در این مطالعه، درباره اثرات تزریق درون هیپوکامپی عوامل آدرنوسپتوری، روی اختلال حافظه ناشی از ایمی پرامین در موش های صحرایی (rat) تحقیق شده است. ایمی پرامین (2-8 µg/rat)، تاخیرهای به خاطرآوری (memory retention latencies) را در تمرین اجتنابی غیرفعال (passive avoidance) کاهش داد. تزریق فنیل افرین (0.05 µg/rat) که یک آگونیست α1 آدرنوسپتور است و پرازوسین (0.5 µg/rat) که یک آنتاگونیست α1 آدرنوسپتور است. اثرات ایمی پرامین را تغییر نداد. مقادیر پایین فنیل افرین (0.005,0.015 µg/rat)، بر خلاف مقادیر بالاتر دارو (0.025,0.05 µg/rat)، به خاطرآوری را کاهش داد. پیش تیمار با پرازوسین (0.5,1 µg/rat)، اثر فنیل افرین را تغییر نداد، در حالی که پرازوسین به تنهایی، تاخیرهای به خاطرآوری را کاهش داد. یوهمبین (0.5,1 µg/rat)، یک آنتاگونیست α2 آدرنوسپتور، اختلال حافظه یا پاسخ رفتاری ناشی از ایمی پرامین را کاهش داد، در حالی که آگونیست –α2 آدرنوسپتور، کلونیدین (0.08 µg/rat)، اثر دارو را تغییر نداد. کلونیدین به تنهایی (0.15,0.3 µg/rat) تاخیرهای به خاطرآوری را کاهش، اما یوهمبین (1,2 µg/rat)، آن را افزایش داد. پیش تیمار با یوهمبین، اثر کلونیدین را کاهش داد. نتیجه گرفته می شود که مکانیسم (های) α2 آدرنوسپتوری، احتمالا در اختلال حافظه ناشی از ایمی پرامین، نقش دارند.

در این تحقیق اثر داروهای موثر بر گیرنده های آلفا آدرنرژیک بر روی بی دردی ناشی از تجویز محیطی ایمی پرامین، با آزمایش فرمالین در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفته است. تجویز داخل صفاقی (IP) دوزهای مختلف ایمی پرامین (10-80 mg/kg) اثر ضد درد وابسته به دوز را نشان می دهد اما تزریق داخل بطن مغزی (ICV) ایمی پرامین (1, 5, 10 μg/rat) فاقد اثر است. از طرف دیگر تزریق ICV آگونیست گیرنده آلفا-2 آدرنرژیک، کلونیدین، با دوزهای (0.05 -0.8 μg/rat) نیز موجب بروز بی دردی در هر دو فاز آزمایش فرمالین گردید. به علاوه تجویز ICV کلونیدین منجر به تشدید پاسخ بی دردی ناشی از  دوزهای مختلف ایمی پرامین (10, 20, 40 mg/kg) می گردد. تجویز ICV آنتاگونیست گیرنده آلفا -2 آدرنرژیک، یوهمبین، (2 μg/rat) پاسخ ضد درد دوز کم ایمی پرامین (10 mg/kg IP) به علاوه کلونیدین (0.05 μg/rat, ICV) را کاهش می دهد اما بر بی دردی ناشی از تجویز دوزهای بالاتر ایمی پرامین (20, 40 mg/kg, IP) به تنهایی و یا به علاوه کلونیدین (0.05 μg/rat, ICV) بی تاثیر است. لازم به ذکر است که یوهمبین خود به تنهایی فاقد هر گونه اثری در آزمایش فرمالین می باشد. از طرف دیگر تجویز ICV آگونیست گیرنده آلفا -1 آدرنرژیک، فنیل افرین (0.07-1.5 μg/rat) باعث بروز بی دردی در هر دو فاز آزمایش فرمالین می شود اما اثری بر بی دردی ناشی از دوزهای مختلف ایمی پرامین ندارد. تزریق آنتاگونیست رسپتور آلفا -1 آدرنرژیک، پرازوسین (0.5, 1, 2 μg/rat) نیز به صورت ICV نه تنها تفاوت معنی داری با گروه کنترل در آزمایش فرمالین ندارد بلکه فاقد هر گونه اثری بر دوزهای مختلف ایمی پرامین می باشد اما تجویز یوهمبین (2 μg/rat, ICV) همراه با پرازوسین (0.5 μg/rat, ICV) موجب مهار بیشتر اثر دوزهای بالاتر ایمی پرامین (20, 40 mg/kg, IP) به تنهایی و یا به علاوه کلونیدین (0.05 μg/rat, ICV) می گردد. با توجه به یافته های فوق به نظر می رسد که رسپتورهای آلفا آدرنرژیک در بی دردی ناشی از ایمی پرامین دخیل می باشند

سابقه و هدف: این مطالعه بدین منظور طراحی شد تا ماهیت گیرنده ای آلفا و بتا- آدرنرژیک عروق کپسول خلفی مفصل زانوی خرگوش را در شرایط التهاب حاد بررسی کند. مقایسه نتایج حاصل از این بررسی با یافته های مطالعات قبلی مربوط به مفصل طبیعی، هرگونه تغییر احتمالی در پروفیل گیرنده های آدرنرژیک به علت فرآیند التهاب را مشخص خواهد نمود. مواد و روش ها: آزمایش بر روی 30 خرگوش نژاد سفید نیوزیلند تحت بیهوشی پنتوباربیتال سدیم که به دو گروه آلفا و بتا تقسیم شدند انجام گرفت. از دستگاه جریان سنج لیزری برای اندازه گیری جریان خون کپسول مفصلی پشتی زانو استفاده شد. داروهای آلفا و بتا آگونیست در حضور و غیاب آنتاگونیست های مربوطه، به داخل شریان تزریق شده تا وارد عروق مفصلی شوند. التهاب حاد با تزریق کاراگینین داخل مفصلی انجام شد. عصب خلفی نیز توسط استیمولیتور تحریک گردید. یافته ها: تحریک الکتریکی عصب مفصلی خلفی منجر به تنگ شدن عروق شد که با مصرف فنتول آمین و یوهمبین این اثر معکوس و رگ گشاد شد. منحنی های دوز- پاسخ برای تزریق داخل شریانی آگونیست های آلفا- آدرنرژیک ترتیب روبرو آدرنالین= فنیل افرین= کلونیدین، را برای توانمندی آنها نشان داد. منحنی دوز- پاسخ آدرنالین بامصرف آنتاگونیست ها به سمت راست منحرف شد که قدرت این مواد دارای ترتیب فنتول آمین- یوهمبین- پرازوسین، بود؛ در این مرحله از آزمایش، یک پاسخ مساوی برای گیرنده های آلفا یک و آلفا دو- آدرنرژیک در عروق مفصل زانوی خرگوش دارای التهاب حاد وجود داشت. در دو گروه دیگرحیوان، که تنگ شدگی عروق ناشی از تحریک عصب در آنها بعد از تجویز فنتول آمین به گشاد شدگی عروق تبدیل شده بود، این گشاد شدگی به طور کامل به وسیله پروپرانولول مهار شده و تا حدود 50 درصد نیز بوسیله آتنولول کاهش پیدا کرد. منحنی های دوز- پاسخ به تزریق داخل شریانی آگونیست های بتا- آدرنرژیک ترتیب: ایزوپرنالین > دوبوتامین= سالبوتامول را از نظر توانمندی نشان داد. منحنی دوز – پاسخ مربوط به ایزوپرنالین به وسیله مصرف آنتاگونیست های بتا- آدرنرژیک به سمت راست منحرف شد که قدرت مواد برای این عمل دارای ترتیب پروپرانول > آتنولول بود. این پژوهش هم چنین نشان داد، که پاسخ مساوی برای بتا-1 و بتا -2 آدرنرژیک در عروق خونی مفصل زانوی خرگوش با التهاب حاد وجود دارد. نتیجه گیری: روی هم رفته در مقایسه با پژوهش های قبلی انجام شده روی مفصل سالم که پاسخ های گیرنده های آلفا -2 و بتا -1 آدرنرژیک غالب بود، التهاب حاد منجر به تغییر پاسخ گیرنده های آدرنرژیک از آلفا -2 به آلفا -1 و از بتا -1 به بتا -2 می شود.  

مطالعات قبلی نشان داده اند که سیستم نورآدرنرژیک در اثرات بی دردی و همچنین القاء و بیان وابستگی فیزیکی به او پیوئید ها مداخله دارند. هدف از مطالعه ی حاضر مشخص کردن این نکته است که آیا سیستم آلفا- آدرنرژیک در بروز خواص پاداشی او پیوئیدها به روش ترجیح مکان شرطی شده درموش کوچک آزمایشگاهی ماده نقش دارد یا خیر؟(نتایج قبلی نشان داده است که جنسیت بر اثرات پاداشی مورفین بی تاثیر است). نتایج نشان داد که، دوزهای مختلف مورفین (8-0/5 mg/kg) به صورت زیر جلدی، توانست ترجیح مکان شرطی شده وابسته به دوزی را از خود نشان دهد . فنیل افرین(آگونیست گیرنده های آلفا- آدرنرژیک) در دوزهای 3% mg/kg ، 0.1 و 3/0 به صورت داخل صفاقی سبب کاهش بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین گردید. در حالی که تجویز داخل صفاقی آنتاگونیست گیرنده های آلفا- یک آ درنرژیک یعنی پراوازوسین(0.1, 0.05, 0.01 mg/kg)  انرژی بر بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین نداشت. تجویز کلونیدین (آگونیست گیرنده های آلفا- دو آدرنرژیک) در دوزهای 0.001،0.0005،0.0001 mg/kg ، سبب کاهش بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین گردید. این در حالی بود که آنتاگونیست گیرنده های آلفا- دوآدرنرژیک یعنی یوهمبین، اثری بر بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین نداشت. تجویز فنیل افرین در روزهای آموزش به همراه مورفین در دوزهای 3%، 0.1 و 3/0 سبب افزایش معنی دار کسب ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین گردید. تجویز پرازویسن(0.1, 0.05, 0.01 mg/kg)  سبب کاهش معنی دار کسب ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین گردید. استفاده از کلونیدین (0.0001،0.0005،0.001 mg/kg) سبب کاهش معنی دار کسب ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین شد. تجویز یوهمبین(0.05, 0.01, 0.005 mg/kg)  سبب افزایش کسب ترجیح مکان شرطی ناشی از مورفین گردید. هیچ کدام از داروها اثر القاء ترجیح یا تنفر مکان شرطی شده را از خود نشان نداده اند. از این آزمایشات نتیجه می گیریم که داروهای مؤثر بر گیرنده های آلفا- آدرنرژیک می توانند بر هر دو پدیده ی کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین مؤثر باشند.

سابقه و هدف: نشان داده شده است که التهاب حاد منجر به تغییر در گیرنده های عروقی آدرنرژیک که واسطه عمل سیستم سمپاتیک در تنظیم جریان خون مفصلی می باشند، از اکثریت آلفا -2 به تساوی آلفا -1 و آلفا 2 می گردد. در تحقیق حاضر اثر انقباضی سیستم عصبی سمپاتیک بر عروق مفصلی و تغییرات احتمالی در پروفیل گیرنده های آلفا آدرنرژیک در اثر التهاب مزمن مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روشها: برای این منظور در 21 خرگوش نر نژاد سفید نیوزیلندی به روش ایجاد التهاب توسط آنتی ژن (Antigen-Induced Arthritis=AIA) در مفصل زانو التهاب مزمن ایجاد شد. در روز آزمایش پس از اعمال جراحی، شریان کاروتید حیوان جهت ثبت فشارخون و ورید ژوگولار جهت تزریق داروی بیهوشی تکمیلی در حین آزمایش کانول گذاری گردید و پس از برداشتن قلوی میانی عضله دو قلو دسترسی به کپسول پشتی مفصل زان و امکان پذیر گشته و توسط یک جریان سنج لیزری جریان خون آن ثبت گردید.یافته ها: تحریک الکتریکی این عصب منجر به کاهش 24.6±5.6 درصد در جریان خون گردید که توسط فنتولامین (آلفاآنتاگونیست) پاسخ مذکور مهار و به افزایش 2.5±2.1 درصدی در جریان خون مفصلی تبدیل گردید. پرازوسین (آلفا -1 آنتاگونیست) کاهش جریان ناشی از تحریک عصب را به 11.8±4.1 درصد و یوهمبین (آلفا -2 آنتاگونیست) این کاهش را به 10.9±12.4 درصد رساند. تزریق سه داروی آدرنالین (آلفاآگونیست)، فنیل افرین (آلفا -1 آگونیست) و کلونیدین (آلفا -2 آگونیست) منجر به کاهش جریان خون مفصلی به ترتیب اثر «فنیل افرین = کلونیدین < آدرنالین» گردید. در مطالعات قبلی در مفصل سالم و دچار التهاب حاد تحریک عصب پشتی مفصل با همین شدت به ترتیب 36.5±4 و 9.9±2.25 درصد کاهش در جریان خون ایجاد کرده بود که نشان دهنده تضعیف نقش سیستم عصبی سمپاتیک در کنترل جریان خون مفصل در التهاب حاد است.نتیجه گیری: بطور کلی یافته های این تحقیق نشان داد که با مزمن شدن التهاب نقش سیستم عصبی سمپاتیک در تنظیم جریان خون مفصلی تا حد زیادی احیا گردیده و هر دو گیرنده های آلفا-1 و آلفا-2 تقریبا به یک نسبت در عروق مفصل زانوی دچار التهاب مزمن وجود دارند.

هدف: هدف این تحقیق بررسی تاثیر پرازوسین )آنتاگونیست گیرنده های α1 آدرنرژیک(، یوهمبین )آنتاگونیست گیرنده های α2 آدرنرژیک(، بیکوکولین )آنتاگونیست گیرنده های (GABAA)، CGP35348 )آنتاگونیست گیرنده های (GABAB و لیدوکایین (مسدد کانال سدیم) بر خاصیت ضد درد کابارمازپین در هر دو فاز آزمون فرمالین، در موش کوچک سفید آزمایشگاهی نژاد NMRI بود. روش: در این مطالعه تجربی - مداخله ای اثر ضد درد کاربامازپین، پرازوسین، یوهمبین، بیکوکولین، CGP35348 و لیدوکایین با تزریق داخل صفاقی این داروها در آزمون فرمالین مورد ارزیابی قرار گرفت. به علاوه تاثیر داروهای فوق بر اثر ضد درد کاربامازپین نیز بررسی گردید. از آزمون فرمالین به عنوان یک مدل درد مزمن استفاده شد. در این مدل، فرمالین 0.5 درصد به عنوان یک ماده محرک دردزا به کف پای موش سوری تزریق گردید و به رفتار حیوان در قبال تزریق فرمالین داده شد. داده های مربوط به دقایق صفر تا پنج به عنوان معیارهای اندازه گیری درد حاد و دقایق 15 تا 60 به عنوان معیار اندازه گیری درد مزمن در نظر گرفته شدند. یافته ها: تزریق داخل صفاقی مقادیر متفاوت کاربامازپین 3)، 5، 7، 15 و (mg/kg 30، لیدوکایین 5)، 10 و (mg/kg 20، پرازوسین 0.125) و 0.25، (mg/kg 0.5، یوهمبین 0.25)، 0.5 و (mg/kg 1، بیکوکولین 1)، 3 و (mg/kg 5 و CGP35348 100) و (mg/kg 200 در هر دو فاز آزمون فرمالین اثرات ضد درد داشت. هیچ یک از این داروها به استثنای لیدوکایین، تاثیری بر پاسخ ضد درد کاربامازپین نداشت. تجویز همزمان لیدوکایین اثر ضد درد کاربامازپین در فاز اول آزمون فرمالین را تقویت کرد، اما بر فاز دوم تاثیری نداشت. البته ذکر این نکته لازم است که تجویز بیکوکولین (mg/kg 0.75) به بروز هیپرآلژزیا در فاز دوم آزمون فرمالین منجر گردید، که احتمالا به علت انسداد گروهی از گیرنده های GABAA و در نتیجه القای درد می باشد. نتیجه گیری: با توجه به اثر لیدوکایین بر کاربامازپین در فاز حاد، می توان نتیجه گرفت که دست کم بخشی از اثرات ضد درد کاربامازپین در فاز اول با ساز و کار کانال های سدیمی مرتبط می باشد.

مقدمه: آمی تریپتلین و سایر ضد افسردگی های سه حلقه ای بطور وسیعی در دردهای مزمن انسان مورد استفاده قرار می گیرند. این مصارف شامل دردهای نوروپاتیک که به همراه ضایعاتی در اعصاب محیطی یا مرکزی است.مواد و روشها: در مطالعه حاضر اثر یوهمبین (آنتاگونیست آلفا2 آدرنرژیک) و کتانسرین (آنتاگونیست زیر گروه 2 گیرنده های سروتونرژیک) بر بیدردی محیطی ناشی از آمی تریپتلین در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها و نتیجه گیری: تجویز موضعی آمی تریپتلین به تنهایی در دوزهای (16 , 8 , 4 mg/kg) سبب بیدردی وابسته به دوز گردید. یوهمبین ، آنتاگونیست گیرنده آلفا (2) آدرنرژیک (2mg/kg) سبب کاهش پاسخ ناشی از آمی تریپتلین ولی کتانسرین (آنتاگونیست گیرنده سروتونرژیک با دوز 1mg/kg) سبب کاهش پاسخ ناشی از آمی تریپتلین گردید که بنظر می رسد کتنسرین سبب افزایش آستانه درد گردیده است . همچنین آزمایشات حاکی از نقش گیرنده آلفا دو آدرنرژیک در بیدردی محیطی ناشی از آمی تریپتلین می باشد.

مقدمه: اکسی توسین یکی از نوروپپتیدهای فعال در دستگاه عصب مرکزی است. در این تحقیق اثر تزریقی نالوکسان (آنتاگونیست گیرنده های اوپوئیدی) ویوهمبین (آنتاگونیست گیرنده های آلفا-2 آدرنرژیک) بر خاصیت ضد دردی اکسی توسین در هسته لوکوس سرولئوس مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: بدین منظور از موش های رات نر بالغ از نژاد Wistar استفاده شد. حیوانات به گروه های دریافت کننده سالین، اکسی توسین (3nmol/2ml) + اکسی توسین، یوهمبین (3.3nmol/2ml) + اکسی توسین، یوهمبین + نالوکسان + اکسی توسین تقسیم شدند. داروها توسط سرنگ هامیلتون در هسته لوکوس سرولئوس تزریق گردید. دو تست صفحه داغ (Hot Plate) و پس کشیدن دم (Tail Flick) جهت ارزیابی درد بکار رفت.یافته ها: این تحقیق نشان داد که تزریق اکسی توسین در هسته لوکوس سرولئوس زمان پاسخگویی به محرک های حرارتی را در هر دو تست افزایش می دهد. تزریق نالوکسان، یوهمبین و تزریق توام آنها توانست اثر ضد دردی اکسی توسین را مهار کند.نتیجه گیری: به نظر می رسد اکسی توسین از طریق هسته لوکوس سرولئوس اثر تسکینی بر درد حاد دارد و احتمالا بواسطه مجموعه گیرنده های اوپیوئیدی و گیرنده های آلفا- 2 آدرنرژیک این عمل را انجام دهد.

سابقه و هدف: ترکیبات ایمیدازولینی جزو داروهایی هستند که خواص درمانی متعددی را به آنها نسبت می دهند. پرمصرف ترین داروی این گروه کلونیدین است که گیرنده a 2 را تحریک می کند. این دارو پایین آورنده فشارخون است و خاصیت ضد دردی دارد و چون دارای ساختمان ایمیدازولینی است، اثرات متعدد آن را به گیرنده های ایمیدازولینی نیز نسبت می دهند. بنابراین در این تحقیق بر آن شدیم که اثرات ضد درد کتوکونازول را که ساختمان ایمیدازولینی دارد مورد بررسی قرار دهیم.مواد و روش ها: مطالعه بر روی موشهای صحرایی نر از نژاد ویستار با وزن تقریبی 250-220 گرم انجام شد. موش ها در گروههای شش تایی که شامل سه گروه شاهد و سیزده گروه مورد آزمایش بودند قرار گرفتند و سنجش درد به طریق تست فرمالین انجام شد. میزان مصرف کتوکونازول از طریق روش مقدار دارو - پاسخ به دست آمد و با آنتاگونیست های مختلف (a 2، (I2, I1 محل اثر احتمالی کتوکونازول تعیین شد.یافته ها: نتایج نشان دهنده اثر بی دردی کتوکونازول با مقدار مصرف مشخص بود. محل عملکرد دارو روی گیرنده های I2 است و از آنجا که گیرنده های ایمیدازولینی وابسته به گیرنده های a 2 عمل می کنند، از آنتاگونیست a 2 (یوهمبین) در مقابل کتوکونازول استفاده شد که هیچ تغییری در اثرات ضد درد کتوکونازول ایجاد نکرد. همچنین آنتاگونیست I1 (افارکسان) بی اثر بود. اما بنازولین لیگاند (I2) توانست جلوی اثرات بیدردی کتوکونازول روی سنجش درد فرمالین را بگیرد.نتیجه گیری: کتوکونازول داروی ایمیدازولینی است که اثرات ضد قارچ و مهار کننده سنتز هورمون های گونادی دارد و دارای اثرات ضد درد نیز هست که این اثر کتوکونازول احتمالا از طریق گیرنده های I2 اعمال می شود.