علوم پزشکی رازی
سال:1387 | دوره:15 | شماره:58 |تعداد مقالات:36

زمینه و هدف: مطالعات متعددی درباره اثر ضدالتهابی و تعدیل کننده ایمنی استاتین ها انجام شده و ممکن است این اثرات در کاهش مارکرهای التهابی در آرتریت روماتوئید نیز وجود داشته باشد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر استاتین در مارکرهای بالینی و آزمایشگاهی آرتریت روماتوئید است. روش بررسی: این تحقیق، به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور از فروردین 84 تا تیرماه 85 انجام شد. در این مطالعه، 66 بیمار با آرتریت روماتوئید که دچار بیماری فعال بودند و به کلینیک روماتولوژی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) مراجعه کرده بودند، انتخاب شده و به صورت تصادفی و دو سوکور به دو گروه جهت دریافت 40 میلی گرم آتوروستاتین یا پلاسبو تقسیم شدند. دو گروه از نظر مدت و فعالیت بیماری و مصرف داروهای زمینه ای ضد روماتیسمی مشابه بودند. اطلاعات بیماران در ویزیت اول و پایان هفته چهارم و بیست و چهارم درمان ثبت شد. آنالیز آماری توسط Chi square و ANOVA با نرم افزار SPSS 11.5 انجام شد. یافته ها: 32 نفر در گروه آتوروستاتین و 34 نفر در گروه پلاسبو بودند. میانگین سنی در گروه دارو 51.84 سال و در گروه پلاسبو 47 سال بود. میانگین مدت بیماری در گروه دارو 7.06 و در گروه پلاسبو 7.8 سال بود. غیر از کاهش خشکی صبحگاهی در گروه پلاسبو، تفاوت مشخصی در یافته های بالینی و آزمایشگاهی بیماران یافت نشد. نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه، به نظر نمی رسد استاتین ها در کاهش مارکرهای التهابی در آرتریت روماتویید نقش موثری داشته باشند.

زمینه و هدف: کارکرد دیررس کلیه پیوندی یا Delayed Graft Function (DGF)، به طور کلی با اولیگوری یا نیاز به دیالیز در هفته اول بعد از پیوند مشخص می شود. این پدیده، می تواند پیامدهای زودرس و یا دیررس برای بقای پیوند آلوگرافت داشته باشد. تاکنون، مطالعات محدودی در مورد عملکرد دیررس کلیه پیوندی (DGF) و عوارض آن در پیوند کلیه کودکان انجام شده است که اکثر این مطالعات، تاثیر DGF را تنها بر کارکرد کوتاه مدت کلیه پیوندی قابل توجه دانسته اند. از این رو، این مطالعه با هدف بررسی اثرات کوتاه مدت و بلند مدت کارکرد دیررس کلیه پیوندی (DGF) بر بقای پیوند در کودکان تحت پیوند کلیه انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه، به روش هم گروهی تاریخی (historical cohort) بر روی 230 کودک که بین سال های 1364 تا 1384 در بیمارستان لبافی نژاد شهر تهران تحت پیوند کلیه قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به 2 گروه تقسیم شدند: گروه A یا «مورد» شامل 47 کودک که دارای کارکرد دیررس کلیه پیوندی (DGF) بودند و گروه B یا «شاهد» شامل 183 کودک بدون کارکرد دیررس کلیه پیوندی (DGF). در این مطالعه، عوامل خطر DGF و اثرات آن روی عملکرد کلیه در طی یک سال اول، بقای طولانی مدت پیوند و عوارض پس از پیوند مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. در آنالیز تحلیلی داده ها از Kaplan–Meier و مدل Logistic regression استفاده شد. یافته ها: شیوع از دست رفتن کلیه پیوندی در انتهای این مطالعه، به طور واضحی در گروه DGF (دارای کارکرد دیررس کلیه پیوندی) شایعتر است %53.2) در برابر %22.4 و (P<0.001. میانگین مدت بقای پیوند 76.52 (SEM=12.41) ماه در گروه A (دارای DGF) و 134.2 (SEM=6.17) ماه در گروه B (بدون DGF) می باشد (P<0.001). همچنین، میزان بقای پیوند در کودکان بدون %94.9 ,DGF در سال اول، 91.9% در سال سوم، 83.9% در سال پنجم، 79.2% در سال هفتم و 72% در سال دوازدهم بعد از پیوند بوده است. در حالی که در بیماران دارای %75.6 ,DGF در سال اول، %53.2 در سال سوم، 47.2% در سال پنجم و 31.9% در سال هشتم بعد از پیوند بوده است. دیالیز قبل از پیوند (P=0.039)، رد پیوند حاد (P<0.001)، پروتکل تضعیف سیستم ایمنی فاقد (P<0.001) Celcept و وجود (P<0.001) DGF عوامل خطر بارز برای از دست رفتن کلیه پیوندی در آینده شناخته شدند. نتیجه گیری: نتیجه مطالعه حاضر نشان می دهد که کارکرد دیررس کلیه پیوندی به طور مشخص و مستقل روی بقای پیوند اثر سوء می گذارد و نتایج کوتاه مدت و بلند مدت پیوند را بدتر می کند. از این رو، به نظر می رسد جلوگیری از بروز کارکرد دیررس کلیه پیوندی (DGF) یکی از مهمترین فاکتورها در پیشرفت بقای پیوند کلیه است.

زمینه و هدف: فتوتراپی، نقش قابل ملاحظه ای در درمان و پیشگیری هیپربیلی روبینمی نوزادان دارد. این روش منجر به بروز برخی عوارض می گردد. یکی از عوارضی که شیوع کمتری دارد، هیپوکلسمی است. برخی از مطالعات نشان داد هیپوکلسمی ناشی از فتوتراپی در اثر کاهش غلظت سرمی ملاتونین رخ می دهد. لذا، این عارضه با پوشاندن سر با کلاه می تواند قابل پیشگیری باشد. هدف از مطالعه موجود تعیین شیوع هیپوکلسمی ناشی از فتوتراپی روتین و مقایسه آن در گروه استفاده کننده از کلاه (گروه B) با گروه فتوتراپی بدون کلاه (گروه A) است. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 120 نوزاد به طور تصادفی در 2 گروه 60 نفری مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی نوزادان فول ترم و وزن بیش از 2500 گرم داشتند. در گروه A، فتوتراپی روتین و در گروه B، با استفاده از کلاه فتوتراپی انجام گرفت. لازم به ذکر است تمامی نوزادان معاینه کاملا طبیعی داشتند. جهت هر نوزاد، بیلی روبین و کلسیم سرم در بدو ورود به بخش نوزادان، 48 ساعت پس از شروع فتوتراپی و 24 ساعت پس از قطع فتوتراپی فرستاده شد. گروه A، گروه کنترل در نظر گرفته شد. با مقایسه سطح کلسیم در دو گروه، نقش کلاه در پیشگیری از هیپوکلسمی وابسته به فتوتراپی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها توسط Student T Test و x2-test مورد آنالیز قرار گرفتند. یافته ها: 18 نوزاد (15%) دچار هیپوکلسمی پس از فتوتراپی شدند. از لحاظ بروز هیپوکلسمی، اختلاف آماری معنی داری بین گروه A با فتوتراپی روتین (77.77%) و گروه B با فتوتراپی همراه با کلاه (22.22%) مشاهده شد (P=0.000). نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد پوشش سر در ناحیه اکسی پوت با کلاه در طی فتوتراپی، روش مناسب، بی خطر و ارزان جهت پیشگیری از هیپوکلسمی وابسته به فتوتراپی است.

زمینه و هدف: تقریبا هر بیماری جسمی که درد یا ناراحتی قابل ملاحظه تولید کند، می تواند بر روی کیفیت خواب تاثیر منفی بگذارد. جراحات و بیماری هایی که سیستم قلبی- عروقی، تنفسی، گوارشی و نورولوژیک را مبتلا می کنند، می توانند کیفیت خواب را مختل کنند. هدف از این مطالعه، بررسی پارامترهای خواب و عوامل موثر بر کیفیت خواب بیماران جسمی مختلف است. روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی- مقطعی، 300 بیمار سرپایی با شکایات مختلف جسمی که به درمانگاه های داخلی، گوش و حلق و بینی (ENT)، ارتوپدی، اعصاب، نفرولوژی و جراحی مراجعه کرده بودند، شرکت داده شدند. ابزار ارزیابی، شاخص کیفیت خواب پیتزبورگ بود که کیفیت خواب را در 7 قلمروی اصلی می سنجد و یک نمره >5 به عنوان اختلال خواب قابل ملاحظه تلقی شده است. برای تحلیل داده ها، از آمار توصیفی و تحلیل پراش یکطرفه استفاده گردید. یافته ها: میانگین نمره پیتزبورگ در تمام درمانگاه ها، بالاتر از نقطه برش (M=8.02) یافته شد. تفاوت های معنی داری در پارامترهای مدت خواب، اختلالات خواب و اختلال عملکرد روزانه بین درمانگاه ها بدست آمد و بیماران درمانگاه گوش و حلق و بینی بیشترین مشکلات خواب را داشتند. عوامل درد و نگرانی به عنوان علل اصلی اختلالات خواب، گزارش شده بودند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، بسیاری از بیماری های جسمانی می توانند به خودی خود اختلال خواب ایجاد کنند. از آنجایی که، درد و نگرانی بیش از سایر عوامل بر کیفیت خواب تاثیر منفی می گذارند، لازم است در ارزیابی و درمان بیماران جسمی مختلف در نظر گرفته شوند.

زمینه و هدف: بروسلوز، یکی از مهمترین بیماریهای مشترک بین انسان و دام است که بر اثر آلودگی با باکتری های جنس بروسلا (بخصوص بروسلاملی تنسیس) به وجود می آید. وقتی بروسلا در معرض افزایش درجه حرارت قرار می گیرد، پروتئین های شوک حرارتی سنتز می کند. در این مطالعه، بروسلاملی تنسیس تحت شوک حرارتی در حرارتهای مختلف قرار می گیرد که تحت این شوک ها، Heat Shock Protein (hsp) ها سنتز می شوند. سپس با استفاده از روش SDS-PAGE، الگوی سنتز hspها بررسی می شود. با استفاده از روش وسترن بلات، ایمونوژنیسیته (hsp60)hsp در مقابل سرم انسان بیمار و کنترل، مورد بررسی قرار می گیرد. هدف از این پژوهش، بررسی خصوصیات پاسخ شوک حرارتی در بروسلاملی تنسیس پس از شوک در حرارتهای مختلف است. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی می باشد. 5 باکتری بروسلاملی تنسیس از انسان جدا شد. سپس باکتری ها تحت شوک های حرارتی در 39، 40 و 42 درجه سلسیوس قرار گرفتند. استخراج پروتئین های بروسلا با سدیم دود سیل سولفات و لیزوزیم انجام شد. الکتروفورز در ژل پلی اکریل آمید در حضور سدیم دود سیل سولفات (SDS-PAGE) بر اساس روش لامی با بعضی تغییرات انجام گرفت. در نهایت با استفاده از روش وسترن بلات، ایمونوژنیسیته (hsp60)hsp در مقابل سرم انسان بیمار (مبتلا به بروسلوز) و کنترل مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج SDS-PAGE نشان داد که باندهای پروتئینی در محدوده وزنی 100-10 کیلودالتون قرار داشتند. عمده ترین باندهای پروتئینی، در محدوده وزنی 75-45 و 30-20 و 20-14 کیلودالتون قرار دارند. در باکتری های کنترل در محدوده 60 کیلودالتون، باندی مشاهده می شود که hsp60 می باشد که در حالت طبیعی (کنترل) مقدار آنها کم بود ولی در باکتری های شوک دیده، مقدار تولید آنها افزایش قابل چشمگیری داشته است. در واکنش پروتئین های پیکره بروسلاملی تنسیس شوک دیده با سرم افراد بیمار با وسترن بلات، چندین باند پروتئینی دیده می شود که در واکنش با سرم افراد کنترل، دیده نمی شود و در محدوده 10، 60 و 100 کیلودالتون می باشد. در واکنش پروتئین های پیکره بروسلاملی تنسیس شوک ندیده با سرم افراد بیمار، چندین باند پروتئینی دیده می شود که در واکنش پروتئین های با سرم افراد کنترل دیده نمی شود. نکته قابل توجه در واکنش پروتئین های پیکره بروسلاملی تنسیس شوک دیده با سرم افراد بیمار، وجود باند در ناحیه 60 کیلودالتونی در تمام نمونه هاست که این باند در واکنش پروتئین های پیکره بروسلاملی تنسیس شوک ندیده با سرم افراد بیمار، در بعضی نمونه ها دیده نمی شود یا ضعیف تر می باشد. در شوک های حرارتی 40 و 39 درجه سلسیوس، اختلافی در باندهای پروتئینی در SDS-PAGE در مقایسه با کنترل مشاهده نشده است. نتیجه گیری: نتایج بدست آمده در SDS-PAGE و وسترن بلاتینگ پروتئین های باکتری شوک دیده با سرم افراد بیمار و کنترل، نشان دهنده افزایش سطح تولید hspها در شرایط شوک و ایمونوژن بودن آنها به خصوص hsp60 می باشد و بیانگر واکنش سرولوژیک بدن انسان در مقابل hsp60 می باشد. احتمالا می توان از hsp60 به عنوان آنتی ژن در تست الایزا یا در طراحی واکسن های زیرواحد استفاده کرد.

زمینه و هدف: بلاستوسیستیس هومینیس (Blastocystis hominis) انگل ساکن روده انسان و حیوان است که با وجود تحقیقات وسیعی که بر روی آن انجام گرفته است، هنوز نقش بیماری زایی آن مورد بحث می باشد. شیوع آلودگی به این ارگانیسم، در کشورهای توسعه یافته 1.5-10 درصد و در کشورهای در حال توسعه تا 50 درصد گزارش شده است. هدف از این پژوهش، بررسی ایمونوگلوبولین های توتال (Immunoglobulin G) IgG و توتال (Immunoglobulin A) IgA و (Immunoglobulin G2) IgG2 در افراد بالغ آلوده به بلاستوسیستیس هومینیس و مقایسه آنها با افراد سالم است. روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی (cross-sectional) و مورد- شاهدی (case-control) بر روی 100 فرد بالغ آلوده به بلاستوسیستیس هومینیس و 100 فرد سالم مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران و بیمارستان میلاد صورت گرفت. انجام آزمایشهای مربوطه، با استفاده از روش نفلومتری و کیت Minineph شرکت انگلیسی The Binding Site Ltd., Birmingham, Uk صورت گرفت. در پایان، نتایج به دست آمده با کمک آزمون آماری Independent samples T-Test و برنامه SPSS Version 12 آنالیز شدند. یافته ها: به موجب نتایج به دست آمده، میزان توتال IgA در دو گروه مورد و شاهد اختلاف معنی داری را نشان نداد (t=409, P=0.683). اما، در نتایج حاصل از بررسی توتال IgG و IgG2 اختلاف معنی داری مشاهده شد. IgG2: t=2.02, P=0.002) و (IgG: t=2.83, P=0.005. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که احتمالا پاسخ سیستم ایمنی نسبت به آنتی ژن های کربوهیدراتی و گلیکوژنی واکوئول مرکزی این تک یاخته، منجر به افزایش سطح IgG سرمی به خصوص زیر کلاس IgG2 می شود.

زمینه و هدف: تراکئوستومی (Tracheostomy)، یکی از راه های عمده اداره مشکلات راه های هوایی فوقانی می باشد. به علت فیزیولوژی و ساختار تکامل نیافته راه های هوایی در کودکان و نیز متفاوت بودن دلایل و عوارض تراکئوستومی در آنان، انسدادها و مشکلات مربوط به این مسیرها از اهمیت ویژه ای برخوردار است که شاید تاکنون در کشور ما چنان که باید به آن پرداخته نشده است و اطلاعات پزشکان و پرسنل درمانی از نکات خاص مربوط به این رده سنی کافی نباشد. با توجه به نبود اطلاعات زمینه ای در مورد علت ها و مشکلات ناشی از این جراحی در ایران، در این مطالعه به ارزیابی این موارد پرداخته شد تا با بررسی تفاوت های موجود با دیگر نقاط، نقایص درمانی آشکارتر شوند. روش بررسی: مطالعه به صورت گذشته نگر (Retrospective) و با بررسی پرونده های بستری (Case series) و درمانگاهی بیمارانی که از سال 1372 تا 1383 در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) به هر شکل تحت تراکئوستومی قرار گرفته بودند، انجام شد. اطلاعات مربوط به مشخصات دموگرافیک، یافته های بالینی و درمانی مورد نظر، از پرونده ها استخراج شده، با کمک نرم افزار SPSS تحت تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از 365 بیماری که در این سال ها تحت تراکئوستومی قرار گرفته بودند، اطلاعات 344 نفر قابل استناد و کامل بود که 51 نفرشان زیر 12 سال و 293 نفر باقی مانده، بالای 12 سال بودند. 12 نفر (23.5%) زیر 12 ساله ها، دختر و 39 نفرشان (76.5%) پسر بودند. شایعترین مشکل منجر به تراکئوستومی در آنان ناهنجاری های عصبی (19.6%) و تنگی ساب گلوت (%15.7) (Subglottic stenosis) بود. 9 نفر (17.6%) گرفتار عوارض زودرس و 13 نفر (25.5%) درگیر عوارض دیررس آن شده؛ 11 نفرشان (21.6%) فوت کردند که مرگ هیچ کدام به دنبال عوارض تراکئوستومی نبوده است. نتیجه گیری: در این پژوهش، آشکار گشت که علل انجام تراکئوستومی، نوع عوارض و بروز آنها و میزان مرگ و میر در این مرکز، تقریبا مشابه سایر نقاط جهان می باشد. بر این اساس می توان ادعا کرد سطح آگاهی و نحوه برخورد با این بیماران، در حد مطلوبی است.

مقدمه: لنفوم سینوس ماگزیلاری، صرف نظر از اولیه یا ثانویه، تقریبا در تمامی موارد به فرم NonHodgkin's تیپ سلول B گزارش شده است و اغلب با تظاهراتی چون علایم درگیری سینوس ها، حفره بینی، دهان و اربیت بروز می کند. معرفی بیمار: بیمـار، مرد 20 سـاله ای است که بدون هیچ گونه علایـمی دال بر درگیری سیستم سینونازال و اربیتال مراجعه کرد. تنها علامت و شکایت بیمار احساس توده در سقف دهان و لق شدگی دو دندان پیش بود. طبق بررسی های به عمل آمده و انجام بررسی های رادیولوژیک و بیوپسی موضعی، تشخیص لنفوم نوع B-cell مطرح شد. نتیجه گیری: لق شدگی دندان، هر چند از تظاهرات بسیار ناشایع است اما در صورت بروز خودبه خودی و بدون علت توجیه کننده، می تواند مطرح کننده بدخیمی های سینوس علی الخصوص فرم لنفوم آن باشد.

زمینه و هدف: برای بسیاری از کودکان حادثه دیده، بخش قابل توجهی از آنچه که ساعت طلایی خوانده می شود، در مرحله پیش بیمارستانی به هدر می رود و این تاخیر در تدارک خدمات شناخته شده برای کودکان دچار آسیب شدید، ممکن است پیامدهای نامطلوبی را به دنبال داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی شاخص های زمانی ارایه خدمات اورژانس پیش بیمارستانی برای کودکان در تهران بود. روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت مشاهده ای- مقطعی انجام شد. تماس های مربوط به ارایه خدمات اورژانس به کودکان سنین 15 سال و کمتــر از میــان کلیـه تماس های ثبت شده بهمن ماه 1384 لغایت اردیبهشــت 1385 بانک اطلاعاتی اورژانس تهران استخراج گردید. داده های دموگرافیک، نوع حادثه، شاخص های زمانی خدمات اورژانس پیش بیمارستانی شامل Response time، Scene time، Total run time، Transport time، Round trip time و مرگ پیش از بیمارستان بیماران ثبت گردید. به منظور توصیف داده های کمی، از میانگین و انحراف معیار و به منظور توصیف داده های کیفی از جداول فراوانی استفاده شد و آنالیز تحلیلی با استفاده از تست t مستقل و مجذور کای انجام شد. یافته ها: از مجموع کل 6787 تماس، تعداد 1052 مورد (15.5%) از کل تماس های ثبت شده اورژانس مربوط به کودکان بود. از این تعداد، 717 مورد (68%) به دلیل اورژانس های طب داخلی و سایر موارد (32%) به دلیل اورژانس های تروما بود. شایعترین اختلالات به ترتیب ترومای ناشی از تصادفات (18.7%)، تشنج (18.3%)، اختلال هوشیاری (12.4%) و مشکلات تنفسی (10.4%) بود. 21 نفر (5.36%) پیش از رسیدن آمبولانس به محل حادثه فوت کردند؛ اما هیچ بیماری در حیــن انتقــال در آمبولانــس فوت نکرد. میانگین (انحراف معیار) Response time، Scene time، Total run time، Transport time، Round trip time به ترتیب برابر 18.4±12.1, 52.6±23.9, 20.9±11.1, 14.9±6.7 و 60.7±30.3 دقیقه بود. میانگین سنی (انحراف معیار) بیماران فوت شده در محل حادثه و بیماران زنده مانده به ترتیب 7.95±5.04 و 10.74±4.41 سال بدست آمد که اختلاف آماری معنی داری را نشان داد (p=0.009). میانگین (انحراف معیار) Response time در فوت شدگان و بیماران زنده مانده به ترتیب 16.75±3.88 و 14.23±6.31 دقیقه به دست آمد، که اختلاف معنی داری را نشان داد (p=0.022). نتیجه گیری: اگر چه برخی از شاخص های زمانی ارایه خدمات اورژانس پیش بیمارستانی با آمار گزارش شده از برخی از کشورهای پیشرفته قابل مقایسه است، رساندن برخی دیگر از این شاخص ها نیز به سطوح توصیه شده جهانی نیازمند برنامه ریزی دقیق در زمینه اورژانس پیش بیمارستانی اطفال در جهت ارتقای شاخص های زمانی محسوس است. در زمینه آموزش پرسنل آموزش اورژانس نیز توجه به مشکلات شایع از قبیل تروما، تشنج، اختلال هوشیاری و مشکلات تنفسی ضروری است.

زمینه و هدف: اعتیاد به اپیوئیدها، پدیده ای با دلایل و عواقب پیچیده فیزیولوژیکی و اجتماعی است. مکانیسم های دقیق ایجاد وابستگی و عود آن نامشخص است. در سالهای اخیر از بین چندین مکانیسم احتمالی، نقش یادگیری و حافظه در وابستگی به اپیوئیدها و عود آن مورد توجه خاص قرار گرفته است. لذا، در مطالعه حاضر اثر وابستگی به مرفین، ناشی از تزریق مکرر زیر جلدی آن، بر فرآیندهای فوق الذکر بررسی شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، حیوانات مرفین سولفات (10 mg/Kg, s.c.) (در گروه های وابسته و حذف مرفین) یا نرمال سالین (در گروه شاهد) دو بار در روز (8 صبح و 8 شب) به مدت 15 روز متوالی دریافت نمودند. حیوانات گروه های شاهد و وابسته از روز 11 الی 15 و گروه حذف مرفین از روز 16 الی 20 تحت آزمایش قرار گرفتند. مطالعه حیوانات، جهت بررسی فرآیند یادگیری فضایی در ماز آبی موریس، به مدت 4 روز (هر روز چهار تجربه) انجام می شد. در خلال این چهار روز، موقعیت سکوی پنهان ثابت باقی می ماند. در روز پنجم جهت بررسی فرآیند حافظه فضایی، سکو از آب خارج شده و آزمایش ها انجام می شد. شاخص های یادگیری و حافظه فضایی ثبت شده و به روش آنالیز واریانس (ANOVA) بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مدت زمان و فاصله طی شده برای یافتن سکوی پنهان و میانگین سرعت شنای حیوانات (در روزهای آموزش) و همچنین درصد زمان و درصد مسافت طی شده در ربع دایره هدف در مرحله probe trial، تفاوت معنی داری بین گروه های مورد مطالعه ندارد. نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که وابستگی به مرفین، ایجاد شده به روش حاضر، هیچگونه اثر معنی داری بر فرآیند یادگیری و حافظه فضایی ندارد که ممکن است ناشی از ایجاد تحمل نسبی به مرفین در حیوانات مورد مطالعه باشد.

زمینه و هدف: مطالعات بسیاری نشان داده اند که مصرف مکمل آهن در افراد غیرباردار، عوارض گوارشی به همراه دارد، همچنین بارداری نیز تغییراتی در دستگاه گوارش ایجاد می کند و موجب مشکلات گوارشی می شود. این مطالعه به منظور بررسی عوارض گوارشی مکمل آهن در زنان باردار با غلظت هموگلوبین بالا (بیش از 13.2 گرم در دسی لیتر) صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکور بود که جمعا روی 139 نفر از زنان باردار با هموگلوبین بیش از 13.2 گرم در دسی لیتر انجام شد. 88 نفر در گروه مورد و 51 نفر در گروه شاهد قرار گرفتند. گروه مورد، بعد از هفته 20 بارداری، روزانه یک عدد قرص فروس سولفات حاوی 50 میلی گرم عنصر آهن و گروه شاهد، روزانه یک عدد پلاسبو دریافت کردند، سپس عوارض جانبی داروها، در هفته 24 و 36 بارداری مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: حاصل کار، اختلاف معنی داری را از نظر تهوع، استفراغ، اسهال، یبوست، بی اشتهایی، سوزش سر دل و دردهای شکمی بین دو گروه مورد و شاهد در هفته 24 و 36 بارداری نشان نداد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه می توان این گونه نتیجه گیری کرد که عوارض گوارشی ایجاد شده در بارداری، بیش تر ناشی از خود بارداری است تا مربوط به مصرف قرص فروس سولفات.

زمینه و هدف: پاسخ برانگیخته پایدار شنوایی (ASSR)، یکی از پتانسیل های برانگیخته شنوایی است که در سال های اخیر، توجهات زیادی را به خود جلب کرده است. امروزه، از این آزمایش بیشتر برای تخمین آستانه های شنوایی تون- خالص (PTA) استفاده می شود. شواهد بالینی ASSR در همراهی با یافته های پاسخ میان رس شنوایی (AMLR) و پاسخ 40Hz از این فرض حمایت کرده است که بسته به میزان مدولاسیون محرک مورد استفاده در ASSR، مولدهای مغزی آن (ASSR) زیر قشری و یا قشری است. مطالعه حاضر با هدف گزارش یافته های ASSR و کاربرد آن روی گروهی از بزرگسالان جوان مبتلا به نوروپاتی/ناهمزمانی شنوایی (AN/AD) صورت گرفت. روش بررسی: مطالعه مقطعی- تحلیلی حاضر، روی 16 بزرگسال مبتلا به AN/AD (با میانگین سنی 20.0±5.30 سال) و 28 فرد با شنوایی طبیعی (با میانگین سنی 22.0±3.8 سال) به عنوان گروه شاهد صورت گرفت. آزمایش ASSR با نرخ مدولاسیون بالا، در چهار فرکانس اکتاوی 500، 1000، 2000 و 4000 هرتز در هر دو گروه به روش تک گوشی انجام شد. برای مقایسه آستانه های شنوایی در ارزیابی رفتاری و در اندازه گیری ASSR در هر یک از دو گروه مورد مطالعه به تفکیک، از آزمون آماری تی مستقل استفاده شد. یافته ها: متوسط آستانه های شنوایی رفتاری در افراد مبتلا به AN/AD، در حد متوسط و متمرکز در فرکانس های پایین بود به طوری که در نزدیک به دو سوم افراد، شکل ادیوگرام از نوع افت فرکانس های پایین بود؛ یافته ای که در بزرگسالان مبتلا به این اختلال شایع است. با این حال در همه افراد صرف نظر از آستانه های شنوایی رفتاری، آستانه ASSR در چهار فرکانس مورد بررسی در حد عمیق به دست آمد، و بین نتایج PTA و ASSR تفاوت قابل ملاحظه ای وجود داشت. نتیجه گیری: اگر چه در شرایط بالینی، ASSR بیشتر از جنبه تخمین آستانه های شنوایی در جمعیت ها و مقادیر مختلف کم شنوایی مورد توجه است، اما در نوروپاتی/ناهمزمانی شنوایی، نتایج این آزمایش متفاوت و بیشتر از جنبه تشخیص افتراقی اختلال کمک کننده است. به طوری که با استفاده از محرک با نرخ مدولاسیون بالا، با هر میزان آستانه شنوایی رفتاری، آستانه های ASSR در حد شدید و عمیق یا غیر قابل ثبت است. با توجه به این که پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR) نیز در AN/AD همین یافته یا نتایج کاملا ناهنجار را نشان می دهد، به نظر می رسد جایگاه ثبت پاسخ در ABR و ASSR یکسان بوده، و همخوانی نتایج این دو پاسخ برانگیخته شنوایی در فرد مشکوک به AN/AD، نقص عملکرد ساقه مغز شنوایی را تایید می کند.

زمینه و هدف: استفاده از داروهای اپیوئید جهت کنترل درد حین و پس از اعمال جراحی، یک روش متداول در آنستزی محسوب می گردد. اما به دلیل عوارض متعدد، ناشی از تجویز این داروها مانند تهوع، استفراغ یا تضعیف تنفسی، باعث شده تا کوششها عمدتا در جهت کاهش استفاده از این داروها متمرکز گردد. یکی از روشهای پیشنهاد شده جهت کاهش دوز داروهای اپیوئید، استفاده از داروهای ضد درد غیراستروئیدی می باشد. از جمله این داروها می توان از داروی پاراستامول نام برد که به صورت وریدی قابل تجویز می باشد. در این بررسی، از دو دوز داروی پاراستامول وریدی جهت کمک به کنترل درد در بیماران که تحت جراحی اندام فوقانی قرار می گیرند، استفاده شده است. هدف از این مطالعه پاسخ به این سوال است که «آیا تجویز پاراستامول وریدی قبل از القا بیهوشی در بیمارانی که تحت اعمال جراحی اندام فوقانی قرار می گیرند، سبب کاهش تجویز اپیوئیدها حین و پس از اعمال جراحی می گردد؟» اگر پاسخ مثبت است، تجویز کدام دوز موثرتر است؟ روش بررسی: این مطالعه به صورت دو سویه کور، بر روی 60 بیمار 40-20 ساله با ASA کلاس I که در سه گروه بیست نفره تقسیم بندی شده بودند، صورت گرفت. قبل از القا بیهوشی، در گروه A، 15 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن (mg/kg) و در گروه B، 30mg/kg پاراستامول وریدی به بیماران تجویز شد. گروه C گروه کنترل بود. روش القا، نگهداری بیهوشی و کنترل درد حین و پس از اعمال جراحی در هر سه گروه یکسان بود. میزان تجویز داروی اپیوئید در سه گروه مورد مطالعه، بر اساس پروتکل یکسان، اندازه گیری و ثبت گردید. نتایج حاصل با استفاده از آزمون های مجذور کای، Scheff، ANOVA و Chi square مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: از نظر تجویز اپیوئید فنتانیل، جهت کنترل درد حین اعمال جراحی، اختلاف آماری بین گروه A با C و گروه A با B معنی دار نبود. اما این اختلاف بین دو گروه B و C معنی دار بود (P=0.01). از نظر تجویز اپیوئید پتیدین، جهت کنترل درد تا 6 ساعت پس از خاتمه جراحی نیز، اختلاف آماری معنی داری بین گروه A با C و گروه A با B دیده نشد. اما اختلاف آماری بین دو گروه B و C معنی دار بود (P=0.01). نتیجه گیری: تجویز 30mg/kg پاراستامول وریدی پیش از القا بیهوشی، به طور معنی داری سبب کاهش نیاز به تجویز اپیوئیدها جهت کنترل درد حین و تا 6 ساعت پس از اعمال جراحی اندام فوقانی می گردد.

زمینه و هدف: پره اکلامپسی، با مرگ و میر (Morbidity و Mortality) قابل توجه مادر و جنین همراه است. داپلرترانس کرانیال (TCD)، به عنوان یک روش غیر تهاجمی در پره اکلامپسی برای ارزیابی همودینامیک شریان مغزی میانی (MCA) به کار رفته است. دانستن تاثیر حاملگی نرمال و پره اکلامپسی بر همودینامیک مغز برای درمان مناسب این افراد در بیهوشی، زایمان و بویژه مصرف داروهای وازو اکتیو ضروری است. هدف از انجام این پژوهش اندازه گیری سرعت جریان خون شریان مغزی میانی در زنان حامله پره اکلامپتیک و مقایسه با زنان حامله نرمال با استفاده از داپلر ترانس کرانیال میباشد. روش بررسی: در این مطالعه مورد- شاهدی با استفاده از TCD سرعت جریان خون در شریان مغزی میانی و اندکس های مربـوط بــه آن شامــل حداکثــر سرعــت سیستولــی Peak Systolic Velocity (PSV)، سرعــت انتهای دیاستولی End Diastolic Velocity (EDV)، سرعت میانگین Mean Velocity (MV) و Index Pulsatility (PI) در 30 زن حامله نرمال و 30 زن حامله پره اکلامپتیک که از نظر سن، سن حاملگی و رتبه حاملگی با هم همسان بودند، بررسی شدند. داده ها از طریق برنامه نرم افزاری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و از روش Independent t-test و Fisher Exact test مورد بررسی آماری قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه دیده شد که در افراد حامله پره اکلامپتیک 113.3 cm/s) PSV در مقایسه با 59.1 cm/s) EDV ,(P<0.001, 76.31 cm/s در مقایسه با P<0.001, 38.4 cm/s) و 73.8cm/s) MV در مقایسه با P<0.001, 46.1 cm/s) به طور معنی داری از گروه حامله نرمال بیشتر است. نتیجه گیری: این یافته ها، مطرح کننده حالت انقباض عروقی (Vasoconstriction) در زنان پره اکلامپتیک می باشد که این مساله می تواند در اثر مواد وازواکتیو در گردش خون (Circulatory Vasoactive Substances) یا تحریک سمپاتیک باشد. این تغییرات، ممکن است مدت ها قبل از شروع پره اکلامپسی اتفاق افتاده باشد، لذا TCD ممکن است در پیشگویی پره اکلامپسی مفید باشد.

زمینه و هدف: اگر چه لرز، یکی از نتایج هیپوترمی حول و حوش عمل بوده و به ندرت شدیدترین عارضه آن محسوب می شود، اغلب با آن مواجه می شویم. مکانیسم آن تا به حال کاملا مشخص نشده است. لرز القا شده توسط سرما، دارای مکانیسم کاملا واضح و روشنی است، اما لرز بعد از بیهوشی عمومی به عوامل متعددی ارتباط داده شده است. دگزامتازون، تاکنون برای درمان لرز پس از بیهوشی عمومی به کار گرفته شده است. هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثرات دگزامتازون وریدی در پیشگیری از بروز لرز پس از بیهوشی عمومی می باشد. روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی کنترل شده با پلاسبو دو سویه کور تصادفی انجام شد. 80 بیمار، کاندید عمل جراحی الکتیو آرتروسکوپی زانو انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. بلافاصله بعد از مرحله اینداکشن بیهوشی یکسان برای دو گروه، 0.15 (میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) (mg/kg) دگزامتازون وریدی برای گروه مورد و به همان میزان حجم آب مقطر، برای گروه شاهد تزریق شد. دمای اتاق عمل بین 20 تا 25 درجه سانتیگراد حفظ شد. بعد از پایان جراحی، امتیاز لرز توسط یک پرستار آموزش دیده در اتاق ریکاوری اندازه گیری و ثبت شد. بیماران و پرستار مربوطه، نسبت به چگونگی تقسیم بندی بیماران به دو گروه نامبرده آگاه نبودند (کور کردن). آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS 11.5 به صورت تست دقیق فیشر جهت مقایسه تفاوت میانگین ها و تست مربع کای جهت مقایسه متغیرهای کیفی انجام شد. میزان خطای نوع اول 0.05 در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سن، تفاوت دمای بدن بیمار و اتاق عمل و امتیاز لرز به ترتیب 27.34 سال، 9.52 درجه سانتیگراد و 1.76 بودند. دو گروه مورد و شاهد، بر اساس سن، وزن، تفاوت دمای بدن بیمار و اتاق عمل، زمان جراحی، زمان ریکاوری و حجم مایع تزریق شده همسان بودند. ولی، تفاوت آماری آشکاری در امتیاز لرز و میزان بروز لرز، بین دو گروه وجود داشت. همچنین، ارتباط خطی آشکاری بین حجم مایع دریافتی و امتیاز لرز در دو گروه بدست آمد. نتیجه گیری: این مطالعه، نتایج مطالعات قبلی مبنی بر اثربخشی دگزامتازون وریدی در جلوگیری از بروز لرز پس از بیهوشی عمومی را تایید کرده و بر مکانیسم مرکزی لرز پس از بیهوشی عمومی در مقابل مکانیسم محیطی تاکید می کند.

زمینه و هدف: پره اکلامپسی، با ابتلا و میرایی قابل توجه مادر و جنین همراه است. داپلر ترانس کرانیال (TCD) به عنوان یک روش غیرتهاجمی در پره اکلامپسی برای ارزیابی همودینامیک شریان مغزی میانی به کار رفته است. دانستن تاثیر حاملگی نرمال و پره اکلامپسی بر همودینامیک مغز برای مدیریت مناسب این افراد در بیهوشی، زایمان و بویژه مصرف داروهای وازواکتیو ضروری است. هدف از انجام این پژوهش، اندازه گیری وازوموتور راکتیویتی در حاملگی نرمال و پره اکلامپسی و مقایسه آن در این دو گروه بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع مورد- شاهدی است. داپلر ترانس کرانیال جهت اندازه گیری سرعت جریان خون در شریان مغزی میانی (MCA) و اندکس های مربوط به آن شامل سرعت میانگین Mean Velocity (MV)، سرعـت حداکثــر سیستولیــک Peak Systolic Velocity (PSV) و سرعــت انتهـــای دیاستولیــک End Diastolic Velocity (EDV)، در شریان های 15 MCA زن حامله نرمال و 16 زن با پره اکلامپسی در سه ماهه سوم انجام شد. بررسی (Cerebral Vasomotor reactivity) CVR با استفاده از دی اکسید کربن 5% انجام شد. CVR به صورت درصد تغییر سرعت MCA به ازای هر میلی متر جیوه افزایش mmHg) Co2) خون شریانی اندازه گیری شد. داده ها از طریق برنامه نرم افزاری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و از روش Independent T-Test و Fisher Exact Test مورد بررسی آماری قرار گرفته اند. یافته ها: از نظر آماری، تفاوت قابل توجهی در سن مادر، سن حاملگی و رتبه حاملگی بین دو گروه وجود نداشت. زنان پره اکلامپتیک دارای PSV، EDV و MC بالاتری نسبت به افراد حامله نرمال در حالت پایه (baseline) بودند (P<0.001). همچنین، وازوموتور راکتیویتی (VMR) در گروه پره اکلامپتیک نسبت به گروه حامله نرمال کاهش قابل توجهی داشت (4.41% در مقابل 8.59% و P<0.001). نتیجه گیری: در زنان پره اکلامپتیک، شاخص های سرعت در شریان مغزی میانی در حالت پایه افزایش یافته بود و وازوموتورراکتیویتی (VMR) در پاسخ به تست %5Co2 کاهش یافته بود. این یافته ها، مطابق انقباض عروقی (vasoconstriction) در پره اکلامپسی می باشد. ادم مغزی، خونریزی، ایسکمی و تشنج همه از عوارض پره اکلامپسی یا اکلامپسی هستند. اتیولوژی دقیق این عوارض ناشناخته است، ولی احتمالا به علت آشفتگی عروقی می باشد. تحت شرایط نرمال خودتنظیمی (autoregulation)، جریان خون مغز را در یک گستره وسیع تغییرات فشار خون سیستمیک حفظ می کند. در پره اکلامپسی، به نظر می رسد خودتنظیمی دچار اختلال باشد. پاسخ غیرعادی عروق مغزی به افزایش فشار پرفیوژن مغزی (cerebral perfusion pressure=cpp)، ممکن است در پاتوفیزیولوژی اختلال عملکرد مغز که در پره اکلامپسی دیده می شود، نقش داشته باشد.

زمینه و هدف: استئوآرتریت، شایعترین اختلال مفصلی است که در انسان دیده می شود و بار اقتصادی سنگینی را بر سیستم های سلامت در سراسر دنیا تحمیل می کند. این مساله، ارزیابی های بیشتری را برای روشن ساختن فاکتورهای موثر بر میزان بروز، شدت و تظاهرات کلینیکی آنرا ایجاب می کند. هدف از این مطالعه مقایسه شیوع آنتی بادی های ضد هلیکوباکترپیلوری در میان مبتلایان به استئوآرتریت و جمعیت سالم می باشد. روش بررسی: در یک مطالعه مشاهده ای- تحلیلی- مقطعی، برای پیدا کردن ایمونوگلوبولین G، ایمونوگلوبولین A و آنتی بادی های ضد پروتئین A وابسته به سیتوتوکسین (Anti-cag A) اختصاصی هلیکوباکترپیلوری، در 90 بیمار مبتلا به استئوآرتریت ارجاع داده شده به درمانگاه روماتولوژی بقیه اله (عج) و 95 فرد سالم گروه کنترل، از روش الایزا استفاده شد. برای آنالیز داده ها از Independent sample T-test استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران مبتلا به استئوآرتریت (شامل 84 زن و 6 مرد) 53±0.64 سال و برای 78 زن و 17 مرد گروه کنترل سالم 39.67±1.12 سال بود. میانگین سطح سرمی 40.3±3.75 Vu, IgA و 27.26±2.05 Vu به ترتیب برای گروه استئوآرتریت و گروه کنترل بود که این عدم تقارن از نظر آماری معنی دار بود (P=0.003). سطح سرمی IgG در بیماران استئوآرتریت در مقایسه با گروه کنترل سالم، تفاوت معنی داری نداشت (P=0.128). همچنین، سطح سرمی Anti-cag A در گروه استئوآرتریت و گروه کنترل نیز اختلاف معنی داری نداشت (P>0.05). نتیجه گیری: سطح سرمی ایمونوگلوبولین A اختصاصی هلیکوباکترپیلوری، در بیماران استئوآرتریت نسبت به افراد سالم به طور معنی داری بالاتر بود (P=0.003). این یافته در مورد آنتی بادی های IgG و Anti-cag A صادق نبود. مشخص نمودن ارتباط ابتلا به هلیکوباکتر پیلوری و استئوآرتریت نیاز به مطالعات بیشتری دارد.

زمینه و هدف: سرطان پستان به عنوان شایعترین بدخیمی در زنان، در دسته تومورهای با رشد آهسته قرار داشته و یکی از معدود بدخیمی هایی است که در صورت تشخیص زودرس پیش آگهی خوبی دارد. مناسب ترین و موثرترین روش غربالگری سرطان پستان، خودآزمایی پستانها است. بدین لحاظ و به منظور بررسی آگاهی از خودآزمایی پستانها، مطالعه ای در بین دانشجویان دختر دانشگاه های علوم پزشکی و علوم شیراز در سال 1383 انجام گرفت. روش بررسی: مطالعــه حاضــر، مطالعــه ای مقطعــی- تحلیلــی می باشــد که بر روی 198 دانشجوی دختر دانشگاه شیراز و 180 دانشجوی دختر دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گرفت. دانشجویــان بــا استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای، تصادفی (رشته های تحصیلی طبقات را تشکیــل می دادنــد) انتخاب و اطلاعات مطالعه با استفاده از پرسشنامــه جمع آوری گردید. پس از جمع آوری، داده ها وارد نرم افزار آماری SPSS گردید و تجزیه و تحلیل های لازم توسط آزمونهای Independent Sample T-test، ANOVA، رگرسیون خطی و آمار توصیفی صورت پذیرفت. یافته ها: مهم ترین نتایج به شرح زیر است: از کل 12 سوال مربوط به آگاهی، میانگین آگاهی از Breast Self Examination (BSE) در دانشجویان دانشگاه شیراز 4.7±7.6 و در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی 5.8±2.9 بود که اختلاف بین آنها از لحاظ آماری معنی دار بود (P=0.049). میزان آگاهی از خودآزمایی پستانها با سابقه فامیلی سرطان پستان، سن، سال تحصیلی و وضعیت تاهل اختلاف معنی داری نشان نداد. اما، میزان آگاهی از خودآزمایی پستان در بین دانشجویانی که این واحد را به عنوان واحد درسی می گذرانند با دانشجویانی که این آموزش را به عنوان واحد درسی ندارند، اختلاف معنی داری را نشان داد (P<0.000). نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق، می توان به این نتجه گیری کلی رسید که سطح آگاهی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بالاتر از دانشجویان دانشگاه علوم شیراز بوده است. اما در کل، دانشجویان سطح آگاهی پایین تر از حد میانگین داشتند. لذا، لزوم آموزش از طریق همکاری دانشکده ها در قالب جلسات آموزشی اجتناب ناپذیر است.

زمینه و هدف: بعضی انواع سردردها منشا سینوس و بینی دارند که ممکن است در غیاب التهاب و عفونت باعث درد شوند. نقاط تماس اجزا دیواره خارجی حفره بینی با سپتوم از طریق سیستم تری ژمینوواسکولار می تواند عامل شروع و محرک درد باشد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثربخشی جراحی آندوسکوپیک بینی و سینوس در رفع سردردهای ناشی از نقاط تماس داخل بینی با توجه ویژه به روشهای تشخیصی و انتخاب بیمار می باشد. روش بررسی: این مطالعه آینده نگر، غیرتصادفی و نیمه تجربی بر روی 36 بیمار با سردرد مزمن و مقاوم به درمان انجام شد. بیماران تحت بررسی و معاینه (رینوسکوپی و/ یا آندوسکوپی)، سی تی اسکن سینوس و آزمون بی حسی موضعی قرار گرفتند. بر اساس روش تشخیصی موارد به 4 گروه تقسیم شدند. شدت سردرد قبل و بعد از عمل، با پیگیری میانگین 18 ماهه با روش Visual analogue scale (VAS) (نمره 10-0) ثبت شد، و به روش ANOVA آنالیز گردید. یافته ها: موفقیت درمانی کلی 83%، بهبودی کامل 11% و کاهش بارز علایم در 72% موارد دیده شد. بهترین جواب به درمان در گروهی دیده شد که همه روش های تشخیصی به کار رفته در آنها مثبت بود. در عین حال، نتایج در همه گروه ها با گروهی که فقط معاینه مثبت داشتند، تفاوت آماری نشان داد. 39% بیماران تشخیص قبلی میگرن داشتند، که در 78% جواب به درمان دیده شد. نتیجه گیری: در صورت عدم جواب به درمان طبی، جراحی در مواردی که شواهد مبنی بر وجود نقطه تماس بیشتر باشد، موفق و قابل توصیه است. این امر حتی در افراد با تشخیص میگرن نیز می تواند صحیح باشد.

زمینه و هدف: ویتیلیگو، شایعترین اختلال پیگمانتاسیون پوست است که علت دقیق آن نامشخص است. در مطالعات گوناگون، همراهی اختلالات مختلف خود ایمنی از جمله اختلالات تیروئید با این بیماری گزارش شده است. هدف از این مطالعه، بررسی میزان اختلالات عملکرد تیروئید و کم کاری پاراتیروئید در مبتلایان به ویتیلیگو بود. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع مقطعی- توصیفی بود، 109 بیمار مبتلا به ویتیلیگو (38 مرد و 71 زن) وارد مطالعه شدند. از همه بیماران معاینه فیزیکی تیروئید به عمل آمد و آزمونهای عملکرد تیروئید، آنتی بادی های ضد تیروئید، کلسیم و فسفر اندازه گیری شد. در پایان، نتایج با نرم افزار آماری spss version 11 و آزمونهای آماری تعیین فراوانی، میانگین و Mann Whitney تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: 30.1 درصد بیماران گواتر داشتند. 16 بیمار (15.7%) مبتلا به کم کاری تیروئید بودند که از این تعداد دو نفر کم کاری بالینی و 14 نفر کم کاری زیر بالینی تیروئید داشتند. یک بیمار مبتلا به گریوز بود. 36.7 درصد بیماران تیتر مثبت آنتی بادی ضد پراکسیداز و 32.1 درصد آنتی بادی مثبت ضد تیروگلبولین داشتند. هیچ بیماری مبتلا به کم کاری پاراتیروئید نبود. نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه، میزان اختلالات عملکرد تیروئید، به ویژه کم کاری تیروئید و آنتی بادی ضد تیروئید در مبتلایان به ویتیلیگو افزایش می یابد و بنابراین اندازه گیری آنتی بادی های ضد تیروئید و بررسی عملکرد تیروئید در این بیماران به طور معمول توصیه می شود.

زمینه و هدف: در سالهای اخیر، کیفیت زندگی به عنوان یکی از پیامدهای مهم بیماریهای مزمن مورد توجه محققان و متخصصان بالینی قرار گرفته است. مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران آلوده به ویروس نقص ایمنی و مبتلا به ایدز (HIV/AIDS) تحت پوشش مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری غرب تهران و مقایسه آن با کیفیت زندگی افراد سالم طراحی شده است. روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی- مقایسه ای با روش نمونه گیری آسان روی 139 بیمار و 139 فرد سالم همسان شده، به لحاظ سنی و جنسی با بیماران انجام شده است. ابزار به کار رفته، پرسشنامه خلاصه شده سنجش کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (WHO-QOL-Brief) بود. در مطالعه حاضر، ارتباط متغیرهای زمینه ای و بالینی بیماران بر کیفیت زندگی آنها مورد ارزیابی قرار گرفته و از آزمونهای T-test، chi-squre، آنالیز واریانس یکطرفه و رگرسیون خطی برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شده است. یافته ها: اکثریت بیماران (%88.5) مرد و دارای تحصیلات در حد راهنمایی بودند. %28.1 متاهل و اغلب آنها بیکار بودند. میانگین سنی آنها 35.49(6.42) سال بود. بین بیماران و گروه کنترل، در تمامی جنبه های کیفیت زندگی تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0.001). متغیرهای جنس، وضعیت تاهل، تحصیلات، شغل، شمارش سلولهای CD4+ و مرحله بالینی بیماری تاثیر معنی داری بر کیفیت زندگی بیماران داشت. در رگرسیون چند متغیره، مهمترین فاکتور پیش گویی کننده کیفیت زندگی بیماران مرحله بالینی بیماری بود. نتیجه گیری: ارایه خدمات جامعه نگر و روان شناسانه و ارایه مدل های مراقبتی متنوع، مستمر و چند جانبه در کنار مداخلات طبی موجب ارتقای کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بیماران HIV/AIDS می شود.

زمینه و هدف: 5-ایدو 2-دئوکسی یوریدین (Iudr)، آنالوگ تیمیدین و به عنوان حساس کننده پرتوی سلول های سرطان انسانی در in vitro و in vivo شناخته شده است. مطالعات بر روی اسفروییدها نشان داده است که افزایش زمان انکوباسیون Iudr سبب افزایش برداشت سلول ها می شود. هدف از این مطالعه، بررسی میزان صدمات سیتوژنتیکی ناشی از پرتوهای یونیزان طی زمان های مختلف انکوباسیون سلول ها با Iudr در مدل کشت اسفرویید و تعیین زمان لازم انکوباسیون جهت ایجاد بیشترین حساسیت سلولی است. روش بررسی: در این مطالعه بنیادی- کاربردی، از خط سلولی U87MG با منشا گلیوما استفاده شد که به صورت اسفرویید با دو قطر 100 و 300 میکرومتر کشت داده شد. اسفروییدها طی زمان های یک، دو و سه زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید با غلظت 1 mM از Iudr انکوبه شدند. پس از تیمار دارویی و 2Gy پرتودهی با گامای کبالت (60 Co)60، میزان آسیب های وارده به DNA سلول به روش کامت قلیایی اندازه گیری شده، سپس بر اساس آزمون آماری t-test بررسی شد. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داده است که با افزایش زمان انکوباسیون اسفروییدها با Iudr، میزان آسیب های پرتوی به DNA در هر دو قطر افزایش یافت و میزان آن در اسفروییدهای به قطر 300 میکرومتر بیشتر از 100 میکرومتر بوده است. مطالعات نشان داده است که با افزایش زمان انکوباسیون از یک زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید به دو زمان، افزایش معنی داری در میزان آسیب های وارده به DNA مشاهده می شود. در حالی که از دو زمان به سه زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید، آسیب قابل ملاحظه ای به DNA وارد نمی گردد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، عملا انکوباسیون سلول ها طی دو زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید نسبت به یک و سه زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید، زمان مناسب تری جهت ایجاد حساسیت پرتوی است.

زمینه و هدف: وجود تعادل خوب برای انجام فعالیت های روزمره الزامی است. مطالعات اخیر در این زمینه، بر پایه تطابق پذیری تعادل به وسیله تجربیات قبلی و تمرین تمرکز یافته اند. مطالعه بر روی افرادی که به نوعی چنین تجربه ای را در دراز مدت داشته اند، می تواند ویژگی تطابق پذیری تعادل را روشن تر نماید. هدف از مطالعه حاضر، بررسی توانایی تعادلی افرادی بود که در طی فعالیت های روزانه به طور مستمر در معرض اغتشاش های تعادلی بوده اند تا بتوان تاثیرات و ماندگاری تمرینات تعادلی را که از موارد مهم و مورد بحث در توانبخشی می باشند، مورد تایید قرار داد. روش بررسی: این مطالعه از نوع شبه تجربی- مقطعی است و بر روی 60 فرد سالم در دو گروه که هر گروه شامل 30 زن جوان که بر اساس معیارهای ورود به بررسی و به صورت غیراحتمالی انتخاب شده بودند، انجام گرفت. گروه 1، افرادی بودند که سابقه استفاده از کفش پاشنه دار را در 6 ماه گذشته نداشتند و گروه 2، افرادی بودند که سابقه استفاده ممتد از کفش پاشنه دار با ارتفاع حداقل 3 سانتی متر (cm) و حداقل به مدت 6 ماه را داشتند. شاخص کل ثبات دینامیک و شاخص کل محدوده ثبات با استفاده دستگاه بایودکس (Biodex) و در حالی که آزمودنی ها در نوبت های متفاوت کفش های طراحی شده با سه پاشنه 0، 3+، 5+ سانتی متر را پوشیده بودند، ثبت گردیدند. متغیرهای وابسته، توسط آزمون آماری Repeated Measurment در هر گروه، توسط آزمون T مستقل بین دو گروه و توسط نرم افزار SPSS (نسخه 10) بررسی و مقایسه گردیدند. یافته ها: در گروه 1، با افزایش پاشنه از 0 سانتی متر به 5+ سانتی متر، توانایی کنترل تعادل کاهش معنی داری داشت (p<0.05). اما در گروه 2، با افزایش ارتفاع پاشنه، اختلاف معنی داری در تغییر کنترل تعادل پیدا نشد (p>0.05). علاوه بر این، «شاخص کل ثبات دینامیک» در بین دو گروه برای پاشنه 5+ تفاوت معنی داری را نشان داد (p<0.05). نتیجه گیری: عوامل مختلف بیومکانیکی (مانند تغییر وضعیت بیومکانیکی مفصل مچ پا) و عصبی (مانند وابستگی به سیستم فیدبکی) می توانند توجیه کننده عدم وجود پاسخ های سریع و مناسب عضلانی و عدم کنترل مناسب تعادل در افراد گروه 1 باشند. گرچه در گروه 2 همان تغییرات در ارتفاع پاشنه و تغییرات بیومکانیکی وجود داشت، اما به نظر می رسد دلیل تفاوت بین دو گروه، تغییرات در عملکرد سیستم عصبی گروه 2 به خاطر استفاده طولانی مدت از کفش های پاشنه دار بوده باشد. ایجاد پاسخ های مناسب پیش بینی کننده تغییرات پاسچر (Posture) و کنترل کننده تعادل، با افزایش ارتفاع پاشنه و در طی فعالیت های روزانه در افراد این گروه باشد. به نظر می رسد، نوعی سازگاری در سیستم عصبی به دنبال استفاده مستمر از کفش های پاشنه بلند در این گروه اتفاق افتاده باشد. یافته های این بررسی، اثر تطابقی سیستم عصبی مرکزی و ایجاد تغییرات دایم در استراتژی های کنترل تعادل در طی فعالیت های حرکتی روزمره را تایید می کند.

زمینه و هدف: حجامت، به عنوان یک روش طب سنتی ایران، در حال حاضر مورد توجه بسیاری از محافل علمی قرار دارد و نظرات مختلف با طیف وسیع از مخالفت جدی تا تایید بی چون و چرا متوجه آن می باشد. تعیین مشخصات دموگرافیک استفاده کنندگان از این روش و فراوانی بیماریهای مراجعه کننده و میزان رضایت مراجعین به مراکز حجامت از جمله دلایل انجام این مطالعه بود. روش بررسی: این مطالعه مقطعی (cross sectional) در سال 1385 در شهر تهران با استفاده از پرسشنامه و به روش مصاحبه انجام شد. نمونه گیری از بین مراکز شناخته شده حجامت در تهران به طور تصادفی و از میان مراجعین به این مراکز به صورت ساده انجام شد. در مجموع، 400 نفر از مراجعین به 15 مرکز مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج توصیفی در قالب میانگین و انحراف معیار و درصد فراوانی گزارش شد و نتایج تحلیلی با استفاده از آزمونهای آماری کای دووکروسکالوالیس مورد بررسی قرارگرفت. یافته ها: نتایج مطالعه، بیانگر رضایت از نتایج درمانی در بیش از 85% از کل مراجعین به این مراکز بود. اکثریت مراجعین مرد، متاهل، با تحصیلات کمتر از دیپلم و درآمد ماهیانه کمتر از 200 هزار تومان بودند. 63% معتقد به هزینه های کمتر این روش در مقایسه با طب مدرن بودند و اعتقاد به اثر بخشی این روش و عقاید مذهبی بیشترین انگیزه مراجعه کنندگان در این بررسی بود. نتیجه گیری: با توجه به استفاده روز افزون از این روش در گروه کثیری از بیماریها و علی رغم میزان بالای رضایت بیماران، ارایه این روش به صورت مناسب و ترویج استفاده صحیح از آن، اطلاع رسانی به مردم در مورد اندیکاسیون های حجامت و کنترل مراکز حجامت توسط مراجع علمی ذیصلاح باید مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: درمان شیرخواران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه دیالیز صفاقی، همودیالیز یا پیوند کلیه می باشد. متاسفانه، دو روش آخر در سنین شیرخواری با مشکلات تکنیکی زیادی همراه است. لذا برای رسیدن به وزن و سن مناسب، لازم است تا شیرخواران تحت درمان دیالیز صفاقی مزمن قرار گیرند. تهیه اطلاعات ملی در اکثر کشورها، در ارتقا کیفیت مراقبت بیماران تحت دیالیز صفاقی مزمن نقش بسزایی داشته است. هدف از این مطالعه بررسی چند مرکز به منظور بررسی اپیدمیولوژیک کودکان ایرانی بود. روش بررسی: اطلاعات کودکان تحت دیالیز صفاقی مزمن، از 1372 لغایت 1383 از سه مرکز علی اصغر (ع)، مفید و مرکز طبی کودکان به طور گذشته نگـر استخـراج شـد. میزان بـروز پریتونیـت و بقای بیمار محاسبـه شـد. از آزمون های آماری T-student (جهت مقایسـه میانگیــن)، Chi square (جهــت مقایســـه فـراوانـی)، Kaplan Mayer (جهـت تعییـن بقــا)، Cox regression (جهت تعیین فاکتورهای موثر در بقا) و Correlation (جهت تعیین ارتباط بین متغیرها) استفاده شد. P<0.05 معنی دار تلقی شد. یافته ها: 57 کودک (27 دختر و 30 پسر) با میانگین سنی 32.3 ماه (محدوده سنی 0.08-156 ماه) در مطالعه قرار گرفتند. بیماری های ارثی کلیه (10.5%)، بیماریهای سیستیک کلیه (22.8%)، گلومرولوپاتی اولیه (33.2%)، اروپاتی (14.3%)، دیسپلازی کلیه (8.7%) و علل متفرقه یا نامشخص (10.5%) علل نارسایی مزمن کلیه را تشکیل می دادند. 99 کاتتر دیالیز صفاقی با روش جراحی تعبیه شد. شایعترین عوارض غیرعفونی، فتق و نشت مایع دیالیز صفاقی بوده اسـت. بـروز پریتونیـت 1:4.85 بیمار مـاه درمان بوده است. از نظر آماری شیوع پریتونیت با سن کمتـر از 12 ماه، وجود کاتتــر صاف تنکهــوف، پاییـن بـودن وزن و Body Mass Index (BMI) هنگام کاتترگذاری، ارتباط معنی دار داشت (P=0.01). نتایج کشت مایع دیالیز صفاقی در 32% میکروارگانیسم های گرم مثبت، 28% گرم منفی، 30% کشت منفی و 10% قارچ بوده است. بروز پریتونیت قارچی با تعداد حملات پریتونیت و زمان بروز اولین پریتونیت، ارتباط آماری معنی داری داشته است (P=0.01). میانگین بقای بیماران 0.9 سال بوده است %14 .(%95CI:0.6-1.16) به دیالیز صفاقی ادامه دادند، 8.8% پیوند و 7% به همودیالیز منتقل شدند. بازگشت عملکرد کلیه در 10.5% بیماران رخ داد. 57.9% کودکان فوت نمودند و 1.8% بیماران مراجعه مجدد نداشتند. نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای موربیدیتی و مرگ و میر در گروه کودکان تحت دیالیز صفاقی مزمن، آموزش به والدین و پرسنل پزشکی و ایجاد تیم دیالیز صفاقی شامل پزشک، پرستار، مددکار اجتماعی، روانپزشک و متخصص تغذیه به منظور بهتر نمودن پیش آگهی بیماران الزامی است.