علوم کشاورزی ایران
سال:1387 | دوره:39 | شماره:1 |تعداد مقالات:27

میوه های بسیاری از ارقام مرکبات با قرار گرفتن در معرض دمای پایین ولی بالاتر از نقطه انجماد، علایم سرمازدگی از خود نشان می دهند. در این مطالعه اثر متیل جاسمونات و متیل سالیسیلات در کاهش سرمازدگی و میزان پوسیدگی میوه های گریپ فروت رقم مارش و پرتقال تامسون ناول برداشت شده از مناطق شمالی و جنوبی کشور با شرایط آب و هوای متفاوت، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که میوه های گریپ فروت و پرتقال تولید شده از مناطق جنوبی کشور با میانگین دمای روزانه بالاتر حساسیت بیشتری نسبت به سرمازدگی و پوسیدگی در زمان نگهداری در دمای پایین انبار از خود نشان می دهند. واکنش میوه های تیمار شده با متیل جاسمونات و متیل سالیسیات به دمای پایین وجود اختلاف معنی دار را در مقایسه با میوه های شاهد نشان می دهد. میزان سرمازدگی و پوسیدگی میوه های گریپ فروت و پرتقال تیمار شده با 24 میکرولیتر در لیتر از متیل جاسمونات و متیل سالیسیلات به ترتیب پس از 6 و 8 هفته انبار کردن در دمای 2 درجه سانتی گراد حداقل بود.

پیوند جوانه یکی از روش های مناسب تکثیر غیر جنسی گردو به منظور ایجاد باغ های گردوی یکنواخت از نظر ژنتیکی محسوب می شود. در این پژوهش تاثیر روش های مختلف پیوند (وصله ای، شکمی و قاشی)، زمان انجام پیوند (تیر و شهریور ماه) و شرایط محیطی انجام پیوند (گلخانه و مزرعه) بر روی صفات درصد گیرایی، کالوس دهی و رشد پیویندک در گردو (Juglans regia L.) مورد بررسی قرار گرفت. در کلیه زمانها و محیطهای مورد آزمایش بیشترین درصد گیرایی در روش پیوند وصله ای مشاهده شد. بطوریکه گیرایی پیوند در تیرماه و در شرایط گلخانه به مقدار 91 درصد بود. روشهای پیوند شکمی و قاشی نیز از کمترین درصد گیرایی برخوردار بودند بطوریکه در شهریور ماه و شرایط مزرعه درصد گیرایی برای هر دو روش موفقیت آمیز نبود (صفر درصد). با این وجود انجام عمل پیوند در تیر ماه و شرایط گلخانه درصد گیرایی پیوند شکمی و قاشی را به ترتیب به 31 و 91 درصد ارتقا داد. نتایج مشابهی نیز از تاثیر روش پیوند بر روی میزان کالوس دهی و رشد پیوندک بدست آمد، بدین ترتیب که در محیط ها و زمانهای مذکور بیشترین مقدار برای شاخص های فوق در پیوند وصله ای مشاهده شد با این تفاوت که در تیر ماه بین شرایط گلخانه و مزرعه از نظر کالوس دهی تفاوتی وجود نداشت و همچنین بیشترین طول رشد پیوندک در شهریور ماه و در شرایط گلخانه 10.2 سانتیمتر بدست آمد.

در این بررسی از مزارع زیر کشت نخود در استانهای لرستان و کرمانشاه نمونه برداری انجام و 72 جدایه با استفاده از محیط کشت YMA از گره های ریشه جداسازی و خالص شد. پس از انجام آزمون گره زایی، 60 جدایه به عنوان سویه های گره زای ریشه نخود انتخاب گردید. با انجام الکتروفورز پروتئین محلول سلولی، سویه ها گروه بندی و در نهایت 30 سویه برای بررسیهای بعدی انتخاب شد. به منظور تفکیک سویه های جدا شده از ریشه نخود و شناسایی گونه های آنها از روشهای متداول بیوشیمیایی، فیزیولوژیک و مرفولوژیک و جهت بررسی الگوی پروتئین سویه های فوق با سویه های استاندارد شامل Mesorhizobium ciceri USDA3383T، M. mediterraneum ATCC51670T و M. loti ATCC33669T از تکنیک الکتروفورز پروتئین محلول سلولی استفاده شد. کلاستربندی سویه ها بر مبنای آزمونهای مختلف فنوتیپی با استفاده از نرم افزار SPSS انجام و نهایتا سویه ها در سه گروه قرار گرفتند. با توجه به بررسیهای انجام شده، گروه اول به M. mediterraneum و گروه دوم به M. ciceri و گروه سوم به Mesorhizobium نسبت داده شدند.

رقم سلطانین (کشمشی بیدانه) از جمله ارقام پر رشد و حساس به ریزش در بین ارقام گونه وینیفرا می باشد. پژوهش حاضر با بکارگیری تیمارهای حلقه برداری شاخه یکساله و محلول پاشی با اسید بوریک انجام و اثرات آنها بر میوه بندی و صفات کمی ارزیابی شد. بدین منظور حلقه برداری در دو زمان مختلف یعنی در زمان آغاز گلدهی و در زمان تغییر رنگ حبه ها بر روی شاخه های یکساله حامل خوشه و محلول پاشی با اسید بوریک با غلظتهای صفر، 1500 و 3000 میلی گرم در لیتر یک هفته قبل از زمان شکوفه بر روی برگها و خوشه ها انجام شد. صفات مورد اندازه گیری عبارت بودند از: درصد میوه بندی، طول خوشه، طول حبه، قطر حبه و وزن حبه ها، نتایج بدست آمده نشان داد تیمار حلقه برداری در آغاز شکوفه و تیمار محلول پاشی با غلظت 1500 میلی گرم در لیتر مستقل از هم بر افزایش درصد میوه بندی موثر بوده و اثر افزایشی توام آنها بر بهبود میوه بندی اختلاف معنی دار ایجاد نکرده است. انجام حلقه برداری و محلول پاشی بر افزایش طول و قطر حبه ها اختلاف معنی داری نسبت به شاهد نشان نداد. بهترین نتیجه در راستای ارتقای سطح میوه بندی با کاربرد اسید بوریک با غلظت 1500 میلی گرم در لیتر و حلقه برداری در زمان آغاز شکوفه و بیشترین وزن حبه ها از اثرات متقابل تیمار حلقه برداری در مرحله آغاز گل دهی و محلول پاشی با اسید بوریک با غلظت 3000 میلی گرم در لیتر حاصل شد.

این مطالعه به منظور ارزیابی تاثیر مدیریت سطح ایستابی (WTM) بر عملکرد محصول یونجه یکساله (Medicago Scatella) در منطقه نیمه خشک ایران انجام شده است. ایجاد سطح ایستابی و حفظ آن در طول دوره رشد منجر به استفاده بهینه از آب آبیاری، کاهش تلفات تبخیر سطحی و ایجاد رطوبت کافی و مناسب در منطقه ریشه و افزایش عملکرد می گردد. برای انجام این تحقیق، یک ایستگاه لایسیمتری مجهز به سیستم زهکشی و سیستم کنترل سطح ایستابی ساخته شد. تیمارهای مدیریت سطح ایستابی شامل سه تیمار آبیاری زیرزمینی با سطح ایستابی کنترل شده در 0.3 متری (CWT 0.3)، 0.5 متری (CWT 0.5) ، 0.7 متری (CWT 0.7) از سطح خاک و یک تیمار زهکشی آزاد (FD) (سطح ایستابی با عمق بیش از یک متر از سطح خاک) در 3 تکرار می باشد و تیمار زهکشی آزاد به عنوان تیمار شاهد در نظر گرفته شد. گیاه آزمایشی یونجه یکساله بود و عمق ریشه آن در شرایط مناسب حداکثر 0.5 متر و به طور متوسط 0.3 متر است. در مجموع محصول یونجه تولیدی در تیمارهای کنترل سطح ایستابی CWT 0.3 و CWT 0.5 به ترتیب 73% و 94% بیشتر از تیمار زهکشی آزاد به دست آمد. افزایش محصول در تیمارهای CWT، به علت جذب آب سهل الوصول بیشتر ناشی از صعود کاپیلاری به وسیله ریشه گیاه بود. میزان آب مصرفی در تیمارهای کنترل سطح ایستابی کمتر از تیمار زهکشی آزاد اندازه گیری شد و کارآیی مصرف آب در آنها بیشتر بود. کارایی مصرف آب در تیمارهای CWT 0.3، CWT 0.5، CWT 0.7 به ترتیب 0.83، 0.97، 0.6 کیلوگرم بر متر مکعب و در تیمار زهکشی آزاد 0.27 کیلوگرم بر متر مکعب به دست آمد.

به منظور حفظ کیفیت و افزایش عمر انباری سیب های میان رس شفیع آبادی آزمایشی به صورت اسپیلت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با چهار تکرار با استفاده از روش بسته بندی در اتمسفر تعدیل یافته انجام گرفت. تیمارها شامل سه دمای متفاوت 1، 4 و 20-25°C (دمای معمولی اتاق) و ترکیب گازی در دو سطح CO2 %2 + O2 %3 و CO2 %4 + O2 %1 و همچنین دو نوع پوشش پلی اتیلن و پلی پروپیلن بود. در طول مدت نگهداری در فواصل معین پارامترهایی از قبیل سفتی بافت، مقدار مواد جامد محلول، pH، EC، طعم میوه، اسیدیته قابل تیتراسیون و میزان تولید اتیلن مورد اندازه گیری قرار گرفتند. نتایج آزمایش ها نشان داد که میزان تولید اتیلن در دمای 1°C کمتر بوده و میوه های بسته بندی شده تحت شرایط فوق و ترکیب گازی CO2 %4 + O2 %1 و پوشش پلی پروپیلن، مواد جامد محلول، اسیدیته قابل تیتراسیون، طعم و سفتی خود را بهتر از سایر تیمارها حفظ کردند. در طول دوره انبارداری pH و شاخص طعم میوه روند افزایشی و مقدار مواد جامد محلول و اسیدیته قابل تیتراسیون روند کاهشی نشان داده و این تغییرات نسبت به میوه های شاهد با سرعت کمتری اتفاق افتاد.

محدودیت منابع آب و سهم زیاد بخش کشاورزی در مصرف منابع آب موجود، توجه بسیاری را به مدیریت بهینه سامانه های آبیاری جلب نموده است. آبیاری جویچه ای انتها باز تحت رژیم کاهش جریان به دلیل تاثیر مثبت در کاهش تلفات آب و افزایش بازده آبیاری، نیاز به هزینه کم و کارگر غیر ماهر و مطابقت بیشتر با فرهنگ کشاورز، از رواج بیشتری در زراعت آبی برخوردار می باشد. از آنجا که مدیریت این سامانه ها از پارامترهای مدیریتی و طراحی بسیاری تاثیر می پذیرد، برای اجرای یک سامانه موفق هر سیاست مدیریتی قبل از اجرا مورد بررسی قرار گیرد. در این راستا توابع صریح شاخص های ارزیابی یک سامانه آبیاری، می توانند مفید واقع گردند. در این تحقیق، توابع صریحی برای تخمین شاخص های ارزیابی بازده کاربرد (Ea)، یکنواختی پخش (Du)، میزان نفوذ عمقی (Dr) و رواناب (Rr) به صورت توابعی از عوامل طراحی و مدیریتی همچون دبی ورودی، زمان قطع آبیاری، دبی کاهش جریان، شیب، طول و سطح مقطع جویچه برای آبیاری جویچه ای انتها باز تحت رژیم کاهش جریان به روش آنالیز ابعادی ارایه شده است. ضریب تبیین حاصل از مقایسه نتایج این توابع و مدل اینرسی صفر برای شاخص های Ea، Dr، Rr و Du به ترتیب برابر 0.90، 0.91، 0.90 و 0.84 بدست آمد که نشان از قابلیت بالای این توابع در تخمین شاخص های ارزیابی دارد. صحت سنجی توابع پیشنهادی با داده های صحرایی نیز حاکی از تطابق مناسب داده های صحرایی و نتایج این توابع می باشد.

رسوبات لسی یکی از گسترده ترین نوع رسوبات یخچالی بادی هستند. این رسوبات معمولا به رنگ زرد مایل به خاکستری بوده و 70 تا 90 درصد مواد تشکیل دهنده آنها را سیلت تشکیل می دهد. لسهای ایران عمدتا در منطقه شمال شرق واقع شده و هدف از این تحقیق بررسی خصوصیات رسوب شناسی لسهای مقاطع قپان (اقلیم نیمه خشک) و دره ناهار خوران (اقلیم مرطوب) در استان گلستان می باشد. جهت انجام این مطالعه ترانشه های مورد نظر بر اساس روش سویل تاکسونومی تشریح و توصیف شده و از افقهای فاقد تکامل مواد مادری (افق (C نمونه بردای صورت گرفت. دانه بندی ذرات در دو بخش اندازه گیری درصد وزنی اجزای ماسه به روش غربال مرطوب و نیز تعیین اجزای سیلت و رس به روش پیپت، انجام شد. نتایج به دست آمده نشان داد که در رسوبات مورد مطالعه، قطر میانه بین 4 تا 11 میکرون و قطر متوسط بین 3 تا 8 میکرون می باشد. همچنین رسوبات دارای جور شدگی خیلی ضعیف، کج شدگی ریزدانه و پخ شدگی پهن هستند. این رسوبات یکنواخت نبوده، ذرات دانه ریز در رسوب فراوان بوده و رسوبگذاری در محیط های آرام صورت گرفته است. قسمت عمده عدم یکنواختی قطر مربوط به ذرات با اندازه متوسط می باشد. نتایج آماری نشان می دهد بین رسوبات مقاطع قپان و جنوب گرگان از نظر قطر میانه، قطر متوسط و جور شدگی تفاوت معنی دار وجود داشته ولی از نظر کج شدگی و پخ شدگی یکسان می باشند. لسهای مقطع قپان، درشت تر و دارای جور شدگی بهتر بودند. مقایسه خصوصیات رسوبی لسهای مورد مطالعه با لسهای برخی کشورها نشان داد که از لحاظ جور شدگی و کج شدگی، تقریبا هماهنگ بوده ولی از نظر قطر میانه، قطر متوسط و پخ شدگی متفاوتند. جور شدگی ضعیف و دو نمایی بودن منحنیهای دانه بندی در رسوبات لسی شمال شرق ایران نشان می دهد که لسهای ایران دارای دو منشا با فواصل متفاوت هستند. همچنین ریزتر بودن رسوبات مقاطع جنوب گرگان نسبت به مقطع قپان، بیانگر نقش بادهای شمالی و شمال شرقی (شمال شرقی - جنوب غربی) در شکل گیری لسهای شمال شرق ایران می باشد.

این تحقیق به منظور تعیین مناسب ترین ژنوتیپ گرده زا برای چهار رقم تجاری پسته در موسسه تحقیقات پسته کشور واقع در رفسنجان انجام شد. از بین کلکسیون بذری ژنوتیپ های نر موجود، ژنوتیپ های نر مناسب از نظر همزمانی گلدهی برای هر رقم ماده انتخاب و با حروف P1 تا P10 نامگذاری شدند. ژنوتیپ های P1 و P2 برای گرده افشانی کنترل شده رقم ماده کله قوچی استفاده شدند. مقدار گرده در گل آذین ژنوتیپ P1 بیشتر از ژنوتیپ P2 بود و از نظر صفات درصد تشکیل میوه، درصد میوه های پوک، درصد میوه های دهان باز، درصد میوه های دهان بسته، وزن مغز و وزن میوه بین ژنوتیپ های P1 و P2 تفاوت معنی دار وجود نداشت. بنابراین ژنوتیپ های P1 و P2 به عنوان ژنوتیپ گرده زای مناسب برای رقم ماده کله قوچی انتخاب شدند و برای تعیین ژنوتیپ مناسب تر احتیاج به تحقیق بیشتر بین این دو ژنوتیپ می باشد. ژنوتیپ های P3 و P4 به منظور گرده افشانی کنترل شده در رقم ماده احمد آقایی استفاده شدند. درصد خندانی در میوه های حاصل از گرده افشانی با ژنوتیپ P3 نسبت به ژنوتیپ P4 به طور معنی دار بالاتر و درصد میوه دهان بسته به طور معنی دار پایین تر بوده است و از نظر سایر صفات مورد بررسی با وجود معنی دار نبودن اختلاف، ژنوتیپ P3 برتر از ژنوتیپ P4 بود. بنابراین ژنوتیپ P3 به عنوان ژنوتیپ گرده زای مناسب تر برای رقم ماده احمد آقایی انتخاب شد. ژنوتیپ های P6 و P7 برای گرده افشانی کنترل شده در رقم ماده اوحدی استفاده شدند. ژنوتیپ نر P6 دارای درصد جوانه زنی دانه گرده، وزن گل آذین و مقدار گرده در گل آذین به طور معنی دار بالاتر بود، ولی از نظر سایر صفات اندازه گیری شده اختلاف معنی دار وجود نداشت. بنابراین ژنوتیپ های P6 و P7 به عنوان ژنوتیپ های گرده زا مناسب برای رقم ماده اوحدی انتخاب شدند. برای تعیین ژنوتیپ مناسب تر احتیاج به تحقیق بیشتر بین این دو ژنوتیپ می باشد. ژنوتیپ های نر P9 و P10 برای گرده افشانی کنترل شده در رقم اکبری استفاده شدند. ژنوتیپ نر P9 نسبت به ژنوتیپ نر P10 دارای گرده بیشتری در گل آذین بود و وزن مغز و وزن میوه ناشی از ژنوتیپ نر P9 به طور معنی داری بالاتر از ژنوتیپ نر P10 بوده است. بنابراین ژنوتیپ P9 به عنوان ژنوتیپ گرده زای مناسب تر برای رقم ماده اکبری انتخاب شد.

استفاده از گاوآهن برگرداندار در کشاورزی کشور با مشکلاتی همچون امکان به وجود آمدن کفه شخم، که می تواند روی نفوذ عمودی آب به خاک اثر منفی گذارد، و نرخ کم فرو رفتن به داخل خاک، مواجه است. فرض شد که با برداشتن قسمتی از سطح تیغه (مضرس کردن تیغه) و مجهز کردن تیغه با نوک مجزا (سر سوکی) به ترتیب فائق آمدن بر دو مشکل یاد شده را امکان پذیر می سازد. نتایج قسمت اول این تحقیق که مربوط به اندازه گیری نفوذ آب به خاک کف شیار شخم بود، نشان داد که با مضرس کردن تیغه می توان از تشکیل کفه شخم جلوگیری نمود و موجب افزایش معنی دار نفوذ آب به خاک شد. در این مقاله تاثیر نوکدار و مضرس کردن تیغه بر فراسنجه های عملکردی گاوآهن و تراکتور کشنده گزارش می شود. تاثیر پنج نوع تیغه (نوک منقاری (شاهد)، ذوزنقه ای بدون نوک مجزا، ذوزنقه ای با نوک مجزا، مضرس بودن نوک مجزا، مضرس با نوک مجزا) در دو سطح رطوبت خاک (17 و 11 درصد وزن خشک، به ترتیب 0.85 و 0.55 رطوبت در حد خمیری) و دو عمق شخم (15 و 20 سانتی متر) بر مقاومت کششی، مقاومت ویژه و توان مالبندی مورد نیاز گاوآهن به داخل خاک)، و لغزش چرخ های محرک، سرعت پیشروی و بازده کششی تراکتور کشنده در یک خاک لوم رسی سیلتی با بکارگیری آزمایش کرت های دو بار خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار بررسی گردید. کاهش رطوبت خاک از مقدار بهینه شخم زنی (0.85 حد خمیری) به خشک (0.55 حد خمیری)، لغزش چرخ های محرک را به طور معنی داری به بیش از دو برابر افزایش داد، ولی فقط مقاومت کششی گاوآهن مجهز به تیغه نوک منقاری را به اندازه 28% و به طور معنی داری افزایش داد. با افزایش عمق کار به اندازه 33%، مقاومت کششی، توان مالبندی و لغزش به ترتیب به اندازه 33، 48 و 23 درصد و به طور معنی داری افزایش یافت، در صورتی که مقدار مقاومت ویژه با میانگین 4.6 نیوتن بر سانتی متر مربع، تفاوت معنی داری نداشت. در خاک خشک، نوکدار کردن تیغه اثر معنی داری در کاهش مسافت طی شده توسط گاوآهن برای رسیدن به عمق پایدار نداشت، ولی در رطوبت بهینه، نوکدار کردن تیغه مضرس موجب کاهش معنی دار این فاصله زمانی شد. نتایج نشان داد که مضرس کردن تیغه، مقاومت کششی و توان مالبندی مورد نیاز گاوآهن را در مقایسه با سایر تیغه ها بطور معنی داری افزایش نداد.

ویروس موزاییک سویا (SMV) در تمام مناطق کشت سویا به طور وسیعی وجود دارد. خسارت ناشی از این ویروس بسته به رقم سویا، سویه ویروس و شرایط محیطی متفاوت می باشد. با توجه به اینکه توصیه ارقام مقاوم سویا جهت کنترل خسارت این ویروس در هر منطقه، با آگاهی از نوع سویه یا سویه های ویروس موجود در آن منطقه امکان پذیر است، نیز به دلیل عدم آگاهی از وضعیت سویه های این ویروس در شمال کشور، این پژوهش صورت گرفته است. در این تحقیق، طی نمونه برداری های انجام شده در ماههای خرداد و تیر و مرداد سال 1381 تعداد 253 نمونه با علایم آگاهی به SMV از مناطق مختلف استانهای مازندران و گلستان جمع آوری شد. از این تعداد پس از انجام آزمونهای سرولوژیکی [الیزا (ELISA)، دیبا (DIBA) و تپیا (TPIA)] 149 نمونه آلوده به SMV تشخیص داده شد. پس از خالص سازی بیولوژیک، با توجه به تفاوت علایم مشاهده شده در مزرعه و نیز واکنش ارقام حساس تعداد 47 جدایه جهت مطالعات تکمیلی انتخاب گردید. این جدایه ها بر اساس واکنش ارقام افتراقی سویا (York, Ogden, Marshall, Kwanggyo, Davis, Buffalo) در چهار گروه III, II, I) و (IV طبقه بندی شدند. نتایج حاصل از واکنش ارقام افتراقی نشان داد که گروههای III, II, I و IV شناسایی شده در این تحقیق به ترتیب متعلق به سویه های G4, G3, G1 و G5 (Cho & Goodman 1979) می باشند. همچنین دو جفت آغازگر طراحی شده برای سویه های G2 و G7 ویروس موزاییک سویا، جهت تفکیک سویه ها در آزمون RT- PCR مورد استفاده قرار گرفت. هیچکدام از سویه های شناسایی شده با آغازگر مربوط به سویه G2 واکنش نداد و قطعه ای تکثیر نشد. در حالیکه کلیه سویه ها با آغازگرهای سویه G7، که با کلیه سویه ها واکنش می دهد، قطعه ای به طول 277 جفت باز تکثیر نمودند. نتایج آزمونهای فوق تفکیک سویه ها بر اساس واکنش ارقام افتراقی را تایید کرد.

گوگرد یکی از عناصر ضروری برای رشد و توسعه گیاهان است، علاوه بر آن در مبارزه با برخی عوامل بیماری زای گیاهی و کاهش pH خاک های قلیایی نیز استفاده می شود. به طور معمول اکسیداسیون گوگرد در خاک بسیار کند است ولی با استفاده از بعضی میکرو ارگانیسم های مناسب می توان موجبات تشدید اکسیداسیون گوگرد را فراهم آورد. تعداد زیادی از میکرو ارگانیسم های هتروتروف در اکسایش گوگرد نقش دارند اما نقش آنها در اکوسیستم های مختلف نامشخص است و ممکن است در شرایط خاصی نقش آنها مهم تر از تیوباسیلوس ها باشد. به منظور بررسی تاثیر ماده آلی و گوگرد بر جمعیت میکرو ارگانیسم های هتروتروف اکسید کننده گوگرد، دو نمونه خاک که دارای میکرو ارگانیسم های هتروتروف اسید دوست و خنثی دوست اکسید کننده گوگرد، pH بالا و سولفات و آهک متفاوت بودند، انتخاب شدند. تیمارها شامل زمان (صفر، 10، 20، 40 و 80 روز پس از شروع آزمایش)، خاک (دو نمونه خاک از تاکستان و عجب شیر)، ماده آلی با دو سطح (صفر و 1.5 درصد) و گوگرد با دو سطح (صفر و 0.2 درصد) بودند. طی پنچ مرحله زمانی نمونه برداری از گلدان ها جهت آنالیزهای شیمیایی و بیولوژیکی pH)، و EC، سولفات و جمعیت میکرو ارگانیسم ها) صورت گرفت. نتایج نشان داد که جمعیت میکرو ارگانیسم های هتروتروف اسید دوست و خنثی دوست اکسید کننده گوگرد، 20 روز پس از شروع آزمایش به حداکثر مقدار خود رسید که این افزایش به ترتیب 4 و 7 برابر زمان شروع آزمایش بود، و پس از آن جمعیت روند کاهشی داشت. به جز اثر متقابل خاک با ماده آلی و اثر متقابل ماده آلی با گوگرد بر جمعیت میکرو ارگانیسم های هتروتروف اسید دوست، و اثر ساده خاک و اثر متقابل ماده آلی با گوگرد بر جمعیت هتروتروف های خنثی دوست اکسید کننده گوگرد در خاک، اثرات ساده و متقابل دیگر فاکتورها معنی دار است. کاربرد 1.5 درصد ماده آلی جمعیت هتروتروف های اسید دوست و خنثی دوست را به ترتیب 166 و 265 درصد افزایش داده است، کاربرد 0.2 درصد گوگرد نیز به ترتیب 20 و 39 درصد جمعیت دو گروه را افزایش داده است. همبستگی خوبی بین جمعیت میکرو ارگانیسم های هتروتروف اسید دوست و خنثی دوست اکسید کننده گوگرد با pH خاک وجود دارد، بطوریکه با افزایش pH جمعیت آنها کاهش می یابد و به ترتیب 38 و 49 درصد تغییرات جمعیت با توجه به pH خاک قابل تفسیر است.

گیاه پالایی تکنیک پالایشی است که شامل جذب، تغییر شکل، تجمع و یا تصعید آلاینده ها توسط گیاه از سطح ذرات جامد خاک و فاز مایع آن و یا از طریق تحریک فعالیت میکروبی در ریزوسفر می باشد. در این مطالعه تاثیر کاشت گیاهان فسکیو پابلند (Festuca arundinaceu)، یونجه (Medicago sativa) و مخلوط آن دو بر کاهش میزان کل هیدروکربن های نفتی (TPH) در خاک آلوده به درصدهای مختلف نفت خام سبک در یک آزمایش فاکتوریل و طرح کاملا تصادفی با سه تکرار بررسی شد. برای این منظور خاک غیر آلوده و نفت خام از محل بهره برداری سرکان - ماکو تهیه شد. گیاهان فسکیو پابلند، یونجه و مخلوط هر دو در گلدانهای 800 گرمی حاوی خاک غیر آلوده و خاک آلوده به درصدهای مختلف نفت خام (1، 3، 5، 7 و 10 درصد) در شرایط آزمایشگاه برای مدت 4 ماه کشت شد. از خاک فاقد گیاه به عنوان تیمار شاهد نیز استفاده گردید. نمونه برداری از خاک در زمانهای 0، 60، 30 و 120 روز بعد از کاشت گیاه انجام و برای جدا سازی و اندازه گیری هیدروکربن ها در دمای 4°C نگهداری شد. درصد کاهش کل هیدروکربن های نفتی (TPH) در زمان های ذکر شده بررسی شد. بیشترین کاهش TPH در طی یک ماه اولیه آزمایش صورت گرفت و با گذشت زمان سرعت حذف هیدروکربن های نفتی در خاک کاهش یافت. میزان این کاهش در خاک های کشت شده به طور معنی داری بیشتر از خاک فاقد گیاه (به استثنای خاک آلوده به 10 درصد کشت شده با گیاه یونجه) بود. بیشترین درصد کاهش غلظت TPH (75.5 درصد) در خاک دارای کشت مخلوط آلوده به یک درصد نفت خام و کمترین کاهش (18.8 درصد) در خاک آلوده به 10 درصد نفت خام فاقد گیاه مشاهده شد. این بررسی نشان داد کاهش هیدروکربن های نفتی در خاک کشت شده بیشتر از کاهش آنها در خاک بدون گیاه بود، اگر چه تفاوت بین این دو کاهش در خاک کشت شده و خاک فاقد گیاه با افزایش درصد نفت خام در خاک کم تر شد. بنظر می رسد که کاهش کمتر حذف هیدروکربن های نفتی در خاک های با غلظت بالای نفت خام ناشی از سمیت بیشتر نفت خام و در نتیجه کاهش زیست توده گیاهی باشد.

مقایسه میزان فعالیت آنزیم پراکسیداز در تعامل نماتد مولد گره ریشه (Meloidogyne javanica)، و قارچ عامل پژمردگی آوندی گوجه فرنگی ((Fusarium oxysporum f.sp. lycopersici در گیاه گوجه فرنگی رقم Roma VF (مقاوم به قارچ و حساس به نماتد) در تیمارهای مایه کوبی گیاه با قارچ به تنهایی، مایه کوبی با نماتد به تنهایی و مایه کوبی قارچ به گیاه پیش آلوده شده با نماتد در مراحل مختلف زندگی (به طور جداگانه) انجام گرفت. نتایج نشان داد که در مایه کوبی گیاه با قارچ فعالیت آنزیم طی روزهای متوالی افزایش یافته و در روز پنجم به حداکثر میزان خود رسید. در گیاهان مایه کوبی شده با نماتد فعالیت آنزیم پراکسیداز طی روزهای متوالی معنی دار نبود، در روز دوم افزایش ناچیزی نشان داد ولی به تدریج کاهش یافت. فعالیت این آنزیم در تیمارهای مایه کوبی قارچ به گیاهان پیش آلوده شده با نماتد در مراحل مختلف زندگی، نشان داد که نماتد در تیمارها قادر است نه تنها فعالیت آنزیم را محدود نماید، بلکه مانع از افزایش فعالیت این آنزیم ها در گیاه حتی در مقابل قارچ شود. به عبارت دیگر نماتد قادر به سرکوب نمودن القا و فعالیت این آنزیم در مقابل قارچ می باشد. حداکثر میزان کاهش دهندگی فعالیت آنزیم توسط نماتد مربوط به مرحله ظهور بالغ های جوان (15 روز بعد از نفوذ نماتد به گیاه) می باشد. با توجه به افزایش میزان تغذیه نماتد در مرحله ظهور بالغ های جوان به نظر می رسد القا کاهش فعالیت آنزیم توسط نماتد به نحوی مرتبط با تغذیه نماتد باشد. در بررسی الکتروفورز ناواسرشت (Native PAGE)، پنج فرم آیزوزایم پراکسیداز با تحرک نسبی (Rm) 0.30، 0.40، 0.50، 0.51 و 0.65 در القا گیاه گوجه فرنگی رقم Roma VF به قارچ در ریشه مشاهده شد. باندهای 0.30، 0.40 و 0.65 در گیاهان مایه کوبی شده با نماتد - قارچ در مقایسه با گیاهان مایه کوبی شده با قارچ تراکم کمتری نشان دادند. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که آلودگی نماتدی در گیاه موجب کاهش فعالیت آنزیم پراکسیداز (از آنزیم های مهم مکانیسم های دفاعی گیاه) شده و باعث تشدید بیماری پژمردگی فوراریومی گوجه فرنگی می شود.

در این بررسی از تعداد 3257 رکورد مربوط به گوسفند نژاد زندی که طی 13 سال (1370 تا 1382) در مرکز پرورش و اصلاح نژاد خجیر استان تهران جمع آوری شده بود، به منظور برآورد پارامترهای ژنتیکی صفات رشد (وزن های تولد، شیرگیری، 6 ماهگی، 9 ماهگی و 12 ماهگی) و صفات تولید مثل ترکیبی (مجموع وزن بره های از شیر گرفته شده از هر میش تحت آمیزش در طی 3 دوره زایش متوالی) استفاده شد. بر اساس تجزیه و تحلیل یک متغیره، مناسب ترین مدل برای صفات وزن تولد و شیرگیری، مدل شامل اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری (مدل 3) و برای وزن های 6، 9 و 12 ماهگی، مدل شامل اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم (مدل 1) بود. بر این اساس، مقادیر وراثت پذیری مستقیم برای صفات رشد (از وزن تولد تا وزن 12 ماهگی) به ترتیب 0.04±0.08، 0.05±0.20، 0.06±0.29، 0.60±0.25 و 0.07±0.35 برآورد شدند. همچنین وراثت پذیری مادری برای وزن تولد و شیرگیری به ترتیب 0.02±0.17 و 0.03±0.06 بود. برای برآورد پارامترهای ژنتیکی صفات تولید مثل ترکیبی از یک مدل ساده حیوانی (مدل 1) استفاده شد. وراثت پذیری مستقیم برای مجموع وزن بره های از شیر گرفته شده از هر میش تحت آمیزش در طی دوره های اول تا سوم زایش به ترتیب 0.08±0.06، 0.09±0.03 و 0.11±0.08 بود. اجزا کوواریانس و همبستگی های بین صفات رشد و تولیدمثل ترکیبی بر اساس تجزیه و تحلیل دو متغیره و با استفاده از مناسب ترین مدل تجزیه و تحلیل یک متغیره برآورد شدند. بیشترین همبستگی ژنتیکی افزایشی بین صفات رشد و تولید مثل ترکیبی مربوط به همبستگی بین وزن شیرگیری و مجموع وزن بره های از شیر گرفته شده از هر میش تحت آمیزش در دوره دوم زایش بود (0.99). همچنین بیشترین همبستگی ژنتیکی افزایشی بین صفات رشد 0.99 (بین وزن شیرگیری و 6 ماهگی) برآورد شد. نتایج این تحقیق نشان داد که انتخاب بر اساس وزن شیرگیری می تواند باعث بهبود صفات رشد بعد از شیرگیری و صفات تولید مثل ترکیبی شود.

در این مطالعه آثار فرآینده های رنگبری، بوبری و تیمار با لستین بر میزان کاهش کلسترول پیه گاو مطالعه شد. پیه پس از تهیه از کشتارگاه، چربی آن با گداختن استخراج گردید سپس چربی رنگبری و بوبری شد. چربی بوبری شده با لستین تجارتی تیمار گردید و اثر چهار فاکتور: نسبت لستین به چربی (1:5، 1:10، 1:20 و 1:30)، زمان همزدن (0.5، 1.5، 6، 3 و 12 ساعت)، سرعت همزدن (200، 500، 1000 و 1250 دور در دقیقه) و نسبت لستین به آب (1:2، 1:5، 1 و 1:10) در مقدار کاهش کلسترول بررسی شد. فرآیندهای رنگبری و بوبری به ترتیب کلسترول را به میزان 1.5 و 4.8 درصد کاهش دادند. نتایج نشان داد که با افزایش نسبت لستین به پیه و یا سرعت همزدن مقدار بیشتری کلسترول جدا می گردد. افزایش زمان همزدن تا 1.5 ساعت موجب حذف بیشتر کلسترول گردید ولی زمان های طولانی تر اثر معنی داری بر کاهش کلسترول نداشت. نسبت لستین به آب تاثیر معنی داری بر مقدار کاهش کلسترول نداشت. تیمار با لستین موجب افزایش اسیدیته و رنگ پیه گردید ولی در اندیس پراکسید آن تاثیری نداشت. پیه بعنوان یک محصول جانبی ارزان قیمت کشتارگاه است، کاهش کلسترول با این روش می تواند گام مثبتی در جهت افزایش مصرف خوراکی آن باشد.

محدودیت منابع آب و افزایش تقاضا برای این ماده حیاتی، زمینه ساز بروز بحران آب و پیامدهای ناگوار می باشد. به همین علت بررسی هر چه دقیق تر منابع آب از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این پژوهش با استفاده از روش های متداول، امکانات منابع آب، بویژه آب های زیرزمینی مناطق مختلف شرق گیلان بررسی شده و راهکارهای عملی برای تامین کمبود آب مورد نیاز در بخش های مختلف مصرف، بویژه در بخش کشاورزی، ارایه شده است. بدین منظور نخست مطالعات صحرایی و آزمایشگاهی انجام شده و سپس نتایج به دست آمده تحلیل گردید. طبق بررسی های به عمل آمده در این دشت آبرفتی دو منطقه متمایز از نظر آب های زیرزمینی وجود دارد که دارای آبخوان هایی با قابلیت استحصال زیاد می باشد: در جنوب و جنوب غربی رودسر و در جنوب و جنوب غربی کلاچای، این دو منطقه در نقشه هم ضریب قابلیت انتقال آب، منحنی های بیشتر از 300 مترمربع در روز را شامل می گردند. هم چنین این بررسی نشان می دهد که وجود آب های شور در بعضی از مناطق و در اعماق کم، به علت دخول آب های نیمه شور دریای خزر نبوده و از نوع آب های شور فسیلی است. به همین دلیل گاهی در چاه های حفر شده با عمق کم نیز با آب های شور مواجه می شویم که در مواردی به صورت آرتزین می باشد. تعدادی از چشمه های پر آب منطقه نیز مطالعه شد و منحنی های فروکش چشمه های سفیدآب، لاتک و لیلا کوه ترسیم شده و ضرایب منحنی فروکش (a)، گنجایش ذخیره (W) و فرمول های تخلیه آن ها به دست آمد؛ برای چشمه سفیدآب  a= 3×10 -7: (1378)، W= 4.3×10 6m3 و Qt= 1.3e-0.0000003t. برای چشمه های لاتک (1379) و لیلاکوه (1381): a= 1×10 -7، W= 2.3×10 6m3 و Qt= 0.23e-0.0000001t. آبخوان های منطقه شامل آبخوان های فرآتیک، تحت فشار و آرتزین می باشد. آب های زیرزمینی منطقه در اغلب موارد از کیفیت خوبی برای شرب و کشاورزی برخوردار است. هم چنین مشکل نیترات در آب آبخوان ها وجود نداشته و مقادیر کم BOD و COD نشان دهنده سالم بودن آب ها می باشد.

ظرفیت بالقوه تثبیت پتاسیم در مناطق عمده کشت برنج در شمال ایران با برداشت 67 نمونه مرکب خاک (عمق 0-30 سانتیمتر) از همین تعداد مزرعه برنج (هر مزرعه یک نمونه مرکب خاک) که به طور تصادفی از سر تا سر شالیزارهای دو استان گیلان (33 مزرعه) و مازندران (34 مزرعه) انتخاب شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. برای تعیین این ظرفیت ابتدا به روش سینتیکی زمان مناسب برای اندازه گیری این ظرفیت در این خاکها تعیین و سپس مقدار 20 گرم از خاک هوا خشک به درون یک لوله پلی اتیلن به طول 35 تا 45 و قطر 1 سانتیمتر انتقال و مقدار معینی پتاسیم به صورت محلول KCl به آن اضافه و سپس با آب مقطر مقدار آب آن افزایش داده شد تا 5 سانتیمتر آب روی خاک قرار گرفته و به این حالت به مدت 30 روز نگهداری گردید. سپس مقدار پتاسیم تثبیت شده اندازه گیری شد. مقدار تثبیت پتاسیم در خاکها از 4.9 تا 65.1 درصد متغیر و میانگین کل آن 27.4 درصد بود. دامنه تغییرات درصد تثبیت پتاسیم در خاکهای گیلان (4.9 تا 65.1 درصد) بیشتر از مازندران (14.2 تا 49.2 درصد) بود، ولی، میانگین آنها (به ترتیب 28 و 27 درصد) تفاوت معنی داری نداشتند. برآورد انجام شده بر اساس داده ها نشان داد که از 470000 هکتار سطح شالیزارهای شمال کشور، تقریبا 98000 هکتار با ظرفیت تثبیت زیاد (بیش از 40 درصد)، 218000 هکتار با ظرفیت تثبیت متوسط (20 تا 40 درصد) و 154000 هکتار بقیه دارای ظرفیت تثبیت کم (کم تر از 20 درصد) می باشد. این پتانسیل تثبیت زیاد بعلت تخلیه تدریجی پتاسیم در نتیجه به هم خوردن موازنه ورود - خروج پتاسیم از این خاکها بوجود آمده است. تثبیت پتاسیم با رس درشت، مجموع سیلت و رس و میزان کل رس دارای همبستگی معنی دار و با رس ریز و مقدار سیلت خاکها فاقد همبستگی بود. این پارامتر با CEC خاکها نیز دارای همبستگی معنی دار بود (r=0.71). بعلاوه در این بررسی نشان داده شد که در 54 درصد خاکها، میزان پتانسیل قابل استخراج با استات آمونیوم که در شرایط مرطوب پس از 30 روز غرقاب اندازه گیری شد، کمتر از سطح بحرانی 115 میلی گرم بر کیلوگرم برای برنج می باشد. مقدار پایین پتاسیم قابل استفاده به اضافه ظرفیت زیاد تثبیت در این خاکها می تواند باعث مسایل تغذیه ای جدی برای کشت برنج در این خاکها گردد.

ورود فلزات سنگین به محیط زیست، عمدتا در اثر فعالیتهای کشاورزی و صنعتی، باعث تجمع تدریجی آنها در خاک های کشاورزی شده است. این امر از یک طرف موجب جذب بیشتر فلزات توسط گیاهان گشته و از طرف دیگر ممکن است در اثر ورود زه آب های حاوی این عناصر از خاک های آلوده به آب های زیرزمینی، موجب آلودگی آنها گردد. مطالعه حاضر به منظور بررسی حرکت کادمیم، مس، سرب و روی در یک خاک آهکی (از منطقه کبوترآباد در شرق اصفهان) تحت کشت گندم و گلرنگ انجام شد. آزمایش در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان با استفاده از ستون های خاک دست نخورده به قطر 22.5 و ارتفاع 50 سانتی متر صورت گرفت. به ستون ها 15 میلی گرم کادمیم، 585 میلی گرم مس، 117 میلی گرم سرب و 1094 میلی گرم روی در کیلوگرم خاک با روش محلول پاشی اضافه شد و به خوبی با 10 سانتی متر بالایی خاک مخلوط گشت. پس از دو هفته، در ستون ها بر اساس سابقه کشت مزرعه، گندم و یا گلرنگ کشت شد. در طول رشد گیاهان، زه آب خروجی از ستون ها به طور دایم جمع آوری شده و غلظت فلزات در آنها اندازه گیری گردید. پس از برداشت گیاهان، میزان قابل عصاره گیری فلزات با آب در مقطع های 10 سانتی متری ستون های خاک تعیین گردید. میزان جذب فلزات به وسیله گیاه نیز اندازه گیری شد. از نرم افزار HYDRUS- 1D برای شبیه سازی حرکت فلزات در خاک و نیز جذب آنها به وسیله گیاه استفاده شد. پارامترهای مدل با استفاده از روش معکوس (به کارگیری نرم افزار (SUFI- 2 تخمین زده شد. نتایج نشان داد که گلرنگ باعث حرکت بیشتر فلزات در خاک در مقایسه با گندم گردید. غلظت فلزات در زه آب تیمارهای کشت شده با گلرنگ بیشتر از گندم بود (p<0.05). نتایج شبیه سازی حرکت فلزات به وسیله مدل HYDRUS نشان داد که گر چه این مدل توانست برآورد خوبی از روند حرکت فلزات در خاک انجام دهد ولی مقادیر پارامترهای جذبی بهینه شده توسط آن از میزان تعیین شده در آزمایشگاه بسیار کمتر بود. این مساله نشان می دهد که مدل برای جبران در نظر نگرفتن جریان در خلل و فرج درشت خاک، مقدار پارامترهای جذب را به شدت کاهش می دهد تا بتوانند حرکت بیشتر فلزات را در خاک شبیه سازی کند. مدل HYDRUS توانست جذب کادمیم را به وسیله گندم و گلرنگ و مس و سرب را در گندم برآورد نماید، در حالی که به طور کلی میزان جذب فلزات را بیشتر از مقادیر اندازه گیری شده برآورد نمود.

ورمی کمپوست از جمله کودهای زیستی به شمار می آید که دارای اثرات فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیک فراوانی بر خاک تحت کشت گیاهان می باشد. ورمی کمپوست را می توان در کشت محصولات مختلفی از جمله گوجه فرنگی، هویج، کاهو، خیار و کلم و حتی ذرت و گندم بکار برد. هدف اصلی از اجرای این طرح بررسی مقایسه ای توان کاربرد ورمی کمپوست و کمپوست سرد بعنوان کود آلی و به منظور کاهش یا حداقل تعدیل میزان مصرف کودهای شیمیایی می باشد. دو تکرار کمپوست سرد و ورمی کمپوست هر کدام در 3 سطح 1 و 2 و 3% با خاک گلدان ها مخلوط و اقدام به کشت گوجه فرنگی (Lycopersicon sculentum, cherry) شده نتایج حاصله نشان می دهد که در تیمارهای ورمی کمپوست ارتفاع بوته بشکل معنی داری نسبت به ارتفاع بوته در گلدانهای حاوی کمپوست سرد افزایش یافته است. همچنین وزن خشک بوته ها در ورمی کمپوست نسبت به کمپوست سرد افزایش معنی داری در سطح 1% از خود نشان دادند. وزن تر انساج گیاهی بوته های گوجه در تیمار ورمی کمپوست افزایش معنی داری نسبت به تیمار کمپوست سرد از خود نشان داد. تقریبا در تمام حالات میزان آهن قابل استفاده گیاه، میزان روی قابل استفاده گیاه و میزان مس قابل استفاده گیاه در تیمار ورمی کمپوست افزایش معنی داری نسبت به تیمار کمپوست سرد از خود نشان داد. ورمی کمپوست حاوی 60% کود گاوی نیز در بیشتر صفات برتری معنی داری نسبت به ورمی کمپوست های دیگر داشته است. بطور کلی تیمارهای ورمی کمپوست در مقایسه با کمپوست سرد از مرغوبیت و باروری بیشتری برخوردار بودند.

به منظور بررسی اثرات کاربرد تنظیم کننده های رشد پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل بر برخی صفات کمی و کیفی مانند مقدار کلروفیل برگ ها، ارتفاع کانوپی، مواد خشک حاصل از سر برداری، محتوای نسبی آب برگ و تعیین طول کل، سطح، میانگین قطر ریشه ها و کیفیت ظاهری چمن تحت سه تیمار آبیاری متفاوت در چمن (Poa pratensis cv Barimpala) این پژوهش به مرحله اجرا درآمد. با این هدف بذرهای چمن پوآ رقم باریمپالا در ستون های پی وی سی با ارتفاع 60 سانتی متر و قطر 15 سانتی متر که با خاک شن - لومی پر شده بودند، کاشته شده و تا زمان کاربرد تنظیم کننده های رشد، تحت سه تیمار آبیاری (با فواصل 2، 5 و 10 روز) آب کافی دریافت نمودند. برای اجرای این تحقیق از آزمون اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی استفاده شد. نتایج نشان داد که ترینگزاپک اتیل ضمن افزایش کیفیت چمن تحت شرایط خشکی و کاهش ارتفاع کانوپی برای حدود سه هفته هیچ گونه تاثیر منفی روی طول ریشه از خود نشان نداد. کل مواد خشک حاصل از سر برداری توسط ترینگزاپک اتیل در غلظت های 200 و 100 گرم در هکتار به ترتیب حدود %41 و %47 و توسط پاکلوبوترازول در غلظت های 600 و 400 گرم در هکتار به ترتیب %58 و %53 کاهش یافت. در این آزمایش پاکلوبوترازول ضمن تاثیر ناچیز روی کیفیت ظاهری، تاثیری منفی از خود روی ریشه چمن نشان داد ضمن آنکه تاثیر ترینگزاپک اتیل در این مورد معنی دار نبود.

انتقال املاح به عنوان یک فرآیند بسیار مهم در مسایل زیست محیطی، هیدرولوژی و خاک شناسی توسط معادلات ریاضی مختلف بیان می شود. شناخت صحیح رفتار خاک در انتقال املاح بستگی به تعیین دقیق پارامترهای این معادلات دارد. روشهای مختلفی برای تعیین یا تخمین این پارامترها وجود دارد. در مطالعه حاضر 5 روش ریفای و همکاران (1956)، گوپتا و گرینکورن (1974)، الپرنس و دای (1977)، یاماگوشی و همکاران (1989) و سیمونک و همکاران (2005) برای ارزیابی انتقال یون کلر در 20 نمونه خاک سطحی مناطق مختلف با ویژگیهای فیزیکی متنوع مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. آزمایش جابجایی املاح بفرم مرحله ای و در شرایط اشباع و ماندگار در ستون های کوچک خاک دست خورده انجام گرفت. پارامترهای متوسط سرعت جریان آب در خلل و فرج خاک و ضریب پخشیدگی هیدرودینامیکی توسط هر روش تعیین و مقایسه گردید. نتایج نشان داد روش الپرنس و دای بدلیل اینکه دارای دقت بیشتری نسبت به روشهای ریفای و همکاران، گوپتا و گرینکورن، یاماگوشی و همکاران بوده و نیز پارامترهای حاصل از آن نسبت به روش سیمونک و همکاران دارای صحت بیشتری می باشند، مناسبترین روش تعیین دو پارامتر سرعت جریان آب در منافذ خاک و ضریب پخشیدگی هیدرودینامیکی از منحنی جابجایی املاح تجربی می باشد.