مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان
سال:1386 | دوره:6 | شماره:1 (پی در پی 22) |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: داروی تامسولوزین هیدروکلراید مهارکننده گیرنده های آلفا آدرنرژیک است. توانایی این دارو در مهار گیرنده های a1 بیشتر از گیرنده های a2 می باشد. با وجود اهمیتی که این دارو در کاهش علایم هیپرپلازی خوش خیم پروستات دارد، اثرات جانبی این دارو بر محورهای آندوکرینی بدن بسیار مهم است. هدف از تحقیق حاضر تعیین اثرات تامسولوزین بر غلظت سرمی هورمون تستوسترون و گنادوتروپین ها و هم چنین اسپرماتوژنز در موش های نر است.مواد و روش ها: نمونه های مورد مطالعه در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار بودند، که به پنج گروه هشت تایی تقسیم شدند. دارو به صورت خوراکی به مدت بیست و هشت روز مصرف شد. گروه های تجربی 100، 300 و 600 میلی گرم بر کیلوگرم در روز دارو دریافت کردند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد و گروه شاهد فقط آب مقطر دریافت نمود. نمونه های خونی در روز بیست هشت تهیه، و غلظت هورمون های LH، FSH و تستوسترون با استفاده از روش رادیوایمونواسی اندازه گیری شد. در روز بیست و هشتم بیضه ها خارج شدند و تغییرات بافتی بیضه بین گروه های تجربی و کنترل مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده  نشان داد غلظت سرمی هورمون های LH و FSH در گروه های مورد مطالعه دریافت کننده مقادیر مختلف دارو ، نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری را نشان نمی دهد ، اما تجویز دارو با مقادیر بالا غلظت هورمون تستوسترون را کاهش می دهد. بافت بیضه تغییرات مشخصی را بین گروه های مختلف نشان نداده است اما تجویز مقادیر بالای دارو با کاهش تعداد اسپرم در لوله های منی ساز در برخی مقاطع بافتی همراه بوده است. نتیجه گیری: کاهش تستوسترون احتمالا ناشی از اثر مقادیر بالای تامسولوزین بر فعالیت آنزیم های استروییدساز در بیضه و یا ناشی از اثرات غیرفعال کننده آن بر روی سیستم آدرنرژیک و سروتونرژیک که استروییدسازی را در بر می گیرد؛ می باشد. به طور کلی می توان گفت مهارکننده های گیرنده های a1 آدرنرژیک، اثرات ناباروری در موش های نر ایجاد می کند.

زمینه و هدف: اوپیوییدها به عنوان داروهای انتخابی در درمان درد حاد، دارای عوارض جانبی زیادی می باشند. استفاده از داروهای دیگر همراه با دوزهای کمتر اپیوییدها موجب کاهش عوارض جانبی، تحمل و وابستگی به این داروها می گردد. لذا در مطالعه حاضر اثر تجویز همزمان گاباپنتین و مرفین در یک مدل درد حاد بررسی شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 36 سر موش صحرایی نر در 6 گروه 6 تایی مورد بررسی قرار گرفتند. اثر ضد دردی گاباپنتین (30 یا 90 میلی گرم بر کیلوگرم، زیرجلدی) و مرفین (0.5، 1 و 3 میلی گرم بر کیلوگرم، زیرجلدی) به تنهایی یا در ترکیب دو دارو به وسیله آزمون Tail-Flick (زمان تاخیری پس کشیدن دم) در موش های صحرایی نر بالغ سالم هر 15 دقیقه تا 105 دقیقه اندازه گیری شد. گروه کنترل نرمال سالین دریافت کردند. سطح زیر منحنی (Area Under Curve)AUC پس از تزریق در هر گروه به عنوان معیار اثر ضددردی محاسبه شد. یافته ها: گاباپنتین با دوز 90 میلی گرم بر کیلوگرم و مرفین در دوزهای 1 و 3 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن اثر ضد دردی معنی داری را در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند (P<0.05). سطح زیر منحنی پس از تزریق 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم مرفین و 30 میلی گرم بر کیلوگرم گاباپنتین در مقایسه با موش های کنترل اختلاف معنی داری نداشته و به عنوان دوزهای زیر ضددردی محسوب شد. اما تجویز همزمان دو دوز زیر ضددردی گاباپنتین (30 میلی گرم بر کیلوگرم) و مرفین (0.5 میلی گرم بر کیلوگرم) موجب افزایش معنی دار شاخص اثر ضددردی سطح زیر منحنی AUC در مقایسه با مرفین (0.5 میلی گرم بر کیلوگرم) گردید (P<0.001). تجویز هم زمان هر دو دوز گاباپنتین (30 و 90 میلی گرم بر کیلوگرم) با دوزهای ضددردی 1 میلی گرم بر کیلوگرم (P<0.005) و 3 میلی گرم بر کیلوگرم مرفین نیز موجب افزایش معنی دار شاخص اثر ضددردی AUC نسبت به مرفین تنها شد (P<0.05). نتیجه گیری: سطح زیر منحنی پس از تزریق گاباپنتین اثر ضددردی مرفین را چه در مقادیر زیر ضددردی و چه در مقادیر ضددردی در مدل درد حاد به صورت وابسته به دوز افزایش داد.

زمینه و هدف: آترواسکلروز یکی از دلایل عمده مرگ و میر بیماران همودیالیزی و پیوند کلیه ای می باشد، که دلیل به وجود آمدن آن هیپرلیپیدمی و افزایش پراکسیداسیون چربی ها است، لذا همیشه یکی از اهداف اصلی درمان این گونه بیماران، حذف عوامل خطرزا می باشد. مطالعات گذشته نشان داده که عوامل مختلفی در پراکسیداسیون چربی ها نقش دارند، لیکن تمامی این عوامل در یک مجموعه تاکنون بررسی نگشته است. برای روشن شدن دلایل هیپرلیپیدمی و عوامل موثر پراکسیداسیون چربی ها، در این مطالعه به بررسی سطـوح سـرمـی کلستـرول تــام، تـری گلـیسریـد، کلـسترول- لیپوپروتئین با دانسیته بالا (HDL-c)، کلسترول- لیپوپروتئین با دانسیته پایین (LDL-c)، آلبومین، منیزیوم (Mg)، مالون دی آلدیید (MDA) و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام این گونه بیماران پرداخته و نتایج با اطلاعات به دست آمده برای گروه کنترلی که از نظر سن و جنس با بیماران یکسان بود مقایسه شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 30 بیمار همودیالیزی و 30 بیمار پیوند کلیه ای شرکت نمودند. آزمایش های فوق بر اساس دستورالعمل کارخانه سازنده کیت های آزمایشگاهی، بر روی سرم به دست آمده از خون ناشتای بیماران انجام شد و نتایج با مقادیر سرمی 30 فرد سالم که گروه کنترل را تشکیل می دادند مقایسه گردید. به علاوه در بیماران با پیوند کلیه سطح سیکلوسپورین تام خون نیز اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که سطح سرمی تری گلیسرید (P<0.05) و (P<0.001) MDA بیماران پیوندی و همودیالیزی بیشتر از گروه کنترل می باشد، در صورتی که غلظت آنتی اکسیدان تام آنان کمتر بود (P<0.001). به علاوه، غلظت سرمی منیزیم بیماران همودیالیزی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری (P<0.01) داشت، در صورتی که سطح منیزیم بیماران پیوندی کاهش معنی داری (P<0.01) را نشان داد. سطح سرمی آلبومین هر دو گروه بیماران در مقایسه با گروه کنترل نیز کاهش معنی داری داشت (P<0.001) نتایج همبستگی پیرسون نشان داد که رابطه مثبت و معنی داری بین غلظت تری گلیسیرید و سطح MDA وجود دارد (r=0.47, P<0.001)، در حالی که بین تری گلیسیرید و آنتی اکسیدانت تام همبستگی معکوس و معنی داری مشاهده شد (r=-0.42, P<0.001). هم چنین، همبستگی معکوس و معنی داری بین سطح سرمی منیزیم و سیکلوسپورین در میان بیماران پیوندی به دست آمد (r=-0.44, P<0.001). نتیجه گیری: از تحقیق حاضر این گونه می توان نتیجه گرفت که درمان با سیکلوسپورین دلیل اصلی کاهش منیزیم در بیماران پیوندی می باشد. بنابراین بهتر است هم زمان با تجویز سیکلوسپورین، منیزیم نیز برای بیماران پیوندی تجویز گردد. هم چنین، کاهش سطح آنتی اکسیدانت تام در میان بیماران نشانگر این نکته می باشد که تجویز آنتی اکسیدانت های طبیعی هم چون ویتامین های C و E می تواند باعث کاهش ریسک آترواسکلروز در این بیماران گردد.

زمینه و هدف: تومور مثانه یکی از تومورهای شایع دستگاه ادراری است. روش قطعی تشخیص آن سیستوسکوپی است که روش تهاجمی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی محصولات حاصل از تجزیه فیبرین/ فیبرینوژن ادرار در تشخیص تومور مثانه بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ارزیابی آزمون تشخیصی، تعداد 60 بیمار که با علایم تومور مثانه به بیمارستان شهید رهنمون یزد مراجعه و در مراحل بعدی سرطان ترانزیشنال مثانه در آن ها ثابت گردیده بود وارد مطالعه شدند. دو نمونه از ادرار بیماران قبل از هرگونه دستکاری جمع آوری گردید. یک نمونه جهت بررسی سیتولوژیک به آزمایشگاه پاتولوژی و نمونه دیگر جهت بررسی میزان Fibrin Degradation Products (FDP) ادرار بر اساس دستورالعمل شرکت سازنده FDP) Aurateck Kit) به آزمایشگاه بیمارستان ارسال گردید. بیماران بر اساس مرحله و درجه بیماری تقسیم شدند و ارزش تشخیصی هر آزمون مشخص گردید. یافته ها: تعداد 60 نمونه مورد بررسی قرار گرفتند. 34 بیمار مرد و 26 نفر زن بودند. میانگین سنی بیماران 62.3±11 سال بود. بیماران از نظر درجه بیماری به سه گروه تقسیم گردیدند. میزان حساسیت FDP و سیتولوژی ادرار به ترتیب در درجه I معادل 63% و 8%، در گرید II بیماری معادل 645 و 28% و در بیماران با درجه III و IV بیماری، 89% و 50% بود. بیماران هم چنین بر اساس مرحله بیماری به گروه های مختلفی تقسیم شدند که میزان حساسیت FDP و سیتولوژی ادرار در بیماران با مرحله Ta به ترتیب 64% و 34% و در مرحله T1 و T2 به ترتیب 65% و 22% و در مرحله T3 و T4 به ترتیب معادل 63% و 43% محاسبه گردید. میزان حساسیت به طور کلی در مورد FDP برابر با 68% و در مورد سیتولوژی 38% بود (P<0.005). ارزش پیشگویی مثبت تست FDP معادل 100% و ارزش پیشگویی منفی آن برابر 30.4% گزارش گردید. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که FDP ادرار، یک تومور مارکر و تست تشخیصی با ارزش می باشد که در تمام مراحل و گریدهای کارسینوم مثانه حساسیت بیشتری نسبت به سیتولوژی داشته و هم چنین از قدرت تشخیصی نسبتا یکسانی برخوردار است.

زمینه و هدف: در عمل جراحی آب مروارید پس از القای بیهوشی و لوله گذاری داخل تراشه اقدام به پرپ و درپ ناحیه اطراف چشم می شود. بدین منظور معمولا سر و گردن بیمار تا حد 30 الی 45 درجه خم می گردد. خم کردن گردن باعث جا به جایی نوک لوله تراشه به سمت کارینا شده و تحریک مخاط تراشه ناشی از آن، به ویژه در شرایط بیهوشی عمومی سبک می تواند منجر به سرفه غیر موثر، افزایش فشار داخل چشمی، لارنگواسپاسم و یا برونکواسپاسم گردد. اسپاسم حنجره و کلیه قسمت های تحریک پذیر تراشه، شاید اثراتی روی فشار انتهای بازدمی دی اکسیدکربن و نیز درصد اشباع محیطی اکسیژن - هموگلوبین خون شریانی داشته باشد. بنابراین در این مطالعه ما به بررسی تاثیر خم کردن سر و گردن پس از لوله گذاری تراشه بر روی ضربان قلب، فشار خون سیستولی و دیاستولی، فشار انتهای بازدمی دی اکسیدکربن، درصد اشباع محیطی اکسیژن هموگلوبین خون شریانی و فشار داخل چشم در بیمارانی که تحت عمل جراحی آب مروارید قرار گرفتند، پرداختیم. مواد و روش ها: دریک مطالعه از نوع کار آزمایی بالینی دو سویه کور، تعداد 106 بیمار با وضعیت فیزیکی یک و دو بر اساس رتبه بندی انجمن بیهوشی آمریکا (A.S.A) و سن بین 80-40 سال وارد مطالعه شدند. القای بیهوشی با تیوپنتال سدیم، لیدوکائین و فنتانیل انجام شد. جهت تسهیل لوله گذاری 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم آتراکوریوم تزریق شد. در دقایق، 1، 2 و 5 پس از خم کردن سر و گردن سرعت ضربان قلب، فشار خون سیستول، دیاستول، فشار انتهای بازدمی دی اکسیدکربن، درصد اشباع محیطی اکسیژن هموگلوبین خون شریانی و فشار داخل چشمی ارزیابی شد. اطلاعات توسط آزمون های آماری مجذور کای و t-test مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین فشار خون سیستولی و دیاستولی، سرعت ضربان قلب و فشار داخل چشمی پس از لوله گذاری تراشه و خم کردن سر و گردن در مقایسه با مقادیر پایه افزایش معنی دار (P<0.05) و فشار انتهای بازدمی دی اکسیدکربن، درصد اشباع محیطی اکسیژن هموگلوبین خون شریانی پس از لوله گذاری تراشه در دقایق 1 و 2 پس از خم کردن سر و گردن کاهش معنی داری نشان دادند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد، در جراحی آب مروارید تحت بیهوشی عمومی، جا به جایی لوله تراشه بر اثر خم کردن سر و گردن باعث تغییرات قابل توجهی در سرعت ضربان قلب، فشار خون سیستول و دیاستول، فشار انتهای بازدمی دی اکسیدکربن، درصد اشباع محیطی اکسیژن هموگلوبین خون شریانی و فشار داخل چشمی گردید. لذا پیشنهاد می شود در این گونه موارد، مانیتورینگ کافی از نظر متغیرهای ذکر شده به عمل آید.

زمینه و هدف: تجاوز به حقوق کودکان، آسیب رسانی بدنی و روانی، سوء رفتار یا رفتار مسامحه گرانه و نادرست، کودک آزاری اطلاق می شود که در اثر این اعمال، سلامتی و آسایش کودک آسیب می بیند. با توجه به اهمیت موضوع، این بررسی جهت تعیین میزان شیوع کودک آزاری در افراد وابسته به مواد افیونی مراجعه کننده به مرکز ترک خود معرف دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان طراحی و اجرا گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 648 نفر از والدین وابسته به مواد افیونی به صورت تصادفی نظام دار انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. جمع آوری داده ها با کمک پرسش نامه پژوهشگر ساخته و تجزیه تحلیل داده ها با آزمون مجذور کای انجام شد. یافته ها: از بین نمونه های مورد مطالعه 81.9% کودک آزار بودند. 87.8% آن ها در گروه سنی 60-41 سال قرار داشتند. در 93.30% نمونه های وابسته تزریقی، 89% والدینی که سابقه اعتیاد در خانواده خود داشتند، 95% از والدینی که سابقه طلاق را ذکر نمودند، 90.9% از والدینی که سابقه آزار جسمی و 87.9% والدینی که تجربه آزارهای مسامحه در دوران کودکی خود داشتند، کودک آزار بودند. بیشترین نوع آزار جسمی سیلی زدن به صورت (17.86%) و بیشترین نوع مسامحه محروم کردن از صحبت و توجه (16.44%) بود. اقدام به کودک آزاری، در 20.82% موارد در هنگام قطع مصرف مواد و بیشترین احساس بعد از ارتکاب به کودک آزاری احساس گناه (36.87%) و احساس غمگینی (35.25%) توسط نمونه ها بیان شد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ارتباط مستقیمی بین کودک آزاری و وابستگی به مواد افیونی وجود دارد. همچنین عوامل دیگری در ارتباط با کودک آزاری وجود دارند از جمله: سطح تحصیلات، درآمد خانواده و  سابقه اعتیاد در خانواده والدین، سابقه طلاق در خانواده والدین. بنابراین ضرورت پایش کودکان، تدوین قوانین جهت مداخله و حمایت از قربانیان، ایجاد مراکز حمایتی و آموزش مهارت های غلبه بر استرس و اعتیاد در والدین در کاهش کودک آزاری احساس می شود.

زمینه و هدف: علیرغم وجود مطالعات گسترده در زمینه علوم ورزشی در سه دهه گذشته، هنوز اطلاعات اندکی در مورد الگوهای فعالیت و پاسخ های فیزیولوژیکی به تمرین در اشخاص معلول در دسترس است. هدف این تحقیق هم سنجی استقامت قلبی- عروقی، ظرفیت هوازی و نبض اکسیژن کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک، متعاقب اجرای برنامه تمرینات توانبخشی- ورزشی هوازی و مقایسه آن با افراد سالم است. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 18 کودک فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک 10 تا 14 سال با میانگین و انحراف معیار قد 131±6.34سانتی متر و وزن 29.83±5.64 کیلوگرم، داوطلبانه و با رضایت والدین و همچنین تایید پزشک متخصص در برنامه ورزشی- توانبخشی شرکت کردند (گروه تجربی) و 18 کودک سالم همتایشان (گروه کنترل) به صورت تصادفی انتخاب شدند. متغیرهای تابع در گروه بیمار در وضعیت های قبل و بعد از برنامه توانبخشی در یک آزمون مطابق پروتکل مک مستر روی چرخ کارسنج در شرایط آزمایشگاهی اندازه گیری و سپس با گروه کنترل مقایسه شدند. گروه تجربی برنامه تمرینات را به مدت 3 ماه، سه نوبت در هفته با میانگین ضربان قلب 144 ضربان در دقیقه اجرا کردند. مدت اجرای هر جلسه تمرین برای هر آزمودنی 20 تا 25 دقیقه بود. یافته ها: اجرای برنامه تمرینی به افزایش اندک حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2 max) بیماران انجامید. نبض اکسیژن (VO2/HR) گروه بیمار در شرایط پیش آزمون به میزان قابل توجهی پایین تر از گروه کنترل بود و برنامه توانبخشی به بهبود این متغیر در بیماران منجر شد (P<0.05). نتیجه گیری: عدم فعالیت و بی تحرکی طولانی مدت از یک طرف و افزایش اسپاستیسیتی و حرکات غیر ارادی از طرف دیگر به کاهش آمادگی قلبی - عروقی و افزایش هزینه انرژی و کاهش ظرفیت هوازی بیماران اسپاستیک به هنگام فعالیت نسبت به افراد سالم منجر می شود. برنامه نوتوانی و فعالیت های توانبخشی - ورزشی حتی با مدت و شدت کم به بهبود این عوامل و افزایش کارآیی قلبی - عروقی این بیماران منجر می شود.

زمینه و هدف: در ارتباط با کاربرد ماده بنیادی دمینرالیزه استخوان (DBM=Demineralized Bone Matrix)، در حضور یک بیماری مثل دیابت نوع I مطالعات بسیار ناچیزی وجود دارد. این تحقیق به منظور تعیین اثرات هدایت و القاء استخوان سازی DBM در ترمیم استخوان آلوئولی موش های صحرایی دیابتیک نوع I تحت درمان با انسولین انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 50 سر موش صحرایی بالغ نر با وزن 250-200 گرم و سن هشت هفته انجام شد. موش های صحرایی در چهار گروه بدین ترتیب تقسیم شدند: گروه اول شامل 8 موش صحرایی (شاهد) و سه گروه دیگر 14 موش صحرایی (دیابتیک در هر گروه انتخاب گردیدند. دیابت توسط آلوکسان ایجاد شد. در گروه های دیابتیک فقط گروه چهارم روزانه یک واحد انسولین NPH دریافت می نمودند. 10 روز بعد دندان راست پیشین فوقانی کشیده شد و در گروه های سوم و چهارم با DBM حفره دندانی را پر نمودیم. در پایان هفته های اول و دوم نیمی از موش های صحرایی در هر گروه کشته شده و سر آن ها را جدا نمودیم. نمونه ها آماده سازی و با روش هماتوکسیلین-ائوزین (H&E) رنگ آمیزی گردیدند. تغییرات بافتی اطراف ذرات DBM را که نشان دهنده فعالیت استخوان سازی یا برعکس مغایر با فعالیت استخوان سازی می باشد، مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها: در گروه چهارم در پایان هفته اول، فعالیت استئوبلاستیک و تشکیل تیغه های استخوانی و الیاف کلاژن (5 مورد از 7 مورد) و در پایان هفته دوم استخوان سازی با تشکیل تیغه های بیشتر و ضخیم تر در مجاورت DBM مشاهده شد. در گروه سوم در پایان هفته اول در اطراف DBM اثر القا و هدایت استخوان سازی در بعضی نواحی قابل مشاهده بود (3 مورد از 7 مورد). ضمنا تخریب ماده بنیادی استخوان توسط فعالیت کلاستیک قابل رویت بود. در پایان هفته دوم استخوان سازی به صورت پراکنده مشاهده شد. در گروه دوم در پایان هفته اول هماتوم و التهاب، نمای غالب بود و در پایان هفته دوم استخوان سازی بسیار ضعیف مشاهده شد. یافته های بافتی در گروه کنترل در پایان هفته اول، استخوان سازی در اطراف لیگامان پریودنتال (PDL) و در هفته دوم استخوان سازی با تشکیل تیغه های استخوانی بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که DBM در گروه موش صحرایی با دیابت کنترل شده توانسته است سلول های تمایز نیافته را تحریک و به پرواستئوبلاست ها و استئوبلاست ها تبدیل نماید به طوری که استخوان سازی در این گروه در مقایسه با سایر گروه های دیابتیک دارای روند بهتری بود و بنابراین DBM یک ماده مناسب برای پیوند است.

زمینه و هدف: یکی از معضلات مهم در درمان های دندانپزشکی مهر و موم کردن فورکای ریشه دندان می باشد . درمان سوراخ شدگی شامل مهر و موم نمودن ناحیه سوراخ شده یا حذف این ناحیه به روش جراحی است. هدف از این مطالعه مقایسه توانایی مهر و موم کنندگی دو ماده Mineral Trioxide Aggregate (MTA) ایرانی (Root MTA) و خارجی (Pro Root) به صورت آزمایشگاهی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی از 58 دندان آسیای بالا و پایین کشیده شده انسان استفاده گردید. دندان ها به 4 گروه آزمایشی 13 تایی و 2 گروه کنترل سه تایی تقسیم شدند. حفره دسترسی توسط فرز گرد (Round) شماره 2 الماسی آماده گردید و محل انشعاب ریشه  ها توسط یک فرز استوانه ای شماره 2 الماسی سوراخ شد. بعد از این مرحله ناحیه توسط MTA ایرانی و MTA خارجی ترمیم گردید. تمام دندان ها به مدت 72 ساعت در انکوباتور قرار گرفتند. سپس سطوح خارجی دندان به جز ناحیه سوراخ شدگی در بین ریشه ها توسط 2 لایه لاک ناخن پوشیده شده و ناحیه تاجی نیز توسط آمالگام پر گردید. کلیه دندان ها پس از خشک شدن لاک ناخن به مدت 12 ساعت در رنگ فوشین 2% قرار داده شده و دندان ها پس از خروج از رنگ در قطع مزیودیستالی توسط دیسک با ضخامت 0.72 میلی متر برش داده شد و توسط استریومیکروسکوپ با درشت نمایی ×20 توسط دو متخصص اندودنتیکس مورد بررسی قرار گرفتند. با استفاده از روش آماری T-test و ANOVA نتایج مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل نشان داد که MTA خارجی میزان نفوذ رنگ کمتری نسبت به MTA ساخت ایران دارد و این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار بود (P=0.025).نتیجه گیری: استفاده از MTA ساخت داخل نمی تواند قبل از بهبود کیفیت آن جایگزین مناسبی برای MTA ساخت خارج باشد.

زمینه و هدف: ناهنجاری های دندانی- صورتی یکی از رایج ترین مشکلات بشر امروزی است. این موضوع از جمله عواملی است که می تواند بر همه جوانب زندگی فرد از دوران کودکی تا بزرگسالی تاثیرگذار باشد، اما نکته قابل توجه آن است که همه افراد مبتلا به این ناهنجاری ها از مشکل خود آگاه نیستند و یا این که تمایلی به انجام درمان ارتودنسی ندارند. هدف از این مطالعه، ارزیابی میزان نیاز و تقاضا برای درمان ارتودنسی و نیز بررسی عوامل موثر بر تقاضا جهت درمان ارتودنسی در دانش آموزان مقطع راهنمایی شهر کرمان در سال تحصیلی 85-1384 می باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت مقطعی و بر روی 750 نفر (420 دختر، 330 پسر) از دانش آموزان مدارس راهنمایی دولتی و غیردولتی در مناطق مختلف شهر کرمان انجام شد. نیاز به درمان از طریق معاینه وضعیت اکلوژن دانش آموزان و با بهره گیری از شاخص (Index of Treatment Need) IOTN و تقاضا برای درمان، با یک پرسش نامه بسته که حاوی اطلاعاتی پیرامون دلایل تقاضا یا عدم تقاضا برای درمان ارتودنسی بود، مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: فراوانی کلی ناهنجاری دندانی %50.55 برآورد گردید که در دختران به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از پسران بود %41.53 .(p<0.01) از افراد نیازمند درمان، متقاضی انجام آن بودند. بیشترین تقاضا در افراد دارای اوربایت شدید دیده شد. میزان تقاضا در مال اکلوژن های خفیف در دو جنس یکسان و در مال اکلوژن های شدیدتر در دخترها به طور قابل ملاحظه ای بیشتر بود (p<0.05). تقاضا در سطوح اقتصادی بالاتر به طور قابل ملاحظه ای بیشتر بود (p<0.05). تحصیلات والدین بر تقاضا برای درمان ارتودنسی تاثیر چشم گیری نداشت.نتیجه گیری: دانش آموزان مبتلا به ناهنجاری های دندانی- فکی صرف نظر از سطح تحصیلی والدین، خواهان انجام درمان ارتودنسی بودند، لیکن محدودیت های اقتصادی به عنان یک بازدارنده مهم مانع پیگیری درمان از سوی ایشان گردیده بود.

زمینه و هدف: کاهش فعالیت سیستم ایمنی بدن پس از پرتوگیری با دوز زیاد امری شناخته شده است اما پژوهش های اخیر نشان داده است که دوزهای کم پرتو یونیزان باعث تحریک سیستم ایمنی در انسان و حیوانات آزمایشگاهی می شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثرات دوزهای کم پرتو ایکس بر روی پاسخ ایمنی هومورال و سلولی در موش Balb/c می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی سه گروه از موش های نر نژاد Balb/c به طور جداگانه یک بار، دو بار و سه بار تحت تابش پرتو ایکس با دوز 30mGy قرار گرفتند. سپس 4-2 ساعت بعد از دریافت اشعه، پاسخ های ازدیاد حساسیت تاخیری (DTH) و هومورال بر علیه گلبول قرمز گوسفند (SRBC) در این حیوانات اندازه گیری شدند و پاسخ آن ها با میزان پاسخ ها در موش های گروه کنترل و تابش کاذب که در معرض اشعه قرار نگرفتند مقایسه گردید. یافته ها: میانگین تیتر آنتی بادی ضد SRBC در موش هایی که دو بار (74.66±26.12) و سه بار (128.66±70.1) اشعه دریافت کرده بودند به طور معنی داری از موش های گروه کنترل (26.66±8.26) و تابش کاذب (28.8±20.86) بالاتر بود (P<0.001). اما میانگین تیتر آنتی بادی در موش هایی که یک بار (22.66±8.76) اشعه دریافت کرده بودند، تفاوت معنی داری با موش های گروه کنترل و تابش کاذب نداشت. به طور مشابهی پاسخ DTH (درصد افزایش قطر پای SRBC تزریق شده) در موش های گروه کنترل (4±0.2) و تابش کاذب (4.3±0.3) نیز تفاوت آماری معنی داری با پاسخ DTH در گروه هایی که دو بار (12.2±3.9) و سه بار (9.6±3.7) اشعه دریافت داشته اند نشان داد (P<0.001). نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهند که هر چند، یک بار تابش گیری با دوز30mGy  نمی تواند در مقایسه با گروه کنترل باعث تحریک تولید آنتی بادی و نیز افزایش DTH گردد، اما دو و یا سه بار پرتوگیری با این دوز موجب افزایش پاسخ های آنتی بادی و DTH نسبت به گروه کنترل می شود. میزان تولید آنتی بادی و نیز افزایش حساسیت تاخیری بین گروه های دو بار پرتودهی و سه بار پرتودهی با هم تفاوت معنی داری نداشت.

زمینه و هدف: هیمنولیپیس بیماری انگلی شایع در کشورهای در حال توسعه است که معمولا با علایم غیر اختصاصی تظاهر می یابد و به صورت تصادفی کشف می شود. بیمار حاضر پسر 6 ساله ای است که با علایم مننژیت (تب، سردرد شدید، مننژیسموس، کاهش وزن و درد شکم) به بیمارستان مراجعه کرد. در سابقه، کاهش وزن، تب های دوره ای خصوصا شب هنگام و بی اشتهایی را از 3-2 ماه قبل ذکر می کرد. شرح مورد: در معاینه سر و گردن بزرگی غدد تحت فکی با سایز حداکثر 1×1 سانتی متر وجود داشت. در معاینه شکم، توده ای در ناحیه اپیگاستر که تا ناحیه ناف امتداد داشت، لمس می شد. این توده سفت و تا حدی حساس بود. شکم نرم بود و ارگانومگالی نداشت. آزمایشات اولیه شامل شمارش سلول های خونی آزمایش ادرار، مدفوع و مایع نخاعی طبیعی بود. برای بررسی توده شکمی سونوگرافی شکم انجام شد. ضایعه فضاگیر بزرگ (به ابعاد 66 در 25 میلی متر) ناحیه اپیگاستر که باعث ایجاد فاصله بین آئورت و ورید مزانتریک فوقانی شده بود، دیده شد. در CT اسکن شکم، توده های متعدد و به هم پیوسته از لنفادنوپاتی مزانتریک گزارش گردید. جهت رد متاستاز مغزی، MRI مغزی انجام گرفت که طبیعی گزارش شد. در آسپیراسیون مغز استخوان (BMA)، مگاکاریوسیت وجود داشت. بیوپسی مغز استخوان (BMB)، افزایش تعداد ائوزینوفیل ها و پلی مورفونوکلئورها را نشان داد. به دلیل توده شکمی با شک به بدخیمی، لاپاراتومی انجام شد. بیوپسی کبد، نشان دهنده افزایش تعداد ائوزینوفیل ها بود. پس از عمل، آزمایش مدفوع درخواست گردید که تخم دو جداره انگل H.Nana را نشان داد کودک با تشخیص هیمنولیپیس نانا تحت درمان با نیکلوزامید قرار گرفت. از روز چهارم، وضعیت بیمار بهبود یافت ولی توده هنوز وجود داشت. پردنیزولون به درمان کودک اضافه شد. روز دهم توده کوچک شد. آزمایش مدفوع از نظر H.Nana منفی گزارش شد و بیمار مرخص گردید. یک ماه بعد مجددا سونوگرافی انجام شد که توده از بین رفته بود. در مراجعه سال بعد حال عمومی کودک کاملا خوب بود و هیچ علایمی وجود نداشت. نتیجه سرولوژی H.Nana مثبت بود.نتیجه گیری: هیمنولیپیس ممکن است با علایم غیر معمول مثل علایم تحریک مننژ و یا علایم لنفادونوپاتی نیز تظاهر یابد.