هدف از انجام این تحقیق تعیین میزان تأثیر خودشناسی اسلامی در حال اختلاف های زناشویی بود. جامعه آماری کلیه زن و شوهرهایی بودند که از طریق اطلاعیه ای داوطلب شرکت در این تحقیق شدند. از میان آنها 14 زوج (28 آزمودنی) پس از ردیف کردن نمراتشان همتا شدند و به طور تصادفی به گروه آزمایشی یا گواه اختصاص یافتند. ابزارهای تحقیق پرسشنامه 29 سؤالی خودشناسی و مقیاس 32 سؤالی سازگاری زناشویی اسپانیر بود. هر دو مقیاس در شرایط کنترل شده در مرحله قبل و بعد از مشاوره در مورد هر دو گروه اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس تکرار سنجش، آزمون توکی (HSD)، ضریب همبستگی پیرسون و رسم نمودار تحلیل شد. نتایج حاکی از آن است که افزایش خودشناسی به طور معنی داری (0.001=p )، باعث افزایش سازگاری زناشویی گروه آزمایشی نسبت به قبل از مشاوره و در مقایسه با گروه گواه می شود. تأثیر خودشناسی بر حالت خود بالغ گروه آزمایش (6.36) بیشتر از حالت خود والدینی (3.34) و حالت خود کودکی (4.36) است. همچنین همبستگی سازگاری زناشویی با حالت خود بالغ (0.87) بیشتر از حالت های خود والدینی (0.53) و خود کودکی (0.62) است.