INTERNATIONAL CONFERENCE ON LANGUAGE, LITERATURE, HISTORY AND CIVILIZATION | Year:2023 | دوره:10 |Papers Count:21

همه سخنگویان یک زبان توانایی برقراری ارتباط زبانی را با یکدیگر دارند؛ اما هیچ یک از آن ها دقیقاً شبیه به هم صحبت نمی کنند. برخی از این تفاوت ها به دلیل تفاوت جنسیتی، تفاوت در موقعیت اجتماعی افراد ویا موارد دیگر می باشدکه در انتخاب واژه ها توسط گویندگان نمایان می شود. در پژوهش حاضر ارتباط میان تنوع به کارگیری واژگان به عنوان متغیر وابسته با در نظرگرفتن متغیر جنس در کنار طبقه اجتماعی به عنوان متغیرهای مستقل مورد بررسی قرار گرفته شده است. گردآوری داده ها به دو روش کتابخانه ای و میدانی انجام شده است. در سطح کتابخانه ای، مطالعه پژوهش های پیشین و مباحث نظری در این زمینه صورت گرفته و در روش میدانی، داده ها از طریق آزمون انشایی که دویست آزمودنی ساکن در مناطق مرکزی شهر تهران در آن شرکت داشتند، گردآوری شده است. آزمودنی ها بر اساس طبقه اجتماعی به سه طبقه (بالا، متوسط و پایین) و بر اساس جنسیت به دو گروه (دختر و پسر) دسته بندی شده اند. طبقه اجتماعی آزمودنی ها در پژوهش حاضر، بر اساس تحصیلات والدین آن ها تعیین گردیده است. با توجه به یافته های محققینی مانند لباو(1972) و برنشتاین(1975) و دیگران به منظور بررسی ارتباط ترکیب دو متغیر طبقه اجتماعی و جنسیت با انتخاب واژه در نوشتار دانش آموزان، شاخص هایی مانند واژه های قرضی، کاربرد گفتار در نوشتار، ضمیر اول شخص مفرد و نیز مجموع واژه های استفاده شده توسط آزمودنی ها در نظر گرفته شد. با استفاده از داده های جمع آوری شده و با بهره گیری از پایگاه دادگان زبان فارسی در پژوهشگاه علوم انسانی، واژه نامه بسامدی تهیه گردیده است. تجزیه و تحلیل داده ها با بهره گیری از نرم افزار SPSS17 صورت گرفت. نتایج حاصل از پژوهش حاضر، حاکی از ارتباط معنی دار ترکیب طبقه اجتماعی و جنسیت با واژگان نوشتاری آزمودنی هاست.

کتاب در وادیهای عشق اثر آندره موروآ که در قالبی اعتراف گونه نوشته شده است، مفهوم عشق را با ویژگی های متعارف با شرایط زندگی مدرن بیان می کند. موروآ به شیوه پروست به تشریح پیامد های حسادت در ارتباطی عاشقانه و تالمات روحی ناشی از تردید و بدگمانی می پردازد. این کتاب روایتی از کشمکش های روانی، سیر خاطرات راوی آگاه از اشتباهات و حسادت های بیمارگونه ای است که در صدد توجیه خود برآمده است. تعبیرش از عشق، ارضای حس خودخواهی و مالکیتی افراطی است که به حسادت تبدیل می شود. این مقاله با ساختاری توصیفی-تحلیلی و با روش کتابخانه ای در تطابق با الگوی دیاکرونیک ( در زمانی ) ویژگی های روانشناختی کتاب در وادیهای عشق را بررسی می کند.

وندهای اشتقاقی از جمله اجزای جمله هستند که زایایی زبان ها بدانها وابسته است. این مقاله نیز با هدف بررسی وندهای اشتقاقی در گویش شاهرودی برای اولین بار، انجام شده. در این مطالعه وندهای اشتقاقی به دو گروه فعلی و اسمی طبقه بندی گردید و سپس با توجه به پیشوند و پسوند بودن، مورد بررسی قرار گرفت. به جز وندهای منطبق بر فارسی معیار که در هر دو گروه وجود داشتند، پیشوندهای /de-, do-/ و /ve-/ با مفهوم (در) و (بر) به عنوان پیشوندهای فعلی این گویش معرفی شدند. همچنین گروهی از پیشوندهای فعلی با عنوان وندهای غیرفعال شناخته شدند که در تمام صورت های فعل وجود دارند ولی مفهوم یا نقش دستوری خاصی ندارند که این پیشوندها شامل: /vâ,-/, /hâ,-/ و /be-/ و تکواژگونه های مربوط به آن است. در بخش وندهای اشتقاقی اسمی نیز پسوندهای /-ā, nu/, /-uk/, /-ew/, /-le/, /-ast/ در گروه پسوندهای اسمی مختص این گویش قرار گرفتند.

بحث و بررسی پیرامون موضوعات مختلف برای تبیین مفاهیم همواره وجود داشته است. تصورات بشر درباره زمان در دوران مختلف یکسان نبوده است و در بین نظریه پردازان و فلاسفه جایگاه خاصی دارد. این تصورات در قالب آثار ادبی، هنری، فلسفی و علمی مختلفی ابراز شدند. برای تبیین جایگاه زمان در تحلیل های مبتنی بر هستی شناسی، کتاب در جستجوی زمان از دست رفته، الگوی بی نظیری از بازسازی نشانه هاست. پروست با فاصله گرفتن از ادبیات کلاسیک، زمان ذهنی را خلق می کند و رویکرد نویی را در ادبیات بنیان می گذارد. در این مقاله برآنیم تا با رویکردی تحلیلی در پدیدارشناسی زمان پروستی، مفاهیم آغاز و پایان را تبیین کنیم و نشان دهیم که این آستانه های گمراه کننده و قراردادی ناشی از فرافکنی الزام عقل به زمان است و نویسنده از خلال این جستجو، حقیقت جاودانگی را باز می یابد.

رنگ بخش مهمی از انسان می باشد جهت فهم و درک ارتباط امور واقعی و ذهنی که در طبیعت می بیند و با آن ارتباط برقرار می کند. هنرمند با این رویکرد نسبت به کارکرد هنری عنصر رنگ و خلق تصاویر هنری، از تاثیر و تأویل پذیری آن در انتقال عواطف و احساسات در مواجه با مخاطب در اثر خود استفاده می نمایند. در میان این هنرها رنگ بخش مهمی از عناصر تشکیل دهنده نمایش های آیینی-مذهبی، به خصوص تعزیه یا شبیه خوانی می باشد. کاربرد رنگ در نمایش های آیینی-مذهبی مستقیما با فضا سازی و رنگ آمیزی رویدادهای آیینی صحنه و در نهایت ارتباط با مخاطب ارتباط ناگسستنی دارد. این پژوهش به صورت موردی به تبیین کارکرد رنگ در هنر شبیه خوانی و چگونگی تقابل آنها در نمایش های آیینی-سنتی می پردازد. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی به دنبال پاسخ برای این پرسش است که چگونه رنگ می تواند در نمایش های آیینی مفاهیم مد نظر خود را به مخاطب انتقال می دهد. تاثیر استفاده از عنصر رنگ درمجالس شبیه خوانی و بررسی قابلیتهای دراماتیک آن در انتقال مفاهیم نمایشی چگونه می باشد؟ با بررسی کارکرد عنصر رنگ، بر مخاطب در نمایش های آیینی به ویژه شبیه خوانی به این مهم پی می بریم که عنصر رنگ تاثیر بسزایی در خلق و فضا سازی و انتقال مفاهیم به مخاطب را ایفا می کند. یافته های این پژوهش بواسطه بررسی روانشناختی این موضوع کمک شایانی به تبیین این کاربرد برای فهم مخاطب و ارتباط آن با نمایش های آیینی سنتی و هنر شبیه خوانی می باشد.

هایکو مهم ترین قالب شعر ژاپنی محسوب می شود و با توجه به عبور آن از مرزهای فرهنگی خود، جزو گونه های شعر کوتاه جهان نیز به شمار می آید. این گونه شعر با فرهنگ و هنر ژاپن پیوستگی عمیق دارد و با فلسفة ذن پیوند خورده است و مهم ترین ویژگی آن سادگی و ایجاز است و از چیزها همانگونه که هستند، سخن می گوید. در واقع این نوع شعر تلاش شاعرانه ای است که در حالت کشف و شهود جان شاعر را روشن می کند و در یک لحظه بر صفحه جاری می شود. مقالة حاضر قصد دارد ضمن معرفی هایکو و بیان قواعد هایکونویسی، به سیر اثرپذیری شاعران معاصر عربی و فارسی از این گونه شعر بپردازد و به این پرسش پاسخ گوید که آیا می توان اشعاری از این دست را با وجود اصالت ژاپنی در ادب عربی و فارسی هایکو نامید یا خیر؟ این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی پیش می رود و از جمله نتایج به دست آمده آن است که ترجمة هایکوهای ژاپنی به دیگر زبان ها برگردانی نسبی است که مترجمان نتوانسته اند به زبان و کلام بی توجه بمانند؛ چراکه خواننده در هر صورت از طریق برداشت ها و معیارهای سنتی خود با شعر برخورد می کند و افزون بر این، تفاوت های چشمگیری بین هایکوی ژاپنی و آنچه در عربی و فارسی تحت این عنوان سروده شده، وجود دارد که ناشی از اختلاف فرهنگ و زبان است.

در شعرمعاصر فارسی و عربی فریدون تولّلی و خلیل مطران را از جمله طلایه-داران وآغازگران درشعر نومی دانند که علاوه برآن عناصر رمانتیسم به ویژه رمانتیسم اجتماعی در شعر آنها بیشتر و برجسته تر است. عوامل محیطی، تجربه-های اجتماعی و سیاسی، مطالعات مختلف، فعالیت های گوناگون فرهنگی، ادبی و موقعیت تاریخی و اجتماعی که این دو شاعر در آن رشد کردند باعث شد رویکرد اجتماعی آنها در گرایش به رمانتیسم بیشتر شود. پژوهش حاضر بر مبنای مکتب اروپای شرقی ادبیات تطبیقی، عوامل و زمینه های شکل گیری رمانتیسم اجتماعی در شعر این دو شاعر را برشمرده و پس از آن برخی از مهم ترین مؤلفه های رمانتیسم اجتماعی را بررسی کرده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که رمانتیسم اجتماعی تولّلی بیشتر تحت تأثیر فضای تیره و خفقان آور پس از کودتای 28 مرداد 1332 است اما رمانتیسم اجتماعی مطران بیش از هر چیز متأثر از جریان مهاجرت و عواطف و افکار ناشی از دوری وطن و سرزمین مادری است. آزادی طلبی، مقابله با ظلم و جور، همدلی با محرومان جامعه، قهرمان ستایی، ملی گرایی و. . . برخی از مولفه های مشترک دو شاعر محسوب می شود، با این تفاوت که شعر تولّلی عصیانی تر و صریح تر و شعر مطران با استفاده از ظرفیت داستانی، ملایم تر و غیرصریح است.

چهره متناقضی که از شیرین در تاریخ و ادبیات وجود دارد، زمینه ایجاد سوالات بسیاری است که پژوهشگران مختلفی به آن پرداخته اند ولی در حوزه ارتباط این شخصیت تاریخی-اسطوره ای با شهرزاد قصه گو تاکنون پژوهشی صورت نگرفته است. در این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و جمع آوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای به «ساختار شکنی شخصیت شیرین و سیراستحاله آن به شهرزاد» پرداخته شده است. شهرزاد و شیرین هر دو تلاش می کنند تا الهه ای تغییرگر باشند و این نشات گرفته از سیاست و تدبیر آن هاست چون خود را به عنوان موجوداتی مدیر و مدبر باور دارند و در نهایت هر دو پیروز می شوند. خسروپرویز و شهریارنیز، همانقدر از نظر شخصیتی به هم شباهت دارند که شیرین و شهرزاد قصه گو و تمام این عوامل است که ذهن کنجکاو را به یگانگی و وحدت این دو تیپ شخصیتی هدایت می کند. دلایل متعددی از جمله: همزمانی و تعلق هر دوی آنها به دوره ی ساسانی، تکامل اسطوره شیرین در شخصیت شهرزاد قصه گو و ویژگی های اخلاقی و اجتماعی و رفتاری زن در دوره ی ساسانی، عواملی است که این فرضیه را تقویت می کند.

یکی از مشکلات مهم و اساسی در نظام آموزش و پرورش خصوصاٌ در کشور ما، به کار نگرفتن روش های تدریس جدید در آموزش است. به همین سبب کیفیت آموزشی از سطح مطلوب برخوردار نیست و دانش آموزان علاقه زیادی به تحصیل نشان نمی دهند. یکی از دلائل آن عدم آشنایی معلمان با روش های نوین تدریس در ادبیات فارسی است. پیشرفت روز افزون علوم و تحقیقات گوناگون در حیطه های مختلف حاکی از آن است که اطلاعات بشر روز به روز افزایش می یابد و مطالب جدیدی به دست می آید. امروزه هر فرد بشر ناچار از استفاده یافته های جدید است. معلم بایدباروشهای مختلف تدریس آشنا باشد و باید بدانددر کدامین موقعیت آموزشی از کدامین روش استفاده نماید. آنچه دراین مقاله خواهد آمد، نگاهی است کوتاه و گذرا به روش های نوین تدریس در ادبیات فارسی ونقد آن سخن به میان خواهد آمد. سپس نتیجه گیری بعمل آمده ودر پایان پیشنهاداتی ارائه می شود.

نوگرایی (تجددگرایی) در ایران ریشه در اوایل دوره قاجاریه دارد و پس از آن در دوره پهلوی با فراز و نشیبهایی همراه بوده است. با توجه به میراث گرانبهای معماری و ادبیات داستانی ایران مطالعه تطبیقی نحوه برخورد و همراهی آنها با جریان نوگرایی میتواند زوایای جدیدی از نحوه تعامل جامعه ایرانی با این پدیده را مشخص نماید. پژوهش حاضر در پی چگونگی تاثیر نوگرایی در معماری و داستان نویسی ایران درسالهای 32-1320 و شباهتها و تفاوتهای آن در این دو حوزه و است. روش تحقیق در این مطالعه تاریخی –,تحلیلی، تطبیقی می باشد. تاثیر آراء و آثار اروپایی، حضور افراد خلاق و جریان ساز، بکارگیری قالب های نو و انطباق با ارزش های محلی، تاثیرات متقابل با سیاست، ایجاد نهادهای صنفی و توجه به شهر و شهرنشینان از مشابهت های جریان نوگرا در این دو وادی است و پایگاه خانوادگی متفاوت افراد تاثیرگذار، اختلاف زمانی وقوع، پیوستگی ادبیات داستانی و انقطاع معماری از میراث گذشته و تفاوت در نقد یا تعامل حاکمیت همراه با نگرش متکثر ادبیات داستانی و نگاه تک سویه معماری نوگرا در این برهه از تفاوتهای جریان نوگرایی در این دو حوزه است.

یکی از مولفه های مهم شکل گیری و یا ایجاد برخی مفاهیم مشترک میراث فرهنگی مابین کشورها، هم جواری مرزهای جفرافیایی است که منجر به مبادلات فرهنگی در طول دوره های مختلف تاریخی بوده است. ایران وگرجستان در طول برخی دوره های مختلف تاریخی کشور واحد محسوب می گردید. نظیر برخی مفاهیم در قالب استفاده از طرح و نقشه خاص و مهم در تزیینات معماری و صنایع دستی اشاره نمود. فرض برآن است که شناخت و معرفی وجوه مشترک مابین دو کشور نقش مهمی در اقتصاد فرهنگی دارد و به واسطه سیاست گذاری های فرهنگی، از چنین فرصت هایی علاوه بر بهره برداری اقتصادی می توان به رشدگردشگری پایدار منطقه دست یافت. در این مقاله به روش تاریخی، مقایسه ای، ضمن اشاره مختصر به پیشینه مشترک میراث فرهنگی، بناهای تاریخی و صنایع دستی ایران و گرجستان، به معرفی گل شاه عباسی و نقش اسلیمی به عنوان یکی از نشانه های دوره صفوی و قاجار در تزیینات معماری(کاشیکاری) آرامگاه میرزا ابراهیم رضوی مشهد، مسجد شاه اصفهان، مسجد جامع تفلیس و آثار موزه هنرهای زیبا گرجستان می پردازیم. بر اساس یافته ها تداوم گل شاه عباسی و نقش اسلیمی از دوره صفوی و قاجار درکشور ایران، به صورت محسوس تری ادامه یافته است. همچنانکه موضوع خواهرخواندگی و تشکیل پرونده ثبت جهانی برخی از مفاهیم میراث فرهنگی خاص و مشترک شهرها نظیر: مجموعه حمام های تاریخی به عنوان عاملی مهم در توسعه فرهنگی وگردشگری سلامت نیز پیشنهاد می گردد.

یکی از واژه های پرتکرار در غزلیات میرزا عبدالقادر بیدل واژه ی یأس است. یأس در لغت به معنای ناامیدی است و مفاهیمی چون دلسردی، افسردگی، پوچی و واماندگی را به ذهن متبادر می کند. بسامد بالای حضور این واژه در ابیات بیدل ممکن است ناشی از نگاه یأس آلود یا اندیشه ی پوچ گرای وی تلقّی گردد، درحالی که با توجه به جهان بینی توحیدی بیدل و اندیشه های عمیق عرفانی او که در اشعارش نیز نمایان هستند، وجود چنین معانی و افکاری در اندیشه و اشعار وی دور از ذهن می نماید. مسأله اصلی در این پژوهش که به روش تحلیلی-توصیفی انجام گرفته، مفهوم شناسی واژه های یأس و ناامیدی در غزلیات بیدل است، و بر آن است که با توجه به کاربردها و مفاهیم واژه یأس در دیگر متون عرفانی، معانی مدنظر شاعر در کاربرد این واژه ها را توضیح دهد. یافته های پژوهش نشان می دهد که از لحاظ مفهوم شناسی می توان ابیات حاوی واژه یأس یا ناامیدی را در هفت دسته ی معنایی دسته بندی کرد که در هیچ یک از این دسته ها معنای لغوی و لغت نامه ای یأس منظور شاعر نبوده، بلکه این واژگان در معنایی دیگر و برای بیان اندیشه های عرفانی شاعر به کار رفته اند. بر مبنای این دسته بندی، بیدل یأس و ناامیدی را در معنای بی آرزویی و وارستگی از دو جهان، یأس در مقام فنا، یأس حاصل از ناتوانی در شناخت خداوند، یأس در معنای توکل و استغنا، یأس حاصل از موهومی جهان مادی، در معنای رهایی از حیات جسمانی و یأس حاصل از دل شکستگی در عشق و هجران به کار برده است.

روابط ایران و عثمانی یکی از پر مناقشه ترین روابط در طول دوره صفوی است. این روابط با جنگ هایی دچار خدشه شده و مشکلات متعددی را پشت سر گذاشته بود. جنگ های طولانی مدت و روابط خصمانه باعث ایجاد مشکلات متعددی برای دولت صفوی شده بود. معاهده آماسیه در دوره شاه طهماسب صفوی و سلطان سلیمان یکم و معاهده زهاب بین شاه صفی و سلطان مراد چهارم بسته شد. این دو معاهده باعث پایان جنگ بین دو کشور شدند؛ می توان گفت معاهده زهاب به مدت طولانی توانست مشکلات روابط دو کشور را حل نماید. پژوهش زیر با عنوان مقایسه تطبیقی صلح آماسیه و معاهده زهاب و تاثیر بخشی آن ها بر روابط ایران و عثمانی است که به بررسی مقایسه ای دو معاهده و تاثیر آن بر روابط دو کشور در دوره مورد نظر می پردازد تا این نتیجه حاصل شود که این معاهدات نقش چشمگیری در ایجاد صلح داشتند. مدعای اصلی نیز آنست که با مقایسه تطبیقی این معاهده به اطلاعات مفیدی در مورد نقش و اثر بخشی سیاسی این معاهدات دست خواهیم یافت که باعث روشن شدن علل اثر بخشی این معادات در روابط دو کشور خواهد شد. سوال اصلی این پژوهش بر این پایه تدوین شده است که چه نوع تغییراتی در روابط دو کشور با عقد این معاهدات انجام پذیرفته است؟ نتایج حاصله حاکی از آن است که صلح آماسیه در پایان جنگ بین دو کشور ناکام ماند و تنها با عقد صلح زهاب دوره ی پایان جنگ ها را شاهدیم. روش به کار برده شده در این پژوهش، توصیفی-تبیینی است. شیوه گردآوری داده ها کتابخانه ای است.

زبان فارسی زبان رسمی و حافظ وحدت و هویت ملی کشور ماست. بنابراین زبان آموزی در دوره ی ابتدایی از اهمیت فراوانی برخوردار است، در ایران تدریس زبان و ادبیات فارسی، عادتا با تکیه بر روش های سنتی همراه بوده و در نظام آموزشی سنتی نیز بر روش های غیر فعال تأکید می شود که در نتیجه، انگیزه و علاقة دانش آموزان برای آموختن از بین می رود، با توجه به اهمیت بحث آموزش، یکی از چالش هایی که در این حوزه مطرح است، استفاده از شیوه های تدریس فعال همراه با بازی است. آموزش لذت بخش رویکردی است که در آن دانش آموزان بازی می کنند و آموزش با شوق بیشتری انجام می گیرد. امروزه روش تدریس فعال، می تواند به عملکرد و پیشرفت بیشتر دانش آموزان کمک کند. در این مقاله با استفاده از انجام پژوهشی به" کارکرد بازی سازی در آموزش دستور زبان فارسی (مبحث ترکیب وصفی و اضافی)" می پردازیم و به همین منظور، محقق یکی از مدارس پسرانه ابتدایی منطقه یک، استان تهران را انتخاب نموده و دو کلاس را به عنوان نمونه برگزید، کلاس اول با روش تدریس سنتی و کلاس دوم با روش تدریس بازی مورد بررسی قرار گرفت، مباحث ترکیب وصفی و اضافی در تعداد جلسات مشخص در هر دو کلاس تدریس شد و در نهایت طبق آزمون به عمل آمده نتیجه ی روش تدریس همراه با بازی با میانگین 89. 1% و روش تدریس سنتی با میانگین 56. 6% قبولی اعلام گشت.

همسایگی دو کشور ایران و روسیه یا همان اتحاد جماهیر شوروی سابق از دیرباز و مراودات بازرگانی و تجاری گسترده و مسافرت ها و مهاجرت ها و گاه درگیری ها و کنش های سیاسی و نظامی بین دو کشور باعث نفوذ و رواج و افزایش کلمات روسی به زبان گیلکی شد. البته نزدیکی های قومی و ملی و اقلیتی از طریق ازدواج و خویشاوندی دو ملیت، بیشتر به تداخل واژگانی دو زبان دامن زد. واژه های روسی در زبان گیلکی در مرکز گیلان رشت (به دلیل موقعیت جغرافیایی، جاده ابریشم و روابط تجاری و اجتماعی. . . ) و کمی آن طرف تر بندرانزلی (که اسکله و یکی از بنادر تجاری مهم در دوران قاجار بوده) بیشتر نفوذ و گسترش یافته است. این سخن بدان معنا نیست که وام واژه های روسی در سایر نقاط گیلک زبان راه نیلافتند. امروزه در محاوره های روزانه گیلک زبانان و گاه ضرب المثل ها و ترانه های محلی، زندگی عادی جامعه گیلان، شاهد خودنمایی و جلوه گری واژگان بیگانه ایم. که بر اثر مرور زمان جا خوش کرده و جز بافت و بطن زبان کهن گیلکی شده اند. هدف این پژوهش بررسی و استخراج برخی واژگان و الفاظ روسی (وام واژگان روسی) در زبان گیلکی، ریشه یابی واژه های گیلکی و مقایسه ساخت اَفعال، ترکیبات و صفات در گیلکی و فارسی مدنظر است.

خود شناسی یکی از بنیادی ترین مسائل در تاریخ تفکر بشر بوده و تاکنون از جنبه های گوناگونی تحلیل و بررسی شده است. نیچه با اندیشه انکار نفس، کنش انسانی لحظه ای را به تصویر می کشد تا اساس و مبنای خودشناسی را تبیین کند و آن را در پرتو سوالی مطرح می کند که بدانیم راه و روش زندگی بازتاب ارزش های ماست، ولی این ارزش ها را چگونه خلق می کنیم و این ارزش ها چگونه شیوه زندگی ما را تبیین می کند. مارگریت یورسنار با الهام از این نگرش، خواننده اش را در یک فرآیند تکاملی با خودشناسی در مفهومی جامع آشنا می کند. براین مبنا در این مقاله برآنیم تا از خلال تحلیل رابطه بین نویسنده با خلق اثرش در شخصیت های اسطوره ای و تاریخی در مصداق پیوند هنر و هنرمند برای هویت فردی و درک خودشناسی تعریفی ارائه کنیم.

بی گمان شاهنامه فردوسی گران ترین و ارزشمندترین سند هویت ملی، فرهنگی و اجتماعی قوم ایرانی است. این اثر سترگ مجموعه باورها، اندیشه ها، اعتقادات و داشته هایی است که فردوسی از منابع مختلفی گردآوری کرده که دسترسی به آن ها امروزه بسیار دشوار و گاه ناممکن است. در پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بررسی نقش شاهنامه در فرهنگ و هویت ملی پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد که منابع فردوسی خود یکی از مهم ترین اسناد هویت ساز است. این منابع بخشی به صورت شفاهی و بخشی به صورت مکتوب بوده است. منابع فردوسی یادگار بسیار کهن فرهنگ ایرانی است. توجه به خردورزی و دین دار، عدالت خواهی و دادگستری، وجوه مختلف قهرمانی و پهلوانی، پایداری، مرزهای جغرافیایی و. . . از دیگر مواردی هستند که در شاهنامه به نحو مطلوب و پربسامدی تجلی یافته است و درمجموع «هویت ایرانی» را پدید آورده است. علاوه بر این، زبان فارسی وام دار تلاش های فردوسی در بقا آن است، زبانی که محدوده و قلمرو کاربرد آن بسیار گسترده بوده و گسترده باقی مانده است.

جامی شاعر پرکار و خوش قریحه قرن نهم ( 817-898 ه. ق )در مثنوی سلسلة الذهب ( سه دفتر و 6355 بیت)-اولین و بزرگ ترین مثنوی از مجموعه ی هفت اورنگ-به کمک آرایه های ادبی چون تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه تصاویر زیبایی خلق کرده است. مقاله ی حاضر سعی کرده به این سؤال پاسخ دهد که جامی در این مثنوی به عنوان یک مثنوی حکمی و عرفان نظری تا چه حد از آرایه های ادبی به خصوص تشبیه در دلنشین تر کردن موضوع بهره برده است؟ یافته های این مقاله که به روش کتابخانه ای و رویکرد تحلیلی انجام شده با بررسی صور خیال در این مثنوی که مهم ترین عناصر سازنده ی زبان شعر هستند و ابزار تأثیرگذاری در آفرینش تصاویر شعری به شمار می آیند، بیانگر این امر است که جامی در تصویر پردازی های خود با کمک ابزارهای بلاغی، از عناصر متعددی بهره گرفته و تشبیه ( گسترده و فشرده) مهم ترین آرایه ای است که جامی از آن استفاده کرده است. تعدادی ازاین آرایه های بلاغی در حوزه بیان( تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه) با بیان آماری در این مقاله بررسی شده تا برجستگی نقش تشبیه در این مثنوی بیشتر و بهتر مشخص گردد.

در میان تعاملات بینافردی موجود، نوع برقراری ارتباط میان فرد و دیگران که در بسترهای گوناگونی از جمله پیوندهای دوستانه، روابط عاشقانه و غیره شکل می گیرد، ریشه در نخستین فرآیند دلبستگی آن شخص نسبت به والد مراقبت کنندة خود دارد. عدم تحقق چنین روندی در محیطی سالم موجب شکل گیری احساس ناامنی و فقدان رضایت درونی در فرد می شود و اعتمادسازی عاطفی را از بین می برد. جان بالبی از جمله نظریه پردازان روان کاوی به حساب می آید که معتقد است مراحل دلبستگی در کودک، تأثیر بسزایی بر سلسله رفتار، گفتار، جهان بینی و روان فرد بزرگسال در ارتباط با محیط پیرامون خویش دارد. در پژوهش پیش رو خصوصیات گفتاری، اخلاقی و ذهنی شخصیت «پدر» در داستان کوتاه «دل ام سنگین، زبان ام تلخ» نوشتة حسین سناپور جهت تحلیل روان شناختی انتخاب شده است. مطالعة بین رشته ای حاضر قصد دارد با استناد به نظریات جان بالبی و آرای مرتبط با چنین اندیشه ای، بر پایة روش توصیفی-تحلیلی و گردآوری اطلاعات به شیوة کتابخانه ای به همراه فیش برداری از متن داستان کوتاه منتخب، به سراغ واکاوی اختلالات روانی و فردی نهفته در شخصیت «پدر» برود. در این پژوهش پس از تعریف مفاهیمی همچون نظریة دلبستگی، روش های مختلف فرزندپروری، مراحل و سبک های دلبستگی، و تبیین ماهیت اختلالات اضطراب و روان پریشی، خلاصه ای از داستان ارائه و خصوصیات روانی شخصیت مد نظر بررسی شده است. طبق نتیجة تحقیق، شخصیت آقای «خیری» از سبک دلبستگی ناایمن همراه با اضطراب و تردید رنج می برد. رابطة فرزندپروری میان «پدر» و دخترش «فتانه» از نوع مستبدانه است. همچنین در سراسر داستان نشانه هایی از اختلال اضطراب در قالب ترس و پریشانی از جدایی به همراه روان پریشی گذرا و اختلال شخصیتی پارانوئید در «پدر» دیده می شود.

از آثار شعرای کلاسیک خودمان گرفته تا سخنان و خاطرات و تاملات فیلسوفان یونانی و رومی، همه آنها دریک چیز مشترک اند. چیزی که یگانه هدف تمام این آثار است؛ اموزش راه درست زندگی و شیوه ی بهتر زیستن به انسان ها. با این که جهان مدرن و پیشرفته شده اما هنوز هم حکمت و نکات اخلاقی جهان همانند و آموزش آنها واجب است و عمل به آن ها موجب مسرت و سعادت. انسان دائما در حال ارتباط است. یا با دیگران یا با خودش و یا با جهان اطراف. شیوه برخورد و رفتار در موقعیت های مختلف است که منش یک انسان را نمایانگر می سازد. و همه این ها ریشه در برقراری ارتباط صحیح دارد. ارتباط صحیح با هرچیزی، حتی با اشیاء بی جان؛ که البته در شیوه ارتباط صحیح تا زمانی که به آن ها بها بدهیم و عشق بورزیم زنده خواهند ماند. هدف نگارنده کشف ارتباط بین ابیات شیرین سعدی با گزیده ای از جملات و پند و اندرز های فیلسوفان رواقی است. درواقع جملاتی از فیلسوفان رواقی نقل شده و در ابتدای آن ابیات یا بیتی از سعدی به مناسبت آن آورده شده است. ابیاتی و جملاتی از حکمت شیرین زندگی.

بابافغانی شیرازی شاعر غزل سرای اواخر قرن نهم و اوایل قرن دهم هجری است. شعر فارسی در قرن نهم به اشباع مضمونی و بوطیقایی رسیده بود به طوری که شاعران دیگر نمی توانستند در سبک موسوم به عراقی شعری با طراوت و مبتکرانه بسرایند. «سبک هندی» یا «طرز تازه» جریانی در شعر فارسی که در فاصله سال های 900 تا 1200 ق پدید آمد. درباره منشا طرز تازه که در قرن حاضر سبک هندی نام گرفت سه دیدگاه وجود دارد: دیدگاه نخست ریشه های این سبک را در شعر برخی شاعران گذشته «از قرن ششم به بعد» جستجو می کند. دیدگاه دوم موطن اصلی این سبک را سرزمین هند می داند. دیدگاه سوم سبک این دوره را تلفیقی از دو گونه زیبایی شناسی ایرانی و هندی می داند. چندین شاعر نامدار در سبک هندی دیوان های جداگانه ای در تتبع بابافغانی ترتیب داده اند، لذا می توان بر اساس کمیت و کیفیت نظیره های فغانی تاثیر دوران ساز وی را تا حد بسیار زیادی پذیرفت. اثرپذیری صائب تبریزی به عنوان برجسته ترین نماینده سبک هندی در ایران، از بابافغانی، نشان دهنده محیط گسترده تاثیر فغانی بر شعر پس از خود می باشد.