مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1394 | دوره:14 | شماره:1 (مسلسل 54) |تعداد مقالات:7

 پیش زمینه: شکستگی های انگشتان دست از شکستگی های شایع اندام فوقانی است. برای درمان شکستگی های خارج مفصلی بندهای انگشتان پایین می توان از داخل مفصل متاکارپوفالانجیال عبور کرد و یا بدون عبور از مفصل متاکارپو فالانجیال، به طور ضربدری از خارج مفصل شکستگی را فیکس کرد. در این مطالعه سعی شد که این دو روش با هم مقایسه شوند. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مداخله ای یا کارآزمایی بالینی بود که بر روی نمونه های انسانی با شکستگی عرضی پروگزیمال فالنکس انگشتان انجام شد. در روش اول دوپین به صورت موازی داخل مفصلی از سر متاکارپ در تنه پروگزیمال فالنکس گذاشته شد و در روش دوم دو پین متقاطع به صورت خارج مفصلی از کندیل پروگزیمال فالنکس گذاشته شد. محدوده حرکتی فعال مفاصل MCP، PIP و DIP و همچنین مدت زمانی که طول کشیده بود تا بیمار فعالیت های روزانه خود را بدون مشکل از سر بگیرد و همچنین عوارض بعد از عمل مانند عفونت محل زخم جراحی بررسی شدند. یافته ها: در این مطالعه میانگین محدوده حرکتی در مفاصل MCP ،PIP و DIP، سه ماه و شش ماه پس از عمل جراحی محاسبه شد و تفاوت معناداری بین دو روش جراحی و میزان محدوده حرکتی مفاصل پس از جراحی مشاهده نشد. همچنین بین سن، جنس و مدت زمان برگشت به کار نیز در دو روش تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: در شکستگی بند ابتدایی انگشتان، نتایج استفاده از پین کراس و اینترا مدولاری یکسان بودند که با توجه به راحت تر بودن استفاده از دو پین موازی، استفاده کمتر از اشعه فلوروسکوپی CARM، آسیب کمتر بافت نرم و دیستراکشن کمتر شکستگی، توصیه به استفاده از پین گذاری اینترا مدولاری ترانس آرتیکولار می شود.

پیش زمینه: استفاده از پیچ پدیکولار در اصلاح دفرمیتی اسکولیوزیس بالغین مزایای زیادی نسبت به روش های اصلاحی قبلی دارد که از جمله می توان به اصلاح بهتر در پلن کرونال و عوارض کمتر از دست رفتن ثابت سازی ستون فقرات نام برد. اما کارگذاری پیچ پدیکولار در مهره های چرخیده و اسکولیوتیک همراه با پدیکول های تغییر شکل داده، کار آسانی نیست. استفاده از رادیوگرافی های مکرر و یا فلوروسکوپی یا ناویگیشن حین عمل، ضمن طولانی کردن زمان عمل، معمولا پرهزینه است و پزشک و بیمار را تحت دوز بالایی از اشعه قرار می دهد. اما وابسته به تجربه جراح و انتخاب نقطه ورود مناسب با توجه به نشانه «دست آزاد» روش های آناتومیک است. از طرفی مطالعات پس از عمل با کمک سی تی اسکن در این زمینه محدود است. مواد و روش ها: در فاصله سال های 1393 تا 1395، در یک بررسی آینده دست «نگر، تعداد 13 بیمار با اسکولیوزیس ایدیوپاتیک، با روش «دست آزاد» جراحی و بررسی قرار گرفتند. نتایج پس از عمل این روش کارگذاری پیچ و اصلاح دفورمیتی را با کمک سی آزاد تی اسکن مولتی اسلایس به عنوان روش ارجح ارزیابی موقعیت پیچ ها مورد توجه قرار دادیم. موقعیت پیچ های پدیکولار را به  و «عالی» و «بدجاگذاری شده» تقسیم کردیم که این «بدجاگذاری شده» می تواند در سمت دیواره مدیال پدیکول و یا لترال و یا سوپریور و یا انفریور و یا انتریور باشد. میزان جابجایی را از درجه صفر تا 4 در نظر گرفتیم. درجه صفر، پیچ کاملا در داخل پدیکول بود و درجه یک، کمتر از 2 میلی متر، درجه دو بین 2.1 تا 4 میلی متر، درجه سه بین 4.1 تا 6 میلی متر و درجه چهار بیشتر از 6 میلی متر تقسیم بندی شد.یافته ها: از مجموع 720 پیچ کارگذاری شده 623 (86.6%) پیچ، کاملا در داخل پدیکول بود و 97 پیچ (13.5%) بدجاگذاری شده بود که 39 (40.2%) پیچ ها به سمت مدیال جابجا شده بودند و و 58 (59.8%) به سمت لترال جابجا شده بودند. بنابراین شیوع «بدجاگذاری» لترال بیشتر از مدیال بود. اما میزان پیچ های بدجاگذاری شده، در تمام موارد کمتر از 2 میلی متر (درجه 3) بود. هیچ مورد پیچ بد جاگذاری شده، در جهت سوپریور و اینفریور نداشتیم و تنها یک پیچ 4 میلی متری به سمت انتریور جابجا شده بود که تعویض شد. نتیجه گیری: کارگذاری پیچ پدیکولار در درمان جراحی ایدیوپاتیک اسکولیوزیس به روش دست آزاد، روشی مطمئن و قابل قبول با میزان عوارض کم و زمان عمل جراحی کوتاه است و نیازی به اشعه در ضمن عمل نیست.

پیش زمینه: سوراخکاری در درمان شکستگی استخوان برای ثابت نگه داشتن قطعات شکسته با پیچ، سیم و یا پلاک انجام می پذیرد. مورفولوژی سطح حفره سوراخ کاری شده و اجزای تثبیت کننده موضع شکستگی بر روی استحکام اتصال در فرآیند ثابت سازی اثرگذار است. در حین سوراخکاری ممکن است دما از 47 درجه سانتی گراد بالاتر رود و آسیب جبران ناپذیر نکروز حرارتی برجای گذارد. زبری سطح می تواند به عنوان نشانه ای از آسیب سلول استخوانی در نظر گرفته شود.مواد و روش ها: در این پژوهش، اثر پارامتر سرعت چرخشی مته بر ایجاد عیوب سطحی استخوان، در انجام سوراخ کاری و همچنین اثر تخریبی حرارتی در سرعت های مختلف چرخش دریل (7 سرعت) در دو حالت با مایع خنک کار و بدون خنک کار بررسی گردید. در تمامی آزمون ها میزان دما اندازه گیری شد. نمونه ها بعد از برش، با استفاده از روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین برای مشاهده عیوب سطحی رنگ آمیزی شدند. یافته ها: کمترین دمای حاصل، در حالت استفاده از مایع خنک کار بود که دما از حد مجاز فراتر نرفت و حداقل عیوب سطحی و دما در شرایط آزمون بدون خنک کار در سرعت چرخشی 1500 دور بر دقیقه بود که دمای 48.5 درجه سلیسیوس بدست آمد. نتیجه گیری: بکارگیری مایع خنک کار در فرآیند سوراخکاری استخوان، ضمن جلوگیری از ازدیاد بیش از حد دما و وقوع پدیده نکروز حرارتی، موجب دستیابی به کمترین عیوب و بالاترین کیفیت سطح جدار سوراخ می گردد.

پیش زمینه: شکستگی خردشده یا باز ران و ساق از شایعترین مشکلات ارتوپدی است. استفاده از اکسترنال فیکساتور در این نوع شکستگی کاربردی گسترده دارد و همانند سایر روش های درمانی دارای عوارضی است. هدف از انجام این پژوهش بررسی عوارض عفونت اطراف پین، آسیب عصبی عروقی، سندرم کمپارتمان و آسیب تاندونی عضلانی است. مواد و روش: در طی یک کارآزمائی بالینی، 140 بیمار با شکستگی های خرد شده باز یا بسته اطراف زانو و مچ پا که درسال 1390-1391 تحت درمان با اکسترنال فیکساتور قرارگرفته بودند بررسی شدند. یک روز بعد ازعمل، عوارض عصبی- عروقی و تاندونی عضلانی و هنگام پی گیری ها و زمانی که بیماران برای تعویض و خارج سازی اکسترنال فیکساتور مراجعه می کردند، عوارض عفونت اطراف پین مورد بررسی قرار می گرفت. داده ها با استفاده از ابزار مشاهده و چک لیست جمع آوری شدند و با کمک نرم افزار آماری SPSS20 و با استفاده از تست آماری t- test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میزان عفونت اطراف پین 52%، میزان آسیب عصبی حسی اندام تحتانی 6%، میزان سندرم کمپارتمان و آسیب عروقی صفر و میزان آسیب تاندونی عضلانی %5.7 بود. میزان عفونت اطراف پین، میزان آسیب عصبی حسی و میزان آسیب تاندونی عضلانی در شکستگی های باز و بسته، مقایسه شد. تنها میزان آسیب عصبی حسی اختلاف معنی داری داشت (p=0.049) .نتیجه گیری: کاربرد اکسترنال فیکساتور در شکستگی های باز یا بسته خرد شده اطراف زانو و ساق و اطراف مچ پا با میزان قابل توجهی از عفونت اطراف پین همراه است، اما عوارض عصبی عروقی و عوارض تاندونی عضلانی و سندرم کمپارتمان شایع نیست.

پیش زمینه: استئوآرتریت یک بیماری پیش رونده مفصلی می باشد. میوه بنه خاصیت آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی دارد. سلول های بنیادی مغز استخوان توانایی تمایز به سلول های کندروسیت را دارند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر عصاره هیدروالکلی میوه بنه همراه با سلول های بنیادی در مدل استئوآرتریت ایجاد شده در زانوی رت بود. مواد و روش ها: ابتدا 50 سر رت نر به 5 گروه  10تایی تقسیم شدند. در روزهای صفر و 3، 50 لاندا آنزیم کلاژناز نوع 2، تحت بیهوشی در فضای مفصلی زانوی چپ تزریق شد. پس از 10 هفته استئوآرتریت ایجاد شد و رت ها بر اساس نوع درمان به 5 گروه تقسیم بندی شدند: کنترل، درمان با عصاره هیدروالکلی میوه بنه، درمان با سلول های بنیادی و عصاره هیدروالکلی میوه بنه، درمان با سلول های بنیادی و درمان هایالگان. ارزیابی از طریق پرتونگاری، هیستوپاتولوژی و اندازه گیری شاخص های آنتی اکسیدانی MDA-TAC انجام شد. یافته ها: از نظر نتایج پرتونگاری و هیستوپاتولوژی 12 هفته بعد از درمان، بین گروه سلول همراه عصاره و سایر گروه های درمانی و گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0.05). از نظر بیوشیمیایی MDA-TAC، میزان استرس اکسیداتیوها در گروه سلول همراه عصاره نسبت به سایر گروه های درمانی و کنترل کاهش قابل توجه مشاهده گردید (p<0.05). نتیجه گیری: به نظر می رسد عصاره هیدروالکلی میوه بنه همراه با سلول های بینادی مشتق شده از مغز استخوان در ترمیم غضروف زانو موثر باشد.

استفاده از ارتوز در درمان ضایعات اسکلتی، عضلانی و عصبی، بسیار متداول است. برای ساخت ارتوزها مواد ترموپلاستیک نقش عمده ای را به عهده دارند. این مواد بر اساس نقطه ذوب به سه دسته کلی: 1. مواد فرم پذیر بدون نیاز به حرارت، 2. موادی که برای شکل گرفتن به حرارت کمی نیاز دارند و 3. موادی که برای فرم پیدا کردن حرارت بالایی را طلب می کنند تقسیم می شوند. استفاده از این مواد بر اساس خصوصیت مکانیکی آنها، دوام و فرم پذیری انجام می پذیرد و بسته به بیمار و نوع بیماری لازم است متفاوت باشند.