ارمغان دانش
سال:1388 | دوره:14 | شماره:1 (پی در پی 53) |تعداد مقالات:17

مقدمه و هدف: بیماری میگرن یکی از شایع ترین علل سردرد است. هدف از این مطالعه تعیین اثر داروی توپیرامات با دوز 50 میلی گرم، روزانه به مدت 3 ماه در پیشگیری از حملات سردرد میگرنی مقاوم به درمان بود.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دوسوکور می باشد که بر روی 70 بیمار بین سنین 15 تا 45 سال مراجعه کننده به کلینیک سردرد بیمارستان آموزشی ـ درمانی بوعلی سینای ساری که دارای سابقه حملات میگرن بر اساس معیارهای انجمن بین المللی سردرد به مدت بیشتر از یک سال و با بروز حداقل 1 تا 6 حمله در هر ماه بوده اند، طی سال های 1386 ـ 1384 انجام شد. میزان کارایی این دارو به وسیله میزان پاسخ به درمان، میانگین تغییرات در تعداد و شدت حملات میگرن در مقایسه با مرحله پایه و گروه پلاسبو به صورت ماهانه برای یک دوره 3 ماهه محاسبه گشت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری گراف پد و آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و متعاقب آن آزمون نیومن کیولس، مجذور کای و تی تست تحلیل گردید.یافته ها: 66 نفر بیمار از 70 بیمار شرکت کننده در مجموع مطالعه را به پایان رساندند و مابقی از مطالعه حذف شدند. میانگین سنی بیماران 30.33±7.9 سال بود، بیماران بر اساس اهداف مطالعه به سه طبقه سنی 25ـ15، 35ـ25 و 45ـ35 سال تقسیم شدند. بیماران هر گروه به طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده پلاسبو و توپیرامات تقسیم شدند. گروه توپیرامات در کلیه ماههای ارزیابی شده دارای کاهش معنی داری در میانگین ماهانه شدت و تعداد حملات میگرن بوده است (p<0.0001). اما گروه پلاسبو تفاوت معنی داری نداشته است. میزان پاسخ به درمان در بیماران تحت درمان با توپیرامات به طور معنی داری بیشتر از گروه پلاسبو در ماه سوم بوده است (p<0.0001) عوارض جانبی دارو به طور گذرا بوده و به خوبی تحمل گردید.نتیجه گیری: داروی توپیرامات با دوز 50 میلی گرم، روزانه کارایی قابل توجهی در پیشگیری از حملات میگرن در ماههای اول، دوم و سوم دارد. استفاده از توپیرامات با دوز درمانی پایین، یک روش درمانی مطلوب برای بیماران مبتلا به میگرن مقاوم به درمان می باشد.

مقدمه و هدف: در دهه گذشته ارتش آمریکا مطالعات گسترده ای را در زمینه فناوری های نوین برای متوقف کردن خونریزی های شدید شروع نموده و ترکیب موثری از نوعی کانی به نام زئولیت را معرفی کرده است. که استفاده از پودر توری های فانوس سوخته شده رادیواکتیو، ترمیم زخم را تسریع می نماید. آزمایش های بعدی آنها مشخص نمود که استفاده از پودر توری رادیواکتیو موجب پدید آمدن مجموعه تغییرات بافت شناختی می گردد که بهبود زخم را تسهیل می نماید. بر این اساس در این تحقیق تغییرات زمان خونریزی با استفاده موضعی از پودر توری فانوس رادیواکتیو و همچنین کانی های بنتونیت و زئولیت مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: این مطالعه یک تحقیق تجربی است که در سال 1387 در مرکز تحقیقات علوم پرتوی دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گردید. تعداد 50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به 5 گروه (هر گروه شامل 10 سر حیوان) تقسیم شدند. دم تمام حیوانات پس از بیهوشی حیوان با اتر، در محل ضخامت معادل 5 میلی متر به وسیله قیچی جراحی قطع شد. در مورد حیوانات گروه اول (گروه کنترل) هیچ نوع مداخله ای صورت نگرفت. در مورد حیوانات گروه دوم تا چهارم به ترتیب جرم مشخصی از پودر توری فانوس غیر رادیواکتیو، پودر توری فانوس رادیواکتیو، پودر کانی بنتونیت و مخلوطی از پودر کانی های بنتونیت و زئولیت بر روی محل خونریزی از دم حیوان قرار داده شد. متعاقب تیمار با عوامل فوق، حجم خون تلف شده به وسیله ظرف مدرج مخصوص اندازه گیری شد. زمان خونریزی از دم حیوانات و زمان لازم برای تشکیل لخته در لوله آزمایش به وسیله کرونومتر اندازه گیری گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری آنالیز واریانس، مقایسه میانگین شاخص های مورد نظر در گروههای 5 گانه تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: حجم خون تلف شده، مدت زمان خونریزی، و زمان لخته شدن در نمونه های خون گروه کنترل به ترتیب معادل 4.39±1.92 سانتی متر مکعب، 112.10±39.60 و 94.9±54.26 ثانیه بود. این در حالی است که در گروه تیمار شده با مخلوط بنتونیت و زئولیت حجم خون تلف شده، مدت زمان خونریزی، و زمان لخته شدن نمونه های خون به ترتیب معادل 1.31±0.60 سانتی متر مکعب، 34.50±4.65 ثانیه و 24.2±4.61 ثانیه بود.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان دهنده تاثیر بسیار شدید مخلوطی از کانی های بنتونیت و زئولیت در کاهش دادن زمان لازم برای توقف خونریزی، تشکیل لخته و یا حجم خون تلف شده می باشد. هر چند توری رادیواکتیو و غیر رادیواکتیو و کانی بنتونیت به تنهایی اثرات قابل ملاحظه ای نشان دادند، اما در مجموع اثر مخلوط کانی های بنتونیت و زئولیت شاخص بود.

مقدمه و هدف: فلاونوئیدها ترکیبات پلی فنلی هستند که قادر به از بین بردن مستقیم رادیکال های آزاد هستند. از این رو، این ترکیبات خاصیت آنتی کسیدانی قابل توجهی دارند. مطالعات مختلف نشان می دهند که مصرف این ترکیبات می تواند مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی ـ عروقی را کاهش دهد. نارسایی قلبی یکی از علل اصلی مرگ و میر بیماران مبتلا به دیابت می باشد. تصور می شود که دیابت می تواند به طور مستقیم اثرات مخربی بر قلب داشته و نارسایی قلبی را موجب شود، که در اصطلاح به این عارضه کاردیومیوپاتی دیابتی اطلاق می شود. شواهد فراوانی دال بر نقش استرس اکسیداتیو به عنوان یک عامل پاتوژنز مهم در بروز عوارض وابسته به دیابت، از جمله کاردیومیوپاتی دیابتی، وجود دارد. در پژوهش حاضر، اثر هسپریدین که یک آنتی اکسیدان فلاونوئیدی است، بر روی کاردیومیوپاتی دیابتی در مدل آزمایشگاهی دیابت نوع 1  مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه یک پژوهش تجربی است که در سال 1386 در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بر روی 40 سر موش صحرایی انجام شد. از تجویز داخل صفاقی استرپتوزوسین (60 میلی گرم بر کیلوگرم) برای ایجاد دیابت نوع 1 استفاده شد. هسپریدین (500 میلی گرم بر کیلوگرم) به صورت خوراکی به مدت 2 ماه تجویز شد. پس از این مدت، به منظور بررسی عملکرد انقباضی قلب ، پس از طی شدن زمان مذکور، قلب حیوان جدا شده و به دستگاه قلب ایزوله لنگندورف منتقل شده، فشار بطن چپ و سرعت تغییرات فشار در هنگام سیستول و دیاستول ثبت و محاسبه شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرف با پس آزمون ال اس دی تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: دیابت موجب کاهش فشار سیستولی بطن چپ و نیز کاهش سرعت تغییرات فشار در هنگام سیستول و دیاستول به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل شد (p<0.05). در حیوانات دیابتی، تجویز هسپریدین بهبود معنی دار تمامی پارامترهای اندازه گیری شده را به دنبال داشت (p<0.01).نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که هسپریدین می تواند موجب بهبود و پیشگیری از کاردیومایوپاتی دیابتی گردد.

مقدمه و هدف: بیماری دیابت قندی یکی از شایع ترین بیماری ها در جوامع بشری است. گلیکوزیلاسیون غیرآنزیمی پروتئین ها در بیماری دیابت آثار مخربی بر ساختمان و کارکرد پروتئین ها دارد. گلیکوزیلاسیون غیرآنزیمی پروتئین ها می تواند سبب برخی از عوارض بیماری دیابت از جمله رتینوپاتی و نفروپاتی گردد. یکی از راه های جلوگیری از این واکنش استفاده از گیاهان دارویی است. بابونه، میخک و سیر گیاهان دارویی هستند که ترکیبات آلکالوئیدی آن ها دارای خاصیت آنتی اکسیدانی می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر عصاره بابونه، میخک و سیر بر روی واکنش گلیکوزیلاسیون آلبومین در شرایط آزمایشگاهی انجام گرفت.مواد و روش  ها: در این مطالعه تجربی که در سال 1386 در دانشکده پزشکی شهید بابایی قزوین انجام گرفت، عصاره های هیدروالکلی بابونه، میخک و سیر تهیه شد. در حضور غلظت های مختلف (0.01، 0.05 و 0.1 گرم بر لیتر) عصاره بابونه، میخک و سیر واکنش گلیکوزیلاسیون آلبومین در شرایط آزمایشگاهی انجام شد و میزان آلبومین گلیکوزیله تعیین گردید. برای اندازه گیری میزان آلبومین گلیکوزیله از روش نیتروبلوتترازولیوم استفاده شد. تغییرات جذب در 530 نانومتر به وسیله طیف سنج اپندورف اندازه گیری گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تی، آنالیز واریانس یک طرفه و دانت تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: در شرایط آزمایش، عصاره بابونه در غلظت های 0.01، 0.05 و 0.1 گرم بر لیتر به ترتیب دارای 9، 17 و 26 درصد اثر مهاری بر واکنش گلیکوزیلاسیون آلبومین بود. عصاره های میخک و سیر با غلظت 0.01 گرم بر لیتر سبب مهار واکنش گلیکوزیلاسیون آلبومین به میزان 23 درصد گردیدند و با افزایش غلظت عصاره ها میزان مهارشدن واکنش گلیکوزیلاسیون آلبومین کاهش یافت. در بین عصاره های استفاده شده عصاره بابونه با غلظت 0.1 گرم بر لیتر دارای بیشترین اثر بود.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که عصاره بابونه باعث کاهش واکنش گلیکوزیلاسیون آلبومین در شرایط آزمایشگاهی می گردد و در مورد عصاره های میخک و سیر در غلظت های کم اثر مهاری مشاهده می شود و با افزایش غلظت این اثر کاهش می یابد.

مقدمه و هدف: کورتیزول یک گلوکوکورتیکوئید ترشح شده از غده آدرنال انسان که بیش از 90 درصد از مقدار ترشح را به خود اختصاص می دهد. این هورمون یکی از مهمترین متغیرهای فیزیولوژیک نشان دهنده وضعیت دستگاه سیرکادین آهنگین در انسان است، اما الگوی ترشح آن در ساعات اولیه صبح و طول روز در شاغلین ایران به ویژه نوبت کاران مشخص نیست. هدف این مطالعه تعیین نیم رخ ترشح 24 ساعته هورمون کورتیزول در پرستاران نوبت کار و ثابت کار در یک نظام نوبت کاری می باشد.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه تجربی است که در فاصله سال های 1387 ـ 1385 بر روی 44 نفر از پرستاران زن در یک بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام پذیرفت. برای اندازه گیری هورمون کورتیزول از کلیه پرستاران مورد مطالعه (نوبت کار با چرخش سریع و ثابت کار با خواب شبانه) به مدت 24 ساعت (هر سه ساعت) نمونه خون گرفته شد. روش رادیو ایمونو اسی نیز برای تعیین غلظت کورتیزول در سرم انسانی و پلاسما استفاده شد. داده های جمع آوری شده به وسیله نرم افزار SPSS و آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان می دهد که حداقل و حداکثر میزان کورتیزول 24 ساعته در پرستاران ثابت کار با خواب شبانه به ترتیب در ساعت 7 صبح و 16 عصر 59.75 و 22.74 میکروگرم بر دسی لیتر بوده که تا حدودی به حد طبیعی نزدیک است، اما این مقادیر در پرستاران نوبت کار با کار شبانه کاملا متفاوت بوده و در ساعت های فوق به ترتیب 36.75 و 44.37 میکروگرم بر دسی لیتر می باشد که نشان از کاهش در صبح و افزایش در عصر دارد. این اختلاف در میزان کورتیزول پرستاران ثابت کار و نوبت کار از تفاوت معنی داری برخوردار است (p=0.006). در مورد تغییرات زمانی میزان ترشح کورتیزول نیز نتایج نشان می دهد که میزان کورتیزول دو گروه در ساعت 22 با ساعات 7 صبح و 16 عصر تفاوت معنی دار دارد (p=0.001).نتیجه گیری: مقایسه مدل تغییرات زمانی ترشح کورتیزول در پرستاران نوبت کار و ثابت کار که نوبت کاری به طور سرشتی برای انسان غیرطبیعی و غیرعادی بوده و با تغییر الگوی طبیعی ترشح کورتیزول (کاهش در اوایل صبح و افزایش در عصر)، به طور قطع و یقین چرخه خواب، میزان استرس و کیفیت فعالیت روزانه را بر هم خواهد زد.

مقدمه و هدف: از روش ردیابی برای شناسایی ارتباطات سلولی، مسیرهای عصبی و هسته های مرتبط با اعصاب استفاده می گردد. حساسیت این گونه پژوهش ها موجب شد تا در این مطالعه با تغییراتی در پروتکل ردیابی و نحوه قرار دادن عصب در ردیاب، میزان مشاهده ماده ردیاب در جسم سلولی  مورد ارزیابی قرار گیرد.مواد و روش ها: این یک مطالعه تجربی است که در سال 1384 در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بر روی 10 قلاده سگ که به روش تصادفی انتخاب و به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند، انجام گرفت، در گروه شاهد انتهای قطع شده تنه عصب حنجره ای بالایی بعد از شستشو و برداشتن غلاف عصب در لوله حاوی پراکسیداز هورس رادیش قرار داده شد. در گروه آزمون انتهای قطع شده تنه عصب حنجره ای بالایی بعد از شستشو در حد امکان شاخه های ریز سرخرگی تغذیه کننده عصب جدا شد تا از تشکیل لخته مجدد جلوگیری شود و سپس با استفاده از سر سوزن شماره 22 به دقت غلاف عصب 3ـ2 میلی متری انتهای قطع شده عصب جدا و انتهای الیاف عصبی ریش ریش گردیده و در لوله حاوی پراکسیداز هورس رادیش قرار داده و به مدت 2 ساعت بی حرکت نگه داشته شد. 5ـ3 روز بعد در هر دو گروه پس از پرفیوژن و فیکس کردن، پل بصل النخاع برداشته شد. بعد از تهیه مقاطع از هر دو گروه در شرایط یکسان به روش هیستوشیمی دی آمینوبنزیدین و رنگ آمیزی تیونین مورد مطالعه قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS وآزمون آماری تی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد تعداد سلول های حاوی ماده ردیاب در گروه شاهد 4 ـ 2 سلول در هر مقطع و در گروه آزمون 8 ـ 4 سلول در هر مقطع مشاهده گردید و از نظر آماری تفاوت معنی داری داشت (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که با افزایش سطح جذب موقع ریش ریش کردن انتهای عصب و بی حرکتی در هنگام قرار دادن عصب در ردیاب موجب افزایش جذب میزان ماده ردیاب و افزایش مشاهده ردیاب گردیده است. این مهم می تواند در پژوهش های آینده ردیابی مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه و هدف: دارچین گیاهی با نام علمی سیناموموم زینالیکوم و متعلق به خانواده برگ بوها است. این گیاه اثرات درمانی زیادی دارد که یکی از مهم ترین آن ها افزایش میل جنسی می باشد. هدف از این مطالعه تاثیر عصاره دارچین بر فیزیولوژی تولید مثل جنس نر در موش آزمایشگاهی بود.مواد و روش ها: این یک مطالعه تجربی است که در سال 1387 در دانشگاه پیام نور مرکز اصفهان بر روی 48 سر موش انجام گرفت. اثر عصاره دارچین بر سیستم تولید مثل موش های نر کوچک آزمایشگاهی گونه بالب سی بررسی شد. ابتدا نمونه ها به صورت تصادفی در 6 گروه (چهار گروه تیمار و دو گروه کنترل وپلاسبو) تقسیم و هر گروه شامل هشت نمونه بودند. کلیه نمونه ها در شرایطی یکسان نگهداری شدند. عصاره الکلی دارچین در دوزهای مختلف (50، 100، 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم) تهیه و به روش درون صفاقی به مدت 20 روز به گروههای تیمار تزریق شد. از نرمال سالین و اتانل نیز جهت تزریق به گروه پلاسبو (دوزهای صفر) استفاده گردید. کلیه آزمایش های هورمونی نیز با روش ایمونورادیومتری انجام گرفت. مهم ترین پارامترهایی که مورد بررسی قرار گرفت، شامل؛ تغییر وزن بیضه ها، تغییرات بافتی احتمالی در ساختار بیضه ها، تغییر در تعداد سلول های جنسی و تغییر در سطح هورمون های تستوسترون، LH و FSH خون در مقایسه با گروههای شاهد بودند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون دانکن تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: نتایج نشان داد غلظت هورمون LH و FSH با افزایش دوز تزریقی افزایش یافته و بیشترین افزایش در دوزهای 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم بود. سطح سرمی تستوسترون نیز در دوزهای 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم افزایش داشت. در افزایش وزن بیضه ها و تغییرات بافتی آنها تفاوت محسوسی مشاهده نشد و تنها افزایش در میزان اسپرماتوزوئیدها و اسپرماتوسیت های اولیه در دوزهای 100، 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم مشاهده گردید.نتیجه گیری:یافته های این مطالعه نشان دهنده تاثیر مثبت عصاره دارچین در دوزهای 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم بر سیستم تولید مثلی و محور هیپوفیز ـ گناد موش های نر به دلیل افزایش معنی دار در تعداد سلول های جنسی و میزان هورمون FSH می باشد.

مقدمه و هدف: تغذیه در سال های نخستین زندگی دارای اهمیت خاصی بوده و مادران دارای نقش برجسته ای در رشد و تکامل کودکان می باشند. هدف این پژوهش تاثیر آموزش تغذیه به مادران بر الگوی غذایی کودکان نوپای 30ـ12 ماهه می باشد.مواد و روش ها: این یک مطالعه نیمه تجربی می باشد که در سال 1385 انجام گرفت، نمونه ها شامل 242 مادر و کودک نوپای آن ها بود که به مراکز بهداشتی ـ درمانی منطقه 4 تهران مراجعه می کردند. تخصیص نمونه به مراکز به روش نسبتی جمعیت بوده. سپس نمونه ها به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گردآوری اطلاعات، یک بار در ابتدای نمونه گیری و بار دیگر یک ماه پس از اتمام مداخله با استفاده از سه ابزار پرسش نامه، ترازو و متر نواری صورت گرفت. در طی سه ماه، مادران پنج بار در برنامه آموزش تغذیه شرکت نموده و پرسش نامه بسامد خوراک را تکمیل نمودند. پژوهشگر پس از دریافت فرم بسامد در هر نوبت، آموزش های لازم را به مادران گروه مداخله به صورت چهره به چهره ارایه می نمود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری کای دو، تی زوجی وآنالیز واریانس داده های تکراری تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: قبل از مداخله امتیاز پرسش نامه نحوه تغذیه (6.859) و امتیاز (2.789) Z بود و پس از مداخله امتیاز پرسش نامه نحوه تغذیه (7.983) و امتیاز (1.722)Z شد. قبل از مداخله از نظر مصرف گوشت، قند و چربی، امتیاز پرسش نامه نحوه تغذیه و امتیاز Z اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت، ولی پس از مداخله از نظر مصرف گوشت و قند و چربی، امتیاز پرسش نامه نحوه تغذیه و امتیاز Z اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (p=0.001).بحث و نتیجه گیری :قبل از مداخله در دو گروه مصرف گوشت و قند، چربی بیش از مقدار طبیعی بوده که پس از مداخله در گروه مداخله کاهش و مصرف میوه و سبزیجات افزایش یافت. امتیاز نحوه تغذیه قبل از مداخله در هر دو گروه در حد متوسط بوده که پس از مداخله در گروه مداخله افزایش یافت. امتیاز  Zقبل از مداخله افزایش وزن را در دو گروه نشان داد که پس از مداخله در گروه مداخله کاهش یافت.

مقدمه و هدف: دیابت شیرین سندرمی است که اولین مشخصه آن اختلال در متابولیسم گلوکز در بدن می باشد که در نتیجه نقص در ترشح انسولین، عملکرد انسولین یا هر دو می باشد و باعث اختلال در متابولیسم کربوهیدرات، لیپید و پروتئین می شود. چندین گونه دارویی از جمله؛ سیر، شنبلیله، شاه توت،ریحان و گون با خواص هیپوگلیسمیک شناسایی شده اند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات هیپوگلیسمیک بوماداران در موش های صحرایی سالم و دیابتی شده به وسیله استرپتوزوسین می باشد.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه تجربی می باشد که در سال 1387 در دانشکده پزشکی یاسوج بر روی 48 سر موش نژاد ویستار انجام شده است. موش ها به دو گروه سالم و دیابتی شده با استرپتوزوسین تقسیم شدند. هر گروه به چهار گروه کنترل (دریافت کننده سرم فیزیولوژی) و گروههای دریافت کننده 100، 200 و 300 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره آبی ـ الکلی بومادران روزانه به مدت یک ماه تقسیم شدند و سطح گلوکز خون آن ها اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تی و آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: در پایان ماه کاهش معنی داری در سطح گلوکز خون در موش های دیابتی دریافت کننده 100،200 و 300 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره بومادران در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (p<0.001). همچنین کاهش معنی داری در سطح گلوکز خون موش های نرمال دریافت کننده 300 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره بومادران مشاهده شد، اما اثر معنی داری بر میزان گلوکز خون سایر موش های نرمال مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که عصاره آبی ـ الکلی گیاه بومادران باعث کاهش میزان گلوکز خون در موش های دیابتی می شود.

مقدمه و هدف: سندرم روده تحریک پذیر شایع ترین اختلال عملکردی روده ای است و روده و مغز با هم در این سندرم درگیر هستند. درمان ترکیبی طبی ـ آرا م سازی جهت کاهش اضطراب و بهبود کیفیت زندگی در این بیماران پیشنهاد شده است، لذا این پژوهش با هدف تعیین تاثیر انجام آرام سازی بنسون بر میزان اضطراب و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر انجام گرفته است.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که در سال 1383 بر روی 30 بیمار مراجعه کننده به درمانگاههای شهید فقیهی و مطهری شیراز انجام گرفت. این بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر بوده و از ابتلا به بیماری آنها حداقل 3 ماه گذشته و تحت برنامه درمانی یکسان سندرم روده تحریک پذیر قرار داشته و هیچ درمان دیگری مثل هیپنوتیزم و هموپاتی دریافت نمی کردند و هیچ یک از نمونه ها به بیماری گوارشی دیگر یا بیماری روانی شناخته شده ای مبتلا نبودند.بیماران به طور تصادفی به دو گروه کنترل (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) تقسیم شدند. گروه کنترل و آزمایش برنامه درمانی یکسانی داشتند و تفاوت آنها تنها در به کار گیری آرام سازی بنسون به مدت 3 ماه به وسیله گروه آزمایش بود. میزان اضطراب و کیفیت زندگی کلیه بیماران با استفاده از دو پرسشنامه، یکی پرسشنامه سنجش میزان اضطراب (اسپیل برگر) و دیگری پرسشنامه کیفیت زندگی در رابطه با بیماران سندرم روده تحریک پذیر قبل، یک هفته و سه ماه پس از مداخله اندازه گیری و مقایسه شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مجذور کای، تحلیل واریانس داده های مبتنی بر تکرار و من ویتنی تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: قبل از مداخله دو گروه از نظر میزان اضطراب تفاوت آماری معنی داری نداشتند و از نظر ابعاد کیفیت زندگی به جز بعد ارتباطات بین فردی اختلاف آماری معنی داری وجودنداشت. یک هفته پس از مداخله کاهش میانگین اضطراب در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به اختلاف آماری معنی داری نرسید و درمورد کیفیت زندگی در گروه آزمایش افزایش آماری معنی داری در ابعاد عدم آرامش، نگرانی از سلامت، عملکرد اجتماعی و ارتباطات بین فردی مشاهده شد (p=0.05) و در سایر ابعاد تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. سه ماه بعد در گروه آزمایش میزان اضطراب نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشته و در مورد کیفیت زندگی این گروه در ابعاد عدم آرامش، تداخل با فعالیت، تصور جسمی ازخود، نگرانی از سلامت، پرهیز غذایی، عملکرد اجتماعی و ارتباطات بین فردی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشته (p=0.001) و در بعد ارتباط جنسی کاهشی نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد. تغییرات معنی داری در میزان اضطراب و کیفیت زندگی گروه کنترل در این فاصله زمانی ایجاد نشده و می توان گفت وضعیت این گروه تقریبا ثابت و یا بدتر شده است.نتیجه گیری: انجام آرام سازی بنسون با بهبود اضطراب در بیماران سندرم روده تحریک پذیر موجب ارتقای کیفیت زندگی در این بیماران می شود، لذا پیشنهاد می شود به عنوان بخشی از برنامه های درمانی این بیماران مدنظر قرار گیرد.

مقدمه و هدف: شب ادراری یک اختلال نسبتا شایع در میان کودکان است که می تواند باعث افسردگی و کیفیت زندگی پایین در مادران گردد. از آنجا که خانواده نقش مهمی در سلامت روانی فرزند دارد می توان چنین انتظار داشت که افسردگی مادر می تواند باعث شب ادراری در فرزند گردد، تا به حال رابطه افسردگی مادر با شب ادراری به طور مستقیم مطالعه نشده است، هدف از این مطالعه ارتباط شب ادراری کودکان با افسرگی مادران می باشد.مواد و روش ها: این یک مطالعه مقطعی به صورت مورد ـ شاهدی می باشد که در سال های 1384ـ 1383 بر روی 192 کودک و هر گروه 96 کودک (48 دختر و 48 پسر) مبتلا به شب ادراری مراجعه کننده به درمانگاه های اطفال وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر اصفهان انجام شد. این افراد به عنوان گروه مورد در نظر گرفته شده و 96 کودک دیگر غیر مبتلا به شب ادراری (48 دختر و 48 پسر)، به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. میانگین سنی هر دو گروه مشابه و به طور تقریبی 9 سال بود. سپس مادران این کودکان پرسشنامه افسردگی بک را تکمیل نمودند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: درصد فراوانی نسبی افسردگی در گروه مورد به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (p<0.001). در صد فراوانی نسبی افسردگی در مادرانی که دختر مبتلا به شب ادراری داشتند به طور معنی داری بیشتر از مادران دارای پسر مبتلا بود (p=0.04)، اما درصد فراوانی نسبی افسردگی در مادرانی که دختر غیر مبتلا داشتند، تفاوت معنی داری با مادران افسرده دارای پسر غیر مبتلا نداشت.نتیجه گیری: شب ادراری در کودکان (خصوصا دختران) با افزایش افسردگی در مادران همراه است. پس در درمان شب ادراری کودکان خصوصا دختران، توجه به امر درمان افسردگی مادران و حمایت های لازم از آنها ضروری به نظر می رسد.

مقدمه و هدف: پرخطرترین دوران زندگی هر فرد چند روز اولیه زندگی اوست، به طوری که میزان مرگ و میر در این روزها برابر با عمر است. یکی از دلایل این امر، آسیب های زایمانی است. استفاده از اطلاعات مربوط به میزان انواع آسیب های زایمانی و عوامل احتمالی مرتبط به آن می تواند زمینه ساز اقدامات مداخله ای جهت کاهش عوامل قابل پیشگیری آسیب های موقت و یا دایمی در نوزادان قرار گیرد. هدف از این پژوهش تعیین آسیب های زایمانی و عوامل احتمالی مرتبط با آن در نوزادان متولد شده بوده است.مواد وروش ها: این یک مطالعه توصیفی به صورت طولی بود که بر روی 2005 نوزاد متولد شده در بیمارستان امام سجاد (ع) یاسوج در سال 1384 انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای بود که در آن میزان بروز آسیب های زایمانی و عوامل احتمالی مرتبط با آن ثبت گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون مجذورکای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در این تحقیق مشخص شد که از بین 2005 نوزاد مورد بررسی، 1412 نفر (70.4 درصد) به روش زایمان طبیعی و 593 نفر (29.6 درصد) به روش زایمان سزارین متولد شدند که تعداد 153 نفر (10.8 درصد) از زایمان های واژینال و تعداد 22 نفر (3.7 درصد) از زایمان های سزارین با آسیب زایمانی همراه بوده است. در مجموع 204 مورد آسیب زایمانی در 175 نوزاد (8.7 درصد) گزارش شد که این آسیب ها به ترتیب شامل؛ کاپوت سوکسیدانئوم 75 مورد (36.7 درصد)، خونریزی تحت ملتحمه 57 مورد (27.9 درصد)، سفال هماتوما 21 مورد (10.2 در صد)، اریتم و خراشیدگی صورت 18 مورد (8.8 درصد)، اکیموز صورت 13 مورد (6.3 درصد)، آنسفالوپاتی هیپوکسیک ـ ایسکیک 7 مورد (3.4 درصد)، فلج شبکه بازویی 7 مورد (3.4 درصد)، شکستگی استخوان ترقوه 3 مورد (1.4 درصد)، فلج عصب صورتی یک مورد (0.4 درصد) و سایر ضایعات پوستی 2 مورد (0.9 درصد) بودند، عوامل خطرزا شامل؛ زایمان سخت واژینال، بالا بودن سن جنینی، نمره آپگار پایین دقیقه اول، شیفت کاری شب پرسنل زایشگاه، استفاده از واکیوم و دیستوشی شانه بودند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از میزان بالای آسیب های زایمانی در جمعیت مورد مطالعه است. با توجه به اینکه برخی از عوامل خطرزای به دست آمده در این مطالعه قابل پیشگیری می باشد، لذا لازم است برای حذف یا کاهش آن ها، اقدامات پیشگیرانه به عمل آید.

مقدمه و هدف: کانسر ترانزیشنال لگنچه کلیه، یکی از تومورهای برخاسته از اروتلیوم سیستم ادراری فوقانی است. رخداد کانسر ترانزیشنال لگنچه کلیه نسبت به موارد مشابه کانسر ترانزشینال مثانه فوق العاده نادر بوده و به علاوه با تاخیر در تشخیص صحیح بیشتری همراه است. با یافتن شواهد بالینی اختلالات نورولوژیک و با تایید وجود متاستازهای مغزی در مطالعات تصویرنگاری می توان به کمک روش های کم تهاجمی مانند چاقوی گاما و همچنین رژیم شیمی درمانی، طول عمر و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشید. در این مقاله یک مورد کانسر ترانزیشنال لگنچه کلیه با تظاهرات غیر معمول مغزی گزارش شده است.معرفی بیمار: بیمار مردی 61 ساله بود که در سال 1384 با شکایت همی پارزی، اختلال حافظه، علایم سایکوتیک، علایم نورولوژیک مربوط به متاستازهای متعدد مغزی و بدون علایم و شکایت ارولوژیک به بیمارستان شهدای تجریش تهران مراجعه نمود. در بررسی های به عمل آمده کانسر ترانزیشنال لگنچه کلیه چپ با متاستازهای مغزی (لوب های پاریتال و فرونتال) تشخیص داده شد و تحت عمل جراحی حمایتی رادیکال نفرویورتکتومی چپ و چاقوی گامای استریوتاکسیک رادیوسرجری جهت متاستازهای مغزی قرار گرفت و به دنبال آن تحت شیمی درمانی قرار گرفت و بعد از مدت 34 ماه بررسی بیمار همچنان در قید حیات می باشد.نتیجه گیری: هر چند متاستاز از ترانزیشنال سل کارسینومای لگنچه کلیه به مغز بسیار نادر است، ولی با وجود روش های کم تهاجمی مانند چاقوی گامای رادیوسرجری و هم چنین رژیم های شیمی درمانی موثر جهت درمان تومور اروتلیال متاستاتیک، چنین بیمارانی را می توان با موربیدیتی کم تحت درمان قرار داد و باعث افزایش بقا و افزایش کیفیت زندگی در آنها شد.