). نتیجه آزمون سنجش قدرت روابط تقریباً برابر با 83% بود. اختلاف معنی دار عمدتاً بر اثر اختلاف بین بافتهای طبیعی با یکدیگر، با هیپرپلازی و آدنوکارسینوم و نیز اختلاف بین هیپرپلازی و آدنوکارسینوم ایجاد شده است (P<0.01). لذا شمارش NOR(s) معیار قاطعی برای تشخیص افتراقی ضایعات مختلف آندومتر از یکدیگر می باشد.  

در یک بررسی گذشته نگر بر روی 83 بیمار مبتلا به پولیواسکولیوز که از سال 1376-1349 در بیمارستان شفایحیائیان بستــری و تحت عمل قرار گرفته انـد عوارض وسیله Implant Failure ) 15) مورد (18%)، جوش نخوردن pseudoarthrosis ) 12) مورد (5/14%)، عفونت عمقــی 4 مورد (8/4%)، عفونـــت سطحــی 3 مورد (6/3%)، زخم گـچ  Cast sore ) 17) مورد (48/20%) و از دست دادن اصلاحLoss of correction ) 28) مورد (73/33%) مشاهده گردید. عارضه وسیله در سیستم هارینگتون دیسترکشن ( Distraction Harrington, D.H ) و سیستم هارینگتون همراه با سیستم زیلکی ( Distraction Harrington Zeilke, D.H+Z ) بسیار شایعتر از سیستم هارینگتون همراه با سیم زیرلامینا ( Distraction Harrington Sublaminar wiring, D.H+SLW ) بود. خوش نخوردن در سیستم هارینگتون دیسترکشن دارای بیشترین میزان و در سیستم هارینگتون با سسیم زیر لامینا دارای کمترین میزان بود. همچنین جوش نخوردن در فیوژن تا ناحیه خاجی، فیوژن خلفی تنها و در انحناهای سینه ای کمری و کمری بسیار شایعتر از فیوژن تا ناحیه بالای خاجی، فیوژن قدامی و خلفی با هم و انحنای توراسیک بود. نتیجه اینکه در پولیواسکولیوز، بخصوص در انحناهای سینه ای کمری، کمری و نیز در صورت نیاز به فیوژن ساکروم و انحناء بیشتر از 60 درجه، استفاده از روش فیوژن قدامی و خلفی با هم، همراه با استفاده از یک وسیله قوی و محکم نظیر هارینگتون دیستراکشن با سیم زیر لامینا مناسبتر می باشد.

در هموروئیدهای وسیع و دورتادور تکنیکهای معمولی کارآرایی لازم را ندارند و بر حسب تکنیک جراحی بکاررفته، ممکن است عوارض متعددی در ناحیه مقعد ایجاد شود. شایعترین این عوارض تنگی و اکتروپیون می باشند. جراحان بدلیل احتمال زیاد بروز این عوارض از انجام هموروئیدکتومی پرهیز می کنند. در این مطالعه هموروئیدکتومی و بازسازی مقعد با چهار فلاپ (که در واقع روش تعدیل شده White head است) بعنوان یک روش جایگزین در درمان 95 بیمار مبتلا به هموروئیدهای درجه 3، 4 و دورتادور بکار گرفته شد. مزیت عمده این روش جلوگیری از بروز تنگی، اکتروپیون، بدشکلی ناحیه مقعد، نیز درد بسیار کم پس از عمل، سرعت بهبود و برگشــت سریع به کار و جنبه esthetic reconstruction آن می باشد. این مطالعه بروش آینده نگر در بیماران دارای هموروئیدهای درجه 3، 4 و دورتادور که طی سالهای 1368 لغایت 1374 به چند کلینیک پروکتولوژی در تهران مراجعه کرده اند صورت پذیرفت. عوارض دیررس شامل تنگی مقعد (1/3%) و (high stricture (1% در 1/4% بیماران ایجاد شد. هیچ موردی از اکتروپیون مشاهده نشد. سایر عوارض زودرس که بصورت موقت ایجاد شدند و با تمهیدات طبی و جراحیهای ساده مرتفع گردیدند شامل شقاق مقعد (6/10%)، دررفتگی بخیه ها (8/9%)، نکروز فلاپها (1/3%)، آبسه (1%) و بی اختیاری مدفوع (4/5 درصد) بود. براساس نتایج این مطالعه می توان پیشنهاد کرد که روش چهار فلاپ روش مناسبی در درمان هموروئیدهای وسیع و دورتادور است.

پنجاه بیمار دچار پارگی رباط متقاطع قدامی زانو و عدم توانائی در انجام فعالیتهای روزانه و ورزشی، تحت عمل جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی به کمک آرتروسکوپ و با استفاده از چهار رشته تاندون هام استرینگ قرار گرفتند. پس از عمل جراحی، بیماران تحت یک دوره فیزیوتراپی فشرده و فعال (بدون استفاده از بریس) قرار گرفتند. نتایج بصورت آینده نگر مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. رباط پیوندی با استفاده از آرتروسکوپ، بدون آنکه به سقف ناچ (notch) گیر کند، در داخل تونل تیبیا ثابت گردید. به همین منظور طول مناسبی از آن بمیزان کافی از کانال رانی (femoral) خارج گردید و با پیچ و واشر خاردار به ناحیه سوپراکوندیلر (supracondylar) ثابت شد. پس از گذشت 6 ماه بیماران بدون هیچ گونه محدودیتی به تمرینات ورزشی و فعالیتهای روزانه باز گردانده شدند.بررسی کلینیکی با استفاده از جدول IKDC (International Knee Documentation Committee) انجام شد. 46 بیمار (92% موارد) عملکرد زانوی خود را طبیعی و یا تقریباً طبیعی ارزیابی نمودند. 31 بیمار (62% موارد) به سطح فعالیت قبل از صدمه خود باز گشتند. درصد پریدن با یک پا در مقایسه با پای مقابل در 24 نفر (48% موارد) بیشتــر از 90% و در 16 نفر (32% موارد) بیشتــر از 76% بود. در بخــش امتحانات کلینیکــی جدول، 8 بیمــار (16% موارد) در گروه A و 38 بیمار (76% موارد) در گروه B قرار گرفتند. در بررسی نتیجه نهائی جدول IKDC، 45 نفر (90% موارد) زانویی با عملکرد طبیعی و یا تقریبا طبیعی داشتند.این نتایج نشان دادند که بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع قدامی با استفاده از 4 رشته تاندون هام استرینگ و پیچ و واشر خاردار ثبات و عملکرد قابل قبولی به زانو می بخشد. همچنین درصد بالائی از بیماران به سطح فعالیتهای ورزشی و شغلی اولیه خود باز می گردند. عملکرد زانو با میزان پریدن با یک پا و نتایج نهایی جدول IKDC ارتباط معنی داری (P<0.001) داشت و بازگشت به سطح فعالیتهای قبل از صدمه تنها ارتباط معنی داری با نتیجه نهایی جدول IKDC داشت (P<0.001).