مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1387 | دوره:4 | شماره:4 (مسلسل 21) |تعداد مقالات:18

از تلفات 21 گله گوشتی شهرستان رشت که علایم کلی سپتی سمی داشتند، 105 باکتری اشریشیاکولی جدا شد. جدایه ها از نظر مقاومت آنتی بیوتیکی و سروتیپ بررسی شدند. همه این جدایه ها جهت تعیین نوع سروتیپ با آنتی سرم های استاندارد آزمایش شدند که سروتیپ تنها 19 جدایه مشخص و O­2 تعیین گردیدند. میزان درصد مقاومت جدایه ها نسبت به 11 نوع آنتی بیوتیک تعیین گردید که به ترتیب اکسی تتراسیکلین 92.38، سولفامتوکسازول + تری متوپریم 83.81، فلومکوئین 73.33، آمپی سیلین 56.86، اریترومایسین 54.29، انروفلوکساسین 40، تیامولین 23.81، نئومایسن سولفات 20، لینکواسپکتین 17.31، کلیستین 7.62 و فلورفنیکل 3.81 درصد بود. 70 الگوی مقاومت دارویی در 105 جدایه اشریشیاکولی، مشاهده گردید که 45.7 درصد جدایه ها به بیش از یک الگو و 54.3 درصد جدایه ها فقط به یک الگو تعلق داشتند. در 19 سروتیپ O2 شناسایی شده نیز 16 الگوی مقاومت دارویی مشاهده شد. نتایج نشان داد که فلورفنیکل بهترین آنتی بیوتیک برای درمان موارد کلی باسیلوز در گله های گوشتی منطقه رشت بود.

اورنیتوباکتریوم رینوتراکئال یکی از عوامل باکتریایی مسبب بیماری تنفسی، کاهش رشد، تلفات و کاهش تولید تخم مرغ در ماکیان توصیف می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی میزان شیوع آلودگی، جداسازی، تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی اورنیتوباکتریوم رینوتراکئال در گله های مرغ مادر گوشتی استان گیلان بوده است. در این مطالعه تعداد 460 نمونه سرم و 220 سوآب نای (22 نمونه)، 90 سوآب از تخمدان و مجاری تخم (15 نمونه)، 90 سوآب از پوسته تخم مرغ های بد شکل (15 نمونه) از 22 گله مرغ مادر گوشتی متعلق به 5 شرکت جمع آوری گردید. نتایج بررسی سرولوژی به روش الیزا نشان داد که تمامی 22 گله (100 درصد) به عفونت الوده بودند. از تعداد 460 نمونه سرم، تنها در 289 سرم (62.83 درصد به ازای هر پرنده در گله) پادتن اورنیتوباکتریوم مثبت بود. با استفاده از نرم افزار SPSS و مربع آزمون کای آنالیز آماری انجام شد که بین سنین مختلف گله و عیار پادتن اورنیتوباکتریوم همبستگی معنی داری وجود داشت (p<0.05). اما بین سنین گله و جدایه ها، بین جدایه ها و عیار پادتن ارتباط معنی داری وجود نداشت (p>0.05). باکتری از سوآب نای 5 گله (22.73 درصد از 22 نمونه یا 2.27 درصد از 220 سوآب نای) در محیط کشت آگار خوندار حاوی %5 خون گوسفند و جنتامایسین در انکوباتور 5-7.5 درصد CO2 جدا شد. تمام جدایه ها با استفاده از روش آگلوتیناسیون سریع جزء سروتیپ A تعیین شدند. با استفاده از روش انتشار از دیسک، حساسیت دارویی نسبت به 27 نوع آنتی بیوتیک انجام شد. 100 درصد جدایه ها نسبت به آنتی بیوتیک های سفتریاکسون، سفتیزوکسیم، سفتیوفور، سیپروفلوکسازین، دایفلوکسازین، انروفلوکسازین، فلومکوئین، تیامولین، تایلوزین، تتراسیکلین، داکسی سایکلین، نیتروفورانتوئین، فورالتادون و کلر آمفنیکل حساس بوده و 100 درصد جدایه ها نسبت به سفالکسین، جنتامایسین، نئومایسین، اریترومایسین، پنی سیلین، آمپی سیلین، کلیستین، سولفامتوکسازول و تری متوپریم مقاوم بودند. 80 درصد از جدایه ها به آنتی بیوتیک داکسی سیکلین، 40 درصد به فورازولیدون حساس و 80 درصد از جدایه ها به لینکومایسین مقاوم و 60 درصد جدایه ها به لینکواسپکتین حساس متوسط بودند. این مطالعه اولین گزارش از میزان شیوع عفونت اورنیتوباکتریوم رینوتراکئال، جداسازی و حساسیت آنتی بیوتیکی در استان گیلان بوده است.

شناسایی سریع آنفلوانزای اسب برای کنترل این بیماری ضروری است. در چند سال گذشته تلاش برای جداسازی ویروس آنفلوانزای اسب با موفقیت محدودی همراه بوده است. بعلاوه، در حیوانات واکسینه شده ممکن است تا پنج پاساژ برای جداسازی ویروس موردنیاز باشد. به منظور استفاده از یک روش سریع، قابل اعتماد و حساس برای شناسایی ویروس آنفلوانزای اسب به عنوان جایگزین جداسازی ویروس، یک روش (nPCR) nested PCR بهینه سازی گردید. این آزمایش nPCR بدون توجه به تیپ و تحت تیپ می تواند ژنوم ویروس آنفلوانزای اسب را شناسایی نماید. در ابتدا، تحت تیپ-1 ویروس آنفلوانزای اسب آزمایش شد و با استفاده از پرایمرهایی که پیشتر گزارش شده بود قطعه ای به طول 244pb از ناحیه conserve ژن ماتریکس ویروس آنفلونزا تکثیر شد. در قدم بعدی برای افزایش حساسیت آزمایش اول، یک جفت پرایمر داخلی جدید طراحی شد. یک قطع 150pb در آزمایش nPCR بدست آمد. ویژگی نتایج بوسیله تعیین توالی محصول PCR مورد تایید قرار گرفت. حساسیت این آزمایش ها RT-PCR و nPCR به ترتیب تا حد تشخیص 10.55 و 5.275 نانوگرم از RNA ویروس در نمونه تعیین گردید. این روش سریع تشخیص مولکولی که بسیار حساس نیز هست، ویروس آنفلونزا را در مدت کوتاهی شناسایی می نماید. بنابراین می تواند در تشخیص زودهنگام همه گیری های مشکوک به آنفلونزای اسب ارزشمند باشد. یک مزیت اضافی این روش ارزش آن در شناسایی ویروس آنفلونزای تیپ A در دیگر گونه های حیوانی می باشد.

بیماری تنفسی ناشی از اورنیتوباکتریوم رینوتراکئال عفونتی باکتریایی در ماکیان و بوقلمون است که طی سال های اخیر مکرر از نقاط مختلف جهان گزارش می گردد. معدود تحقیقاتی که در ایران صورت گرفته است نشان می دهد که این باکتری تنها از پرندگان مبتلا به عفونت تنفسی جدا شده است. جداسازی از پرندگان غیر بیمار گزارش نگردیده است. در این تحقیق حضور باکتری اورنیتوباکتریوم رینوتراکئال در دستگاه تنفس طیور فاقد علایم تنفسی نیز مورد بررسی قرار گرفته است. در مطالعه حاضر از لاشه مرغ های ارجاعی به بخش طیور، مرغداری های اطراف اهواز و کشتارگاه طیور جمعا تعداد 483 نمونه سوآب از ناحیه نای پرندگان جمع آوری گردید. نمونه ها در محیط آگار با 5 درصد خون گوسفند حاوی جنتامایسین به میزان 5.2 میلی گرم در لیتر و همچنین محیط آگار خون فاقد آنتی بیوتیک کشت و در انکوباتور با 10 درصد CO2 و دمای 37 درجه برای مدت 48 ساعت نگهداری گردیدند. از کلنی های غیرهمولیتیک مشکوک به ORT گسترش تهیه و مورد بررسی میکروسکوپی قرار می گرفت. باکتری های گرم منفی پلی مرف میله ای در صورت منفی بودن کاتالاز و مثبت بودن اکسیداز مورد بررسی بیشتر قرار گرفته خصوصیات بیوشیمیایی شان مطالعه می شد. جدایه های ORT با کمک آزمون سروآگلوتیناسیون تایید می گردیدند. در این بررسی از 254 نمونه کشتارگاهی 22 مورد (8.66 درصد) و از 200 نمونه میدانی (مرغداری ها) 2 مورد (1 درصد) و از 29 نمونه ارجاعی به بخش طیور 4 مورد (13.79درصد) اورنیتوباکتریوم رینوتراکئال جدا گردید. وضعیت حساسیت جدایه ها نسبت به 11 نوع آنتی بیوتیک رایج در درمان عفونت های تنفسی تعیین گردید. نتایج نشان داده اند که جدایه ها نسبت به جنتامایسین و تری متو پریم سولفامتاکسازول 100 درصد مقاوم و در برابر آمپی سیلین و کلرامفنیکل 100 درصد حساس بوده اند. نسبت به دیگر آنتی بیوتیک ها حساسیتی بین 3.57 درصد به اریترومایسین و 89.28 درصد به پنی سیلین نشان دادند. نتایج این مطالعه نشان داده است که اورنیتوباکتریوم رینوتراکئال در ناحیه نای حدود 8 درصد از مرغ های گوشتی فاقد هر گونه علایم عفونت تنفسی حضور دارد.

هدف از این مطالعه، بررسی اثر سرمای کوتاه مدت ابتدای دوره پرورش بر وقوع سندرم آسیت و پارامترهای آن در جوجه های گوشتی متولد شده در ارتفاع پایین بود. به این منظور، تعداد 300 قطعه جوجه گوشتی یک روزه متولد شده در ارتفاع پایین، به مزرعه ای واقع در ارتفاع بالا انتقال یافتند. تعداد 250 قطعه از آنها بر اساس وزن انتخاب و به 2 گروه آزمایشی (کنترل و سرما) تقسیم شدند. در سن 3 و 4 روزگی جوجه های گروه سرماه به مدت 3 ساعت در دمای 15 درجه سانتی گراد قرار گرفتند، در حالی که جوجه های کنترل در درجه حرارت طبیعی پرورش یافتند. در دوره زمانی 14 تا 28 روگی برای القای بیشتر آسیت، جوجه های هر دو گروه در معرض استرس سرما قرار گرفتند. نمونه های خون در سنین 3 و 4 روزگی (قبل و بعد از استرس سرما) و همچنین 7، 14، 28 و 42 روزگی برای آنالیز هورمونی گرفته شد. تلفات روزانه برای تایید جراحات قلب و وقوع آسیت کالبدگشایی شد. مرگ و میر ناشی از آسیت بطور مشخص در جوجه های گروه کنترل بالاتر از گروه سرما بود. غلظت کورتیکوسترون و همچنین T3 پلاسما در جوجه های گروه سرما پس از مواجهه با سرمای اولیه بطور معنی داری بالاتر از جوجه های گروه کنترل بود، اما در سن 28 روزگی نتایج معکوس گردید. ارزیابی پارامترهای رشد نشان داد که وزن بدنی جوجه های گروه سرما در 42 روزگی به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود اما بین دو گروه در مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی در طول دوره آزمایش تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتایج این مطالعه نشان داد که مواجهه با سرما در سنین اولیه می تواند از طریق تغییر در عملکردهای اندوژن ماکیان مانند غلظت کورتیکوسترون و هورمون های تیروئیدی پلاسما، سبب بهبود تحمل دمایی یا مقاومت به استرس سرما و به دنبال آن کاهش بروز سندرم آسیت در مراحل بعدی زندگی جوجه های گوشتی شود.

لنگش پس از ناباروری و ورم پستان، بعنوان سومین عامل ضررهای اقتصادی در گله های گاو شیری شناخته می شود. حدود 90 درصد از موارد لنگش به علت ضایعات مختلف انگشتان می باشد. مطالعه حاضر به منظور شناسایی فراوانی انواع جراحات سم در کف سم، فضای بین انگشتی و دیواره سم در دام های کشتار شده در کشتارگاه نجف آباد انجام پذیرفت. اندام های حرکتی 73 راس گاو کشتار شده در طول بهار و تابستان 1385 به درمانگاه دامپزشکی دانشگاه شهرکرد انتقال داده شد و پس از انجام سم چینی معمول و ثبت و عکس برداری از ضایعات مشاهده شده، سم های دچار ضایعه به منظور بررسی میزان نفوذ جراحات جوشانده شد تا بافت شاخی از بافت نرم زیر آن جدا شود. گاوها با توجه به وزن به سه گروه 1 (با وزن کمتر از 300 کیلوگرم)، گروه 2 (با وزن 300-450 کیلوگرم) و گروه 3 (وزن بیش از 450 کیلوگرم) تقسیم گردیدند و همچنین با ثبت سن دام ها نسبت به مطالعه فراوانی سنی ضایعات سم اقدام گردید.طبق یافته های مطالعه حاضر، چهار جراحت عمده مشاهده شده شامل دو لایه شدن سم (%64)، لامینایتیس تحت درمانگاهی (%61)، بیماری خط سفید (%21) و ساییدگی پاشنه (%21) می باشد. 61 درصد ضایعات در اندام خلفی و 39 درصد آنها نیز در اندام قدامی ثبت گردید. در گروه 3 فراوانی جراحات سم (89.8 درصد) به طور معنی داری (P<0.05) بیش از گروه های 1 و 2 است. با افزایش سن اختلاف معنی داری در فراوانی جراحات به چشم می خورد. 97.8 درصد از جراحات در قسمت کف سم ثبت شد. تمام جراحات نفوذ کرده به بافت نرم سم مربوط به بیماری خط سفید می باشند، به طوری که 33 درصد از موارد بیماری خط سفید از بافت شاخی گذشته و به بافت زیرین نفوذ کرده بودند.

به منظور تعیین عوامل دخیل در ایجاد مایکوز جلدی پرندگان زینتی، مطالعه حاضر انجام گرفت. در این مطالعه در مجموع 1238 قطعه پرنده زینتی از پرنده فروشی های اهواز و موارد ارجاعی به درمانگاه طیور بیمارستان دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز مورد بررسی قرار گرفتند. از پرندگان واجد ضایعه جلدی مشکوک به ضایعات قارچی نمونه برداری صورت گرفت. نمونه های پر و پوست بطور مستقیم زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین در دو محیط سابورود دکستروزآگار و سابورود دکستروزآگار محتوی سیلکوهگزامید (500 میلی گرم در لیتر) و کلرامفنیکل (50 میلی گرم در لیتر) تلقیح و در دماهای 25 و 37 درجه سانتی گراد انکوبه و روزانه تا 5 روز مورد بررسی و برای حداکثر 4 هفته نگهداری شدند. پرگنه های رشد یافته به روش نوار چسب اسکاچ زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفتند و قارچ های جدا شده بر اساس ویژگی های ظاهری کشت و مشخصات ریزبینی تعیین هویت شدند. در مجموع از 5 قطعه از 23 قطعه پرنده واجد ضایعات جلدی، آسپرژیلوس فومیکاتوس در 2 مورد از بلبل و 1 مورد از قناری و کاندیدا آلبیکنس در 2 مورد از طوطی جدا گردید. هیچگونه درماتوفیتی از پرندگان جدا نشد. فراوانی مایکوز جلدی در بین پرندگان زینتی مورد مطالعه 0.4 درصد برآورد گردید.

اگرچه ویروس آنفلوانزای طیور تحت تیپ (H9N2) جزء پاتوتیپ با بیماریزایی کم طبقه بندی شده است. ولی علاوه بر ایجاد خسارات اقتصادی زیاد در صنعت طیور کشورهای منطقه خاورمیانه، از نظر بهداشت عمومی نیز دارای اهمیت می باشد. هدف از این تحقیق، بررسی پاتوژنز ویروس آنفلوانزا جدایه A/Chicken/Iran/SH-110/99(H9N2) در ماکیان گوشتی به دنبال تلقیح داخل بینی ویروس، بررسی نوع، شدت و فراوانی جراحات بافتی و ردیابی آنتی ژن ویروس در بافت های مختلف بدن پرنده است.در این مطالعه تعداد 50 قطعه جوجه گوشتی یک روزه راس انتخاب شده و بطور مساوی در دو گروه (تیمار و کنترل) تقسیم و در مراحل مختلف آزمایش جهت بررسی پادتن اختصاصی تحت تیپ (H9N2) از آنها خون گیری به عمل آمد، سپس 18 قطعه از جوجه ها (گروه تیمار) در سن 20 روزگی با این جدایه از ویروس به روش داخل بینی با دوزی معادل 106 EID50 به ازای هر پرنده تلقیح گردیدند. 18 قطعه دیگر، به عنوان کنترل در نظر گرفته و سپس در روز تلقیح و روزهای 1، 3، 5، 7 و 10 پس از تلقیح ویروس، هر بار 3 قطعه جوجه از هر گروه بصورت اتفاقی انتخاب گردیده، آسان کشی و کالبدگشایی گردیدند. ضایعات عمومی لاشه ها ثبت و اقدام به نمونه برداری از بافت های مختلف (کبد، ریه، تیموس، طحال، کلیه، مغز، پانکراس، نای، بورس فابریسیوس و دوازدهه) جهت انجام مطالعات هیستوپاتولوژی و ایمونوفلورسانس گردید. نتایج حاصله نشان داد که جدایه A/Chicken/Iran/SH-110/99(H9N2) ویروس آنفلوانزا در ماکیان ویژگی اپی تلیوتروپیک دارد بطوریکه در تلقیح داخل بینی، ویروس در بافت های نای، ریه و کلیه، ضایعات اختصاصی به صورت تراکئیت، پنومونی و نفریت ایجاد کرد و حضور ویروس در این بافت ها، با بکارگیری تکنیک ایمونوفلورسانس غیر مستقیم به اثبات رسید به عبارتی ویروس ویژگی پنوموتروپیک و نفروتروپیک از خود نشان داد.

اسبچه خزر یک اسب نژاد باستانی است که قبلا تصور می شد که بیش از 1000سال از انقراض آن می گذرد. هدف عمده این تحقیق تعیین اندازه ضخامت، پهنا و مساحت مقطع عرضی تاندون و لیگامان های ناحیه متاتارس اسبچه های خزر سالم توسط اولتراسونوگرافی می باشد. 10 اسبچه خزر سالم و فاقد لنگش برای این مطالعه انتخاب شدند. اندام خلفی سمت چپ و راست، حد فاصل بین تارس و مفصل قلمی-بند انگشتی با تراشیدن موهای ناحیه از سطح کف پایی آن آماده انجام کار شد. با استفاده از یک ترانسدیوسر خطی 8 مگاهرتزی و دستگاه اولتراسونوگرافی Pie Medical 100 Falco Vet. در 9 سطح مختلف از متاتارس، در اسب های در حال وزن گیری بر روی اندام، تصاویر عرضی و طولی تهیه گردید. این سطوح به اسامی (1a, 1b, 2a, 2b, 3a, 3b, 4a, 4b, 5a) نامگذاری شدند. در این تحقیق، در سطح بالایی که تقریبا شامل سطوح 1a و 1b بود، در مجموع تصویر خوبی به دست نیامد. در اولتراسونوگرافی که به عمل آمد، محدوده مشخصی بعنوان لیگامان فرعی تاندون خم کننده عمقی انگشتی، قابل تشخیص و تعیین نبود. اندازه گیری مساحت مقطع عرضی تاندون ها و لیگامان نشان داد در تمامی سطوح مساحت مقطع عرضی تاندون خم کننده عمقی انگشتی از تاندون خم کننده سطحی انگشت و لیگامان معلقه بیشتر بود و مساحت مقطع عرضی لیگامان معلقه از تاندون خم کننده سطحی انگشتی در سطوحی که دیده می شد بیشتر بود در ضمن در اندازه تاندون های ذکر شده در اندام حرکتی خلقی چپ و راست در 10 راس اسبچه مورد آزمایش تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (P<0.05).

40 نمونه از گوشت ماهیان صید شده از تالاب چغاخور جمع آوری و میزان فلزات سرب و کادمیم با استفاده از دستگاه اسپکترومتری جذب اتمی کوره پس از هضم نمونه ها به روش مرطوب اندازه گیری شد. نتایج این مطالعه میانگین غلظت سرب و کادمیم را در گوشت ماهیان مورد آزمون به ترتیب 100.48 میکروگرم در کیلوگرم و 60.92 میکروگرم در کیلوگرم نشان داد. میانگین مقدار کادمیم در نمونه های مورد مطالعه بیشتر از حداکثر حد تعیین شده در اتحادیه اروپا بدست آمد. همچنین باقیمانده سرب و کادمیم به ترتیب در 10 درصد و 57.5 درصد از نمونه ها بیشتر از حداکثر میزان قابل قبول اتحادیه اروپا بود. بررسی آماری نشان داد اختلاف آماری معنی داری بین سطوح کادمیم در گوشت ماهیان مورد مطالعه با گونه ماهی وجود دارد (p<0.05). میزان بالای باقیمانده کادمیم و سرب در نمونه گوشت ماهیان تالاب چغاخور را می توان احتمالا به مهمترین منبع آلودگی تالاب پساب فاضلاب های کشاورزی و استفاده بی رویه از کودهای فسفاته در امور کشاورزی نسبت داد.

به منظور برآورد و مقایسه غلظت مس و روی با استانداردهای مجاز، غلظت این دو عنصر در سه گونه از ماهیان دریای خزر شامل کفال (Mugil auratus)، سفید (Rutilus frisii kutum) و کپور معمولی (Cyprinus carpio)، در چهار مرکز صید مختلف (چالوس، انزلی، رودسر و فریدون کنار)، تعیین شد. غلظت فلزات توسط روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی اندازه گیری شد. میانگین مقادیر مس در عضلات ماهیان کفال، سفید و کپور، بترتیب عبارت بود از: 3.14 ± 1.17، 3.69 ± 2.24 و 3.39 ± 1.24 میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک. میانگین مقادیر روی در عضلات همین ماهی ها بترتیب عبارت بود از: 43.46 ± 14.01، 37.99 ± 15.06 و 73.81 ± 21.14 میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک. غلظت روی بطور معنی داری تحت تاثیر محل نمونه برداری و گونه های ماهی قرار گرفت (P<0.05). به طوری که غلظت آن در ماهی کپور انزلی به طور معنی داری از بقیه ماهی ها و صیدگاه های دیگر بیشتر بود (P<0.05). مقادیر غلظت مس و روی در عضلات ماهیان مورد مطالعه در حد قابل قبول و مجاز برای مصارف انسانی قرار داشت.

تاکنون تحقیقات زیادی بر روی اثر مرفین بر دستگاه تناسلی ماده صورت گرفته است. اما در خصوص اثر این ماده بر ساختار بافتی قشر تخمدان موش سوری مطالعه جامعی انجام نشده است. لذا به دلیل اهمیت عملکرد تخمدان، مطالعه تغییرات بافتی و هیستومتری قشر تخمدان متعاقب مصرف مرفین ضروری بنظر می رسد.در این مطالعه، 32 سر موش سوری ماده نژاد Balb/C در سن 6 هفتگی انتخاب و به دو گروه تجربی (الف و ب) و دو گروه شاهد و کنترل تقسیم گردیدند. در گروههای تجربی، مرفین به تدریج با غلظت 0.4 و 0.04 میلی گرم در میلی لیتر به صورت محلول در آب، در گروه کنترل آب و شکر و در گروه شاهد تنها آب، به مدت 21 روز خورانده شد. پس از پایان آزمایش ابتدا موش ها توسط کلروفرم بیهوش و تخمدان ها از بدن خارج گردیدند. جهت مطالعه بافتی و هیستومتری نمونه ها، برش های سریالی بافتی تهیه و به روش هماتوکسیلین ائوزین رنگ آمیزی شدند. تجزیه و تحلیل آماری نتایج بدست آمده، نشان داد که مرفین می تواند در مرحله بلوغ جنسی بصورت معنی داری موجب کاهش تعداد فولیکول های ثانویه و بالغ و افزایش فولیکول های تحلیل رفته، گردد (P<0.01). بعلاوه افزایش معنی دار ضخامت سفید پرده در گروه های تجربی نسبت به گروه شاهد دیده شد (P<0.05). بنابراین با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه شاید بتوان گفت که مصرف مرفین در طی بلوغ در جنس ماده می تواند با اختلالاتی در تخمدان همراه باشد.

آلودگی به انگل های خارجی در ماکیان بومی واجد اهمیت زیادی می باشد و علت آن پایین بودن سطح بهداشت در روش نگهداری و همچنین پرورش مشترک آنها با سایر حیوانات می باشد. این بررسی در شش ماهه اول سال 1384 و بر روی 50 قطعه از ماکیان بومی که به روش نمونه برداری تصادفی از مناطق مختلف شهرستان تبریز تهیه شده بودند انجام گردید. انگل های خارجی پرنده ها به روش معمول انگل شناسی جداسازی، نگهداری و آماده سازی شده و با استفاده از میکروسکوپ نوری مورد شناسایی قرار گرفتند. از ماکیان مورد بررسی، 44 مورد (%88) آلوده و 6 مورد (%12) فاقد آلودگی به انگل های خارجی بودند. انگل های جدا شده و درصد آلودگی پرنده های مورد آزمایش شامل شپش های: کوکلوتوگاستر هتروگرافوس (%86)، منوپون گالینه (%80)، گونیودس دیسیمیلیس (%62) و لیپوروس کاپونیس (%36) و کنه سانان: آرگاس پرسیکوس (%18) و کنمیدوکوپتس موتانس (%8) بودند.

در حیوانات اهلی کارسینوم کیسه صفرا بیش از الگوی خوش خیم آن (آدنوم) بوقوع می پیوندد، ولی وقوع آن نادر است. آدنوکارسینوم کیسه صفرا در حیوانات اهلی بندرت گزارش شده است. این مقاله به توصیف اولین مورد وقوع سیستوآدنوکارسینوم کیسه صفرا در گاومیش رودخانه ای در خوزستان می پردازد. نمونه مورد نظر در بازرسی معمول احشای حذفی در کشتارگاه اهواز از گاومیش نر با سن 3.5 ساله تهیه گردید. در بررسی های ماکروسکوپیک، کیسه صفرا، بزرگ و متورم بوده و در دیواره داخلی آن توده های پردی شکل یا پاپیلر که به داخل مجرای آن رشد کرده بودند، مشاهده گردید. توده های مورد نظر ریشه دار و به رنگ زرد متمایل به قرمز یا خاکستری و دارای قوامی سفت و سطحی ناصاف و فضاهای کیستیک در سطح مقطع، بودند. در بررسی هیستوپاتولوژی نمونه های تهیه شده، توده های توموری از ساختارهای آسینی کیستی و توبولی که توسط استرومای نازک فیبروزی حمایت می گردید، تشکیل شده بود. در بخش هایی از تومور تجمعات متراکم بافت فیبروزی، به همراه دستجات سلول های توموری مشاهده گردید. همچنین تهاجم سلول های توموری در دیواره کیسه صفرا و همچنین پارانشیم کبدی در مجاورت آن مشاهده گردید. توده های توموری مذکور بر اساس یافته های ماکروسکوپیک و میکروسکوپیک به عنوان سیستوآدنوکارسینوم کیسه صفرا تشخیص داده شد.

وقوع جنین بی شکل در حیوانات اهلی نادر است. به طور کلی گزارشات این ناهنجاری به گاو محدود شده است. جنین بی شکل اسامی مترادف دیگری نیز دارد که عبارتند از: غول بی قلب، هلوآکاردیوس امورفس یا آکاردیوس امورفس (بی قلب بی شکل)، کره بی شکل و فتال مول. وقتی که شکل عمومی بدن در ناهنجاری بی قلبی قابل تشخیص نباشد، از این اصطلاحات برای توصیف آن استفاده می شود. در خرداد ماه سال 1386 یک راس گاو از نژاد دو رگ، 6 ساله به دلیل جفت ماندگی به کلینیک دامپزشکی دانشگاه شهرکرد ارجاع داده شد که یک جنین بی شکل به دنبال تولد دو گوساله سالم از حیوان خارج شده بود. جنین بی شکل 30 گرم وزن و حالت کلیوی داشت و دارای دو سطح و دو مرز محدب و مقعر بود. در سطح محدب، توده از سه بخش تشکیل شده بود در حالی که در سطح مقعر دو بخش تقریبا قرینه قابل تشخیص بود. تمامی سطوح جنین بی شکل از مو پوشیده بود که خصوصیات پوشش گاو هلشتاین را داشت. نتایج مطالعه میکروسکوپی جنین بی شکل نشان داد که این توده در خارجی ترین لایه توسط بافت اپیدرم بسیار نازک (بافت پوششی سنگفرشی مطبق شاخی) پوشیده شده بود که در زیر آن بافت همبند کلاژنه، فولیکول های مو و غدد چربی همراه وجود داشت. در قسمت مرکزی جنین بی شکل، علاوه بر بافت همبند کلاژنه، بافت چربی و عضلات اسکلتی نیز مشاهده شد. هدف این گزارش توصیف خصوصیات ماکروسکوپی و میکروسکوپی جنین بی شکل می باشد. بر اساس دانش نویسندگان مقاله، تاکنون جنین بی شکل همراه دو گوساله سالم در گاو گزارش نشده است و در این مطالعه برای نخستین بار گزارش می شود.