Journal of Sabzevar University of Medical Sciences
Year:2011 | Volume:18 | Issue:4|Papers Count:12

زمینه و هدف: لپتین یکی از هورمون های مهم در فرایند متابولیسم چربی و هموستاز انرژی می باشد که اثر یک جلسه تمرین ورزشی بر آن کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر یک جلسه تمرین استقامتی بر میزان پزوتئین و بیان ژن لپتین در موش صحرایی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در شرایط استاندارد محیطی نگهداری و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. تمرین شامل دویدن روی تردمیل (شدت 18 متر/دقیقه، مدت 120 دقیقه) بود. موش ها بلافاصله، دو و 24 ساعت پس از تمرین بیهوش شده، نمونه گیری خون، عضله سولئوس و چربی انجام شد. غلظت لپتین در عضله، چربی و پلاسما اندازه گیری شد. بیان ژن لپتین در بافت ها توسط روش RT-PCR بررسی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 16 و آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر (Repeated Measures) در سطح معناداری p<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که در پاسخ به تمرین بیان ژن لپتین در بافت عضله در دو ساعت [(51 درصد) از 10.36±169.15 به 112.71±349.13] و 24 ساعت [(48 درصد) از 8.21±185.14 به 14.77±359.01] و در بافت چربی در 24 ساعت [(49 درصد) از 21.42±181.69 به 16.80±361.66] پس از تمرین افزایش معنادار یافت (0.05>P). اما غلظت لپتین نه در بافت چربی، نه در بافت عضله و نه در پلاسما در هیچ یک از زمان ها تغییر معناداری پیدا نکرد (P>0.05). همچنین بین لپتین پلاسما، گلوکز و انسولین در سه زمان بین گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: تمرینات کوتاه مدت ورزشی می تواند بیان ژن لپتین را در بافت عضله و چربی افزایش دهد، البته احتمالا تمرینات با شدت و حجم بالاتر بتواند موثرتر باشد. 

رتینوپاتی ناشی از رادیاسیون تراپی، مکررا به دنبال درمان ضایعات مختلف چشمی و اطراف اربیت و همین طور داخل مغزی گزارش شده است. این مقاله به معرفی خانم 51 ساله ای می پردازد که به دنبال رادیوتراپی ناحیه اربیت چپ دچار کاهش دید شده بود و پس از انجام آنژیوگرافی، تشخیص رتینوپاتی ناشی از رادیاسیون برای وی مطرح گردید. به دنبال درمان با فوتوکواگولاسیون لیزری، بهبودی نسبی در بینایی بیمار مشاهده گردید. هدف از این گزارش، توجه به عارضه رتینوپاتی به دنبال رادیاسیون تراپی در نواحی اطراف چشم، به منظور تشخیص به موقع و در صورت امکان، پیشگیری و یا درمان این عارضه تهدیدکننده بینایی می باشد.

زمینه و هدف: عوامل متعددی بر یادگیری مهارت های حرکتی تاثیرگذار است. یکی از این عوامل، نحوه آرایش تمرین است که می تواند باعث ثبات و توسعه برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتریزه کردن حرکات شود. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر روش های مختلف تمرین بر یادگیری و انتقال برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتر زمان در یک تکلیف زنجیره ای انجام گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع تجربی و جامعه پژوهش شامل دانشجویان پسر راست دست دانشگاه شهید باهنر کرمان بود. بدین منظور، 80 آزمودنی داوطلب مرد (با دامنه سنی 23-19 سال) به طور تصادفی ساده در چهار گروه تمرینی قالبی، تصادفی و دو گروه ترکیبی (قالبی - تصادفی و تصادفی - قالبی) قرار گرفتند. آزمایش شامل اجرای تکالیف زنجیره ای با برنامه حرکتی تعمیم یافته متفاوت (تغییر ابعاد فضایی) و پارامتر زمان متغیر بود. آزمودنی ها پس از مرحله آشنایی با آزمون و انجام 108 کوشش طبق گروه تمرینی، در آزمون های یادداری و انتقال شرکت کردند. پس از مراحل مختلف آزمایش، میزان خطای زمان بندی نسبی (شاخص کارایی برنامه حرکتی تعمیم یافته) محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی) در سطح معناداری 0.05 و نرم افزار SPSS 16 استفاده شد.یافته ها: بین روش های مختلف تمرین در مرحله اکتساب اختلاف معناداری (P≤0.00،F=3.71 ) مشاهده شد و آزمون تعقیبی توکی نشان داد که گروه تمرین قالبی با میانگین خطای 7±20.14، عملکرد بهتری در این مرحله نسبت به سایر گروه ها (تصادفی 9.4±31.84، قالبی - تصادفی 8.29±30.25، تصادفی-قالبی7.10 ±27.33) داشته است. ولی در مراحل یادداری و انتقال، علیرغم برتری نسبی طرح های تمرین ترکیبی بر میزان خطای زمان بندی نسبی، تفاوت بین گروه های تمرینی معنادار نبود (0.05<P).نتیجه گیری: تمرین قالبی موجب عملکرد بهتر در مرحله اکتساب می شود، اما روش های مختلف تمرینی (قالبی، تصادفی و ترکیبی) تاثیر یکسانی بر عملکرد افراد در مراحل یادداری و انتقال برنامه حرکتی تعمیم یافته در یک تکلیف زنجیره ای دارند.

زمینه و هدف: مشخص کردن عوامل خطر ابتلای به هپاتیت C، B و HIV جهت ارائه راهکارهای پیشگیری موثر برای جلوگیری از شیوع بیشتر این بیماری ها لازم است. لذا در این مطالعه به بررسی فراوانی عوامل خطر عفونت های HIV و هپاتیت در افراد بی خانمان شهر تهران طی سال های 86-1384 پرداخته شده است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی - مقطعی می باشد که در طی سال های 1384 تا 1386 بر روی افراد بی خانمان ساکن شهر تهران انجام گردید. این مطالعه روی 178 فراد بی خانمان که 103 نفر دارای عفونت HIV و 75 نفر دارای بیماری هپاتیت انجام شد و عوامل خطر در این افراد مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات و مشخصات افراد به وسیله پرسشنامه و تشخیص HIV و هپاتیت با استفاده از آزمایش الایزا صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون مجذور کای و تحلیل عاملی (فاکتور آنالیز) در نرم افزار SPSS 13 استفاده شده است.یافته ها: در مبتلایان به HIV 60.8 درصد و در افراد مبتلا به هپاتیت 43.8 درصد با دوستان رابطه نداشتند، این تفاوت از نظر آماری معنادار بود (0.027=P). و همینطور 94.2 افراد مبتلا به ایدز و 85.1 در افراد مبتلا به هپاتیت از حمایت خانواده برخوردار نبودند، این تفاوت از نظر آماری معنادار بود (0.044=P) در افراد مبتلا به HIV 44.7 درصد و در افراد مبتلا به هپاتیت 28 درصد به هرویین و کراک اعتیاد داشتند و از این نظر تفاوت معناداری داشتند (0.023=P). نتایج تحلیل عاملی در مورد عفونت HIV و هپاتیت در افراد بی خانمان شهر تهران پنج دسته عوامل عمده شرکت داشتند که شامل مشخصه خانوادگی (رابطه با خانواده، رابطه با دوستان، نحوه زندگی)، مشخصه نوع اعتیاد (اعتیاد به تریاک، اعتیاد به کراک و هروئین)، مشخصه اجتماعی (جنس، سابقه زندان، حمایت خانواده)، مشخصه فردی (سن، تاهل، حیات والدین) و مشخصه فرهنگی (تحصیلات، بیماری روانی) بودند. پنج عامل مربوط به 68.42 HIV درصد کل واریانس و پنج عامل مربوط به هپاتیت 56.69 درصد کل واریانس مربوطه را توصیف می نماید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه، عوامل خطر در دو گروه بیماران مبتلا به عفونت HIV و هپاتیت عبارتند از نداشتن رابطه با دوستان، فقدان حمایت خانواده و اعتیاد به هروئین و کراک.

یک نوزاد دختر سه روزه که به دنبال یک زایمان بدون عارضه به دنیا آمده بود به دلیل ناهنجاری های شدید در چشم چپ و راست به مطب چشم پزشکی ارجاع داده شد. شرح حال گرفته شده از دوران بارداری در زمینه های مصرف دارو توسط مادر، بیماری های زمینه ای در مادر و فامیل وابسته نکته مثبتی نداشت، همچنین ازدواج والدین نیز فامیلی نبود. تغذیه نوزاد توسط شیر مادر و بدون هیچ مشکلی صورت می گرفت و تنفس نوزاد نیز مشکلی نداشت. در مشاهده، نوزاد فاقد ابروی هر دو چشم بود، همچنین در چشم چپ پلک به صورت کامل وجود نداشت ولی در چشم راست آثاری از پلک ناقص دیده می شد. در معاینه چشم راست با اسلیت لامپ، بقایای ناقصی از حاشیه پلک فوقانی، همراه با تعدادی مژه دیده می شد که به نیمه فوقانی قرنیه چسنبدگی داشتند. قسمتی از اتاق قدامی و عنبیه از طریق نیمه تحتانی قرنیه چشم راست دیده می شد. مردمک قابل مشاهده نبود. پلک تحتانی راست دو لایه داشت که لایه داخلی به قسمت پایین قرنیه چسبندگی داشت. به جز کشیدگی سوراخ بینی و بینی به سمت گونه چپ، لب ها، دهان، زبان، کام و حلق، طبیعی به نظر می رسیدند. در معاینه اندام ها، سینداکتیلی دست راست و پای چپ دیده می شد. به گفته والدین، نوزاد در ادرار کردن و دفع مدفوع مشکلی نداشت و در معاینه نیز ناهنجاری ظاهری دیده نمی شد. با توجه به این یافته ها تشخیص سندرم کریپت افتالموس - سینداکتیلی مطرح می شد. هدف از این گزارش، معرفی یک مورد جدید و شدید از سندرم کریپت افتالموس - سینداکتیلی می باشد.

زمینه و هدف: گیاه صبر زرد از روزگاران کهن برای درمان بیماری های مختلف به کار می رفته است اما تحقیقات محدودی درباره اثر ضد دردی این گیاه وجود دارد. از آن جایی که تا کنون اثر پماد آن بر روی شدت درد ناحیه اپی زیاتومی مورد بررسی قرار نگرفته است، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر پماد صبر زرد بر شدت درد زخم اپی زیاتومی زنان نخست زا انجام گردید.مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سوکور بر روی 74 زن نخست زای واجد شرایط ورود به پژوهش انجام گردید که جهت زایمان طبیعی به بیمارستان لولاگر تهران مراجعه کرده بودند. نمونه ها به طور مستمر و به روش تخصیص تصادفی در یکی از دو گروه آزمون (مصرف کننده پماد گیاه صبر زرد) و کنترل (مصرف کننده روتین بیمارستان) قرار گرفتند. پس از زایمان، مادران گروه آزمون از پماد صبر زرد به میزان 3 سی سی معادل 60 میلی گرم هر 8 ساعت و گروه کنترل از روتین بیمارستان (محلول بتادین) روی اپی زیاتومی به مدت 5 روز استفاده کردند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ثبت مشخصات دموگرافیک، فرم ثبت مسکن مصرفی و مقیاس دیداری درد (VAS) بود که شدت درد محل اپی زیاتومی قبل از مداخله، 4 ساعت، 8 ساعت و 5 روز پس از مداخله در دو گروه بررسی شد. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و مجذور کای توسط نرم افزار آماری SPSS ویرایش 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین نمره درد قبل از مداخله در گروه استفاده کننده از پماد گیاه صبر زرد 1.57±6.24 و در گروه کنترل 1.77±6.02 بود که 5 روز پس از زایمان در گروه مطالعه 1.45±1.86 و در گروه کنترل 2.19±3.97 گزارش شد و اختلاف بین دو گروه معنادار بود (0.001>p)، در حالی که نمره درد 4 ساعت پس از مداخله در دو گروه اختلاف معناداری نداشت (0.62=p).نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصله، استفاده از پماد صبر زرد شدت درد زخم اپی زیاتومی و میزان نیاز به مسکن را به میزان قابل توجهی کاهش داد.

 زمینه و هدف: اتانول به عنوان ضد تشنج و پیش برنده تشنج و در پاره ای موارد بی اثر بر تشنج معرفی شده است. در رابطه با مداخله اتانول بر نقش ضد تشنجی والپرویک اسید گزارشی وجود ندارد. در پژوهش حاضر، نقش اتانول بر کارآیی داروی ضد تشنجی والپرویک اسید مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی، هشت گروه موش سوری در محدوده وزنی 30-25 گرم، روز در میان (سه بار در هفته) پنتیلن تترازول (pentylenetetrazol; PTZ) به صورت داخل صفاقی (mg/kg 37) دریافت می کردند. گروه های دریافت کننده اتانول (1 g/kg و 0.5)،30 PTZ  دقیقه بعد از اتانول (داخل صفاقی، یک گروه 7 روز و گروه دیگر 21 روز متوالی) تزریق می شد. گروه دریافت کننده والپرویک اسید (Valproic acid; VPA) و اتانول، والپرویک اسید (mg/kg 5 (100 دقیقه قبل از اتانول (g/kg 1) تزریق شد. بلافاصله پس از هر بار تزریق PTZ، رفتار هر حیوان به مدت 20 دقیقه زیر نظر گرفته می شد و مراحل رفتاری ثبت می شد. مدت زمان مرحله 4 تشنج (S4D)، مدت زمان تاخیری تا شروع مرحله 4 تشنج (S4L) و مدت زمان تاخیری تا شروع مرحله 1 تشنج (S1L) برای هر حیوان پس از تزریق PTZ ثبت و داده ها با گروه کنترل مربوطه مقایسه شدند. سطح معناداری P<0.05 در نظر گرفته شد. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار آماری Statistica v 5.5 انجام گرفت.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که S4D تجمعی در گروه اتانول با غلظت 1 g/kg به مدت 7 روز (%31.8) و به مدت 21 روز (%48.3) نسبت به PTZ+Saline کاهش معناداری داشت (P<0.001). پارامترهای S4L 112.6) درصد PTZ+Saline) و S1L تجمعی افزایش معناداری 116.8) درصد PTZ+Saline) پیدا کرد (P<0.001). تزریق VPA (100 mg/kg) باعث کاهش معنادار S4D تجمعی (39 درصد PTZ+Saline) (P<0.001)، افزایش معنادار 216.8) درصد PTZ+Saline) S4L تجمعی (P<0.001) و افزایش معنادار (149 درصد PTZ+Saline) S1L تجمعی شد (P<0.001). تزریق توام داخل صفاقی اتانول و VPA در مقایسه با دو گروه VPA (%56.1) و اتانول 1 (7 روزه) (%46.1) کاهش معناداری در S4D تجمعی (P<0.001)، افزایش معناداری در S4L تجمعی (P<0.001) ایجاد کرد (نسبت به گروه 233.9 VPA درصد و گروه اتانول 450 درصد) اما تغییر معناداری در S1L تجمعی ایجاد نکرد.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که نه تنها اتانول (1 g/kg) به عنوان ضد تشنج عمل می کند بلکه تزریق توام آن (7 تزریق متوالی روزانه) با VPA، اثرات ضد تشنجی والپرویک اسید را تقویت می کند.

مقدمه و هدف: دیابت شیرین نوع یک شایع ترین بیماری آندوکرین کودکان است. یکی از اهداف مهم پرستاری در این بیماران، دستیابی کودک و خانواده اش به خودمدیریتی است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش حل مساله بر خودمدیریتی و هموگلوبین گلیکوزیله نوجوانان مبتلا به این بیماری انجام گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع تجربی است. نوجوانان 19-10 ساله که حداقل یک سال از ابتلای آنان به دیابت نوع یک گذشته بود، به طور تصادفی در دو گروه برنامه معمول و آموزش حل مساله قرار گرفتند. گروه آزمون تحت آموزش شش جلسه ای فرآیند حل مساله قرار گرفتند و میزان خودمدیریتی و هموگلوبین گلیکوزیله نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک قبل از شروع مداخله و سه ماه بعد از آنان ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS 16 و آزمون های تی مستقل و زوجی، من ویتنی و ویلکاکسون انجام شد.یافته ها: در گروه مداخله قبل و بعد از آموزش حل مساله، میزان خودمدیریتی از لحاظ حیطه بهداشت عمومی 76.57 درصد، رژیم درمانی 49.11 درصد، حضور اجتماعی 112.20 درصد و خودمدیریتی کل 75 درصد افزایش یافته است (p<0.001). آموزش حل مساله توانست میزان هموگلوبین گلیکوزیله را به طور میانگین 0.62 کاهش دهد. بین دفعات تزریق انسولین در روز و میزان هموگلوبین گلیکوزیله همبستگی معکوس قابل توجهی وجود داشت (p<0.0001).نتیجه گیری: آموزش حل مساله در ارتقای خودمدیریتی نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک تاثیر چشمگیری دارد. 

زمینه و هدف: اختلالات خوردن و نگرش غیر طبیعی به خوردن در نوجوانان، بویژه دختران یکی از مشکلات اساسی جوامع می باشد. برای داشتن مداخله مفید و موثر در زمینه کشف زودرس اختلالات تغذیه ای و تغییر نگرش، داشتن یک مدل آموزشی مناسب و توانا از اولویت خاصی برخوردار است. لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر مدل آموزشی فریر در تغییر نگرش و اختلالات خوردن در دانش آموزان انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی بر روی 60 نفر از دانش آموزان سال اول مقطع متوسطه دارای اضافه وزن شهر مشهد در سال 1389 انجام شد. دانش آموزان از دو دبیرستان دخترانه منطقه 6 به صورت غیرتصادفی انتخاب و در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه استاندارد نگرش تغذیه و اختلالات خوردن تحت عنوان EAT-26 بود که توسط نمونه های پژوهش قبل و یک ماه پس از اجرای برنامه آموزشی تکمیل شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های مرکزی و پراکندگی، آزمون تی مستقل و آزمون تی زوجی با استفاده از نرم افزار SPSS 11.5 استفاده شد.یافته ها: پس از اجرای مداخله، میانگین نمره نگرش غیرطبیعی گروه آزمون از 8.53 قبل از آموزش به 4.16 بعد از آموزش کاهش یافت (P<0.001). در گروه کنترل، تغییری در نگرش غیر طبیعی ان ها صورت نگرفته بود (P=0.613). همچنین میانگین نمره توده بدنی گروه آزمون از 27.49 قبل از آموزش به 26.09 بعد از آموزش کاهش نشان داد (P<0.001). اختلالات خوردن از 6.4 درصد در گروه آزمون قبل از آموزش به 3.2 درصد بعد از آموزش کاهش نشان داد (P<0.001). در حالی که تفاوت آماری معنی داری در اختلالات خوردن گروه کنترل بعد از مداخله بوجود نیامد (p=0.810).نتیجه گیری: مداخله آموزشی در چارچوب مدل آموزشی فریر در مدرسه، تغییرات مطلوبی را در نگرش و اختلالات خوردن دانش آموزان ایجاد کرده است.