علوم حرکتی و ورزش
سال:1389 | دوره:8 | شماره:16 |تعداد مقالات:22

هدف تحقیق حاضر، مقایسه اولویت اهداف اختصاصی درس تربیت بدنی و ورزش در دوره های تحصیلی ابتدایی، راهنمایی و متوسطه بود. 385 نفر متخصص و 2610 نفر معلم تربیت بدنی، 2983 دانش آموز و 2533 نفر از والدین دانش آموزان از شهر های مرکزی 25 استان کشور در این تحقیق به عنوان آزمودنی شرکت کردند. از پرسشنامه محقق ساخته ای با ضریب ثبات درونی r=0.71 برای اولویت بندی پنج هدف اصلی درس تربیت بدنی در ابعاد جسمانی، مهارتی، شناختی، عاطفی و اجتماعی استفاده شد. متخصصان و معلمان به صورت انتخابی و والدین و دانش آموزان به صورت کاملا تصادفی جزء نمونه آماری قرار گرفتند. پرسشنامه تحقیق از طریق عوامل اجرایی در دفاتر تحقیق و پژوهش و سرگروه های آموزشی تربیت بدنی آموزش و پرورش استان های مختلف توزیع و جمع آوری شده است. ضمنا در مورد والدین و دانش آموزان از روش مصاحبه برای تکمیل پرسشنامه استفاده شده است. داده های تحقیق با استفاده از آزمون رتبه ای کروسکال والیس در سطح P£0.05 تجزیه و تحلیل گردید. نتایج تحقیق نشان داد که از دیدگاه متخصصان، معلمان و دانش آموزان بین میانگین رتبه کلیه اهداف اختصاصی در سه دوره تحصیلی تفاوت معنی داری وجود دارد P£0.05، ولی از دیدگاه والدین، تفاوت معنی داری بین اهداف درس تربیت بدنی (به جز هدف عاطفی) سه دوره تحصیلی وجود ندارد. مقایسه این اهداف در دوره ابتدایی نشان داد که از دیدگاه متخصصان، هدف عاطفی و اجتماعی؛ از دیدگاه معلمان رشد مهارتی و آمادگی جسمانی؛ و از دیدگاه دانش آموزان و والدین، هدف شناختی و اجتماعی در اولویت بالایی قرار دارد. از نظر معلمان و متخصصان هدف سلامتی و آمادگی جسمانی و سپس هدف عاطفی برای دانش آموزان دوره راهنمایی اولویت بالایی دارد، ولی دیدگاه دانش آموزان و والدین در این دوره مشابه دوره ابتدایی است. در دوره دبیرستان نیز هدف سلامتی و رشد اجتماعی از دیدگاه معلمان و متخصصان؛ و از نظر والدین و دانش آموزان هدف عاطفی و اجتماعی در اولویت بالایی قرار گرفته است P£0.05. در این تحقیق اولویت پایین اهداف سلامتی و رشد مهارتی از دیدگاه والدین و دانش آموزان بسیار حساس و قابل بررسی است.

هدف از اجرای این تحقیق، بررسی رابطه بین ویژگی های شخصیتی و نفوذ موثر اعضای هیات علمی تربیت بدنی ایران بود. جامعه آماری این تحقیق را کلیه اعضای تمام وقت هیات علمی گروه ها و دانشکده های تربیت بدنی دانشگاه های دولتی کشور تشکیل می داد. نمونه تحقیق 204 نفر تعیین شد و تعداد 153 نفر (75 درصد) از استادان به سوال های تحقیق پاسخ دادند. روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی بود و برای اندازه گیری متغیرها از سه پرسشنامه ویژگی های فردی اعضای هیات علمی (محقق ساخته)، ویژگی های شخصیتی کاستا و مک کرا (1992) و نفوذ موثر پیتر و آرنولد (1998) استفاده شد. داده های این تحقیق در دو سطح آمار توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی، میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی، تحلیل رگرسیون، تحلیل واریانس چندمتغیره) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد: بر اساس ملاک های موجود، میانگین امتیازات ویژگی های شخصیتی آزمودنی ها در سطح متوسط و نسبتا بالایی بود. میانگین همه مولفه های نفوذ موثر آزمودنی ها بالاتر از سطح میانگین و معمول بود. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد، بین عوامل شخصیتی اعضای هیات علمی تربیت بدنی و ویژگی های فردی جنسیت، سن، تاهل، سابقه آموزشی و گرایش علمی تفاوت معنی داری وجود نداشت، ولی بین ویژگی های شخصیتی و مرتبه علمی دانشگاهی رابطه معنی دار به دست آمد. از بین ویژگی های فردی مورد بررسی فقط بین سابقه آموزشی و کاربرد راهبرد های منفی نفوذ، تفاوت معنی داری وجود داشت. بر اساس نتایج ضریب همبستگی بدست آمده، بین ویژگی های شخصیتی پذیرای تجربه بودن و اثربخشی روش نفوذ موثر اعضای هیات علمی رابطه معنی داری وجود داشت و نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد، فقط امکان پیش بینی اثربخشی روش های نفوذ موثر بر اساس مولفه پذیرای تجربه بودن وجود دارد.

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثرات اجتماعی اماکن ورزشی بر محیط شهری اصفهان بود. روش تحقیق، توصیفی پیمایشی و جامعه آماری شامل کلیه ساکنان اطراف ورزشگاه های شهر اصفهان و مسوولان ورزشگاه ها بود. حجم نمونه برآورد شده پس از انجام یک مطالعه مقدماتی، برای ساکنان اطراف ورزشگاه ها 185 نفر محاسبه شد که از طریق روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و حجم نمونه مسوولان ورزشگاه ها برابر با جامعه آماری در نظر گرفته شد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه محقق ساخته بود که دارای 20 سوال بود و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ 0.86 محاسبه شد. جهت تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه از روش های آماری T تک متغیره و آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (F) استفاده شد. یافته ها نشان داد میانگین های به دست آمده در خصوص اثرات اجتماعی بر محیط شهری از نظر مردم و مسوولین ورزشگاه ها بزرگتر از سطح متوسط (3) بود. همچنین F مشاهده شده در سطح a=0.05 تفاوت معناداری را بین نظرات مردم و مسوولان ورزشگاه ها در خصوص آثار اجتماعی اماکن ورزشی بر محیط شهری نشان داد.

هدف از این پژوهش، بررسی رابطه جو سازمانی با سبک رهبری مدیران ادارات تربیت بدنی در استان اصفهان است. پژوهش حاضر از نوع روش تحقیق همبستگی بوده و به شیوه میدانی انجام گرفته است. جامعه آماری این تحقیق مشتمل بر کلیه مدیران ادارات تربیت بدنی استان مذکور بوده اند که 57 نفر را دربر می گیرد (نمونه آماری برابر با جامعه آماری است). پرسشنامه جو سازمانی (O.C.Q) لایل سوسمان و سام دیپ و پرسشنامه سبک رهبری (L.B.D.Q) باردنز و متزکاس به عنوان ابزار تحقیق مورد استفاده قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که بین جو سازمانی و سبک رهبری مدیران رابطه معنی داری وجود دارد. ضریب همبستگی ارتباط مثبت و معنی داری را بین سبک رهبری خودکامه با جو سازمانی بسته و همچنین بین سبک رهبری آزادمنشانه با جوسازمانی باز در سطح معنی داری 0.01 نشان داد. همچنین بین مولفه های جوسازمانی (وضوح و توافق هدف، وضوح و توافق نقش، رضایت از پاداش، رضایت و توافق بر روی رویه ها، اثربخشی ارتباطات) و سبک رهبری مدیران نیز همبستگی مثبت و معنی داری به دست آمده است.

یکی از مهمترین دستاورد های رهبری، رضایت است (باس، 2006). استفاده از سبک های مناسب رهبری می تواند منجر به افزایش سطح رضایت شود. هدف از این تحقیق، تعیین رابطه بین سبک های رهبری عمل گرا و تحول گرای مربیان در چارچوب مدل باس (1985) و میزان رضایت ورزشی بازیکنان تیم های لیگ برتر هندبال ایران بود. سبک رهبری مربیان از طریق پرسشنامه رهبری چندعاملیMLQ  و رضایت بازیکنان از طریق پرسشنامه رضایت ورزشیASQ  اندازه گیری شد. پرسشنامه های مذکور پس از تعیین اعتبار (ظاهری، صوری، محتوایی و سازه از طریق تحلیل عاملی تاییدی) و پایایی (a=0.95 برای MLQ و a=0.96 برای ASQ) در بین نمونه آماری که برابر کل جامعه آماری و به تعداد 218 ورزشکار بود، توزیع شدند.به منظور تجزیه و تحلیل داده ها روش آمار از نوع همبستگی به کار گرفته شد و در راستای تعیین رابطه و پیش بینی میزان رضایت بازیکنان از طریق سبک های رهبری عمل گرا و تحول گرای مربیان، از رگرسیون تک متغیره و چندمتغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد که: رهبری تحول گرا (با b=0.66) توان پیش بینی رضایت بازیکنان و رهبری عمل گرا (با b=0.19) توان پیش بینی رضایت بازیکنان را دارند. از بین مولفه های رهبری تحول گرا، نفوذ کمال گرایانه و توجه به تفاوت های فردی، و از بین مولفه های رهبری عمل گرا، مدیریت مبتنی بر پاداش های اقتضایی و مدیریت مبتنی بر استثنائات (فعال) ارتباط مثبت و معنی داری با رضایت بازیکنان دارند. رهبری عدم مداخله (با b=-0.31) توان پیش بینی رضایت را دارد. از یافته ها چنین استنباط می شود که سبک رهبری تحول گرا بیش از سبک دیگر در افزایش رضایت بازیکنان اثر دارد.

هدف از این پژوهش، مقایسه منفعت بازی های خانگی در لیگ فوتبال ایران با لیگ های معتبر فوتبال در پنج قاره مختلف جهان است. به همین منظور اطلاعات مربوط به تعداد برد، باخت و مساوی در بازی های خانگی از 25 کشور مطرح و صاحب فوتبال در لیگ های پنج قاره جهان شامل آسیا، اروپا، آمریکای جنوبی، آفریقا و اقیانوسیه (و آمریکا) از طریق سایت های گوناگون اینترنتی به ویژه سایت www.soccerway.com به دست آمد و از طریق آزمون آماری t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.بررسی تعداد 18462 بازی خانگی در سه دوره (2004 تا 2006) از لیگ قاره های مختلف جهان نشان داد که پدیده منفعت بازی خانگی در قاره های اروپا (55.56)، آمریکای جنوبی (55.18) و آفریقا (57.33) بیشتر از ایران (54.12) بوده و در قاره های اقیانوسیه (53.74) و آسیا (51.31) کمتر از ایران است. با این حال در هیچ یک از قاره های مذکور تفاوت های موجود از نظر آماری معنی دار نشد (p>0.05). پدیده منفعت بازی های خانگی در لیگ فوتبال الجزایر بیشترین تاثیر (66.06 درصد) و در لیگ فوتبال قطر کمترین تاثیر (42.88 درصد) را داشت. در مجموع می توان نتیجه گیری کرد از آن جایی که پدیده منفعت بازی های خانگی در ایران نیز همچون سایر نقاط دنیا می تواند در عملکرد تیم ها موثر باشد، بنابراین بهتر است مدیران باشگاه ها ضمن مطالعه و شناسایی عوامل موثر بر این پدیده، سعی کنند از این امتیاز به نحو احسن استفاده نموده و حداکثر بهره برداری را داشته باشند.

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر مصرف مکمل کراتین بر قدرت عضلانی و ترکیب بدنی دانشجویان دختر ورزشکار بود. بدین منظور 24 نفر از دانشجویان ورزشکار غیر رقابتی به طور هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه کراتین (n=8)، دارونما (n=8) و شاهد (n=8) تقسیم شدند. پیش آزمون و پس آزمون شامل قدرت عضلانی (قدرت عضلات چهار سر رانی و همسترینگ توسط دستگاه ایزوکینیتیک) و ترکیب بدنی (وزن، توده بدون چربی و درصد چربی) و دور ران در ابتدا و انتهای دوره تمرین برای آزمودنی ها اجرا شد. گروه کراتین روزانه 20 گرم کراتین را در 4 وعده 5 گرمی (ساعت 8، 12، 16، 20) به مدت 6 روز مصرف کردند. گروه دارونما همانند پروتکل گروه کراتین عمل کرده، ولی به جای کراتین، نشاسته مصرف کردند و گروه شاهد هیچ گونه عملی انجام نداد. برای مقایسه بین گروه ها از آزمون آماری ANOVA استفاده شد. یافته های پژوهش بین توده بدن، توده بدون چربی، درصد چربی و دور ران در گروه کراتین، دارونما و شاهد تفاوت معنی داری نشان نداد (P<0.05). با این حال قدرت عضلات خم کننده زانو در سرعت 60 و 180 درجه بر ثانیه، توان عضلات بازکننده و خم کننده زانو در سرعت 60 درجه بر ثانیه، کل کار انجام شده در باز کردن و خم کردن زانو در سرعت 60 درجه بر ثانیه در گروه کراتین نسبت به گروه دارونما و شاهد افزایش معنی داری داشته است (P<0.05). اما قدرت عضلات باز کننده زانو در سرعت 60 و 180 درجه بر ثانیه، توان عضلات بازکننده و خم کننده زانو در سرعت 180 درجه بر ثانیه، کل کار انجام شده در باز کردن و خم کردن زانو در سرعت 180 درجه بر ثانیه در گروه کراتین نسبت به گروه دارونما و شاهد افزایش معنی داری نشان نداده است (P<0.05). با توجه به یافته های پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که مصرف کوتاه مدت مکمل کراتین منجر به بهبود برخی از شاخص های عملکرد عضلانی می شود و تاثیری بر توده بدن و توده بدون چربی ندارد.

هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات مقدماتی شنا بر LDL اکسید شده (OX-LDL) و نیم رخ لیپیدی زنان یائسه مبتلا به پرفشارخونی (65-50 سال) بود. به همین منظور 34 نفر (= 76.9±1.4 kgوزن، VO2MAX= 32.8±0.6 ml/kg/min، = 28.5±1.3درصد چربی بدن، = 157.6±0.8 cmقد، BMI=28.9±1.05 kg/m2) به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. سپس گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 4 جلسه تحت تمرینات مقدماتی شنا قرار گرفتند. برنامه تمرینات مقدماتی شنا شامل حرکات پای کرال سینه، پای کرال پشت، شنای کرال پشت و پای دوچرخه با شدت 75-60 درصد حداکثر ضربان قلب بود. مدت تمرین در شروع برنامه 50 دقیقه بود که از هفته دوم، هر هفته دو دقیقه به زمان تمرینات مقدماتی شنا اضافه می شد. نمرات افزوده با استفاده از آزمون آماری T مستقل تحلیل شد: نتایج نشان داد که تمرینات مقدماتی شنا باعث کاهش معنی دار (P=0.003) OX-LDL و افزایش معنی دار حداکثر توان هوازی (P=0.001) شده است؛ در حالی که تغییر معنی داری در LDL-C (P=0.2) و HDL-C (P=0.07) مشاهده نشد. همچنین ارتباط مثبت و معنی داری بین OX-LDL و LDL-C (P=0.002، R=0.5) به دست آمد. بنابراین می توان گفت که انجام تمرینات مقدماتی شنا باعث کاهش OX-LDL در زنان یائسه مبتلا به پرفشارخونی می شود.

با توجه به وقوع مشکلات قلبی و مرگ ناگهانی ناشی از آن بعد از فعالیت های ورزشی استقامتی طولانی مدت در ورزشکاران، بررسی ویژگی های فیزیولوژیکی و شناخت عوامل پاتولوژیکی قلبی در هنگام فعالیت های ورزشی استقامتی می تواند از پیش آمد های نامطلوب جلوگیری کند. هدف از انجام این تحقیق، تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی بر نشانگر های بیوشیمیایی و پاتولوژیکی قلبی قایقرانان مرد نخبه بود. 10 نفر از قایقرانان مرد تیم ملی کایاک با میانگین سنی 22.5±3.24 سال، وزن 78.7±7.18 کیلوگرم و قد 184.1±4.357 سانتی متر در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها مسافت 8000 متر را با شدت 75 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب در 60 دقیقه پارو زدند. نمونه های خونی در سه مرحله قبل، بلافاصله و سه ساعت بعد از فعالیت برای سنجش میزان پلاسماییNT-proBNP  وcTnT  گرفته شد. برای تحلیل اطلاعات از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری و آزمون (t) همبسته استفاده شد. میزان پلاسماییNT-proBNP  بلافاصله پس از فعالیت ورزشی افزایش معنی داری را نشان داد (19.36 به 24.05 پیکوگرم بر میلی لیتر) (P<0.001)، در حالی که بین میزان پلاسماییNT-proBNP  بلافاصله و سه ساعت بعد از فعالیت تفاوت معنی دار مشاهده نشد (P=0.329). میزان cTnT آزمودنی ها در هر سه مرحله کمتر از 0.01 نانوگرم بر میلی لیتر بود. نتیجه این که افزایش میزان پلاسماییNT-proBNP  می تواند پاسخ فیزیولوژیکی و همودینامیکی قلبی تحت شرایط ویژه تمرینی در ورزشکاران و بدون اهمیت پاتولوژیکی و تنها مربوط به فعالیت بدنی باشد. عدم تغییر در میزان سرمی cTnT  آسیب عضله قلبی را نشان نداده است.

مقدمه: تاثیر وضعیت آب گیری بدن بر تغییرات همودینامیک و عملکرد ویژه ورزشی به دنبال کارسنج دستی در کشتی گیران کاملا مشخص نیست. هدف این پژوهش بررسی اثر آب زدایی و آب گیری مجدد بر برخی شاخص های همودینامیک و عملکرد ورزشی در کشتی گیران فرنگی کار بود.روش شناسی: 14 کشتی گیر فرنگی کار با میانگین وزن 77.17±10.20 کیلوگرم و سن 18.14±2.59 سال، شاخص توده بدنی 25.15±2.92 کیلوگرم / مترمربع و VO2peak برابر با 38.67±3.96 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه، به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی 3 تا 4 درصد از وزن خود را از طریق آب زدایی در سونای خشک به صورت تناوب های 10 دقیقه ای از دست دادند؛ در حالی که گروه کنترل در سونا به منظور جلوگیری از آب زدایی آب خنک مصرف کردند. نمونه گیری خونی و بررسی ادرار (برای سنجش وزن مخصوص ادرار جهت تعیین وضعیت آب گیری بدن) و بررسی اکوکاردیوگرافی در سه مرحله قبل و بعد از سونا و 18 ساعت بعد از سونا انجام شد. جهت آب گیری مجدد نیز مقادیری آب معدنی در اختیار آزمودنی ها قرار داده شد. کارسنج دستی نیز به صورت 6 دقیقه تمرین تناوبی شدید (شامل 8 تناوب 15 ثانیه ای با شدت بالا و 30 ثانیه بازگشت فعال با چرخاندن چرخ طیار در حالت بدون بار) برای تعیین متوسط اجرا و شاخص خستگی انجام شد. همچنین اوج اکسیژن مصرفی در دو مرحله آب گیری طبیعی و آب گیری مجدد تعیین شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه در اندازه گیری های مکرر و آزمون t مستقل در سطح p<0.05 بررسی شد.یافته ها: میانگین هموگلوبین، هماتوکریت، برون ده قلبی و کسر تزریقی گروه تجربی در اثر آب زدایی افزایش و سپس در اثر آب گیری مجدد به سمت مقادیر ابتدایی تمایل پیدا کرد، در حالی که حجم پلاسما، حجم ضربه ای، حجم پایان دیاستولیک بطن چپ و حجم پایان سیستولیک بطن چپ گروه تجربی در اثر آب زدایی کاهش یافت و سپس آب گیری مجدد موجب تمایل به بازگشت به حالت اولیه این متغیر ها گردید. تغییرات همودینامیکی فوق در گروه کنترل ناچیز بود. میانگین شاخص اجرای افراد گروه تجربی، بعد از کاهش حجم پلاسما 7 درصد کاهش یافت، در حالی که این شاخص در آزمودنی های گروه کنترل که افزایش حجم پلاسما را تجربه کرده بودند 1 درصد افزایش نشان داد. بررسی تغییرات بین گروهی نیز مبین معنی داری تفاوت بین میانگین شاخص های حجم پلاسما، برون ده قلبی، حجم ضربه ای و کسر تزریقی دو گروه در مرحله آب زدایی بود.نتیجه گیری: وضعیت آب گیری بدن می تواند بر شاخص های همودینامیکی مرتبط با عملکرد ورزشی افراد تاثیر بگذارد. به علاوه، تغییرات حاد حجم پلاسما می تواند دارای اثراتی بر اجرای ورزشی افراد به خصوص در زمانی باشد که فرد در طی یک روز می بایست چند رقابت مهم را پشت سر بگذارد.

هدف این پژوهش مقایسه برخی ویژگی های جسمانی و فیزیولوژیکی فوتبالیست های مرد نخبه ایران با چند کشور منتخب بوده است. برای این منظور 23 نفر از بازیکنان تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران که بعد از مسابقات لیگ برتر 86-85 در اردوی تدارکاتی مسابقات جام ملت های آسیا (2007) حضور داشتند انتخاب شدند و برخی ویژگی های جسمانی و فیزیولوژیکی آنها از جمله قد و وزن، شاخص توده بدن، درصد چربی، چابکی، سرعت، انعطاف پذیری، توان پا ها، درصد حداکثر اکسیژن مصرفی در آستانه بی هوازی، توان هوازی و بی هوازی در یکی از مراحل آماده سازی مورد سنجش قرار گرفت. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار های آماری SPSS و Statistical در دو بخش توصیفی و استنباطی در سطح اطمینان 95 درصد (a=0.05) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها در بخش توصیفی نشان داد شاخص توده بدن بازیکنان نخبه فوتبال ایران بیشتر از شاخص توده بدن بازیکنان نخبه فوتبال عربستان، هنگ کنگ، ژاپن، استرالیا، دانمارک و انگلستان است. میانگین توان پا های بازیکنان نخبه فوتبال ایران بیشتر از میانگین توان پا های بازیکنان نخبه فوتبال استرالیا و انگلستان و کمتر از میانگین توان پا های بازیکنان نخبه دانمارک بود. همچنین میانگین زمان آزمون چابکی بازیکنان نخبه فوتبال ایران بیشتر از میانگین زمان آزمون چابکی بازیکنان نخبه فوتبال دانمارک بود. در بخش استنباطی مشخص شد که بین میانگین قد و وزن، درصد چربی، توان هوازی، توان بی هوازی، درصد حداکثر اکسیژن مصرفی در آستانه بی هوازی، انعطاف پذیری تنه به جلو و سرعت تفاوت معنی داری در سطح اطمینان 95 درصد (a=0.05) بین بازیکنان ها و برخی از کشور های منتخب وجود دارد؛ بنابراین به نظر می رسد بازیکنان تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران به طور کلی از لحاظ برخی عوامل جسمانی و فیزیولوژیکی نسبت به بازیکنان کشور های منتخب در سطح مطلوبی قرار ندارند و برای موفق شدن در رقابت های بین المللی باید به استاندارد های موجود نزدیک شوند و رفع نقاط ضعف و تقویت نقاط قوت آنها مورد توجه واقع گردد.

هدف این تحقیق، تعیین تاثیر هایپوکسی تناوبی کوتاه مدت (IHE) در حالت استراحت بر عملکرد هوازی و بی هوازی و تجمع لاکتات خون مردان ورزشکار بود. یکی از روش های تمرین هایپوکسی تنفس تکراری، دوره های متناوب کوتاه مدت هایپوکسی شدید (PO2=%10) و اکسیژن طبیعی برای بهبود ظرفیت هوازی و بی هوازی است. بدین منظور پژوهشی دوسوکور و کنترل شده، برای مطالعه آثار روش جدید «القای هایپوکسی تناوبی کوتاه مدت» استراحتی در فشار طبیعی طرح شد.نمونه آماری این تحقیق 16 نفر از بازیکنان فوتسال لیگ دسته برتر کشور بودند. افراد مورد تحقیق در دو گروه 8 نفره قرار گرفتند. گروه هایپوکسی و کنترل به ترتیب با میانگین وزن 70.31±5.3 و 70.05±2.34 کیلوگرم و سن 26.13±4.15 و 22.5±2.96 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی 50.75±4.200 و 51.90±2.98 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه بودند؛ هر دو گروه یک جلسه در روز و به مدت 30 جلسه در معرض شش دوره پنج دقیقه ای به صورت متناوب تنفس هایپوکسی (12% و 10% اکسیژن) و در گروه کنترل 21% و هوای عادی اتاق برای یک ساعت قرار گرفتند. آزمودنی ها در هفته، 5 الی 6 جلسه در تمرین ورزشی یا مسابقه شرکت می کردند. پیش و پس از برنامه اعمال شده، آزمون بروس و آزمون رست جهت اندازه گیری توان هوازی و بی هوازی انجام شد و غلظت لاکتات خون قبل از گرم کردن و در دقیقه پنجم بعد از آزمون رست اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها و مقایسه میانگین های بین گروهی و میان گروهی از طریق آزمون تی مستقل و وابسته نشان داد، با استفاده از برنامه IHE میانگین های حداکثر اکسیژن، حداکثر توان، میانگین توان بی هوازی و شاخص خستگی و تجمع لاکتات استراحت و فعالیت در بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت تنها میانگین حداقل توان در گروه هایپوکسی کاهش معنی دار داشت و در بین دو گروه نیز اختلاف معنی دار بود (p=0.025) نتایج تحقیق نشان داد 30 جلسه هایپوکسی تناوبی کوتاه مدت شدید در حالت استراحت تاثیر معنی داری بر توان هوازی و بی هوازی ورزشکاران در فصل مسابقه ندارد.

مطالعه حاضر درصدد است که نشان دهد آیا تکلیف هماهنگی ترسیم دو دستی با تداخل فضایی زیاد، می تواند به آرایش جدید اندام مجری اعم از دگرسو یا همسو انتقال یابد؟ در آزمایش 1، برای بررسی انتقال بین دستی (انتقال اندام مجری دگرسو)، نخست آزمودنی ها (20 نفر، با دامنه سنی22.5±1.25 )، تکلیف ترسیم دو دستی خط - ستاره (مثلا دست چپ ترسیم خط و دست راست ترسیم ستاره) را تمرین کردند و سپس آن را به الگوی معکوسش انتقال دادند. در آزمایش 2، انتقال درون دستی (انتقال اندام مجری همسو) مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور آزمودنی ها (30 نفر، با دامنه سنی 23.20±1.75)، الگوی خط - ستاره را با ترکیب مفاصل شانه - آرنج تمرین کرده و آن را به الگوی ترکیب مفاصل مچ - انگشت یا برعکس، انتقال دادند. در هر دو آزمایش، اثرات اصلی گروه، دفعات اندازه گیری و زاویه جهت ترسیم معنی دار شد (p<0.05). همچنین اثر متقابل زاویه جهت ترسیم در دفعات اندازه گیری و اثر سه طرفه زاویه جهت ترسیم در دفعات اندازه گیری در گروه معنی دار شد (p<0.05). این حاکی از آن است که افراد توانسته اند تکلیف هماهنگی ترسیم دو دستی با تداخل فضایی بالا را بیاموزند. اثر اصلی وضعیت اجرا معنی دار نشد (p>0.05). از طرفی اثر متقابل وضعیت اجرا در دفعات اندازه گیری و اثر سه طرفه وضعیت اجرا در دفعات اندازه گیری در گروه معنی دار شد (p<0.05). این نتایج انتقال بین و درون عضوی مثبتی را نشان داد. از آن جا که اجرای تکلیف ترسیم خط - ستاره با عضو تمرین کرده به عضو تمرین نکرده انتقال یافت، مبین آن است که گسست فضایی آموخته شده، قابل انتقال به آرایش مختلف اندام مجری می باشد. فرض بر آن است که ماهیت بازنمایی تکلیف هماهنگی دو دستی آموخته شده، مستقل از اندام مجری باشد. این امر به طور کلی از فرضیه «استقلال اندام مجری» حمایت می کند.

از آن جا که در اکثر فعالیت ها، بیشترین میزان کاهش نیرو به خاطر تغییرات درونی عضله یا سیستم عصب مرکزی یا هر دو اتفاق می افتد، می توان بین تغییر در کنترل عصبی - عضلانی و خستگی عضله که از آن به عنوان هر گونه کاهش در ظرفیت تولید نیرو توسط کل سیستم عصبی - عضلانی یاد می شود ارتباط آشکاری یافت. هدف این پژوهش بررسی اثر پروتکل خستگی عملکردی هوازی و بی هوازی (AAFFP) بر پایداری پاسچر پویای بازیکنان جوان فوتبالیست بود. نمونه آماری را 12 نفر از بازیکنان جوان دسته یک باشگاه های فوتبال تهران (سن: 17.42±0.51 سال، وزن: 67.65±6.58 کیلوگرم، قد: 173.33±3.09 سانتیمتر) تشکیل دادند که همگی از سلامت کامل برخوردار بودند و داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. قبل از شروع هر یک از پروتکل های AAFFP، شاخص پایداری پاسچر پویا (DPSI) با اجرای حرکت پرش - فرود تک پا (که از حرکات آسیب زای ورزشی می باشد) روی صفحه نیرو با فرکانس نمونه برداری 200-Hz در 3 ثانیه ثبت و شاخص پایداری در سه راستای جانبی (MLSI)، قدامی - خلفی(APSI) ، و عمودی (VSI) محاسبه شد. بلافاصله پس از اتمام AAFFP پس آزمون DPSI به عمل آمد. از روش های آماری توصیفی، طرح تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر (ANOVA) و رگرسیون چندمتغیره (p<0.05) استفاده شد. نتایج آزمون بن فرونی نشان داد که بعد از اعمال خستگی عملکردی هوازی و بی هوازی در شاخص هایMLSI ،VSI  و DPSI تفاوت معنی دار بود ولی در عامل APSI فقط بعد از اعمال خستگی بی هوازی تفاوت معنی دار به دست آمد. با توجه به پروتکل های خستگی احتمالا انقباض اسنتریکی عضله همسترینگ برای کاهش سرعت رو به جلو ران و ساق پای افراد در مرحله نوسان گام برداری برای برخورد پا با زمین، باعث به هم خوردن نسبت قدرت همسترینگ به چهار سر ران شده و پایداری زانو را کمتر می کند. ضمن این که به نظر می رسد آزمودنی ها برای کاهش سرعت شتاب در هنگام پایین آمدن و کم کردن نیروی برخورد با افزایش فلکشن مفاصل پایین تنه، سازوکار مکانیکی مهارت فرود را تغییر می دهند. با توجه به یافته های این تحقیق، هر دو پروتکل خستگی عملکردی هوازی و بی هوازی خصوصا خستگی هوازی بر شاخص کنترل پاسچرال پویا تاثیر دارند که این مساله می تواند به عنوان یکی از شاخص های اصلی در تعیین سازوکار بروز آسیب (در حرکت های پرش و فرود) استفاده شود. لذا به مربیان، ورزشکاران و درمانگران ورزشی توصیه می شود به منظور پیشگیری از آسیب های ناشی از خستگی به خطرات بالقوه کاهش کنترل پاسچرال در اثر هر دو نوع خستگی توجه کنند.