مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار
سال:1391 | دوره:19 | شماره:3 (مسلسل 65) |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: با توجه به شیوع بالا و مرگ ومیر بالای ناشی از بیماری های قلبی عروقی باید به درمان آن توجه ویژه مبذول داشت. در حال حاضر درمان اصلی انفارکتوس میوکارد (MI) با بالا رفتن قطعهST ، برقراری مجدد جریان خون از طریق حل لخته است. علاوه بر این درمان اساسی، عوامل فارماکولوژیک متعددی در طی سال های گذشته مورد بررسی قرار گرفته اند. در این مقاله ضمن اشاره به درمان های کمکی که در سال های اخیر پیشنهاد شده است، مقالات کارآزمایی بالینی در خصوص محلول گلوکز- انسولین- پتاسیم مورد بحث قرار می گیرد.مواد و روش ها: کلیه مطالعات منتشر شده در مجلات و ارائه شده در کنگره ها در پایگاه های اطلاعاتی Elsievier، Pubmed، Cochrane و SID با کلید واژه های مرتبط مورد جست و جو قرار گرفتند و مقالات مرتبط که دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند پس از کنترل کیفی وارد مطالعه شدند.یافته ها: نتایج این مطالعه مروری نشان می دهد که نتایج حاصل از مطالعات انجام شده بر روی اثرات گلوکز انسولین پتاسیم بر مرگ و میر، سطح آنزیم های قلبی، کسر جهشی بطن چپ، بازگشت قطعهST ، فاکتورهای التهابی و مارکرهای اکسیداتیو متفاوت بوده است؛ ولی عموما در مطالعاتی که جدیدتر انجام شده و روی تعداد بیشتری از بیماران صورت گرفته است GIK بی تاثیر بوده است.نتیجه گیری: در حال حاضر درمان با گلوکز انسولین پتاسیم به عنوان درمان کمکی به ترومبولیتیک توصیه نمی شود.

مقدمه و هدف: تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS: Low Frequency Stimulation) (کم تر از 5 هرتز) به عنوان یک راهکار درمانی مناسب برای معالجه صرع و تشنج های ناشی از آن؛ محسوب می شود. هر یک از الگوهای LFS اثرات متفاوتی بر تشنج های صرعی دارد. با توجه به این که الگویی از LFS که بتواند کاملا این گونه تشنجات را مهار و سرکوب کند ارائه نشده است؛ در این تحقیق بر آن شدیم تا اثر 60 دقیقه اعمال LFS را بر تشنج های ناشی از کیندلینگ آمیگدال بررسی نماییم.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی دو گروه موش صحرایی (14 سر) پس از جراحی استرئوتاکسیک و یک هفته دوره بهبودی، تحریکات کیندلینگ (2 بار در روز) دریافت می کردند. حیوانات پس از کیندل شدن؛ در گروه 1 (n=6)، (4 بار و یک مرتبه در روز) تنها تحریکات کیندلینگ را دریافت می کردند. اما در گروه دوم (n=8)، چهار بار (در فواصل زمانی 24 ساعت) و به مدت 60 دقیقه LFS (فرکانس 1 هرتز، مدت زمان پالس 0.1 میلی ثانیه و شدت تحریک برابر با ½ آستانه ایجاد امواج تخلیه متعاقب) داده شده و بلافاصله تحریکات کیندلینگ انجام می شد. مدت زمان امواج تخلیه متعاقب(ADD: Afterdischarge Duration) ، مدت زمان تاخیری تا شروع مرحله 2 تشنج(S2L: Stage 2 Latency) ، مدت زمان تاخیری تا شروع مرحله 4 تشنج (S4L: Stage 4 Latency) و مدت زمان مرحله 5 تشنج (S5D: Stage 5 Duration) روز تحریک LFS با روز قبل (که تنها تحریکات کیندلینگ را دریافت کرده بودند) مقایسه شد.یافته ها: اولین الگوی LFS به کار گرفته شده مدت زمان لازم برای شروع مرحله 2 و 4 تشنج را به ترتیب 91.5 درصد ((P<0.05 و 79.5 درصد ((P<0.01 نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش داد. اعمال 4 بار LFS مدت زمان مرحله 5 تشنج را نیز به طور معناداری کاهش داد؛ به طوری که اولین الگوی LFS این پارامتر را 100 درصد کاهش داد. مدت زمان امواج تخلیه متعاقب تحت تاثیر 4 روز LFS تنها در 2 روز اول به ترتیب 46.9 درصد و 40.4 درصد به طور معناداری ((P<0.05 نسبت به گروه کنترل کاهش یافت.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که اعمال LFS بلافاصله قبل از شروع تشنجات صرعی موجب کاهش شدت حملات تشنجی گردید.

زمینه و هدف: اختلال بیش فعالی، کم توجهی (ADHD) جزو شایع ترین اختلالات روان پزشکی کودکان و نوجوانان می باشد. متیل فنیدیت شایع ترین داروی مورد استفاده در این اختلال است. با توجه به عوارض داروهای محرک و احتمال سوء مصرف آنها، اثر بوپروپیون در درمان این اختلال در بزرگسالان تایید شده است؛ ولی تاثیر آن در کودکان چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف مطالعه حاضر بررسی میزان تاثیر بوپروپیون در مقایسه با متیل فنیدیت در اختلال بیش فعالی، کم توجهی کودکان و بررسی عوارض جانبی این داروست.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دو سر کور و تصادفی انجام شد. از مراجعین به کلینیک روان پزشکی کودک و نوجوان بیمارستان ابن سینا 40 کودک مبتلا به ADHD به صورت پذیرش متوالی انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه درمان با بوپروپیون و میتل فنیدیت قرار گرفتند. ارزیابی با پرسشنامه (ADHD-RS) معلم و والد، قبل از شروع درمان در هفته 4 و هفته 8 پس از شروع درمان انجام شد. عوارض جانبی در هفته 4 و 8 بررسی شد.یافته ها: از نظر والد، معلم و بالینگر دوره درمان در مورد هر دو دارو متیل فنیدیت و بوپروپیون به نحو معناداری در کاهش نشانه های کودکان موثر بوده است ( .(P<0.001پاسخ درمانی از نظر والد در گروه متیل فنیدیت در پایان هفته هشتم به صورت معناداری بهتر از بوپروپیون بوده است (.(P=0.014 از نظر معلم درمان با متیل فنیدیت بهتر بوده ولی تفاوت معناداری با بوپروپیون نداشت (P=0.092). مقیاس ارزیابی کلی کودکان نیز تفاوت معنی داری را در دو گروه از نظر پاسخ به درمان نشان نداده است (P=0.283). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش بوپروپیون در کاهش نشانه های اختلال موثر بوده است؛ ولی اثر آن بنابر گزارش والد کم تر از متیل فنیدیت بوده است.

زمینه و هدف: در سرطان های مغز، منبع اصلی انرژی از مسیر گلیکولیز تامین می شود. آنزیم شروع کننده این مسیر نیز هگزوکیناز نوع یک (HKI) می باشد. این آنزیم در دو جایگاه متفاوت به غشای خارجی میتوکندری متصل می شود. آنزیم متصل به جایگاه A به وسیله محصولش یعنی گلوکز 6-فسفات (G6P) از جایگاه خود آزاد می گردد. آنزیم متصل به جایگاه B به G6P غیرحساس است ولی به وسیله غلظت بالایی از نمک کائوتروپ KSCN از جایگاه خود رها می گردد. در مطالعه حاضر تغییرات احتمالی این جایگاه ها در سلول های سرطانی مغز انسان مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی برای رهاسازی آنزیم از جایگاه A از 2 G6P میلی مولار و جایگاه B از مخلوط 45 میلی مولار KSCN و KCl استفاده شد. هم چنین برای مسدود کردن جایگاه A از دی سیکلو هگزیل کربودی ایمید (DCCD) استفاده گردید.یافته ها: نتایج نشان داد DCCD که در میتوکندری مغز طبیعی با اتصال به گلوتامات 72 پورین میتوکندریایی، مانع اتصال هگزوکیناز به آن می گردد، در سلول های سرطانی گلیوما و آستروسایتوما قادر به اتصال به گلوتامات 72 نیست. بر اساس یافته های این پژوهش احتمالا به دو دلیل، DCCD قادر نیست جایگاه A را در سلول های سرطانی مسدود نماید: 1- محل گلوتامات 72 پورین غشای خارجی میتوکندری در اثر سرطانی شدن تغییر کرده است و احتمالا از یک محیط آب گریز به یک محیط آب دوست جابه جا شده است. بنابراین، DCCD قادر به مسدود کردن آن در محیط جدید نیست. 2- با توجه به این که مطالعات نشان می دهد در غشای خارجی میتوکندری سلول های سرطانی نسبت به نوع طبیعی آن میزان خیلی زیادی کلسترول رسوب می کند؛ لذا سیالیت آن کاهش یافته و DCCD قادر به نفوذ در غشا نمی باشد.نتیجه گیری: در مجموع هر دو استدلال بالا نشان می دهد که غشای خارجی میتوکندری سلول های سرطانی نسبت به سلول های طبیعی هم به لحاظ میزان سیالیت آن و هم به لحاظ محل اتصال آنزیم هگزوکیناز دچار تغییر شده است.

زمینه و هدف: تمامی بیماران همودیالیزی، طی مراحل مختلف همودیالیز، درجه ای از اضطراب را تجربه می کنند. اضطراب می تواند باعث افزایش ناتوانی و مرگ و میر گردد. در این مطالعه اثربخشی استنشاق اسانس پرتقال در کاهش میزان اضطراب بیماران همودیالیز مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، 62 بیمار همودیالیزی به طور تصادفی و یک سوکور در دو گروه (اسانس پرتقال 31 نفر و مراقبت معمول 31 نفر) قرار گرفتند. در گروه اسانس پرتقال، پس از اخذ رضایت نامه کتبی، استنشاق اسانس توسط دستمال کاغذی آغشته به یک قطره اسانس به مدت 20-15 دقیقه انجام شد. این روش سه بار در هفته به مدت 4 هفته به کار برده شد. در گروه مراقبت معمول، مراقبت های رایج در بخش همودیالیز بیمارستان انجام گرفت. در هر دو گروه، میزان اضطراب آشکار و پنهان بعد از اتمام همودیالیز در یک مرحله قبل از مداخله و پایان هر هفته توسط پرسشنامه اضطراب اشپیل برگر اندازه گیری و ثبت شد.یافته ها: میانگین اضطراب آشکار قبل از مداخله در گروه پرتقال و مراقبت معمول به ترتیب 9.7±46.9 و 11.6±48.3 بود. میانگین اضطراب پنهان قبل از مداخله به ترتیب 9.2±46.5 و 11.6±47.9 بود. میانگین اضطراب آشکار هفته چهارم بعد از مداخله در گروه پرتقال و مراقبت معمول به ترتیب 8.7±35.9 و 10.7±45.1 بود. میانگین اضطراب پنهان در همین زمان به ترتیب 8.9±36.0 و 11.8±45.6 بود. استنشاق اسانس پرتقال، میزان اضطراب آشکار و پنهان را به صورت معنی داری نسبت به قبل از مداخله کاهش داده است (.(P<0.001 در استنشاق اسانس پرتقال تفاوت معناداری در میزان اضطراب آشکار و پنهان بین مراحل بعد از مداخله با یکدیگر وجود داشت ((p<0.05.نتیجه گیری: استنشاق اسانس پرتقال در کاهش اضطراب بیماران همودیالیزی موثر بوده و عارضه مهمی نداشته است.

زمینه و هدف: بنگدانه اثرات گوناگون درمانی از جمله ضدتشنجی، خواب آوری و اختلال در ادراک دارد. با توجه به عدم بررسی اثر تزریق داخل صفاقی عصاره آبی الکلی گیاه بنگدانه بر یادگیری و حافظه به روش ماز آبی موریس، این مطالعه روی موش های سوری بالغ نژاد Balb/c اجرا شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 23 سر موش در 3 گروه تصادفی قرار گرفتند. گروه کنترل (10 سر)، سالین و دو گروه دیگر به ترتیب دوز 1 (7 سر) یا 2 (6 سر) mg/kg عصاره دریافت کردند. میزان یادگیری حیوانات برای 5 روز متوالی ارزیابی شد. سپس دو آزمایش پروب برای ارزیابی حافظه کوتاه مدت در روزهای 6 و 10 انجام شد. داده ها به وسیله آزمون آماری ANOVA یک طرفه و سپس آزمون توکی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. P<0.05 به عنوان تفاوت معنادار در نظر گرفته شد.یافته ها: در روزهای سوم و چهارم دوره یادگیری، زمان پیدا کردن سکوی پنهان در گروه کنترل به ترتیب به 4.2±42.9 و 3.6±31.65 ثانیه رسید؛ در حالی که این مقدار برای گروه دریافت کننده دوز 2 به ترتیب 0.0±60 و 6.3±50.08 ثانیه بود (.(P<0.05 نتایج اولین و دومین آزمایش پروب نشان داد میانگین زمان شنا در چارک هدف در گروه کنترل، به ترتیب 1.84±20.52 و 2.32±22.16 ثانیه است؛ که به طور معناداری بیش از میانگین سایر چارک ها (2.002±13.18 برای پروب اول و 1.96±12.63 ثانیه برای پروب دوم) می باشد ((P<0.05.نتیجه گیری: عصاره آبی- الکلی بنگدانه میزان یادگیری را در مدل ماز آبی موریس کاهش داده و تشکیل حافظه کوتاه مدت را مختل می کند.

مقدمه: زعفران به عنوان یک دارو از دیرباز مورد توجه بوده است و گزارشهایی از اثرات ضد سرطانی کروسین، رنگدانه اصلی زعفران وجود دارد. از آن جا که نامیرایی سلول های سرطانی عمدتا ناشی از فعال شدن آنزیمی به نام تلومراز است، تاثیر کروسین بر فعالیت این آنزیم در سلول های آدنوکارسینومای سینه رده MCF7 مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: غلظت IC50 کروسین پس از 48 ساعت تیمار سلولها با استفاده از روش MTT تخمین زده شد. فعالیت تلومراز در سلول های تیمار شده در مقایسه با سلول های کنترل تیمار نشده با استفاده از روش رایج تکثیر تکرارهای تلومری (TRAP) (بر اساس روش Kim، (1994 و نیز روش کمی qTRAP (بر اساس روشHou ، (2001 سنجش و نتایج با هم مقایسه شد.یافته ها: غلظت های خیلی پایین کروسین فعالیت تلومراز را در مقایسه با سلولهای تیمار نشده افزایش می دهد، ولی غلظت های بالاتر آن به شکل وابسته به دوز فعالیت آنزیم را کاهش می دهد. بر اساس روشqTRAP ، فعالیت تلومراز در غلظت IC50 کروسین تا 85% نسبت به سلول های تیمار نشده مهار می گردد و روش TRAP نیز بطور کیفی این فرآیند را تایید می کند.نتیجه گیری: هر دو روش مورد استفاده پیشنهاد می کنند که مکانیسم ضد سرطانی کروسین در رده سلولی MCF7 احتمالا به واسطه اثر مهارکنندگی قوی آن بر فعالیت تلومراز است.

زمینه و هدف: نشت فلزات سنگین از کمپوست منجر به انباشته شدن عناصر در لایه های خاک و در نتیجه آلوده شدن آب های زیرزمینی می گردد. لذا هدف این مطالعه، بررسی تاثیر کمپوست بر میزان نشت فلزات سنگین، سدیم، پتاسیم و سولفات از خاک می باشد.مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی – کاربردی، سه ستون پلی اتیلن (ارتفاع 50 سانتی متر و قطر داخلی 10 سانتی متر) پر از خاک شنی رسی لومی که به صورت تصادفی انتخاب شده بود، پر گردید. سپس میزان 10 کیلوگرم بر مترمربع کمپوست بر روی ستون ها پاشیده شد و روزانه 250 میلی لیتر آب مقطر روی هر ستون پاشیده می شد، شیرابه حاصل از ستون روزانه از نظرpH ، هدایت الکتریکی، سولفات، سدیم، پتاسیم، سرب، کروم و کادمیوم مورد آنالیز قرار گرفت، تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزارهایExcel ، SPSS و آزمون کروس کال والیس انجام شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که کاربرد کمپوست غنی نشده و غنی شده سبب کاهش pH شیرابه (از 0.17±7.43 به 0.25±6.7 و 0.11±7.07) و افزایش هدایت الکتریکی (از 0.3±1.8 میلی زیمنس بر متر نسبت به شاهد گردید. میزان نشت فلزات در تیمار غنی نشده نسبت به شاهد معنادار نبود (p>0.78)، ولی میزان نشت هر سه فلز با کاربرد کمپوست غنی شده نسبت به شاهد معنادار بود ((p£0.001.نتیجه گیری: کاربرد کمپوست حاوی فلزات بیشتر بر روی خاک شنی رسی لومی سبب افزایش نشت فلزات از خاک می شود. لذا افزودن کمپوست به طور مکرر باعث می گردد که کیفیت آب های زیرزمینی به خطر بیافتد.

زمینه و هدف: اخیرا نشان داده شده هیپراکسی نورموباریک اثر درمانی قابل ملاحظه ای در درمان ایسکمی حاد دارد که اصطلاحا پیش شرطی سازی نامیده می شود. به هر حال به خوبی مشخص نیست این پیش شرطی در محیط زنده چگونه عمل می کند. در مطالعه حاضر اثر هیپراکسی نورموباریک متناوب بر بیان HIF1a در مدل سکته مغزی مورد مطالعه قرار گرفت. مواد و روش ها: مطالعه از نوع تجربی بوده و حیوانات شامل 4 گروه، هر گروه شامل 6 موش صحرایی بودند. غلظت اکسیژن استنشاقی اعمال شده در گروه های هیپراکسی 95 درصد روزانه 4 ساعت و به مدت 6 روز متوالی و در گروه کنترل با همان شرایط با غلظت اکسیژن 21 درصد (نورموکسی) بود. 24 ساعت بعد موش های صحرایی گروه سکته به مدت 60 دقیقه تحت انسداد شریان کاروتید راست قرار گرفتند. پس از 24 ساعت از جریان خون مجدد، اسکور نقایص نورولوژیک مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها:نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که در گروه سکته نسبت به نورموکسی میزان پروتئین HIF1a افزایش می یافت؛ در حالی که در گروه هیپراکسی نسبت به نورموکسی میزان این پروتئین تفاوت معناداری نداشت. در گروه هیپراکسی سکته افزایش معناداری در میزان HIF1a مشاهده شد. همچنین هیپراکسی امتیاز نقایص نورولوژی را از 8.83 درصد به 3.46 درصد کاهش داد. نتیجه گیری: هیپراکسی به واسطه هیدروکسیلاسیون HIF1a موجب ناپایداری آن می شود. در گروه سکته با نرسیدن اکسیژن به سلول ها، از هیدروکسیله شدن و تخریب HIF1a جلوگیری می گردد. در گروه هیپراکسی سکته، سیتوکین های التهابی با همکاری گونه های آزاد اکسیژن باعت القای افزایش بیان HIF1a می شوند.

زمینه و هدف: هر بیمار بدون در نظر گرفتن سن، جنس، نژاد و دیگر تفاوت ها، از حق آگاهی، انتخاب، احترام، رازداری، حفظ حریم شخصی، مراقبت و درمان صحیح، محافظت و اعتراض برخوردار است. وظیفه درمانگر نیز رعایت حقوق بیمار است که لازمه آن داشتن آگاهی مناسب از این حقوق است.مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی - مقطعی است؛ که در 6 ماهه دوم سال 1389 انجام شد. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش کارشناسان توانبخشی شاغل در مراکز بهزیستی شهر تهران بودند. روش نمونه گیری، تمام شماری و شامل تمامی کارشناسان توانبخشی مشغول به کار بالینی با حداقل 6 ماه سابقه کاری بود که مجموعا 62 نفر می شدند. اطلاعات لازم شامل اطلاعات دموگرافیک، مقیاس رعایت حقوق بیمار و مقیاس آگاهی از حقوق بیمار از طریق پرسشنامه محقق ساخته اعتبار سنجی شده، گردآوری شد. برای تحلیل آماری از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی مستقل، و تحلیل واریانس استفاده شد.یافته ها: میزان آگاهی از حقوق بیمار در 59.7 درصد از کارشناسان در سطح خیلی خوب، 35.5 درصد در سطح خوب و 5.3 درصد در سطح متوسط قرار داشت. میزان رعایت حقوق بیمار در 79 درصد موارد در سطح متوسط، در 13.6 درصد در سطح ضعیف و فقط در 8.5 درصد در سطح خوب قرار داشت. میزان رعایت حقوق بیمار با سطح تحصیلات رابطه مثبت و معنادار داشت (P<0.03). میزان رعایت حقوق بیماران در کارشناسان مذکر از مونث بالاتر بود (P<0.02). رابطه بین آگاهی از حقوق بیمار با میزان رعایت آن مثبت و معنادار بود (P<0.001). نتیجه گیری: با توجه به وجود ارتباط مثبت و معنادار بین آگاهی از حقوق بیمار با میزان رعایت آن، اقداماتی از قبیل گنجاندن آموزش حقوق بیمار در برنامه های درسی مقاطع مختلف رشته های توانبخشی و برگزاری دوره های بازآموزی مداوم بسیار توصیه می شود.

مقدمه: همراهی تومورهای تخمدانی با سندرم اولیر (انکندروماتوز متعدد) در مطالعات قبلی گزارش شده است؛ اما بروز همزمان کندروسارکوم و تومور تخمدان نادر است و تاکنون تنها یک مورد گزارش گردیده است. این مقاله به معرفی یک بیمار با تومور تخمدانی سلول گرانولوزا همراه با کندروسارکوم می پردازد.معرفی بیمار: بیمار خانم 20 ساله، با علائم شکم حاد و توده آدنکس در بیمارستان سطح 2 بستری و تحت عمل جراحی اورژانس قرار گرفت. هنگام جراحی توده تخمدان حذف شده پاتولوژی، توده آدنکس را تومور سلول گرانولوزای تخمدان گزارش کرد. در پیگیری های بعدی در CTscan انجام شده، توده استئولتیک در استخوان ایلیاک مشاهده شد که نتیجه بیوپسی آن، کندرو سارکوم ایلیاک بود. سپس بیمار تحت جراحی رزکسیون رادیکال بال ایلیاک و لیگاتور عروقی قرار گرفت و با توجه به تقاضای حفظ باروری از سوی بیمار، برای ادامه درمان تومور تخمدان تحت شیمی درمانی قرار گرفت.نتیجه گیری: در بیماران انکندروماتوز (سندرم اولیر)، خطر ایجاد کندروسارکوم و دیگر تومورهای استخوان وجود دارد. نکته جالب این گزارش همراهی تومور تخمدان با کندروسارکوم اولیه ایلیاک بود که تاکنون گزارش نشده است. یافته های همزمان می تواند راهگشای تحقیقات آینده در پیدا کردن علت، تشخیص زودرس و درمان مناسب تومورها باشد.