علوم پزشکی رازی
سال:1381 | دوره:9 | شماره:32 (فوق العاده) |تعداد مقالات:27

سندرمهای شبه اسکرودرمی بیماریهایی هستند که بیماری اسکلرودرمی را تقلید می کنند. یکی از این بیماریها سندرم ورنر (Werner) است که مشخصه آن پیری زودرس، آلوپسی، تظاهرات پوستی مشابه اسکلرودرمی، هیپرپیگمانتاسیون، دیستروفی ناخن، هیپوگنادیسم، مقاومت به انسولین، استئوپوروز، کاتاراکت زودرس و استعداد ابتلا به انواعی از بدخیمیها می باشد. تشخیص زودرس این سندرم از نظر پرهیز از درمانهای سنگین اسکلرودرمی، پایش و کنترل بدخیمیهای ثانویه و بیماریهای زودرس عروق کرونر قلب حایز اهمیت است. در این گزارش یک مورد سندرم ورنر به عنوان یکی از بیماریهای ژنتیک با تظاهرات پوستی مشابه اسکلرودرمی معرفی می شود. بیمار مردی 48 ساله بود که از حدود 7 سال پیش با تشخیص اسکلرودرمی تحت درمان با د-پنیسیلامین قرار داشت و به علت زخم مزمن پا مراجعه کرده بود. با توجه به ویژگیهای خاص بیمار مانند موهای خاکستری، سابقه عمل جراحی دو طرفه، کاتاراکت، عدم تطابق سن ظاهری بیمار با سن تقویمی و وجود یک مورد مشابه مشکوک در سابقه فامیلی به فکر یکی از سندرومهای ژنتیکی مقلد اسکلرودرمی افتادیم که در راس آنها سندرم ورنر قرار داشت.

این پژوهش به صورت غیر تجربی و با هدف بررسی مقایسه ای 5 آزمون عملکردی اندام تحتانی در 2 گروه بیماران با پارگی لیگامان متقاطع قدامی و افراد سالم انجام شد. در این تحقیق از 5 آزمون عملکردی استفاده شد که عبارت بودند از: -1 آزمون Co-contraction semicircular -2 آزمون Carioca -3 آزمون Shuttlerun -4 آزمون Timed hop -5 آزمونCross-over hop آزمونهای عملکردی جهت ارزیابی آمادگی بیمار برای پیشرفت به سطوح دیگر توانبخشی، برگشت به مسابقه ورزشی و ترخیص بیمار استفاده می شوند. انتخاب یک سری آزمونهای مناسب برای به دست آوردن حداکثر اطلاعات درباره ظرفیت عملکردی بیمار مهم می باشد. در این تحقیق 16 مرد با پارگی لیگامان متقاطع قدامی و 32 مرد سالم شرکت کردند. هر فرد هر یک از آزمونهای عملکردی را 2 بار انجام می داد و میانگین آن ثبت می شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری این تحقیق توسط آزمون آماری t برای هر آزمون عملکردی بدین شرح بود: بین میانگین آزمون Co-contraction semicircular در 2 گروه بیماران با پارگی لیگامان متقاطع قدامی و افراد سالم اختلاف معنی داری مشاهده نگردید (p<0.05). اما بین میانگین آزمونهای Cross-over hop، Timed hop، Shuttle run و Carioca در 2 گروه اختلاف معنی دار وجود داشت (P<0.05). براساس این نتایج، آزمونهای عملکردی فوق، به عنوان یک روش اندازه گیری مناسب، بدون نیاز به وسایل گران قیمت و قابل انجام در کلینیک، جهت ارزیابی بی ثباتی عملکردی اندام تحتانی به دنبال ضایعات لیگامان متقاطع قدامی و توانبخشی آن توصیه می گردد.

کیفیت زندگی مجموعه ای از شرایط جسمی، روانی و رفاه اجتماعی مانند سلامتی، ازدواج، کار، خانواده، احساس مالکیت و همکاری با دیگران است که به وسیله شخص یا گروه درک می شود. بیماریهای پوستی اثرات مهمی بر دخالتهای روانی - اجتماعی و فعالیتها دارند. اندازه گیری کیفیت زندگی بیماران پوستی و مقایسه آن با افرادی که بیماری پوستی ندارند، می تواند نشان دهنده کیفیت زندگی این بیماران و جنبه های مختلفی که زندگی این افراد را تحت تاثیر قرار می دهد، باشد. این امر، خود می تواند در جهت درک شدت بیماری و ارایه خدمات درمانی بهتر به این افراد و برنامه ریزی برای ارتقای سطح کیفیت زندگی آنها از نظر میزان فعالیت، توانمندی، بازده کاری، سلامت روانی و ارایه توصیه های پیشگیرانه به آنها مفید باشد. این مطالعه مشاهده ای - مقایسه ای روی 100 بیمار مبتلا به پسوریازیس، آکنه، اختلالات پیگمانتاسیون (ویتیلیگو، ملاسما)، آلوپسی، اگزما و 100 نفر از همراهان بیماران (به عنوان گروه شاهد) انجام شد. بیماران از نظر میانگین سنی و جنسیت در دو گروه یکسان بودند. کیفیت زندگی بیماران که شامل فعالیتها و مسایل روانی - اجتماعی بود با گروه شاهد توسط پرسشنامه ای با مقیاس لیکرت و حاوی 15 سوال با اعتباری معادل 0.4 و ضریب پایایی 0.81 مقایسه شد. در تجزیه و تحلیل نتایج از تستهای t،one way  ANOVA  و معادلهای غیر پارامتریک آنها و general linear model استفاده گردید. کیفیت زندگی بیماران بدتر از گروه شاهد بود (P<0.009). از نظر روانی - اجتماعی، بیماران نسبت به گروه کنترل وضعیت بدتری داشتند (P<0.009). در تمام افراد مورد و شاهد، بین کیفیت زندگی با سن r=0.125) و (P=0.01 و سطح درآمد eta=0.22) و (P=0.022 ارتباط آماری معنی دار و مستقیمی به دست آمد. بدتر بودن کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آکنه و اختلالات پیگمانتاسیون، ممکن است ناشی از در معرض دید بودن این ضایعات و نیز جوانتر بودن این بیماران نسبت به سایر بیماران باشد. توجه به قسمت روانی بیماریهای پوستی بسیار مهم است و یک روان پزشک می تواند به بیماران پوستی - حتی اگر از نظر روانی مشکل نداشته باشند - کمک کند. لذا در درمان بیماران پوستی که به درمانهای رایج پاسخ مناسب نمی دهند، می توان از مشاوره با یک روان پزشک بهره جست. همچنین می توان از سنجش سطح کیفیت زندگی بیماران قبل و بعد از شروع درمان برای ارزیابی تاثیر آن بر بیمار استفاده کرد.

تمام طول موجهای پرتوهای فرابنفش، حتی UVA می توانند فعالیت سیستم ایمنی پوست را تغییر دهند. سرطان سلولهای فلسی پوست و سرطان بدخیم ملانوما ناشی از تابش UVA است، اما محققان بر خاصیت سرطان زایی UVA بیش از طیفهای دیگر تاکید دارند. طیف UVA از خورشید، لامپ بخار سدیم، قوس الکتریکی و جوشکاری با الکترودهای فلزی تولید می شود. از جمله افرادی که در معرض خطر تابشهای UV قرار دارند، جوشکارها هستند. در این تحقیق، اثر تابش UV حاصل از الکترودهای فلزی روی پوست بدن و گوش موشهای سوری Balb/c یک ماهه و دو ماهه، در مدت زمانهای تابش گیری 25 ساعت، 50 ساعت و 100 ساعت بررسی شده است. نتیجه اندازه گیریها نشان داد که تابش UV حاصل از جوشکاری باعث کاهش تعداد فولیکولهای مو در پوست می شود. افزایش ضخامت اپیدرم پوست و اپیدرم خارجی و داخلی گوش در موشهای یک ماهه و دو ماهه نیز قابل توجه بود. در مورد لایه های دیگر پوست در 2 سن یک ماهه و دو ماهه، میزان تغییرات در زمانهای مختلف متفاوت بود. این تحقیق نشان داد که افزایش ضخامت اپیدرم بر اثر تابش UV ناشی از جوشکاری می تواند منجر به سرطان پوست شود و کاهش تعداد فولیکولهای مو نیز خطر آسیب پذیری پوست را بیشتر می کند.

در این مقاله یک مورد لنفوم اولیه تخمدان در خانمی 23 ساله که 1 سال پس از برداشتن تخمدانها و شیمی درمانی کاملا عاری از بیماری بود، معرفی می شود.اگر چه لنفوم تخمدان را معمولا با پیش آگهی بد همراه می دانند اما باید به این نکته توجه کرد که اغلب مواردی که به عنوان لنفوم تخمدان تشخیص داده می شوند در واقع درگیری ثانویه تخمدان در جریان لنفوم منتشر هستند و لنفوم اولیه تخمدان (POL=primary Ovarian Lymphoma) بسیار نادر می باشد. با توجه به موارد اندک POL که تاکنون گزارش شده اند، خصوصیات بالینی و آسیب شناسی این بیماری بطور دقیق شناخته نشده است اما با در نظر گرفتن گزارشهای قبلی و موردی که در اینجا معرفی می گردد می توان گفت که پیش آگهی POL خوب است و نیاز به جراحی رادیکال ندارد.

سونوگرافی وسیله ای با ارزش در ارزیابی انسداد دستگاه ادراری می باشد اما فقط به صورت استاتیک ساختمان دستگاه ادراری را بررسی می کند. هدف از این مطالعه بررسی دینامیک جریان ادرار از طریق ایجاد دیورز بود. در این بررسی 32 بیمار توسط اسکن دیورتیک کلیه بررسی شدند و قطر لگنچه قبل و پس از ایجاد دیورز توسط سونوگرافی اندازه گیری و بر اساس مطالعات قبلی افزایش قطر بیش از 7 میلیمتر به عنوان انسداد در نظر گرفته شد. سپس نتایج حاصل از بررسیهای فوق با هم مقایسه شدند. در سونوگرافی اولیه %50.79 از کلیه ها هیدرونفروتیک بودند و انسدادی در نظر گرفته شدند در حالی که پس از دیورز فقط %26.6 کلیه ها انسدادی تلقی شدند. بر اساس اسکن دیورتیک %23.4 از کلیه ها انسدادی بودند. در 2 بیمار مبتلا به چرخش غیرطبیعی کلیه، نتایج اسکن و سونوگرافی دیورتیک یکسان نبود. بنابراین سونوگرافی دیورتیک در مقایسه با اسکن دیورتیک می تواند هیدرونفروز انسدادی را با حساسیت %93.3 و ویژگی %94.85 از هیدرونفروز غیر انسدادی افتراق دهد. از این روش می توان در ارزیابی اولیه موارد مشکوک به انسداد و در پیگیری پس از درمان استفاده کرد.

از آنجاییکه اطلاعات اندکی در زمینه اثرات زیستی دوز کم پرتوهای یون ساز وجود دارد و پرتوکاران رادیولوژی که به خاطر حرفه خود در معرض تابش گیری مزمن دوزهای بسیار ناچیز قرار دارند، موضوع بررسی میزان عناصر کم مقدار (Trace Elements) در خون این افراد دارای اهمیت می باشد. در پژوهش حاضر مقادیر 2 عنصر مهم روی و مس در خون 44 داوطلب از پرتوکاران رادیولوژی شاغل در بیمارستانها با دوز دریافتی کمتر از 0.05 میلی سیورت در هر 2 ماه، با 26 نفر از کارکنان عادی غیر پرتوکار همان بیمارستانها از طریق روش هضم اسیدی (Acid Digestion) و اسپکترومتری جذب اتمی اندازه گیری و مقایسه شد. میانگین مقدار روی در گروههای نمونه و شاهد به ترتیب 6.409 و 6.586 میلی گرم در لیتر و میانگین مقدار مس در این گروهها به ترتیب 1.006 و 1.044 میلی گرم در لیتر به دست آمد. نتایج به دست آمده نشان داد، با آنکه در مورد هر دو عنصر، مقادیر میانگین گروه نمونه، کمتر از گروه شاهد بود، آزمون t تفاوت معنی داری را بین 2 گروه نشان نداد (P>0.05). اما مقایسه جداگانه زنان گروه نمونه با زنان گروه شاهد و همچنین مردان با یکدیگر، نشان دهنده کاهش معنی دار مقدار عنصر مس در زنان پرتوکار 1.062) میلی گرم در لیتر( نسبت به زنان گروه شاهد 1.143) میلی گرم در لیتر( بود (P>0.01). با توجه به این مساله، احتمال تاثیر پرتوگیری طولانی مدت شغلی بر میزان عناصر کم مقدار خون، تقویت می شود.

سندرم لوپوس نوزادی، یک بیماری نادر است که تظاهرات آن شامل بلوک مادرزادی قلب، ضایعات پوستی، بیماریهای کبد، ترومبوسیتوپنی، نوتروپنی، بیماریهای ریوی و عصبی می باشد. اغلب تظاهرات بطور خودبخودی از بین می روند و خوب می شوند، اما بلوک مادرزادی قلب معمولا دایمی است و نیاز به قرار دادن پیس میکر در قلب دارد. بلوک مادرزادی قلب عارضه ای خطرناک است که می تواند منجر به مرگ جنینی گردد. اما بطور شایعتر سبب بروز مشکلات قلبی و مرگ در دوره نوزادی می شود. تظاهرات مشخص بلوک قلبی در دوره قبل از تولد شامل ضربان ثابت قلب جنین بین 50-60 ضربه در دقیقه است که با حرکات جنین افزایش نمی یابد. بلوک مادرزادی در لوپوس در اثر عبور آنتی بادیهای IgG مادری علیه آنتی ژنهای ریبونوکلئوپروتئین در قلب جنین ایجاد می شود و در %20-25 موارد آنتی بادیها قابل اندازه گیری هستند. در حال حاضر هیچ درمان موفقیت آمیز داخل رحمی وجود ندارد. اگر چه قرار دادن پیس در داخل رحم برای جنین انجام می شود اما مورد موفقیت آمیزی تاکنون گزارش نشده است. در سندرم لوپوس مادرزادی، میزان شیوع بلوک مادرزادی قلب %15-30 است که %50-70  آنها نیاز به پیس دارند. در این مقاله نوزادی با سندرم لوپوس مادرزادی که با بلوک مادرزادی قلب متولد شده است معرفی می گردد. این نوزاد حاصل اولین حاملگی مادری 25 ساله با بیماری لوپوس بود که در طی سونوگرافی های به عمل آمده در زمان حاملگی، افیوژن پریکارد، بزرگی قلب و برادیکاردی ثابت در جنین مشاهده شد. نوزاد با وزن 3450 گرم و ضربان قلب 70 ضربان در دقیقه متولد گردیده بود و در ECG به عمل آمده بلوک قلبی درجه II وجود داشت نوزاد جهت گذاشتن پیس میکر به بیمارستان دیگری ارجاع شد که متاسفانه دچار ایست کامل قلبی شده و به عملیات احیا پاسخ نداد.

استئوآرتریت شایعترین بیماری مفصلی در سراسر جهان و یکی از مهمترین مشکلات سلامتی در طولانی مدت و شایعترین علت ابراز ناتوانی در جمعیت عمومی می باشد. جهت تعیین ارتباط بین ناتوانی و سندرم افسردگی مطالعه ای مقطعی در کرمان روی بیماران استئوآرتریت طراحی شد. در این بررسی استئوآرتریت بر اساس معیارهای تشخیصی انجمن روماتیسم امریکا (ACR) و براساس مفصل درگیر توسط روماتولوژیست تشخیص داده می شد. ناتوانی به وسیله Clin-HAQ و افسردگی نیز به وسیله پرسشنامه افسردگی Beck تحت ارزیابی قرار می گرفت، از 200 بیماری که مورد بررسی قرار گرفتند %83.5 زن بودند و میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه 54.1± 11.3 سال بود. 6 بیمار سابقه تروما، 21 بیمار دیابت شیرین و 52 بیمار افزایش فشار خون داشتند. میانگین شاخص توده بدنی 29.6± 5.5 کیلوگرم بر متر مربع، میانگین نمره افسردگی بک 16.6 ±9.3 و متوسط اندکس ناتوانی 0.97± 0.4 بود. مدل تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک رو به جلو به روش Wald نشان داد که افسردگی و جنسیت زن، فاکتورهای پیشگویی کننده معنی داری برای ناتوانی و ناتوانی نیز فاکتور پیشگویی کننده معنی داری برای میزان افسردگی می باشد. استئوآرتریت در بیماران مسن )بالای 50 سال( و خانمها شایعتر است. افسردگی و ناتوانی دو فاکتوری هستند که در این بیماری به فراوانی دیده شده و ارتباط معنی داری نیز با هم دارند و هر کدام عامل خطری برای دیگری محسوب می شود.

این بررسی یک تحقیق غیر تجربی شاهدی - موردی است که جهت مقایسه تواناییهای تعادلی بین دو گروه 25 نفری مردان سالم و بیماران مبتلا به کمر درد مزمن، که به روش غیر احتمالی ساده انتخاب شده بودند با استفاده از سیستم تعادلی بایودکس انجام شد. چهار آزمون تعادلی دینامیک )در وضعیت ایستاده روی 2 اندام با چشمان باز، روی 2 اندام با چشمان بسته، روی 1 اندام با چشمان باز و روی 1 اندام با چشمان بسته( و یک آزمون محدوده ثباتی دینامیک (در وضعیت ایستاده روی دو پا با چشمان باز جهت بررسی توانایی انتقال وزن) توسط هر یک از آزمودنی ها به اجرا در آمد. در آزمونهای تعادلی دینامیک شاخصهای ثباتی کلی، قدامی خلقی و طرفی و نیز درصد زمان حفظ مرکز ثقل در محدوده زیر 5 درجه )ناحیه (A و در آزمون محدوده ثباتی زمان تکمیل و نیز عملکرد فرد برحسب درصد به عنوان متغیرهای وابسته کمی اندازه گیری شدند. هر متغیر بین 2 گروه توسط آزمون آماری t مستقل در سطح α=0.05 مورد مقایسه قرار گرفت. تمام متغیرهای وابسته بجز شاخص قدامی خلفی در وضعیت اول بین 2 گروه اختلاف معنی داری را نشان دادند (P<0.01). همچنین کمترین نسبت سالم به بیمار در وضعیتهای چشم بسته مشاهده شد. به علاوه شدیدترین بی ثباتی در بیماران در جهت طرفی آشکار گردید.نتایج به دست آمده عبارت بودند از: -1 بیماران مبتلا به کمردرد مزمن از تواناییهای تعادلی ضعیفتری نسبت به افراد سالم برخوردار هستند، -2 بیماران به علت نقص در حس عمقی، بیش از حد طبیعی به اطلاعات بینایی وابسته هستند، -3 بیماران بخصوص در جهت طرفی دچار بی ثباتی هستند، -4 اختلال حرکت در هنگام انتقال وزن نیز بخوبی مشهود است. بنابراین در ارزیابی و توانبخشی بیماران مبتلا به کمر درد مزمن باید بر اختلالات کنترل تعادل و حرکت، نقش حس عمقی و نیز عضلات ثبات دهنده ناحیه کمری لگنی تاکید شود.

پیچ آنکور سوراخدار وسیله ای است که با استفاده از آن تکنیک جراحی آسانتر و زمان عمل جراحی کوتاهتر شده و نیاز به لوازم اختصاصی برای این جراحی نیست. در این مطالعه 45 بیمار مبتلا به دررفتگی مکرر شانه از سال 1371 تا 1379 تحت عمل جراحی قرار گرفتند. از این تعداد 40 نفر مرد و 5 نفر زن بودند و میانگین سنی آنها 27 سال 18-46) سال( بود. %95 بیماران راست دست و %5 چپ دست بودند. دررفتگی در %54.5 موارد در سمت راست، %38.6 در سمت چپ و %6.9 دو طرفه بود. از 45 بیمار مذکور، 15 بیمار به روش کلاسیک بانکارت و 30 بیمار به روش جدید یعنی استفاده از پیچ آنکور سوراخدار (Perforated anchor screw) جهت ترمیم کپسول و لابروم تحت عمل جراحی قرار گرفتند. بیماران بطور متوسط به مدت 37.6 ماه 12-110) ماه( پیگیری شدند. ضایعه بانکارت در تمام بیماران عمل شده در حین جراحی مشاهده شد. وسعت ضایعه در %87.5 موارد، بیشتر از 2 سانتیمتر بود. ضایعه عضله ساب اسکاپولاریس در %9.3 ضایعه اینتروال در %14.5 و شلی کپسول در %47.6 بیماران دیده شد. گلنوئید در %51 موارد هیچ ضایعه ای نداشت. شکستگی گلنوئید در %2.9 و ضایعه Hill&sachs در %75 بیماران مشاهده شد، که در %88 موارد اندازه آن متوسط یا خفیف بود. در %29 بیماران جسم آزاد مفصل حین جراحی، در مفصل دیده شد. در گروه اول در %53.3 موارد، تست وحشت در هر وضعیتی از اندام وجود داشت و در یک مورد عود دررفتگی مشاهده شد و در گروه دوم %76 موارد بدون تست وحشت در هر وضعیتی بوده و دررفتگی دیده نشد. دامنه حرکتی شانه در گروه اول در تمام موارد و در گروه دوم در %93 بیماران کامل بود. عملکرد شانه در گروه اول در %90 موارد بدون محدودیت یا با محدودیت اندک همراه بود، در حالی که در گروه دوم این میزان %96 به دست آمد. نتایج عمل جراحی، بر اساس معیارهای Rowe برای گروه اول در %53.3 عالی، %26.6 خوب و %13.3 ضعیف و در یک مورد بد بود، اما در گروه دوم در %69 عالی، %15.5 خوب و %15.5 ضعیف بود.

مایع آمنیوتیک آغشته به مکونیوم در %5-20 کل زایمانها رخ می دهد که %4-5 این نوزادان دچار سندرم آسپیراسیون مکونیوم می شوند. پس از تولد و شروع تنفس، مکونیوم به راههای هوایی کوچکتر منتقل شده و علایم بالینی آن ظاهر می گردد. از آنجاییکه درصد زیادی از این بیماران دچار عوارض و مرگ و میر می شوند. بر آن شدیم تا میزان عوارض و مرگ و میر نوزادان با سندرم آسپیراسیون مکونیوم را که پس از تولد، لوله گذاری و ساکشن شده بودند با گروهی که این اقدام برای آنها صورت نگرفته بود، مقایسه کرده و تفاوت آن را با سایر مطالعات انجام شده بررسی نمائیم. این مطالعه به صورت آینده نگر (Prospective) و مقطعی - تحلیلی (Analytical cross-sectional) روی نوزادانی که با مایع آمنیوتیک آغشته به مکونیوم در طول مدت 3 سال در زایشگاه شهید اکبرآبادی (1375-1378) متولد شده بودند انجام شد. تعداد کل زایمانها در مدت 3 سال، 33037 تولد بود که در 3254 مورد (%9.85) مایع آمنیوتیک آغشته به مکونیوم مشاهده گردید و در 217 مورد (%6.67) مکونیوم غلیظ وجود داشت. در 188 مورد از آنها (%86.64) بلافاصله پس از تولد موفق به انجام لوله گذاری داخل نای و ساکشن شدیم. در این گروه، 25 نوزاد (%17.55) دچار عفونت، 26 نوزاد (%13.82) پنوموتوراکس، 29 نوزاد (%15.42) (Respiratoy distress syndrome) RDS و 6 نوزاد (%3.19) دچار (PFC) Persistent fetal circulation شدند. در 29 نوزاد با مکونیوم غلیظ (%13.36) که موفق به انجام لوله گذاری و ساکشن داخل نای نشدیم 3 نوزاد (%10.34) دچار عفونت، 11 نوزاد (%37.93) پنوموتوراکس، 2 نوزاد (%6.9) PFC و 5 نوزاد (%17.24) دچار RDS شدند. در مجموع در گروه لوله گذاری شده، 86 نوزاد (%45.74) دچار یک یا چند عارضه شدند و 12 نفر (%6.38) فوت کردند. در گروهی که لوله گذاری داخل نای انجام نشد 21 نوزاد (%72.41) دچار یک یا چند عارضه شدند و 4 نوزاد (%13.79) فوت کردند. در یک نتیجه گیری کلی می توان گفت در مطالعه ای که صورت گرفت لوله گذاری و تخلیه مکونیوم بلافاصله پس از تولد در نوزادانی که مکونیوم غلیظ دفع کرده بودند در مقایسه با گروهی که لوله گذاری نشده بودند میزان بروز سندرم آسپیراسیون مکونیوم کمتر مشاهده گردید اما عوارض آنها بیشتر بود.

یکی از علل شایع مراجعه به درمانگاهها سو هاضمه بدون زخم است. سو هاضمه ممکن است ناشی از علل مختلفی مانند ترشح اسید معده، اختلالات حرکتی دستگاه گوارش، میکروب هلیکوباکترپیلوری، رژیم غذایی، فاکتورهای روانی و غیره باشد. از جمله داروهایی که در درمان سو هاضمه مصرف می شوند مهارکننده های اسید و ترکیبات پروکینتیک هستند. این مطالعه به منظور بررسی اثر 2 داروی سایمتدین و متوکلوپرامید در سو هاضمه بدون زخم و مقایسه عوارض آنها، در بیمارستان شهدای هفتم تیر تهران در سال 1378-79 انجام شد. این تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکور بود که به صورت تجربی روی 101 بیمار به سو هاضمه بدون زخم که به طور مستمر به بیمارستان شهدای هفتم تیر تهران در سالهای 1378-79 مراجعه کرده بودند انجام شد. بیمارانی که حداقل یکی از علایم درد اپی گاستر، نفخ، پیش سوزه، تهوع، استفراغ، برگرداندن غذا به دهان، بوی بد دهان، احساس پری شکم، بادگلو و آروغ زدن را حداقل به مدت 3 ماه داشتند، بیماران پس از معاینات بالینی و آزمایشهای ESR، CBC، FBC، BUN، Cr، Ca، P، Na، K، SGOT، SGPT، ALP، T3RIA، T4RIA، TSH، کامل مدفوع در 3 نوبت، سونوگرافی شکم و الکتروکاردیوگرافی جهت رد بیماریهای قلبی ریوی، کبدی، پانکراس، اختلالات الکترولیتی، و انجام آندوسکوپی، توسط فوق تخصص گوارش برای بیماریهای ارگانیک مری، معده و اثنی عشر انتخاب و در نهایت به عنوان بیماران مبتلا به سو هاضمه بدون زخم وارد مطالعه می شدند. در صورت مصرف دارو در طی 2 هفته گذشته و وجود سابقه بیماریهای عصبی، بیماران از تحقیق خارج می گردیدند. پس از توضیحات کامل و جلب رضایت، بیماران بطور تصادفی در 2 گروه درمانی سایمتدین و متوکلوپرامید قرار می گرفتند. داروهای مورد نظر توسط فارماکولوژیست به صورت گرد آماده شده و داخل کپسولهایی که از نظر شکل و اندازه و رنگ مشابه بودند قرار داده شد. سایمتدین از شرکت کیمیدارو 200 میلی گرم 4 بار در روز و متوکلوپرامید از شرکت حکیم 10 میلی گرم 4 بار در روز بطور همزمان و به مدت 2 هفته تجویز شدند. بیمارانی که علایم آنها بطور کامل پس از درمان بهبود یافته بود به عنوان بهبودی کامل، بیمارانی که بیشتر از %50 علائمشان بهبود یافته بود بهبودی نسبی و بیمارانی که علایم آنها کمتر از %50 بهبود یافته بود عدم بهبودی تلقی شدند. 50 بیمار سایمتدین و 51 نفر متوکلوپرامید دریافت کردند. مصرف کنندگان سایمتدین 26 نفر مرد و 24 نفر زن و مصرف کنندگان متوکلوپرامید 25 نفر مرد و 26 نفر زن بودند. میانگین سنی در گروه مصرف کننده سایمتدین 28.4 سال با انحراف معیار 7.84 سال و در گروه متوکلوپرامید 33.02 سال با انحراف معیار 10.77 بود. نتایج آماری بین سن و جنس در 2 گروه اختلاف معنی داری را نشان نداد. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که از نظر میزان بهبودی بین 2 گروه اختلاف معنی دار آماری وجود ندارد. همچنین مقایسه عوارض جانبی این داروها در 2 گروه اختلاف معنی دار آماری را نشان نداد. تنها در یک مورد متوکلوپرامید نسبت به سایمتدین %37.3) نسبت به عوارض (%16 خواب آلودگی شدید ایجاد کرده بود (P-Value=0.01). عوارض این دو دارو در 2 گروه مرد و زن اختلاف معنی داری نداشت. تنها در یک مورد متوکلوپرامید در زنان نسبت به مردان %34.6) نسبت به (%8 اضطراب بیشتری را ایجاد کرده بود که اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (PValue=0.02). با توجه به دخالت فاکتورهای متعدد در این بیماری و وجود داروهایی با مکانیسمهای جداگانه پیشنهاد می شود تحقیقات در درمان سو هاضمه بدون زخم ادامه یافته تا داروی مناسب با عارضه کمتر انتخاب شود.

دانشگاهها به علت داشتن منابع کافی و نیروی جوان دانشجو، مکان مناسبی برای تحقیق هستند. جهت آموزش دانشجویان و انجام یک تجربه عملی در زمینه تحقیق، هر دانشجویی برای خاتمه کار خود لازم است که اثری را تهیه نماید. ارایه یک پایان نامه مناسب می تواند سرآغازی برای پیشبرد روند پژوهش در دانشگاهها باشد. لذا ما بر آن شدیم تا پایان نامه های دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران را از نظر رعایت اصول نگارش پایان نامه بررسی کنیم. در این مطالعه مقطعی - توصیفی که روی پایان نامه های فارغ التحصیلان در نیمه اول سال 1378 انجام شد بخشهای مختلف پایان نامه شامل عنوان، خلاصه، مقدمه، روش کار، نتایج، بحث و منابع از نظر رعایت اصول نگارش، روش تحقیق، تازگی موضوع و رعایت ترتیب براساس معیارهای کتاب ”طراحی پژوهش بالینی“ ارزیابی گردید. در تجزیه و تحلیل نتایج از شاخصهای توصیفی و تستهای آماری مورد نیاز استفاده شد و در تمام مراحل تحقیق محققان اصول اخلاقی هلسینکی را رعایت کردند. از نظر رعایت اصول نگارش پایان نامه در این تحقیق، بالاترین امتیاز را ”عنوان“ به خود اختصاص داده بود 14.97) از حداکثر نمره (15 و بعد از آن به ترتیب ”نتایج“ 19.31) از حداکثر نمره (25 و ”مقدمه“ 11.66) از حداکثر نمره (15، ”روش کار“ 75.8) از حداکثر نمره (100، ”بحث“ 13.1) از حداکثر نمره (20 و ”منابع“ 7.83) از حداکثر نمره (15 قرار داشتند. همچنین میانگین امتیاز تازگی موضوع از حداکثر 40 امتیاز (33.38-35.22) 34.3 و رعایت ترتیب از حداکثر 20 امتیاز (16.14-17.63)16.88 و پیشنهادات از حداکثر 45 امتیاز (21.78-27.4)24.58 بود. این در حالی است که امتیاز کل رعایت اصول صحیح نگارش پایان نامه از حداکثر 305 امتیاز (217.46-232.14) 224.8 محاسبه گردید. (اعداد داخل پرانتز بیان کننده ”دامنه تغییرات“ هستند). این پژوهش به بررسی رعایت اصول نگارش پایان نامه پرداخته است و این موضوع فقط جنبه ارزیابی پایان نامه ها را داشته است بنابراین تحقیقات بیشتری مورد نیاز است تا پایان نامه ها از جنبه های دیگر مانند کیفیت علمی، اولویت تحقیق، نقصهای آماری و... مورد مطالعه قرار گیرند اما آنچه از نتایج این تحقیق بر می آید این است که باید در راستای ارتقای وضعیت پژوهش کشور به پایان نامه های دانشجویی نظری خاص داشت و آنها را از جنبه های مختلف از جمله اصول نگارش علمی مورد توجه قرار داد و برای رفع تنگناهای متعددی که منجر به نگارش غیر اصولی پایان نامه ها می شود تلاش کرد.

گواتر (بزرگی منتشر یا کانونی غده تیرویید) یکی از تظاهرات شایع و شکایتهای اصلی بیمارانی است که به متخصصان غدد درون ریز مراجعه می نمایند. بیماران دچار عارضه گواتر از 2 جنبه وضعیت کارکرد تیرویید و نوع گواتر بررسی می شوند. اطلاع از وضعیت توزیع فراوانی بیماران در گروههای مختلف بیماری و شناخت دقیق علایم و نشانه های آنها با اتخاذ رویکردهای مناسب تر تشخیصی و درمانی منجر می شود. تفاوت احتمالی ویژگیهای بیماران در مناطق جغرافیایی مختلف و کاستیهای منابع مرتبط با کشورمان سبب انجام این مطالعه شد. در این مطالعه گذشته نگر مشاهده ای مقطعی، به منظور بررسی وضعیت آزمونهای کارکرد تیرویید و همچنین تعیین نوع گواتر در مبتلایان، 1000 بیمار از بین مراجعان به انستیتو غدد داخلی و متابولیسم که تحت عنوان گواتر طبقه بندی شده بودند به روش تصادفی منظم انتخاب شدند. اطلاعات مربوط به سن، جنس، وضعیت کارکرد و فرم کالبد شناختی تیرویید، علایم و نشانه های همراه در فرم جمع آوری اطلاعات ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS9.5 (α=0.05 CI=0.95 POWER=90%) و با شاخصهای فراوانی، میانگین و انحراف معیار و تستهای Chisquare و one Way ANOVA تجزیه و تحلیل شد. میانگین سنی کل افراد 26.59± 0.72 سال، فراوانی زنان %88.9 و مردان %11.1 بود. حدود %78.21 از بیماران، یوتیرویید، %20.68 هیپرتیرویید و %1.1 هیپوتیرویید بودند. همچنین %60.74 از بیماران با گواتر منتشر ساده، %11.84 با گواتر چند گره ای ساده، %13.95 با گواتر منتشر سمی، %3.71 با گواتر چند گره ای، %5.62 با یک گره سرد و %2.51 با یک گره داغ مراجعه کرده بودند. میانگین سنی در گروههای مختلف بر حسب (p=0.000) TFT و نوع گواتر (p=0.000) اختلاف معنی داری را نشان داد. حدود %91.01 از بیماران یوتیرویید، %81.95 از بیماران هیپرتیرویید و %100 بیماران هیپوتیرویید را زنان و باقیمانده افراد هر گروه را مردان تشکیل می دادند. همچنین  %80.2 از زنان یوتیرویید، %18.55 هیپرتیرویید و %1.2 هیپوتیرویید بودند. حدود %65.2 از مردان یوتیرویید و %34.5 آنها هیپرتیرویید بودند. بررسی از نظر جنس در گروههای مختلف بر حسب (P=0.002) TFT و فرم گواتر (p=0.000) دارای اختلاف معنی دار بود. مرحله بندی (staging) گواتر در گروههای مختلف بر حسب (P=0.153) TFT و فرم گواتر (p=0.212) تفاوت معنی داری نداشت (power=%90). شایعترین علامت در بیماران یوتیرویید (%25.16) و هیپرتیرویید (%59.2) تپش قلب و در بیماران هیپوتیرویید ضعف و بی حالی  (%99) بود. فراوانی علایم و نشانه ها در گروههای مختلف بر حسب آزمونهای عملکرد تیرویید دارای تفاوت معنی داری بود (p=0.000). اغلب افراد مورد بررسی یوتیرویید، پس از آن هیپرتیرویید و کمتر از همه هیپوتیرویید بودند. گواتر منتشر ساده و پس از آن انواع منتشر سمی و چند گره ای غیر سمی شایعترین انواع گواتر بودند. پایین بودن میانگین سنی و شیوع بیشتر هیپرتیروییدی در مقایسه با هیپوتیروییدی به کمبود اندمیک ید در کشور بر می گردد. بیشتر بودن نسبت هیپرتیروییدی به کل اختلالات در مردان در مقایسه با زنان و شیوع بیشتر انواع چند گره ای گواتر در بین مردان نیاز به بررسی بیشتر دارد. با توجه به شیوع بالای موارد یوتیرویید در بین مبتلایان به گواتر و نیز وجود اختلاف معنی دار بین علایم و نشانه های بیماران بر حسب TFT، پیشنهاد می شود به منظور اجتناب از تحمیل هزینه اضافی و اتلاف منابع پیش از بررسی TFT به علایم بالینی بیمار توجه کافی مبذول شود.

به منظور ارزیابی الگوی غذایی خانوارهای ساکن مناطق مختلف غرب تهران در یک بررسی مقطعی - توصیفی تعداد 1149 خانوار ساکن مناطق 2، 5، 6، 9 و 18 در تقسیمات شهری تهران به روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شدند و از طریق پرسشگری حضوری با مادر خانواده با استفاده از پرسشنامه تنظیم شده بررسی کیفی مصرف مواد غذایی و گروههای غذایی به صورت تکرار مصرف روزانه یا هفتگی افراد خانواده صورت گرفت و با استانداردهای توصیه شده مقایسه گردید. در این مطالعه مشخص شد که از جمله نواقص الگوی غذایی خانوارهای مورد بررسی، مصرف ناکافی گروه شیر و لبنیات در الگوی غذایی است بطوری که %7.6 خانوارهای مورد بررسی مصرف روزانه از گروه شیر و لبنیات در الگوی مصرف غذایی خود نداشتند و این در حالی است که استانداردهای تغذیه ای، مصرف حداقل 2 بار سهم از گروه شیر و لبنیات را در رژیم مصرف غذایی روزانه توصیه می کند. عدم کفایت مصرف سبزیجات در %43.4 خانوارهای مورد بررسی مشاهده شد بطوری که مصرف روزانه از گروه سبزیجات را به صورت تازه یا پخته نداشتند در حالی که مصرف سبزیجات در الگوی غذایی خانوارهای ایرانی به مراتب بیش از کشورهای دیگر می باشد اما در گروه مورد مطالعه عدم کفایت مصرف دیده شد که در مقایسه با استاندارهای تغذیه ای که مصرف روزانه 3 تا 5 بار سهم از گروه سبزیجات را توصیه می کند فاصله زیادی دارد. از نقاط ضعف دیگری که در الگوی مصرف مواد غذایی خانوارهای مورد بررسی مشاهده شد عدم کفایت مصرف از گروه میوه جات در %25.6 از خانوارهای مورد بررسی بود که در مقایسه با استانداردهای تغذیه ای که مصرف 2 تا 4 بار سهم روزانه از گروه میوه جات را توصیه می کنند بسیار کم است.

برای همه افراد جامعه با در نظر گرفتن تفاوتهای فردی مانند سن، جنس، مراحل رشد و بلوغ و موقعیتهای ویژه ای نظیر بارداری و شیردهی که با تغییرات فیزیولوژیک همراه هستند. بایستی یک رژیم غذایی متناسب در نظر گرفته شود. هرم راهنمای غذایی یکی از بهترین راهنماهایی است که برای این منظور می توان از آن استفاده کرد. با توجه به اینکه اغلب بررسیهای غذایی، روی ارزیابی کفایت دریافت ریزمغذی ها متمرکز شده و کمتر به بررسی میزان رعایت توصیه های هرم راهنمای غذایی پرداخته است، این مطالعه با هدف پی بردن به مشکلات موجود در عاداتهای غذایی و ارایه راه حلهایی جهت برطرف نمودن آن، به مقایسه دریافتهای غذایی ساکنین منطقه 13 تهران بر حسب سروینگ (واحد مصرفی) با ”توصیه های هرم راهنمای غذایی“ پرداخته است. این بررسی از نوع پژوهش مقطعی بود که در قالب طرح ملی ”مطالعه قند و لیپید تهران“ انجام شد. در این طرح 1478 فرد 3-69 ساله به صورت تصادفی ساده انتخاب و مورد ارزیابی تغذیه ای قرار گرفتند. نمونه های مورد بررسی شامل 920 فرد 472) زن و 448 مرد( 10 سال و بالاتر بودند. بررسی وضعیت تغذیه ای از طریق تکمیل پرسشنامه 2 روز یادآمد غذایی توسط پرسشگران مجرب صورت گرفت. مقادیر خانگی گزارش شده ابتدا به گرم و سپس به سروینگ تبدیل شدند. در پایان جهت تحلیل آماری داده ها از SPSS استفاده شد. برای مقایسه میانگین سروینگهای دریافتی روزانه گروه های غذایی بر پایه هرم راهنمای غذایی در زنان و مردان، از آزمون آماری t-student  استفاده گردید و برای تعیین همبستگی، میزان رعایت توصیه های هرم راهنمای غذایی با جنس، آزمون chi-square به کار برده شد. میانگین دریافت گروه های غذایی هرم در جامعه مورد پژوهش عبارت بودند از: -1 نان و غلات 8.6±3.3 )مقدار توصیه شده: 6-11 سروینگ(، -2 سبزیها 3.7±2.0 )مقدار توصیه شده: 3-5 سروینگ(، -3 میوه ها 3±2.5 )مقدار توصیه شده: 2-4 سروینگ(، -4 شیر و لبنیات 1.1±0.8 )مقدار توصیه شده: 2-3 سروینگ(، -5 گوشت و جانشینهای آن شامل انواع گوشت قرمز و سفید، ماکیان، ماهی، تخم مرغ، حبوبات و مغزها 1.3±0.7 )مقدار توصیه شده: 2-3 سروینگ( و چربیها و شیرینیها با هم 7.1±2.7 (مقدار توصیه شده ندارد). تفاوتهای معنی دار آماری در سروینگ های دریافتی نان و غلات (P<0.001)، لبنیات (P<0.01)، گوشت و جانشینهای آن و گروه چربیها و شیرینیها (P<0.001) بین زنان و مردان مشاهده شد که در تمام موارد ذکر شده میانگین سروینگ دریافتی روزانه در مردان بیشتر از زنان بود. در مقایسه با توصیه های هرم استاندارد حدود %80 از افراد لبنیات و گوشت و جانشینهای آن را کمتر از مقدار توصیه شده دریافت می کردند. در این مطالعه مشخص شد که میانگین سروینگ های دریافتی در مورد نان و غلات (قسمت پایه هرم) نزدیک به مقادیر توصیه شده است، در مورد سبزیها کمی بالاتر از حداقل مقدار توصیه شده و در مورد میوه ها تقریبا منطبق با مقادیر توصیه شده می باشد اما هر چه به قله هرم نزدیکتر می شویم، از این تطابق کاسته می شود؛ بطوری که در مورد گروه های لبنیات و گوشت و جانشینهای آن میانگین دریافت در هر دو جنس پایین تر از مقادیر توصیه شده و در مورد چربیها و شیرینیها میانگین دریافت بسیار بالا بود. آموزش همگانی برای اصلاح عادتهای غذایی جامعه جهت انطباق با هرم راهنمای غذایی توصیه می شود.

هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر ضخامت مرکز قرنیه بر میزان فشار داخل چشم (Intraocular Pressure=IOP) و ارزیابی ارتباط آنها در هر یک از 3 گروه افراد شامل بیماران با هیپرتانسیون چشمی، بیماران با گلوکوم زاویه باز اولیه و افراد نرمال و تعیین میانگین ضخامت مرکز قرنیه در هر گروه و مقایسه آنها با یکدیگر بود. ضخامت مرکز قرنیه توسط دستگاه اولتراسونیک پاکیمتر و فشار داخل چشمی با تونومتر Applanation گلدمن در 97 بیمار شامل 48 فرد نرمال، 30 بیمار با گلوکوم زاویه اولیه (POAG=Primary open angle glaucoma) و 19 فرد با هیپرتانسیون چشمی OHT=Ocular Hypertension اندازه گیری شد (یک چشم از هر بیمار). سپس با تست آماری Simple regression، ارتباط بین مقادیر به دست آمده، در هر گروه بطور جداگانه بررسی شد. علاوه بر آن، میانگین ضخامت مرکز قرنیه در هر گروه محاسبه شد و با تست Student T-test میانگینهای 3 گروه با یکدیگر مقایسه شدند. میانگین ضخامت مرکز قرنیه در افراد با OHT معادل 570± 18.6 میکرون، در بیماران POAG برابر 530 ±20.4 میکرون و در گروه نرمال 537± 18 میکرون بود که در گروه OHT از نظر آماری بطور معنی داری (P=0.000) بیش از 2 گروه دیگر یعنی POAG و افراد نرمال بود اما میانگین 2 گروه اخیر، تفاوت معنی دار آماری با یکدیگر نداشتند. همچنین بین ضخامت مرکز قرنیه و IOP در 2 گروه افراد نرمال و افراد با هیپرتانسیون چشمی ارتباط معنی داری وجود داشت P=0.002) در گروه نرمال و P=0.028 در گروه (OHT اما در گروه POAG ارتباط معنی داری وجود نداشت. تجزیه و تحلیل ارتباط IOP با ضخامت مرکز قرنیه در گروه افراد نرمال نشان داد که به ازای هر 10 میکرون افزایش در ضخامت مرکز قرنیه، به میزان 0.43 میلیمتر جیوه افزایش در IOP وجود دارد. نتایج این مطالعه نشان داد که تونومتری Applanation، تحت تاثیر ضخامت مرکز قرنیه بوده و بین IOP اندازه گیری شده با ضخامت قرنیه ارتباط مثبتی وجود دارد بدین معنی که در افراد با قرنیه ضخیمتر از نرمال، IOP اندازه گیری شده، بیش از مقدار واقعی تخمین زده می شود. بنابراین ضخامت مرکز قرنیه، متغیر مهمی در ارزیابی IOP بوده و توصیه می شود در بیماران مشکوک به گلوکوم یا هیپرتانسیون چشمی، ضخامت مرکز قرنیه اندازه گیری و در صورتی که بیش از اندازه طبیعی باشد در ارزیابی IOP مورد توجه قرار گیرد.

در یک مطالعه توصیفی مقطعی به منظور ارزیابی و مقایسه الگو و عادتهای غذایی خانوارهای ساکن مناطق مختلف غرب تهران شامل مناطق 2، 5، 6، 9 و 18 که در تقسیمات شهرداری تهران تحت پوشش برنامه های بهداشتی درمانی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران می باشند، تعداد 1149 خانوار به روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب و با استفاده از روش پرسشگری حضوری و پرسشنامه تکرار مصرف مواد غذایی در الگوی غذایی روزانه و هفتگی مورد بررسی کیفی از نظر کفایت و پیروی از الگوی غذایی مناسب قرار گرفتند. نمونه ها به صورتی انتخاب شدند که حجم نمونه در هر منطقه برای انجام آزمونهای آماری مقایسه ای کافی باشد )حداقل 220 خانوار در هر منطقه(. نتایج به دست آمده نشان دادند که از نظر برخی خصوصیات اقتصادی - اجتماعی مورد سنجش، نظیر بعد خانوار، تعداد فرزندان و تعداد اتاقها بین مناطق مورد بررسی اختلاف آماری معنی داری وجود دارد (P<0.001). طبق یافته های این تحقیق، الگوی تکرار مصرف روزانه اغلب گروه های غذایی اختلاف آماری معنی داری بین مناطق دارد. در منطقه 2، تنها %1.8 از خانوارها عدم مصرف روزانه مواد غذایی گروه لبنیات را داشتند اما تعداد این گونه خانوارها در منطقه 9 برابر با %14.3 بوده است. در مورد گروه غذایی نان و غلات تنوع مصرف در مناطق مورد پژوهش وجود داشته است. نتایج آزمونهای آنالیز واریانس حاکی از آن بود که میانگین دفعات مصرف روزانه مواد غذایی همه گروه های اصلی غذایی یعنی نان و غلات، لبنیات، گوشت، سبزیجات و میوه جات در مناطق مورد بررسی اختلاف معنی دار آماری داشته است (P<0.001). در این تحقیق الگوی مصرف وعده های غذایی خارج از منزل در افراد خانواده نیز مشخص گردید. این الگو در مناطق مختلف مورد بررسی اختلاف آماری معنی داری داشته است. در مجموع یافته های این مطالعه نشان داد با وجود آنکه بررسی در منطقه غرب تهران صورت گرفته است اما در این منطقه تنوع الگو و عادتهای سفره غذایی خانوار وجود داشته و الگوی غذایی خانوارهای این مناطق اختلاف آماری معنی داری با یکدیگر داشته اند.

تهیه و تخلیص آنتی ژن مناسب یکی از گامهای اساسی و اولیه در تشخیص سرولوژیک هیداتیدوز محسوب می شود. این پژوهش به منظور تهیه، تخلیص و ارزیابی آنتی ژنهای اصلی مایع هیداتیک به روش الایزا انجام شده است. در این مقاله از بین روشهای مختلفی که برای تخلیص آنتی ژنها معرفی شده اند از کروماتوگرافی ژل فیلتراسیون، کروماتوگرافی تعویض یونی و روش تخلیص نسبی آنتی ژن B استفاده گردید. با تفکیک آنتی ژن خام مایع هیداتیک (CHFAg) توسط روشهای کرماتوگرافی، 4 پیک جداگانه از هر ستون به دست آمد. برای ارزیابی ارزش تشخیصی CHFAg و آنتی ژنهای تخلیص شده، در کل 242 نمونه سرم شامل 64 نمونه از بیماران مبتلا به کیست هیداتیک، 55 نمونه از بیماران مبتلا به فاسیولیاز و توکسوکاریاز، 50 نمونه از بیماران مبتلا به بدخیمیها و 73 نمونه از افراد سالم با روش الایزا آزمایش شدند. با وجود پایین بودن ویژگی (%83) CHFAg-ELISA، حساسیت آن بالا بود (%94) بنابراین، استفاده از این آنتی ژن ممکن است در مطالعات سرواپیدمیولوژیک مفید باشد. براساس نتایج به دست آمده، برای مطالعات سرواپیدمیولوژیک ما استفاده از پیک اول آنتی ژنیک ژل فیلتراسیون (PIG-ELISA) را پیشنهاد می کنیم زیرا با داشتن حساسیتی معادل حساسیتی CHFAg، از ویژگی نسبتا بالایی برخوردار است (%87). در میان آنتی ژنهای تخلیص شده، آنتی ژن B روش Oriol با %98 و پیک دوم آنتی ژنیک ژل فیلتراسیون (P2G) با %96 بیشترین ویژگی را نشان دادند. در نتیجه، PIG-ELISA را که از حساسیت بالایی برخوردار است برای مطالعات غربالگری و AgB-ELISA یا P2G-ELISA را بر حسب امکانات موجود برای آزمایشهای تکمیلی پیشنهاد می کنیم.