علوم پزشکی رازی
سال:1380 | دوره:8 | شماره:25 |تعداد مقالات:24

درمطالعه انجام شده در بیمارستانهای حضرت علی اصغر(ع) و لبافی نژاد تعداد 245 کودک مبتلا به نارسایی مزمن کلیه مرحله نهایی (End Stage Renal Disease,ESRD) از نظر علل و علایم بالینی تحت بررسی قرار گرفتند. هدف اصلی این مطالعه بررسی جهت یافتن علل مولد نارسایی مزمن کلیه و توجه دادن خانواده ها در راستای تشخیص زودرس و پیشگیری ازعوارض آن می باشد. نوع مطالعه گذشته نگر و بصورت بررسی پرونده های بیماران بود. همه بیماران دارای (Glomerular Filtration rate, GFR) کمتر از cc/min/1/73m2 >10 بودند علت ایجاد نارسایی کلیه در تمام بیماران بررسی شد و شیوع انواع علل (Chronic Renal Failure)CRF در گروههای سنی مختلف تعیین شد. بر اساس این مطالعه درسنین زیر 5 سال، بیماریهای ارثی - مادرزادی فراوانترین علل نارسایی مزمن کلیه بودند. با توجه به شیوع بالای ریفلاکس در این مطالعه نسبت به بررسیهای انجام شده در سایر کشورها می توان نتیجه گرفت که نبود یک برنامه ریزی مدون در تشخیص زودرس، بررسی و درمان کودکان مبتلا به (Urinary Tract Infection)UTI و ریفلاکس، این علل را بعنوان شایعترین علل ایجاد ESRD در گروههای سنی 9-5 سال و 17-10 سال قرار داده است. همچنین تشخیص دیررس بیماریهای ارثی مادرزادی مخصوصاً بیماریهای انسدادی می تواند آنها را بعنوان علل احتمالی ESRD در گروههای سنی بالاتر قرار دهد. در این بررسی مشخص شد که سن متوسط ظهور مرحله نهایی نارسایی کلیه (ESRD) در بیماران مورد مطالعه در مورد اکثر علل، کمتر از مطالعات مشابه بود. سطح بهداشت و اطلاعات پایین خانواده ها، تراکم خانوار و عدم تشخیص زود رس و پیگیری دقیق بیماران توسط پزشکان میتواند عامل این اختلاف محسوب شود.

حدود 1.3 بیماران مبتلا به پنوموکونیوز (pneumoconiosis) دچار فیبروز پیشرونده ریه (Progressive pulmonary fibrosis) می شوند. این عارضه سبب ایجاد توده های متعدد ریوی می گردد. در موارد نادر این توده ها بطور خودبخود و بر اثر ایسکمی دچار نکروز و پارگی می شوند. در این گفتار بشرح بیماری پرداخته میشود که مبتلا به پنوموکونیوزکارگران معدن زغال سنگ و فیبروز پیشرونده ریه بود و با تشدید علائم در سرویس ریه بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بستری شد. در روز سوم بستری علی رغم بهبود حال عمومی بیمار وکاهش شکایات، وی بطور ناگهانی و خود بخود دچار دفع خلط حجیم و سیاهرنگ شد(حالتی که به آن ملانوپتزی گفته می شود). در عکس ریه انجام شده بجای یکی از توده هایی که در عکس ریه زمان پذیرش بمیار در ریه راست وی وجود داشت حفره ای جدید پدیدار شده بود. بررسی لازم جهت رد سایر علل ایجاد حفره در توده های ناشی از فیبروز پیشرونده ریه انجام شد ولی نکته خاصی پیدا نشد؛ لذا جهت بیمار تشخیص ملانوپتزی حجیم خودبخودی (Spontaneous Massive Melanoptysis) مطرح شد.

وجود بیش از پنج انگشت در انسان از ناهنجاریهای شایع میباشد و تحت عنوان چند انگشتی یا پلی داکتیلی(Polydactyly) نامیده می شود. پلی داکتیلی دومین ناهنجاری شایع در انگشتان بعد ازچسبندگی انگشتان (Syndactyly) می باشد. شیوع آن درسیاهپوستان یک در 300 و در سفید پوستان یک در 3000 می باشد. این ناهنجاری بصورت اتوزومال غالب به ارث می رسد. تعداد زیادی از ژنهای Home box درگروه های مختلف سلولی شناخته شده اند که درتوسعه مراحل تکاملی اعضای بدن دخالت دارند. بنظر می رسد که موتاسیونهایی که در ژنهای Hox، فاکتورهای رشد و رسپتورهای مورفوژن اتفاق می افتند در ایجاد این ناهنجاری درهنگام توسعه اعضاء دخالت دارد. با توجه به بررسیهای انجام شده دربیمارستان شهید اکبر آبادی طی سالهای 1372 لغایت 1378 شیوع پلی داکتیلی 0.83 در هر 1000 تولد می باشد.

پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک اختلالی خونریزی دهنده است که علت آن انهدام پلاکتها توسط اتو آنتی بادیها است. این بیماری در 90% کودکان مبتلا بصورت حاد بروز میکند ودرمدت 6 ماه با یا بدون درمان رفع می شود. در 10% کودکان این عارضه بیش از6 ماه طول می کشد که بنام ITP مزمن نامیده میشود. یکی از اقدامات درمانی در بیماران مبتلا به ITP مزمن اسپلنکتومی است ولی تمام بیماران به آن پاسخ نمی دهند. در مطالعه مقطعی انجام شده از630 بیمار مبتلا به ITP،137  مورد ITP مزمن وجود داشت (21.7%) از این تعداد 21 نفر اسپلنکتومی شدند که 18 نفر بیش از یکسال برای پیگیری مراجعه نمودند. این افراد مورد بررسی قرار گرفتند و مشخص شد که از این تعداد 10 نفر به اسپلنکتومی پاسخ کامل دادند. دراین بررسی ابتلاء به ITP در سنین پائینتر و افزایش سریع پلاکت پس از اسپلنکتومی به بیش از 500000 mm3 با پاسخ بهتر همراه بود. همچنین در این مطالعه کسانیکه در شروع بیماری و پس از تزریق IVIgG افزایش موقت پلاکت داشتند، به اسپلنکتومی پاسخ بهتری دادند.

این مطالعه مقطعی بر روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاههای فیزیوتراپی شهر تهران انجام شد و هدف اصلی تعیین شیوع شش ماهه درد گردن در بیماران مراجعه کننده به درمانگاههای فیزیوتراپی تهران بزرگ بود. جهت این بررسی شهر تهران به پنج منطقه تقسیم شد، سپس در هر منطقه یک یا دو درمانگاه بطور تصادفی برای جمع آوری اطلاعات انتخاب شدند. افراد مورد مطالعه شامل تمام مراجعه کنندگان به درمانگاههای فیزیوتراپی (1272 نفر) بودند.شیوع شش ماهه درد گردن در مراجعه کنندگان به درمانگاهها 12.4-9 درصد و بطور متوسط10.7% بود. میزان شیوع در زنان 11.9% و در مردان 10.2% بدست آمد. اختلاف معنی داری در شیوع درد گردن بین زنان و مردان و همچنین بین مناطق پنج گانه دیده نشد.

کمبود پروتئین C بیماری نادری است که بدو فرم هموزیگوت و هتروزیگوت مشاهده می شود. سطح پلاسمایی پروتئین C دربالغین 140-70 درصد حد میانگین و در نوزادان معادل 40-20 درصد بالغین می باشد. نوع هموزیگوت بیماری بیشتر در سنین نوزادی همراه با علائم پوستی بصورت پورپورای فولمینانت پیشرونده و یا علائم مغزی بصورت ضایعات ترمبوتیک سیستم عصبی مرکزی بروز مینماید. موتاسیون بر روی قسمت فعال ژن پروتئین C رخ می دهد و آنالیز DNA، دو واریانت را نشان میدهد. درمان این بیماری تزریق FFP و کنسانتره پروتئین C درمرحله حاد، و ادامه درمان با ضد انعقادهای خوراکی است. 3 بیمار مورد معرفی 24 ساعت پس ازتولد با نکروز پوستی پیشرونده بر روی شکم و اندام فوقانی به بیمارستان حضرت علی اصغر(ع) مراجعه نمودند. همچنین یک مورد نیز با خونریزی مغزی مراجعه نمود که بدنبال مصرف ضد انعقادی خوراکی اتفاق افتاده بود. سطح پروتئین C درنوزادان کمتر از1% و در والدین کمتر از60% بود.

مورد معرفی شیرخوار 10 ماهه ایست که با شکایت دیسترس تنفسی مراجعه نموده بود. وی پس از معاینات بالینی و انجام رادیوگرافی، با شک به اختلال مادرزادی حنجره بوسیله لارنگوسکوپی مستقیم و تحت بیهوشی عمومی مورد بررسی قرار گرفت. درنهایت برای بیمار کیست مجرایی (ductal) حنجره تشخیص داده شد. این ضایعه با لیزر CO2 درمان شد و بیمار در عرض چند روز بهبودی کامل یافت.

در یک مطالعه قطعی 107 کودک مبتلا به تب و تشنج طی مدت دوسال ( مهرماه سال 1376 لغایت مهرماه سال 1378) در بیمارستان فیروزآبادی مورد بررسی قرار گرفتند. این کودکان دارای معیارهای مطالعه بصورت تشنج، درجه حرارت رکتال مساوی یا بیشتر از 38.5 درجه سانتیگراد و آنالیز طبیعی مایع نخاعی بودند. 60.7% کودکان مورد بررسی پسر و 39.3% دختر بودند. سن متوسط شروع تب و تشنج در کل کودکان 9.8 ±20.5 ماه بود. سن بروز این عارضه در کودکانی که سابقه تب و تشنج در فامیل درجه یک را نداشتند 9.7 ± 22.1 ماه و در گروهی که سابقه تشنج در فامیل درجه یک را ذکر می نمودند 8.02 ±14.8ماه بود. سابقه تشنج درفامیل درجه یک در 21.4% کودکان وجود داشت. 28.9% کودکان سابقه تشنج مکرر را ذکر می کردند و درکودکانی که سابقه فامیلی مثبت داشتند تشنج مکرر بیشتر رخ داده بود. در بررسی علائم بالینی در 81.3% موارد تشنج عمومی (generalized) و در 18.7% موضعی (focal) بود. در 85% موارد تشنج کمتر یا مساوی 15 دقیقه و 15% موارد بیشتر از 15 دقیقه طول کشیده بود. دمای بدن در 46.7% موارد کمتر یا مساوی 40 درجه سانتیگراد و در 53.3% موارد بیشتر از40 درجه سانتیگراد بود.

در این مقاله، خانم 53 ساله ای معرفی میگردد که جهت عمل جراحی غیر اورژانس لامینکتومی تحت بیهوشی عمومی قرار گرفت. در اواخر جراحی، گروه بیهوشی متوجه کاهش شدید فشار خون بیمار شد که بلافاصله با جبران حجم داخل عروقی و تجویز داروی وازوپرسور بطور مقتضی درمان شد. پس از اتمام جراحی و برگرداندن بیمار به وضعیت طاقباز و خارج نمودن لوله تراشه، بیمار مجدداً و بطور ناگهانی دچارکاهش شدید فشار خون ، تاکی کاردی، کاهش سطح هوشیاری و بتدریج اتساع شکم گردید. مشکل بیمار بلافاصله با سرویس جراحی عمومی درمیان گذاشته شد و پس از برقراری راه هوایی مطمئن و حین اصلاح حجم داخل عروقی، بیمار تحت لاپاراتومی اورژانس قرار گرفت. حین لاپاراتومی مقادیر زیادی خون ازحفره شکم بیمار خارج گردید و منشاء از دست دادن خون، توسط جراح پارگی آئورت شکمی گزارش شد. در این حال جهت بیمار مانیتورینگ تهاجمی فشارخون و اندازه گیری فشار ورید مرکزی برقرار گردید. بیمار پس از لاپاراتومی اورژانس جمعا طی 3 روز متوالی سه نوبت دیگر نیز بعلت کنترل نشدن خونریزی تحت عمل جراحی لاپاراتومی قرار گرفت. وی بمدت 83 روز در ICU بسر برد و مجموعاً 109 واحد خون و فرآورده های خونی دریافت نمود.

هدف از این پژوهش اندازه گیری فعالیت آنزیم آدنیلیل سیکلاز غشاء سلولی جهت بررسی نقش پروتئین کموتاکسیک ماکروفاژ بود. آنزیم آدنیلیل سیکلاز یک آنزیم غشاء سیتوپلاسمی است که تبدیل مولکول ATP را به cAMP کاتالیز می کند. فعالیت آنزیمی آدنیلیل سیکلاز ازطریق بررسی توانایی پروتئین کموتاکسیک ماکروفاژ درمهارکردن فعالیت القاء شده توسط فورسکولین (forskolin) بر روی این آنزیم اندازه گیری شد. اندازه گیری فعالیت آنزیم آدنیلیل سیکلاز با استفاده از روش Weign صورت پذیرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که فعالیت آنزیم آدنیلیل سیکلاز درحضور پروتئین کموتاکسیک ماکروفاژ نسبت به حالت کنترل کاهش می یابد. فعالیت آنزیم آدنیلیل سیکلاز درشرایط کنترل برابر با 6.83±0.45 µmolcAMP/mgpro./min  و در حضور پروتئین کموتاکسیک ماکروفاژ برابر با 2.11±0.15 µmolcAMP/mgpro./min بود. نتیجه آنکه پروتئین کموتاکسیک ماکروفاژ فعالیت آنزیم آدنیلیل سیکلاز را تا 79.9% کاهش می دهد. نتایج حاصل نشان می دهند که اندازه گیری فعالیت آنزیم آدنیلیل سیکلاز غشاء سلولی در مطالعه نقش و عمل پروتئین کموتاکسیک ماکروفاژ قابل استفاده است.

بیماری پیتریازیس ورسیکالر یک بیماری قارچی از دسته قارچهای سطحی و غیر مسری می باشد. این مطالعه بمنظور بررسی میزان شیوع بیماری بر حسب جنس، سن در مراجعین به درمانگاههای پوست و نیز احتمال وجود بیماریهای همراه (مانند نقص ایمنی، نشانگان (syndrome) کوشینگ، سوء تغذیه و سرکوب ایمنی) انجام شد. طی 27 ماه کلیه بیمارانی که با ضایعات ماکول ولک (macule&patch)، با پوسته های ظریف به رنگهای سفید، زرد، قهوه ای و یا اخرایی در نواحی بالا تنه به درمانگاه پوست مراجعه نمودند و با درمان موضعی کلوتریمازول و شامپوی سلنیوم سولفید طی 2 هفته بهبودی پیدا نمودند، پس از دو نوبت ویزیت (یکبار در ابتدا و مرتبه دوم پس از کامل شدن دوره درمان) از نظر تشخیص پیتریازیس ورسیکالر مورد تائید واقع شده و وارد مطالعه شدند. شایان ذکر است که نوع هیپوپیگمانته پس از 2 هفته بهبودی نمی یابد و ضایعات مشخصتر می شوند. در مجموع یکصد بیمار مبتلا به پیتریازیس ورسیکالر مشاهده شد که 4% مراجعه کنندگان به کلینیک پوست را شامل می شدند. دامنه سنی مبتلایان بین 49-8 سال و میانگین سنی آنها 24.8سال بود. 89% بیماران درمحدوده سنی 40-11 سال قرار داشتند. 49% بیماران مرد و 51% آنها زن بودند که همانند آمار سایر مراجع، اختلاف معنی داری بین میانگین سنی مبتلایان زن و مرد دیده نشد. همچنین درهیچ یک از بیماران، بیماری همراه نظیر نقص ایمنی، سرکوب ایمنی، نشانگان کوشینگ و یا سوء تغذیه مشاهده نشد.

بمنظور انجام این مطالعه بر روی 100 نمونه پنیر غیر پاستوریزه جمع آوری شده از نقاط مختلف شهر تهران از آذرماه سال 1377 لغایت خرداد ماه سال 1378 بررسیهای میکروبشناسی جهت تعیین آلودگی از نظر وجود اشریشیاکلی، استافیلوکوک اورئوس ، سالمونلا و یرسینیا انتروکولیتیکا بعمل آمد . همزمان 30 نمونه پنیر پاستوریزه نیز از نظر آلودگی به باکتریهای فوق مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج بدست آمده بیانگر آلودگی پنیرهای غیرپاستوریزه به اشریشیاکلی(54%) و استافیلوکوک اورئوس (3%) بود. در پنیرهای پاستوریزه فقط یک مورد آلودگی به باکتریهای کلی فرم مشاهده گردید که در آزمایش نمونه های دیگر آن محصول نیز نتیجه منفی بود. از آنجا که برای نگهداری پنیرهای غیر پاستوریزه از آب نمک استفاده می گردد پایداری اشریشیاکلی و سایر باکتریهائی که ممکن است پنیر را آلوده نمایند (مانند لیستریا مونوسایتوژنز، ویبریوکلرا و یرسینیا انتروکولیتیکا) در غلظتهای مختلف نمک مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه نشان می دهد که اشریشیاکلی در غلظتهای 10-1 درصد نمک بمدت 70 روز، در محلول نمک اشباع شده بمدت 2 روز و در غلظتهای 20% و 30% نمک بترتیب 30 روز و 15 روز زنده می ماند. ویبریوکلرا نیز بمدت 42 روز در غلظت پائین نمک (8-1درصد) باقی می مانده ولی در غلظتهای بالاتر (10-9درصد) پس از 48 ساعت از بین می رود. رشد یرسینیا انتروکولیتیکا نیز در غلظت (10-1درصد) نمک قبل از یک هفته متوقف می گردد. تنها باکتری که قادر به رشد و تحمل مقادیر اشباع نمک بمدت طولانی (63 روز) می باشد لیستریا مونوسایتوژنز است.

در حال حاضر کریپتوسپوریدیوم پاروم بعنوان یک عامل بیماریزای بازپدید(re-appeared) انسانی و یکی از چهار عامل بیماریزای روده ای مهم مولد اسهالهای مرگبار در افراد مبتلا به نارسائیهای ایمنی درسطح جهان مطرح است. در این راستا تشخیص آزمایشگاهی دقیق و سریع عامل بیماریزا می تواند در جلوگیری از پیشرفت بیماری نقش مهمی داشته باشد. از اینرو درمطالعه اخیر ایمونوفلورسنت مستقیم با استفاده از آنتی بادی مونوکلونال کونژوگه بعنوان یک روش تشخیص دقیق، سریع و آسان با روش رنگ آمیزی اسیدفاست کاینیون که یک روش رنگ آمیزی رایج آزمایشگاهی است- مورد بررسی و ارزیابی همه جانبه قرار گرفت. بهمین منظور بمدت 6 ماه نمونه مدفوع 340 فرد سالم، 185 بیماران تحت شیمی درمانی و 170 کودکان زیر 10 سال مبتلا به اسهالهای طولانی برای تشخیص اووسیستهای کریپتوسپوریدیوم با دو روش ایمونوفلورسانس و رنگ آمیزی فوق الذکر مورد مطالعه قرار گرفت و نتایج حاصله بشرح زیر خلاصه شد:1-حساسیت، ویژگی، دقت و سهولت درکار با روش ایمونوفلورسانس (درمقایسه با روش رنگ آمیزی کاینیون) 100% بود. 2- برتری حداقل قدرت تشخیص بوسیله کارشناس با روش ایمونوفلورسانس 8 برابر روش رنگ آمیزی بود. بعبارت دیگر حداقل تعداد اووسیستهای انگل درهرمیلی متر مدفوع مایع برای تشخیص با روش ایمونوفلورسانس مستقیم 7500 عدد بود درحالیکه این رقم با روش رنگ آمیزی به 60000 عدد می رسید. مدت زمان لازم برای تشخیص با روش اول در حدود یک دقیقه و با روش دوم 5 دقیقه بود. 3- با روش یک سوکور (Single Blind) برتری چشمگیرمهارت یک کارشناس آزمایشگاه با تجربه درتشخیص اووسیستهای کریپتوسپوریدیوم که بسیار کوچک و بسادگی با اجرام مشابه قابل اشتباه هستند- با استفاده از روش ایمونوفلورسانس نسبت بروش رنگ آمیزی نشان داده شد. 4- در این مطالعه اووسیست ازنمونه های مدفوع 0.7% از افراد سالم، 0.5% از افراد تحت شیمی درمانی و 4.1% ازکودکان مبتلا به اسهالهای طولانی مدت جدا گردید. در مواردیکه با تجویز مترونیدازول سیر بیماری متوقف گردید، تقویت سیستم ایمنی بیمار حائز اهمیت بود.

بمنظور بررسی تاثیر نوع بیهوشی بر روی میزان بروز تهوع و استفراغ پس از عمل، دریک مطالعه بالینی 61 بیمار کاندید عمل هیسترکتومی شکمی بصورت تصادفی به دو گروه تقسیم و با دو روش بیحسی اپی دورال (n=34) و عمومی (n=27) تحت بیهوشی قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به حوادث 24 ساعت پس از عمل در مورد بروز تهوع و استفراغ بروش یک سوکور جمع آوری گردید. در گروه بیهوشی عمومی قبل از القاء بیهوشی به بیماران فنتانیل بمیزان 1µg/kg و مورفین بمیزان 0.1mg/kg تجویز شد. القاء بیهوشی با استفاده از تیوپنتال (5 mg/kg) و ساکسینیل کولین (1 mg/kg) صورت گرفت و بیهوشی با هالوتان و اکسید نیتروژن (NO) ادامه داده شد. همچنین از پانکرونیم جهت شلی عضلانی و داروهای بازگرداننده (نئوستیگمین و آتروپین) در انتهای عمل استفاده شد. درگروه بیحسی اپی دورال ازداروهای بیحسی موضعی استفاده شد(بوپیواکائین و لیدوکائین) ولی هیچ گونه داروی مخدر اپی دورال تجویز نشد. میزان بروز تهوع و استفراغ (post Operative Nausea and Vomiting PONV) در گروه بیهوشی عمومی 74% و در گروه اپی دورال 41% بود و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود(p=0.02) همچنین میزان بروز عارضه تهوع و استفراغ بر حسب شدت این عارضه و در رابطه با نوع بیهوشی تعیین شد.

با توجه به اینکه یکی از مهمترین علل دردهای ناحیه کشکک عدم هماهنگی در انقباض دو سر داخلی و خارجی عضله چهار سر ران و در نهایت ضعف عضله واستوس مدیالیس است، جهت بررسی میزان ضعف این عضله و اهمیت آن در ایجاد دردهای ناحیه کشکک، این پژوهش انجام شد. ثبت Recruitement Interval) RI ) عضله واستوس مدیالیس ازطریق الکترومیوگرافی روشی مناسب جهت مقایسه تغییرات آن در افراد سالم و بیمار است و می تواند شاخصی در جهت ارزیابی ضعف عضله و نحوه عملکرد واحدهای حرکتی نیز باشد. در این مطالعه تاثیر تمرینات تقویتی اختصاصی عضله چهار سر ران بر روی RI واستوس مدیالیس در افراد سالم و بیماران مبتلا به درد پاتلوفمورال بررسی گردید. بهمین منظور 27 فرد سالم (میانگین سنی 3.4± 21.4 سال) و 17 بیمار (میانگین سنی 2.6±24.1 سال) در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. با آغاز انقباض، دسته های هر واحد حرکتی وارد عمل شدند و باکنترل انقباض، RI را تعیین نمودند سپس افراد هر دو گروه بمدت ده جلسه تحت تمرین درمانی در زنجیره حرکتی بسته( شامل حرکت نیمه چمباتمه و بالارفتن از پهلو) قرار گرفتند و پس از آن مجدداً RI اندازه گیری شد. اختلاف معنی داری بین RI قبل و بعد از برنامه تمرینی در آزمونهای درون گروهی و برون گروهی پیدا شد.(p<0.0001). می توان گفت تمرین در زنجیره حرکتی بسته سبب کاهش RI و تقویت عضله واستوس مدیالیس در تمام افراد مورد مطالعه گردید. با استفاده از این روش می توان میزان ضعف عضله واستوس مدیالیس را مشخص نمود و با سنجش آن قبل و پس از تمرینات تقویتی اختصاصی عضله، پاسخ به درمان را ارزیابی نمود و در انتخاب صحیح روشهای درمانی مبتلا به درد پاتلوفمورال از این روش سود جست.

مورد معرفی خانم 49 ساله ای است که از15 سال قبل بتدریج دچار بزرگی تیروئید شده و در اسکن تیروئید گواتر مولتی ندولار گزارش گردیده بود. تستهای عملکرد تیروئید در حد طبیعی بود. نتیجه بررسی FANو Unsatisfactory(Fine Needle Aspiration) گزارش شد. در معاینه بالینی لنف آدنوپاتیهای متعدد و دو طرفه در زنجیره قدامی گردن قابل لمس بود. تیروئید در لمس دارای قوام سخت، ندولار و بدون درد بود. از آزمایشات غیر طبیعی بیمارCalcitonin=1100pg/ml , CEA=400ng/ml قابل توجه بود. بطور همزمان توده غیر متحرک و بدون درد به ابعاد 1.5× 1 سانتیمتر در لوب فوقانی خارجی پستان راست قابل لمس بود و خود بیمار نیز از حدود 8 ماه قبل متوجه آن شده بود. ترشح از نوک پستان وعلائم پوستی وجود نداشت. نتیجه بیوپسی excisional از توده پستان infiltrating ductal carcinoma گزارش شد. متعاقبا بیمار تحت عمل جراحی modified radical mastectomy قرار گرفت. درمرحله بعد پس از گزارش frozen section ازنسج تیروئید مبنی بر بدخیمی. تیروئید کتومی توتال و modified neck dissection بعمل آمد. جواب قطعی پاتولوژی در مورد نسج تیروئید medullary carcinoma گزارش شد.

درمان اکلوژن (occlusion therapy) روشی است که از دیرباز جهت درمان تنبلی چشم (آمبلیوپی، Ambiyopia) مورد استفاده قرار گرفته است. تحریک بینایی بکمک دستگاه CAM therapy) CAM ) روش دیگری است که جهت درمان آمبلیوپی می تواند مورد استفاده قرار گیرد. دراین تحقیق 22 کودک شش ساله مبتلا به آمبلیوپی آنیزومتروپیک با فیکساسیون مرکزی که قبلا تحت هیچ گونه درمانی قرار نگرفته بودند، با توجه به عیب انکساری و میزان آنیزومتروپی به دو گروه تقسیم شدند گروه اول بکمک روش اکلوژن و گروه دوم به روش تحریک بینایی با کمک دستگاه CMA تحت درمان آمبلیوپی قرار گرفتند. بهبودی حدت بینایی، تطابق، حرکات چشمی(Saccades-Pursuits) و دید بعد(Stereoacuity) در دوگروه مورد مقایسه واقع شد. در این مقایسه مشخص گردید که تاثیر روش CAM نسبت به روش اکلوژن (از لحاظ بهبودی حدت بینایی و دید بعد) بطور معنی داری سریعتر و موثرتر است(p<0.01). بهبودی دامنه تطابق در دو روش اختلاف معنی داری نداشت ولی روش اکلوژن نسبت به روش CAM در بهبودی سهولت تطابق و حرکات ساکادیک و تعقیبی بطور معنی داری موثرتر بود(p<0.01). از این مقایسه نتیجه گردید که روش CAM دردرمان آمبلیوپی آنیزومتروپیک روش ارزشمندی است ولی روش کاملی نمی باشد و باید بهمراه روش اکلوژن بصورت مکمل مورد استفاده قرار گیرد.

نشانه های منفی اسکیزوفرنیا همچنین یکی از مشکلات جدی درمانی برسر راه بهبودی این اختلال بحساب می آیند. تاکنون تلاشهای زیادی جهت شناسایی داروهای موثر بر علائم منفی صورت گرفته است ولی علی رغم پیشرفتهای زیادی که در این مسیر حاصل شده هنوز درمان این علائم موفقیت چشمگیری نداشته است. مطالعه حاضر تاثیر بروموکرپتین (آگونیست دوپامین) را بر روی نشانه های منفی اسکیزوفرنیا مورد بررسی قرار می دهد. مطالعه حاضر از نوع مطالعات دو سوکور تحت کنترل دارونما با جابجایی بیماران بین دو گروه آزمودنی و دارونما بود. بمنظور کنترل هرچه بیشتر عوامل مداخله گر، بیماران با معیارهای برجستگی علائم منفی، فقدان مواردی چون افسردگی، عوارض دارویی، سایکوز فعال، بیماری جسمی ناتوان کننده، سوء مصرف مواد، استفاده از داروهای ضد افسردگی، و نیز فقدان بیماریهایی که مانع مصرف بروموکریپتین می شوند، انتخاب شدند. از میان 60 بیمار تحت درمان گروه پیگیری (follow up group)،14 بیمار واجد شرایط ورود به مطالعه بودند. دو نفر از این تعداد از ورود به مطالعه خودداری نمودند. بقیه بیماران بطور تصادفی به دو گروه آزمودنی و دارونما تقسیم شدند و بمدت 13 هفته تحت پیگیری قرارگرفتند(طی 6 هفته اول گروه آزمودنی دارو و گروه دیگر دارونما و یک هفته هر دو گروه دارونما دریافت نمودند. در نهایت طی 6 هفته بعدی با جابجایی گروه آزمودنی و دارونما پیگیری ادامه یافت) درطول مدت مطالعه بیماران با دوز 15 میلی گرم بروموکریپتین تحت درمان قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری تست (Syndrome Scale Positive and Negative)PANSS بود که آزمونی استاندارد برای اندازه گیری نشانه های مثبت و منفی است. داده های بدست آمده با روش ویلکاکسون و با استفاده از نرم افزار SPSS به دو شیوه مختلف مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند. این پژوهش نشان داد که اضافه نمودن یک آگونیست دوپامین مانند بروموکریپتین اثرات معنی داری بر روی علائم منفی دارد. بروموکریپتین ضمن اینکه خطر سایکوز را افزایش نمی دهد باعث کاهش نشانه های منفی اسکیزوفرنیا می شود.

درباره اثرات امپرازول (omeprazol) همراه با آنتی بیوتیکها در درمان بیماران مبتلا به زخم اثنی عشر و عفونت هلیکوباکترپیلوری مطالعات زیادی انجام شده است ولی بدلیل امکان مقاومت هلیکوباکترپیلوری در برابر آنتی بیوتیکها از جمله مترونیدازول (Metronidazol) و کلاریترومایسین (Clarithromaycin) پژوهشی طراحی شد تا چگونگی اثر درمانی امپرازول همراه با آنتی بیوتیک نسبتا جدید سیپروفلوکساسین (Ciprofloxacin) در بیماران مبتلا به زخم اثنی عشر بصورت آینده نگر(Prospective) مورد مطالعه قرار گیرد. دراین بررسی 84 بیمار بصورت تصادفی تحت درمان با امپرازول (20 میلی گرم روزانه بمدت 28 روز) و سیپروفلوکساسین (250 میلی گرم دوبار در روز بمدت 7 روز) و یا دارونما (placebo) درمان شدند. دراین بررسی بیماران به چهار گروه تقسیم شدند. همگی در روز اول بررسی و 3 تا 7 روز بعد ازتکمیل دوره درمان آندوسکوپی شدند و جهت آزمایش اوره آز سریع و بافت شناسی حداقل 2 نمونه از آنتروم برداشته شد. نتیجه بدست آمده نشان داد که درمان امپرازول بعلاوه سیپروفلوکساسین به نسبت زیادی در درمان زخم و عفونت ناشی از هلیکوباکترپیلوری موثر است.

با توجه به نقش فلور میکروبی ملتحمه در بروز اندوفتالمیت پس از عمل، این مطالعه جهت بررسی این فلور در بمیارانی انجام شد که قرار بود تحت عمل جراحی داخل چشمی قرار گیرند. این پژوهش بصورت آینده نگر بر روی 251 چشم از 211 بیمار(انتخاب شده بطور تصادفی) که طی فاصله سالهای 1379-1378 در مجتمع پزشکی حضرت رسول اکرم (ص) تهران تحت عمل جراحی داخل چشمی قرار گرفته بودند انجام شد. نمونه جهت کشت میکروبی در100 بیمار فقط از چشم عمل شده، در 71 بیمار فقط ازچشم مقابل و در 40 بیمار ازهر دو چشم تهیه گردید. زمان نمونه گیری درست قبل ازآغاز ضد عفونی جهت جراحی بود. تمام نمونه ها از نظر رشد باکتری بررسی شدند. همچنین در 100 مورد بررسی از نظر رشد قارچ بعمل آمد. نتایج بدست آمده طبقه بندی شد و تحت آزمون آماری chi-square قرار گرفت. رشد حداقل یک نوع باکتری در 56.6% ازچشمهای مورد بررسی وجود داشت. در 1.6% موارد رشد دو نوع باکتری در محیط کشت مشاهده شد. درصد رشد باکتری درکل نمونه ها بشرح زیر بود: استافیلوکوک اپیدرمیدیس 50.6% ، استافیلوکوک اورئوس 3.6%، گونه های باسیلوس 1.6%، اشریشیاکولی 1.2%، اکتینومایست 0.8%و دیفتروئیدها 0.4% رشد قارچ در 3% نمونه های بررسی شده وجود داشت. درموارد بررسی شده بین دو چشم ازنظر فلور نرمال ملتحمه اختلاف قابل توجهی مشاهده نگردید. همانند نتایج مطالعات قبلی، فلور میکروبی ملتحمه دربیش از نیمی از چشمها مشاهده شد. شایعترین ارگانیسم جدا شده استافیلوکوک اپیدرمیدیس بود. با توجه به نقش این عوامل در اندوفتالمیت پس از عمل، انجام اقداماتی جهت کاهش جمعیت این ارگانیسمها توصیه می گردد.