پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1381 | دوره:5 | شماره:1 |تعداد مقالات:19

هدف: شناخت اشیا به وسیله سیستم بینایی وابسته به اندازه تصویر شیئی در شبکیه نیست. مکانیسمهای نرونی شناخت اشیا به وسیله سیستم بینایی بدون وابستگی به اندازه شی مشخص نمی باشد. قشر اینفروتمپورال TE اهمیت زیادی در شناخت بینایی اشیا دارد. اگرچه پاسخ به شکل محرک در نواحی قدامی و خلفی قشر TE تفاوت قابل توجهی ندارد، ولی پاسخ غیروابسته به خصوصیات کمی شکل (اندازه، امتداد و...) می تواند در قشر TE بوجود آید. در این پژوهش پاسخ نرونهای TE به اندازه محرک بینایی مورد مطالعه قرار گرفت.مواد و روشها: ثبت تک واحدی از قشر TE میمون (Macaque Fuscata) در پاسخ به محرکهای بینایی با اندازه های مختلف صورت پذیرفت. میزان وابستگی پاسخ نرونها به اندازه محرک بینایی مشخص شده و همبستگی بین پاسخ غیرواسته به اندازه محرک و موقعیت قدامی - خلفی نرونها در ناحیه TE مورد مطالعه قرار گرفت.نتایج و بحث: این پژوهش نشان داد که نرونهای با پاسخ غیروابسته به اندازه محرک، فقط در نواحی قدامی قشر اینفروتمپورال یافت می شوند در حالی که نرونهای با پاسخ وابسته به اندازه محرک در تمام امتداد قدامی - خلفی اینفروتمپورال وجود دارند. یافته های این مطالعه بر این موضوع دلالت دارند که پاسخ غیروابسته به اندازه محرک بینایی، در مدارهای نرونی نواحی قدامی قشر TE پدیدار می شود.

هدف: استفاده از الکترومایوگرافی به عنوان ابزاری برای گردآوری اطلاعات مربوط به عضلات و عملکرد آنها، روش متداولی است. به کمک این روش پژوهشهای بسیاری در زمینه فیزیولوژی، بیومکانیک، مهندسی پزشکی، فیزیوتراپی و... انجام می گیرد. در غالب این پژوهشها با استناد به مقالات قبل، محل خاصی برای قرار دادن الکترودهای الکترومیوگرافی (EMG) بر روی عضلات تعیین می شود و ثبت از آن نقاط به عمل می آید. با یک بررسی اجمالی می توان به تنوع و اختلاف در محلهای ذکر شده در مقالات پی برد. این مساله مقایسه نتایج این مقالات را به هم و نتیجه گیری از آنها را با مشکل مواجه می سازد. مقاله حاضر کوششی است که برای تعیین محل مناسب الکترودگذاری بر روی عضلات تراپزیوس، دلتویید و سینه ای بزرگ با توجه به نقاط محرکه آنها، انجام شده است.مواد و روشها: در این بررسی ابتدا نقطه محرکه عضلات مذکور با استفاده از تحریک الکتریکی مشخص شد؛ سپس با نقاط ذکر شده در منابع مقایسه گردید.نتایج و بحث: نتایج بیانگر این مساله بودند که محل نقاط محرکه یافت شده در این پژوهش با نقاطی که به طور مناسب کلاسیک به عنوان نقاط محرکه در عضلات دلتویید و تراپزیوس شناخته می شوند متفاوت بود اما در عضله سینه ای بزرگ این نقاط تقریبا یکسان بودند. به علاوه محل بهینه الکترودگذاری در ارتباط با این نقاط محرکه - برای ثبت بهترین سیگنال EMG برای قسمتهای مختلف این سه عضله - تعیین گردید که با محلهای ذکر شده در منابع برای گرفتن سیگنال اختلاف اندکی داشتند. همچنین مشخص شد که اگر جهت قرارگیری الکترودها به موازات فیبرهای عضله باشد، سیگنال ثبت شده از شدت بالاتری برخوردار خواهد بود.

هدف: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی - همبستگی است که با هدف تعیین تغییر تست توبرکولین از منفی به مثبت (کانورشن توبرکولینی) - در بررسی مجدد افراد توبرکولین منفی تماس یافته با بیماران مسلول ریوی اسمیر مثبت - در سال 1378 در شهر کرمانشاه صورت گرفته است.مواد و روشها: در این مطالعه کلیه اعضای خانواده بیماران مسلول ریوی اسمیر مثبتی که طی اسفند 1377 تا پایان خردادماه 1378 برای درمان، به مرکز مبارزه با سل کرمانشاه مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. افراد مورد مطالعه مجموعا 143 نفر بودند. ابتدا تست توبرکولین برای آنها انجام شد و مشخص گردید که نتیجه تست 67 نفر از آنها منفی است، لذا این افراد به عنوان واحدهای پژوهش، برگزیده شدند و به فاصله سه هفته و سه ماه پس از بررسی اولیه، مجددا تست شدند. در هر مرحله از نظر علایم بالینی سل ریوی نیز معاینه انجام شد و سرانجام از افرادی که دچار کانورشن توبرکولینی شدند، رادیوگرافی ریه به عمل آمد. به منظور گردآوری اطلاعات از روش مشاهده و فرم مصاحبه و چک لیست، استفاده شد؛ به طوری که فرم مصاحبه، با پرسش مستقیم از واحدهای پژوهش، تکمیل گردید و اطلاعات مربوط به مثبت بودن اسمیر خط بیمار خانواده، مصرف داروی پیشگیری و تاریخ تشخیص قطعی بیماری، از فرم اپیدمیولوژی بیمار و خانواده او استخراج گردید. همچنین در فرم چک لیست، نتایج واکنش تست مزبور و بررسی از نظر علایم بالینی سل و نتیجه رادیوگرافی آنها ثبت گردید.نتایج و بحث: در بررسی اولیه،49% اعضای خانواده بیماران به توبرکولین، واکنش مثبت نشان دادند که در این مطالعه، شرکت داده نشدند. پس از سه هفته 15% و پس از سه ماه 28% افرادی که واکنش آنها منفی بود تغییر پیدا کردند. از آنها کلیشه رادیوگرافی ریه به عمل آمد که علایم رادیوگرافیک سل اولیه، در یک نفر از آنها تایید گردید. فرد مذکور با تشخیص سل اولیه، برای درمان، به مرکز مبارزه با بیماریهای ریوی معرفی شد. سایر افرادی که کانورشن توبرکولینی پیدا کرده بودند نیز با تشخیص عفونت سلی برای دریافت کموپروفیلاکسی، به مرکز مذکور، معرفی شدند. شایان یادآوری است که در افراد کمتر از 5 سال که بنا به دستورالعمل جاری وزارت بهداشت، ایزونیازید، تجویز شده بود، هیچ موردی از تبدیل توبرکولینی، مشاهده نگردید. لذا رابطه معنادار آماری بین مصرف داروی پیشگیری با عدم تبدیل توبرکولینی، به دست آمد. همچنین بین شاخص ازدحام جمعیت خانواده، مدت تماس افراد با بیمار مسلول و درجه مثبت بودن اسمیر خلط بیمار خانواده، با کانورشن توبرکولینی رابطه معنادار آماری به دست آمد. اما بین سن، جنس، میزان تحصیلات، واکسیناسیون BCG و محل سکونت با کانورشن توبرکولینی، رابطه معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به اینکه بر اساس نتایج این مطالعه، حدود 3/1 اعضای تماس یافته توبرکولین منفی خانواده مسلولین، در عرض سه ماه پس از انجام دادن تست اولیه، دچار تغییر توبرکولینی شده بودند و بروز عفونت اولیه سلی را نشان دادند، بر لزوم انجام مجدد این تست در اعضای توبرکولین منفی خانواده مسلولین اسمیر خلط مثبت و تجویز کموپروفیلاکسی برای مواردی که دچار تغییر توبرکولینی شده باشند.

هدف: کم خونی فقر آهن شایعترین مشکل تغذیه ای شناخته شده در سراسر جهان است. دختران نوجوان از جمله گروههای آسیب پذیرند که بخش عمده ای از مبتلایان به فقر آهن و کم خونی ناشی از آن را تشکیل می دهند. با توجه به اینکه دریافت ناکافی آهن از طریق رژیم غذایی عمده ترین عامل ایجاد این عارضه می باشد، در این مطالعه به منظور پیشگیری از ابتلای دختران نوجوان، اقدام به طراحی و ارزشیابی برنامه آموزشی با هدف اصلاح عادات و رفتارهای تغذیه ای آنان شد.مواد و روشها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد، در یکی از دبیرستانهای منطقه 10 آموزش و پرورش استان تهران، انجام شد. در این پژوهش با اندازه گیری شاخصهای هموگلوبین (Hb)، هماتوکریست (HCT)، حجم متوسط گلبولی (MCV)، متوسط هموگلوبین گلبولی (MCH)، و حجم متوسط غلظت هموگلوبین گلبولی (MCHC)، آهن سرم (SI)، ظرفیت کل اتصال آهن (TIBC)، درصد اشباع ترانسفرین (TS) و فریتین سرم، 43 دختر نوجوان که مبتلا به درجاتی از فقر آهن بودند - بر اساس تقسیم بندی ارایه شده در کتب و منابع معتبر - انتخاب شدند. سپس آگاهی، نگرش، رفتارهای تغذیه ای و بهداشتی و همچنین میزان دریافت آهن از طریق رژیم غذایی آنان، به وسیله پرسشنامه های تهیه شده، بررسی شد. پس از طراحی و اجرای برنامه آموزشی، پس آزمون با فاصله زمانی 3 ماه انجام شد.نتایج و بحث: نتایج به دست آمده نشانگر افزایش معنادار متوسط آگاهی، نگرش و عملکرد، میزان دریافت آهن و بهبود سطح فراهمی زیستی آهن در رژیم غذایی دختران نوجوان مورد مطالعه بود. پس از آموزش میانگین آگاهی از 7.6 به 12.1، میانگین نگرش از 22.3 به 25.9 و میانگین عملکرد از 37.6 به 49 رسید(P<0.001) . متوسط دریافت آهن روزانه از میزان 0.43 میلی گرم به 0.86 میلی گرم افزایش یافت (P<0.001). همچنین مقایسه شاخصهای خونی قبل و بعد از آموزش نمایانگر بهبود وضعیت آهن در گروه مورد مطالعه بود. پس از آموزش ذخایر آهن 23% از افراد تا حد طبیعی افزایش یافت (P<0.001). بنابراین به نظر می رسد آموزش دختران نوجوان، به منظور تغییر و اصلاح الگوی تغذیه ای، راهکارهای موثر برای افزایش میزان دریافت آهن رژیم غذایی، بهبود وضعیت آهن و پیشگیری از ابتلا به کم خونی فقر آهن و عوارض ناشی از آن می باشد.

هدف:HIV-1  با استفاده از گیرنده کموکاین CC-CKR5 به سلولهای CD4+ وارد می شود. ژن جهش یافته این کورسپتور، (CCR5Δ-32bp)  پروتئین ناقصی را کد می کند که علاوه بر بیان نشدن در سطح سلول، نمی تواند نقش کورسپتوری خود را ایفا کند.بر اساس مطالعات انجام شده، افرادی که دارای جهش هموزیگوت در این ژن می باشند، نسبت به HIV ایمنند. افراد هتروزیگوت پیشرفت کندی از بیماری ایدز را نشان می دهند. با توجه به نقش این گیرنده، میزان جهش این ژن در جمعیتهای مختلف انسانی بررسی شده است.مواد و روشها: در این تحقیق برای بررسی جهش مورد نظر از روش PCR-ELISA استفاده شد زیرا این روش از سرعت، حساسیت و اختصاصی بودن بالایی برخوردار است.نتایج و بحث:DNA  ژنومی از نمونه های خون استخراج و به وسیله PCR و پرایمرهای اختصاصی به طور 735bp از ژن CCR5، که بخش جهش یافته را هم در بر می گرفت، تکثیر شد. وجود موتاسیون با استفاده از دو پروب( CCR-Wبرای آلل وحشی و CCR-M برای آلل موتان) بررسی شد. پروب CCR-W مکمل ترادفی از ژن می باشد که به دلیل حذف ∆-bp32، با آلل وحشی هیبرید می شود. این در حالی است که پروب CCR-M برای آلل جهش یافته طراحی شده است و در صورت وجود جهش با آن هیبرید می شود. در روش PCR-ELISA ابتدا محصول PCR با dig-dUTP نشاندار شد؛ آنگاه به انتهای 3 پروبهای CCR-W و CCR-M بیوتین متصل گردید. محصول PCR پس از دناتوره شدن با پروب مکملش هیبرید شد؛ سپس این مجموعه به پلیتهای کت شده با استرپتو آویدین اضافه گردید. آشکارسازی با افزودن آنتی دیگوکسی ژنین (گونژوگه شده به HRP) و نیز افزودن سوبسترا صورت پذیرفت. طبق نتایج به دست آمده، حساسیت این روش (PCR-ELISA) در خصوص تشخیص جهش ژن CCR-5  کمتر از 300pg DNA  کروموزومی انسان می باشد.

هدف: یکی از مباحث کلیدی در تولید و بهره برداری از پروتئینهای نوترکیب، استفاده از متدهای دقیق و قابل اطمینان برای عیارسنجی این پروتئینها می باشد. در این تحقیق سعی شده است تا روش مناسب برای عیارسنجی فاکتور محرکه کلونی گرانولوسیتی بررسی و ارایه گردد. سلولهای 60HL-، از دسته سلولهای لوکمیای انسانی است که تحت اثر محرکهای مختلف به ماکروفاژها یا نوتروفیلها، تمایز می یابند. دی متیل سولفوکسید (DMSO)، رتینوئیک اسید (RA) و cAMP باعث تمایز سلولهای HL-60  به نوتروفیل می شوند. در صورتی که اینترفرون و فوربول استر، باعث تمایز این سلولها به ماکروفاژها می شوند.مواد و روشها: در این مطالعه، ابتدا سلولهای HL-60 در فلاسکهای کشت سلول، کشت داده شدند و سپس تعداد 2×105cell/ml از این سلولها انتخاب شد. 100µ1  از این سوسپانسیون سلولی به چاهکهای یک میکروپلیت 96 خانه ای منتقل شد. سپس رقتهای مناسبی از DMSO و RA انتخاب و به این سوسپانسیون سلولی اضافه گردید (بترتیب 1.3% و 10-7M) انکوباسیون به مدت 3 روز در دمای 37˚c و 5% Co2 انجام پذیرفت. به کمک RA و DMSO سلولها از فاز تکثیری به فاز تمایزی برده شدند؛ سپس غلظتهای مختلف فاکتور محرکه کلون گرانولوسیتی (G-CSF) به چاهکهای حاوی این سلولهای تیمار شده اضافه گردید و به مدت دو روز در دمای 37˚c و Co2 5% مورد انکوباسیون قرار گرفت. برای اندازه گیری میزان برگشت سلولها از فاز تمایزی به فاز تکثیری از روش MTT assay استفاده شد. میزان تکثیر سلولی در اثر احیای نمک تترازولیوم (MTT) به فورمازان به وسیله سیستم آنزیمی ساکسینات تترازولیوم ردوکتاز میتوکندریایی، مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: نتایج حاصل بیانگر این است که این روش برای عیارسنجی فاکتور G-CSF بسیار مناسب می باشد.

هدف: فاکتور محرکه کلنی گرانولوسیت انسانی یکی از فاکتورهای رشد خونساز است که تکثیر و تمایز سلولهای پیش ساز گرانولوسیت نوتروفیلی سلولهای مغز استخوان را تحریک می کند. این فاکتور همچنین تمایز نهایی بعضی از سلولهای لوسمی میلوییدی را القا می کند. hG-CSF در منوسیتها و ماکروفاژهای انسانی در پاسخ به آندوتوکسین باکتریایی و همچنین رده های سلولی انسانی نظیر کارسینومای حفره دهانی CHU-2  و کارسینومای مثانه 5637 تولید می شود. هدف این پژوهش، استخراج RNA  کل از سلولهای تحریک شده منوسیت انسانی، سنتز cDNA دو رشته ای hG-CSF و در نهایت کلون کردن cDNA سنتز شده در یک ناقل کلونینگ مناسب بود.مواد و روشها: در ابتدا، سلولهای منوسیت از خون محیطی فرد طبیعی جداسازی شد. این سلولها کشت داده شد و به طور همزمان به وسیله محرکهای لیپوپلی ساکارید باکتریایی (LPS) و اینترفرون گامای انسانی (hIFN-γ) تحریک شد. RNA کل، از سلولها استخراج شد و به دنبال آن هر دو cDNA دارای ترادف راهنما (کد کننده پروتئین اولیه) و فاقد ترادف راهنما (کد کننده پروتئین بالغ) با استفاده از پرایمرهای اختصاصی و بر اساس روش RT-PCR سنتز شد. همچنین هر دو cDNA مذکور به طور همزمان از RNA کل استخراج شده از سلولهای کارسینومای مثانه انسانی 5637 سنتز شد. در مرحله بعد هر دو cDNA با استفاده از آنزیم محدودگر StyI که بر روی ژل الکتروفورز تشکیل سه قطعه مجزا می دهد، مورد تایید قرار گرفت، سپس cDNA دارای ترادف راهنمای مشتق از منوسیتها درون ناقل کلونینگ pBluescriptIISK داخل و در باکتری اشریشیاکلی (سویه TOP10F') کلون شد.نتایج و بحث: به دنبال غربالگری، کلنیهای صحیح انتخاب شد و ناقل نوترکیب از باکتریهای تراریخته، استخراج و با استفاده از آنزیمهای محدودگر BamHI, EcoRI, StyI, NcoI تایید شد. برای تایید نهایی، ناقل نوترکیب صحیح انتخاب و قطعه کلون شده، تعیین توالی شد. بعد از تایید ترادف نوکلئوتیدی قطعه کلون شده؛ با استفاده از پرایمرهای اختصاصی، ناقل نوترکیب به عنوان الگو و با کمک PCR، cDNA فاقد ترادف راهنما سنتز و در ناقل کلونینگ داخل و در باکتری TOP10F' کلون شد. در نهایت کلون صحیح انتخاب شد و با استفاده از آنزیمهای محدودگر مورد تایید قرار گرفت.

هدف: آنزیم گلوکزاکسیداز، واکنش اکسیداسیون -D گلوکز و تبدیل آن را به گلوکونیک اسید و H2O2 کاتالیز می کند. آسپرژیلوس نیجر از جمله منابع مهم تولید این آنزیم است. در این تحقیق روش انتخاب نمونه های آسپرژیلوس نیجر با قدرت بالا در تولید آنزیم گلوکزاکسیداز، روش بهینه سازی محیط کشت مایع از نظر تولید آنزیم، روش تخلیص آنزیم از شیره سلولی و محیط کشت و نیز برخی از خصوصیات فیزیکوشیمیایی آنزیم تخلیص شده ارایه و با آنزیم استاندارد مقایسه شد.مواد و روشها: 17 نمونه آسپرژیلوس نیجر طی دو مرحله از نظر تولید آنزیم گلوکزاکسیداز غربال شد. در مرحله اول انتخاب، نمونه های قارچی در محیط کشت تشخیصی غیر اختصاصی کشت داده شد. در مرحله دوم، نمونه های انتخاب شده در محیط کشت تشخیصی اختصاصی، که توانایی بالایی در شناسایی نمونه های با قدرت تولید بالای آنزیم دارد، کشت داده شد و نمونه NRRL-3 برای مراحل بهینه سازی محیط کشت مایع از نظر تولید آنزیم انتخاب شد. بهینه سازی به روش یک متغیر در یک زمان انجام شد و فعالیت ویژه آنزیمی از 0.172 به 0.22 رسید. سپس نمونه  NRRL-3 به منظور تولید مقدار بالای آنزیم، تحت شرایط بهینه شده در بیوراکتور کشت داده شد و پس از طی زمان انکوباسیون، محیط کشت و میسلیوم جمع آوری و برای طی مراحل تخلیص مورد استفاده قرار گرفت.نتایج و بحث: پس از انجام دادن مراحل تخلیص، که شامل کروماتوگرافیهای تعویض یونی بر روی -DEAE سلولز، فیلتراسیون بر روی سفاکریل S-300 و تعویض یونی بر روی -DEAE سفاروز CL-6B بود. فعالیت ویژه آنزیمی در شیره سلولی از 0.22 به 9.6 و در محیط کشت از 0.17 به 14.8 رسید. بازده روش تخلیص 9% و مرتبه خلوص آنزیم از شیره سلولی 89 و از محیط کشت 87 بود. وزن مولکولی آنزیم تخلیص شده در حالت دناتوره شده در حدود 80KD و 160KDa در حالت طبیعی تخمین زده شد. pH اپتیم برای فعالیت آنزیم بین 5.6 تا 5.8 بود. پس از بررسی اثر مهارکننده ها مشخص شد که اورتوفتالات در غلظت 10mM  به شدت آنزیم را مهار می کند وHg2+, Ag2+ ,Cu2+ هیدرازین و هیدروکسیل آمین همگی در غلظت  10mMاین عمل را به طور نسبی انجام می دهند. همچنین Km آنزیم برای گلوکز 37mM تعیین شد.

هدف: تاثیر مصرف کربوهیدرات 5% در مقابل پلاسیبو بر روی پاسخهای ایمنی و هورمونی ورزشکاران طی یک ساعت رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج (با شدت حدود 75% VO2max) مطالعه شد.مواد و روشها: 36 ورزشکار به طور تصادفی در سه گروه کربوهیدرات (15 نفر)، پلاسیبو (11 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. آزمودنیها قبل، طی فعالیت و بعد از پایان آن نوشیدنی محتوی کربوهیدرات یا پلاسیبو دریافت می کردند. بلافاصله قبل از رکاب زدن و 15 تا 20 دقیقه بعد از آن، از آزمودنیها نمونه خون گرفته شد.نتایج و بحث: مقدار کورتیزول و لکوسیتها به طور معناداری بعد از رکاب زدن، در گروه کربوهیدرات در مقایسه با گروه کنترل و پلاسیبو پایینتر بود (بترتیب P≤0.002 و P≤0.43). الگوی تغییرات در مورد نوتروفیلها، لنفوسیتها، سلولهای CD8+ و CD56+ بعد از فعالیت تفاوتی نداشت. سلولهای CD3- و CD4-به طور معنی داری بعد از فعالیت در گروه کربوهیدرات در مقایسه با گروه کنترل و پلاسیبو بالاتر بود بترتیبP≤0.004  و P≤0.01). نتیجه اینکه، مصرف کربوهیدرات قبل از فعالیت و طی آن از شدت افزایش هورمون استرسی کورتیزول و ظاهرا از تضعیف سیستم ایمنی در اثر فعالیتهای شدید می کاهد. به عبارت دیگر، این اطلاعات نشان می دهد که اگر ورزشکاران استقامتی قبل، طی فعالیت طولانی مدت و شدید و بعد از آن کربوهیدرات مصرف کنند از تاثیر استرسهای فیزیولوژیکی بر روی سیستم ایمنی آنها کاسته می شود. البته، اهمیت کلینیکی آثار ناشی از مصرف کربوهیدرات بر روی سیستم ایمنی و غدد درون ریز تحقیقات بیشتری را در این زمینه می طلبد.

هدف: بیماریهای کبدی یکی از شایعترین عوارض موجود در بیماران پیوند کلیه می باشد. در این ارتباط می توان به هپاتیت (HCV)C  اشاره کرد که تاثیر آن بر روی کبد بیماران پیوند کلیه هنوز نیز تحت بررسی می باشد. به منظور مشخص شدن تغییرات سطح آنزیمهای کبدی بعد از پیوند کلیه، طی مطالعه مشاهده ای - مقطعی حاضر، وضعیت بیماران پیوند کلیه مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: جمعیت مورد مطالعه شامل 123 نفر (65.1%) مرد و 66 نفر (34.9%) زن بود. در تستهای کبدی بیماران، افزایش سطح آلانین ترانسفراز (ALT) بیش از 1.5 برابر طبیعی و بیلی روبین بیش از2mg/dI ، غیرطبیعی تلقی گردید. متوسط زمان پیگیری بیماران 29.3± 42.5 با حداقل 9 ماه و حداکثر 134 ماه بود.نتایج و بحث: در 78 نفر (41.3%) از بیماران، تغییراتی در تستهای کبدی مشاهده شد که از این تعداد 41 بیمار (52.6%) افزایش گذرای تستهای کبدی را در ماه اول پیوند نشان دادند. این افزایش در زمان دیگری بعد از پیوند تکرار نشد. در 93%  این بیماران سطح ALT کمتر از 5 برابر مقدار طبیعی بود. این بیماران در مقایسه با گروه فاقد افزایش ALT در تستهای کبدی، طول مدت دیالیز بیشتری داشتند (P<0.02). بیمار (29.5%) افزایش مزمن تستهای کبدی (بیش از 6 ماه) داشتند که 10 نفر از این بیماران (43.5 %) دارای HCV مثبت و 2 بیمار (8.7%)HCV  مثبت (هپاتیت ویروسی ب) داشتند، در 11 مورد (47.8%) علت مشخص نبود. 14 بیمار (17.9%) افزایش گذرای تستهای کبدی در ماه هایی غیر از ماه اول را با علل متفرقه ای مانند: سنگ، مسمومیت دارویی با سیکلوسپورین، ایزونیازید و ریفامین نشان دادند. شیوع HCV در 20 مورد (10.6%) از کل بیماران مشاهده شد. بیماران HCV مثبت دارای طول مدت دیالیز و تعداد واحد خون تزریق شده بیشتری نسبت به بیماران HCV منفی بودند (به ترتیب P<0.04 و P<0.01). 50% افراد HCV مثبت دارای تغییرات مزمن در تستهای کبدی بودند. شیوع تغییرات آنزیمهای کبدی در ماه اول پیوند شایعتر است که علت اصلی، داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی می باشد. در ماه اول پیوند، دوز این داروها بیشترین مقدار بوده و بتدریج از مقدار دارو کاسته می شود. در ماه دوم به طور معمول مقدار این داده ها به حد نگهدارنده می رسد که به دنبال آن تغییرات گذرای آنزیمهای کبدی نیز به سطح طبیعی باز می گردد.

هدف: یکی از مشکلات اساسی در بیمارانی که به طور مکرر خون دریافت می کنند، آلوایمونیزه شدن بیمار علیه گلبولهای قرمز دریافتی است. نتیجه این عمل حساس شدن گلبولهای دریافتی و در نتیجه تخریب زودرس آنهاست. این حالت علاوه بر عوارضی مانند تب و هیپربیلیروبینمی، باعث کم خونی بیمار نیز می شود. تحقیق حاضر با توجه به اهمیت تزریق خون درمانی در مبتلایان به تالاسمی ماژور و نیز تعداد زیاد این افراد در استان کرمان صورت گرفته است.مواد و روشها: در این بررسی 300 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور در سنین مختلف انتخاب و از سرم آنها برای تجسس و تعیین هویت آنتی بادیهای ایمیون استفاده شد. تحقیق در دو مرحله انجام شد، نخست بیماران آلوایمونیزه شده ردیابی شدند و به دنبال آن نوع آلوآنتی بادیها در آنان مشخص گردید.نتایج و بحث: از کل بیماران مورد بررسی 11.3 % زیر 6 سال، 63.7% بین 6-15 سال و 25% بالای 15 سال سن داشتند. همه این افراد خون سازگار از نظر ABO و Rh-D دریافت نموده بودند. از مجموع این افراد 27 نفر (9%) آلو آنتی بادی ساخته بودند که از این تعداد 14 نفر (51.9%) یک آنتی بادی، 9 نفر (33.3%) دو آنتی بادی و 4 نفر (14.8% ) سه آنتی بادی داشتند. در افراد ایمونیزه کلا 44 آنتی بادی ردیابی شد که 21 مورد (47.7%) آن متعلق به سیستم Rh، 15مورد (34.1%) مربوط به سیستم کل، 4 مورد (9.1%) مربوط به سیستم MNSs،3  مورد (6.8 % ) مربوط به سیستم کبد و یک مورد (2.3 %) مربوط به سیستم دریافتی دافی بود. در مقایسه بین افرادی که قبل و بعد از 3 سالگی خون دریافت کرده بودند، آنهایی که قبل از 3 سالگی خون دریافت کرده بودند نسبت به افرادی که بعد از 3 سال خون دریافت کرده بودند، آنتی بادی کمتری ساخته بودند (P<0.05، VS4% 15.1%) هیچگونه ارتباط معنی داری بین سن، جنس، گروه خونی ABO و Rh-D و دفعات تزریق خون بیماران با آلوایمونیزاسیون در آنها یافت نشد. نتایج این بررسی گویای دو نکـته مهم بود: 1- برای بیمارانی که نیاز به تزریق خون مکرر دارند علاوه بر سازگاری گروههای خونی ABO و Rh، سازگاری گروههای فرعی با خون دهنده نیز حایز اهمیت است؛ 2- با یافتن آلوآنتی بادیهای بیمار و شناسایی هویت آنها می توان براحتی خون مناسب برای افراد حساس شده را تهیه و از بروز عوارض همولیتیک ناشی از آلوآنتی بادیها پیشگیری کرد.

امروزه با توسعه روشهای مختلف تصویرگری می توان تصاویر متنوعی از خواص گوناگون فیزیکی بدن انسان تهیه کرد. ترکیب این اطلاعات فیزیکی متفاوت، همچنین انطباق و تبدیل بین این تصاویر و نیز تصاویر اخذ شده در زمانهای متوالی، دارای اهمیت و کاربردهای تشخیصی - درمانی فراوانی است. در بسیاری از روشهای انطباق، برای نگاشت در سراسر فضای تصویر از یک تابع میانیابی استفاده می شود. با توجه به ماهیت غیرخطی و متغیر با مکان بودن تابع تبدیل سیستمهای تصویرگری، استفاده کردن از نگاشت محلی باعث افزایش دقت و کیفیت عمل تبدیل می گردد.مواد و روشها: در این تحقیق به منظور یافتن تبدیل محلی بین تصاویر متناظر روش نوینی معرفی می شود که طی آن می توان برای هر مجموعه از نقاط نشانه متناظر، یک تبدیل جداگانه محاسبه نمود، سپس یک تبدیل عمومی با استفاده از متوسط وزن داده شده تبدیلهای فوق، برا سراسر فضا به دست آورد. روش ارایه شده مبتنی بر ترسیم یک تصویر Voronoi از ساختارهای متناظر دو تصویر می باشد که در آن تعمیم جدیدی از دیاگرام ورونوی ارایه شده است. این روش بر روی یک پایگاه داده های وسیع، متشکل از تصاویر واقعی و شبیه سازی شده پیاده سازی شد و نتایج آن با یک نرم افزار استاندارد انطباق تصویر، مقایسه گردید.نتایج و بحث: نتایج به دست آمده در اصلاح اعوجاج هندسی تصاویر تشدید مغناطیسی مغز انسان، در مقایسه با دو روش تبدیل غیرمحلی بسیار رضایت بخش بود.

تاکنون تلاشهای گسترده ای برای تسهیل کردن و بهبود بخشیدن به روشهای انجمادی جنینها به منظور نگهداری طولانی مدت آنها صورت گرفته است. همچنین برای تکوین بهتر جنینها سیستمهای کشت مختلفی طرح ریزی شده و مورد آزمایش قرار گرفته است، سیستم کشت همزمان و محیطهای کشت متوالی از آن موارد می باشند. هدف مطالعه حاضر تکوین جنینهای تک سلولی پس از انجماد شیشه ای است. به این منظور به دلیل مزایای هر یک از دو روش هم کشتی و محیطهای کشت متوالی، میزان تاثیر به کارگیری همزمان این دو روش بر تکوین جنینهای تک سلولی موش حاصل از انجماد شیشه ای مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: در این مطالعه 26 ساعت پس از تزریق هورمون کوریونی انسان به موشهای نژاد NMRI، جنینهای تک سلولی از موشهای دارای پلاک واژنی گرفته شد. نیمی از جنینها پس از انجماد به روش انجماد شیشه ای با محلول اتیلن گلیکول 40% پس از ذوب به محیطهای کشتR1-R2  (آزمون 1)، R1-R2+Vero ) (آزمون 2) و نیم دیگر به صورت منجمد نشده به R1-R2 (کنترل 1) و نیز (R1-R2)+Vero  (کنترل 2) منتقل گردید و تا 120 ساعت پس از کشت، تکوین جنینها ثبت شد. نتایج حاصل از گروههای فوق با روش آماری Chi-square و فیشر با هم مقایسه شد.نتایج و بحث: (R1-R2)+Vero در گروه غیرانجمادی در محیطهای R1-R2 و میزان تشکیل بلاستوسیست، 120 ساعت پس از کشت اختلاف معنی داری نداشت. همچنین میزان دژنراسیون جنینها نیز در این دو محیط تقریبا برابر بود. اما میزان تشکیل بلاستوسیست جنینهای انجمادی در همین محیطها برای گروههای آزمون 1 و 2 اختلافی معنی داری نشان داد به طوری که تعداد بلاستوسیستها در محیط هم کشتی بسیار بالاتر از غیرهم کشتی بود. دژنراسیون جنینها نیز در محیط هم کشتی کاهش معنی داری نسبت به گروه غیرهم کشتی نشان داد. همچنین مقایسه بین گروه آزمون 2 و کنترل 2 نشان داد که جنینهای منجمد نشده از نظر میزان بلاستوسیست با جنینهای گروه انجمادی اختلاف معنی داری داشتند و این میزان در گروه کنترل از گروه آزمون بالاتر بود. دستاوردهای این تحقیق نشان داد که مرحله تک سلولی برای انجماد شیشه ای، مرحله ای بسیار حساس می باشد و انجماد، قابلیت زنده ماندن جنینها را به میزان زیادی کاهش می دهد. اما استفاده از هم کشتی به همراه محیطهای کشت متوالی می تواند اثرات مخرب ناشی از انجماد را تا حدود زیادی مرتفع سازد و این نوع کشت، سبب افزایش بلاستوسیست و کاهش دژنراسیون در مقایسه با گروه غیر هم کشتی شد، هر چند که در اثر کاربرد همزمان این دو سیستم کشت، در تکوین جنینهای تک سلولی منجمد نشده، بهبود چشمگیری حاصل نشد و گروه هم کشتی با غیر هم کشتی اختلاف معنی داری نشان نداد.

هدف: عوارضی چون آسفیکسی، آسپیراسیون مکونیوم، القا با اکسی توسین، دیستوشی شانه، سزارین و ماکروزومی در بارداریهای طول کشیده افزایش قابل توجهی می یابد. علی رغم آنکه بارداری طول کشیده به بارداری بیش از 42 هفته اطلاق می گردد، اما به دلیل واهمه از عوارض مذکور، در بسیاری از موارد قبل از هفته 42 اقدام به ختم حاملگی می گردد. این مطالعه به منظور بررسی نتایج حاملگی در خانمهایی که بارداری بدون عارضه، تک قلو، که سن حاملگی دقیق و مطمئن داشتند و بین هفته های 37 تا 42 زایمان کردند، انجام شد.مواد و روشها: مقایسه بین 206 خانم که بین روزهای 254 و 280 زایمان نموده اند با 185 نفر که در روزهای 281 تا 294 زایمان کرده اند انجام شد. برای بررسی روابط بین متغیرها از روشهای آماری کای - دو، آنالیز واریانس و آزمون t استفاده گردید.نتایج و بحث: در دو گروه 40-42 هفته و 37-40 هفته بترتیب میزان اینداکشن 40.5 % در مقابل 18% (P=0.00)، دفع مکونیوم 15.3% در مقابل 10.2% (P=0.045) زایمان با وسیله، 3.2% در مقابل 0.48% (P=0.00)، سزارین 27.2% در مقابل 15% (P=0.004) بود. میزان دیسترس جنینی 10.2% در مقابل 5.8% (P=0.05)، آپگار دقیقه 5 و 10، کمتر از 0.67% در مقابل 0.4% بود که در دو گروه تفاوت معناداری نداشت. هیچ مورد ماکروزومی، دیستوشی شانه و تولد مرده مشاهده نشد، پاریتی و سن مادر رابطه ای با سن حاملگی نداشت.

هدف: کمبود آنزیم گلوکز -6- فسفات دهیدروژناز (G6PD) شایعترین اختلال آنزیمی در انسان است. حدود 7.5 درصد از مردم جهان حامل این ژن می باشند. کمبود این آنزیم در مناطق مالاریاخیز جهان از شیوع بیشتری برخوردار است. (هدف از انجام این تحقیق ارزیابی کمبود آنزیم G6PD در یک منطقه مالاریاخیز ایران بود).مواد و روشها: در این تحقیق درصد فراوانی کمبود آنزیم در منطقه مالاریاخیز استان سیستان و بلوچستان بر روی 1097 دانش آموز پسر از دو قوم سیستانی و بلوچ، به روش فلورسنت منطقه ای مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج و بحث: کمبود آنزیم در دو قوم بلوچ و سیستانی بترتیب 19.3 و 5.9 درصد بود. درصد وفور کمبود این آنزیم در دو قوم بلوچ و سیستانی، اختلاف آماری معنی داری داشت (P<0.01). کمبود آنزیم در قوم بلوچ در حد کشورهای همسایه جنوبی و مناطق مالاریاخیز جهان بود. این امر نشان دهند توزیع یکنواخت این ژن در مرکز و جنوب استان و کشورهای همسایه جنوبی می باشد. همچنین بر تئوری انتخاب طبیعی کمبود آنزیم در مناطق مالاریا خیز منطبق است.

هدف: این کارآزمایی بالینی شبه تجربی، به منظور بررسی تاثیر اولتراسوند منقطع در سینوزیتهای مزمن فکی و پیشانی مقاوم به دارو درمانی، انجام شد.مواد و روشها: در این پژوهش، 32 بیمار مبتلا به سینوزیت مزمن فکی و پیشانی (20 مرد و 12 زن)، با میانگین سنی 34.9 سال شرکت داشتند. بیماران از بین مراجعه کنندگان به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران انتخاب شدند که پس از معاینات کلینیکی، پاراکلینیکی و تشخیص قطعی سینوزیت مزمن تحت درمان قرار گرفتند. این بیماران به مدت 10 جلسه به صورت یکروز در میان، با امواج اولتراسوند منقطع، با شدت 1-0.5 w/cm2 و فرکانس 1 مگاهرتز تحت درمان قرار گرفتند. در مدت زمان، بیماران از هیچگونه داروی مسکن، آنتی بیوتیک یا آنتی هیستامین استفاده نمی کردند.نتایج و بحث: نتایج تحقیق نشان داد که در 85.5% از بیماران، علایم بیماری بهبود یافته؛ بویژه، علایم شایع بیماری شامل ترشح پشت حلق، درد، ترشح بینی، سرفه و تهوع، بهبود قابل توجهی نشان دادند. بیمارانی که سابقه بیماری آنها 5-9 سال بود، بیشترین بهبود را داشتند. لذا به نظر می رسد که امواج اولتراسوند منقطع، در درمان سینوزیتهای مزمن فکی و پیشانی موثر است.