علوم پزشکی رازی
سال:1388 | دوره:16 | شماره:63 |تعداد مقالات:32

زمینه و هدف: افزایش قندخون و مایع نخاع در تب و تشنج به طور شایع رخ می دهد. آزادسازی سریع کورتیزول و آدرنالین پس از تشنج، به عنوان واکنش استرس زا، منجر به این افزایش می گردد. در طی تب، آزادسازی اینترلوکین 1 بتا، به عنوان سیتوکین اندوژن پیوژن منجر به مهار آزادسازی انسولین و کورتیزول می گردد. این حوادث می تواند همراهی میان غلظت قند مایع نخاع و دمای بدن در مطالعه حاضر را شرح دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط مصرف استامینوفن و قند مایع نخاع در تب و تشنج می باشد.روش بررسی: در مطالعه مقطعی تحلیلی حاضر، مایع نخاع 63 کودک (18-3 ماه) دچار تب و تشنج آنالیزگردید. متوسط غلظت قند مایع نخاع در کودکانی که 6 ساعت قبل از تشنج استامینوفن دریافت کرده بودند با گروهی که استامینوفن دریافت نکردند، با استفاده از تست های آماری T-student test و Mann-whitney test، آنالیز و با هم مقایسه گردید.یافته ها: متوسط قند مایع نخاع در کودکانی که استامینوفن دریافت نکردند در مقایسه با گروه دریافت کننده استامینوفن، به طور قابل ملاحظه ای بالاتر بود. (82±8 میلی گرم در دسی لیتر در مقایسه با 53±4 میلی گرم در دسی لیتر).نتیجه گیری: غلظت قند مایع نخاع در کودکان دچار تب و تشنج، با مصرف استامینوفن کاهش می یابد.

زمینه و هدف: لوسمی میلوئیدی حاد، %15 لوسمی دوران کودکی را شامل می شود. بررسی سالهای گذشته نشان دهنده بهترشدن بقا این بیماران می باشد. میزان مرگ و میر، کاهش یافته و بقای طولانی، افزایش یافته است. پروتکل درمانی مورد استفاده، BFM می باشد. در این مطالعه سعی شد تا بقا طولانی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) بررسی شود.روش بررسی: تمام بیماران مبتلا به AML nonAPL درمان شده با پروتکل BFM که طی سال های 1366-1381 به بیمارستان مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند. پیگیری تا پایان 1384 ادامه داشت. طی این مدت 83 نفر تحت درمان با این رژیم دارویی قرار گرفته اند. نوع مطالعه هم گروهی(Cohort)  است. با استفاده از پرونده های بیماران و تماس تلفنی، این بررسی انجام شده است. کلیه اطلاعات بدست آمده توسط تست های کاپلان مایر Cox regression،Long rock test  آنالیز شدند.یافته ها: از 83 نفر بیمار مورد مطالعه، 55 نفر مذکر و 28 نفر مونث بودند. میانگین سنی آن ها 7.3 سال (6 ماه-13 سال) بود. حدود %4 مرگ زودرس داشتند، هیچکدام پیوند نشدند، 10 نفر (%12) عدم جواب به درمان داشتند. 69 مورد (%83.1) به remission رفته اند و 30 نفر (%36.1) عود داشتند. بقا 5 ساله، %44.58±5.46، میانگین پیگیری 5.5 و سال میزان EFS، %53.62±6 بوده است.نتیجه گیری: شیمی درمانی مداوم سبب بقا طولانی مدت در %30-50 بیماران شده است ولی استفاده از پیوند مغز استخوان و سلول بنیادی، بقا طولانی مدت را به %60-70 رسانده است.

زمینه و هدف: تنگی تحت گلوت از جمله بیماری هایی است که کیفیت زندگی و در مواردی، حیات فرد را به مخاطره می اندازد. درمان های متعددی برای آن وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب و نیز میزان موفقیت خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی موفقیت درمان های جراحی انجام شده در بیماران دچار تنگی تحت گلوت مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بود.روش بررسی: این مقاله به صورت مقطعی بر روی 42 بیمار دچار تنگی تحت گلوت در درجات مختلف مراجعه کننده به بخش گوش و گلو و بینی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) طی سالهای 1379 الی 1386 انجام شده است. قبل از جراحی، به وسیله لارنگوسکوپی مستقیم، میزان و طول تنگی تعیین گردیده است. بعد از عمل نیز بر اساس موفقیت آمیز بودن دکانولاسیون و در مواردی با لارنگوسکوپی مستقیم، میزان تاثیر عمل بررسی شده است. از آزمون های t-test و مجذور کای جهت مقایسه استفاده گردید.یافته ها: میانگین سنی بیماران بررسی شده در زمان مراجعه، 23.3 سال با انحراف معیار 11.2 سال بود. 32 بیمار (%76) سابقه انتوباسیون طولانی داخل تراشه داشته اند. در 23 بیمار، عمل جراحی بسته از طریق آندوسکوپ با لیزر یا روش میکروسرجری یا بوژیناژ صورت گرفته است. در 19 بیمار جراحی باز شامل 16 مورد عمل لارنگوفیشر و گذاشتن استنت و 3 مورد رزکسیون قطعه استنوز و آناستوموز، صورت گرفته است. میزان کلی موفقیت در اعمال جراحی حدود %73 بوده است.نتیجه گیری: انتخاب روش و تکنیک مناسب جراحی در درمان موفقیت آمیز بیماران دچار تنگی تحت گلوت نقش مهمی دارد. در بیماران مورد مطالعه بیشترین درصد موفقیت، در رزکسیون قطعه استنوز و آناستوموز و بعد از عمل لارنگو فیشر بوده است.

زمینه و هدف: مخدرها، مانند آلفنتانیل، برای سهولت لوله گذاری تراشه بدون استفاده از داروهای شل کننده عضلانی، در بیماران تحت اعمال جراحی الکتیو بکار رفته اند. هدف از این مطالعه بررسی امکان لوله گذاری تراشه با پروپوفول و رمیفنتانیل و مقایسه آن با پروپوفول و آلفنتانیل، بدون آنکه از داروهای شل کننده عضلانی استفاده گردد، می باشد.روش بررسی: 100 بیمار در کلاس یک (American Society of Anesthesiologists) ASA جهت انجام جراحی الکتیو، در این مطالعه آینده نگر، تصادفی و دوسرکور قرار گرفتند. بیماران در دو گروه شاهد و کنترل قرار داده شدند. در گروه شاهد (آلفنتانیل)، آلفنتانیل با دوز 50 میکروگرم بر کیلوگرم بصورت وریدی در 10 ثانیه تزریق و بعد از 45 ثانیه یا در صورت بروز ایست تنفسی، پروپوفول به میزان 2 میلی گرم بر کیلوگرم در مدت 5 ثانیه تزریق گردید و بعد از گذشت 30 ثانیه، لارنگوسکپی و لوله گذاری تراشه انجام شد. در گروه مورد مطالعه (رمیفنتانیل) فقط بجای آلفنتانیل از رمیفنتانیل با دوز 5 میکروگرم بر کیلوگرم استفاده گردید. ارزیابی کیفیت لوله گذاری تراشه بر اساس نمره بندی امکان لارنگوسکپی، باز بودن طناب های صوتی، شلی فک تحتانی و حرکت اندام ها (نمره از 1 تا 4) بود. معیارهای نمره بندی لوله گذاری، با استفاده از آزمون های غیرپارامتریک، در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر اطلاعات دموگرافیک (سن، وزن و جنس) وجود نداشت. معیارهای لارنگوسکپی، شلی فک تحتانی و حرکت اندام ها در دو گروه رمیفنتانیل و آلفنتانیل مشابه همدیگر بود و اختلاف آماری قابل توجهی وجود نداشت ولی طناب های صوتی در گروه رمیفنتانیل به طور معنی داری بازتر از گروه آلفنتانیل بود (P=0.028). بین تمام پارامترهای مورد بررسی، ارتباط دو به دوی همبستگی مثبتی وجود داشت.نتیجه گیری: در این مطالعه بدنبال تزریق رمیفنتانیل و پروپوفول، شرایط عالی لوله گذاری تراشه نه تنها مشابه تزریق آلفنتانیل و پروپوفول در اغلب بیماران ایجاد شد، بلکه از نظر معیار باز بودن طناب های صوتی، شرایط بهتری نسبت به آلفنتانیل فراهم شده بود؛ بنابراین، برای پرهیز از تجویز شل کننده عضلانی می توان از رمیفنتانیل و پروپوفول برای لارنگوسکپی و لوله گذاری تراشه در بیماران جوان و سالم استفاده نمود.

زمینه و هدف: پیش شرطی سازی به ایسکمی یکی از پدیده های درون زاد است که می تواند توسط عوامل مختلف و از مسیرهای مولکولی متفاوت، در بافت های مختلف مانند مغز ایجاد شود. در این مطالعه اثر پیش شرطی سازی به واسطه هیپرکسی نورموباریک (HO) پیوسته و متناوب، بر میزان نقص نورولوژیک، حجم سکته مغزی و میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز مورد بررسی قرار گرفته است.روش بررسی: این مطالعه تجربی در سال 1386 در دانشگاه شهید بهشتی انجام شد. رت ها در 4 گروه به صورت گروه های پیوسته (24 ساعت پیوسته) و متناوب (4 ساعت در روز به مدت 6 روز) در معرض HO و نورموکسی نورموباریک ((Room Air=RA) یا هوای تازه) قرار گرفتند. هر گروه، به 3 زیر گروه تقسیم شدند. زیر گروه اول، بعد از 24 ساعت، تحت جراحی انسداد شریان میانی مغز (Middle Cerebral Artery Occlusion = MCAO) به مدت 60 دقیقه قرار گرفتند و سپس 24 ساعت به آن ها اجازه برقراری مجدد جریان خون داده شد. زیر گروه دوم و سوم بنام زیر گروه شم (بدونMCAO ) و گروه دست نخورده (بدون جراحی) برای بررسی اثر هیپرکسی نورموباریک بر میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز درنظر گرفته شده بودند. داده های حجم آسیب بافتی، گازهای خون و فعالیت آنزیم با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و نقص نورولوژیک با استفاده از آزمون من - ویتنی یو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته ها نشان می دهد که HO متناوب و پیوسته در القای  (Ischemic Tolerance) IT درگیر هستند. پیش درمان با HO پیوسته و متناوب، نقص های نورولوژیک را بهبود می بخشد، حجم سکته مغزی را کاهش می دهد و میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز را به طور معنی دار افزایش می دهد. اثر هیپرکسی نورموباریک پیوسته نسبت به گروه هیپرکسی نورموباریک متناوب بر میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز بیشتر است.نتیجه گیری: اگرچه برای شناخت مکانیسم حفاظت عصبی حاصل از هیپرکسی نورموباریک مطالعات زیادی لازم است، اما نتایج این مطالعه نشان می دهد که هیپرکسی نورموباریک آثار حفاظت عصبی خود را احتمالا تاحدی از طریق افزایش میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز نشان می دهد.

زمینه و هدف: آمار مربوط به مرگ و میر را می توان در بررسی روند بیماری در سطح بیمارستان، شهر و کشور مورد استفاده قرار داد تا بتوان کیفیت عرضه مراقبت های بهداشتی را ارزیابی نمود. هدف از انجام این مطالعه، تعیین شیوع مرگ و میر مربوط به بیماری های گوش، گلو، بینی و جراحی سر و گردن در بخش مربوطه و مشخص کردن علل شایع آن در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در مدت 11 سال می باشد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی گذشته نگر، پرونده های بیمارانی که در بخش گوش، گلو، بینی و جراحی سر و گردن بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در این مدت بستری شده و متعاقب آن فوت نموده بودند، مورد بررسی قرار گرفت و خصوصیات دموگرافیک بیماران (سن و جنس)، شکایت اولیه، نحوه بستری، طول مدت بستری، تشخیص، اقدامات درمانی انجام شده و محل فوت، با رعایت اخلاق پزشکی استخراج و ثبت شد و به صورت آمار توصیفی و کلی ارایه گردید.یافته ها: تعداد کل موارد بستری شده در بخش گوش، گلو، بینی و جراحی سروگردن در این مدت 19266 نفر بوده است و از این تعداد، 25 بیمار فوت نموده بودند که نشان دهنده متوسط مرگ و میر در 1.29 در هزار می باشد. نسبت زن به مرد 1.25 به 1 بوده است. بیشترین و کمترین میزان مرگ و میر در محدوده سنی بیشتر از 50 سال و کمتر از 30 سال قرار داشته است. بدخیمی، اولین علت مرگ (%28 موارد) بود و بعد از آن، عفونت شدید یا آبسه سر و گردن (%24) علت شایع مرگ بود.نتیجه گیری: مقایسه متوسط مرگ و میر مربوط به بیماری های گوش، گلو، بینی در این بیمارستان دانشگاهی با بیمارستان های مشابه در سایر کشورها، نشان دهنده بهتر بودن شرایط مراقبت های بهداشتی در این بخش می باشد. نئوپلاسم های بدخیم و عفونت های سر و گردن به ترتیب شایع ترین علل مرگ و میر در بیماران بستری در بخش گوش، گلو و بینی بوده است.

زمینه و هدف: حفظ راستای نرمال اندام تحتانی برای جراحانی که جراحی های باز سازی اطراف زانو را انجام می دهند بسیار مهم است، اما میزان طبیعی زوایای راستای اندام تحتانی در بزرگسالان ایرانی موجود نیست و تا کنون زوایای بدست آمده درمطالعات غربی، مبنای عمل بوده است. این مطالعه ضمن تعیین زوایای راستای طبیعی اندام تحتانی ایرانیان، این زاویه ها را با زوایای موجود در مطالعه انجام شده در چین و آمریکا مقایسه می کند.روش بررسی: توسط یک مطالعه مقطعی، رادیوگرافی ایستاده کل اندام تحتانی 34 زن و 34 مرد داوطلب سالم 18 تا 32 ساله انجام شد. زوایای مختلف راستای اندام تحتانی اندازه گیری شد و میانگین بدست آمد. تجریه و تحلیل داده ها توسط آزمون های تی و همبستگی، توسط نرم افزار SPSS انجام شد. سپس نتایج با نتایج بدست آمده از مطالعه ای در چین و آمریکا مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: زاویه بین محور آناتومیک فمور و تیبیا به طور متوسط 5.1 درجه بدست آمد که با رقم 6 درجه در مطالعات غربی تفاوت دارد. زاویه داخلی محور آناتومیکال تیبیا با خط عرضی زانو به طور متوسط 86.3، زاویه والگوس مچ پا 91.7 درجه و واروس تیبیا 0.9 درجه بدست آمد که این سه زاویه با مطالعات جامعه چین و آمریکا تفاوت دارند. زاویه بین محور مکانیکال فمور و تیبیا 178.5 درجه بود که با مطالعات گذشته متفاوت نبود.نتیجه گیری: زوایای راستای اندام تحتانی در بزرگسالان ایرانی از راستای اندام تحتانی بزرگسالان چینی و کشورهای غربی متفاوت بود. زانوی زنان بر اساس محوراناتومیکال تیبیاوفمور 1.6 درجه والگوس بیش تری نسبت به مردان داشت. زوایای راستای اندام تحتانی با وزن، قد، طول تیبیا و فمور ارتباطی نداشت.

زمینه و هدف: تکامل و شکل گیری جنسیت و دستگاه تناسلی جنین بستگی به عوامل مختلف همچون کروموزوم ها، گنادها، هورمون ها و آنزیم ها دارد. اختلال در هر کدام از عوامل یاد شده منجر به ابهام جنسی می گردد. تصمیم گیری و اقدام بموقع و صحیح برای درمان هر کدام از انواع ابهام های جنسی، مانع پیدایش عوارض ناخوش آیند جسمی و روانی می شود. در این مطالعه ضمن بررسی نحوه درمان بیماران دچار ابهام جنسی، نتایج دو روش یک مرحله ای و دو مرحله ای نوع شایع یعنی هرمافرودیسم کاذب مونث با منشا هیپرپلازی غده فوق کلیوی به طور مقایسه ای مورد ارزیابی قرار گرفته است.روش بررسی: در این مطالعه، پرونده های بیماران عمل شده بصورت گذشته نگر (Retrospective) مورد بررسی قرار گرفت و ضمن انجام معاینات ادواری با مراجعه به پرونده ها، نتایج اعمال جراحی 10 سال اخیر ارزیابی گردید. 65 بیمار در بیمارستان های کودکان علی اصغر (ع)، کودکان تهران وخیریه سیدالشهدا (ع) ارزیابی شدند. از این تعداد، 50 مورد از نوع شایع یعنی هرمافرودیسم کاذب مونث با منشا هیپرپلازی غده فوق کلیوی بوده است و 15 بیمار از انواع دیگر ابهام جنسی بودند. زمان عمل جراحی یک مرحله ای از 3 تا 6 ماهگی بوده است و در روش دو مرحله ای، عمل دوم در 5 تا 6 سالگی انجام گرفته است. برای 48 بیمار هرمافرودیسم کاذب مونث، عمل های کلیتوروپلاستی، لابیوم پلاستی و واژینوپلاستی، انجام و ژنیتالیای خارجی از پسرانه به دخترانه یعنی جنسیت واقعی تبدیل گردید. در گروه یک مرحله ای این 3 عمل همزمان انجام گرفت و در گروه دو مرحله ای کلیتوروپلاستی همزمان با لابیوم پلاستی در سن 3 تا 6 ماهگی و عمل واژینوپلاستی در سنین 5 تا 6 سالگی انجام گرفته است. مقایسه نتایج اعمال جراحی در دو گروه، به روش آماری دقیق فیشر انجام گرفت.یافته ها: از 48 مورد هرمافرودیسم کاذب مونث ناشی از هیپرپلازی غده فوق کلیوی (CAH=congenital adrenaj hyperplasia)  که به جنسیت واقعی یعنی دخترانه تبدیل شدند، در 36 مورد از روش یک مرحله ای استفاده شد، در 12 مورد بعدی روش دو مرحله ای یعنی انجام همزمان کلیتوروپلاستی و لابیوم پلاستی در 3 تا 6 ماهگی و واژینوپلاستی در سن 5 تا 6 سالگی بکار گرفته شد. تنگی دهانه واژن، شایع ترین عارضه جراحی این نوع ابهام جنسی بوده است که در %58.3 گروه یک مرحله ای و %25 گروه دو مرحله ای مشاهده شد. نتایج آزمون به روش دقیق فیشر نشان داد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بوده است (p-value=0.047).نتیجه گیری: عدم مشاهده عارضه تنگی دهانه واژن در روش دو مرحله ای در مقایسه با روش یک مرحله ای، ارجحیت روش دو مرحله ای در عمل واژینوپلاستی برای اصلاح دستگاه تناسلی خارجی در کودکان دچار ابهام جنسی ناشی از هیپرپلازی آدرنال را نشان می دهد.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه، بررسی رشد تشخیص اعضای بدن در کودکان کوچک است. تشخیص اعضای بدن به عنوان یک توانایی برای اشاره کردن به قسمت های مختلف یک عروسک است. قسمت دوم این مطالعه، مقایسه شناخت اعضای بدن بر روی بدن خود و بر روی عروسک است. ارزیابی مناسب رشدی در کشورهای غربی انجام شده ولی اغلب آن ها برای نژادهای مختلف طراحی نشده و یا اگر هم شده، اطلاعات کافی در دسترس نیست لذا سعی شد که یکی از مقوله های مهم رشدی بدن یعنی شناخت اعضای بدن بررسی.روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی تحلیلی از نوع cross sectional بر روی 90 کودک در منطقه جنوب تهران انجام شد. کودکان مورد ارزیابی 4- 1 ساله بودند (46 دختر، 44 پسر). پس از پر کردن پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک توسط مربیان مهد کودک، بخش دوم که شامل نام اجزا بدن به منظور تعیین تعداد اجزا اشاره شده برای کسب نمره نهایی بود تکمیل گردید.یافته ها: اختلافات در گروه های سنی مختلف(p<.001)  معنی دار بوده است. اختلاف بین پسر و دختر در شناسایی اعضای بدن روی بدن خود، در تمام گروه های سنی مختلف معنی دار نبوده است ولی در شناسایی اعضای بدن بر روی عروسک در سنین 3-2 و 4-3 سالگی معنی دار بوده است و در مجموع در شناسایی بین اعضای بدن خود و عروسک تفاوت معنی دار وجود نداشت.نتیجه گیری: این نتایج، کاربرد بسیاری درارزیابی شناسایی قسمت های مختلف بدن درکودکان کوچک دارد؛ اولا، کودکان اجزا بدن را هم روی بدن خود و هم روی عروسک نشان می دهند، این بدین معنی است که می توان اجزای بدن را از روی بدن کودک یا از روی عروسک پرسید. ثانیا، این مطالعه پیشنهاد می کند که اگر کودکی در سنین 1-4 سالگی اجزای اصلی بدن را نشناسد، باید برای ارزیابی بیشتر به کاردرمانی ارجاع شود.

زمینه و هدف: تشخیص زود هنگام کاهش میزان فیلتراسیون گلومرولی در روزهای نخست پس از پیوند کلیه، از اهمیت بالایی برخوردار است. پیش از این از کراتینین سرم به عنوان یکی از مارکرها برای این منظور استفاده می شده است ولی اخیرا برخی از مطالعات، سیستاتین  C  سرمی را نیز پیشنهاد کرده اند. ازاین رو، در این مطالعه، به طور آینده نگر ارزش تشخیصی سیستاتین C سرمی، در مقایسه با کراتینین در ارزیابی عملکرد کلیه پیوندی در بیماران گیرنده کلیه طی روزهای ابتدایی پس از عمل جراحی پیوند کلیه مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر، در فاصله زمانی بین مهرماه 1385 تا شهریور 1386، در 78 بیمار گیرنده کلیه در روزهای سوم، هفتم و چهاردهم پس از عمل جراحی پیوند کلیه، میزان سیستاتین C و کراتینین سرمی اندازه گیری شد. میزان تصفیه گلومرولی (Glomerular Filtration Rate – GFR) با جمع آوری ادرار 24 ساعته و محاسبه پاک شدگی خون از کراتینین (Creatinine Clearance) به عنوان استاندارد طلایی کارکرد کلیوی تعیین شد (در نقطه بحرانی 80 سی سی بر دقیقه بر 1.73 متر مربع). متغیرهای جنس، سن، شاخص توده بدنی، بیماری زمینه ای مستعد کننده نارسایی کلیوی و مدت زمان دیالیز قبل از عمل، توسط پرسشنامه ثبت شدند. نتایج با استفاده از همبستگی آماری Spearman و Reciever operating curve (ROC) تحلیل شدند.یافته ها: از مجموع 78 بیمار گیرنده کلیه، 51 بیمار (%65.4) مرد و 27 بیمار (%34.6) زن بودند. میانگین سن بیماران 34.56±13.36 سال بود. میانگین شاخص توده بدنی 22.36±3.46 کیلوگرم بر متر مربع بود. بین سطح سرمی سیستاتین C و کراتینین در روزهای سوم، هفتم و چهاردهم پس از عمل جراحی پیوند کلیه، ارتباط معناداری وجود داشت (p<0.001). منحنی های ROC نشان دادند که سیستاتین C سرمی نسبت به کراتینین نشانگر سرمی برتری در روز هفتم پس از عمل جراحی در تشخیص کاهش عملکرد کلیوی (GFR< 80) می باشد (AUC=0.694 و P=0.023) و در نقطه بحرانی 2246 نانوگرم بر سی سی، حساسیت و ویژگی بترتیب %67.7 و %77.9 دارد. متغیرهای جنس، سن و شاخص توده بدنی بر میزان سیستاتین C سرمی تاثیری نداشتند (p>0.05).نتیجه گیری: سیستاتین C سرمی تست تشخیصی حساس تر و دقیق تری نسبت به کراتینین در ارزیابی کاهش عملکرد کلیه پیوندی در بیماران گیرنده کلیه در هفته اول پس از عمل جراحی پیوند کلیه می باشد.

مقدمه: ناهنجاری کلاسب تامب مادرزادی (Congenital clasped thumb) به مجموعه و طیفی از آنومالی های انگشت شست اطلاق می شود که از موارد بسیار خفیف با نقصان سیستم اکستانسور انگشت شست تا مواردی با ناهنجاری های شدید عضلات ناحیه تنار و بافت نرم شست گسترده است. هیپوپلازی و عدم وجود اکستانسور کوتاه شست در این بیماری معمول است. به علت عدم تعادل بین فلکسورها و اکستانسورهای انگشت شست، بیمار قادر به اکستانسیون مفصل متاکارپوفالنژیال انگشت شست نمی باشد.معرفی بیمار: بیمار پسربچه ای 12 ساله و چپ دست بود که به علت دفورمیتی در انگشتان شست دو طرفه به درمانگاه ارجاع شده بود. در اندام های فوقانی، غیر از دفورمیتی انگشتان شست دو طرفه، معاینات در حد طبیعی بودند. در معاینه انگشتان شست، فضای بین انگشتان اول و دوم (First web space) محدود تر از حالت عادی بود. علیرغم امکان حرکات پاسیو در مفاصل انگشتان شست، بیمار توانایی اکستانسیون مفصل متاکارپوفالنژیال شست را نداشت ولی می توانست مفاصل بین انگشتی و کارپومتاکارپال را به حالت اکستانسیون در آورد. در حین درمان جراحی بیمار، مشخص شد که علت عدم توانایی بیمار در اکستانسیون مفصل متاکارپوفالنژیال انگشت شست، هیپوپلازی یا عدم وجود تاندون اکستانسور کوتاه شست نبوده بلکه ناشی از انحراف در چسبندگی تاندون اکستانسور کوتاه شست است. هر دو تاندون اکستانسور کوتاه و بلند شست به فالنکس دیستال چسبیده بودند. برای بیمار اصلاح محل چسبنگی تاندون اکستانسور کوتاه شست در دست راست انجام شد و تاندون اکستانسور کوتاه به پایه فالنکس پروگزیمال شست منتقل گردید.نتیجه گیری: این گزارش برای اولین بار پاتوفیزیولوژی جدیدی را برای کلاسب تامب مادرزادی مطرح می کند. بر اساس یافته های حاضر، علاوه بر هیپوپلازی یا آپلازی تاندون اکستانسور کوتاه شست، انحراف محل چسبندگی تاندون مذکور نیز می تواند علت بیماری باشد.

زمینه و هدف: کچلی پا یکی از شایع ترین عفونت های قارچی در انسان می باشد. از آنجایی که احتمالا شرایط مرطوب باعث افزایش رشد قارچ می شود، نقش استخرهای شنا در ایجاد عفونت های درماتوفیتی پا بخوبی شناخته شده است. از آنجایی که استخرهای شنا از مهم ترین مکان ها برای شعله ور شدن علایم بالینی در موارد بدون علامت و نیز انتشار عفونت می باشند و با توجه به اینکه درمان کچلی پا مستلزم صرف زمان و هزینه قابل توجهی است، بهتر است که در پیشگیری از بروز آن تلاش شود. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی کچلی پا در شناگران استخرهای غرب تهران انجام شد و ضمنا با شناسایی افراد مبتلا و معرفی آن ها به مراکز درمانی، در جهت پیشگیری از بیماری نیز قدمی برداشته شد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی که از تیر تا آذر ماه سال 1386 انجام شد، با مراجعه به 10 استخر که به شکل تصادفی از استخرهای غرب شهر تهران انتخاب شده بودند، پا و شکاف بین انگشتان هر دو پای 2500 شناگر ثابت این استخرها (شناگرانی که حداقل یک بار در هفته از این استخرها استفاده می کردند)، توسط متخصص پوست معاینه و از ضایعات مشکوک به کچلی پا نمونه گرفته شد و جهت تهیه اسمیر مستقیم و کشت به آزمایشگاه قارچ شناسی ارسال شد.یافته ها: از 2500 شناگر معاینه شده (1850 نفر مرد و 650 نفر زن)، با محدوده سنی 70–5 سال، 16 نفر (%0.64) شامل 12 مورد شناگر مرد (%0.65) و 4 مورد شناگر زن (%0.62)، کشت مثبت برای درماتوفیت داشتند. شایع ترین محدوده سنی ابتلا، 55–46 سال بود. شایع ترین درماتوفیت های مسوول، اپیدرموفیتون فلوکوزرم 8 مورد (%50)، تریکوفیتون منتاگروفیت (نوع بین انگشتی) 4 مورد (%25) و تریکوفیتون روبروم 4 مورد (%25) بودند. سایر ارگانیسم هایی که از ضایعات مشکوک نمونه برداری شده، در محیط کشت رشد کردند شامل کاندیدا، کورینه باکتریوم می نی تیسیموم، آسپرژیلوس نیجر، باکتری و ساپروفیت بودند.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، کچلی پا در شناگران شایع نبود.

زمینه و هدف: دیسمنوره یا قاعدگی دردناک، یکی از شایع ترین مشکلات بیماری های زنان است. تقریباً 50% تمام زنان، قاعدگی دردناک را تجربه می کنند و حدود %10 زنان در سنین باروری به علت دیسمنوره شدید به مدت 3-1 روز ازکار باز می مانند. دیسمنوره مسوول از دست رفتن 600 میلیون ساعت کاری و 2 بیلیون دلار هزینه در سال می باشد. داروها اغلب تاثیر خوبی در کاهش درد قاعدگی دارند ولی استفاده از آنها با محدودیت و عوارضی همراه است، یکی از روش های غیر دارویی کاهش درد قاعدگی، طب فشاری است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر فشار روی نقطه 6 طحالی (SP6- سان یین جیائو) بر شدت درد قاعدگی دردناک اولیه در دانشجویان ساکن خوابگاه های علوم پزشکی بیرجند می باشد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی دو گروهه یک سوکور، 86 دانشجوی مجرد، دارای سیکل های قاعدگی منظم و دردناک بر اساس فرم انتخاب واحد پژوهش، به روش مبتنی بر هدف و با استفاده از جدول اعداد تصادفی، به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمایش، در 24 ساعت اول خونریزی قاعدگی، فشار دوطرفه شست پژوهشگر روی نقطه 6 طحالی وارد شد،، بدین نحو که 6 ثانیه فشار داده و 2 ثانیه رها می شد. این تکنیک به مدت 30دقیقه اجرا می شد و میزان فشار با نیرویی معادل 1.21 کیلوگرم در ابتدا شروع می شد که بتدریج به 3.53 کیلوگرم در انتها می رسید. در گروه کنترل نیز میزان و نحوه فشار همانند گروه آزمایش بود با این تفاوت که فشار روی نقطه نابجا در امتداد SP6 در قسمت کمپارتمان خلفی پا که روی تاندون آشیل هم نبوده است و طبق منابع معتبر طب سوزنی، درمدار خاصی قرار ندارد. سنجش شدت درد، با استفاده از مقیاس دیداری درد 10 سانتیمتری، قبل، بلافاصله، 30، 60، 120 و180 دقیقه بعد ازمداخله در دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 13 و آزمون آماری داده های مبتنی بر تکرار، انجام شد.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد واحد های پژوهش در بدو ورود از لحاظ شدت درد در طی دو سیکل قاعدگی، اختلاف آماری معنی داری نداشتند. میانگین شدت درد قاعدگی 30، 60، 120 و180 دقیقه بعد از مداخله در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل از نظر آماری معنی دار بود (p<0. 001).نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد، فشار روی نقطه 6 طحالی، شدت درد قاعدگی دردناک اولیه را کاهش می دهد و می تواند به عنوان یک روش آسان، ارزان و غیر تهاجمی برای کاهش درد قاعدگی مورد استفاده قرار گیرد؛ عارضه جانبی به دنبال استفاده از این روش گزارش نشد.

زمینه و هدف: سیکلوسپورین یک سرکوب کننده سیستم ایمنی با پنجره درمانی باریک است. به دلیل تفاوت های بین فردی فراوانی که در فارماکوکینتیک سیکلوسپورین وجود دارد، غلظت خونی توتال سیکلوسپورین به عنوان راهنمایی برای تنظیم دوز دارو در بیماران پیوندی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین روش دقیق و مناسبی برای پایش درمانی سیکلوسپورین در کودکان با کلیه پیوندی و یافتن بهترین زمان برای نمونه گیری جهت پایش درمانی (Therapeutic Drug Monitoring=TDM) سیکلوسپورین برای کنترل بیماران پیوند کلیه به منظور کاهش فعالیت سیستم ایمنی در کنار کمترین عوارض جانبی است.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 29 جوان (16 پسر و 13 دختر) با میانگین سنی 14.5±2.3 سال (از 8 تا 20 سال) که حداقل 6 ماه از دریافت پیوند ایشان می گذشت، وارد مطالعه شدند. بیماران علاوه بر سیکلوسپورین - آ، داروهایی چون پردنیزولون، میکوفنولیت موفتیل، آهن و اسیدفولیک نیز مصرف می کردند. وضعیت بالینی و کارکرد کلیوی بیماران ثبت شد. میزان سیکلوسپورین - آ در خون بیماران در زمان قبل از مصرف دارو و 0.5، 1، 1.5، و 2 ساعت بعد از دریافت دارو، با استفاده از روش رادیوایمونواسی تعیین گردید و با استفاده از ضریب همبستگی Pearson، آنالیز آماری صورت گرفت.یافته ها: نتایج نشان می دهد که روش استفاده شده برای تعیین مقدار سیکلوسپورین - آ در خون، روشی دقیق و تکرارپذیر است. حداقل مقدار قابل اندازه گیری سیکلوسپورین - آ، 5 نانو گرم در میلی لیتر و درصد بازیافت، %86-109 بوده است. ضرایب تغییرات بین روزی و درون روزی برای 3 غلظت اختیاری سیکلوسپورین - آ در خون، به ترتیب %8 و %5.8 بود. میانگین غلظت زمان صفر و 1.5 ساعت پس از تجویز دارو به ترتیب 100±3 و 515±19.2 میکروگرم در دسی لیتر بود. میانگین سطح کراتینین سرم (1.9-0.1)0.9 میلی گرم در دسی لیتر بود. ارتباط معنی داری بین کراتینین سرم، دوز سیکلوسپورین - آ و غلظت زمان 1.5 ساعت وجود داشت؛ در حالیکه بین سن، کراتینین سرم و غلظت زمان 1.5 ساعت ارتباط وجود نداشت. همچنین بین غلظت زمان صفر و هیچ یک از پارامترهای بالا ارتباط وجود نداشت. بنابراین نتیجه این مطالعه نشان می دهد که غلظت خونی 1.5 ساعت بعد از دریافت دارو بهترین نشانگر برای پایش درمانی دارو در کودکان ایرانی است و بهترین ارتباط را با دوز و سطح کراتینین دارد.نتیجه گیری: روش استفاده شده برای اندازه گیری سیکلوسپورین - آ در خون، روشی دقیق و تکرارپذیر است و برای مطالعات کینتیکی سیکلوسپورین - آ مناسب است. بر اساس یافته های این مطالعه می توان چنین نتیجه گرفت که به منظور آسایش بیماران پیوندی در سنین پایین، اندازه گیری سطح خونی سیکلوسپورین - آ در یک نوبت قابل انجام است و بهترین زمان بر اساس این مطالعه، زمان 1.5 ساعت بعد از مصرف دارو است.

مقدمه:giant cell reparative granuloma  (GCRG) یک ضایعه فیبرواسئوس خوش خیم ناشایع است که اغلب، استخوان های مندیبل و ماگزیلا را درگیر می کند. گزارش درگیری حفره بینی با این بیماری بسیار نادر است.معرفی بیمار: بیمار آقای 37 ساله که با گرفتگی و ترشح خونابه ای سمت چپ بینی از 3 سال قبل و پروپتوزاز 3 ماه قبل، مراجعه کرد. در  CTاسکن و MRI، توده هتروژن با سطح مایع - مایع که سبب خوردگی وسیع استخوانی شده بود، مشاهده شد. بیوپسی، تشخیص GCRG را مطرح کرد.نتیجه گیری: اگرچه GCRG نادر است، مشخصات بالینی و رادیولوژیک آن باید شناخته شود و هنگامی که یافته های بالینی، CT اسکن و MRI، یک ضایعه فیبرواسئوس را در حفره بینی مطرح می کنند، این بیماری باید در تشخیص افتراقی مطرح شود.

زمینه و هدف: عوامل خطرزای متعددی برای ابتلا به نوروپاتی قدامی عصب بینایی غیرشریانی(NAION=Nonarteritic Anterior Ischemic Optic Neuropathy)  دخیل دانسته شده اند ولی عامل اصلی ایجاد این بیماری همچنان ناشناخته مانده است. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی بیماری های سیستمیک در بیماران مبتلا به نوروپاتی قدامی عصب بینایی غیرشریانی مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) با توجه به فقدان مطالعه مشابه در ایران بوده است.روش بررسی: در این مطالعه که از مقطعی گذشته نگر بود، کلیه مراجعین مبتلا به  NAION که از آغاز سال 1382 تا پایان سال 1384 به درمانگاه چشم بیمارستان حضرت رسول (ص) مراجعه کردند، وارد مطالعه شدند و از نظر مشخصات دموگرافیک و انواع بیماری های سیستمیک شامل دیابت، فشارخون بالا، هیپر لیپیدمی، بیماری های کلیوی و بیماری های روماتولوژیک، مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات از پرونده بیماران گردآوری شد و با نرم افزار spss  آنالیز شد. مقایسه درونی و نیز مقایسه اطلاعات مربوط به شیوع دیابت و فشارخون بالا در این مبتلایان، با شیوع این دو بیماری سیستمیک در جمعیت عمومی ایران صورت گرفت. داده ها با آزمون مجذور کای آنالیز شدند.یافته ها: در کل 51 بیمار وارد مطالعه شدند که میانگین سنی آن ها 51.5±9.93 سال بود. در %21.6 از بیماران، درگیری دوطرفه چشم ها مشاهده شد. نسبت زن به مرد تقریبا برابر بود. شایع ترین بیماری های سیستمیک به ترتیب دیابت، فشارخون بالا، هیپرلیپیدمی و بیماری کلیوی با شیوع %39.2، %37.3، %35.5 و %3.9 بودند. شیوع فشارخون در نمونه های این طرح در محدوده بالای 45 سال به طرز معنی داری بیشتر از جامعه ایرانی بود (p=0.004). همچنین شیوع دیابت نیز از جمعیت تهران بالاتر بود (p<0.001).نتیجه گیری: دیابت، فشارخون بالا، هیپرلیپیدمی و بیماری کلیوی، بترتیب شایع ترین بیماری های سیستمیک همراه با NAION هستند. در بررسی مبتلایان بهNAION ، به این بیماری ها نیز باید توجه کرد.

زمینه و هدف: سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS=Polycystic ovarian syndrome) با مقاومت به انسولین و هیپرانسولینمی جبرانی مشخص می شود و از سویی مقاومت به انسولین، نقش مهمی در سندرم متابولیک دارد. بنابراین انتظار می رود فراوانی سندرم متابولیک در بیماران مبتلا به سندرم پلی کستیک بیشتر باشد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی کلیه بیماران که در طول یک سال به انستیتو غدد مراجعه می کردند، در صورت تشخیص سندرم تخمدان پلی کستیک، وارد مطالعه می گردیدند و از نظر معیار های سندرم متابولیک بررسی می شدند. در مجموع کلیه بیماران به دو گروه با سندرم تخمدان پلی کیستیک و متابولیک (تعداد: 70 بیمار) و سندرم تخمدان پلی کیستیک بدون سندرم متابولیک (81 بیمار) تقسیم شدند.یافته ها: در مجموع 151 بیمار با تخمدان پلی کسیتیک وارد مطالعه شدند که میانگین سنی 28±8 سال (16 تا 48 سال) داشتند. فراوانی بیماران مبتلا به سندرم متابولیک در بیماران مراجعه کننده با تخمدان پلی کیستیک 70 مورد (%46.4) بود. فراوانی معیارهای سندرم متابولیک در کل افراد مورد مطالعه شامل افزایش دور کمر در %55.6، فشارخون بالای شریانی در %22.6، تری گلیسیرید بالا در %48، HDL پایین در %71 و FBS بالا در %7.3 (11 مورد) موارد بود.نتیجه گیری: با توجه به درصد فراوانی (%46.4) سندرم متابولیک در بیماران با تخمدان پلی کیستیک در این مطالعه، توجه و بیماریابی این دسته از بیماران از نظر سندرم متابولیک و کنترل آن جهت پیشگیری از عوارض دیابت و بیماری های قلبی - عروقی ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: صدمات زانو از مشکلات اساسی در پزشکی ورزشی محسوب می شود و استفاده از بریس های پروفیلاکتیک یا پیشگیری کننده زانو برای کاهش شیوع یا شدت این صدمات است. بریس های پروفیلاکتیک در کنار قابلیت حمایت از زانو در برابر صدمات در هنگام ورزش، نباید عملکرد اندام را محدود نمایند. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر سه نوع زانوبند پروفیلاکتیک بر عملکرد افراد ورزشکار بود.روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی روی 31 دانشجوی ورزشکار مرد سالم انجام شد تا تاثیر زانوبندها بر عملکرد افراد با استفاده از آزمون های ایزوکینتیک و عملکردی در چهار حالت بدون بریس(کنترل)، استفاده از زانوبند نئوپرنی ساده، زانوبند نئوپرنی چهار فنره و بریس پیش ساخته آزمایش گردد. ترتیب اجرای چهار حالت آزمون به صورت تصادفی، انتخاب و آزمایش ها روی پای غالب انجام شدند. پروتوکل ارزیابی در هر یک از چهار حالت متشکل بود از آزمون های عملکردی Cross-over Hop و پرش عمودی، که از سه بار آزمایش بیشترین ارتفاع و طول ثبت می شد و بعد از آن آزمون های ایزوکینتیک باز و بسته کردن زانو در سه سرعت زاویه ای 60، 180 و 300 درجه بر ثانیه انجام می شد، که پارامترهای ایزوکینتیک شامل نسبت حداکثر گشتاور به وزن بدن و توان متوسط ثبت می گردید. برای بررسی تفاوت های میان 4 حالت از آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد.یافته ها: آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری برای مقایسه بین سه حالت آزمایشی با یکدیگر و با وضعیت کنترل، هیچ تفاوت معناداری را برای مقادیر حداکثر گشتاور به وزن بدن، توان متوسط، پرش عمودی وCross-over Hop  نشان نداد (p>0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد که زانوبندهای پروفیلاکتیک مورد بررسی در مطالعه حاضر تاثیر منفی بر عملکرد افراد نگذاشتند. از آنجا که عملکرد زانو با استفاده از زانوبند نئوپرنی ساده محدود نشد و با توجه به تاثیرات مثبت استفاده از زانوبندهای نئوپرنی بر حس عمقی، استفاده از آن ها به عنوان ساختار اصلی این دسته از زانوبند ها مفید به نظر می رسد.

مقدمه: جذام یک بیماری باستانی و تغییر شکل دهنده است که توسط مایکوباکتریوم لپره ایجاد می شود و هنوز بخوبی مورد فهم مردم عامه قرار نگرفته و نه تنها منجر به وحشت آنان بلکه دست اندرکاران سیستم سلامت نیز می شود. خوشبختانه درسه دهه اخیر با ورود درمان چند دارویی و استراتژی های کنترلی، چشم انداز بیماری برای بیماران بهبودی چشمگیری داشته است و باعث شده تا حدودی ترس و وحشت از این بیماری کاهش یابد. این مقاله به معرفی یک مورد جذام حنجره می پردازد.معرفی بیمار: بیمار مرد 45 ساله افغانی است که با شکایت سرفه، تنگی نفس و گرفتگی صدا از چند سال قبل و تشدید علایم از چند روز پیش مراجعه کرده است، به علت مشاهده باسیل اسید فاست در اسمیر خلط، بیمار با تشخیص سل تحت درمان قرار می گیرد ولی با توجه به عدم بهبودی، بیمار بستری می گردد. در معاینه پوست، ندول اریتماتو حساس در قسمت فوق ترقوه ای راست مشهود بود، ابروها و مژه ها ریخته بودند و ضایعات هیپو و هیپرپیگمانته پوستی بصورت منتشر در ناحیه شکم، سینه و کمر و پشت بیمار مشهور بود. گرافی سینه نرمال بود. لارنگوسکوپی جهت قطعی شدن تشخیص سل حنجره انجام شد که ضایعات گرانولوماتوز گزارش نمود؛ در بیوپسی از ضایعات پوست و حنجره، تعداد زیاد باسیل اسید فاست بهمراه ماکروفاژها و سلول های foamy مطرح کننده جذام لپروماتوز، گزارش گردید. با توجه به منفی شدن کشت خلط از نظر مایکوباکتریوم توبرکولوزیس، تشخیص سل رد شد و تشخیص جذام حنجره مسجل گردید و درمان جذام با رژیم چنددارویی WHO جهت بیمار شروع شد.نتیجه گیری: این گزارش اهمیت درگیری سیستمیک در جذام لپروماتوز را مشخص می سازد، بویژه وقتی اولین تظاهر بیماری، لارنژیت یا علایم ریوی باشد. جذام حنجره می تواند به علت وجود باسیل اسید فاست در اسمیر ترشحات تنفسی بیمار با بیماری سل ریوی یا حنجره اشتباه شود.

زمینه و هدف: بی اختیاری ادراری زنان، دارای پیامدهای منفی روی سلامتی است، به گونه ای که شرایط اجتماعی، روانی، شغلی و جسمانی زنان را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از طراحی این مطالعه، ارزیابی اعتبار و پایایی پرسشنامه فارسی سنجش کیفیت زندگی در زنان مبتلا به بی اختیاری ادرار (Incontinence quality of life =I-QOL) بوده است تا بتوان از این ابزار در جهت بررسی کیفیت زندگی زنان مبتلا به بی اختیاری ادرار و هم چنین ارتقا کیفیت مراقبت ها و خدمات درمانی بهره برد.روش بررسی: توسط مطالعه ارزیابی روش های نشخیصی، پرسشنامه های (I-QOL) و سنجش سلامت روان (Psychological general will being =PGWB) ترجمه شده و همراه با پرسشنامه فارسی (Short – Form 36 =SF 36) جهت تعیین اعتبار و پایایی، در اختیار بیماران مبتلا به بی اختیاری ادرار استرس، ترکیبی و اضطرار که به بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه های علوم پزشکی ایران، همدان و لرستان در نیمه دوم سال 86 مراجعه کردند و معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، قرار گرفت. دو پرسشنامه PGWB و SF36 به منظور تعیین اعتبار همگرایی I-QOL بکار برده شد. در مجموع 373 نفر پرسشنامه ها را در مرحله اول تکمیل کردند و سپس 3 هفته بعد به منظور ارزیابی پایانی، پرسشنامه I-QOL مجددا در اختیار این بیماران قرار گرفت. از روش های آماری همبستگی پیرسون، تعیین آلفای کرونباخ، تحلیل عامل تاییدی و intraclass correlation coefficient، جهت تعیین اعتبار و پایایی پرسشنامه استفاده شد.یافتــه ها: آنالیز عامل تاییدی، اعتبار ساختاری پرسشنامه I-QOL را تایید کرد. آلفای کرونباخ برای ارزیابی همسانی درونی امتیاز کلی پرسشنامه I-QOL، 0.96 برآورد شد. دامنه آلفای کرونباخ برای ابعاد پرسشنامه از 0.78 تا 0.93 بدست آمد. همچنین ضریب همبستگی درون گروهی (Intraclass Correlation Coefficient = ICC) جهت ارزیابی تکرارپذیری مطالعه، 0.96 برآورد شد. به منظور ارزیابی اعتبار همگرایی، ضریب همبستگی پیرسون بین میانگین نمرات کیفیت زندگی بیماران با میانگین نمرات ابعاد پرسشنامه های PGWB و SF36 به ترتیب بین 0.52-0.61 و 0.47-0.59 برآورد شد. نمرات کیفیت زندگی بیماران ارتباط نزدیکی با بعد سرحال بودن (Well being) از پرسشنامهPGWB  و عملکرد اجتماعی(social function)  از پرسشنامه SF36 داشت که ضرایب همبستگی بین آن ها به ترتیب 0.6 و 0.55 برآورد شد.نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از این مطالعه نشان داد که پرسشنامه ترجمه شده I-QOL از ثبات داخلی، اعتبار و پایایی خوبی برخوردار است.

زمینه و هدف: آویشن باریک (کاکوتی)، از تیره نعناع، گیاهی است که در سالهای اخیر اثرات ضداکسیدانی، ضدالتهابی و ضدمیکروبی آن گزارش شده است، این گیاه در طب سنتی برای ناراحتی های گوارشی کاربرد دارد. هدف این مطالعه، بررسی اثر این گیاه بر ترشح اسید معده در موش صحرایی و مکانیسم احتمالی آن است.روش بررسی: این مطالعه از نوع مداخله ای و تجربی آزمایشگاهی می باشد که در آن 24 سر موش صحرایی نژاد ویستار با وزن 200-250 گرم، به طور تصادفی به دو گروه 12 تایی کنترل و آزمون تقسیم شدند. پس از بیهوشی حیوانات با تیوپنتال سدیم (50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن، داخل صفاقی)، تراکئوستومی، لاپاراتومی و گاسترودئودنوستومی انجام گردید. از عصاره آویشن باریک در دوزهای 0.5، 1 و 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن (در حجم 1 میلی لیتر)، استفاده شد و برای تهیه نمونه ترشح اسید معده روش washout به کار رفت و غلظت اسید ترشحی معده به روش تیتراسیون با هیروکسید سدیم (NaOH) اندازه گیری گردید. نتایج به صورت میانگین ± میانگین خطای معیار، بیان و با استفاده از آزمون Unpaired t-test، نتایج بررسی شد و 0.05>P معنی دار تلقی گردید.یافته ها: عصاره آویشن باریک در حالت پایه به طور معنی داری ترشح اسید معده را مهار کرد. واگوتومی موجب حذف اثر مهاری عصاره بر ترشح اسید معده شد و دوز 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن عصاره اثر تحریکی بر ترشح اسید نشان داد. اثر کاهشی عصاره بر ترشح اسید معده در وضعیت تحریک عصب واگ در دوز1  میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن در مقایسه با گروه کنترل معنی دار بود.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که عصاره آویشن باریک اثر مهاری بر ترشح اسید در حالت پایه و تحریک شده دارد. مقایسه اثر عصاره در وضعیت های پایه، واگوتومی و تحریک عصب واگ نشان می دهد که این اثر از طریق مهار عمل پاراسمپاتیک واگ معدی صورت می گیرد.

زمینه و هدف: برای نصب مجدد لنزهای داخل چشمی جابجا شده، روش های گوناگونی گزارش شده است، اما این روش ها دارای معایبی چون پرولاپس زجاجیه، کشش بر شبکیه، کلاپس ساختمان های چشمی، خونریزی داخل چشمی، آستیگماتیسم بالای پس از جراحی و نیاز به مانورهای پیچیده داخل چشمی هستند. هدف از این مطالعه ارزیابی نتایج نصب اسکلرال لنزهای داخل چشمی جابجا شده بوسیله خارج کردن هاپتیک از یک برش کوچک قرنیه است.روش بررسی: این مطالعه که از نوع گذشته نگر غیرمقایسه ای مداخله ای است، بر روی 28 چشم از 28 بیمار مبتلا به جابجا شدگی لنز داخل چشمی به حفره زجاجیه انجام شد. در این بیماران پس از آوردن لنز جابجا شده به داخل اطاق قدامی، یک نخ بخیه از محل یک فلپ اسکلرال به داخل چشم آورده شده و از فلپ سمت مقابل خارج شد. سپس نخ از طریق برش کوچک فوقانی قرنیه خارج شد. هاپتیک ها به نوبت از طریق همان برش کوچک فوقانی قرنیه خارج شده و نخ بخیه به دور آن گره زده شد و سپس به داخل اطاق قدامی بر گردانده شد. سپس لنز به پشت عنبیه، منتقل و به محل نصب اسکرال آن که از قبل آماده شده بود متصل شد. داده ها با آزمون t آنالیز شدند.یافته ها: در مدت پیگیری با میانگین 34.5±23.8 ماه، هیچ کدام از لنز ها دچار جابجا شدگی مجدد نشدند. اختلاف بین میانگین بهترین حدت بینایی اصلاح شده قبل از جابجا شدن لنز داخل چشمی (0.35±0.21 لگمار) و پس از نصب اسکرال آن (0.38±0.19 لگمار) از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.2). اختلاف بین میانگین آستیگمات قبل از جابجا شدن عدسی داخل چشمی و پس از نصب اسکرال آن (به ترتیب 1.25±0.69 دیوپتر و 1.35±0.64 دیوپتر) معنی دار نبود (P=0.19).نتیجه گیری: نصب اسکلرال لنزهای داخل چشمی جابجا شده به روش خارج کردن هاتیک از یک برش کوچک قرنیه، نیاز به مانورهای داخل چشمی پیچیده را کاهش داده و نسبت به روش های دیگر راحت تر است. نتایج طولانی مدت این روش حاکی از موثر بودن آن است.

زمینه و هدف: شواهد متعددی در خصوص حضور و نقش نیتریک اکساید (NO=Nitric oxide) در پاتوژنز آرتریت روماتوئید وجود دارد. NO، توسط آنزیمی بنام نیتریک اکساید سنتاز القایی (iNOS=Induced Nitric oxide syntetase) تولید می شود. NO در سینوویوم، غضروف و سلول های تک هسته ای لنفوئیدی موجود در مایع سینوویال و لنفوسیت ها و منوسیت های خون محیطی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید نیز دیده می شود. مطالعات نشان داده اند که پلی مورفیسم های موجود در ژن کد کننده آنزیم  (NOS2A) iNOSبا استعداد ابتلا به بیماری های التهابی و خود ایمنی مختلف در ارتباط هستند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین پلی مورفیسم های موجود در موقعیت -1659C/T و +150C/T ژن در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید و مقایسه آن با افراد نرمال بود.روش بررسی: در این مطالعه موردی - شاهدی، پلی مورفیسم های موجود در موقعیت -1659C/T و +150C/T ژن NOS2A در 176 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید و 232 فرد نرمال، به ترتیب به روش های PCR- Allele Specific و RFLP- PCR (Polymerase Chain Reaction – Restriction fragment length polymorphism) مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. نرم افزار SPSS. 10  و آزمون های آماری مجذور کای (x2) و Fisher's Exact جهت مقایسه فراوانی ژنوتیپ ها و آلل ها بین بیماران و افراد نرمال مورد استفاده قرار گرفتند.یافته ها: پس از تجزیه و تحلیل آماری ارتباط معنی داری در مقایسه فراوانی ژنوتیپ های -1659C/T بین گروه بیمار و کنترل مشاهده گردید (P=0.03). در واقع ژنوتیپ هموزیگوت CC در افراد نرمال (%75) به طور معنی داری بیش از بیماران (%64.2) می باشد. در مقایسه فراوانی ژنوتیپ های +150C/T بین گروه بیمار و کنترل ارتباط معنی داری مشاهده نگردید (P=0.33). همچنین پرونده بالینی بیماران مورد مطالعه قرار گرفت و اطلاعاتی از قبیل CRP(CReactiveprotein) ، RF(Rheumatoid factor)، خوردگی مفاصل، علایم خارج مفصلی، تغییر شکل مفاصل، ندول روماتوئید و سن شروع بیماری جمع آوری و ثبت گردید. ارتباط بین ژنوتیپ های -1659C/T و +150C/T و علایم بالینی و یافته های پاراکلینیکی مورد آنالیز آماری قرار گرفت و تفاوت معنی داری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: از آنجایی که در این تحقیق که اولین مطالعه در زمینه ارتباط بین پلی مورفیسم های -1659C/T و +150C/T ژن NOSA و بیماری آرتریت روماتوئید می باشد، رابطه معنی داری بین ژنوتیپ های -1659C/T در بین گروه بیمار و کنترل یافت گردید؛ لذا به نظر می رسد انجام مطالعات مشابه در جمعیت های دیگر در شناخت نقش آنزیم iNOS و NO در بیماری آرتریت روماتوئید دارای اهمیت باشد.

زمینه و هدف: از آنجاییکه جذب کوبالامین اغلب در سالمندان کاهش می یابد، کمبود ویتامین B12 یکی از مشکلات شایع در این افراد است. تحقیقات اخیر نشان می دهند که میزان ناکافی ویتامین B12 ممکن است خطر ابتلا به بیماری های آترواسکلروتیک و نورودژنراتیو را افزایش دهد. در حال حاضر صاحبنظران متعدد تغذیه توصیه به مونیتورینگ وضعیت B12 در سالمندان و تعیین افراد در معرض خطر در مراحل اولیه می نمایند. هدف مطالعه حاضر، بررسی وضعیت B12، اسید فولیک و هموسیستئین و ارتباط آن ها با یکدیگر در سالمندان سالم تهرانی است.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت مقطعی بر روی سالمندان سالم انجام شد. تعداد 232 سالمند با محدوده سنی 65 تا 90 سال و میانگین 73 سال بر اساس ضوابط ورود به مطالعه انتخاب شدند و اطلاعات مورد لزوم، با انجام مصاحبه و معاینه و سطوح سرمی هموسیستئین، فولات و ویتامین B12، با نمونه گیری خون و انجام آزمایش های لازم، گردآوری شدند. برای مقایسه سطح متغیر های خونی نامبرده شده در زیر گروه ها، از آزمون chi–square و Student’s t-test استفاده شد و عدد p کمتر از 0.05 ارزشمند درنظر گرفته شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزارSPSS 11.5  مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: متغیرها در 232 سالمند شامل 102 مرد (%44) و 130 زن (%56) مورد ارزیابی قرار گرفتند. میانگین مقدارB12  سرم، 295 پیکوگرم در میلی لیتر با انحراف معیار 170 بود. %10 موارد، مقدار B12 کمتر از 119 و %18، مقادیر کمتر از 160 پیکوگرم در میلی لیتر داشتند. کمبود  B12با افزایش سن تشدید می یافت (p=0.000) و این کمبود با جنس ارتباطی نداشت (P=0.85). مقدار میانگین فولات سرم 8 نانوگرم در میلی لیتر با انحراف معیار 4.9 بوده است و %9.5 افراد مقادیر فولات کمتر از نرمال داشتند که با سن (p=0.06) و جنس (p=0.31) ارتباطی معنی دار نداشته است. میانگین مقدار هموسیستئین 19.3(Hcy) میکرومول در لیتر با انحراف معیار 7.1 بوده است. مقدار  Hcyدر %33.6 افراد، بالاتر از 20 و در %67 افراد، بالاتر از 15 میکرومول در لیتر بوده است ولی ارتباط معنی دار با افزایش سن در بین گروه های سالمند نداشته است (p=0.23). %42.2 مردها و %27.7 زن ها مقادیر  Hcy بالاتر از 15 میکرومول در لیتر داشته اند که با p=0.005 از نظر آماری نیز معنی دار بوده است. بین مقدار هموسیستئین با ویتامین B12 ارتباط آماری معنی دار و معکوس وجود داشته است (r=-0.33 و p=0.000) ارتباط آماری معنی دار و معکوسی نیز بین مقدار هموسیستئین و اسید فولیک در مطالعه حاضر وجود داشت (r=-0.20 و p=0.002).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که شیوع هیپرهموسیستئینمی و کمبود B12 و فولات در سالمندان تهرانی کمتر از کشورهای دیگر نیست و به نظر می رسد شیوع B12 به صورت کمبود عملی (functional) بیش از کشورهای غربی باشد، بنابراین پیشنهاد می شود که از ترکیبات مکمل بخصوص ویتامین های گروه B در سالمندان به صورت منظم به شکل دارویی یا در غذاهای تقویت شده استفاده گردد.

زمینه و هدف: درمان استاندارد ادم کلینیکی ماکولای دیابتی قابل توجه دیابتی  (clinically significant macular edema=CSME)، لیزر ناحیه ماکولا است. ولی بسیاری از بیماران به این درمان پاسخ مناسب نمی دهند. هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج تزریق درون ویتره تریامسینولون استوناید و بواسیزوماب در بیماران مبتلا به CSME مقاوم به درمان استاندارد بوده است.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی آینده نگر دوسوکور است که بر روی 51 چشم دچار CSME با حداقل یک بار سابقه  MPC (Macular photocoagulation) و بدون پاسخ درمانی به آن، صورت گرفت. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تزریق داخل ویتره یکبار تریامسینولون به میزان 4 میلی گرم و یا یکبار آواستین به میزان 1.25 میلی گرم تقسیم شدند. سپس بیماران از نظر حدت بینایی، فشار درون چشمی، بروز کاتاراکت قبل از تزریق و در ماههای یک، 3 و 6 پس از تزریق، بررسی شدند. همچنین به منظور ارزیابی منطقه ماکولا از نظر انسجام ناحیه آواسکولار فوه آ و نشت ماکولا، آنژیوگرافی فلورسین، قبل و در ماه های 3 و 6 پس از تزریق انجام شد. داده ها با تست های مجذور کای، t test،student t test  و فریدمن آنالیز شدند.یافته ها: هیچ یک از دو گروه افزایش معناداری را از نظر حدت بینایی در طی پیگیری های ماه یک، 3 و 6 نشان ندادند. همچنین تفاوت مشخصی از نظر بهبود بینایی بین دو گروه در ماههای اول، سوم و ششم وجود نداشت. گرچه در گروه تریامسینولون، فشار درون چشمی در ماه اول، سوم و ششم افزایش داشت و در گروه بواسیزوماب، شاهد چنین افزایشی نبودیم، ولی تفاوت این دو گروه از نظر آماری معنادار نبود. در گروه بواسیزوماب، شاهد افزایشی از نظر میزان کاتاراکت (از هیچ نوع آن) نبودیم، ولی در گروه تریامسینولون، در معاینه 6 ماه، میزان کاتاراکت ساب کپسولر خلفی افزایش معناداری داشت (P=0.003).از نظر تغییرات آنژیوگرافیک ماکولا، نشت ماکولا و شفافیت آنژیوگرافی در ماه های 3 و 6، در هر دو گروه بهبودی رخ داد (در همه موارد P<0.001)، در حالی که توانایی تفکیک ناحیه اواسکولار فووآ در هیچ یک از دو گروه تغییر معنی داری نداشت. تفاوت آماری مشخصی بین دو گروه از نظر تغییر در شفافیت آنژیوگرافی، توانایی تفکیک ناحیه اواسکولار فووآ و از نظر نشت ناحیه ماکولا در 3 و 6 ماه پس از تزریق وجود نداشت.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه، اثر تزریق داخل ویتره بواسیزوماب و تریامسینولون در درمان CSME مقاوم به درمان استاندارد، مشابه است.