حیات
سال:1391 | دوره:18 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: فعالیت فیزیکی متناسب با شرایط دوران بارداری به ارتقای سلامت مادر و رشد بهتر جنین کمک می کند. ارایه برنامه آموزشی فعالیت فیزیکی برای مادران باردار ضروری به نظر می رسد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان تاثیر آموزش فعالیت بدنی در دوران بارداری بر میزان فعالیت فیزیکی زنان باردار انجام یافته است.روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای و نیمه تجربی، دو گروه 140 نفره از زنان باردار شکم اول مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر زنجان در سال 90-89 به روش نمونه گیری طبقه ای- خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. برای گروه آزمون کلاس های آموزشی در طی 8 جلسه 90 دقیقه ای برگزار گردید و مادران گروه شاهد آموزش های معمول را دریافت نمودند. جمع آوری اطلاعات در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت. اطلاعات در نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون های کای دو و t-test تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: دو گروه از نظر سن، شاخص توده بدنی (BMI)، سطح تحصیلات، سن حاملگی و وضعیت اشتغال اختلاف معناداری نداشتند. بر اساس نتایج، میزان فعالیت فیزیکی در زنان دو گروه آزمون و شاهد قبل از مداخله، تفاوت معناداری نداشت (0.467=p) اما پس از مداخله، میزان فعالیت فیزیکی در گروه آزمون (37.38±14.89) بیشتر از گروه شاهد (13.7±11.12) بود (p <0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه آموزش فعالیت بدنی در مادران باردار موجب ارتقای فعالیت فیزیکی در دوران بارداری می شود، لذا برگزاری کلاس های یاد شده برای کلیه مادران باردار توصیه می شود.

زمینه و هدف: کیفیت مراقبت های پرستاری از دغدغه های اصلی مدیران پرستاری است. دانشجویان پرستاری در دوره کارآموزی در عرصه آماده می شوند تا مسوولیت های پرستار دانش آموخته را به طور مستقل انجام دهند. یکی از شاخص های ارزیابی کیفیت، تعیین میزان رضایت بیماران از کیفیت مراقبت های پرستاری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین همبستگی بین کیفیت رفتارهای مراقبتی دانشجویان در کارآموزی در عرصه از دیدگاه بیماران با رضایت آنان از مراقبت های ارایه شده توسط دانشجویان، صورت گرفته است.روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی توصیفی- تحلیلی است. 200 بیمار بستری در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1390 به روش در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از ابزار کیفیت رفتار مراقبتی و رضایت بیمار از کیفیت مراقبت پرستاری جمع آوری و با نرم افزار SPSS v.13 در دو قسمت توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در مورد کیفیت رفتارهای مراقبتی، زیرمقیاس آگاهی و مهارت در سطح خوب و آموزش به بیمار در سطح ضعیف بوده و زیرمقیاس های ارتباط با بیمار و اخلاق پرستاری در سطح متوسط بودند. درباره رضایت بیمار نیز بیشترین سطح رضایت مربوط به زیرمقیاس آگاهی و مهارت پرستاری و کم ترین سطح رضایت مربوط به آموزش به بیمار بوده است. همبستگی مثبت و معناداری بین کیفیت رفتارهای مراقبتی کل و رضایت کل بیمار و همچنین هر یک از زیرمقیاس های این دو زمینه مشاهده شد (p<0.001).نتیجه گیری: بر اساس یافته ها دانشجویانی که حین مراقبت، علاوه بر توجه به مهارت های تکنیکی، به جنبه های ارتباط با بیمار، اخلاق پرستاری و خصوصا آموزش به بیمار اهمیت می دهند، موجب رضایت بیشتر بیماران می شوند. لذا توجه نظام آموزش پرستاری کشور به جنبه های یاد شده توصیه می شود.

زمینه و هدف: با این که مشارکت والدین یک اصل پذیرفته شده در پرستاری کودکان است، اما به دلیل وجود موانع به طور مطلوب محقق نشده است. هدف این مطالعه بررسی موانع مشارکت والدین در مراقبت از کودکان بستری در بیمارستان از دیدگاه پرستاران است.روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش کیفی با رویکرد تحلیل محتوا است. 11 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان کودکان شهر تهران به روش هدفمند جهت شرکت در مطالعه انتخاب شدند. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختارمند چهره به چهره و تا زمان اشباع داده ها صورت گرفت. تحلیل داده ها به روش تحلیل محتوا انجام یافت. مطالعه در سال های 1389-1390 انجام گرفته است.یافته ها: در مرحله تحلیل چهار طبقه اصلی به عنوان موانع مشارکت والدین در مراقبت از کودک بستری در بیمارستان با عناوین انگیزه و خواست طرفین ذینفع (با دو زیرطبقه انگیزه و نگرش پرستاران و خواست و تمایل والدین)، مدیریت (با سه زیر طبقه عدم حمایت از پرستاران، کمبود نیرو و حجم کار پرستار و ضعف در کار تیمی بین پزشک و پرستار)، اعتماد به حرفه پرستاری و روشن نبودن نقش مادران پدیدار شد.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه موانع مربوط به مشارکت والدین در مراقبت از کودکان بستری را از دیدگاه پرستاران نشان داد. مدیران و پرستاران می توانند از نتایج آن در بهبود و تقویت مشارکت والدین در مراقبت از کودکان بستری در بیمارستان استفاده نمایند.

زمینه و هدف: بستری شدن بیماران در بخش آی سی یو جراحی قلب باز اغلب با بروز اضطراب در خانواده این بیماران همراه است. بر اساس مطالعات قبلی بیشترین علت اضطراب خانواده بیماران، کمبود اطلاعات و عدم آشنایی با محیط آی سی یو است. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی حمایت اطلاعاتی مراقبان خانوادگی بیماران تحت جراحی قلب باز بر اضطراب آنان انجام یافته است.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دو گروهی، 64 عضو مراقب بیمار در خانواده بیماران تحت عمل جراحی قلب باز به روش نمونه گیری آسان انتخاب و به طور تصادفی در یکی از دو گروه آزمون یا شاهد توزیع شدند. حمایت اطلاعاتی در گروه آزمون به صورت سه روش تور آشناسازی با آی سی یو، جلسات آموزشی حضوری و ارایه کتابچه آموزشی انجام گرفت. در گروه شاهد تنها اطلاعات معمول بیمارستان ارایه گردید. اضطراب عضو مراقب بیمار در خانواده در دو گروه قبل از عمل و روز ترخیص بیمار از آی سی یو با استفاده از پرسشنامه اضطراب آشکار اشپیل برگر بررسی شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و زوج استفاده گردید.یافته ها: بر اساس یافته ها دو گروه از نظر مشخصات فردی همگون بودند. میانگین نمره اضطراب گروه شاهد و آزمون قبل از عمل به ترتیب 47.9±12.5 و 49.2±11.5 بود که روز ترخیص از آی سی یو در هر دو گروه به طور معناداری کاهش پیدا کرده بود. البته میزان این کاهش بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنادار نداشت (0.18=p).نتیجه گیری: هر چند که یافته های مطالعه حاضر حاکی از اثربخشی معنادار حمایت اطلاعاتی از مراقبان خانوادگی بیماران تحت عمل جراحی قلب باز بر اضطراب آنان نبود، ولی با توجه به محدودیت های این مطالعه بررسی بیشتر این موضوع با رفع محدودیت ها توصیه می شود.

زمینه و هدف: کمبود آگاهی از روش انجام آنژیوگرافی عروق کرونر موجب بروز اضطراب و تنش در بیماران می گردد. به کارگیری شیوه آموزشی مناسب می تواند در تعدیل اضطراب این بیماران موثر باشد. بر همین اساس مطالعه حاضر با هدف بررسی و مقایسه تاثیر دو شیوه آموزش گروهی و آموزش انفرادی بر آگاهی و اضطراب بیماران بستری برای آنژیوگرافی عروق کرونر انجام گرفته است.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت نیمه تجربی در مرکز قلب و عروق شهید رجایی تهران، در سال 91-1390 انجام گرفته است. تعداد نمونه های مورد پژوهش 84 بیمار بوده است. در این پژوهش آموزش انفرادی به عنوان اولین روش مداخله آموزشی به صورت تصادفی تعیین شد. سپس در هر یک از گروه های آموزش انفرادی و گروهی، 42 بیمار بستری برای آنژیوگرافی عروق کرونر، با استفاده از روش نمونه گیری مستمر انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی، پرسشنامه اندازه گیری اضطراب موقعیتی- خصلتی اشپیل برگر و پرسشنامه سنجش آگاهی بوده است. محتوای آموزشی یکسان در مورد روش انجام آنژیوگرافی عروق کرونر و مراقبت های لازم مرتبط با آن به صورت انفرادی و یا گروهی ارایه گردید. میزان آگاهی و اضطراب بیماران قبل و بعد از آموزش در دو گروه اندازه گیری و مقایسه شد. داده ها با آمار توصیفی و آزمون های آماری تی مستقل و تی زوج مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد تاثیر دو شیوه آموزش انفرادی و گروهی، بر میزان آگاهی بیماران مشابه بوده و میانگین نمره آگاهی آنان تفاوت آماری معنادار نداشته است. اما آموزش گروهی در کاهش اضطراب موقعیتی بیماران در مقایسه با شیوه آموزش انفرادی موثرتر بوده است (0.049=p).نتیجه گیری: در شیوه آموزش گروهی بیماران احساس امنیت بیشتری می نمایند و می توانند از تجارب یکدیگر استفاده کرده و همچنین یکدیگر را حمایت نمایند، لذا سطح اضطراب در بیمارانی که آموزش گروهی داشته اند، نسبت به بیماران گروه آموزش انفرادی کم تر بوده است. با توجه به اثرات مثبت آموزش گروهی در کاهش سطح اضطراب بیماران و اهمیت این مساله در امر مراقبت از بیماران قلبی، پیشنهاد می شود پرستاران بالینی آموزش گروهی را به عنوان یک شیوه مطلوب در آموزش این دسته از بیماران به کار گیرند.

زمینه و هدف: درد پدیده ای شایع در بیماران با کاهش سطح هوشیاری است و از طرفی بررسی درد در این بیماران به علت ناتوانی در بیان آن کاری مشکل است. لذا از شاخص های رفتاری قابل مشاهده برای بررسی درد در این بیماران استفاده می شود. هدف این مطالعه تعیین میزان تاثیر به کارگیری ابزار مشاهده ای بررسی درد در بیماران با کاهش سطح هوشیاری بر عملکرد پرستاران در ثبت درد و بررسی مجدد درد پس از اقدامات تسکینی می باشد.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی با طراحی قبل و بعد، 106 پرستار شاغل در بخش های مراقبت های ویژه عمومی بیمارستان های منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1390 به روش نمونه گیری آسان انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابتدا عملکرد پرستاران در زمینه ثبت وجود درد در پرونده، ثبت اقدامات تسکینی و میزان بررسی مجدد درد بیماران با کاهش سطح هوشیاری سه بار با استفاده از چک لیست پژوهشگر ساخته به دنبال رویه ساکشن و تغییر حالت، مورد بررسی قرار گرفت. سپس نحوه به کارگیری ابزار مشاهده ای درد به صورت انفرادی در یک جلسه یک ساعته به پرستاران آموزش داده شد. یک هفته پس از مداخله، عملکرد پرستاران آموزش دیده مجددا در همان زمینه ها ارزیابی شد. در نهایت اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون ویلکاکسون در نرم افزار SPSS v.16 مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: یافته ها نشان داد که به کارگیری ابزار مشاهده ای بررسی درد منجر به بهبود عملکرد پرستاران در زمینه های ثبت وجود درد در بیمار (0.209=p) و ثبت اقدامات تسکینی انجام شده مربوط به درد (0.117=p) در پرونده نشد. اما عملکرد پرستاران در مورد ارزیابی مجدد درد بیماران پس از انجام اقدامات تسکینی قبل و بعد از مداخله اختلاف آماری معناداری (p<0.001) نشان داد. به این معنی که عملکرد پرستاران بعد از مداخله در این زمینه بهتر شد.نتیجه گیری: ابزار مشاهده ای بررسی درد می تواند حساسیت پرستاران را نسبت به وجود درد در بیماران غیر هوشیار افزایش دهد و پرستار را وادار به بررسی مجدد درد پس از انجام اقدامات تسکینی کند. اما این ابزار رغبتی را در پرستاران جهت مستندسازی فرایند تسکین درد به وجود نیاورد. پیشنهاد می شود که در مطالعات بعدی، تاثیر این ابزار روی جنبه های دیگر مدیریت درد همچون تشخیص درد و انجام اقدامات دارویی و غیردارویی مورد مطالعه قرار گیرد.

زمینه و هدف: سبک های مقابله ای که افراد به کار می گیرند، بر سلامت آن ها موثرند. دانشجویان پرستاری استرس های متعددی را تجربه می کنند. مقابله غیر موثر باعث استرس بیشتر، عدم سازگاری و بروز اختلالات و مشکلات روانی می گردد. این پژوهش با هدف بررسی سبک های مقابله ای مورد استفاده در دانشجویان کارشناسی پرستاری انجام گرفته است.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مقطعی توصیفی - تحلیلی است. جامعه پژوهش را دانشجویان پسر و دختر کارشناسی پیوسته پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران در نیمسال اول تحصیلی 91-90 تشکیل داده اند. حجم نمونه 358 دانشجو بوده و نمونه گیری به روش چندمرحله ای انجام گرفته است. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه مقابله با موقعیت استرس زا بوده است. داده ها با استفاده از آمارهای توصیفی و استنباطی در نرم افزار SPSS v.14 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که روش غالب دانشجویان در مقابله، سبک مساله محور بوده است. 61.7% دانشجویان از سبک مساله محور، 19% سبک هیجان محور، 17.6% از سبک اجتناب محور و 1.8% بقیه از سبک های مساله محور - هیجان محور و مسأله محور – اجتناب محور استفاده می کنند. هیچ کدام از مشخصات فردی با سبک های مقابله ای دانشجویان ارتباط آماری معناداری نداشتند.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که روش غالب دانشجویان در مقابله، سبک مساله محور بوده است و همچنین بعد از سبک مساله محور، سبک هیجان محور و اجتناب محور مورد استفاده قرار گرفته است. با توجه به ارتباط بین سبک های مقابله با سلامت روان و همچنین توجه به این نکته که برخورداری از سلامت روان در دانشجویان و به خصوص دانشجویان رشته های پرستاری که با بیماران سر و کار داشته و نقش مهمی را در سیستم بهداشتی دارند، بسیار مهم و نیازمند توجه خاص می باشد، بنابراین به کار بردن راهکارهایی جهت بهبود آن باید به عنوان یک هدف، در برنامه های آموزشی دانشکده های پرستاری قرار گیرد.

زمینه و هدف: مراکز ارایه دهنده خدمات بهداشتی- درمانی و بیمارستان ها، مانند هر سازمانی دارای عقاید، هنجارها و باورهایی با استنباط های مشترک اعضای آن است که از آن به عنوان فرهنگ سازمانی یاد می شود. فرهنگ سازمانی در ابعاد متفاوت به عنوان عامل زمینه ساز، تاثیر مهمی در عملکرد سازمان و کارکنان دارد. بدیهی است دیدگاه پرستاران نسبت به فرهنگ سازمانی در چگونگی ایفای نقش آنان به طور اخص و کیفیت دستیابی به اهداف نظام سلامت به طور اعم اهمیت ویژه ای دارد. این مطالعه به بررسی فرهنگ سازمانی از دیدگاه پرستاران شاغل در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران پرداخته است.روش بررسی: این پژوهش مقطعی از نوع توصیفی تحلیلی است. جامعه پژوهش شامل پرستاران شاغل در بخش های مختلف بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1389 می باشد. حجم نمونه پژوهش 230 نفر و نمونه گیری، به روش طبقه ای با تخصیص متناسب انجام گرفته است. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش شامل پرسشنامه اطلاعات فردی و شغلی پرستاران و پرسشنامه فرهنگ سازمانی با اقتباس از شاخص های Robbins بوده است. داده ها در نرم افزار آماری SPSS v.17 و با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته های مطالعه نشان داد که فرهنگ سازمانی موجود در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران از دیدگاه پرستاران در سطح نسبتا مطلوب قرار دارد و از بین ابعاد فرهنگ سازمانی بعد کنترل بیشترین درصد (44.2%) سطح نامطلوب و خلاقیت فردی بیشترین درصد (31.8%) سطح مطلوب را به خود اختصاص داده اند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که فرهنگ سازمانی از دیدگاه پرستاران در سطحی قرار گرفته که ممکن است باعث کاهش کیفیت عملکرد پرستاران شود. بر این اساس بهینه سازی فرهنگ سازمانی جهت بهبود عملکرد پرستاران و افزایش انگیزه آن ها برای ارایه خدمات با کیفیت، ضروری می نماید.