مجله مراقبت پرستاری و مامایی ابن سینا
سال:1398 | دوره:27 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: خارج کردن لوله سینه ای یکی از بدترین رویدادها در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه است. با وجود پیشرفت های علمی، هنگام عمل جراحی قلب باز اقدامی مؤثر برای کاهش درد ناشی از آن صورت نمی گیرد؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر آرام سازی تنفسی بر شدت درد ناشی از خارج کردن لوله سینه ای پس از عمل جراحی قلب باز انجام شده است. روش کار: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی یک سوکور به شمار می آید که در سال 1395 انجام شده است. در این مطالعه 80 بیمار تحت جراحی قلب باز که تنها یک لوله سینه ای مدیاستینال داشتند در مرکز قلب مازندران بررسی شدند و با تخصیص تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. در گروه مداخله برای آرام سازی از تمرین های تنفسی آرام و عمیق به مدت 5 دقیقه پیش از خروج لوله استفاده شد. شدت درد با مقیاس معیاری دیداری درد، قبل، بلافاصله و 15 دقیقه پس از خارج کردن لوله سینه ای سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با آزمون های رایج صورت گرفت. یافته ها: براساس نتایج، بین شدت درد در دو گروه قبل از خارج کردن لوله سینه ای اختلاف معنی داری وجود ندارد (0/84=P). همچنین میان شدت درد، بلافاصله پس از خروج لوله در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل اختلاف آماری معنی داری مشاهده می شود (0/0001=P)، اما بین شدت درد 15 دقیقه بعد از خروج لوله گروه های مداخله و کنترل اختلاف معنی داری مشهود نیست (0/21=P). نتیجه گیری: آرام سازی تنفسی تکنیکی مؤثر بر شدت درد ناشی از خروج لوله سینه ای بیماران پس از عمل جراحی قلب باز است و استفاده از این روش پیش از خروج لوله، به دلیل نداشتن هزینه، کاربری آسان و مؤثربودن توصیه می شود.

مقدمه: بستری شدن کودک در بیمارستان یکی از مهم ترین علل پیدایش اضطراب در آنهاست. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر آماده سازی برای بستری شدن بر اضطراب هنگام پذیرش کودکان سن مدرسه در مرکز آموزشی-درمانی بعثت همدان در سال 1396 است. روش کار: در این پژوهش نیمه تجربی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، 54 کودک سن مدرسه (6-12 سال) که به بخش های کودکان 1 و 2 مرکز آموزشی-درمانی بعثت همدان مراجعه کرده بودند، به صورت تصادفی سازی ساده انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و اضطراب اسپیلبرگر ویژه کودکان استفاده شد. پس از تکمیل پرسشنامه ها، در گروه مداخله برنامه آماده سازی شامل آشناکردن کودک با بخش و کارکنان، وسایل درمانی و ارائه کتابچه کارتونی به مدت 30 دقیقه ارائه شد؛ درحالی که برای کودکان گروه کنترل کارهای معمول بخش صورت گرفت. سپس هر دو گروه بار دیگر پرسشنامه ها را تکمیل کردند. داده ها نیز پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های دقیق فیشر و کای دو تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین نمرات اضطراب قبل و بعد از مداخله در گروه کنترل اختلاف معنی داری دارد (0/001=P). همچنین این میانگین در گروه مداخله، قبل و بعد از مداخله با اختلاف معنی داری همراه است (0/050=P) که این امر تأثیر مثبت مداخله را بر کاهش اضطراب کودکان سن مدرسه نشان می دهد. نتیجه گیری: آماده سازی برای بستری شدن روشی مؤثر بر کاهش اضطراب کودکان سن مدرسه است.

مقدمه: کمبود شدید پرستار و ترک شغل آنها، پژوهشگران را بر شناخت عوامل مؤثر بر حفظ پرستاران و روابط میان این عوامل متمرکز کرده است؛ از این رو هدف مطالعه حاضر تعیین ارتباط عدالت سازمانی با درهم بافتگی شغلی پرستاران در بیمارستان های آموزشی است. روش کار: در مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر، داده ها از 215 پرستار در دو بیمارستان آموزشی شهر بیرجند جمع آوری شد که به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شده بودند. به منظور سنجش متغیرهای مطالعه از مقیاس کلی درهم بافتگی شغلی Crossley و همکاران و مقیاس عدالت سازمانی Niehoff و Moorman استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نیز به کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه، آزمون تعقیبی توکی، آزمون ضریب هم بستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه در سطح معنی داری کمتر از 0/05 صورت گرفت. یافته ها: براساس نتایج، سطح درهم بافتگی شغلی پرستاران بیشتر از متوسط بود (1/07± 3/05) و مردان درهم بافتگی بیشتری از زنان داشتند (0/001>P). در مطالعه حاضر از ابعاد عدالت سازمانی، بعد عدالت تعاملی نشان دهنده بالاترین هم بستگی با درهم بافتگی شغلی است. براساس تحلیل رگرسیون چندگانه، ابعاد عدالت تعاملی و عدالت توزیعی 34/6 درصد از تغییرات درهم بافتگی شغلی را پیشگویی می کنند (0/001>P و 37/20=F). همچنین عدالت تعاملی پیشگو کننده بهتری از عدالت توزیعی برای درهم بافتگی شغلی است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، اجرای برنامه هایی برای بهبود درهم بافتگی شغلی پرستاران، به ویژه پرستاران زن با افزایش عدالت سازمانی درک شده به خصوص ابعاد عدالت تعاملی و توزیعی ضروری است.

مقدمه: تبعیت از استانداردها به آموزش مداوم پرستاران نیاز دارد. از روش های مؤثر آموزشی بر افزایش دانش و تقویت مهارت، بحث گروهی است. هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر آموزش دارودهی به روش بحث در گروه های کوچک، بر تبعیت پرستاران بخش های مراقبت ویژه از استانداردهای دارودهی است. روش کار: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 76 پرستار به صورت سرشماری از بخش های مراقبت ویژه دو بیمارستان به طور تصادفی به عنوان گروه مداخله و کنترل در نظر گرفته شدند. چک لیست استانداردهای دارودهی در 25 بخش و 53 پرسش طراحی شد. پژوهشگر با استفاده از چک لیست، تبعیت هر پرستار از استانداردهای دارودهی را در چهار نوبت قبل و بعد از آموزش به طور نامحسوس و با مشاهده مستقیم کنترل کرد. در صورت تبعیت، نمره 1 و در غیر این صورت نمره صفر به دست آمد. آموزش استانداردهای دارودهی به شیوه بحث گروهی در گروه مداخله، طی دو جلسه دوساعته انجام شد. تحلیل داده ها نیز با استفاده از SPSS نسخه 16 و آزمون های t مستقل و زوجی صورت گرفت. یافته ها: قبل از مداخله میان دو گروه، اختلاف آماری معناداری از نظر میزان تبعیت پرستاران از استانداردهای دارودهی مشاهده نشد (0/05P). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مثبت آموزش به روش بحث گروهی بر تبعیت پرستاران از استانداردهای دارودهی و اهمیت این مسئله در امر مراقبت از بیماران پیشنهاد می شود برای آموزش به پرستاران از این شیوه استفاده شود.

مقدمه: یکی از عوامل مهم تغییرات رفتاری در بیماران مزمن، به ویژه بیماران قلبی، افزایش خودکارآمدی آنهاست. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه مکانیسم های دفاعی و خودکارآمدی در بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه کننده به بیمارستان فیض شهر اصفهان در سال 1396 انجام شده است. روش کار: مطالعه حاضر توصیفی-هم بستگی و از نوع مقطعی است که جامعه آماری آن را بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه کننده به بیمارستان فیض اصفهان در نیمه دوم سال 1396 تشکیل داده اند. براساس نمونه گیری در دسترس، 150 بیمار واجد شرایط وارد مطالعه شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مشخصات دموگرافیک بیماران، سبک های دفاعی (DSQ-40) و خودکارآمدی بیماران قلبی سالیوان استفاده شد. داده ها نیز به کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه 19 و آزمون های آماری اسمیرنوف-کولموگروف، t مستقل و هم بستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: براساس نتایج، 53/3 درصد بیماران مرد و 76 درصدشان متأهل بودند. 32 درصد نیز تحصیلات زیر دیپلم داشتند. یافته ها میزان مکانیسم های دفاعی را با میانگین 28/45 ± 193/07و خودکارآمدی آنها را با میانگین در سطح متوسط نشان می دهد. با توجه به ضریب هم بستگی پیرسون، میان مکانیسم های دفاعی رشدیافته بیماران با خودکارآمدی هم بستگی مثبت و معنی داری وجود دارد (20/0=P= 0/013، r). نتیجه گیری: براساس پژوهش حاضر، میان استفاده از مکانیسم های دفاعی رشدیافته با میزان خودکارآمدی بیماران ایسکمیک قلبی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد؛ یعنی با افزایش استفاده از مکانیسم های دفاعی رشدیافته، میزان خودکارآمدی آنها ارتقا می یابد؛ بنابراین آموزش و تقویت مکانیسم های رشدیافته و کاهش مکانیسم های رشدنیافته و روان آزرده از سوی پرستاران پیشنهاد می شود.

مقدمه: یکی از مهم ترین اقدامات مراقبتی، به ویژه در مراقبت های پزشکی کودکان، مدیریت درد در کودکان دچار سوختگی است. استفاده از روش های غیردارویی به منظور کاهش درد این بیماران اهمیت دارد؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر بازی هدایت شده بر شدت درد پانسمان سوختگی کودکان انجام شده است. روش کار: در این کارآزمایی بالینی 78 کودک 3-6 ساله با وسعت سوختگی کمتر از 25 درصد که به مرکز آموزشی درمانی شهید مطهری مراجعه کردند، انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. برای گروه مداخله قبل از پانسمان، بازی هدایت شده و برای گروه کنترل، مراقبت روتین صورت گرفت. شدت درد پانسمان با ابزار FLACC و شاخص های فیزیولوژیک از جمله تعداد ضربان قلب و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی قبل و حین مداخله در دو گروه اندازه گیری و مقایسه شد. برای بررسی آماری از نرم افزار نسخه ی 20 لستفاده شد. یافته ها: دو گروه مورد بررسی حین تعویض پانسمان سوختگی از نظر شدت درد (0/041=P) و تعداد ضربان قلب (0/037=P) از نظر آماری اختلاف معنی داری داشتند و میانگین هر دو شاخص در گروه کنترل بالا بود. میانگین درصد اشباع اکسیژن خون شریانی حین تعویض پانسمان سوختگی در دو گروه اختلاف معنی دار آماری نداشت (1=P). نتیجه گیری: بازی هدایت شده به طور مؤثری درد ناشی از تعویض پانسمان سوختگی کودکان را کاهش می دهد. این تکنیک مقرون به صرفه است؛ بنابراین می توان آن را به شکلی گسترده برای مدیریت درد در کودکان دچار سوختگی استفاده کرد.

مقدمه: بیماران همودیالیزی به دلیل ماهیت مزمن و پیش رونده نارسایی مزمن کلیه و مراقبت روزانه، بیشتر به وجود مراقبان نیازمند هستند. در نتیجه این امر، مراقبان نیز در معرض طیف وسیعی از مشکلات جسمی و روان شناختی از جمله اضطراب مرگ قرار می گیرند. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل پیش بینی کننده اضطراب مرگ در مراقبان بیماران همودیالیزی انجام شده است. روش کار: در مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر (اردیبهشت تا خرداد 1397) 176 مراقب بیماران همودیالیزی به روش نمونه گیری دردسترس از مراکز همودیالیز شهر قزوین انتخاب شدند. گردآوری داده های این پژوهش به کمک پرسشنامه های مشخصات جمعیت شناختی و اضطراب مرگ تمپلر صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی شامل رگرسیون خطی چندگانه در نرم افزار SPSS نسخه 23 انجام شد. یافته ها: میانگین نمره اضطراب مرگ مراقبان، 9/18 ± 48/37 است. براساس نتایج مدل رگرسیون خطی چندگانه، جنسیت (0/05>b= 4/163، P)، نسبت مراقب با بیمار و داشتن مسئولیت مراقبت هم زمان از سایر بیماران، متغیرهای معنی دار پیشگویی کننده اضطراب مرگ هستند. با توجه به ضریب تعیین، در متغیرهای مستقل مدل رگرسیونی درمجموع 20/7 درصد از تغییرات اضطراب مرگ بیان شده است. نتیجه گیری: با توجه به نقش مهم مراقبان بیماران همودیالیزی، توجه به عوارض روان شناختی آنان از جمله اضطراب مرگ و عوامل مؤثر بر آن مهم است. براساس این متغیرها می توان از برنامه های حمایتی و آموزشی برای کنترل اضطراب مرگ مراقبان استفاده کرد.

مقدمه: سرطان رویداد تغییردهنده زندگی در کودکان و خانواده آنها محسوب می شود؛ از این رو هدف از مطالعه حاضر، اثربخشی آموزش فنون آرام سازی بر شاخص های سلامت روان و تاب آوری مادران کودکان مبتلا به سرطان خون است. روش کار: پژوهش حاضر نیمه تجربی است که در آن 30 نفر از مادران کودکان مبتلا به سرطان خون که در سال 1396 به بخش انکولوژی بیمارستان 17 شهریور کودکان شهرستان رشت مراجعه کرده بودند، به صورت تصادفی در 2 گروه آزمون فنون آرام سازی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) گنجانده شدند. سپس در 3 مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری مجدد، پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ) و مقیاس تاب آوری را تکمیل کردند. گروه آزمون فنون آرام سازی درمجموع به مدت 2 ماه (8 جلسه 2 ساعته) آموزش دریافت کرد. پس از 2 ماه پیگیری مجدد انجام شد. داده ها نیز از طریق کواریانس و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و با نرم افزار SPSS نسخه 19 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: براساس نتایج تحلیل مانکوا، آموزش فنون آرام سازی در مرحله پس آزمون در کاهش شکایت های جسمانی، اضطراب، نبود کارکرد اجتماعی و افسردگی و افزایش تاب آوری تأثیر دارد (0/01>P). همچنین نتایج تحلیل واریانس با اندازه های مکرر نشان داد که تأثیر آموزش فنون آرام سازی بر اضطراب (0/01>P)، نبود کارکرد اجتماعی و افسردگی (0/05>P)، همچنین تاب آوری (0/01>P) تا مرحله پیگیری حفظ شده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان گفت آموزش فنون آرام سازی باید جزء برنامه های درمانی برای مادران کودکان سرطانی در بیمارستان ها و مراکز مشاوره قرار بگیرد.