پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1391 | دوره:15 | شماره:1 |تعداد مقالات:9

هدف: هدف از این مطالعه تولید لنتی ویروس های بیان کننده miR-16 است. پس از ترانسداکشن، تغییرات ایجاد شده در سطوح بیانی این miRNA و پروتئین هدف آن ارزیابی خواهد شد.مواد و روش ها: قطعه ژنی حاوی توالی پیش ساز miR-16 در پلاسمید لنتی ویروسی کلون شد. سازه نوترکیب همراه با پلاسمید های کدکننده پروتئین های ساختاری و پوششی ویروس توسط کلسیم-فسفات به رده سلولی 293T ترانسفکت شد. سوپ سلولی جمع آوری و ذرات ویروسی توسط اولتراسانترفیوژ رسوب داده شد و تعیین تیتر ویروس توسط میکروسکوپ فلورسانت و روش فلوسایتومتری انجام یافت. تغییرات در سطوح بیانی miR-16 و پروتئین هدف آن به ترتیب توسط روش های Real-time PCR و لکه گذاری وسترن ارزیابی شد.نتایج: تایید حضور ژن در پلاسمید و درستی توالی آن توسط کلونی - PCR، هضم آنزیمی کلون های مثبت و توالی یابی انجام شد. پس از ترانسفکشن همزمان سلول های 293T با پلاسمید لنتی - miR و پلاسمید های ساختاری و پوششی ویروس و تعیین تیتر ذرات ویروسی تغلیظ شده، سلول های مورد نظر با لنتی ویروس نوترکیب آلوده شدند. بیشینه بیان GFP در بیش از 80 درصد سلول های آلوده شده با لنتی ویروس در MOI=1 حاصل شد. بررسی سطوح بیانی miR-16 توسط  Real-time PCR نشان داد که بیان این میکرو RNA در سلول های آلوده شده با لنتی ویروس واجد miR-16 در مقایسه با گروه کنترل افزایش محسوسی دارد. تجزیه و تحلیل لکه گذاری وسترن نیز نشان داد بیش بیان miR-16 سبب کاهش بیان پروتئین BCL-2 می شود.نتیجه گیری: سیستم بیانی لنتی ویروسی ارایه شده می تواند به عنوان ابزاری در راستای تحویل رسانی موثر مقلدهای میکرو RNA به سلول پیشنهاد شود.

هدف: ویروس سیتومگال انسانی بیماری زای اصلی ای است که سلامت بیماران دریافت کننده پیوند سلول های بنیادی خون ساز را تهدید می کند. برای تشخیص و پایش عفونت ویروس سیتومگال انسانی در دریافت کنندگان پیوند از روش های به خصوصی استفاده می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی کارایی روش های آنتی ژنمی pp65 و PCR کیفی در پایش ویروس سیتومگال در این بیماران انجام شد.مواد و روش ها: تعداد 179 نمونه بالینی از 41 بیمار بررسی شد. در این مطالعه از یک PCR کیفی خانگی معتبر شده و از یک روش آنتی ژنمی تجاری استفاده شد. در نهایت نتایج به دست آمده به وسیله یک روش Real-time PCR کمی به عنوان استاندارد طلایی ارزیابی شد.نتایج: عفونت ویروس سیتومگال انسانی در 26.8 درصد و 42.6 درصد از بیماران به ترتیب بر اساس روش های آنتی ژنمی و PCR کیفی مشاهده شد. از مجموع 179 نمونه بالینی، 50.8 درصد به وسیله هر دو روش منفی بود و 21.2 درصد به وسیله هر دو روش مثبت شد. از سوی دیگر، 26.3 درصد نمونه ها منحصرا به وسیله PCR کیفی نتیجه مثبت را نشان داد و 1.7 درصد تنها به وسیله روش آنتی ژنمی، مثبت شد. مقایسه نتایج به دست آمده با روش Real-time PCR نشان داد که روش PCR کیفی دارای حساسیت بیشتری نسبت به روش آنتی ژنمی است (98.7 درصد در مقابل 45.7 درصد). با این وجود ویژگی هر دو روش با هم برابر بود (96.8 درصد). به علاوه نتایج کمی حاصل از روش آنتی ژنمی دارای همبستگی مناسبی با روش Real-time PCR است (R=0.715 P<0.0001).نتیجه گیری: هر دو روش آنتی ژنمی و PCR کیفی دارای نقایصی خاصی در تشخیص موثر عفونت ویروس سیتومگال انسانی است. از این رو به نظر می رسد مدیریت مناسب عفونت ویروس سیتومگال انسانی در بیماران پیوندی نیازمند روش های حساس کمی دیگری همچون qPCR است.

هدف: در این مطالعه اثر ضد دردی کورکومین در موش های صحرایی دیابتی در دو آزمون فرمالین و غوطه ور کردن دم در آب داغ بررسی شد.مواد و روش ها: موش های صحرایی به شش گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با کورکومین، دیابتی، دیابتی دریافت کننده سدیم سالیسیلات، و دو گروه دیابتی تحت تیمار با کورکومین (10 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. کورکومین 7 روز پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 5 هفته تجویز شد.نتایج: تیمار با کورکومین در دوز بالا موجب کاهش معنی دار در نمرات درد موش های دیابتی در مقایسه با گروه دیابتی در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین شد (P<0.05). تزریق سدیم سالیسیلات نیز موجب کاهش معنی دار درد در مرحله مزمن آزمون فرمالین شد (P<0.05). به علاوه، در گروه دیابتی یک کاهش معنی دار در مدت زمان تاخیر در بیرون کشیدن دم در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (P<0.01) و تیمار موش های دیابتی با کورکومین در دوز بالا موجب افزایش معنی دار این زمان تاخیر در مقایسه با گروه دیابتی شد (P<0.05). همچنین موش های دیابتی افزایش معنی داری را در سطح سرمی مالون دی آلدئید (P<0.01) نشان دادند و تیمار با کورکومین در دوز بالا میزان مالون دی آلدئید را به صورت معنی دار کاهش داد (P<0.05).نتیجه گیری: تجویز کورکومین موجب کاهش شدت احساس درد در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین در موش های دیابتی می شود و آستانه درد حرارتی را افزایش می دهد و بخشی از آثار سودمند آن از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی اعمال می شود.

هدف: لیشمانیازیس جلدی یک بیماری عفونی آندمیک و از معضلات مهم بهداشتی در بسیاری از کشورها از جمله ایران است بنابراین نیاز به داروهای جدید، قابل دسترس و با عوارض کم کاملا احساس می شود. به همین منظور در پژوهش حاضر تاثیر داروی آرتمیزینین بر رشد انگل لیشمانیا ماژور و مکانیسم مرگ برنامه ریزی شده سلولی ناشی از آن بر پروماستیگوت ها و آماستیگوت های لیشمانیا ماژور در شرایط آزمایشگاهی بررسی شد.مواد و روش ها: محلول استوک آرتمیزینین به صورت تازه با غلظت های مختلف دارو تهیه شد و IC50 دارو به دست آمد. برای به دست آوردن اثر سمیت سلولی داروی آرتمیزینین روی انگل از روش MTT استفاده شد. از غلظت های مختلف داروی آرتمیزینین برای بررسی القای مرگ برنامه ریزی شده سلولی به روش فلوسایتومری روی پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور استفاده شد.نتایج: IC50 داروی آرتمیزینین 25 میکروگرم در میلی لیتر به دست آمد. در غلظت 100 میکروگرم در میلی لیتر بیشترین درصد سلول ها (68.16) و در غلظت 10 میکروگرم در میلی لیتر کمترین درصد سلول ها دچار مرگ برنامه ریزی شده (12.78) شدند و در گروه کنترل تغییری مشاهده نشد. میزان سمیت دارو روی پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور با افزایش غلظت دارو افزایش یافت.نتیجه گیری: در این بررسی مشخص شد داروی آرتمیزینین اثر سمیت کمی بر ماکروفاژ دارد. با توجه به نتایج بررسی فلوسایتومتری و روش MTT، می توان داروی آرتمیزینین را به عنوان یک داروی مناسب ضد لیشمانیایی برای انجام مطالعه در شرایط درون تنی پیشنهاد کرد.

هدف: هدف از این مطالعه، مهار فیبریلاسیون پروتئین آلفا سینوکلئین در حضور کومین آلدئید است. آلفا سینوکلئین جزء اصلی در پلاک های پروتئینی در بیماری های موسوم به سی نوکلئینوپاتی به ویژه پارکینسون است.مواد و روش ها: آلفا سینوکلئین در اشریشیا کلی بیان و خالص شد. برای فیبریلاسیون، پروتئین خالص شده در دمای 37 درجه سانتی گراد و 7.2 pH: گرماگذاری شد. با روش های استاندارد سنجش، تشکیل فیبریل ها بررسی شد. تاثیر غلظت های مختلف از کومین آلدئید (20 تا 500 میکرومولار) بر فیبریلاسیون پروتئین مطالعه و اثر سمیت سلولی نمونه های تیمار شده و کنترل روی کشت سلول های دودمانی نوروبلاستومای SK-N-MC با روش های استاندارد بررسی شد. برای مطالعه فرم پروتئینی تشکیل شده در حضور دارو از آزمون مقاومت به سدیم دودسیل سولفات و قدرت القای فیبریلاسیون استفاده شد. همچنین اثر دارو بر فیبریلاسیون پروتئین لیزوزیم برای مطالعه ویژگی عملکرد دارو بررسی شد.نتایج: برای اولین بار مشاهده شد که کومین آلدئید می تواند فیبریلاسیون را در پروتئین آلفا سینوکلئین تا بیش از 80 درصد مهار نماید. در نسبت مولی 5 تا 15 از دارو به پروتئین، بیشترین مهار مشاهده شد. سلول های تیمار شده با نمونه های پروتئینی مهار شده با دارو تا 90 درصد بقای سلولی داشتند در حالی که تیمار با نمونه های کنترل فیبریلی موجب مرگ سلولی تا بیش از 50 درصد شد. نمونه های مهار شده نسبت به سدیم دودسیل سولفات مقاوم نبوده و قدرت بالایی برای القای فیبریلاسیون نداشتند. کومین آلدئید تاثیری در روند فیبریلاسیون لیزوزیم نداشت.نتیجه گیری: کومین آلدئید موجب مهار فیبریلاسیون آلفا سینوکلئین شد که همراه با تشکیل تجمعات کوچک بی شکلی بود و این نمونه های مهار شده موجب القای تجمع نمی شد و این ترکیب می تواند به عنوان کاندیدی در مهار تولید پلاک های آلفا سینوکلئینی مطرح شود.

هدف: آنزیم ارگانوفسفر هیدرولاز آنزیم هومودیمری است که قادر به هیدرولیز پیوندهای فسفواستر و کاهش سمیت نوروتوکسین های ارگانوفسفره است. این خصوصیت آنزیم، ارگانوفسفر هیدرولاز را ابزار ارزشمندی برای تجزیه، تشخیص و زیست پالایی سموم ارگانوفسفره می سازد.مواد و روش ها: در این مطالعه ژن آنزیم ارگانوفسفر هیدرولاز باکتری سودوموناس دیمینوتا پس از بهینه سازی برای مخمر پیکیا پاستوریس و تبدیل آن به فرم ترشحی (آنزیم ارگانوفسفر هیدرولاز به فرم غشایی در باکتری وجود دارد) در ناقل بیانی pPICZaB کلون شد. پس از ترانسفورم و القای مخمرهای نوترکیب، آنزیم به لحاظ تجزیه سموم، تعیین پارامترهای بیوشیمیایی و سینتیکی ارزیابی شد.نتایج: آنزیم به میزان 7.49 مرتبه و با فعالیت ویژه 0.421´103 واحد در میلی گرم پروتئین و با بازده 33 درصد از محلول رویی محیط کشت، جداسازی و خالص سازی شد. آنزیم بهترین فعالیت و پایداری را تا دمای 50 درجه سانتی گراد و pH 7 تا 10 از خود نشان داد. با استفاده از سوبسترای پارااکسون، ثابت میکائیلیس (Km) و حداکثر سرعت آنزیم (Vmax) به ترتیب 45.96 میکرومولار و 11.23 میکرومولار در دقیقه محاسبه شد. آنزیم نسبت به کاتیون های دو ظرفیتی بسیار حساس بود و توسط عوامل واسرشته کننده نظیر سدیم دودسیل سولفات فعالیت خود را از دست داد. وزن مولکولی آنزیم با استفاده از الکتروفورز SDS-PAGE حدود 40 کیلودالتون تخمین زده شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج بررسی حاضر آنزیم به طور موثری سموم ارگانوفسفره نظیر پارااکسون را تجزیه می کند. فعالیت و پایداری در pH و دماهای بالا و همچنین پایین بودن ثابت میکائیلیس آنزیم نسبت به انواع باکتریایی، آن را کاتالیزگر زیستی مناسبی برای کاربردهای زیست پالایی و تشخیصی می سازد.

هدف: توکسوپلاسموزیس از بیماری های دارای گسترش جهانی است که برای تشخیص آن از روش های مختلفی استفاده شده است. روش NASBA به دلیل شناسایی میکروارگانیسم های زنده، دارای ویژگی بالایی است. هدف از این مطالعه، ارزیابی روش مولکولی هم دمایی (ایزوترمال) NASBA در تشخیص انگل زنده توکسو پلاسما در مدل حیوانی رت است.مواد و روش ها: پس از تکثیر انگل در صفاق موش سوری، RNA از فرم تاکی زوئیت تخلیص شد و از روش NASBA برای تکثیر ژن B1 برای تشخیص انگل زنده استفاده شد. در مرحله دوم مطالعه، از روش NASBA برای تشخیص آلودگی تجربی توکسوپلاسما در خون 30 سر رت (مورد و شاهد) استفاده شد. باند حاصل از تکثیر این ژن اختصاصی، روی ژل آگارز مطالعه شد.نتایج: از نمونه تاکی زوئیت و خون رت ها ژن اختصاصی B1 با موفقیت با روش NASBA در ناحیه 116 جفت بازی تکثیر و شناسایی شد.نتیجه گیری: روش تکثیری هم دمایی NASBA روش ایده آل با ویژگی بالا در تشخیص انگل زنده توکسوپلاسما گوندی است. از این روش می توان برای تشخیص سریع توکسوپلاسموزیس فعال در نوزادان و بیماران دارای نقص سیستم ایمنی استفاده نمود.

هدف: GB ویروس C جزء ویروس های منتقل شونده از راه خون، فرآورده های خونی و از طریق جنسی است و از آن جا که راه انتقال آن با ویروس های عامل هپاتیت مشترک است، طی این مطالعه ویروس را در بین افراد HBsAg مثبت با روش حساس تر Semi Nested-PCR جداسازی کرده و ژنوتیپ های ویروس با روش RFLP تعیین شد.مواد و روش ها: در تحقیقی که به صورت مقطعی بین سال های 1389 تا 1390، روی 100 نمونه سرمی افراد HBsAg مثبت انجام شد، پس از طراحی آغازگرهای اختصاصی GB ویروس C و بهینه سازی روش Semi Nested-PCR، توالی های محصول PCR برای تعیین ناحیه هضم آنزیمی با استفاده از نرم افزارهایی مانند Neb Cutter بررسی و آنزیم های مناسب برای عمل RFLP انتخاب شد.نتایج: با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد که روش به کار رفته برای تشخیص و جداسازی GB ویروس C و تعیین ژنوتیپ های آن از کارآیی قابل قبولی برخوردار بوده و در مقایسه با سایر روش ها به هزینه کمتری برای انجام آزمون نیاز دارد.نتیجه گیری: در این تحقیق مشخص شد که میزان آلودگی به این ویروس در افراد مبتلا به عفونت ویروس هپاتیت B در ایران بالا بوده و ژنوتیپ در گردش GB ویروس C در جمعیت مورد مطالعه، ژنوتیپ 2 است. نتایج به دست آمده نشانگر این مطلب است که الگوی ژنوتیپ در این مطالعه مشابه با الگوی ژنوتیپ های غالب در اروپا و آمریکا است.