نخستین گام برای یادگیری آکادمیک یک زبان، معمولا فراگرفتن قواعد و دستور آن زبان است و زبان آموزی که با روشهای معمول دانشگاهها و موسسات آموزشی ما به یادگیری زبان عربی اقدام می کند، قطعا صرف و نحو، ابتدایی ترین آموخته های اوست. اما باید دانست تا زمانی که این قواعد در قالب محفوظات- آن هم تنها با تکیه بر کتابهای صرف و نحو قدیمی- به زبان آموز القا شود، نه تنها خیلی زود فراموش می شود، بلکه ملال آور نیز خواهد بود. برای از بین بردن این نقیصه در آموزش می توان به تحلیل تطبیقی دو زبان پرداخت زیرا تحلیل تطبیقی زبانشناسی بین بخشهایی از زبان مادری و زبان دوم به تثبیت معلومات در ذهن زبان آموز کمک می کند و او را در هر دو زبان توانمندتر می سازد.یکی از انواع جملاتی که در دو زبان عربی و فارسی بسیار به کار می رود جملات مقایسه ای است که در عربی غالبا از «افعل تفضیل» و در فارسی از «صفات برتر و عالی» برای ساختن آنها استفاده می شود.با مقایسه ای میان این نوع جملات در دو زبان به نکات ظریفی دست می یابیم که به ندرت در کتابهای صرفی و نحوی که غالبا برای آموزش زبان عربی به روش سنتی به آنها تکیه می شود یافت می شوند و این کتابها قاصرتر از آنند که به زبان آموزان برای ترجمه بسیاری جملات از فارسی به عربی یا بالعکس کمکی کنند.از جمله این نکات این که در تعریف رایج، «افعل تفضیل» در عربی برای مقایسه بین دو چیز یا دو کس به کار می رود و برای همه جمله ها قابل تعمیم نیست. زیرا گاه اصلا مقایسه ای در کار نیست و گاه برای بیان حدود امری به کار می رود.دیگر این که تفاضل و مقایسه در روساخت برخی جمله ها هست، اما در ژرف ساخت آنها نیست. همچنین «من» تفضیلیه می تواند مجرورهای مختلفی بپذیرد؛. نکات و ظرایف دیگری نیز هست که در مقاله به تفضیل به آنها پرداخته شده است.هدف از نگارش مقاله حاضر این است که این نکات را به منظور ارایه راهکاری برای ساختن افعل تفضیل در هر دو زبان معرفی نماید و نیز ثابت کند که افعل تفضیل در موارد زیادی در روساخت جملات نمود دارد ولی در ژرف ساخت خاصیت تفضیلی آن تقریبا از بین رفته است.