افزایش جهانی شدن و سطح پیچیدگی زنجیره های تأمین، آن ها را در برابر اختلالات و آشوب های محیطی بیشتر از هر زمان دیگری آسیب پذیر کرده است. با وجود این، روش های سنتی مدیریت ریسک نمی توانند زنجیره های تأمین را در مواجهه با آشوب ها و اختلالات یاری کنند، چرا که رویدادهای غیرمنتظره و ناگوار به دلیل پیش بینی ناپذیری و عدم قطعیتی که در آن ها وجود دارد می-توانند اثرات جبران ناپذیری بر زنجیره های تأمین بگذارند و حتی ماهیت وجودی اعضای این زنجیره ها را تهدید کنند. در چنین شرایطی کلید موفقیت و بقای عملیات زنجیره تأمین در دستیابی به تاب آوری زنجیره تأمین است. از سوی دیگر، زنجیره های تأمین خدمات درمانی از مهم ترین و حیاتی ترین بخش های هر جامعه ای هستند و بنابراین مسئله تاب آوری برای چنین زنجیره هایی از اهمیت دوچندان برخوردار است. اما سازمان ها و به ویژه سازمان های ارائه دهنده خدمات درمانی، نمی توانند و نباید به صورت جزایری ایزوله و دورافتاده و به شکلی مستقل از سایر اعضای زنجیره تأمین عمل کنند، چرا که همکاری و استفاده از منابع خارجی برای دستیابی به تاب آوری زنجیره تأمین بسیار حائز اهمیت هستند. در همین راستا، این پژوهش با این هدف انجام شد که نقش سرمایه اجتماعی زنجیره تأمین و ابعاد سه گانه آن به نام های سرمایه رابطه ای، سرمایه ساختاری و سرمایه شناختی زنجیره تأمین را بر روی تاب آوری زنجیره تأمین بررسی کند. مدل تحقیق و فرضیات آن توسط حداقل مربعات جزئی مدل سازی معادلات ساختاری تحلیل و بررسی شدند. یافته های این پژوهش نشان داد که سرمایه ساختاری تأثیری مستقیم و مثبت بر روی سرمایه شناختی دارد. هم چنین تأیید شد که هر دوی سرمایه های ساختاری و شناختی زنجیره تأمین بر روی سرمایه رابطه ای زنجیره تأمین تأثیر مستقیم و مثبت دارند. علاوه بر این رابطه ای مستقیم و مثبت میان سرمایه رابطه ای زنجیره تأمین و تاب آوری زنجیره تأمین پیدا شد ولی ارتباط مستقیمی بین دو بعد دیگر یعنی سرمایه شناختی و سرمایه ساختاری با تاب آوری زنجیره تأمین یافت نشد. در نهایت مشخص شد که سرمایه ساختاری و سرمایه شناختی با تأثیر بر روی سرمایه رابطه ای، تأثیراتی غیرمستقیم و مثبت بر تاب آوری زنجیره تأمین دارند.