علوم پزشکی رازی
سال:1385 | دوره:13 | شماره:53 |تعداد مقالات:32

زمینه و هدف: شیوع کاردیومیوپاتی اتساعی در کودکان، 36 مورد در هر 100000 نفر است. از مسایل مهم، پیش آگهی می باشد که براساس گزارش ها، احتمال طول عمر 5 ساله، حدود 50% و 10 ساله، حدود 25% می باشد. اهداف این مطالعه، بررسی پیش آگهی، درمان و مرگ و میر مبتلایان به کاردیومیوپاتی اتساعی در ایران می باشد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، پرونده های تمام نوزادان و کودکان مبتلا به کاردیومیوپاتی اتساعی بستری شده بین سالهای 1369 تا 1383 در بخش کودکان این مرکز، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: از 115 بیمار، 67 نفر، مذکر (58%) و 48 نفر، مونث (42%) بودند. میانگین سنی، 4/8 سال و میانگین وزن، 5/21 کیلوگرم بود. دیسترس تنفسی، شایع ترین یافته بود (3/71% بیماران) و نارسایی احتقانی قلب با شیوع 62%، در مقام بعدی بود. 94 بیمار (82%)، تحت درمان طبی شامل دیژیتالیس، فورزماید و داروهای مهار کننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین (کاپتوپریل) مرخص شدند. 21 بیمار (18%)، با تابلوی نارسایی احتقانی قلب و دیس ریتمی، در اولین بستری فوت شدند. در پیگیری انجام شده (میانگین مدت پیگیری، 6 سال و بین صفر تا 13 سال بود)، 56% بیماران در دسترس، هنوز زنده بودند.نتیجه گیری: پیش آگهی کاردیومیوپاتی اتساعی با سن شروع زیر 2 سال، نارسایی احتقانی قلب و دیس ریتمی، کماکان وخیم است، ولی تلاش های جدید در استفاده از داورهایی نظیر L-carnitine، هورمون رشد، ایمونوگلبولین داخل وریدی، پیوند قلب و روشهای جدید جراحی، افق های جدیدی را به روی این بیماران می گشاید.

زمینه و هدف: اندازه گیری زمان واکنشی عضلات پرونئال به منظور ارزیابی عینی بی ثباتی عملکردی مفصل مچ پا انجام گرفته است. گزارش در مورد بررسی تکرارپذیری روشهای بکار رفته تنها به صفحه فرونتال اختصاص یافته و تکرارپذیری صفحه مایل تاکنون به اثبات نرسیده است. هدف از این مطالعه، تعیین تکرارپذیری زمان بندی فعالیت عضلانی مچ پا بر روی سیستم ایجاد کننده اغتشاش مچ پا در صفحه مایل تحت شرایط مختلف اغتشاش بیرونی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه زمان تاخیری شروع فعالیت، دامنه حداکثر فعالیت و زمان تاخیری حداکثر فعالیت عضلات مچ پا متعاقب اینورژن ناگهانی مچ پا در 10 مرد و زن سالم و 10 مرد و زن مبتلا به بی ثباتی مچ پا، توسط سیستم اغتشاش مچ پا و الکترومیووگرافی سطحی تعیین گردید. نوع مطالعه در این تحقیق، متدولوژیک بوده و از آزمون های آماری تکرارپذیری نسبی (مدل 1 و 1) و تکرارپذیری مطلق(خطای معیار اندازه گیری) استفاده شد. یافته ها: دامنه مقادیر (Intraclass correlation coefficient) ICC برای زمان تاخیری شروع فعالیت عضلات پرونئوس لانگوس (99/0-97/0)، تیبیالیس قدامی (99/0-92/0)، پرونئوس برویس (99/0-96/0) و سولئوس(99/0-98/0)، در زوایای 10، 20 و 30 درجه در صفحه مایل محاسبه گشت. ایــن دامنــه مقادیر برای دامنه حداکثــر فعالیــت عضــلات پرونئوس لانگوس(99/0-92/0)، تیبیالیس قدامی (99/0-97/0)، پرونئوس برویس(99/0-95/0) و سولئوس(99/0-96/0) بوده و برای زمان تاخیری حداکثر فعالیت عضلات پرونئوس لانگوس(99/0-95/0)، تیبیالیس قدامی(99/0-94/0)، پرونئوس برویس(99/0-91/0) و سولئوس(99/0-9/0) بدست آمد. همچنین دامنه مقادیر (standard error measurement) SEM برای زمان تاخیری شروع فعالیت عضلات پرونئوس لانگوس(06/2-76/0)، تیبیالیس قدامی (15/3-91/0)، پرونئوس برویس (72/1-89/0) و سولئوس(22/1-67/0) در زوایای 10، 20و 30 درجه در صفحه مایل برحسب میلی ثانیه تعیین گردید. این دامنه مقادیر برای دامنه حداکثر فعالیت عضلات پرونئوس لانگوس (82/10-98/2)، تیبیالیس قدامی (58/4-51/3)، پرونئوس برویس(23/4-4/3) و سولئوس(05/10-27/4) بر حسب میکروولت بــوده و بــرای زمان تاخیری حداکثر فعالیــت عضـلات پرونئوس لانگوس(81/6-4/2)، تیبیالیس قدامی (19/9-66/2)، پرونئوس برویس (75/14-87/3) و سولئوس (67/17-25/4) بر حســب میلی ثانیه محاسبه شد.نتیجه گیری: تعیین زمان بندی فعالیت عضلات مچ پا، به عنوان روش اندازه گیری تکرارپذیر، ثابت گردید.

زمینه و هدف: با توجه به نقش شناخته شده ایمنی سلولی در پیش آگهی تومورهای بدخیم در محدوده سر و گردن، بویژه نوع اسکواموس سل کارسینوما (SCC=Squamous cell carcinoma)، در این مطالعه سعی شد تا برآوردی از میزان فعالیت ایمنی بیماران مبتلا به تومورهای (خوش خیم و بدخیم) سر و گردن انجام شود و ارتباط آن با نوع و شدت درگیری تومورال و نیز پیش آگهی بیماری سنجیده شود.روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی با بررسی 40 بیمار مبتلا به تومورهای سر و گردن مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) و فیروزگر تهران (آذرماه 1382 تا مردادماه 1384) می باشد. پس از تست با DNCB ( (Dinitrochlorobenzene و درجه بندی پاسخ جلدی، با فاصله زمانی سه هفته، خونگیری از بیماران انجام شد و پس از جداسازی لنفوسیت ها و کشت آنها در محیط کشت سلولی و تحریک توسط محرک PHA ( (Phytohemagglutinin، میزان سیتوکین های تولیدی توسط لنفوسیت های خون محیطی به روش ELISA ( (Enzyme-linked immunoadsorbent assay، تعیین و با اطلاعات مربوط به تشخیص پاتولوژیک، مرحله بیماری تومورال (مرحله 1 تا 4) و نیز نتایج مربوط به پیگیری بالینی بیماران، مقایسه شد. یافته ها: در این مطالعه مشخص شد که در بیماران مبتلا به تومور بدخیم پیشرفته تر (مراحل 3 و 4)، در مقایسه با مراحل 1 و 2، میزان واکنش پوستی با درجه بالا (درجه 3 و 4)، کمتر است. در بیماران مبتلا به تومور بدخیم اپیتلیال، تست پوستی با درجه کمتری نسبت به تومورهای غیراپیتلیالی و نیز خوش خیم، مثبت شد. میزان انترلوکین 2 نیز با افزایش مرحله بیماری (مراحل 1 تا 3)، افزایش و با ورود بیماری به مرحله چهارم، واضحا کاهش پیدا می کرد. اگر چه چنین یافته ای در مورد انترلوکین 12 و انترفرون گاما نیز دیده شد، ولی از نظر آماری معنی دار نبود. در این مطالعه ارتباط معنی داری بین درجه واکنش پوستی و میزان تولید سیتوکین ها پیدا نشد. در پایش نیز از 4 بیمار فوت شده، 3 مورد دارای تست پوستی ضعیف و همگی دارای سطوح پایین انترلوکین 2 بودند.نتیجه گیری: این تحقیق نشان دهنده ارتباط واضح بین میزان واکنش پوستی، با مرحله بیماری و نیز نوع تشخیص اولیه می باشد، در ضمن سطح انترلوکین 2 نیز در مرحله نهایی سیر بیماری، کاهش قابل توجهی پیدا می کند. با توجه به مشاهده ارتباط بین فعالیت سیستم ایمنی و شدت و نوع بیماری، می توان از این یافته ها در مطالعات آینده جهت تصمیم گیری در انتخاب درمان و تعیین پیش آگهی بیماری استفاده کرد.

زمینه و هدف: دیابت، یکی از شایع ترین بیماری های مزمن در جامعه بوده و با مکانیسم های متعددی سبب نقص ایمنی شده و شیوع عفونت های مختلف را افزایش می دهد. علاوه بر آن، عفونت می تواند سبب ایجاد هیپرگلیسمی و حملات کتواسیدوز در این بیماران گردد. در این مطالعه سعی بر این بوده تا شیوع دیابت در بیماران مبتلا به سپسیس و عوامل مرتبط با فرجام این بیماران مورد بررسی قرار گیرد. روش بررسی: این مطالعه، به صورت توصیفی ـ مقطعی و با انتخاب 300 نفر، به صورت نمونه گیری تصادفی، در بیمارانی که طی سالهای 82-1380 با تشخیص سپسیس در بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) بستری شده بودند، انجام گرفت. نتایج، با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (version 11.5) (میانگین، انحراف معیار و ...) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سنی بیماران، 2/57 سال (SD=28.4) بود. از 300 بیمار بررسی شده، 158 نفر(7/52%) دچار دیابت بودند. شایع ترین محل عفونت، دستگاه تنفسی و سپس، دستگاه ادراری بود. بررسی فرجام بیماران در دو گروه دیابتی و غیردیابتی، نشانگر اختلاف آماری بین آنها بود (Pvalue=0.001). مورتالیتی بیماران با افزایش سن، بیش تر بود و با افزایش فاصله زمانی شروع درمان از شروع علایم نیز، بیش تر بود88 (Pvalue=0.001).  نفر از بیماران دو علامت از 4 علامت Systemic) SIRS inflamatory response syndrome) را در بدو بستری داشتند که 16 نفر (2/18%) آنها، فوت کردند. 156 نفر، 3 علامت را دارا بودند که 116 نفر (4/74%) از آنها، فوت کردند. 56 نفر، 4 علامت داشتند که 47 نفر (84%) از آنها، فوت کردند (Pvalue=0.001). از 158 نفر بیمار مبتلا به دیابت، 67 نفر میانگین قند بالای 250 میلی گرم در دسی لیتر داشتند که 65 نفر (97%) آنها، فوت کردند و 55 نفر، میانگین قند بین 180 تا 250 میلی گرم در دسی لیتر داشتند که 46 نفر (84%) آنها، فوت کردند و 36 نفر، میانگین قند کمتر از 180 میلی گرم در دسی لیتر داشتند که 15 نفر (42%) آنها، فوت کردند. اختلاف بین این سه گروه، از نظر آماری معنی دار بود (Pvalue=0.0014).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که با افزایش سن، خطر بروز سپسیس و مرگ ناشی از آن، در گروه دیابتی و غیر دیابتی افزایش می یابد. همچنین مرگ ناشی از سپسیس در دیابتی ها، بیش از غیر دیابتی ها بوده و درمان سریع می تواند مرگ و میر را کاهش دهد. با افزایش شدت بیماری (تعداد بیش تر معیارهای SIRS)، مورتالیتی افزایش می یابد، در حالی که کنترل دقیق قند خون می تواند پیش آگهی بیماری را بهبود بخشد.

مقدمه: تومورهای بدخیم حنجره معمولا در سنین 60-50 سالگی و بیش تر در جنس مذکر دیده می شوند. این تومورها ارتباط نزدیکی با مصرف سیگار و الکل دارند. علایم این تومورها شامل خشونت صدا، دیسفاژی و درد مزمن گلو می باشد. نوع نادری از بدخیمی حنجره، آدنویید کیستیک کارسینوما است که از انواع تومورهای غدد بزاقی می باشد.معرفی بیمار: در این مقاله، یک مورد نادر آدنویید کیستیک کارسینومای حنجره (ساب گلوت) در یک خانم 22 ساله، بدون داشتن ریسک فاکتور خاص، معرفی می شود. بیمار با علایم درد، خشونت صدا و تنگی نفس فعالیتی مراجعه نمود. پس از انجام بیوپسی از توده ناحیه ساب گلوت و تشخیص پاتولوژیک آدنویید کیستیک کارسینوما، بیمار تحت عمل توتال لارنژکتومی قرار گرفته و در طی پیگیری 5/2 ساله، شواهدی از عود یا متاستاز دور دست نداشته است.نتیجه گیری: وجود علایم در راه هوایی فوقانی نیاز به بررسی دارد. در صورتی که این علایم با مصرف دارو بهبود نیابند، بیمار باید تحت بررسی بیش تر از جمله تصویربرداری و یا لارنگوسکوپی تشخیصی مستقیم یا غیرمستقیم قرار گیرد. شک به بدخیمی در موارد تومورهای حنجره حتی در سنین جوانی جهت جلوگیری از تشخیص دیررس و پیشرفت بیماری باید مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: کارسینوم آدنکسال میکروسیستیک، واریانت نادر اسکروزان کارسینوم داکتال غدد اکرین است که در عمق، تهاجمی است. این تومور اغلب به اشتباه به عنوان ضایعات خوش خیم و بدخیم دیگر پوستی تشخیص داده شده و به صورت نامناسب درمان می گردد، که با میزان بالای عود موضعی همراه می باشد.معرفی بیمار: در این گزارش، آقای 59 ساله ای معرفی می شود که به علت توده ای موجود از بدو تولد در پشت گردن، که اخیرا رشد کرده بود، تحت بیوپسی انسیزیونال قرار گرفت. در معاینه ریزبینی، توموری انفیلتراتیو حاوی توبول های کوچک طنابی شکل و زاویه دار در استرومای فیبروزه در درم مشاهده شدند که شکلهای دم قورباغه ای و ویرگولی داشتند و برای بیمار تشخیص سیرنگوما مطرح شد. در مرحله بعد، بیوپسی اکسیزیونال ضایعه انجام شد. در معاینه ریزبینی، توموری با گسترش به زیر درم مشاهده گردید که حاوی کراتینوسیت های بازالویید بود و گاها دارای سیستم های شاخی و فولیکول های مو کامل تشکیل نشده، بود. در قسمتهای دیگر، مجاری و ساختمان های غددی با دو لایه سلول مشاهده گردیدند. تومور به اعصاب و عضلات اسکلتی گسترش یافته، ولی فاقد آتیپی و میتوز بود. با توجه به یافته های فوق، تشخیص آدنوم آدنکسال میکروسیستیک برای بیمار مطرح شد.نتیجه گیری: از آنجا که در صورت مدنظر قرار دادن این تومور نادر مهاجم پوست و تشخیص صحیح، استفاده از روش جراحی موهس، منجر به کاهش قابل توجه میزان عود موضعی می گردد، به نظر رسید گزارش این مورد، مفید واقع شود. همچنین در این گزارش، تومور در زمینه یک ضایعه موجود از بدو تولد مشاهده گردید، که از این نظر نیز، در خور توجه می باشد.

زمینه و هدف: در ایران بیش ترین اعمال جراحی سر و گردن، برداشتن لوزه می باشد و با توجه به اینکه هر عمل جراحی، سه نمونه پاتولوژی دارد و باعث هزینه و اتلاف وقت زیادی خواهد شد، در این مطالعه سعی شد تا یک بررسی تحقیقاتی پیرامون این مساله انجام شود. هدف از طرح و اجرای این مطالعه، تعیین لزوم بررسی روتین هیستوپاتولوژی در تمام نمونه های حاصل از اعمال جراحی آدنوتانسیلکتومی می باشد.روش بررسی: مطالعه به طریقه گذشته نگر بر روی 313 بیمار که در طی سالهای 82-1379 در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تحت عمل آدنوتانسیلکتومی قرار گرفته بودند، انجام شد. جهت آنالیز اطلاعات در این مطالعه از آزمون دقیق فیشر استفاده شد. یافته ها: با توجه به مطالعات انجام شده، از بین 313 بیمار با میانگین سنی 8/10 سال (78-1 سال)، تنها 3 مورد (9/0%) سن بالای 50 سال داشتند، با توجه به p>0.01، رابطه معنی داری بین سن و هیستولوژی مثبت وجود داشت. همچنین بین بروز تغییر صدا (60 مورد، p=0.4)، وجود دیسفاژی (26 مورد، 0.2=p) (20%=R)، کاهش وزن غیرقابل توجیه (1 مورد)، نامتقارن بودن سایز لوزه ها در معاینه (29 مورد)، وجود توده گردنی (34 مورد، 0.8=p) و لوزه عفونی (15 مورد، 0.12=p) با بروز بدخیمی، ارتباط قابل توجهی وجود داشت که به عنوان عوامل مطرح کننده وجود بدخیمی، باید مورد توجه قرار گیرند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، در بیماران بدون ظن بالینی و بدون وجود ریسک فاکتورهای بدخیمی، نیازی به انجام بررسی های هیستوپاتولوژیک روتین خصوصا در سنین کودکی وجود ندارد.

زمینه و هدف: بیماران مشکوک به آپاندیسیت به وسیله شرح حال، معاینه فیزیکی و نتایج آزمایشگاهی ارزیابی می شوند. در این بیماران، تشخیص کلینیکی، مشکل و اشتباه تشخیصی، شایع است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارزش تشخیصی پروتیین فعال (C-Reactive Protein) C در موارد مشکوک به آپاندیسیت است. روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر، در 299 بیمار با درد حاد شکمی که با شک به آپاندیسیت تحت نظر گرفته شده بودند، میزان CRP اندازه گیری شد و نتیجه آن، با نتیجه نهایی تشخیص پاتولوژی یا پیگیری بیماران، مقایسه گردید. نتایج توسط آزمون Chi-square مورد بررسی قرار گرفت و صحت، دقت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی آن تعیین گردید.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که صحت تشخیصی آزمون CRP در تشخیص آپاندیسیت، 70% (محدوده اطمینان 95% از 65% تا 4/74%)، حساسیت آن، 7/80% (محدوده اطمینان 95% از 2/71% تا 6/87%)، ویژگی آن، 4/65% (محدوده اطمینان 95% از 8/58% تا 5/71%)، ارزش اخباری مثبت، 3/49%(محدوده اطمینان 95% از 3/41% تا 4/57%) و ارزش اخباری منفی، 0/89% (محدوده اطمینان 95% از 2/83% تا 0/93%) است. میزان Odds ratio این تست نیز معادل 8(محدوده اطمینان 95% از 3/4 تا 4/14) است.نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از آزمون CRP می تواند در تشخیص یا رد کردن تشخیص در موارد مشکوک به آپاندیسیت کمک کننده باشد.

زمینه و هدف: پاراستامول، یک مسکن غیرمخدری وNSAIDs NON  (Non Non-steroidal anti-inflammatory drugs) با عملکرد مرکزی است. این دارو در آثار ضد دردی، با داروهای مخدر موجود شباهت دارد، اما از آنجا که عوارض مربوط به آنها را ندارد، با آنها متفاوت است. رمی فنتانیل، یک مخدر کوتاه اثر است که در این مطالعه تاثیر این دو دارو بر عمق بیهوشی با استفاده از BIS ( (Bispectral index مورد بررسی قرار گرفته است.BIS ، پارامتری از (Electroencephalograph) EEG است. مقدار صفر BIS، نشان دهنده الکتروآنسفالوگرام ایزوالکتریک و عدد 100، بیانگر بیداری است. روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینــی تصادفی است که بر روی 100 بیمار کلاس یک(American society of anesthesiologists) ASA  که کاندید انجام عمل جراحی آندوسکوپی سینوس بودنـــد، انجام شد. در ضمـن، بیمـاران خــارج از محدوده سنی 45-15 سال که در کلاس یک ASA قرار نمی گرفتند، از مطالعه خارج شدنــد. افراد مورد مطالعه به صورت تصادفی به دو گروه 50 نفــری (گــروه 1: پاراستامول و گروه 2: رمی فنتانیل) تقسیــم شدنــد. برای هر دو گروه فوق نیــز از فنتانیل بــه مقــدار 1 میکروگــرم به ازای هر کیلوگرم از وزن به عنوان پیش دارو استفــاده شــد. در گروه اول، جهت القای بیهوشی، پروپوفل به میزان 5/2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم و سیس آتراکوریوم به میــزان 15/0 میلی گرم بــه ازای هــر کیلوگرم به طــور وریدی تجویز شد و به عنوان نگهدارنده بیهوشی، پروپوفــل بــه میـــزان 100 میکروگــرم بــه ازای هر کیلوگرم در دقیقه به طور انفوزیون N2O 50%،  O2 50%(معادل حجم دقیقه ای [Minute volume=MV]) و پاراستامول به صورت انفوزیون به میزان 1 گرم هر 4 ساعت تجویز گردیدنــد. در گــروه دوم، جهت القای بیهوشی، پروپوفل به میزان 5/2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم و سیس آتراکوریوم به میــزان 15/0 میلی گــرم بــه ازای هــر کیلوگـــرم بــه طــور وریدی تجویز گردیدند و به عنــوان نگهدارنــده بیهوشــی، پروپوفل به میزان 100 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم در دقیقه به صورت انفوزیون O2 50% و  N2O 50%(معادلMV) و رمی فنتانیل به میزان 1 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم در دقیقه به طور وریدی تجویز گردیدند. در هر دو گروه، با استفاده از دستگاه BIS، عمق بیهوشی در زمان القای بیهوشی، لارنگوسکوپی، لوله گذاری، برش جراحی و حین جراحی اندازه گیری شد. همچنین فشارخون و ضربان قلب بیماران نیز در پرسشنامه ثبت گردید. سپس اطلاعات موجود وارد رایانه گردید.یافته ها: داده ها با استفاده از آزمون T Test نمونه ای غیر وابسته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. از نظر آماری Pvalue<0.05، معنی دار بحساب می آمد. تجزیه تحلیل آماری متغیرها، تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مورد نظر نشان نداد (Pvalue<0.05)، به عبارت دیگر از نظر تاثیر بر عمق بیهوشی، تفاوتی بین پاراستامول و رمی فنتانیل وجود نداشت. نتیجه گیری: مطالعه فوق نشان می دهد که انفوزیون پاراستامول می تواند جایگزین انفوزیون رمی فنتانیل در عمق بیهوشی شود و تثبیت همودینامیک بیمار در طول عمل را اعمال نماید.

زمینه و هدف: بیماری توکسوپلاسموزیس توسط تک یاخته انگلی به نام توکسوپلاسماگوندی (Toxoplasma gondii) ایجاد می شود.SAG1 Surface Antigen 1))، آنتی ژن اختصاصی ـ مرحله ای است که فقط در مرحله تاکی زوئیت وجود دارد و در مراحل اسپوروزئیت و برادی زوئیت وجود ندارد و به مقدار فراوان و به طور یکنواخت بر روی سطح داخل و خارج سلولی تاکی زوییت ها توزیع شده است. این آنتی ژن دارای دو گلیکوفرم است و آنتی ژن، کاملا conformational است. ژن کد کننده SAG1، به صورت Single copy بوده و هیچ اینترونی ندارد. SAG1، ایمونوژنیک ترین ساختار تاکی زوئیت T.gondii است و به همین خاطر در چندین روش تشخیصی و برای تهیه واکسن نوترکیب و زیر واحدی علیه بیماری توکسوپلاسموزیس، استفاده شده و مورد توجه بوده است. هدف از این مطالعه، کلون کردن قطعه SAG1 در پلاسمید PTZ57R و ترانسفورم کردن پلاسمید نوترکیب در سویه های DH5α و TG1 باکتری های E.coli می باشد. روش بررسی: این تحقیق یک مطالعه تجربی می باشد. برای این کار، ابتدا انگل توکسوپلاسما در صفاق موش سوری تکثیر داده و آنگاه انگل با PBS(Phosphate buffered saline) شستشو داده شد. جهت تهیه و نگهداری انگل، از موش سوری ماده استفاده شد.  DNA( (Deoxyribonucleic acid ژنومی توکسوپلاسما، با روش فنل ـ کلر فرم، استخراج شده، سپس با کمک پرایمرهای اختصاصی ویژه ژن SAG1، ژن مورد نظر با روش PCR ( (Polymrase chain reaction تکثیر شد و با استفاده از ژل آگاروز، محصول PCR، الکتروفورز شده و اندازه ژن تکثیر شده با استفاده از مارکر تعیین شد. محصول PCR با استفاده از کیت تجارتی، خالص شده و سپس به کمک آنزیم T4DNA Ligase، محصول PCR به داخل یک کلونینگ وکتور کلون شد. در نهایت پلاسمید نوترکیب به داخل سلولهای مستعد E.coli دو سوش TG1 و DH5α ترانسفورم شد. یافته ها: نمونه DNA خالص سازی شده با استفاده از پرایمرهای اختصاصی ژن SAG1، PCR گردید. محصول PCR به صورت یک باند bp960 (960جفت باز) در ژل آگاروز 1% مشاهده گردید. محصول PCR درون پلاسمید PTZ57R، کلون گردید، سپس پلاسمید نوترکیب درون باکتری اشرشیاکلی سوش های TG1، DH5α ترانسفورم گردید. برای شناسایی پلاسمید نوترکیب، ابتدا به کمک ژن مقاومت به آنتی بیوتیک، کلونی های حاوی پلاسمید نوترکیب روی محیط LB جامد حاوی (5- bromo-4 chloro-3 indolyl beta diGalactopyranosid) XGAL ، IPTG(Isopropyl-beta-dithio Galactopyranosid) و آمپی سیلین جداسازی گردیدند، سپس پلاسمید نوترکیب استخراج شد و با روش PCR، ژن مورد نظر تایید گردید. پلاسمید نوترکیب حاوی ژن SAG1 تحت تاثیر برش آنزیمی قرار گرفت که قطعات bp2982 و bp864 بدست آمده نیز نشانه تایید کار می باشد. کلونی های TG1 و DH5α که در محیط LB رشد کرده بودند، شمارش گردیدند و میانگین و انحراف معیار برای این دو سویه در هر پلیت براساس آزمون آماری Mannwhitny مقایسه گردید. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که پلاسمید PTZ57R و استرین TG1 اشرشیاکلی بکار رفته در این تحقیق، برای نگهداری ژن SAG1 مناسب می باشند.

زمینه و هدف: مسایل و مشکلات دیرپای حاکم بر مراکز سوختگی تهران، منجر به فرسودگی شغلی پرستاران شده است. این پدیده، پاسخ های شدیدی را برانگیخته و منجر به تحت فشار قرار دادن پرستاران، بیماران و سازمان گشته است. چالشی که پیش روی مسوولین و مدیران پرستاری قرار دارد، شناسایی عوامل افزاینده یا کاهش دهنده پاسخ پرستاران به فرسودگی شغلی، توسعه نظام های اجرایی مناسب برای ارتقاء سازگاری مثبت و تسهیل مراقبت با کیفیت است. بنابراین مطالعه حاضر به عنوان بخشی از پژوهشی وسیع، به هدف کاوش و توصیف ادراکات پرستاران از عوامل موثر بر پاسخ های آنان به فرسودگی شغلی انجام گرفت. روش بررسی: در این پژوهش، از روش تحقیق کیفی نظریه پایه استفاده شد. 38 نفر، از طریق نمونه گیری هدف دار و نظری، در مطالعه شرکت کردند و داده ها، با استفاده از مصاحبه های بدون ساختار و 21 جلسه مشاهده با مشارکت در نوبت های کاری مختلف، جمع آوری گردید. تمامی مصاحبه ها بر روی نوار، ضبط و سپس وارد رایانه گردیدند و مشاهدات بر روی فرم های مخصوص، ثبت شدند. به منظور تحلیل داده ها، از روش مقایسه مداوم استفاده شد و کدگذاری داده ها در سه سطح باز، محوری و انتخابی صورت گرفت و طبقه اصلی، طبقات فرعی و خصوصیات هر طبقه پدیدار گردید. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که خصوصیات فردی پرستاران و بیماران و حمایت اجتماعی سازمان، پاسخ پرستاران به فرسودگی شغلی را تحت تاثیر قرار داده است. تعامل مشخصات فردی پرستاران و بیماران، تاثیر قدرتمندی بر درک فرسودگی شغلی داشت و پاسخ های عاطفی، نگرشی، رفتاری و سازمانی به فرسودگی شغلی را تعدیل نمود و نوع رفتار مراقبتی را معین کرد. حمایت اجتماعی، اثری تسکین دهنده داشت و پاسخ های عاطفی و برخی از جنبه های پاسخ های نگرشی را تغییر داد. نتیجه گیری: تاثیر قدرتمند خصوصیات مثبت فردی و حساسیت آن به فشارهای طولانی و شدید سازمانی، مطرح کننده اجرای روشهای کاهش تنیدگی و پا برجا نگهداشتن اخلاقیات از طریق اهمیت دادن بیش تر، به جنبه های اخلاقی مراقبت است. بعلاوه با توجه به اثر تسکین دهنده حمایت اجتماعی سازمان و اهمیت آن برای رفاه پرستاران، مدیران پرستاری، مسوول ایجاد محیط های کاری حمایت کننده و برانگیزنده برای پرستاران می باشند.

زمینه و هدف: امروزه در فیزیوتراپی، توجه خاصی به تمرینات در زنجیره حرکتی بسته معطوف شده است. یکی از این تمرینات، چمباتمه زدن یا اسکات می باشد. علی رغم اتفاق نظر در مورد فعال شدن طیف وسیعی از دستجات عضلانی در حین انجام اسکات، مطالعات اندکی در رابطه با بررسی الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی در طی حرکت اسکات موجود است. در این رابطه، نظراتی در مورد تاثیر تغییر وضعیت اندام تحتانی جهت ایزوله کردن و فعال کردن برخی از عضلات اندام تحتانی مطرح است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر وضعیت اندام تحتانی در حین اسکات پارالل بر روی فعالیت الکتریکی عضلات واستوس مدیالیس، واستوس لاترالیس، اداکتورماگنوس و دو سررانی بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی ـ تجربی (Experimental-Descriptive) بود که در آن 20 زن داوطلب سالم غیرورزشکار شرکت کردند. از افراد خواسته شد در سه وضعیت ابداکشن و چرخش خارجی رانها، اداکشن و چرخش داخلی رانها و حالت عادی، حرکت اسکات پارالل را انجام دهند. در حین انجام حرکت، از عضلات مذکور، ثبت  EMG( (Electromyography بعمل آمد و پارامترهای استخراج شده از سیگنال های ثبت شده، نرمالیزه گشته و به وسیله آزمون آنالیز واریانس (اندازه گیری مکرر) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج بدست آمده، حاکی از این بودند که تغییر وضعیت اندام تحتانی، تاثیر معنی داری بر فعالیت عضلات مورد مطالعه در حین اسکات ندارد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق می توان نتیجه گرفت که در برنامه های تقویتی که در توانبخشی استفاده می شوند، تغییر وضعیت مفصل ران، تاثیری بر تقویت اختصاصی هیچ کدام از عضلات مورد آزمایش نداشته و تمام آنها به طور یکسان تقویت می گردند.

زمینه و هدف: نازایی، یک مشکل نسبتا شایع است. شیوع آن را، یک مورد از هر 6 زوج گزارش کرده اند. از بین عواملی که به زنان مربوط است، علل تخمدانی و لوله ای، مهم ترین عوامل هستند که قابل درمان نیز می باشند. لاپاراسکوپی، تست طلایی جهت بررسی لوله های رحمی است ولی به علت گران بودن، نیاز به بیهوشی و مشکلات دیگر، هیستروسالپنگوگرافی را به عنوان تست غربالگری پیشنهاد کرده اند. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع پاتولوژی لوله های فالوپ در بیماران مبتلا به نازایی اولیه و ثانویه، با انجام هیستروسالپنگوگرافی بوده است. روش بررسی: در این مطالعه مورد ـ شاهدی، به صورت تصادفی، از هر گروه از بیماران مبتلا به نازایی اولیه و ثانویه، 50 نفر که جهت انجام هیستروسالپنگوگرافی توسط متخصص زنان به بخش رادیولوژی بیمارستان قدس معرفی شده بودند، پس از رد احتمال حاملگی و عفونت در روز 11-6 سیکل قاعدگی، مورد آزمایش قرار گرفتند و نتایج حاصله در فرمهای مخصوص ثبت شد. یافته ها: آنومالی های رحمی در 10 بیمار (20%) در گروه مبتلا به نازایی اولیه مشاهده شد که 7 مورد (14%) مربوط به لوله های رحمی بود. در گروه مبتلا به نازایی ثانویه، در 22 بیمار (44%) پاتولوژی لوله رحمی مشاهده شد. نتایج بدست آمده با نرم افزار (10 version) spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و با انجام T-Test مشاهده شد که بین دو گروه، از نظر شیوع پاتولوژی لوله های رحمی، تفاوت آماری قابل توجهی وجود دارد (P<0.001). نتیجه گیری: پاتولوژی لوله های رحمی در بیماران مبتلا به نازایی ثانویه، شایع تر بود. با توجه به اینکه بیماری های التهابی لگن مهم ترین علت زمینه ساز می باشند، لازم است به تشخیص بموقع و درمان عفونت های سیستم ژنیتال و همچنین ارتقاء سطح بهداشت و آگاهی جامعه، توجه بیشتری شود.

مقدمه: سارکوم آلوئولار بافت نرم، تومور بدخیم بافت نرم است که بروز اولیه آن به صورت متاستاز اولیه به ارگان های مختلف مثل ریه و مغز، غیر معمول نیست. در بررسی مقالات متعدد، متاستاز این تومور در قسمتهای مختلف مغز گزارش شده است، ولی گزارشی از متاستاز همزمان تومور به مخچه وجود ندارد؛ لذا هدف از ارایه این مقاله، گزارش مورد نادر متاستاز همزمان تومور به مغز و مخچه، به عنوان تظاهر اولیه بیماری است. معرفی بیمار: در این گزارش، خانم 18 ساله ای معرفی می شود که به علت سردرد شدید، حالت تهوع، سرگیجه و تاری دید مراجعه کرده و با تشخیص تومور مغزی تحت عمل جراحی قرار گرفته بود، تشخیص پاتولوژی ایشان براساس یافته های مورفولوژیک و ایمونوهیستوشیمی، متاستاز سارکوم آلوئولار بافت نرم به مغز و مخچه بود. نتیجه گیری: در بررسی مقالات مختلف وجود متاستاز این نوع سارکوم به مخچه نادر بوده و گزارشی در این مورد وجود نداشته است.

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ بعد از جراحی (PONV=Post operative nausea-vomiting)، یک مشکل شایع بعد از اعمال جراحی می باشد، جدا از ناراحتی که برای بیمار ایجاد می نماید، ممکن است باعث بروز عوارض جدی بعد از عمل، مثل باز شدن محل برش جراحی، اختلالات الکترولیتی و تاخیر در ترخیص بیمار از بیمارستان گردد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر طب فشاری به عنوان یک جانشین غیردارویی برای جلوگیری از PONV در بیمارانی که تحت عمل آدنوتونسیلکتومی قرار می گیرند، بود. روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر تصادفی از نوع کارآزمایی بالینی، بر روی 177 کودک 10-5 سال که کاندید عمل تونسیلکتومی در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بودند، بررسی انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم گردیدند. در گروه مورد، دستبندی که دارای یک دکمه بود، بلافاصله بعد از بیهوشی، بر روی مچ هر دو دست به طوری بسته می شد که دکمه آن بر روی نقطه P6 قرار می گرفت. نقطه P6 بر روی سطح قدامی دست، حدود 2 اینچ بالاتر از چین دیستال مچ دست، بین تاندون عضلات فلکسور کارپی رادیالیس و تاندون عضله پالماریس لونگوس قرار دارد. در گروه شاهد، دستبند به صورت برعکس به مچ دست بسته می شد. بیمارانی که دارای سابقه بیماری های مادرزادی قلب، بیماری شدید ریوی و استفراغ طی اعمال جراحی قبلی بودند و یا دچار طولانی شدن مدت عمل جراحی به علت عوارض بیهوشی و یا جراحی شده بودند، از مطالعه حذف شدند. درد بعد از عمل، با استامینوفن و استفراغ بعد از عمل، با متوکلوپرامید درمان شد. جمع آوری اطلاعات در طی 6 ساعت بعد از عمل جراحی انجام شد. یافته ها: در این مطالعه، 177 بیمار در غالب دو گروه مورد و شاهد بررسی شدند. از کل 89 بیمار در گروه مورد، 22 مورد(7/24%)، و از 88 بیمار گروه شاهد، 49 مورد (7/55%) دچار عارضه تهوع و استفراغ بعد از عمل شدند. در این مطالعه تفاوتی بین دو گروه از نظر داده های دموگرافیک، نوع جراحی و نیاز به بی دردی دیده نشد. اطلاعات هر گروه، جمع آوری شد و برای اینکه تاثیر این تکنیک در کنترل استفراغ بعد از عمل بررسی گردد، از آزمون تقریب Z برای مقایسه یک نسبت در دو جامعه مستقل استفاده شد. داده ها به صورت تعداد بیمار از کل جامعه، براساس درصد جمع آوری شد و Pvalue کمتر از 05/0 معنی دار تلقی گردید. نتیجه گیری: طب فشاری، یک روش ساده، غیر تهاجمی، کم هزینه و اثربخش برای کنترل PONV می باشد که در بیماران مختلف بکار گرفته شده است. اگر چه در یک مطالعه که بر روی 100 بیمار که تحت عمل آدنوتونسیلکتومی قرار گرفته بودند، تفاوت معنی داری در گروه مورد و شاهد دیده نشده است، در مطالعه حاضر اختلاف 30% بین گروه مورد و شاهد از نظر بروز PONV دیده شد که با توجه به آزمون انجام شده، Pvalue آن کمتر از 001/0 بدست آمد. به طور خلاصه پیشنهاد می شود که برای کاهش بروز PONV، از طب فشاری در بیمارانی که تحت آدنوتونسیلکتومی قرار می گیرند، استفاده شود.

زمینه و هدف: هگزوکیناز تیپ I، عمده ترین ایزوآنزیم موجود در بافت مغز است که به طور برگشت پذیر به غشا خارجی میتوکندری متصل می شود. در شرایط طبیعی، مقدار زیادی از HK-I (Hexokinase-I) به غشا متصل است. فرم متصل آنزیم، فعال تر از فرم محلول آن است و با این مکانیسم، فعالیت آنزیم کنترل می شود. متابولیت هایی که بر روی نشستن و بلند شدن آنزیم از سطح میتوکندری موثرند، اثر تنظیمی بر روی مصرف گلوکز در مغز دارند. از آنجایی که در بیماری فنیل کتونوری (PKU=Phenylketonuria)، افزایش فنیل آلانین و متابولیت های آن منجر به عقب ماندگی ذهنی می شود، در این مطالعه، اثرات این متابولیت ها روی اتصال هگزوکیناز به میتوکندری و جداشدن آن مورد بررسی قرار گرفت تا رابطه متابولیسم گلوکز با اثر تخریبی این متابولیت ها بر روی سلولهای مغزی مشخص شود. روش بررسی: این بررسی از نوع مطالعات تجربی است. فعالیت هگزوکیناز با روش اسپکتروفتومتری و جفت شده با فعالیت (Glucose-6-phosphate dehydrogenase) G6PD اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد که فنیل آلانین و فنیل لاکتیک اسید، هیچ تاثیری بر فعالیت آنزیم و جدا شدن آن از میتوکندری و همچنین اتصال مجدد آن به میتوکندری ندارند، در حالی که فنیل پیروویک اسید، فعالیت آنزیم را کاهش می دهد و رها شدن آنزیم از میتوکندری را در غیاب گلوکز 6-فسفات افزایش می دهد. نتیجه گیری: بنابراین، این احتمال وجود دارد که فنیل پیروویک اسید با کاهش فعالیت هگزوکیناز و افزایش فرم محلول آن، باعث کاهش مصرف گلوکز و تولید ATP( (Adenosine triphosphate شود و در نتیجه سلولهای مغز در اثر کمبود انرژی و عناصر ضروری دیگر، قادر به رشد و تکامل نگردند.

مقدمه: میلولیپوم از تومورهای غیر کارکردی خوش خیم نسبتا نادر غده آدرنال است که اکثرا به صورت اتفاقی و در هنگام اتوپسی کشف می شود. اغلب کوچک و یکطرفه بوده و اختلال بالینی ایجاد نمی کنند ولی در مواردی، اختلالات هورمونی گزارش شده است. معرفی بیمار: در این مقاله 2 مورد بیمار مبتلا به این تومور که هر دو با تشخیص incidentaloma در بیمارستان هاشمی نژاد تحت عمل جراحی قرار گرفته اند، معرفی می شوند. نتیجه گیری: در بررسی میکروسکوپی هر دو مورد، بافت چربی رسیده به همراه جزایری از سلولهای خونساز، مشاهده و میلولیپوما گزارش گردید.

زمینه و هدف: نوروپاتی دیابتی تقریبا در 50% افراد مبتلا به دیابت نوع II و نوع I طولانی مدت، بروز می کند. پاتولوژی نوروپاتی دیابتی در رابطه با استرس اکسیداتیو و گلیکه شدن پیشرفته محصولات انتهایی و تغییر دایمی مسیر پلی یول و فعال شدن پروتئین کیناز C می باشد. هدف این مطالعه، بررسی و مطالعه بیماران دیابتی از نظر نوروپاتی دیابتی و ارتباط شاخص گلیسمیک (HbA1c) با نوروپاتی دیابتی می باشد. روش بررسی: این مطالعــه، یک مطالعه توصیفی ـ تحلیلی است که توسط مصاحبه، پرسشنامه، انجام معاینات عصبی، EMG –NCV (conduction velocity (Electromyography-Nerve و آزمایش قند خون (HbA1c) در 30 بیمار(65-40 ساله) با تشخیص قطعی دیابت نوع II، در بیمارستان امام رضا (ع) ارومیه انجام شده است.یافته ها: در این مطالعه، تاثیر دیابت روی اعصاب محیطی بررسی شد. در کل گروه مورد مطالعه، در 20% بیماران HbA1c کمتر از 5/7%، در 14% از آنها HbA1c در حدود 5/9-5/7% بود و در 66% از بیماران HbA1c بیش از 5/9% بود. در کل گروه مورد مطالعه، 23% بیماران بدون علامت بوده و شکایتی از علایم پارستزی نداشتند، که از این گروه، 57% در دسته کنترل عالی دیابت با HbA1c کمتر از 5/7% و 43% در گروه کنترل متوسط دیابت با HbA1c در حدود5/9-5/7% قرار داشتند؛ مابقی بیماران (77%) علامت دار بودند که فقط 8% از آنها HbA1c کمتر از 5/7% داشتند، در 18% از آنها HbA1c در حدود 5/9-5/7% بود و مابقی بیماران این گروه(74%)، جزء گروه کنترل ضعیف دیابت با HbA1c بیش تر از 5/9% بودند. در بررسی الکترونوروفیزیولوژیک انجام شده در کل بیماران، 5/43% بیماران، پلی نوروپاتی حسی و 5/36%، پلی نوروپاتی حسی ـ حرکتی داشتند. 100% از افرادی که پلی نوروپاتی حسی ـ حرکتی توام داشتند، جز گروه کنترل ضعیف دیابت ( HbA1c کمتر از 5/9%) بودند.نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق، از آنجا که همبستگی معنی داری بین نوروپاتی و میزان قند خون و HbA1c بالا وجود دارد، بدیهی است در صورت حفظ HbA1c مطلوب، می توان از شدت عوارض عصبی دیابت (نوروپاتی دیابتی) کاست.

زمینه و هدف: اپیدمی سرخک در کشورهای در حال توسعه بخصوص در ایران ادامه دارد و به همین علت وزارت بهداشت اقدام به واکسیناسیون همگانی در سن 25-5 سالگی در سال 1383 نمود. هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی آنتی بادی ضد سرخک بعد از واکسیناسیون سراسری بر علیه سرخک در بالغین نظامی می باشد.روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی است که یک ماه بعد از واکسیناسیون همگانی در 865 نفر از دانشجویان ارتش که کارت واکسیناسیون داشتند، در تهران در سال 1383 انجام شد. اطلاعات دموگرافیک شامل سن، واکسیناسیون قبلی و ابتلا به سرخک جمع آوری شد. مقدار 5 میلی لیتر خون از هر دانشجو گرفته شد و با تست الیزا از کیت IgG Enzygnost و IgM ضد سرخک شرکت بهرنیگ آلمان مورد آزمایش قرار گرفت. سطح کیفی آنتی بادی، با فتومتری و تعیین Cut off OD و سطح کمی آنتی بادی، با MIU/ml طبق دستور سازمان بهداشت جهانی و طبق فرمول کیت انجام شد و با برنامه SPSS کامپیوتر، مورد آنالیز آماری قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه همه دانشجویان مرد بودند و میانگین سنی آنها 19.16±1.1 SD سال بود. سابقه واکسیناسیون ضد سرخک در زمان کودکی، در 586 نفر(7/67%)، مثبت بود. سابقه تماس با بیماران مبتلا به سرخک، در 34 نفر (9/3%) و سابقه ابتلا به سرخک در 23 نفر (7/2%)، مثبت گزارش گردید. آنتی بادی ضد سرخک IgG، در 846 نفر (8/97%) مثبت بود و 8/0% افراد، IgM مثبت بودند و مابقی، منفی بودند. فقط در 19 نفر (2/2%)، IgM و IgG، منفی گزارش گردید. نتیجه گیری: در این مطالعه مشخص شد که 2/2% افراد هیچ گونه آنتی بادی بر علیه سرخک نداشتند، اما علت شکست اولیه و علت عدم ساخت آنتی بادی در تعدادی از دانشجویان مشخص نشد؛ لذا توصیه می شود که این مساله در مطالعات آینده مورد بررسی قرار گیرد.

زمینه و هدف: ختم حاملگی در مواردی که سرویکس برای القاء مناسب نیست، یکی از مشکلات مامایی است و پیدا کردن روشهایی که باعث آماده شده سرویکس و پاسخ هر چه بهتر به القاء زایمان شوند، همیشه مدنظر بوده است. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر تزریق اکسترا آمنیوتیک نرمال سالین به تنهایی و توام با دگزامتازون برای آماده ساختن سرویکس و القاء زایمان بود.روش بررسی: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور در بیمارستان شهید اکبرآبادی و در فاصله زمانی فروردین سال 1381 تا فروردین سال 1382 صورت گرفته است. 84 زن باردار که حاملگی 40 هفته یا بیش تر و Bishop score کمتر از 5 داشتند و جنین آنها سفالیک و یک قلو بود و جهت ختم حاملگی بستری شده بودند، وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. در 41 بیمار، دگزامتازون به میزان 20 میلی گرم توام با نرمال سالین و در 43 بیمار، نرمال سالین به تنهایی در فضای اکستراآمنیوتیک انفوزیون گردید (EASI=Extramniotic saline infusion) و بعد از 6 ساعت از انجام EASI در هر دو گروه، اینداکشن با اکسی توسین جهت بیمار شروع شد و سپس سیر زایمان در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: از نظر سن، پاریتی و Bishop Score اولیه، بین دو گروه، اختلاف آماری معنی دار وجود نداشت. از جمع 84 بیمار تحت بررسی، 75 مورد وارد فاز فعال شدند که 38 نفر (37/88%) در گروه EASI و 37 نفر(25/90%) در گروه دگزامتازون بودند که تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. فاصله زمانی تجویز اکسی توسین تا زایمان در گروه دگزامتازون، 86/2±25/7 ساعت و در گروه نرمال سالین، 91/3±76/9 ساعت بود که اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P=0.002). بین میزان سزارین، دفع مکونیوم توسط جنین، آپگار نوزادان، وزن موقع تولد و نیاز بهNICU  (unit (Neonatal intensive care بین دو گروه اختلاف معنی دار وجود نداشت. بین گراویدیتی و فاصله زمان اینداکشن تا زایمان، رابطه معکوس آماری وجود داشت (0.001=P و-0.474 =r). نتیجه گیری: تزریق اکستراآمنیوتیک نرمال سالین، روش مناسب و ارزانی برای ripe کردن سرویکس و پاسخ به اینداکشن است و اضافه کردن دگزامتازون به آن، می تواند سیر لیبر را کوتاه تر کند.

زمینه و هدف: کم خونی فقر آهن، مهم ترین انواع سوء تغذیه مواد مغذی در زنان می باشد که توام با پیامدهایی در کارکرد سلولهای مختلف بدن بویژه سلولهای مغزی و عملکردهای ذهنی و فیزیولوژیکی مغز می باشد. از سوی دیگر تاثیر کمبود آهن در سنین مختلف، متفاوت بوده و پاسخ سلولهای مغزی نیز ممکن است متفاوت باشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر درمان با آهن خوراکی بر عملکرد شناختی زنان مبتلا به کم خونی فقر آهن مراجعه کننده به چهار مرکز پزشکی، آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1382 انجام شد. روش بررسی: مطالعه به روش کارآزمایی بالینی از نوع before and after treatment بر روی 42 خانم 18 الی 49 ساله که براساس معیارهای تشخیص کم خونی سازمان جهانی بهداشت، مبتلا به کم خونی فقر آهن بودند، انجام گرفت. علاوه بر معیارهای هماتولوژی، شاخص های بیوشیمیایی شامل غلظت فریتین و آهن سرم، ظرفیت تام اتصال پذیری آهن و درصد اشباع ترانسفرین نیز اندازه گیری شدند. عملکرد شناختی هر فرد با استفاده از مقیاس تجدید نظر شده حافظه وکسلر شامل حافظه تصویری، حافظه کلامی، حافظه بصری و تمرکز/توجه ارزیابی شد. سپس به هر نمونه، تحت نظر پزشک معالج به مدت 8 هفته، به میزان 2 عدد قرص سولفات فرو تجویز گردید و در پایان هفته هشتم، مجددا شاخص های مذکور مطابق روز اول ارزیابی گردیدند. دریافت خوراکی آهن و مواد مغذی از بررسی 24 ساعت یادآمد خوراک، قبل از مصرف قرص آهن، هفته های چهارم و هشتم از شروع مصرف قرص آهن بدست آمد. داده های رژیم غذایی توسط نرم افزار Nutritionist IV، استخراج شدند و مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها نشان داد که تمامی شاخص های هماتولوژیک و بیوشیمیایی که قبل از مصرف قرص سولفات فرو کمتر از مقادیر طبیعی بودند، در پایان هفته هشتم به میزان معنی داری افزایش یافتند (P<0.001). میزان دریافت آهن از طریق غذا در 3 روز ثبت شد که، با یکدیگر اختلاف معنی دار آماری نداشت و به میزان 8/28 میلی گرم بود. در مطالعه حاضر، هر چهار تست حافظه کلامی، تصویری، بصری و تمرکز/توجه به ترتیب 7/43%، 5/34%، 2/27% و 3/43% افزایش یافتند و تفاوت نمرات آنها نسبت به قبل از درمان، معنی دار بود(P<0.001)  . همچنین بین افزایش غلظت هموگلوبین با حافظه تصویری (r=-31, p<0.05)، هماتوکریت با حافظه تصویری (r=0.32, p<0.05) و MCH (Mean corpuscular haemoglobin) با حافظه کلامی (r=0.33, p<0.05) همبستگی معنی دار وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، افزایش آهن بدن، منجر به بهبود حافظه و تمرکز در زنان بالغی که مبتلا به کم خونی فقر آهن هستند می شود، ولی دلایل فیزیولوژیکی و روانشناختی آن نیاز به مطالعه بیش تر دارد.

مقدمه: کارسینوم نورواندوکرین از جمله نئوپلاسم های سیستم نورواندوکرین می باشد که مشتمل بر ارگان هایی است که سلولهای (Amine precursor uptake & decarboxylation) APUD در آنها ناشایعند. در بدن انسان، شایع ترین محل کارسینوم، دستگاه (Gastrointestinal) GI و ریه می باشد. این تومورها از نظر هیستولوژیک، با واکنش های مثبت نسبت به رنگهای نقره و به مارکرهای اختصاصی بافتهای نورواندوکرین مثل (Neuron-specific Enolase) NSE ، سیناپتوفیزین و کروموگرانین A مشخص می شوند. معرفی بیمار: بیمار خانم 74 ساله ای بود که با مشکل گرفتگی بینی 6 ماهه، اپیستاکسی، آنوسمی و کاهش شنوایی مراجعه کرده بود. در معاینه، توده ای پولیپویید و عروقی در نازوفافکس دیده شد. در سی تی اسکن، توده ای هموژن و ایزودانس در نازوفارنکس، بدون خوردگی استخوانی وجود داشت. نتیجه گیری: پس از تایید تشخیص تومور کارسینویید با واسطه مارکرهای اختصاصی و با رنگ آمیزی های مخصوص، فاکتورهایی برای پیش بینی بدخیمی تومور وجود دارد. در درمان تومورهای بدخیم نورواندوکرین، بویژه واریانت های مهاجم تومور، کموتراپی سیستمیک بویژه cisplatin و etoposide موثر است؛ نقش رادیوتراپی، palliative است.

زمینه و هدف: بیماری هیداتید، هنوز به عنوان یک مشکل بهداشتی در کشورهای مدیترانه ای و خاورمیانه نظیر ایران باقی مانده است. زندگی در مناطق روستایی و حومه، یک عامل خطر مهم برای این بیماری می باشد. این کیست ها معمولا در کبد، ریه و مغز یافت می شوند. کیست های هیداتید مدیاستن، بسیار نادرند. هدف از این مقاله، معرفی یک مورد بسیار نادرتر و تقریبا منحصر به فرد از کیست هیداتید مدیاستن با تهاجم به ورید براکیوسفالیک راست است که با موفقیت تحت عمل جراحی قرار گرفته است. معرفی بیمار: بیمار خانم 37 ساله ای بود، که با شکایت تنگی نفس فعالیتی و با تشخیص کیست هیداتید مدیاستن، از طریق برش میداسترنوتومی تحت جراحی قرار گرفت. توده به ورید براکیوسفالیک چسبندگی داشت که ضمن برداشت کامل توده، ورید براکیوسفالیک صدمه دید که به صورت اولیه ترمیم گردید؛ در طی عمل جراحی دوم، ورید براکیوسفالیک با استفاده از Patch پری کاردیال ترمیم گردید و سندرم ورید اجوف فوقانی حاصله از آن، مرتفع گردید. نهایتا بیمار با حال عمومی خوب ترخیص گردید و در پیگیری 6 ماهه، عود یا مشکلی دیگر عارض نشد. نتیجه گیری: کیست های اولیه هیداتید مدیاستن را باید در بیماران با توده مدیاستن در مناطق اندمیک کیست هیداتید در نظر گرفت. به دلیل عناصر حیاتی مجاور آن، این کیست ها باید بدون تاخیر، تحت درمان جراحی قرار گیرند.

زمینه و هدف: استروییدهای مادری، اثرات گوناگونی بر روی تکامل مغز دارند. تاموکسیفن، به عنوان آنتاگونیست استروژن در مغز باعث مرگ سلولی در سلولهای هیپوکامپ در حال تکامل موش صحرایی می گردد. استروژن تاثیر مهمی بر روند اعمال شناخت، یادگیری، پیری، آنژیوژنزیس، نوروژنزیس و حفاظتی نورون ها دارد. در این مطالعه، اثر تاموکسیفن به عنوان آنتاگونیست استروژن بر فرا ساختمان و مورفولوژی هیپوکامپ در حال تکامل موش صحرایی بررسی شد. روش بررسی: در این بررسی که از نوع تجربی بوده است، 12 دسته موش صحرایی، در 3 گروه کنترل، تجربی و sham مورد مطالعه قرار گرفتند که در هر گروه، 4 رده سنی، شامل جنین فول ترم (E22)، نوزاد یک روزه (P1)، یک هفته (P7) و سه هفته (P21) مورد آزمایش قرار گرفت. تزریق تاموکسیفن در حلال پروپیلن گلیکول، 2 روز قبل از زایمان، روزی 2 بار انجام گرفت و پس از طی پروسه های لازم، نواحی مختلف Subiculum، D.G، CA3 و CA1 هیپوکامپ، به وسیله میکروسکوپ نوری و الکترونی مطالعه گردید. جهت آنالیز داده ها از آزمون آماری ANOVA و T-Test استفاده گردید که Pvalue<0.05 اختلاف آماری معنی داری را نشان می دهد. یافته ها: نتایج مشخص می سازد که تراکم سلولی در نواحی CA1 و سابیکولوم هیپوکامپ، کاهش می یابد و الکترومیکروگراف ها، پیکنوزه شدن هسته، متراکم شدن و حاشیه ای شدن کروماتین ها، پارگی غشا هسته، متورم شدن میتوکندری ها و تغییر ساختار کریستا در میتوکندری را، عمدتا در نواحی CA1 و سابیکولوم نشان می دهند. بیش ترین میزان تغییرات در مراحل اولیه تکامل یعنی جنین فول ترم و نوزاد یک روزه مشاهده می گردد. نتیجه گیری: با توجه به اثر استروژن روی نوروژنزیس، تزریق تاموکسیفن باعث تغییراتی در رشد سلولهای پیرامیدال هیپوکامپ می گردد. زمان پایداری تاثیر تاموکسیفن، نقش موثری در این مطالعه داشته است که با توجه به رشد حداکثر این سلولها در روزهای آخر جنینی و روز اول تولد، بیش  ترین تغییرات در این روزها حاصل می گردد.

زمینه و هدف: به نظر می رسد که در حال حاضر تصویربرداری رزنانس مغناطیسی (MRI=Magnetic resonance image)، در مقاطع کرونال، قبل و بعد از تزریق ماده حاجب، حساس ترین و اختصاصی ترین روش برای تصویربرداری غده هیپوفیز باشد. با این وجود، به علت نتایج منفی کاذب در کشف میکروآدنوم های هیپوفیزی با این روش و اهمیت کشف این میکروآدنوم ها، از انحراف طرفی ساقه هیپوفیز در MRI، جهت حمایت از وجود میکروآدنوم هیپوفیزی استفاده می شود. این مطالعه به منظور تعیین درصد فراوانی انحراف طرفی ساقه غده هیپوفیز به عنوان یک واریان نرمال در جامعه ایرانی در افراد بالغ بدون وجود بیماری هیپوفیز به کمک MRI، طرح ریزی شد تا یک مبنای نرمال برای تسهیل ارزیابی غده هیپوفیز در بیماری های نورواندوکرین و کشف میکروآدنوم های هیپوفیز فراهم آورد. روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی، توصیفی و آینده نگر می باشد که بر روی تصاویر کرونال MRI مغز 60 بیمار که به دلایلی غیر از وجود بیماری هیپوفیز، در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در طی فروردین لغایت شهریور ماه 1383، MRI مغز شده بودند، انجام گرفت و از آنها سن، جنس و وجود و نوع انحراف طرفی ساقه هیپوفیز استخراج گردید. یافته ها: 40% افراد مورد مطالعه، دارای انحراف طرفی ساقه غده هیپوفیز نرمال در MRI به عنوان یک واریان نرمال بودند. این انحراف طرفی در 7/26% افراد، مربوط به موقعیت اکسنتریک غده هیپوفیز نسبت به خط میانی مغز بود و در 3/13% افراد، به علت محل اتصال اکسنتریک ساقه هیپوفیز خارج از خط وسط غده هیپوفیز بود. بین وجود و چگونگی انحراف طرفی ساقه غده هیپوفیز نرمال در MRI و سن و جنس فرد، ارتباط معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: بین درصد فراوانی انحراف طرفی در بیماران غیرمبتلا به بیماری هیپوفیز در جامعه ایرانی و آمار خارجی در MRI، اختلاف معنی داری وجود نداشت. بنابراین با توجه به درصد فراوانی بالای انحراف طرفی ساقه هیپوفیز نرمال در جمعیت ایرانی، این جابجایی به تنهایی نمی تواند برای حمایت از وجود میکروآدنوم هیپوفیزی در MRI استفاده شود.