پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1390 | دوره:14 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

هدف: امروزه سلول های بنیادی خون ساز بند ناف به یکی از مهم ترین منابع سلول های بنیادی خون ساز تبدیل شده اند، اما متاسفانه تعداد محدود آن ها در واحدهای خون بند ناف استفاده از آن ها را در موارد پیوند مغز استخوان بزرگسالان محدود نموده است. یکی از روش های درنظر گرفته شده برای غلبه بر این مشکل، ازدیاد سلول های بنیادی خون ساز با استفاده از افزایش فعالیت خود تجدید شوندگی آن ها در محیط کشت است. چنین به نظر می رسد که مسیر TGF-b یکی از عوامل مهم مهاری فعالیت خود تجدید شوندگی سلول های بنیادی خون ساز است. در این مطالعه سعی شده است تا با مهار علامت دهی مسیر TGF-b میزان تکثیر خود تجدید شوندگی سلول های بنیادی و در نتیجه ازدیاد آن ها را ارتقا یابد.مواد و روش ها: سلول های بنیادی خون ساز بند ناف CD34+ با استفاده از ستون های MACS از واحدهای خون بند ناف جدا شدند. سلول های جداسازی شده به وسیله SiRNA بر علیه TGFbR2 ترانسفکت شده و طی کشت میزان سرکوب بیان ژن گیرنده نوع دو (TGFbR2) TGF-b با استفاده از Real-Time PCR کمی بررسی شد و پس از اتمام دوره کشت از نظر نشانگر سطحی CD34 با استفاده از فلوسایتومتری و از نظر عملکردی با استفاده از LT-CIC و آزمون کلونی زایی ارزیابی شدند.نتایج: براساس نتایج بررسی حاضر مهار بیان ژن TGFbR2 موجب افزایش جمعیت سلول های خون ساز CD34+ می شود. از سوی دیگر ارزیابی های LT-CIC و آزمون کلونی زایی افزایش تعداد سلول های بنیادی خون ساز اولیه را تایید می نماید.نتیجه گیری: به نظر می رسد به همان اندازه ای که حضور عوامل محرک فعالیت خود تجدید شوندگی در موفقیت ازدیاد سلول های بنیادی خون ساز بند ناف اهمیت دارد، مهار عوامل مهاری هم دارای اهمیت است و مهار علامت دهی مسیر TGF-b به عنوان یکی از عوامل مهاری کلیدی می تواند به موفقیت ازدیاد سلول های بنیادی خون ساز بند ناف در محیط آزمایشگاه کمک شایانی نماید.

هدف: توکسوپلاسموزیس یک بیماری انگلی شایع در سراسر دنیا است که می تواند منجر به عوارض شدید در انسان و حیوان شود. تاکنون انواع مختلفی از DNA واکسن ها که حاوی یک یا چند آنتی ژن این انگل بوده علیه آن مورد آزمایش قرار گرفته است که برخی از آن ها مقاومت نسبی ایجاد نمودند. در این مطالعه DNA واکسن حاوی ژن راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما گوندیی به همراه آلومینیم فسفات و آلوم به عنوان آدجوانت معدنی استفاده شد و تاثیر آن مقایسه شد.مواد و روش ها: گروه های مختلف موش های BALB/c به تنهایی با پلاسمید بیانی حاوی راپتری پروتئین 1 (pcROP1) یا همراه با آلومینیم فسفات و آلوم ایمنی زایی شده و سپس شاخص های ایمنولوژیک شامل تکثیر لنفوسیت های طحالی، سایتوکین ها، آنتی بادی ها و میزان بقا در این موش ها اندازه گیری و مقایسه شد.نتایج: در گروهی که DNA واکسن حاوی راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما همراه با آلوم تجویز شده بود، پاسخ ایمنی هومورال و سلولی (نوع (Th1 قوی تر از گروهی بود که همین DNA واکسن را همراه با آلومینیم فسفات دریافت کرده بود. ولی در گروهی که DNA واکسن حاوی راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما به تنهایی تجویز شده بود، پاسخ های ایمنی از هر دو گروه مذکور بالاتر بود.بعد از چالش موش ها، میزان بقا در گروه هایی که DNA واکسن مذکور را همراه با آلوم یا به تنهایی دریافت نموده بودند به طور معنی دار افزایش یافت ولی میزان بقا در گروهی که همین DNA واکسن را همراه با آلومینیم فسفات دریافت نموده بود، افزایش چشمگیری نشان نداد (P£0.05).نتیجه گیری: نتایج بررسی حاضر نشان داد که آلوم و آلومینیم فسفات توانایی بالقوه برای افزایش تاثیر DNA واکسن حاوی ژن راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما گونده ای را ندارد.

هدف: افزایش روز افزون مقاومت های اکتسابی گونه های کاندیدا نسبت به داروهای ضد قارچی لزوم استفاده از ترکیبات دارای خاصیت ضد قارچی را اجتناب ناپذیر ساخته است. برخی از گیاهان به لحاظ دارا بودن ترکیباتی مانند پلی فنل ها و ... دارای خواص ضد میکروبی هستند. در این مطالعه اثر ضد قارچی اسانس های آویشن باغی، جعفری، زیره سبز و زیره سیاه بر سویه استاندارد کاندیدا آلبیکنس بررسی شد.مواد و روش ها: 25 گرم از برگ گیاه آویشن باغی، جعفری و بذر گیاه زیره سبز و زیره سیاه خشک و آسیاب شد و به وسیله دستگاه کلونجر اسانس آن ها تهیه شد. رقت های سریالی از هر یک از اسانس ها در میکروپلیت های 96 خانه ای تهیه شد. حداقل غلظت مهارکنندگی و قطر هاله مهاری به ترتیب با دو روش رقت سازی در محیط کشت مایع و دیسک گذاری در آگار ارزیابی شد و حداقل غلظت مهار کنندگی 50، 90 و حداقل غلظت کشندگی تعیین شد.نتایج: حداقل غلظت مهارکنندگی 90 اسانس های آویشن باغی، جعفری، زیره سبز و زیره سیاه به ترتیب 25، 72، 412، 130 میکروگرم در میلی لیتر و حداقل غلظت کشندگی 146، 620، 280 48 میکروگرم در میلی لیتر و قطر هاله مهاری نیز به ترتیب 15، 12، 20، 28 میلی متر تعیین شد.نتیجه گیری: در این بررسی اسانس های آویشن باغی، جعفری، زیره سبز و زیره سیاه آثار ضد قارچی مناسبی علیه سویه استاندارد کاندیدا آلبیکنس از خود نشان داد. در نتیجه این اسانس های گیاهی پس از انجام مطالعات تکمیل تر می تواند جایگزین های مناسبی برای داروهای شیمیایی برای درمان عفونت های کاندیدایی به ویژه کاندیدیازیس جلدی مخاطی باشد.

هدف: با وجود اثر سمی برخی از روغن های اسانسی، استفاده آن ها تحت کنترل نیست. با توجه به گسترش مصرف فرآورده های گیاهی، ابعاد مختلف زیست شناختی اسانس آویشن دنایی برای اولین بار گزارش می شود.مواد و روش ها: فعالیت ضد باکتریایی با دو روش انتشار و رقت، رادیکال زدایی نیتریک اکساید با روش مارکوکسی و همکاران و سمیت سلولی با روش احیا دی متیل تیازولیل دی فنیل تترازولیوم بروماید به وسیله اسانس های آویشن دنایی و تجاری و ترکیب شیمیایی اصلی آن ها، تیمول، بررسی و مقایسه شد.نتایج: نمای حساسیتی میکروارگانیسم ها براساس حساس ترین به مقاوم ترین سودوموناس آئروژینوزا<استافیلوکوکوس اورئوس<اشریشیا کولی<کاندیدا آلبیکنس و کم ترین غلظت مهار کنندگی و کشندگی  10-0.04میلی گرم در هر میلی لیتر بود. رادیکال زدایی نیتریک اکساید وابسته به دوز با IC50 برابر 5، 75 و 863 میکروگرم و فنل کل معادل 6.79±644.07، 2.55±16.94 و 2.31±10.33 میکروگرم گالیک اسید در هر میلی گرم نمونه به ترتیب در اسانس آویشن دنایی، اسانس تجاری و تیمول تعیین شد. سمیت سلولی آن ها بر سلول های طبیعی انسان به صورت 50 درصد غلظت ممانعت (IC50) به ترتیب 1455، 12.10 و 2867 میکروگرم و در خصوص سلول های سرطانی به ترتیب 4.95، 3.61 و 1730 میکروگرم بود.نتیجه گیری: آویشن با خاصیت خوب ضد میکروبی، می تواند در پیشگیری از تشکیل محصولات سمی نیتروژن واکنش گر نیز موثر بوده و به عنوان یک آنتی اکسیدان خوب مستقیما NO و O2- را بزداید. تاثیر کشندگی غلظت کم اسانس بر سلول های سرطانی بدون تاثیر منفی بر سلول های طبیعی نویدبخش امکان استفاده در مبارزه با سلول های سرطانی است.

هدف: در این مطالعه بیان ژن های MDR1 و hOCT1 در بیماران مبتلا به لوسمی میلوئیدی مزمن و افراد طبیعی با استفاده از RT-Real Time PCR مطالعه شد.مواد و روش ها: برای ارزیابی بیان ژن از سیستم Real-Time PCR با Syber Green Master-Mix استفاده شد. از تعداد 30 بیمار مبتلا به لوسمی میلوئیدی مزمن و 27 فرد سالم نمونه گیری شد. نتایج Real Time-PCR به روش سنجش نسبی ارزیابی شد.نتایج: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که MDR1 افزایش بیان معنی داری در گروه بیماران تحت درمان با ایماتیب دارد و این افزایش با پیشرفت بیماری مرتبط است و در فازهای تسریع کننده و بلاستیک در مقایسه با فاز مزمن بیماری، افزایش بیان MDR1 مشاهده می شود. در مقابل بیان hOCT1 تغییر معنی داری نسبت به گروه طبیعی نداشت.نتیجه گیری: افزایش بیان MDR1 در غشای سلول سرطانی باعث کاهش غلظت داخل سلولی دارو شده و فعالیت تیروزین کیناز BCR-ABL مهار نشده و سلول به حالت سرطانی باقی مانده و دچار مرگ برنامه ریزی شده نمی شود و بیماری به طرف فاز تسریع شده و بلاستیک پیشرفت می کند. همچنین تغییرات در بیان hOCT1 به عنوان ناقل درون دهی داروی ایماتیب می تواند بر غلظت داخل سلولی دارو و در نهایت، بر نتیجه درمان تاثیرگذار باشد که در این مطالعه بیان ژن hOCT1 متغیر بود و تغییرات معنی داری مشاهده نشد.

هدف: زولدرونیک اسید به عنوان یکی از درمان های بیماری استئوپورز در تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی نقش دارد. با این حال مکانیسم اثر این دارو در القای تمایز استئوبلاستیک سلول های بنیادی مزانشیمی هنوز به خوبی شناخته نشده است. بر این اساس در این تحقیق تاثیر زولدرونیک اسید روی متیلاسیون پروموتر ژن های RUNX2 و DLX5 ارزیابی شد.مواد و روش ها: سلول های بنیادی مزانشیمی انسانی پس از جداسازی و تکثیر، تحت تیمار ضربانی با زولدرونیک اسید با غلظت نهایی 5 میکرومولار به مدت 3 ساعت قرار گرفتند و به مدت 3 هفته در محیط تمایزی کشت داده شدند. استخراج DNA در هفته های اول، دوم و سوم تمایز استئوبلاستیک و همچنین از سلول های بنیادی مزانیشیمی صورت گرفت. پس از تیمار DNA با سدیم بی سولفیت، آزمایش PCR اختصاصی متیلاسیون با استفاده از آغازگرهای متیله و غیر متیله به منظور ارزیابی متیلاسیون پروموتر ژن های RUNX2 و DLX5 انجام شد.نتایج: نتایج آزمایش PCR اختصاصی متیلاسیون با آغازگرهای متیله و غیرمتیله برای ژن های RUNX2 و DLX5 در سلول های تمایز یافته استئوبلاستی و سلول های بنیادی مزانشیمی مثبت بود. بر این اساس وضعیت متیلاسیون ناحیه پروموتری ژن های RUNX2 و DLX5 نشان دهنده متیلاسیون ناکامل است.نتیجه گیری: ژن های RUNX2 و DLX5 در تمایز استئوبلاستیک ناشی از داروی زولدرونیک اسید تغییر آرایش متیلاسیون نمی دهند. نتایج بررسی حاضر نشان داد که زولدرونیک اسید به واسطه مکانیسم های اپی ژنتیکی به ویژه متیلاسیون پروموتر منجر به تمایز استئوبلاستیک سلول های بنیادی مزانیشیمی نمی شود. بر این اساس، مکانیسم اثر داروی زولدرونیک اسید در سلول های بنیادی مزانشیمی در القای تمایز می تواند یک مسیر مستقل از تغییرات اپی ژنتیکی در این دو ژن باشد.

هدف: در حال حاضر روش های تشخیص سرطان مثانه از حساسیت و اختصاصیت لازم برخوردار نیست؛ بنابراین یافتن نشانگر های تومور جدید که حساسیت و اختصاصیت بالایی داشته باشد مورد توجه قرار گرفته است microRNA ها (miRNA, miR) گروه بزرگی از RNA های کوچک مولکول و غیرکدکننده است که نقش مهمی در کنترل بیان ژن ها دارد. مطالعات اخیر نشان داده است که الگوی بیان miRNA ها در سلول های سرطانی به طور معنی داری تغییر می کند. این تغییرات، در اکثر سرطان ها اختصاصی و وابسته به نوع سرطان است. هدف از این مطالعه بهینه یابی روش استخراج RNA کل حاوی miRNA ها از ادرار و استفاده از آن به عنوان یک روش تکرارپذیر در بررسی حضور miRNA ها در ادرار مبتلایان به سرطان مثانه است.مواد و روش ها: RNA کل از ادرار مبتلایان به سرطان مثانه و گروه کنترل با استفاده از محلول RNX و تریزول LS به دو روش اصلی و تغییر یافته استخراج شد. حضور miRNA های با وابستگی احتمالی به سرطان مثانه به روش Real-Time در این نمونه ها بررسی شد.نتایج: روش های RNX و تریزول LS تغییر یافته، روش های مناسبی برای استخراج RNA از نمونه های ادرار است. سطح mir-21 در RNA های استخراج شده به روش تریزول LS تغییر یافته بالاتر از روش RNX بود. قابل ذکر است که مقایسه نمونه های ادرار منجمد و غیرمنجمد نشان دهنده سطح بالاتر microRNA ها در نمونه های منجمد بود.نتیجه گیری: در این مطالعه روشی آسان، تکرارپذیر و قابل اعتماد برای تشخیص تکثیر miRNA ها در نمونه های ادراری به دست آمد. بر اساس اطلاعات miRNA ها نشانگرهای مناسبی برای تشخیص اولیه و غربالگری سرطان مثانه است.

هدف: شیگلوزیس یکی از علت های اصلی مرگ و میر کودکان مبتلا به اسهال در کشورهای در حال توسعه است. بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی این باکتری از اهمیت زیادی برخوردار است. ژن ipaH یکی از ژن های ویرولانس است که می تواند به عنوان شناساگر در تشخیص شیگلا بکار رود.مواد و روش ها: در مجموع 100 نمونه شیگلا از نقاط مختلف ایران جمع آوری شد. این سویه ها با آزمون های بیوشیمیایی و سرولوژیکی برای 4 گونه دیسانتری، سونئی، بوییدی و فلکسنری شناسایی شدند. آزمون حساسیت آنتی بیوتیکی این سویه ها به روش انتشار در آگار نسبت به 14 آنتی بیوتیک مختلف انجام شد PCR .ژن ipaH با استفاده از PCR اختصاصی برای تمامی سویه ها انجام شد.نتایج: براساس نتایج این مطالعه 36 (73 درصد) سویه شیگلا سونئی، 9 (18 درصد) سویه شیگلا فلکسنری، 3 5) درصد) سویه شیگلا بوییدی و 2 (4 درصد) سویه شیگلا دیسانتری شناسایی شد. نتایج نشان می دهد که تقریبا 50 درصد سویه ها به تتراسایکلین و کوتریموکسازول مقاوم بودند. میزان مقاومت به آنتی بیوتیک های مورد مطالعه در سویه های شیگلا سونئی بیشتر از سایر گونه ها بود. حضور ژن ipaH با انجام PCR در تمام سویه ها تایید شد.نتیجه گیری: در این بررسی شیوع سویه های شیگلا سونئی نسبت به سایر گونه ها بالاتر است. سویه های مورد مطالعه نسبت به سفالوسپورین های نسل سوم و آمینوگلیکوزیدها حساسیت بالایی را نشان دادند. بررسی ژن ویرولانس ipaH نشان داد که می توان از این ژن به عنوان نشانگری برای شناسایی سریع گونه های شیگلا استفاده کرد.