علوم پزشکی رازی
سال:1384 | دوره:12 | شماره:47 |تعداد مقالات:33

سندرم(Thrombocytopenia-Absent Radii)TAR  با کاهش پلاکت و هیپوپلازی یا نبودن دو طرفه استخوان رادیوس در زمان نوزادی مشخص می شود. سایر اندام های بیمار طبیعی هستند. این سندرم بیماری نادری است که به صورت اتوزومال مغلوب به ارث می رسد، پیش آگهی بیماری به شدت خونریزی در ماه اول زندگی بستگی دارد. در این مقاله 3 کودک مبتلا به سندرم TAR معرفی می شوند. هر 3 بیمار در زمان نوزادی و در بدو تولد میکروملیای دو طرفه استخوان اندام فوقانی، ساعد کوتاه و منحنی شکل و ساعد هیپوپلاستیک داشتند. این علایم همراه با ترومبوسیتوپنی شدید نشان دهنده سندرم TAR است. هر 3 کودک در زمان نوزادی و 1 سال اول زندگی خونریزی های متعدد داشتند، ولی در حال حاضر وضع عمومی رضایت بخش دارند. برای بیمار اول در سن 7 ساگی پروتز تعبیه شد و 2 بیمار دیگر نیز زنده هستند و پیگیری می شوند.

زمینه و هدف: کمبود ویتامین K یکی از علل شایع کواگولوپاتی و خونریزی در بیماران تحت درمان طولانی مدت با آنتی بیوتیک می باشد. تحقیق حاضر با هدف تعیین فراوانی اختلالات انعقادی ناشی از کمبود ویتامین K و ریسک فاکتورهای ایجاد آن در کودکان 3 ماهه تا 16 ساله تحت درمان طولانی مدت با آنتی بیوتیک که در بخش کودکان و مراقبت های ویژه کودکان بستری بودند، انجام گرفته است.روش کار: تحقیق حاضر به صورت آینده نگر و مقطعی بر روی 81 کودک 3 ماهه تا 16 ساله تحت درمان طولانی مدت با آنتی بیوتیک انجام گرفته است. یافته ها: در این تحقیــق 25 کودک از 81 کــودک مورد مطالعه (86/30%)، دچار هیپوپروترومبینمی شدند. کواگولوپاتی در کودکان 3 ماهــه تا 1 سال(33/33%)، کودکان مبتلا به سو تغذیه شدید(50%)، کودکان تحت درمان طولانی مدت با آنتی بیوتیک (≥ 10 روز)(36/36%)، کودکان بد حال که در ICU ((Intensive Care Unite بستری بودند (61/47%)، کودکانی که از طریق رگ تغذیه می شدند (45/45%) و کودکان تحــت درمان بـا آنتی بیوتیک هــای بتالاکتــام بــا زنجیره جانبی NMTT (N-Methyl thiotetrazone) به همراه گلیکوپپتید به طور شایع تر (54/40%) رخ داده بود. نتیجه گیری کلی: پیشنهاد می شود که پروفیلاکسی با ویتامین K در کودکان با شرایط فوق به منظور پیشگیری از مورتالیتی و موربیدیتی انجام گردد. 

زمینه و هدف: ویروس (Human T-cell Lymphotropic Virus type-1) HTLV-1 از گروه رتروویروس هــا اســت کــه عامــل شناختــه شــده بیمــاری لوسمــی سلــول T بزرگســالان ( Adult Tcell leukemia/lymphoma=ATLL ) و بیماری میلوپاتی وابسته به ویروس HTLV-1 ، فلج اسپاستیک حاره ایی (HAM/TSP = Associated Myelopathy/Tropical Spastic Paraparesis – HTLV1) می باشد. یکی از روش های عمده انتقال این ویروس از طریق دریافت فراورده های خونی است. این مطالعه به منظور دست یابی به شیوع ویروس فوق در بیماران تالاسمی ساکن در شهر تهران که به صورت مستمر خون دریافت می کنند، انجام شده است. روش کار : ایــن مطالعــه توصیفــی از نــوع مقطعــی بــــر روی 175 مــــورد بیمـــار تالاسمــی، شامل 101 بیمار مذکر و 74 بیمار مونث صورت گرفت. سرم های بیماران به روش (Enzyme Linked Immunosorbent Assay) ELISA مورد غربالگری Anti HTLV-1 قرار گرفتند. موارد مثبت در آزمایشات غربالگری اولیه به روش Western blot تایید و تعیین تایپ شدند. نتایج توصیفی حاصله با استفاده از آزمون آماری کای دو (Chi Square) در دو جنس مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: شیوع Anti HTLV-1 در کل بیماران مورد مطالعه برابر با 3/6%، در بیماران مذکر، 9/6% و در بیماران مونث، 4/5% بود. در این مطالعه اختلاف شیوع آنتی بادی در دو جنس از نظر آماری معنی دار نبود. میزان شیوع با تعداد واحد خون دریافتی و سن بیماران ارتباط مستقیم داشت. به طوری که با استفاده از منحنی های(Receivor Operating Characteristic) ROC سن 21 سالگی به عنوان شاخصی برای افزایش ریسک ابتلا به بیماری تعیین شد.نتیجه گیری کلی: با توجه به شیوع قابل توجه Anti HTLV-1 در بیماران مورد مطالعه به نظر می رسد شیوع عفونت در بین اهدا کنندگان شهر تهران نیز قابل توجه باشد.

این مقاله، 1 مورد نادر همراهی میاستنی گراویس با سل مولتی فوکال را شرح می دهد. بیمار خانم 47 ساله مبتلا به میاستنی گراویس بود که تحت تیمکتومی قرار گرفت ولی بعد از عمل، زخم استرنوتومی هیچ گاه بهبود نیافت. بیمار 8 ماه پس از انجام تیمکتومی، دچار تب و افت هوشیاری تدریجی شد. در بررسی ها مشخص گردید که بیمار به مننژیت سلی و توبرکولوم های مغزی مبتلا شده بود. با شروع درمان ضد سل، بیمار تدریجاً بهبود یافت. زخم جراحی نیز در عرض 45 روز ترمیم گردید، که التیام آن دال بر درگیری سلی استرنوم بود. شرح حال این بیمار، نشان دهنده اهمیت انجام بررسی های تشخیصی تکمیلی برای تعیین اتیولوژی زخم های مقاوم به درمان به ویژه در بیماران با ضعف سیستم ایمنی و نیز توجه کافی به یافته های پاراکلینیک موجود می باشد.

زمینه و هدف: نخستین قدم در تحقیقات اپیدمیولوژی مطالعه الگوی مرگ و میر می باشد. این تحقیق، با 2 هدف اصلی توصیف علل مرگ و فاصله زمانی مجروح شدن تا زمان فوت و ارتباط احتمالی این 2 متغیر با فاکتورهای جانبازی در جانبازان متوفی کشورمان انجام شد، همچنین رابطه علل مرگ و فاصله زمانی مجروح شدن تا زمان فوت با برخی متغیرهای جانبازی همچون نوع مجروحیت بررسی گردید. روش کار: این مطالعه به صورت گذشته نگر انجام شد. بدین منظور، از بین تمامی موارد جانبازان متوفی که در فاصله زمانی 30/6/1359 لغایت 29/12/1381 فوت نموده بودند و اطلاعات فوت آنها در بنیاد جانبازان ثبت شده بود(8304 مورد)، 1709 مورد به روش نمونه گیری تصادفی ساده مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: 1239 نفر(0/85%) متاهل و 215 نفر(7/14%) مجرد بودند. میانگین درصد جانبازی 7/14% ± 3/24% بود. از نظر نوع مجروحیت 486 نفر(5/28%) مجروحیت اعصاب و روان، 1167 نفر(4/68%) مجروحیت فیزیکی و 371 نفر(7/21%) مجروحیت شیمیایی داشتند. بیش ترین علت فوت مربوط به بیماری ها(4/65%) و در درجه دوم حوادث و تصادفات(7/24%) بود. شایع ترین بیماری منجر به فوت، بیماری قلبی با شیوع 0/35% بود. کمیسیون پزشکی در 170 مورد(1/10%) فوت را مرتبط با جنگ و در 1387 مورد(4/82%) فوت را غیر مرتبط با جنگ تشخیص داد. فراوانی نسبی علل مختلف مرگ و همچنین انواع بیماری های منجر به مرگ در جانبازان با انواع مختلف مجروحیت متفاوت بود، به گونه ای که فراوانی خودکشی در جانبازان اعصاب و روان(21%) در مقایسه با جانبازان غیر اعصاب و روان(3%) بیش تر بود(05/0 p< - تست مجذور کای). همچنین فراوانی بیماری ریوی از میان بیماری های منجر به مرگ در جانبازان شیمیایی(32%) در مقایسه با جانبازان غیرشیمیایی(19%) بیش تر بود(05/0 p< - تست مجذور کای). فاصله زمانی مجروحیت تا فوت نیز در گروه های مختلف جانبازی متفاوت بود (05/0 p<- ANOVA ). نتیجه گیری کلی: نتایج این مطالعه نشان داد که بیش ترین علت منجر به فوت در جانبازان همچون جمعیت عمومی و بر خلاف پرسنل نظامی، بیماری ها است و سهم کمتری به حوادث مربوط می شود. تفاوت علل مرگ در متوفیان با انواع متفاوت مجروحیت، به معنی نیازهای بهداشتی متفاوت در گروه های مختلف جانبازان می باشد، که پیشنهاد می گردد مورد توجه مدیران بهداشت و درمان سازمان امور جانبازان قرار گیرد.

زمینه و هدف: ضایعات مجاری صفراوی از جمله آمپول واتر به علت عدم دسترسی آسان در آندوسکوپی و احتمال بروز خطر در نمونه برداری و تشخیص در مراحل پیشرفته، از بیماری های مهم دستگاه گوارش محسوب می گردند. با توجه به مطالعات انجام شده در ارتباط با نقش و حساسیت Brushing Cytology در تشخیص ضایعات این ناحیه و عدم همراهی این روش با عارضه جدی، در این مطالعه سعی شد تا حساسیت و ویژگی این روش در تشخیص ضایعات این ناحیه برآورد شود. روش کار: در ایــن بررســـی از 45 بیمار مبتـــلا بــه ضایعــات مجاری صفراوی که جهت انجام (Endoscopic Retrograde hollangiopancreatography)ERCP به مرکز تحقیقات گوارش بیمارستان شریعتی مراجعه کرده بودند، نمونه سیتولوژی تهیه و در صورت امکان نمونه بیوپسی نیز گرفته شد . همچنین بیماران به طور دوره ای پیگیری شدند و نتایج سیتولوژی با نمونه های بیوپسی یا سیر بیماری ( Follow up ) مقایسه گردید. یافته ها: از بین افرادی که هر دو نمونه بیوپسی و سیتولوژی را داشتند، تمام افرادی که نمونه بیوپسی آنها از نظر بدخیمی مثبت بود، نمونه های سیتولوژی آنها نیز مثبت بود و تمام بیمارانی که نمونه های بیوپسی آنها منفی بود به جز 1 مورد، نمونه های سیتولوژی آنها نیز منفی بود. فقط تنها 1 مورد بیوپسی منفی در سیتولوژی مثبت گزارش گردید، یعنی در مجموع ارتباط معنی داری بین مثبت شدن نمونه های سیتولوژی در مقایسه با تست استاندارد بیوپسی وجود داشت (p=0.04). همچنین سیتولوژی حساسیت و ویژگی خوبی در مقایســه با بیوپســی [ویژگی 80% :(Specificity)، حساسیت 100% :(Sensitivity)، ارزش اخباری منفی 100% :(Negative predictive value= NPV)، ارزش اخباری مثبت 88/8% :(Positive predictive=PPV) value]، داشت. از این نظر، این نتایج با مطالعات دیگر هماهنگی داشت. اضافه نمودن نتایج مثبت پیگیری به بیوپسی و مقایسه سیتولوژی با آنها در مواردی که انجام بیوپسی امکان پذیر نبوده است، نیز نشان داده که حساسیت و ویژگی این روش قابل قبول می باشد (ویژگی: 5/80%، حساسیت: 73%، ارزش اخباری منفی: 50% و ارزش اخباری مثبت: 6/91%). نتیجه گیری کلی: نتایج مطالعه نشان داد که Brushing Cytology روش نسبتا مناسبی در تشخیص ضایعات بدخیم ناحیه پری آمپولری می باشد که سهولت انجام آن، استفاده عملی از این روش را مقبول تر می سازد.

زمینه و هدف: توده های پارافارنکس و اینفراتمپورال از تومورهای نادر سر و گردن با فراوانی کلی 5/0% از کل تومورهای سر و گردن هستند. در این مطالعه به منظور تعیین توزیع تومورهای فضاهای پارافارنکس و اینفراتمپورال در جمعیت ایرانی، به بررسی آن در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان رسول اکرم تهران پرداخته شد. روش کار: در این مطالعه به روش گذشته نگر، به بررسی 10 ساله(از دیماه 1371 تا 1381) بیماران بیمارستان حضرت رسول اکرم تهران پرداخته شد. به این ترتیب 39 بیمار مبتلا به تومور این نواحی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: متوسط سن این افراد 9/44 سال بود. شایع ترین علامتی که بیماران مبتلا به توده گردنی با آن مراجعه می کردند " بی علامتی " بود(2/69%). نتیجه گیری  کلی: توده های این نواحی به ترتیب نزولی شامل تومورهای مربوط به غدد بزاقی(2/51%) به ویژه پلئومورفیک آدنوم، پاراگانگلیوم(3/15%)، شوانوم(7/7%)، آنژیوفیبروم و لنفوم بودند. در مورد تمام بیماران برای تشخیص بیماری، روش های تصویربرداری( Imaging ) به کار رفته بود که شایع ترین روش، CT اسکن با کنتراست بود. به جز 1 مورد لنفوم از نوع high grade ، سایر بیماران کاندید عمل جراحی شدند و در تمام آنها به جز 4 مورد، جراحی صورت گرفت. رویکرد انتخابی، دسترسی خارجی (external approach) با برش عرضی گردن با یا بدون استفاده از دسترسی هم زمان از طریق دهان ( Trans oral approach ) بود.

زمینه و هدف: استئوپنی عارضه ای شایع در بیماران دارای کلیه پیوندی است. عارضه مذکور سبب افزایش میزان شکستگی استخوان به ویژه در مهره ها، دنده ها و استخوان هیپ می شود. هدف از این مطالعه ارزیابی شدت و نوع کاهش تراکم استخوان در مدت 3 ماه اول بعد از پیوند کلیه است. روش کار: تحقیق حاضر به صورت مشاهده ای (observational) انجام شد. مطالعه بر روی 10 بیمار گیرنده کلیه (4 مرد و 6 زن) انجام شد. دامنه سنی بیماران بین 57-13 سال بود. داروهای ایمونوساپرسیو تجویز شده برای این افراد عبارت بودند از: سیکلوسپورین، آزاتیوپورین و استرویید. در همه بیماران (Bone Mineral Densitometry) BMD، Tscore و Zscore در نواحی مهره های کمری (L2 – L4) و گردن استخوان فمور طی 2 مرحله مورد بررسی قرار گرفت. مرحله اول، قبل از انجام پیوند کلیه و مرحله دوم، 3 ماه بعد از پیوند انجام شد. یافته ها: نتایج BMD، Tscore و Zscore در مهره های کمر به ترتیب از سمت چپ قبل و بعد از پیوند، به شرح زیر بوده است: BMD (Mean±1SD): (1.024±0.15, 0.99±0.20)، Tscore: (-1.32±1.48, -1.86±1.69)، -Zscore:(1.11±1.50, -2.1±1.146; P<0.025). نتایج بررسی های فوق الذکر در گردن فمور نیز به همان ترتیب قبل و بعد از پیوند عبارتند از: Tscore: (-1.02±0.883, -1.32±0.86)،BMD: (0.89±0.09, 0.86±0.09; P<0.01)، Zscore: (0.69±0.95, -1.08±0.79; P<0.04). نتیجه گیری کلی: نتیجه نهایی این تحقیق نشان می دهد 3 ماه پس از پیوند کلیه، میزان Zscore و BMD در استخوان گردن فمور و میزان Zscore در استخوان مهره کمر کاهش واضحی داشته است.

زمینه و هدف: هیپرپلازی مادرزادی آدرنال (Congenital Adrenal Hyperplasia=CAH) شامل گروهی از بیماری های ارثی است که به علت نقص های آنزیمی در مسیر سنتز کورتیزول از کلسترول ایجاد می شود و به اشکال مختلف؛ ابهام تناسلی و کریز آدرنال در شیرخواران، بلوغ زودرس در کودکان، هیرسوتیسم، اولیگومنوره و نازایی در بالغین تظاهر می نماید. علی رغم این که CAH یکی از شایع ترین بیماری های مادرزادی غدد اندوکرین است، برخی از بیماران تشخیص داده نمی شوند یا ممکن است به علت کریز آدرنال بدون این که تشخیص داده شوند، فوت کنند. با توجه به شیوع و تنوع تظاهرات بالینی CAH و اشکالات تشخیصی فراوان، در این مطالعه سعی شد تا فراوانی تظاهرات بالینی و انواع مختلف CAH بررسی و شناسایی شوند و بدین ترتیب با معرفی آنها به جامعه پزشکی، گامی بزرگ در جهت تشخیص و درمان زودرس این بیماری برداشته شود. روش کار: در این مطالعه مشاهده ای ـ توصیفی، شیوع تظاهرات بالینی و انواع اختلالات آنزیمی در بیماران مبتلا به CAH که در طی سال های 1370 تا 1380 به انستیتو غدد و متابولیسم مراجعه نموده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: 19 بیمار شامل 11 دختر(58%) و 8 پسر(42%) مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران در 3 گروه شیرخواران(5 پسر و 5 دختر)، کودکان(3 پسر) و بالغین(6 دختر) طبقه بندی شدند، که به ترتیب به علت ابهام تناسلی و یا کریز آدرنال، بلوغ زودرس محیطی، آکنه و هیرسوتیسم مراجعه نموده بودند. متوسط سن شیرخواران دختر و پسر مبتلا به بیماری CAH نوع دافع نمک در هنگام تشخیص به ترتیب 3/17 و 5/43 روز بود. شایع ترین تظاهرات بالینی عبارت بود از: ابهام تناسلی(1/42%)، ابهام تناسلی و کریز آدرنال(5/31%)، آکنه و هیرسوتیسم(5/31%) و بلوغ زودرس محیطی(7/15%). از نظر انواع اختلالات آنزیمی؛ 14 بیمار(7/73%) به کمبود 21 هیدروکسیلاز، 4 بیمار(21%) به کمبود 3 بتاهیدروکسی استرویید دهیدروژناز و 1 بیمار(2/5%) به کمبود 11 هیدروکسیلاز مبتلا بودند. نتیجه گیری کلی: هیپرپلازی مادرزادی آدرنال باید در هر شیرخوار با ابهام تناسلی، هیپوناترمی و هیپرکالمی، و در هر پسر با بلوغ زودرس محیطی در نظر گرفته شود. CAH در دختران آسان تر و زودتر از پسران تشخیص داده می شود. در این مطالعه شایع ترین انواع CAH به ترتیب عبارت بودند از: کمبود 21 هیدروکسیلاز، کمبود 3 بتاهیدروکسی استرویید دهیدروژناز و کمبود 11 هیدروکسیلاز. به منظور تشخیص زودرس و پیشگیری از مرگ شیرخواران به علت کریز آدرنال(به خصوص پسران)، اختلالات هویت جنسی و ویریلیزاسیون نامتناسب؛ انجام غربالگری در دوران نوزادی و افزایش دادن سطح آگاهی جامعه پزشکی از بیماری فوق ضروری است.

زمینه و هدف: به طور عمده پنوموتوراکس غیرتروماتیک از پاره شدن بول های کوچک و بزرگ در سطح ریتین ناشی می شود. حدود 80% از بیماران مبتلا به پنوموتوراکس خودبه خودی، مردان جوان لاغر اندام و بلند قد و بدون سابقه مشکلات ریوی هستند. در بیمارن بالای 40 سال اغب بیماری قابل توجه ریوی وجود دارد که غالبا به صورت آمفیزم در سیگاری ها می باشد. پنوموتوراکس کاتامنشیال (Catamential) مورد نادری است که معمولا در چند روز اول قاعدگی و بیش تر در زنان حدود 30 سال و تقریبا همیشه در سمت راست قفسه سینه روی می دهد. درمان پنوموتوراکس خودبه خودی شامل آسپیراسیون با سوزن ساده، گذاشتن لوله توراکوستومی، انجام عمل جراحی توراکوتومی یا توراکوسکوپی، رزکسیون محل ضایعه و دوختن محل نشت، سایش پلور و حتی در موارد پیشرفته عمل پلورکتومی می باشد. اما همواره باید ساده ترین روش را جهت درمان این بیماری انتخاب کرد و از عمل جراحی، مگر در موارد خاص پرهیز نمود. به همین منظور امروزه در موارد نیاز به جراحی از روش توراکوسکوپی متصل به ویدیو (Video-Assisted Thoracoscopy=VATS) برای درمان موارد پنوموتوراکس خودبه خودی اولیه استفاده می شود. در این مطالعه نیز سعی شد تا فراوانی انواع درمان های این بیماری در یکی از مراکز آموزشی درمانی کشور مورد بررسی قرار گیرد تا علاوه بر بررسی مطلب فوق، لزوم استفاده از وسایل و روش های جدید جراحی آندوسکوپیک بررسی گردد.  روش کار: این مطالعه گذشته نگر به صورت مشاهده ای ـ مقطعی انجام گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات، از روش سرشماری استفاده شد. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار EPI6 مورد آنالیز توصیفی قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه 17 نفر مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی افراد مورد بررسی 91/33 سال بود. 76% از افراد مورد بررسی در وضعیت استراحت دچار پنوموتوراکس خودبه خودی شده بودند. در حالی که 42% در وضعیت فعالیت دچار پنوموتوراکس خودبه خودی شده بودند. در 94/52% از بیماران در جریان پنوموتوراکس خودبه خودی بیش از 50% ریه کلاپس شده بود. بیش ترین درمان استفاده شده براساس این مطالعه، گذاشتن لوله توراکوستومی در 58/70% بیماران بود. نتیجه گیری کلی: در این مطالعه نیز همانند سایر گزارشات قبلی 76% افراد در وضعیت استراحت دچار پنوموتوراکس خودبه خودی شدند. با توجه به میزان فراوانی کلاپس بیش از 50% ریه در افراد مورد بررسی، نوع درمان انجام شده نیز گذاردن لوله توراکوستومی بوده که البته در مقالات دیگر نیز فراوان ترین نوع درمان را گذارن لوله توراکوستومی ذکر کرده بودند.

زمینه و هدف: بیماری انسدادی مزمن ریه (Chronic Obstructive Pulmonary=COPD) یکی از شایع ترین علل مراجعه به بخش اورژانس یا بیمارستان را در کشور ما تشکیل می دهد. COPD یک بیماری التهابی مزمن پیشرونده می باشــد کــه افراد مسن را مبتلا می کند. براساس این حقایق، بیماری انسدادی مزمــن ریه به عنــوان یکــی از علل اصلی از کارافتادگــی در کشورهای پیشرفته و در حال توسعه به حساب می آیــد. در ایــن مطالعــه سعــی شــد تا اثرات استنشاقــی با دوز بالا (5/7 میلی گرم) در مقایسه با آلبوتــرول استنشاقــی با دوز پاییــن(5/2 میلی گرم) بــر روی شاخص های تنفســی[حداکثــر سرعت جریان بازدمی (Peak Expiratory Flow Rate=PEFR)، شاخـص های مربوط به گازهای خون شریانی (ABG = Arterial Blood Gas) و احساس تنگی نفس] در بیماران COPD با حمله حاد تنفسی ارزیابی شود. روش کار: به منظور کوتاه کردن مدت زمان بستری این بیماران، مطالعه ای به روش مداخله بالینی یک سوکور طراحی شد. در این مطالعه اثرات تنفسی (شاخص های اسپیرومتریک، شاخص های ABG ، میزان احساس تنگی نفس) برای دوزهای مختلف آلبوترول استنشاقی با نبولایزر در دو گروه مورد مطالعه در بخش اورژانس بیمارستان رسول اکرم(ص) از سال 1382 ارزیابی و مورد بررسی قرار گرفت. براساس نمونه گیری در دسترس غیرتصادفی، 120 بیمار به این مطالعه وارد شدند. سپس به صورت یک سوکور، دو گروه 60 نفری انتخاب شدند. یافته ها: اطلاعات به وسیله آزمون های پارامتریک (Paired t-test, student t-test) آنالیز گردیدند. هیچ اختلاف آماری بین میانگین متغیرها بین دو گروه مورد مطالعه قبل و بعد از مداخله مشاهده نگردید(173/0= p برای سن، 378/0= p برای Pco2 ، 0.237= p برای PH ، 668/0= p برای Hco3 ، 0.069= p برای PaO2 ، 0.207= p برای PEFR و 094/0= P برای احساس تنگی نفس). نتیجه گیری کلی: بنابر نتایج به دست آمده از این مطالعه، اثربخشی داروهای بتاآگونیست در درمان بیماران انسدادی مزمن ریه تایید گردید اما میزان دوز بالاتر دارو اثرات درمانی بیش تری را متضمن نمی باشد.

زمینه و هدف: پوکی استخوان اصلی ترین علت شکستگی های گردن استخوان ران در دوران سالمندی می باشد. این شکستگی ها هزینه سنگینی را از بودجه های خدمات بهداشتی به خود اختصاص می دهند. شاید ارزشیابی دقیقی از این هزینه ها، کمک بزرگی در جهت انجام مطالعات اقتصادی ـ بهداشتی به منظور ارزیابی کفایت و اثربخشی راهبردهای غربالگری و پیشگیری در مورد این مشکل بهداشتی باشد. در کشور ما تا به امروز هیچ آمار و اطلاعاتی در مورد بار اقتصادی ناشی از شکستگی های لگن محاسبه نشده است. هدف از این مقاله برآورد متوسط هزینه های مستقیم پرداخت شده به ازای هر بیمار دچار شکستگی لگن می باشد. روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی بر روی پرونده 200 بیمار مراجعه کننده با شکستگی لگن به بخش ارتوپدی بیمارستان سینا در طی سال های 1382-1377 صورت گرفت. برای هر کدام از بیماران پرسشنامه ای دقیق از هزینه های مربوط به خدمات بیمارستانی انجام شده، تهیه گردید و از روی پرونده هر کدام از آنها اطلاعات مورد نیاز استخراج و به داخل هر پرسشنامه منتقل گردید. علاوه بر اطلاعات مربوط به هزینه ها، اطلاعات شامل نوع تروما و شکستگی، سن، وضعیت تاهل، جنس، نوع پروتز و وسایل استئوسنتز به کار برده شده، سابقه ابتلا به بیماری، مصرف دارو، مصرف سیگار، وضعیت سلامتی در زمان مرخص شدن از بیمارستان، سابقه شکستگی در اقوام درجه اول و... در داخل هر پرسشنامه ثبت گردید. یافته ها: متوسط هزینه پرداخت شده به ازای هر بیمار با شکستگی لگنی 320/933/4 ریال(588 دلار) برآورد گردید. متوسط روزهای بستری به ازای هر بیمار، 16 روز، سن متوسط بیماران، 60 سال و سن متوسط بیماران بالای 50 سال، 71 سال محاسبه شد. 49% بیماران، مرد و 51% آنها، زن بودند. 72% از شکستگی ها سرویکال و 28% از آنها تروکانتریک تشخیص داده شده بودند.بیش ترین وسیله به کار برده شده در اعمال جراحی پیچ و پلاک فشاری( D.H.S ) با 5/41% موارد بود و در نهایت 5/2% از بیماران در طول اقامت در بیمارستان فوت شدند. نتیجه گیری کلی: با در نظر گرفتن هزینه متوسط 320/933/4 ریال، به ازای هر بیمار مراجعه کننده با شکستگی لگن و شکستگی پروگزیمال گردن استخوان ران و برآورد کل هزینه های درمان معادل با 000/720/932/226 ریال در سال، باید این شکستگی ها را به عنوان مساله بزرگ اقتصادی ـ بهداشتی در نظر گرفت و ابزار مناسبی در جهت پیشگیری از این مشکل بهداشتی تعیین کرد.

زمینه و هدف: زردی از مشکلات شایع دوران نوزادی به خصوص در نوزادان نارس است به طوری که فراوانی بروز زردی در میان این نوزادان 80-60% می باشد. یکی از داروهای سنّتی منطقه خراسان که برای درمان زردی در نوزادان استفاده می شود شیرخشت است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر شیرخشت بر هیپربیلی روبینمی نوزادان می باشد. روش کار: در این پژوهش که به صورت آینده نگر و دوسوکور انجام شد، 104 نوزاد (50 نوزاد در گروه مورد و 54 نوزاد در گروه کنترل ) که به علت ابتلا به زردی یا هیپربیلی روبینمی غیر مستقیم در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام رضا(ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد بستری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه سطح بیلی روبین سرم در هر 2 گروه از نوزادان در زمان بستری شدن با هم اختلاف آماری نداشت( 45/0= p ) . سطح بیلی روبین سرم نیز پس از درمان در هر 2 گروه تفاوت آماری نداشت. میانگین مدت زمان بستری در گروه مورد 12/39 ساعت و در گروه کنترل 11/35 ساعت بود، که با توجه به 80/0= p اختلاف آماری بین مدت زمان بستری در هر 2 گروه وجود نداشت. نتیجه گیری کلی: این مطالعه نشان می دهد که مصرف 6 گرم شیرخشت برای درمان زردی نوزادان موثرتر از دارونما نمی باشد.

زمینه و هدف: کاندیداها شامل گونه های متنوعی از مخمرها و مخمر مانندها هستند که برخی از آنها و از جمله کاندیدا آلبیکنس فلور طبیعی بدن انسان را تشکیل می دهند و به صورت فرصت طلب در انسان بیماری ایجاد می نمایند، ولی داروهایی که بر ضد آنها در بازار وجود دارد و به کار می رود از نظر تعداد محدود هستند، که این خود می تواند باعث ایجاد مقاومت در آنها گردد. هدف این بررسی ارزیابی اثرات ضدقارچی داروهای نیستاتین، کلوتریمازول و مایکونازول بر روی کاندیداهای جدا شده از بیماران بود. روش کار: بررسی حاضر مطالعه ای تجربی بود که در آن اثرات ضدقارچی داروهای نیستاتین، کلوتریمازول و مایکونازول بر روی کاندیداهای جدا شده از بیماران در 2 محیط جامد و مایع ارزیابی شد. در طی آزمایش های in vitro ، حداقل غلظت مهار کنندگی داروهای فوق بر روی 60 نمونه مخمری جمع آوری شده از بیماران که شامل 30 نمونه کاندیداآلبیکنس و 30 نمونه کاندیداهای غیرآلبیکنس بود، تعیین شد و گونه های استاندارد حساس و مقاوم کاندیدا مشخص گردید. یافته ها: نتایج به دست آمــده از ایــن مطالعــه نشــان می دهــد کــه از 3 داروی یاد شــده در بالا، گونه کاندیدا آلبیکنس از حساسیت بالاتــری نسبــت بــه کلوتریمازول و نیستاتین در مقایسه با مایکونازول برخوردار است (p<0.01).  در حالی که گونه هــای غیر آلبیکنس نسبت به هر 3 داروی فوق از حساسیــت بالایــــی برخوردارنــد و حتــی حساسیــت آنهــا بیش تــر از حساسیــت کاندیدا آلبیکنس نسبت به این داروها است (p<0.01). همچنین اختلاف معنی داری در میانگین (Minimum Inhibitory Concentration)MIC به دست آمده از 2 روش فوق وجود ندارد. میانگین MIC نیستاتین، کلوتریمازول و مایکونازول برای کاندیدا آلبیکنس به ترتیب 2/2 میکروگرم در میلی لیتر، 6/2 میکروگرم در میلی لیتر و کمتر از 18 میکروگرم در میلی لیتر بود. همچنین نتایج برای گونه های غیر آلبیکنس به ترتیب برابر 81/0 میکروگرم در میلی لیتر، 56/0 میکروگرم در میلی لیتر و 2/1 میکروگرم در میلی لیتر بود. نتیجه گیری کلی: این امر نشان دهنده اهمیت تعیین گونه و انجام تست حساسیت به دارو قبل از شروع درمان است و در مجموع گونه های غیر آلبیکنس در مقایسه با آلبیکنس در برابر داروها از حساسیت بیش تری برخوردارند.

زمینــه و هـدف: مطالعـات اپیدمیولوژیــک نشــان داده انــد کـــه عوامـــل عفونـــی ماننــــد کلامیدیا پنومونیه و هلیکوباکترپیلــوری( Helicobacter Pylori=HP ) با بیماری ایسکمیک قلب ( Ischemic Heart Disease=IHD ) ارتباط دارند. مطالعات دیگری معتقدند که سطح بالای فیبرینوژن شاید یک عامل زمینه ای و حد واسط در ارتباط بین هلیکوباکترپیلوری و بیماری های ایسکمیک قلب باشد. با توجه به اهمیت بیماری های قلبی به عنوان اولین عامل مرگ و میر در ایران، در این مطالعه به بررسی نقش فیبرینوژن در ارتباط بین هلیکوباکترپیلوری و بیماری های ایسکمیک قلب پرداخته شد. روش کار: این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی بر روی 261 نفر صورت گرفت. 131 نفر به عنوان مورد، از بیماران بستری در CCU و 130 نفر به عنوان شاهد، از بیماران بخش های جراحی و ارتوپدی بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی ـ درمانی ایران انتخاب شدند. در هر گروه وجود عفونت هلیکوباکترپیلوری ، سطح فیبرینوژن و عوامل خطر بیماری قلبی مشخص شد. در آنالیز نهایی از آزمون های t و Chi square و مدل های خطی عمومی و لجستیک استفاده گر دید . یافته ها: وجود عفونت هلیکوباکتر پیلوری با بیماری ایسکمیک قلب ارتباط نداشت . درصد فیبرینوژن بالا تفاوت معنی داری بیــن افـراد دارا و فاقد بیماری قلبـی که مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری بودند، نداشت. نتیجه گیری کلی: اگرچه در این مطالعه وجود ارتباط بین هلیکوباکترپیلوری، فیبرینوژن و بیماری های ایسکمیک قلب ثابت نشد ولی مکانیسم احتمالی چنین ارتباطی، می تواند تحریک سلول های تک هسته ای توسط باکتری باشد که باعث فعال شدن فاکتور شبه بافتی پیش انعقادی می شود. این عامل، از طریق مسیر خارجی انعقاد، باعث تبدیل فیبرینوژن به فیبرین می گردد.

بیماری کاوازاکی، بیماری حاد مولتی سیستمیک تب دار دوره شیرخوارگی است. کاوازاکی و اسکولیت نکروزان عروق کوچک و متوسط به خصوص عروق قلبی است و علت آن شناخته شده نیست. تظاهرات این بیماری غیراختصاصی بوده و به صورت تب پایدار بیشتر از 5 روز همراه با راش های ماکولوپاپولار پوستی، قرمزی و التهاب دو طرفه ملتحمه چشمی، التهاب مخاط ها، لنفادنیت گردن و اریتم و پوسته ریزی دست و پاها می باشد. بیمار خانم 21 ساله ای بود که از ماه قبل به علت تب بالا (40-39.5 درجه سانتی گراد) و راش ماکولوپاپولر منتشر پوستی و مخاطی، کونژنکتیویت، پورپورا و دسکواموسیون (پوسته ریزی) در کف پاها، اریتم و فیشر در لب و لنفادنوپاتی سرویکال بستری شده بود و یافته های آزمایشگاهی وی شامل آنمی، (میلی متر در ساعت) (Erythrocyte Sedimentation Rate) ESR=100-140، (C Reative Protein) CRP=3+، منفی = (Anti Nuclear Antibody) ANA، منفی = (Anti double stranded DNA) Anti ds DNA، منفی = (Purified Protein Degradative) PPD، منفی = (Urine Culture) U/C، منفی = (Blood Culture) B/C، منفی = (Hepatitis C Virus) HCV، منفی = (Hepatitis B Virus) HBV، منفی = (Human Immunodeficiency Virus) HIV، منفی = Wright، منفی = Widal و سرولوژی منفی توکسوپلاسموز بود. اکوکاردیوگرافی و سی تی اسکن شکم، لگن و ریه نرمال بود. اما سونوگرافی توده تحت فکی هیپواکو منطبق با لنفادنوپاتی را گزارش کرد. در بیوپسی از ضایعه پوستی، واسکولیت و در بیوپسی لنف نود، ضایعه غیرچرکی و واکنشی گزارش شد. در نتیجه با رد کردن سایر بیماری ها، تشخیص کاوازاکی آتیپیک اثبات گردید. هر چند کاوازاکی در اطفال دیده می شود، ولی در بالغین با تب مداوم، راش پوستی، آدنوپاتی، کونژکتیویت دو طرفه و التهاب مخاطی پس از رد کردن سایر بیماری ها، باید کاوازاکی را مدنظر قرار داد.

زمینه و هدف: تحقیقات اخیر نشان داده اند که پرولاکتین می تواند نقشی در پاتوژنز بیماری لوپوس ( Systematic Lupus Erythematosus= SLE ) داشته باشد. این هورمون پپتیدی با تحریک سیستم ایمنی می تواند باعث تشدید فعالیت بیماری لوپوس گردد. هدف از این تحقیق نشان دادن رابطه سطح پرولاکتین سرم و میزان فعالیت بیماری لوپوس است. روش کار: این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی بر روی 35 بیمار مبتلا به لوپوس که به صورت تصادفی انتخاب شدند و 60 فرد سالم با تشابه سن ــ ی و جنســی با بیماران صورت گرفت. فعالیت بیماری لوپوس براساس (SLE Disease Activity Index)SLEDAI ارزیابی شد و اندکس بیش تر از 10 به عنوان بیماری فعال در نظر گرفته شد. پرولاکتین سرم به روش (Immunoradiometric Assay)IRMA در هر 2 گروه اندازه گیری شد. یافته ها: اختلاف معنی داری در میزان بروز هیپرپرولاکتینمی بین بیماران(5/28%) و افراد گروه کنترل(3/3%) وجود داشت(p<0.05). متوسط سطح پرولاکتین سرم در افراد گروه کنترل 335 ± 341 میلی گرم در دسی لیتر بود در حالی که این میزان در بیماران 860 ± 770 میلی گرم در دسی لیتر بود(p=0.0078). در بیماران دچار هیپرپرولاکتینمی متوسط، اندکس فعالیت بیماری در قیاس با بیماران با پرولاکتین نرمال بالاتر بود. در 90% افراد هیپرپرولاکتینمیک بیماری فعال مشاهده شد (SLEDAI>10)، در صورتی که تنها 36% افراد نورموپرولاکتینمیک بیماری فعال داشتند. نتیجه گیری کلی: این تحقیق رابطه معنی داری را بین سطح پرولاکتین سرم و میزان فعالیت بیماری لوپوس نشان داد. (p=0.004).

زمینه و هدف: سندرم ترنر یکی از بیماری های کروموزومی است که شامل اختلالات متعددی می باشد. شیوع بالای بیماری های تیرویید در میان مبتلایان به سندرم ترنر گزارش شده است، اما میزان این همراهی مورد بحث است. هدف از این مطالعه ، تعیین میزان و نوع اختلال تیرویید در مبتلایان به سندرم ترنر مراجعه کننده به انستیتو غدد درون ریز و متابولیسم بود. روش کار: در این مطالعه که از نوع مقطعی ـ توصیفی و آینده نگر بود، آزمون های عملکرد تیرویید (Thyroid Function Test=TFT) در 35 فرد مبتلا به سندرم ترنر در طی 1 سال انجام شد. یافته ها: کم کاری تیرویید در 44%، بیماری گریوز در 1 بیمار و تیتر مثبت آنتی بادی ضد تیرویید در 69% از نمونه ها وجود داشت. نتیجه گیری کلی: در زنان مبتلا به سندرم ترنر خطر بروز اختلال عملکرد تیرویید، 10 برابر جمعیت عمومی می باشد و در همه این زنان باید بررسی سالانه (Thyroid Stimulating Hormone)TSH انجام شود.

زمینه و هدف: سلول های دندریتیک یکی از عوامل موثر در هدایت پاسخ ایمنی به سمت سلول هایTH1 یا (T Helper cell)TH2 محسوب می شوند. سلول های دندریتیک ممکن است موجب تولید سیتوکین با الگوی متفاوت در بافت های مختلف شوند. احتمالا الگوی تولید سیتوکین توسط سلول های دندریتیک کبد با طحال متفاوت می باشد. به منظور بررسی علت تفاوت پاسخ های ایمنی در بافت کبد (به عنوان یک بافت غیر لنفاوی و تولروژن) و طحال (به عنوان یک بافت لنفاوی و ایمونوژن)، عملکرد سلول های دندریتیک طحال و کبد در القای پاسخ در سلول های 1TH و 2TH در این پژوهش مورد ارزیابی قرار گرفت. روش کار: در ایــن بررســی سلول های دندریتیــک طحــال (بافــت لنفاوی) و کبــد (بافت غیرلنفاوی) مــوش نرمــال از نــژاد C57BL/6 با روش هضــم آنزیمــی و محیــط گرادیــان نایکودنـــز، جــدا و در محیط کشــت بــا غلظــت مناسبــی از پپتیــد میلیــن الیگودندروسیــت گلیکوپروتئین ( MOG35-55 = Myelin Oligoelectrocyte Glycoprotein ) پالس گردیدند. حدود 6×105 سلول دندریتیک کبدی و طحالی پالس شده، به طور مجزا و به صورت زیر جلدی به کف پای هر موش تزریق گردید. به گروه های کنترل نیز سلول های دندریتیک پالس نشده تزریق شد. پس از گذشت 5 روز، سلول های تک هسته ای غدد لنفاوی ناحیه ای (popliteal) موش های ایمونیزه جدا شدنــد و در حضور و عدم حضور پپتید MOG35-55 کشت داده شدند. مایع رویی کشت سلول پس از گذشت 96 ساعت، جمع آوری و میزان تولید (Interferon g)IFN-g  و (Interleukin 10) IL-10  با روش ELISA (Enzyme-Linked Immuno Sorbent Assay) مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه نشان داد که میزان تولید IL-10 و IFN- g در موش های ایمونیزه شده با سلول های دندریتیک کبدی یا طحالی پالس شده با پپتید MOG35-55 در مقایسه با گروه های کنترل مربوطه به طور قابل ملاحظه ای بیش تر بود(p=0.004). از طرفی تفاوت معنی داری در می ــ زان تولید IFN- g بین موش های ایمونیزه شده با سلول های دندریتیک کبد و طحال مشاهده نشد، در حالی که اختلاف فاحشی در تولید IL-10 بین این دو گروه وجود داشت(p=0.01).نتیجه گیری کلی: از این یافته ها می توان چنین نتیجه گرفت که القای تولید میزان بالایی از IL-10 توسط سلول های دندریتیک کبد ممکن است یکی از عوامل موثر در کاهش و تنظیم پاسخ ایمنی در این عضو باشد.

زمینه و هدف: بادرنجبویه ( Melissa Officinalis ) گیاهی است که در بخش های مختلف ایران رشد می کند. در مطالعات قبلی خواص آرام بخشی، ضد تشنجی و ضد دردی از عصاره هیدروالکلی آن گزارش گردید. هدف از این مطالعه تعیین اثر ضد اضطرابی عصاره آبی (جوشانده) سرشاخه های بادرنجبویه با دوزهای مختلف و نیز بررسی نقش گیرنده های اوپیوییدی بر اثر ضد اضطرابی گیاه مذکور در موش سوری می باشد. روش کار: در این مطالعه جهت بررسی اثرات گیاه بادرنجبویه 93 سر موش سوری نر به وزن 30- 25 گرم انتخاب شدند. حیوانات به 4 گروه 10 تایی آزمایش و 1 گروه 10 تایی کنترل تقسیم شدند. .سپس به گروه های آزمایش، 4 دوز عصاره آبی به میزان 5، 10، 25 و 50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن، و به گروه کنترل 10 میلی لیتر نرمال سالین به ازای هر کیلوگرم وزن به صورت داخل صفاقی تزریق شد. بر روی 15 سر موش مطالعه مقدماتی انجام شد. همچنین جهت بررسی نقش گیرنده های اوپیوییدی براثر ضداضطربی گیاه بادرنجبویه، موش ها به 4 گروه 7 تایی تقسیم شدند و با دوز 2 میلی گرم نالوکسان و 5 میلی گرم عصاره آبی مورد بررسی قرار گرفتند. سپس به منظور افزایش فعالیت حرکتی و حس کنجکاوی، موش ها به مدت 5 دقیقه در یک جعبه با دیواره های مشکی قرار داده شدند و پس از آن در فواصل زمانی تنظیم شده به ماز بعلاوه ای شکل مرتفع (Elavated Plus Maze=EPM) منتقل گردیدند و به مدت 5 دقیقه شاخص های استاندارد ارزیابی اضطراب (تعداد ورود و مدت زمان سپری کردن در بازوی باز) از طریق مشاهده در آنها بررسی و ثبت گردید. یافته ها: این مطالعه نشان داد که اثرات مصرف عصاره آبی بادرنجبویه با دوز 5 میلی گرم به ازای هر ک ی لوگرم وزن در یکی از گروه های آزمایش در مقایسه با گروه کنترل اختلاف معنی داری داشته به طوری که موجب افزایش قابل توجهی در تعداد ورود و مدت زمان سپری شده بر روی بازوی باز شده است(01/0>p)، در حالی که مصرف دوزهای بالاتر این عصاره آبی موجب کاهش تعداد ورود و مدت زمان سپری شده بر روی بازوی باز شده است و به عبارتی دیگر اثرات خواب آلودگی بر روی موش ها داشته است. همچنین مصرف نالوکسان باعث کاهش اثر ضد اضطرابی دوز 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن از این جوشانده گردید. نتیجه گیری کلی: یافته های فوق نشان می دهند که مصرف عصاره آبی بادرنجبویه با دوز 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن اثر ضد اضطرابی داشته، در حالی که مصرف دوزهای بالاتر آن اثر خواب آوری بر موش ها داشته است به گونه ای که این اثر وابسته به دوز عصاره آبی بوده و احتمالا از طریق گیرنده های اوپیوییدی بروز کرده است.

زمینه و هدف: رژیم های غذایی متنوع با احتمال افزایش دریافت مواد مغذی همراه هستند. این تحقیق به منظور ارزیابی ارتباط بین امتیاز تنوع گروه های غذایی و کفایت مواد مغذی خاص در زنان تهرانی انجام شد.روش کار: در این مطالعه مقطعی، 286 خانم 18 سال به بالا و ساکن منطقه 13 تهران که نماینده جمعیت زنان تهرانی بودند. شرکت داشتند. دریافت مواد غذایی با استفاده از پرسشنامه یاد آمد غذایی 2 روزه ارزیابی شد. از شاخص های امتیاز تنوع غذایی (Dietary Diversity Score=DDS) و تنوع غذایی (Food Variety = FV) استفاده شد. میانگین نسبت کفایت غذایی (Mean Adequacy Ratio = MAR) به عنوان شاخص کفایت تغذیه ای انتخاب شد که با تقسیم مقدار مصرفی 12 ماده مغذی و انرژی بر مقدار توصیه شده آنها به دست آمد.یافته ها: میانگین سنی افراد، 13±41 سال و میانگین نمایه توده بدن (Body Mass Index=BMI) آنها، 4±27 کیلوگرم بر مترمربع بود. میانگین امتیاز تنوع غذایی 1.02±6.11 بود. DDS با (r=0.4 و P<0.05) MAR . (Nutrient adequacy Ratio) NAR تیامینP<0.05) و (r=0.3ویتامین A (P<0.05 و (r=0.4 کلسیمP<0.05)  و (r=0.4 فسفر P<0.05) و(r=0.4 و چربی کل دریافتیP<0.05) و(r=0.3 مرتبط بود. تنوع غلات کامل با NAR پروتیین P<0.05) و (r=0.3 تنوع سبزیجات و میوه ها با NAR ویتامین C P<0.05) و (r=0.3 و ویتامینA  P<0.05)و (r=0.3 ارتباط داشت. در چارک چهارم امتیاز تنوع گروه های غذایی، دریافت غالب درشت مغذی ها و ریز مغذی ها در بیش ترین مقدار قرار داشت. امتیاز تنوع گروه گوشت و شیر، مهم ترین تعیین کننده MAR بود.نتیجه گیری کلی: تنوع اقلام مصرفی در گروه های غذایی مختلف، شاخصی مفید از کفایت مواد مغذی خاص، به شمار می رود. بنابراین به منظور تعیین کفایت مواد مغذی خاص، امتیاز تنوع گروه های غذایی میتواند در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: کم کاری تحت بالینی تیرویید که شامل افزایش(Thyroid-Stimulating Hormone)TSH همراه با سطح طبیعی هورمون های تیرویید در گردش خون می باشد، همواره به عنوان یکی از علل اختلالات روانی ـ حرکتی و افسردگی مورد بحث است. هدف از این مطالعه بررسی اثر درمان با لووتیروکسین بر اضطراب، افسردگی و دیگر معیارهای روانی ـ حرکتی در مبتلایان به کم کاری تحت بالینی تیرویید بود. روش کار: 27 بیمار 17 تا 61 ساله با میانگین سنی 5/13 ± 38 سال، شامل 8 مرد و 19 زن، با غلظت سرمی TSH پایه به میزان 28-5 میلی واحد در لیتر(با میانگین 2/5 ± 4/8 میلی واحد در لیتر) همراه با (Free T4 Index) FT4I در محدوده طبیعی وارد مطالعه شدند. پس از مشابه سازی از نظر سن، سطح TSH سرم و آنتی بادی های ضد تیرویید، بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تحت درمان با لووتیروکسین و دارونما تقسیم شدند(13 نفر، لووتیروکسین و 14 نفر، دارونما دریافت کردند). در گروه مصرف کننده لووتیروکسین، میزان TSH هدف، 5/3-3/0 میلی واحد در لیتر بود. قبل از شروع درمان در تمام بیماران ضریب هوشی(Intelligence Quotient=IQ) به وسیله آزمون ریون، حافظه و سرعت روانی ـ حرکتی توسط آزمون کافلن و شدت اضطراب و افسردگی به کمک آزمون(Hospital Anxiety Depression Scale)HADS بررسی شد. افراد به مدت 11 تا 14ماه(با میانگین6/0 ± 12ماه) پیگیری شدند. در پایان مطالعه آزمون های اولیه در تمام افراد تکرار شد. یافته ها: 10 بیمار در گروه تحت درمان با لووتیروکسین و 13 بیمار در گروه مصرف کننده دارونما مطالعه را کامل کردند. میانگین TSH سرم در گروه تحت درمان بالووتیروکسین از 1/7 ± 6/9 میلی واحد در لیتر به 2/1 ± 3/1 میلی واحد در لیتر (002/0<P) و در گروه مصرف کننده دارونما از 1/3 ± 6/7 میلی واحد در لیتر به 8/15 ± 18 میلی واحد در لیتر (024/0<P) تغییر یافت. در هر کدام از 2 گروه به تنهایی و در مقایسه هر 2 گروه با هم اختلاف معنی دار در ضریب هوشی، حافظه فوری، حافظه تاخیری، شدت اضطراب و افسردگی قبل و بعد از مداخله،مشاهده نشد. نتیجه گیری کلی: درمان با لووتیروکسین سبب بهبود ضریب هوشی، حافظه و حالات روانی مبتلایان به کم کاری تحت بالینی تیرویید نمی شود.

زمینه و هدف: موضوع حمایت از بیمار از بحث انگیزترین موضوعات حرفه پرستاری در دو دهه گذشته بوده است. گرچه در این مورد توافق کلی وجود دارد که پرستار نقش حمایت از بیمار را به عهده دارد، ولی شواهد حاکی از آن است که پرستاران در ایفای نقش حمایت از بیمار با دشواری های متعددی روبرو می شوند. از آن جایی که اولین گام در ترویج نقش حمایتی پرستار، شناخت عوامل موثر در کاربرد آن است، این مقاله به بررسی عوامل بازدارنده و تسهیل کننده های حمایت از بیمار بر اساس تجربیات پرستاران پرداخته است. روش کار: پژوهش حاضر به روش نظریه پایه انجام شد. نمونه های پژوهش شامل 24 پرستار (پرستار بالینی، سرپرستار، و سوپروایزر) بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی ـ درمانی ایران بودند. از مصاحبه های نیمه ساختاریافته برای جمع آوری داده ها استفاده شد. کلیه مصاحبه ها ضبط و سپس کلمه به کلمه دست نویس شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از مقایسه مداوم و مطابق با روش استراوس و کوربین(strauss & corbin) صورت گرفت. یافته ها: در جریان تجزیه وتحلیل داده ها مضامین متعددی پدیدار شدند که عوامل بازدارنده و تسهیل کننده حمایت از بیمار را شرح می دادند. پرستاران شرکت کننده در این تحقیق احساس بی قدرتی، نبود مقررات و دستورالعمل های حرفه ای ملی، عدم پشتیبانی از پرستاران، پزشک سالاری، کمبود وقت، ارتباط محدود، مخاطرات حمایت، وفاداری به همکاران و کمی انگیزه را به عنوان عوامل بازدارنده حمایت از بیمار تعیین کردند. آن چه حمایت از بیمار را در بین پرستاران تسهیل می  کرد ارتباط پرستار ـ بیمار، شناخت و توجه به نیاز بیمار، مسوولیت پذیری پرستار، پزشک به عنوان همکار و دانش و تجربه پرستار بود. نتیجه گیری کلی: شرکت کنندگان در این مطالعه معتقد بودند که در شرایط حاضر و با توجه به موانعی که بر شمرده شد، اتخاذ و ایفای نقش حمایت از بیمار در عمل دشوار است. و لذا آنها در هر موقعیت با توجه به نیاز بیمار و برآیند عوامل بازدارنده و تسهیل کننده حمایت، در مورد اعمال نقش حمایتی شان تصمیم می گیرند و در بسیاری از موارد نه به آن چه مورد نظرشان است بلکه به آن چه از دستشان بر می آید بسنده می کنند، که در این تحقیق " حمایت محدود " نامیده شد. لذا برای آن که پرستاران بتوانند نقش حمایتی خود را به طور کامل ایفا کنند، ضرورت دارد تلاش های جمعی و سازمان یافته برای رفع موانع شناسایی شده و تقویت عوامل تسهیل کننده در نظام مراقبت بهداشتی کشور به عمل آید.

زمینه و هدف: تاکنــون تاثیــر درمانی دو روش (Ultra Sound)US تحت استــرچ (کشــش) و Hold-Relax بر کاهش کوتاهی عضلات و تاندون ها با هم مقایسه نشده، همچنین تاثیر امواج اولتراسوند نیز بر دوام اثر درمانی استرچینگ مشخص نشده است. در این تحقیق به مقایسه پایایی و دوام تاثیر درمانی دو روش us تحت استرچ و Hold-Relax بر کاهش کوتاهی عضله همسترینگ پرداخته شد. روش کار: این مطالعه به صورت آزمون بالینی تصادفی (clinical trial) بر روی 20 زن جوان سالم و غیر ورزشکار با میانگین سنی 32/1 ± 62/21 سال که دچار کوتاهی عادتی دو طرفه عضلات همسترنیگ بودند(Straight Leg Raising:SLR≤65)، انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفی به 2 گروه 10 نفره تقسیم شدند. درمان در گروه اول به روش US تحت استرچ و در گروه دوم به روش Hold-Relax به مدت 4 هفته و هر هفته 3 جلسه انجام شد. در هر بیمار متغیرها قبل از شروع درمان و بلافاصله بعد از اتمام دوره درمان اندازه گیری شدند، این متغیرها شامل دامنه SLR فعال (Active) و غیرفعال(Passive) ، دامنه اکستنسیون فعال و غیرفعال زانو، تیلت لگن و لوردوز کمر بودند. بعد از اتمام دوره درمان برای پیگیری پایایی درمان ارزیابی تمام متغیرهای فوق در طی 4 مرحله با فواصل 1 هفته انجام شد. یافته ها: در هر دو گروه درمانی بعد از اتمام دوره درمان همه متغیرها به جز لوردوز کمر تاثیرات درمانی قابل توجه و معنی داری نشان دادند. تاثیر روش درمانی US تحت استرچ بر روی تمام متغیرها نسبت به روش Hold-Relax بیش تر بود، که این برتری در مورد متغیرهای SLR فعال و غیرفعال در پای چپ نمونه ها و تیلت لگن نیز معنی دار بود. تأثیر روش درمانی Hold-Relax در اکثر متغیرها تا انتهای هفته چهارم پیگیری پایدار باقی ماند و کاهش معنی داری نشان نداد . در حالی که در روش درمانی US تحت استرچ در بیش تر متغیرها از همان هفته اول پیگیری، کاهش معنی دار مشاهده شد. نتیجه گیری کلی: بنابراین به نظر می رسد باید برای کسب نتایج درمانی حاد و کوتاه مدت از روش US تحت استرچ و برای داشتن پایایی بیش تر از روش Hold-Relax استفاده شود.

زمینه و هدف: دیابت از جمله شایع ترین بیماری های غیرواگیر بوده و از مشکلات مهم بهداشتی ـ درمانی ایران و جهان می باشد. امروزه در بیماران دیابتیک تیپ 2، رعایت رژیم غذایی اهمیت ویژه ای دارد. از اصول اساسی در پیشگیری از بروز عوارض در این بیماران، افزایش سطح آگاهی آنان از نحوه درمان، علایم، عوارض و تغذیه می باشد. به منظور برنامه ریزی آموزش تغذیه برای بیماران دیابتیک، داشتن اطلاعات زمینه ای از سطح آگاهی آنها ضروری است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین سطح آگاهی تغذیه ای بیماران دیابتیک تیپ 2 مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) بود. روش کار: در یک مطالعه مقطعی (cross sectional)، 160 بیمار مبتلا به دیابت تیپ 2 شناخته شده که در سال های 1382-1381 به درمانگاه غدد بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. روش نمونه گیری از نوع غیر احتمالی در دسترس بود. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه ای شامل دو بخش بود که به طریقه مصاحبه تکمیل شد. در بخش اول، اطلاعات جمعیت شناختی (سن، جنس، تحصیلات، مدت زمان بیماری و ...) و در بخش دوم، سطح آگاهی تغذیه ای بیماران بررسی شد. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار آماری (version 11.5) SPSS، توصیف و تجزیه و تحلیل شد. آگاهی نسبت به هر زیر گروه غذایی و آگاهی کل به صورت متغیر کمی با در نظر گرفتن امتیاز برای پرسش ها تعیین شد. از آزمون های آماری t-test ، correlation و ANOVA برای مقایسه امتیاز آگاهی برحسب متغیرهای زمینه ای استفاده شد. یافته ها: در این مطالعه 160 بیمار دیابتیک تیپ 2 مورد بررسی قرار گرفتند. در حدود 51%(81 نفر)، زن و 49%(79 نفر)، مرد بودند. میانگین سنی بیماران، 13 ± 61 سال به دست آمد. 3/26% از بیماران، تحت درمان با انسولین بودند و 5/57% آنها از قرص استفاده می کردند. میانگین طول مدت ابتلا به دیابت، 4/6 ± 5/10 سال بود. 32% بیماران از هیچ رژیم غذایی خاصی استفاده نمی کردند. متوسط امتیاز آگاهی از گروه نان و غلات، 8/15 از 21؛ گوشت، 7/14 از 21؛ لبنیات، 2/12 از 20؛ چربی ها، 5/11 از 21؛ سبزیجات، 4/11 از 15؛ میوه جات، 2/11 از 17 و گروه متفرقه، 3/15 از 21 به دست آمد. میانگین کل امتیاز آگاهی تغذیه ای در حدود 12 ± 92 از 130 به دست آمد. بین آگاهی تغذیه ای و سطح سواد، همبستگی مثبت معنی دار وجود داشت. بین طول مدت بیماری و سن بیماران با آگاهی تغذیه ای ارتباط منفی معنی دار دیده شد. بیماران با سابقه خانوادگی دیابت آگاهی بیش تری نسبت به گروه بدون این سابقه داشتند و این اختلاف نیز از نظر آماری معنی دار بود. نتیجه گیری کلی: در این مطالعه دیده شد که سطح آگاهی تغذیه ای بیماران دیابتیک در حد متوسط قرار دارد. با داشتن این زمینه آگاهی، به نظر می رسد می توان با آموزش مناسب در کنترل عوارض این بیماران موفق بود.