پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1395 | دوره:19 | شماره:2 |تعداد مقالات:7

امروزه باروری و بقای نسل در جوامع بسیار مورد توجه قرار گرفته و ناباروری به عنوان یک نگرش عمده سلامت اجتماع در سراسر جهان مطرح می باشد. در اروپا 14% زوج های جوان از مشکل ناباروری رنج می برند. در میان زوج های ایرانی میزان ناباروری بالاتر از استانداردهای جهانی و حدود 20.2 درصد است. بر اساس آمار 50-40 درصد ناباروری ها در کشور به علت وجود مشکلات ژنتیکی، هورمونی و جسمی و روانی در مردان است از طرفی بیماری سرطان به طور پیشرونده ای در جوامع صنعتی کنونی در حال افزایش است و درمان های ضد سرطان به میزان زیادی سلول های زایا را از بین می برد بنابراین به دنبال درمان سرطان، باروری کاهش می یابد. شناخت سلول های زایای بدوی آشنایی با مراحل مهاجرت آنها و نیز شناخت فاکتورهای موثر در تمایز آنها می تواند راه را برای مطالعات اولیه که در آن به دنبال تولید سلول های زایا از منابع سلولی دیگر مانند سلول های بنیادی مزانشیمی می باشند هموار کند. از این رو یافتن راهی برای تمایز سلول های زایا از سلول های بنیادی مزانشیمی و نگهداری آن ها در محیط کشت و تکثیر آن ها می تواند زمینه ای برای ظهور اسپرم زایی در شرایط برون تنی (in vitro) فراهم کند. استخراج و تمایز سلول های زایا از منابع سلولی گوناگون از جمله بند ناف در شرایط آزمایشگاهی با استفاده از ریخت زاها مانند پروتئین شکل دهنده استخوان نوع 4 و رتینوئیک اسید روشی کارآمد برای انجام تحقیقات ناباروری می باشد. در مقاله حاضر، برخی ازعوامل موثر در تمایز سلول های مزانشیمی بند ناف به سلول های زایا بررسی شد.

هدف: سرطان سلول سنگفرشی حدود 93 درصد از سرطان های حفره دهانی را تشکیل می دهد. یکی از عوامل ایجاد کننده این سرطان، ویروس پاپیلومای انسانی است که تنوع ژنوتایپی گوناگونی دارد. تعیین ژنوتیپ های شایع پاپیلوما در ایجاد سرطان دهان می تواند در کنترل و جلوگیری از انتقال آن نقش داشته باشد.مواد و روش ها: 70 نمونه بافت پارافینه از بخش سرطان بیمارستان امام خمینی تهران تهیه شده و پارافین زدایی شد، برای شناسایی ژنوتیپ های 6-16-18-33-34 با کمک نرم افزار AlleleID 7، 1 آغازگر سنس و 3 آغازگر آنتی سنس منحط (دژنره) طراحی شد. نمونه ها PCR شده و سپس محصول واکنش بر روی ژل آگارز، الکتروفورز شد. نمونه های مثبت ویروس پاپیلومای انسانی تعیین و نتایج توالی یابی توسط Blast تعین هویت شد.نتایج: 8 نمونه ویروس پاپیلومای انسانی مثبت به دست آمد که 3 نمونه ویروس پاپیلومای انسانی تایپ 6 و 5 نمونه ویروس پاپیلومای انسانی تایپ 16 بودند. ویروس پاپیلومای انسانی تایپ 6 عامل مولد زگیل تناسلی است که از طریق تماس پوست با پوست یا روابط دهانی تناسلی انتشار می یابد. از بین نمونه ها، 3 نمونه مربوط به زنان و 5 نمونه مربوط به مردان است. بالاترین نمونه های مثبت ویروس پاپیلومای انسانی مربوط به شهر تهران و پس از آن اسلامشهر است.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که عفونت تایپ های با خطر بالای ویروس پاپیلومای انسانی (تایپ 6 و 16) می تواند یکی از عوامل خطرزا برای سرطان دهان باشد که از طریق زگیل های تناسلی انتشار می یابد.

هدف: سالمندی می تواند سازگاری سیستم مرگ سلولی برنامه ریزی شده بافت قلب به تمرین هوازی و القای دوکسوروبیسین را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر پیش درمان تمرین هوازی بر بیان ژن مرگ سلولی برنامه ریزی شده بطن چپ متعاقب القای دوکسوروبیسین در موش های صحرایی مدل سالمندی بود.روش: 42 سر موش صحرایی بالغ نر نژاد ویستار، بطور تصادفی در 6 گروه 7 تایی: کنترل جوان، کنترل سالمند، سالمند + دوکسوروبیسین، سالمند + سالین، سالمند تمرین هوازی + سالین و سالمند تمرین هوازی + دوکسوروبیسین قرار گرفتند. سالمندسازی به وسیله تزریق درون صفاقی محلول دی گالاکتوز (100 میلی گرم/کیلوگرم) ایجاد شد. دستورالعمل تمرین استقامتی شامل شش هفته دویدن روی نوارگردان به صورت پیشرونده به مدت 25–54 دقیقه در روز با سرعت 15-20 متر در دقیقه، پنج جلسه در هفته بود. 2 هفته آخر تمرین، هر روز تزریق درون صفاقی دوکسوروبیسین یا محلول سالین 0.9 درصد، با یک دوز تجمعی (1 میلی گرم/کیلوگرم) اجرا شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و تزریق، رت ها قربانی و قسمتی از بطن چپ قلب، جهت ارزیابی بیان ژن های Bax و Bcl-2 به روش Real time-PCR جدا شد. نتایج: آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد تزریق دوکسوروبیسین موجب افزایش معنادار بیان ژن Bax و نسبت Bax/Bcl-2 و کاهش جزئی بیان ژن Bcl-2 می شود. از طرفی انجام تمرین هوازی قبل و طی القای دوکسوروبیسین از افزایش نسبت Bax/Bcl-2 و کاهش بیان ژن Bcl-2 ناشی از تزریق دوکسوروبیسین پیشگیری کرد.نتیجه گیری: با توجه به کاهش معنادار در نسبت Bax/Bcl-2 در قلب موش های گروه تمرین کرده درمان شده با دوکسوروبیسین می توان نتیجه گرفت که تمرین ورزشی هوازی قبل و طی درمان دوکسوروبیسین احتمالا می تواند به عنوان راهبرد غیر دارویی، موجب محافظت سلول های قلب از مرگ سلولی برنامه ریزی شده ناشی از القای دوکسوروبیسین شود.

مقدمه: در حال حاضر واکسیناسیون مهم ترین استراتژی در کاهش آمار مبتلایان و مرگ و میر سالیانه ناشی از آنفلوانزا فصلی تلقی می شود. بر خلاف آنتی ژن های سطحی مورد استفاده در ترکیب واکسن های موجود، پروتئین های داخلی ساختاری و غیر ساختاری ویروس آنفلوانزا به خوبی حفاظت شده هستند. با توجه به سطح حفاظت شدگی نسبتا بالای نوکلئوپروتئین ویروس آنفلوانزا و قابلیت ادجوانتی اینترلوکین 18 در تحریک پاسخ های ایمنی و شیفت به Th1، این مطالعه در صدد ساخت یک پلاسمید دوسیسترونی با قابلیت بیان ژن های NP و اینترلوکین 18 موشی بود تا در صورت نیل به این هدف به عنوان یک کاندید واکسن قابلیت ایمنی زایی آن در مطالعات بعدی مورد ارزیابی شود. مواد و روش ها: در مرحله اول RNA ژنومی ویروس آنفلوانزا تیپ A سویه H1N1/ PR8 استخراج شد و پس از تولید cDNA، توالی ژن کد کننده NP با استفاده از آغازگر اختصاصی ژن و با روش PCR تکثیر شد. در مرحله بعد ژن NP در ناقل همسانه سازی pJET1.2/blunt همسانه سازی شد. پس از تایید درستی همسانه سازی ژن در ناقل pJET1.2/blunt از طریق تعیین توالی، هضم آنزیمی و PCR، قطعه مزبور توسط هضم آنزیمی دو گانه خارج شد. پلاسمید pIRES-Igk/mIL18/Fc با استفاده از آنزیم های BstXI/NotI هضم دوگانه شد و قطعه مربوط به eGFP خارج شد. سپس فرآیند الحاق ژن NP در وکتور دوسیسترونی pIRES-Igk/mIL18/Fc هضم شده با استفاده از آنزیمT4 لیگاز صورت پذیرفت. محصول لیگاسیون به سویه استاندارد DH5a ترانسفورم شد و انتخاب کلونی های مثبت با استفاده از کلونیPCR صورت پذیرفت. به منظور بررسی درستی همسانه سازی از آزمون PCR، هضم آنزیمی و تعیین توالی استفاده شد. در نهایت بیان ژن NP و اینترلوکین 18 از سازه ژنی mIL-18-pIRES2-NP در رده سلولی BHK-21 و RAW264.7 ترانسفکت شده با پلاسمید به وسیله رنگ آمیزی ایمنوفلورسنت غیر مستقیم و الایزا ارزیابی شد. نتایج: نتایج PCR، هضم آنزیمی و تعیین توالی با استفاده از آغازگرهای اختصاصی به صورت دو جهته نشان داد که ژن NP ویروس آنفلوانزا در ناقل pIRES-Igk/mIL18/Fc به صورت موفق و در راستای درست کلون شده است. ترانسفکشن و بررسی قابلیت بیان سازه ژنی mIL-18-pIRES2-NP با استفاده از رنگ آمیزی ایمنوفلوئورسانس و الایزا بیان موفق آمیز ژن های NP و اینترلوکین 18 از mIL-18-pIRES2-NP در سلول یوکاریوتی را اثبات کرد. بحث و نتیجه گیری: نتایج بدست آمده در این تحقیق بیان موفقیت آمیز ژن NP و اینترلوکین 18 از سازه mIL-18-pIRES2-NP را نشان داد. با توجه به آثار ادجوانتی سایتوکاین اینترلوکین 18، پلاسمید ساخته شده می تواند به عنوان یک کاندید مناسب واکسن ژنی برای پیش گیری از عفونت ناشی از ویروس آنفلوانزا در مطالعات ارزیابی ایمنولوژیک آتی مطرح شود.

هدف: RNA مداخله گر یک مکانیسم کارآمد در کاهش بیان ژن ها و تعیین عملکرد ژن ها است. وکتورهای لنتی ویروسی ابزارهای مناسبی برای انتقال ژن های خارجی به طیف گسترده ای از سلول های پستانداران است. پروتئین Fndc5 یک پروتئین گلیکوزیله غشایی است که بیان آن طی روند تمایز قلبی و عصبی سلول های بنیادی جنینی موشی افزایش می یابد. در این مطالعه قابلیت کاهش بیان ژن Fndc5 در سلول های بنیادی جنینی موشی با استفاده از وکتورهای لنتی ویروسی بیان کننده RNA کوتاه سنجاق سری بررسی شد.مواد و روش ها: به این منظور دو توالی مشخص RNA کوتاه سنجاق سری علیه ناحیه کد کننده رونوشت Fndc5 و یک توالی RNA کوتاه سنجاق سری کنترل به عنوان کنترل منفی طراحی و سنتز شد. قطعات RNA کوتاه سنجاق سری سنتزی پس از دورگه شدن درون ناقل لنتی ویروسی در پایین دست پروموتر H1 القا شونده توسط تتراسایکلین کلون شدند. ناقل لنتی ویروس نوترکیب درون سلول های HEK293T بسته بندی شد و سلول های بنیادی جنینی موشی توسط ذرات ویروسی ترانسداکت شدند. بیان RNA کوتاه سنجاق سری در سلول های ترانسداکت شده توسط 48 ساعت تیمار با داکسی سایکلین القا شد. نتایج: سنجش میزان بیان رونوشت Fndc5 توسط Real-time PCR در سلول های ترانسداکت شده با ویروس های نوترکیب حامل هر دو RNA کوتاه سنجاق سری، کاهش بیان معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان داد. نتیجه گیری: در مجموع هدف قرار دادن ژن Fndc5 از طریق مکانیسم RNA مداخله گر می تواند به عنوان یک ابزار کارآمد در کاهش بیان این ژن در رده سلولی ترانسداکت شده به منظور بررسی عملکرد Fndc5 مورد توجه قرار بگیرد.

هدف: آمیب های آزادزی از جمله آکانتامبا گروه بزرگی را تشکیل می دهند که در آب های شیرین، شور و تلخ، خاک مرطوب، گیاهان پوسیده و برخی بر روی مدفوع زندگی می کنند و از لحاظ پزشکی حایز اهمیت دارند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر عصاره الکلی و آبی گیاه گندواش بر روی تروفوزوئیت ها و کیست های آکانتاموبا در شرایط برون تنی انجام شد.مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی، پس از تعیین ژنوتایپ انگل جداشده از بیمار، از گیاه آرتمیزیا آنووا عصاره های آبی و الکلی تهیه کرده و غلظت های مختلف (1.25، 2.5، 5 و 10 میلی گرم بر میلی لیتر) از عصاره ها و آرتیمزینین در سه زمان مختلف (24، 48 و 72 ساعت) روی تروفوزوئیت ها و کیست های آکانتاموبا در شرایط برون تنی آزمایش شد. زنده بودن انگل ها با روش های تریپان بلو، MTT و فلوسایتومتری ارزیابی شد. یافته ها: مطالعه حاضر نشان داد که غلظت های مختلف عصاره آرتمیزیا آنووا فعالیت ضد آکانتاموبایی دارند. در حضور 10 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره الکلی در محیط کشت پس از 72 ساعت، 30.51 درصد تروفوزوئیت ها و 91.40 درصد ازکیست ها زنده بودند. و همچنین در حضور 10 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره آبی گندواش در محیط کشت، پس از 72 ساعت 58.25 درصد و 81.53 درصد به ترتیب از تروفوزوئیت ها وکیست ها زنده بودند.نتیجه گیری: عصاره های آبی و الکلی گیاه گندواش یک فعالیت ضدآمیبی وابسته به دوز و زمان را بر آکانتاموبا دارد.

هدف مطالعه: مایوکاین ها به عنوان عوامل مشتق شده از عضله اسکلتی، سوخت و ساز بدن، التهاب، و فرآیندهای دیگر را تعدیل می کنند. مایونکتین، یک مایوکاین جدید است که بیان و سطوح در حال گردش آن، با چگونگی سوخت و ساز بدن و فعالیت ورزشی تنظیم می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی 4 هفته فعالیت ورزشی استقامتی بر بیان ژن مایونکتین عضلانی و مقاومت به انسولین رت های نر بالغ است.مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی 16 سر رت نر بالغ از نژاد ویستار (با سن 8 هفته و میانگین وزن 15±213 گرم)، در دو گروه 8 تایی کنترل و تمرینی تقسیم بندی شدند. گروه تمرین، 4 هفته و در هر هفته 5 جلسه، تمرینات استقامتی که شامل دویدن بر روی نوارگردان مخصوص جوندگان می باشد را به مدت 45 دقیقه، در رﺃس ساعت مشخصی در طول روز انجام دادند و در همین زمان، گروه کنترل هیچگونه تمرینی نداشت. ابتدا عضله نعلی هموژن شده و میزان بیان ژن مایونکتین با روش Real- time PCR سنجیده شد و از نمونه های خونی جمع آوری شده، سطوح انسولین به روش الایزا و سطوح گلوکز به روش گلوکز اکسیداز اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از روش آماری t مستقل با P<0.05 تحلیل شد.نتایج: یافته های پژوهش حاضر نشان داد، مقادیر بیان ژن مایونکتین پس از 4 هفته فعالیت ورزشی استقامتی، در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (0.048=P). به علاوه مقاومت به انسولین پس از 4 هفته فعالیت ورزشی استقامتی، کاهش را به همراه داشت ولی این کاهش معنی داری نبود (0.500=P).نتیجه گیری: با توجه به پارامترهای حاصل از مطالعه به نظر می رسد، فعالیت ورزشی استقامتی می تواند موجب افزایش متابولیسم بدن از طریق ترشح مایونکتین شود.