علوم کشاورزی ایران
سال:1385 | دوره:37 | شماره:5 |تعداد مقالات:24

در سال های اخیر کشت زیتون در ایران مورد توجه زیادی قرار گرفته است و این در حالیست که برخی از باغات و نهالستان های ایران به تعدادی از بیمارگرهای خاکزاد آلوده هستند. نماتد ریشه گرهی، Meloidogyne javanica، و قارچ Verticillium dahliae موجب خسارت قابل توجهی به باغات زیتون استان گلستان شده اند. لذا رشد نهال های زیتون در حضور این دو بیمارگر مورد بررسی قرار گرفت. در این آزمایش لاروهای سن دوم به عنوان مایه تلقیح نماتد M. javanica (1500 عدد در هر گلدان)، مایه تلقیح کنیدی قارچ 1´106) V. dahliae عدد در سی سی، برای هر نهال یک سی سی) برای انجام آزمون بیماریزایی و میکرواسکلروت قارچ (7200 عدد در هر گلدان) برای انجام آزمایش اصلی در نظر گرفته شد. در این آزمایش، شش تیمار از نهال های یکساله زیتون رقم زرد در گلدان های حاوی 720 سانتیمتر مکعب خاک لومی سترون بدین شرح در نظر گرفته شد: شاهد (بدون مایه تلقیح)، نماتد به تنهایی، قارچ و نماتد همزمان، قارچ دو هفته قبل از نماتد و نماتد دو هفته قبل از قارچ. نتایج این تحقیق نشان می دهد که میزان وزن تر ریشه و میزان افزایش طول ساقه و تعداد برگ ها در تیمارهای شاهد و قارچ و نماتد همزمان، به ترتیب بیشترین و کمترین مقدار خود را داشته است. بیشترین میزان درصد برگ های دارای نشانه های بیماری (برگ های سبزرد، پژمرده و بافت مرده) در نهال ها، در تیمار قارچ و نماتد همزمان و کمترین آن در تیمار نماتد به تنهایی مشاهده گردید. میزان درصد تغییر رنگ ریشه و ساقه در تیمارهای دارای قارچ به ترتیب در تیمارهای قارچ به تنهایی و نماتد دوهفته قبل از قارچ بیشترین و کمترین میزان بود. تعداد گال ریشه در تیمارهای دارای نماتد به ترتیب در تیمارهای نماتد به تنهایی و قارچ دو هفته قبل از نماتد بیشترین و کمترین میزان بود.

این پژوهش بر روی گلدهی و گرده افشانی چند ژنوتیپ گلابی آسیایی با نامهای KS13, KS11, KS9, KS8, KS6 و KS14 در گروه باغبانی دانشگاه تربیت مدرس انجام گرفت تا زمان گلدهی، جدول تطابق گلدهی و خود ناسازگاری و دگر ناسازگاری بین ژنوتیپ ها مشخص گردد. به منظور مشخص شدن خودناسازگاری و خودسازگاری از هر ژنوتیپ 4 درخت انتخاب و بر روی هر کدام از آنها 2 شاخه در وضعیت های تقریبا مشابه انتخاب و گرده افشانی کنترل شده بر روی آنها انجام شد. پس از عمل گرده افشانی به منظور مطالعه میکروسکوپی زنده بودن دانه گرده و چگونگی رشد لوله گرده 48، 72 و 96 ساعت بعد از گرده افشانی تعدادی گل برداشت و در محلول FAA تثبیت شدند. در آزمایشی جداگانه و به منظور مطالعه دگر گرده افشانی، گلهای پایه مادری اخته شدند و سپس گرده افشانی با ژنوتیپ دلخواه بر روی آنها انجام شد و درصد تلقیح و تشکیل میوه در 15، 35 و 75 روز بعد از تمام گل شمارش گردید. نتایج نشان داد همزمانی در گلدهی بین ژنوتیپ ها وجود دارد و بهترین تطابق گلدهی در بین ژنوتیپ های KS11 و KS13 مشاهده گردید. نتایج مطالعات میکروسکوپی نشان داد که در اکثر موارد دانه گرده زنده بوده و بعد از گرده افشانی جوانه زدند که در تیمارهای خودگرده افشانی رشد لوله گرده در قسمت های ابتدای خامه متوقف شد اما در تیمارهای دگر گرده افشانی رشد تا قسمت های پایین خامه ادامه پیدا کرد. میزان تشکیل میوه ژنوتیپ های مورد مطالعه بعد از خودگرده افشانی در شمارش آخر بدین ترتیب بود که KS9 با 92/2 درصد تشکیل میوه کمترین میوه دهی و بعد از آن ژنوتیپ های KS13، KS6، KS8، KS14 و KS11 به ترتیب با 16/4، 44/5، 03/7، 33/10 و 65/14 درصد تشکیل میوه قرار داشتند. میانگین تشکیل میوه در 6 تیمار مربوط به دگر گرده افشانی در شمارش اول، دوم و سوم به ترتیب 04/46، 62/39 و 58/25 درصد بود. در شمارش نهایی تیمار گرده افشانی KS11 با KS8 بیشترین درصد تشکیل میوه 34/34 و گرد ه افشانی ژنوتیپ KS13 با گرده KS8 با 15/14 کمترین درصد تشکیل میوه را داشت.

بسته بندی یکی از مراحل اصلی در فرآیندهای غذایی است که با کنترل فاکتورهای موثر بر کیفیت، عمر انبارمانی محصول را بالا می برد. لذا بهینه سازی فاکتورهای موثر در بسته بندی سیب گلدن دلیشس موضوعی مهم در انبارداری و صادرات این محصول می باشد. در این مطالعه تاثیر دماهای مختلف (1 و 6 و 10 درجه سانتیگراد) بر شدت تنفس سیب با سنجش گاز CO2 انجام گرفت و اثر سه نوع بسته بندی (چوبی، پوشش های سلوفانی و پلی اتیلنی) در دماهای مختلف فوق الذکر در طول مدت 5 ماه بررسی شد. در طی این مدت خصوصیات کیفی سیب ها مشتمل بر درصد ماده خشک، سفتی، pH، اسیدیته قابل تیتراسیون و درصد مواد جامد محلول با فواصل زمانی 21 روز آزمون شد. نتایج حاصل از اندازه گیری تغییرات شدت تنفسی نشان داد که شروع قله تنفسی سیب گلدن دلیشس در دمای یک درجه سانتیگراد تقریبا در روز صدم نگهداری و در دمای 6 درجه سانتیگراد حدودا روز چهل و پنجم و در دمای 10 درجه سانتیگراد روز بیستم می باشد. داده های حاصل از خصوصیات کیفی، بر اساس آزمون فاکتوریل سه عاملی و طرح کاملا تصادفی نشان داد که در طول مدت نگهداری سیب ها در دماهای 1 و 6 درجه سانتیگراد نتایج حاصل از بسته بندی سلوفانی بهتر از چوبی و چوبی بهتر از پلی اتیلن می باشد، ولی برای 10 درجه سانتیگراد و بالاتر از آن و سیب هایی که به صورت تازه خورده می شوند بسته بندی های پلیمری (سلوفانی و پلی اتیلنی) بهتر از چوبی نتیجه می دهند نتایج حاصله همچنین نشان دادند که نوع بسته بندی بر روی دو صفت pH و اسیدیته قابل تیتراسیون تاثیر ندارد.

به منظور بررسی اثر شیب بر فرسایش بین شیاری و ارزیابی برخی معادله ها برای تخمین این نوع فرسایش، سه نوع خاک با خصوصیات متفاوت با استفاده از یک فلوم زهکش دار به ابعاد 0.1´1´1 متر در شیب های مختلف تحت اثر بارندگی با شدت های مختلف قرار گرفت. شبیه سازی باران با استفاده از یک دستگاه شبیه ساز با نازل منفرد جارویی با میانگین قطر قطرات 1.5 میلیمتر انجام شد. تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد که نوع رابطه بین شیب با میزان فرسایش بین شیاری بستگی به شدت بارندگی و نوع خاک دارد. به عبارت دیگر بین سه عامل شیب، شدت بارندگی و نوع خاک برهمکنش متقابل وجود دارد. ارزیابی روابط پیشنهاد شده توسط مدل WEPP برای برآورد فرسایش بین شیاری نشان داد که مدل مورد بررسی تمایل به بیش برآورد مقادیر کوچک و کم برآورد مقادیر بزرگ فرسایش خاک دارد.

کادمیوم یکی از مهمترین فلزات سنگین آلاینده خاک به شمار می آید که از منابع متعدد به ویژه کودهای شیمیایی فسفره وارد خاک می شود. این فلز با تاثیر بر ریزبیوم ها و گیاهان میزبان آنها دارای اثرات منفی بر برقراری و کارایی سیستم همزیستی تثبیت کننده نیتروژن است. این تحقیق با هدف ارزیابی دامنه تحمل سویه های بومی سینوریزوبیوم ملیلوتی (همزیست با گیاه یونجه) به سطوح مختلف کادمیوم و شناخت و معرفی سویه های مقاوم به منظور استفاده از آنها در زیست پالایی خاک های آلوده به این فلز انجام گرفته است. به منظور تهیه جدایه های بومی سینوریزوبیوم ملیلوتی نمونه هایی از گره های ریشه ای از مزارع یونجه استان های مهم زیر کشت این گیاه تهیه شد و پس از جداسازی و خالص کردن باکتری های موجود در گره های ریشه، کشت خالص هر جدایه تهیه گردید. آنگاه آزمون تلقیح گیاه با هر یک از جدایه ها صورت پذیرفت و پس از حذف جدایه های فاقد توان همزیستی، در مجموع 57 جدایه فعال و موثر سینوریزوبیوم ملیلوتی به صورت کشت خالص آماده شدند. بررسی توان تحمل سویه ها به سطوح مختلف کادمیوم با استفاده از محیط کشت اختصاصی H.M. حاوی مقادیر مختلف کادمیوم (0، 5، 10 و ... تا 70 میلی گرم بر لیتر) و مطالعه رشد کلنی های رویش یافته باکتری انجام گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که اختلاف معنی داری (p<0.05) از نظر میزان تحمل سویه های مختلف سینوریزوبیوم ملیلوتی نسبت به سطوح مختلف کادمیوم وجود داشت، بطوریکه سویه های مذکور بر مبنای دندروگرام مشابهت، به سه گروه حساس، نسبتا متحمل و متحمل قابل تفکیک بودند. درصد بالایی از سویه های مطالعه شده (حدود 70%) از گروه حساس به کادمیوم بودند که حداکثر تا غلظت 10 میلی گرم بر لیتر کادمیوم، رشد قابل مشاهده ای نشان دادند و تنها 3.8 درصد از سویه ها توانایی تحمل سطوح 60 تا 70 میلی گرم بر لیتر کادمیوم را دارا بودند که می توان آنها را به عنوان سویه های کاملا متحمل معرفی نمود.

به منظور معرفی بهترین تیمار شیمیایی و روش نگهداری مفید، طرحی بصورت فاکتوریل کاملا تصادفی بر روی دو رقم گل بریده داودی انجام شد. تیمارهای شیمیایی شامل: اسید سیتریک، هیدروکسی کوئینولین سیترات، اتانول، بنزیل آدنین، کلرید کبالت و سولفات آلومینیوم بودند که همگی ساکارز نیز بهمراه داشتند و با تیمار شاهد (آب مقطر) مقایسه شدند. این طرح به سه روش نگهداری در سردخانه، روش پالس و روش استاندارد (مداوم) انجام شد. طول عمر گل های بریدنی، میزان کلروفیل، وزن ترگل های بریدنی، تولید اتیلن و میزان جذب آب در بین تیمارها مقایسه شد. نتایج آزمایش نشان داد که گل ها اتیلنی تولید نکردند. نگهداری در سردخانه سبب افزایش قابل توجه عمر گل ها شد و روش استاندارد بهتر از روش پالس بود. همه مواد مورد استفاده عمر گل ها را افزایش دادند و ماده هیدروکسی کوئینولین سیترات بیش از سایر مواد عمر گل های بریدنی را افزایش داد.

به منظور ارایه مدل های مناسب برای پیش بینی روند پیشرفت زمانی بیماری بلایت فوزاریومی سنبله گندم ناشی از قارچ Fusarium graminearum، بررسی های اپیدمیولوژیک در قالب آزمایشات مزرعه ای طی دو سال متوالی (81-1380 و 82-1381) در ایستگاه عراقی محله گرگان و با استفاده از ارقام فلات، تجن، زاگرس و یک لاین مقاوم (لیرا) اجرا گردید. روند توسعه بیماری نسبت به زمان با محاسبه شاخص بیماری (Disease Index) و با استفاده از مدل های اپیدمیولوژیکی مورد بررسی قرار گرفت. مناسب بودن مدل ها با استفاده از فاکتور ضریب تبیین مدل (R2) و آماره های مربوط به خطای باقیمانده ها شامل حداکثر خطا (ME)، میانگین ریشه دوم خطا (RMSE)، ضریب تبیین خطا (CD)، کارآیی مدل سازی (EF) و ضریب باقی مانده (CRM) بررسی گردید. پیشرفت بیماری در شرایط زیر سیستم مه پاش با عنایت به آماره های یاد شده، در ارقام فلات، تجن و زاگرس با مدل لوگ- لوجستیک بهتر قابل تبیین بود. در لاین مقاوم بیماری پیشرفت قابل ملاحظه ای نداشت. در شرایط خارج سیستم مه پاش با اسپورپاشی، در ارقام فلات و زاگرس مدل لوجستیک به ترتیب با ضریب تشخیص 0.86 و 0.91 بهترین مدل شناخته شد. در رقم تجن، مدل لوگ- لوجستیک با R2=0.84 بعنوان مدل برتر معرفی شد. در این آزمایشات برای لاین مقاوم، مدل لوگ- لجستیک با R2=0.79 بهترین مدل تشخیص داده شد. در مجموع با بکارگیری شاخص های آماری مذکور برای مقایسه مدل های مورد مطالعه معلوم شد که مدل های لوجستیک و لوگ- لوجستیک مناسب ترین مدل ها در توصیف روند پیشرفت بیماری تحت شرایط خارج و زیر سیستم مه پاش می باشند. این اولین گزارش در خصوص ارزیابی مدل های پیشرفت زمانی بیماری ها با استفاده از پارامترهای آماری مذکور می باشد. نتایج این پژوهش در مقایسه با تحقیقات مشابه در مورد همین بیماری، اهمیت کاربرد چنین شاخص هایی را در تشخیص صحیح مدل ها نشان می دهد.

در این تحقیق اثر منبع نیتروژنی بر تجمع نیترات در اندام های مختلف چهار رقم توت فرنگی به نام های آلیسو، سلوا، گاویتا و کامارسا، با روش آبکشت و پنج محلول غذایی حاوی مقادیر متغیر آمونیوم (s5=2), (s4=1), (s3=0.5), (s2=0.25), (s1=0) و مقدار ثابت نیترات (6 میلی مولار) مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق بوته ها در دو فصل متفاوت تابستان و زمستان به ترتیب رشد رویشی و رشد رویشی و زایشی داشتند. طبق نتایج، در فصل تابستان درصد نیترات برگ به تدریج افزایش پیدا نمود. با افزایش نیتروژن آمونیومی، درصد نیترات برگ افزایش پیدا نمود. درصد نیترات طوقه و ریشه با افزایش نیتروژن آمونیومی به 0.5 میلی مولار به حداکثر رسید، و با افزایش بیشتر نیتروژن آمونیومی ثابت ماند. در بین ارقام، رقم سلوا بیشترین درصد نیترات طوقه و ریشه، گاویتا بیشترین نیترات برگ و کامارسا بیشترین نیترات دمبرگ را داشت. در فصل زمستان و در داخل گلخانه نیز درصد نیترات برگ و دمبرگ در نمونه برداری سوم بیشترین بود. درصد نیترات طوقه و ریشه با افزایش نیتروژن آمونیومی به بیش از 0.25 میلی مولار در محلول کاهش یافت. درصد نیترات میوه در محلول غذایی S2، به حداکثر مقدار رسید و افزایش بیشتر آمونیوم در محلول های غذایی موجب کاهش درصد نیترات میوه گردید. رقم سلوا، کمترین نیترات ریشه و طوقه، رقم گاویتا بیشترین نیترات برگ، طوقه، ریشه و میوه را داشت. در تابستان درصد نیترات برگ، ریشه، دمبرگ و طوقه به طور معنی داری بیشتر از فصل زمستان بود. در نهایت، در بین پنج محلول غذایی، محلول غذایی S5 و در بین چهار رقم کشت شده، رقم آلیسو به دلیل تجمع مقدار نیترات کم در میوه توصیه می گردد.

در این مطالعه برای تعیین عملکرد تولیدمثل (فاصله زایش، تعداد روز باز، فاصله زایش تا اولین تلقیح و فاصله اولین تلقیح تا آبستنی) گاوهای هلشتاین استان تهران و برخی عوامل موثر بر آن از 30678 رکورد تولید مثل 6913 راس گاو ماده استفاده شد. میانگین و انحراف معیار فاصله زایش، تعداد روز باز، فاصله زایش تا اولین تلقیح و فاصله اولین تلقیح تا آبستنی به ترتیب 93.20±41.00, 122.10±62.45, 397.50±60.50 و 24.60±12.00 روز برآورد گردید. تاثیر گله، سال زایش، فصل زایش، دوره شیردهی و مقدار تولید شیر بر عملکرد تولید مثل معنی دار بود (p<0.01). تاثیر جنس گوساله متولد شده بر فاصله زایش تا اولین تلقیح معنی دار بود (p<0.01). نتایج این تحقیق نشان می دهد تعداد روزهای باز از سال 1376 تا سال 1381 روند افزایشی داشت. بیشترین و کمترین تعداد روز باز به ترتیب مربوط به زایش های فصل بهار و پاییز بود و از دوره شیردهی پنجم به بعد افزایش تعداد روز باز مشاهده گردید. با افزایش تولید شیر عملکرد تولید مثل کاهش یافت.

آزمایش مزرعه ای در 20 مزرعه از مزارع مختلف سویا کاری شرق استان مازندران در سال های 1379 و 1380 اجرا گردید. مزارع مورد مطالعه دارای کربنات کلسیم معادل از 5 تا 39 درصد و منگنز قابل جذب از 1.56 تا 9.10 میلی گرم در کیلوگرم بود. آزمایش در هر مزرعه در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد و تیمارهای این تحقیق شامل 20 خاک (مزرعه) و دو سطح منگنز (صفر و 40 کیلوگرم سولفات منگنز در هکتار) بود که مجموعا در 120 کرت آزمایشی انجام شد. پس از انجام آزمون خاک کلیه کودها قبل از کاشت به خاک اضافه و با دیسک زیر خاک گردید. حد بحرانی منگنز عصاره گیری شده با DTPA در خاک از طریق روش تصویری کیت- نلسون و میچرلیخ- بری تعیین گردید. نتایج آزمایش مزرعه ای نشان داد مصرف سولفات منگنز عملکرد دانه، غلظت و جذب کل منگنز در کاه و دانه سویا را افزایش داد. بطوریکه مصرف سولفات منگنز در یکی از مزارع سویاکاری شده موجب افزایش 46 درصدی عملکرد دانه سویا (عملکرد دانه سویا در قطعه شاهد 2067 بود و با مصرف سولفات منگنز دریکی از مزارع سویاکاری شده که غلظت منگنز قابل استفاده آن بسیار پایین بود به 3024 کیلوگرم در هکتار افزایش یافت) گردید. در همه مزارع سویاکاری شده مصرف سولفات منگنز بطور متوسط عملکرد دانه سویا را 24 درصد نسبت به شاهد افزایش داد که این افزایش از نظر آماری در سطح یک درصد معنی دار گردید. مصرف سولفات منگنز وزن هزار دانه، تعداد دانه در بوته و درصد پروتئین دانه را 10, 6.5 و 5.1 درصد در مقایسه با شاهد افزایش داد. با توجه به داده های حاصل از تحقیقات مزرعه ای، حد بحرانی منگنز در خاک برای دست یابی به 85 درصد حداکثر عملکرد نسبی دانه با استفاده از روش های میچرلیخ- بری و کیت- نلسون به ترتیب 3.54 و 4.40 و با 90 درصد عملکرد نسبی به ترتیب 6.20 و 5.10 میلی گرم در کیلوگرم تعیین گردید.

این تحقیق بمنظور شناسایی عوامل بیماریزای باکتریایی لکه برگی درختان توت در استان گیلان انجام شد. طی سال های 1380 الی 1383 از توتستان های مختلف استان نمونه برداری شد. علایم بیماری شامل لکه های سوخته نامنظم روی برگ بوده که با هاله زرد رنگ احاطه شده بودند. در شرایط مساعد این لکه ها بتدریج گسترش یافته و تمام سطح برگ را فرا می گیرد. از اندام های آلوده دو نوع باکتری گرم منفی با کلنی های فلورسنت روی محیط King’s B بدست آمد بر اساس مشخصات مورفولوژیک، فیزیولوژیک، بیوشیمیایی، بیماریزایی روی برگ های توت، الکتروفورز پروتئین کل سلول (SDS-PAGE) و با استفاده از روش واکنش زنجیره ای پلی مرآز (PCR) به کمک آغازگرهای اختصاصی، نوع غالب باکتری جدا شده از درختان توت Pseudomonas syringae pv.mori شناسایی شد. باکتری نوع دیگر در برخی توتستان های استان گیلان P.s.pv.syringae تعیین گردید.

در این مطالعه، میزان باروری، دوره نشوونما، درصد ظهور، طول عمر، نسبت جنسی و طول ساق پای عقب حشرات کامل زنبور Trichogramma brassicae Bezd. (Hym.: Trichogrammatidae)، در پنج نسل پرورش متوالی آن روی تخم های Sitotroga cerealella Oliv.(Lep.: Gelechiidae) و Plodia interpunctella Hub.(Lep.:Pyralidae) در دمای 24±1oC، رطوبت نسبی 60±5% و رژیم نوری 14:10 (L:D) مورد بررسی قرار گرفت. میانگین صفات مذکور برای زنبورهای حاصل از تخم های بیدغلات و شب پره هندی بترتیب زیر بدست آمد: میزان باروری: 34.55 و 21.65 تخم به ازای هر ماده، دوره نشوو نما: 11.60 و 11.41 روز، درصد ظهور: 93.52 و 77.01، طول عمر: 3.04 و 2.44 روز، نسبت جنسی: 64.55 و 60.01 و طول ساق پای عقب: 158.08 و 146.45 میکرون. میانگین میزان باروری، طول عمر، نسبت جنسی و طول ساق پای عقب زنبور روی تخم های هر دو میزبان در پنج نسل پرورش با یکدیگر اختلاف معنی دار داشت بطوریکه تا نسل سوم، افزایش و سپس در نسل های بعدی کاهش یافت در حالیکه میانگین دوره نشوونما و درصد ظهور زنبورهای حاصل از تخم های هر دو میزبان در پنج نسل پرورش از تفاوت معنی داری برخوردار نبود. همچنین همبستگی قوی و مثبت بین اندازه ساق پای عقب، میزان باروری و طول عمر زنبورهای حاصل از هر دو میزبان مشاهده شد. طبق نتایج بدست آمده از این آزمایش، پیشنهاد می گردد که در تولید انبوه این زنبور، از پرورش مکرر آن بر روی یک میزبان، خودداری شود.

ایران دارای غنی ترین ذخایر ژنتیکی انار در جهان می باشد بطوریکه تنوع و تعداد ژنوتیپ های انار در ایران بی نظیر است. در این مطالعه از نشانگرهای RAPD برای تعیین سطح تنوع و خویشاوندی در 24 ژنوتیپ انار ایران استفاده شد. DNA ژنومی از برگ ها استخراج و کمیت و کیفیت آنها با استفاده از اسپکتروفتومتری و الکتروفورز ژل آگارز تعیین شد و پس از رقیق کردن در واکنش PCR استفاده گردید. تعداد 113 آغازگر تصادفی در انجام واکنش PCR بر روی نمونه ها آزمایش گردید که 27 آغازگر تکثیر DNA الگو را به خوبی انجام داده و بین ژنوتیپ ها چند شکلی نشان دادند. قطعه های با وضوح خوب که دارای تکرار پذیری بالایی بودند، برای محاسبات انتخاب شدند. این 27 آغازگر در مجموع 257 قطعه در کل ژنوتیپ ها تکثیر کردند که از بین آنها 158 قطعه چند شکل بودند. تجزیه خوشه ای ژنوتیپ ها بر اساس حضور نوار (یک) و عدم حضور نوار (صفر) با استفاده از ضریب تشابه جاکارد و به روش UPGMA انجام گرفت. بیشترین و کمترین تشابه ژنتیکی بین ژنوتیپ ها به ترتیب برابر 88% و 30% بدست آمد. در تجزیه خوشه ای، ژنوتیپ ها در درصد تشابه 64 در 8 گروه مجزا جای گرفتند. همچنین ضریب کوفنتیکی بین ماتریس تشابه و دندروگرام در حد r=0.92 بدست آمد که برازش مناسب دندروگرام به ماتریس تشابه را نشان می دهد. بنابر نتایج بدست آمده ژنوتیپ های مورد بررسی از تنوع نسبتا بالایی برخوردار بودند که نشان دهنده غنی بودن ذخایر ژنتیکی انار در ایران است. همچنین این بررسی نشان داد که از اسامی مشابه ممکن است برای ژنوتیپ های متفاوت استفاد شده باشد و یا اینکه در ایجاد کلکسیون ها و در هنگام جابجایی ژنوتیپ ها ممکن است اختلاط و یا اشتباه بوجود آید. بعلاوه این آزمایش نشان داد که نشانگر RAPD برای گروه بندی ژنوتیپ های انار یک تکنیک موثر و مفید است.

بااستفاده از روش تحلیل سیستم، سامانه اقتصادی گله گاو شیری به مولفه های درآمدی و هزینه ای تجزیه شده و هر کدام از این مولفه ها نیز به زیربخش های دیگری تقسیم گردیدند. سپس با بهره گیری از مدل های موجود و به کمک برنامه نویسی رایانه ای نسبت به شبیه سازی یک مدل زیست- اقتصادی اقدام شد. در این شبیه سازی، اجزای درآمدی و هزینه های سامانه تولید طوری به هم ارتباط داده شدند که تغییر در هر یک از عوامل موجود، به نحوی پویا سبب تغییر در سایر عوامل، درآمدها، هزینه ها و سرانجام شاخص بهره وری اقتصادی می شد. با در نظر گرفتن مقادیر متفاوت برای هر کدام از متغیرهای موجود در مدل، حساسیت عملکرد سامانه به تغییر آنها مورد بررسی واقع گردید. بر مبنای نتایج حاصله، در بین اقلام هزینه ای، تغییر هزینه های خوراک، و از بین اقلام خوراک نیز تغییر قیمت کنسانتره، بیشترین تاثیر را بر شاخص بهره وری داشته است. افزایش 83.81 درصدی هزینه خوراک، 225.10 درصدی قیمت علوفه و 133.84 درصدی قیمت کنسانتره شاخص بهره وری را به میزان 36.64 درصد کاهش داده و آنرا به مرز واحد می رساند. 32.85 درصد افزایش تولید شیر، یا 45.93 درصد افزایش قیمت پایه شیر و یا 39.56 درصد افزایش همزمان قیمت پایه شیر و اضافه پرداخت ها  به ازای هر درصد چربی و پروتئین اضافی، شاخص بهره وری را به میزان 36.64 درصد ارتقا بخشیده و اثر منفی افزایش قیمت های مزبور را جبران می کند. علاوه بر اینها تاثیر تغییر در هزینه جایگزینی، هزینه های متفرقه، هزینه کل، درآمدهای شیر، درآمد فروش گوساله، درآمد فروش کود و درآمد کل، بر شاخص بهره وری مورد بررسی قرار گرفت.

در پرورش کرم ابریشم علاوه بر مقدار تغذیه، نحوه غذا دادن که می تواند در حفظ کیفیت برگ توت موثر باشد نیز در میزان تولید اهمیت دارد. به منظور بررسی اثر تعداد دفعات تغذیه روزانه بر صفات تولیدی و شاخص های تغذیه ای کرم ابریشم، هیبرید تجاری 104´103 انتخاب و اثرات چهار تیمار یک، دو، سه و چهار نوبت غذادهی در روز بر این مولفه ها مورد بررسی قرار گرفت. بیشتر بودن تعداد دفعات غذا دادن سبب افزایش عملکرد در صفات وزن قشر پیله، وزن پیله، درصد قشر پیله، مقدار و قابلیت مصرف و هضم غذا شد (P<%1). ولی راندمان تبدیل غذای مصرفی به وزن قشر پیله و وزن پیله در دفعات تغذیه کمتر افزایش می یابد. تفاوت درصد شفیره شدن در بین تیمارها معنی داری نبود. کاهش تعداد دفعات تغذیه از 3 به 2 و یا 1 ضمن اینکه سبب سهولت در انجام کار در پرورش انبوه می شود از توجیه اقتصادی نیز برخوردار است.

اثرات پیش تیمار سرمایی و گرمایی روی غنچه ها و بساک های کشت شده در 4 لاین گوجه فرنگی و 6 هیبرید حاصل از آنها در سه محیط کشت، مورد بررسی قرار گرفت. پیش تیمارهای دمایی شامل پیش تیمار سرمایی (4oC بمدت 48 ساعت) و 10oC بمدت 10 روز)، پیش تیمار گرمایی (35oC بمدت 4 روز) و ترکیب پیش تیمار سرمایی و گرمایی (4oC بمدت 48 ساعت سپس 35oC بمدت 4 روز سپس 4oC بمدت 48 ساعت) بودند. کشت های شاهد و کشت های پیش تیمار شده، در دمای 26oC نگهداری شدند. این بررسی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی اجرا شد و درصد پینه زایی، قطر پینه و درصد شاخه زایی اندازه گیری شد. به جز پیش تیمار 4oC غنچه ها در سایر پیش تیمارهای مرتبط با غنچه ها، پینه زایی مشاهده نشد. با این حال در همه پیش تیمارهای بساک، به جز پیش تیمار 35oC سپس 4oC، پینه زایی اتفاق افتاد. تجزیه آماری فقط برای پیش تیمارهای موثر انجام گرفت. نتایج نشان داد که پیش تیمار، ژنوتیپ، محیط کشت و اثرات متقابل این فاکتورها تاثیر معنی داری روی صفات اندازه گیری شده، داشتند (P<0.01). در بساک های پیش تیمار شده در 4oC سپس 35oC و کشت های شاهد، شاخه زایی مشاهده نشد. با این حال در سایر پیش تیمارها شاخه زایی اتفاق افتاد. اثرات پیش تیمار در بین ژنوتیپ ها و محیط های کشت متفاوت بود. در همه محیط های کشت، هیبریدهای Micro-Tinna x MSK8, Micro-Tinna x Moneymaker بالاترین شاخه زایی (22 تا 35.5 درصد) را در 4oC نشان دادند. این هیبریدها به ترتیب 14.5 و 18.9 درصد شاخه زایی در 10oC و 14.5 و 16.7 درصد شاخه زایی در 35oC نشان دادند. در بین لاین ها (والدین)، درصد شاخه زایی MSK8 در 18.9, 4oC و Micro-Tinna در 17.8, 35oC درصد بود. لذا در گوجه فرنگی می توان با اعمال پیش تیمارهای دمایی بساک ها، موفق به تولید جمعیت هاپلویید (یا دابلد هاپلویید) شد.

جهت تعیین خسارت های وارد شده به محصول سیب زمینی توسط ماشین های برداشت در منطقه اردبیل، سه نوع ماشین برداشت، شامل طرح های سبزدشت اصفهان، آمریکایی و روسی با استفاده از طرح آشیانه ای با پنج نمونه تصادفی (تکرار) از مزارع زیر کشت سیب زمینی (رقم آگریا) مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های کمی بدست آمده پس از تاثیر ضرایب استاندارد 1، 3 و 7، ارایه شده بوسیله PMB و SIAE به ترتیب برای سه نوع خسارت سطحی، متوسط و شدید به صورت کیفی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت و از میانگین مجموع سه خسارت کیفی فوق، میانگین کل خسارت کیفی آنها مشخص گردید. نتایج تجزیه واریانس نشان داد، بین انواع ماشین های برداشت از لحاظ سه نوع خسارت (سطحی، متوسط و شدید) اختلاف معنی داری وجود دارد. همچنین نتایج مقایسه میانگین ها به روش دانکن در سطح احتمال 5% نشان داد بیشترین خسارت (سطحی، متوسط و شدید) مربوط به ماشین برداشت طرح روسی با میانگین کل خسارت کیفی 21.6 بود، که نسبت به انواع ماشین های برداشت دیگر از نظر میزان خسارت اختلاف معنی داری داشت ولی دو ماشین برداشت طرح سبزدشت اصفهان با میانگین کل خسارت کیفی 10.26 و طرح آمریکایی با میانگین کل خسارت کیفی 12.73 اختلاف معنی داری از لحاظ خسارت های کیفی سطحی و متوسط نداشتند. در انتها بر اساس استانداردهای ارایه شده بوسیله PMB و SIAE شاخص خسارت سه نوع ماشین برداشت تعیین شدند که با توجه به محدوده های ذکر شده برای شاخص ماشین های برداشت سیب زمینی، کارآیی آنها در حد قابل قبولی قرار داشت.

این تحقیق به منظور بررسی اثر رایزوسفر برنج بر شکل های فسفر معدنی بومی در خاک های شالیزاری شمال ایران در گلخانه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و با دو تکرار شامل نوع خاک در 14 سطح (10 خاک آهکی و چهار خاک غیرآهکی)، و کشت گیاه در دو سطح (با کشت و بدون کشت برنج) انجام شد. پس از سه ماه، از گلدان های "با کشت" و خاک "بدون کشت"، به طور هم زمان به روش خاصی نمونه برداری و بلافاصله شکل های فسفر معدنی خاک های آهکی به روش عصاره گیری متوالی جیانگ و گو (1989) و در خاک های غیرآهکی به روش کیو (1996) و فسفر قابل جذب به روش اولسن اندازه گیری گردید. در یک آزمایش دیگر به منظور بررسی تغییرات فسفر قابل جذب با فاصله از طوقه گیاه برنج، گلدان خاصی به مساحت یک متر مربع و عمق 30 سانتیمتر تهیه و تا عمق 20 سانتیمتر خاک ریخته و بذرهای جوانه دار شده برنج مشابه شرایط مزرعه کشت گردید. پس از به خوشه رفتن گیاه برنج، از فاصله های مختلف طوقه به روش خاصی نمونه برداری و فسفر قابل جذب آنها اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که: 1- در تمام خاک های مورد مطالعه، مقدار فسفر قابل جذب در خاک رایزوسفر برنج به طور معنی داری نسبت به خاک کشت نشده کمتر بود. 2- در خاک های آهکی، مقدار شکل های دی کلسیم فسفات، اکتاکلسیم فسفات، آپاتایت، فسفات های آلومینیوم و فسفر محبوس در اکسیدهای آهن در خاک رایزوسفر برنج به طور معنی داری از خاک کشت نشده کمتر بودند؛ در حالی که مقدار فسفر به شکل فسفات های آهن در رایزوسفر برنج اختلاف معنی داری با خاک غیررایزوسفر نداشت. 3- در خاک های غیرآهکی، مقدار فسفر به سهولت محلول، فسفات های آلومینیوم، و فسفات های آهن در خاک رایزوسفر برنج نسبت به خاک کشت نشده به طور معنی داری کمتر بود؛ در حالی که فسفر به شکل آپاتایت و فسفر محبوس در اکسیدهای آهن در رایزوسفر برنج اختلاف معنی داری با خاک کشت نشده نداشتند. 4- با فاصله از طوقه گیاه برنج در بین دو بوته، فسفر قابل جذب خاک تغییر معنی داری نکرد. این در حالی بود که فسفر قابل جذب در خاک کشت شده، به طور بسیار معنی داری کمتر از خاک کشت نشده بود. 5- اندازه گیری pH آب روی سطح خاک گلدان ها در پایان دوره رشد نشان داد که کشت گیاه برنج در تمام خاک ها به طور معنی داری pH آب روی سطح خاک گلدان ها را کاهش داد.

امروزه استفاده از عوامل کنترل بیولوژیک همچون بکارگیری عوامل بیماریزا یکی از مهمترین روش های جایگزین سموم شیمیایی است. بعضی از جدایه های قارچ ناقص Verticillium lecanii از جمله عواملی هستند که توانایی ایجاد بیماری در برخی از حشرات را دارند. در این تحقیق توان بیمارگری جدایه DAOM 198499 از قارچ V.lecanii در 6 غلظت مختلف روی پوره سن سوم شته سبز هلو Myzus persicae، تحت شرایط آزمایشگاهی با دمای 23±1 درجه سانتی گراد و رژیم نوری 8:16 ساعت (روشنایی: تاریکی) و همچنین رطوبت نسبی 95±5 درصد بررسی شد. مرگ ومیر شته ها سه روز بعد از اسپورپاشی شروع شد. کمترین و بیشترین مرگ و میر مربوط به تیمار 104 و 108 کنیدی در میلی لیتر، بترتیب 51.1 و 100 درصد، 10 روز بعد از اسپورپاشی بوده است. نتایج نشان داد که قارچ، مرگ و میر معنی داری را در شته ایجاد می کند. برای محاسبه LC50 و LT50، مرگ و میر شته ها تا 12 روز پس از اسپورپاشی ثبت و سپس مورد تجزیه و پروبیت و تجزیه زنده مانی قرار گرفت. نتایج نشان داد که میزان LC50 شته، 1.4´104 کنیدی در میلی لیتر، و مقادیر LT50 برای غلظت های 104، 105، 106، 107 و 108 کنیدی در میلی لیتر از قارچ V.lecanii، بترتیب 10، 10، 9، 8 و 6 روز می باشد. همچنین نشان داد که میزان نرخ خالص تولید مثل شته (R0) با افزایش غلظت کنیدی قارچ کاهش می یابد. بنابر نتایج بدست آمده از این پژوهش و سایر تحقیقات می توان این چنین استنباط نمود که جدایه DAOM 198499 می تواند بعنوان یک عامل بیولوژیک موثر برای کنترل شته ها در شرایط گلخانه مطرح باشد.

برای نیل به خودکفایی در تامین شکر، سطح زیر کشت نیشکر و متعاقب آن مصرف کودهای شیمیایی ازتی در استان خوزستان افزایش یافته که این مساله آلودگی محیط زیست را به دنبال خواهد داشت. بنابراین استفاده از باکتری های تثبیت کننده نیتروژن به منظور کاهش آلودگی محیط زیست و تامین بخشی از نیاز نیتروژن نیشکر ضروری و مفید به نظر می رسد. باکتری همیار تثبیت کننده نیتروژن در نیشکر از گونه Gluconacetobacter diazotrophicus می باشد که کاملا درون بافتی بوده و در خاک زنده نمی ماند و جداسازی آن با عصاره گیری از بافت صورت می گیرد. تعداد 5 جدایه بومی و 3 سویه وارداتی از باکتری در این تحقیق مورد مطالعه قرار گرفتند. باکتری در محیط استاندارد جامد LGIP کلنی های نارنجی تا قرمز رنگ ایجاد می کند که در کشت کهنه قهوه ای رنگ می شوند. در محیط کشت جامد سیب زمینی کلنی های سفیدرنگ ایجاد می شوند که پس از ده روز به رنگ قهوه ای سوخته در می آیند. در محیط جامد گلوکز- عصاره مخمر- کربنات کلسیم (GYC) ایجاد کلنی های قهوه ای به همراه رنگدانه قهوه ای محلول در آب می نماید. باکتری در غلظت بالای گلوکز (30%) قادر به رشد است و تولید اسید استیک می نماید. این باکتری اکسیداز و نیترات رداکتاز منفی و کاتالاز مثبت می باشد. از اکسیداسیون الکل تولید اسید می نماید ولی مرحله بعدی اکسیداسیون را انجام نمی دهد. این باکتری دارای توان تثبیت بیولوژیک نیتروژن می باشد که در جدایه های مختلف از 257-210 نانومول اتیلن در میلی لیتر.ساعت با روش اجرای استیلن (ARA) اندازه گیری گردید.