علوم آب و خاک (علوم و فنون کشاورزی و منابع طبیعی)
سال:1384 | دوره:9 | شماره:2 |تعداد مقالات:19

توابع انتقالی خاک عبارتند اند از مدل های تخمین یک خصوصیت مشخص خاک با استفاده از ویژگی هایی که اندازه گیری آنها آسان، سریع و یا ارزان می باشد. روش معمول در برازش توابع انتقالی خاک استفاده از رگرسیون آماری است. این روش بر پایه فرض دقیق بودن متغیرهای مورد مطالعه و مشاهدات مربوط به آنها استوار بوده و در نهایت روابط بین متغیرها نیز به طور دقیق مشخص می شود. در مدل سازی سیستم های طبیعی مانند خاک، عموماً با مشاهدات نادقیق و یا روابط مبهم رو به رو هستیم، بنابراین استفاده از روش های برازش توابع که قادر به تبیین ساختار مبهم سیستم و در اختیار نهادن الگوهای منطبق با واقعیت هستند، ضروری است. در بررسی حاضر از روش رگرسیون مبتنی بر نظریه مجموعه های فازی به منظور برازش توابع انتقالی شیمیایی و فیزیکی خاک استفاده شد. مدل های بهینه رگرسیون خطی با ضرایب فازی برای توابع فوق به دست آمد. تجزیه و تحلیل حساسیت بر پایه سطح اعتبار و با توجه به مقدار ابهام مدل ها و مقدار شاخص اطمینان مدل ها انجام شد. نتایج نشان داد که روش رگرسیون فازی در شرایط روابط ابهامی بین متغیرها و به طور کلی در مواردی که با خطاهای ناشی از ابهام در ساختار معادلات رگرسیونی رو به رو هستیم، می تواند مکمل و یا جایگزین مناسبی برای روش رگرسیون آماری تلقی شود.

بیماری های پوسیدگی طوقه و ریشه گیاهان ناشی از گونه های قارچ فوزاریوم خسارات شدیدی را روی تعدادی از محصولات زراعی در همدان باعث می شوند. پتانسیل بیماری زایی برخی از گونه های این جنس در ایجاد بیماری های مخرب می تواند عامل محدود کننده ای در تولید محصولات کشاورزی به ویژه غلات و سیب زمینی در همدان محسوب شود. این پژوهش با هدف بررسی و تعیین تاثیر احتمالی آفتاب دهی خاک بر روند جمعیت گونه های Fusarium در شرایط آب هوایی همدان صورت گرفته است. بدین منظور آزمایش های مزرعه ای در خاک با آلودگی طبیعی به قارچ مذکور و در قالب طرح آزمایشی بلوک های کاملاً تصادفی صورت گرفته است. نمونه برداری خاک از تیمارهای مختلف 3-5 و 8 هفته بعد از پلاستیک کشی از اعماق مختلف خاک صورت گرفته و شمارش تعداد زادمایه های قارچ در محیط های کشت انتخابی انجام شده است. نتایج نشان داده است که جمعیت قارچ در خاک های تیمار شده (تیمارهای 5 و 8 هفته ای) در مقایسه با شاهد و تیمار 3 هفته ای به صورت معنی داری کاهش یافته است. مطابق یافته های به دست آمده کنترل بیماری های خاکزاد ناشی از قارچ فوزاریوم در شرایط آب و هوایی خنک همدان نیز با استفاده از روش گرما دهی مرطوب خاک امکان پذیر می باشد.

جنبه هایی از بیواکولوژی زنجرک مو، Arboridia kermanshah Dlabola، شامل نحوه پراکنش تخم در سطح زیرین برگ، نحوه پراکنش تخم و پوره زنجرک در طول بازو و حشره کامل در سه عمق مختلف بوته مو، ساعات فعالیت روزانه حشره کامل و مناطق انتشار این گونه در استان اصفهان در سال 1376 بررسی شد. نحوه پراکنش تخم زنجرک در پشت برگ با نمونه برداری های مکرر در طول فصل زراعی تعیین و تراکم تخم در سه ناحیه رگبرگ های اصلی و فرعی و بقیه سطح برگ به تفکیک تعیین شد. نمونه برداری برای تعیین نحوه پراکنش تخم و پوره و حشره کامل داخل بوته در شش هفته و هر هفته یک روز در دوره نسل دوم آفت که بیشترین فراوانی جمعیت وجود داشت، روی پنج بوته و هر بوته یک بازو و با شمارش مستقیم تراکم تخم و پوره و با تعیین تراکم حشره کامل در سه عمق پنج بوته در همین دوره و با استفاده از دستگاه دی- وک انجام شد. فعالیت روزانه زنجرک مو در همین دوره هر هفته یک روز و هر روز در 7 نوبت (هر دو ساعت یک بار از ساعت 8 صبح تا 20 عصر) با زدن 50 تور حشره گیری در یک تاکستان برآورد شد. حضور و فراوانی این گونه در 87 تاکستان با شرایط اقلیمی مختلف استان اصفهان با استفاده از تور حشره گیری بررسی شد. حاشیه برگ و اطراف رگبرگ های ثانویه به عنوان محل ترجیحی و اختصاصی تخم گذاری این گونه زنجرک تعیین شد و نواحی اطراف رگبرگ های میانی و اصلی و ناحیه داخل رگبرگ ها در اولویت های ترجیحی بعدی قرار گرفتند. تخم و پوره زنجرک مو در قسمت وسط بازوی بوته مو تراکم بیشتری را نسبت به ابتدا و انتها داشتند.مراحل مختلف رشدی زنجرک مو نیز بیشتر در قسمت های وسطی بوته مو دیده شد و قسمت های پایینی و بالایی بوته مو به ترتیب در اولویت های بعدی قرار گرفتند. الگوی فعالیت روزانه حشرات کامل دو اوج پرواز نشان داد که یکی حدود ساعت 8 صبح و دیگری حدود ساعت 20 عصر بود. آستانه بیشینه دمایی برای فعالیت پروازی این زنجرک 28 درجه سانتی گراد محاسبه شد. مطالعات پراکنش زنجرک مو در استان اصفهان نشان داد که این زنجرک در اغلب نقاط استان پراکنده می باشد، ولی فراوانی آن در اقلیم های مرطوب تر بیشتر است.

نوشتار حاضر دستاوردهای یک پژوهش میدانی است که تاثیر آموزش اعضای شرکت های تعاونی کشاورزی مرغداران استان تهران را در موفقیت این شرکت ها مورد ارزیابی قرار می دهد. در بررسی و تحلیل داده های این پژوهش از آزمون های مختلف آماری نظیر آزمون استقلال، ضریب هم بستگی پیرسون، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون دانکن استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که بین دو متغیر آموزش و موفقیت شرکت ها، رابطه ای مستقیم و معنی دار وجود دارد. هر چه آموزش های ارائه شده مرتبط با شغل و یا مسئولیت اعضای شرکت بیشتر باشد، این شرکت ها از موفقیت افزون تری برخوردار می شوند. نتایج دیگر پژوهش گویای این واقعیت است که در شرکت هایی که هیئت های مدیره آنها از سطح تخصصی بالاتری برخوردارند، آموزش بیشتری ارائه شده است. در این شرکت ها مشارکت اعضا در افزایش میزان سرمایه، در مقایسه با شرکت هایی که آموزش کمتری داشته اند، بیشتر است.

یک از عوامل مهم در تعیین مقاومت به کلرید سدیم، کارایی غشاهای سلولی در شرایط تنش می باشد. پراکسیداسیون چربی ها ناشی از فعالیت آنزیم لیپوکسی ژناز و یا رادیکال های آزاد اکسیژن، از عوامل مهم تخریب غشاهای سلولی در شرایط تنش کلرید سدیم است. در پژوهش حاضر آثار تیمارهای صفر، 75 و 150 میلی مول کلرید سدیم طی یک دوره چهارده روزه بر فعالیت آنزیم لیپوکسی ژناز، میزان پراکسید هیدروژن و مالون دی آلدهید (پراکسیداسیون چربی) در برگ دانهال های بنه (Pistacia mutica F.& M.)، پسته قزوینی و پسته وحشی سرخس (P. vera L.) بررسی گردید. نتایج نشان داد کلرید سدیم موجب افزایش فعالیت آنزیم لیپوکسی ژناز در برگ دانهال های هر سه پایه پسته گردید و این فعالیت در روز هفتم پس از کاربرد تیمارهای کلرید سدیم به حداکثر رسید و در روز چهاردهم کاهش یافت. در دانهال های بنه بیشترین میزان فعالیت آنزیم دیده شد و در روز چهاردهم کاهش کمتری نسبت به دانهال های سرخس و قزوینی نشان داد. میزان پراکسید هیدروژن، در برگ دانهال های هر سه پایه افزایش یافت و بیشترین میزان آن به ترتیب در دانهال های بنه و سرخس پس از کاربرد تیمار کلرید سدیم 150 میلی مول در روز چهاردهم مشاهده گردید. در دانهال های هر سه پایه، میزان بالای مالون دی آلدهید (شاخص پراکسیداسیون چربی) در روزهای هفتم و چهاردهم دیده شد. نتایج هم چنین نشان داد امکان استفاده از شاخص پراکسیداسیون چربی و فعالیت های مربوط به آن مانند آنزیم لیپوکسی ژناز در گزینش گیاهان مقاوم به کلرید سدیم در پسته وجود دارد و لازم است در مورد تغییرات بیوشیمیایی و آنزیمی در پسته در پاسخ به تنش کلرید سدیم بررسی های بیشتری صورت گیرد.

تاثیر محیط های کشت مختلف حاوی مواد تنظیم کننده رشد در جنین زایی غیر جنسی از لیمو آب شیراز (مکزیکن لایم) مورد بررسی قرار گرفت. میانگین جنین زایی از تخمک های بارور نشده پس از 60 روز در محیط های مختلف کشت از صفر تا 33.75 درصد متغیر بود. هورمون GA3 در غلظت های 0.01 و 0.1 میلی گرم در لیتر تاثیر معنی دار و تحریک کنندگی در جنین زایی نشان داد. حضور عصاره جو نیز در محیط کشت باعث افزایش جنین زایی از تخمک ها شد، به طوری که در کمترین غلظت (300 mg/l)، بهترین اثر را در جنین زایی نشان داد. در حالی که غلظت 1000 میلی گرم عصاره جو مانع جنین زایی شد، ولی رشد کالوس جنین زا را افزایش داد. با مصرف هورمون BA در غلظت های 0.01 و 0.1 میلی گرم در لیتر، جنین زایی افزایش نشان داد، در صورتی که در غلظت های بیشتر نقش بازدارندگی داشت. نمو جنین ها در محیط های کشت مختلف نیز بررسی گردید. شاخص میانگین طول ریشه چه به ساقه چه روی محیط کشت MT به همراه 0.1mg/l جیبرلین 1.22±0.22 بود، که برای جنین زایی، تکامل جنین ها و تبدیل به گیاهچه به عنوان مناسب ترین محیط غذایی تعیین شد.

به منظور بررسی پاسخ آندروژنیک ارقام نخود، دو رقم پیروز و کرج 31-60-12، که به ترتیب نماینده ای از تیپ های دسی و کابلی هستند، برای انجام کشت بساک انتخاب شدند. بساک های حاوی میکروسپورهای تک هسته ای منتخب از غنچه های گل تیمار شده در شرایط سرما (7 تا 10 روز)، در محیط کشت پایه MS حاوی غلظت های متفاوت دو تنظیم کننده رشدی توفوردی (1، 2 و 3 میلی گرم در لیتر) و کینتین (0.1، 0.2 و 0.5 میلی گرم در لیتر) کشت گردیدند. برای ارزیابی، از محیط های کشت MS و بلیدز تغییر یافته با ترکیبات مختلف تنظیم کننده های رشد و غلظت متفاوت ساکارز استفاده شد. نتایج نشان داد که اثر تنظیم کننده های رشدی توفوردی و کینتین در القای کالوس بسیار معنی دار است، و با افزایش غلظت هر کدام از این تنظیم کننده ها میزان القای کالوس به طور معنی داری کاهش یافت. محیط کشت حاوی غلظت های کم هر دو تنظیم کننده رشدی (1 و 0.2 میلی گرم در لیتر به ترتیب برای توفوردی و کینتین) بهترین واکنش القای کالوس را در پی داشت. هم چنین، اثر متقابل ژنوتیپ × غلظت های توفوردی نیز معنی دار شد، به طوری که رقم پیروز نسبت به رقم دیگر، در واکنش به غلظت های متفاوت توفوردی، پاسخ بهتری به القای کالوس از خود نشان داد. تمایز کالوس ها و القای اندام زایی در محیط کشت MS حاوی NAA و BA با سه درصد ساکارز، و جنین زایی در کالوس های حاصل از بساک در محیط کشت بلیدز غنی شده با 0.5 میلی گرم در لیتر کینتین و 10 درصد ساکارز اتفاق افتاد. بررسی سیتولوژیک کالوس ها، وجود سلول های هاپلویید و تنوع کروموزومی را به اثبات رساند. بنابراین، بهینه کردن غلظت تنظیم کننده های رشد در محیط کشت القا، و استفاده از محیط های کشت مختلف پایه با غلظت مشخصی از ساکارز، می تواند بهبود باززایی از بساک های نخود را به دنبال داشته باشد. به نظر می رسد تعیین مشخصه کالوس ها از مرحله القا تا باززایی، و نیز تعیین اثر پیش تیمار سرما در آزمایش های بعدی بتواند در بهبود پاسخ به کشت بساک در نخود مورد استفاده قرار گیرد.

به منظور بررسی میزان تنوع و مطالعه هم بستگی میان صفات مرتبط با کیفیت نانوایی از طریق تجزیه ضرایب مسیر، 145 ژنوتیپ گندم نان مرکب از 90 لاین اصلاحی و 55 رقم بومی و زراعی مورد آزمایش قرار گرفتند. از صفات درصد پروتئین، حجم رسوب زلنی، حجم رسوب با SDS، سختی دانه، وزن حجمی (هکتولیتر)، حجم نان، درصد رطوبت دانه و جذب آب، به عنوان معیارهای غیرمستقیم برای ارزیابی کیفیت نانوایی ژنوتیپ ها استفاده شد. صفات سختی دانه، حجم رسوب زلنی و حجم رسوب با SDS، به ترتیب با ضرایب تغییرات 13.51، 11.83 و 11.03 از بیشترین میزان تنوع برخوردار بودند. نتایج تجزیه عامل ها برای ژنوتیپ ها بر مبنای صفات کیفی گویای نقش دو عامل پنهانی در توجیه 98.23 درصد از تنوع کل داده ها بود. این عوامل به ترتیب عامل شاخص پروتئین دانه و حجم نان نام گذاری شدند. نتایج مطالعه هم بستگی میان صفات کیفی، بر رابطه مستقیم و معنی دار درصد پروتئین و حجم رسوب با SDS، با دیگر صفات مرتبط با کیفیت نانوایی گواهی داد. در رگرسیون مرحله ای، درصد پروتئین به عنوان صفت توجیه کننده مقدار زیادی از تغییرات صفات کیفی دیگر، در مراحل اول و دوم به مدل وارد شد. هم چنین، تجزیه ضرایب مسیر نشان دهنده اهمیت اثر مستقیم و معنی دار صفات درصد پروتئین، حجم رسوب زلنی، حجم نان، درصد رطوبت دانه و درصد جذب آب و اثر غیرمستقیم این صفات از طریق درصد پروتئین بر تغییرات حجم رسوب با SDS بود. تجزیه خوشه ای بر پایه صفات کیفی نشان دهنده ظرفیت مطلوب ژنوتیپ های زراعی و بومی از حیث صفات مرتبط با کیفیت و کمیت پروتئین، در مقایسه با ژنوتیپ های گروه های دیگر (به طور عمده لاین های اصلاحی) بود.

به منظور بررسی رشد و شاخص های لاشه در جوجه خروس های تحت محدودیت غذایی، آزمایشی در اوایل دوره پرورش انجام گرفت. جوجه های با محدودیت غذایی از 7 تا 14 روزگی مقداری غذا دریافت کردند تا معادل 0.67 1.5*BW کیلوکالری انرژی به ازای هر پرنده در روز تامین گردد. از روز نخست تا 7 روزگی و از 14 تا 56 روزگی تمام پرندگان به صورت آزاد تغذیه شدند. جیره های پرندگان تحت محدودیت در مرحله بازگشت به تغذیه آزاد، یعنی در دوره آغازین و رشد، دارای اسیدهای آمینه متیونین و سیستین به میزان 15% بیشتر از توصیه NRC (1944) بود. اختلاف معنی داری در درصد کبد، سینه، قلب، و درصد چربی کبد و لاشه میان پرندگان تحت محدودیت غذایی و گروه شاهد با تغذیه آزاد در 56 روزگی دیده نشد. وزن بدنی جوجه های با محدودیت غذایی به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد در 56 روزگی بود (P<0.05). با وجود این، جوجه های تحت محدودیت غذایی به طور معنی داری ضریب تبدیل غذایی کمتری در کل دوره پرورشی داشتند (P<0.05). پرندگان تحت محدودیت که جیره هایی با سطوح بالاتر اسیدهای آمینه گوگرددار را در دوره آغازین و رشد در مرحله بازگشت به تغذیه آزاد دریافت کردند، به طور معنی داری چربی محوطه شکمی کمتری در مقایسه با گروه شاهد داشتند (P<0.05).

این آزمایش به منظور بررسی اثر باکتری تولید کننده اسید لاکتیک (LAB) و اوره بر ترکیب شیمیایی، ارزش غذایی و ویژگی های مایع شکمبه علوفه کامل جو سیلو شده انجام گردید. در یک طرح کاملا تصادفی و به صورت چرخشی، چهار گوسفند نر سافولک مورد استفاده قرار گرفت. محلول LAB به میزان دو لیتر بر هر تن گیاه تر جو (با 35% ماده خشک) و اوره به میزان چهار کیلوگرم به هر تن ماده خشک (با 55% ماده خشک)، افزوده و به مدت 60 روز سیلو شد. سیلاژهای با ماده خشک کم، pH پایین تر، قندهای محلول در آب باقی مانده، ازت آمونیاک، اسید لاکتیک و اتانول بیشتر و نسبت لاکتات به استات بالاتری داشتند. LAB موجب افزایش اسید لاکتیک و نسبت بالاتر لاکتات به استات گردید. قابلیت هضم ماده خشک (P<0.001)، ماده آلی (P<0.01)، دیواره سلولی (P<0.05)، دیواره سلولی بدون همی سلولز (P<0.01) و ازت کل (P<0.01)، با افزودنی ها افزایش معنی داری نشان دادند. میانگین غلظت ازت آمونیاکی و pH شکمبه با سیلاژهای دارای اوره، به طور معنی داری (P<0.05) افزایش یافت. میزان پروپیونات شکمبه با سیلاژهای دارای LAB به طور معنی داری (P<0.01) بالاتر از سیلاژهای دارای اوره بود. نتایج نشان می دهد که افزودن LAB به میزان دو لیتر به هر تن علوفه کامل جو با حدود 35 درصد ماده خشک، موجب بهبود تخمیر و ارزش غذایی گردیده است.

در این پژوهش روغن مایع آفتاب گردان استحصال داخلی، که توسط کارخانه نرگس شیراز روغن کشی و تصفیه می شود، در بسته بندی هایی شامل بطری های پلاستیکی شفاف و زردرنگ از جنس پلی اتیلن ترفتالیت (PET)، ظروف پلاستیکی پلی اتیلن با دانسیته زیاد (HDPE) زردرنگ، و قوطی های فلزی تهیه گردید. نمونه ها در دمای معمولی و قفسه های مشرف به نور طبیعی محیط و به مدت یک سال نگهداری شد. سپس هر 45 روز یک بار عدد پراکسید، و در فاصله های زمانی صفر و شش و دوازده ماه عدد تیوباربیتوریک اسید (TBA) و عدد آنیسیدین در نمونه ها اندازه گیری شد. ضمنا، نمونه ها در بسته بندی های پلاستیکی در محفظه نوردهی مجهز به لامپ مهتابی (20W) قرار گرفتند. در این نمونه ها نیز عدد پراکسید اندازه گرفته شد. هم چنین، درصد میزان عبور نور از جدار مواد بسته بندی در طول موج های 350 تا 800 نانومتر تعیین گردید. بیشترین تغییرات عدد پراکسید، عدد TBA و عدد آنیسیدین طی یک سال نگهداری نمونه های روغن آفتاب گردان در دمای معمولی و نور طبیعی، مربوط به ظروف پلاستیکی پلی اتیلن با دانسیته زیاد (HDPE) بود، که با دیگر ظروف بسته بندی اختلاف معنی دار (P<0.05) داشت. زمان نگهداری روغن ها در این ظروف کمتر از شش ماه است، در حالی که برای دیگر ظروف بسته بندی بیش از یک سال می باشد. نتایج نمونه هایی که در برابر لامپ مهتابی (20W) قرار داشتند نشان می دهد که بیشترین تغییرات عدد پراکسید مربوط به ظروف PET شفاف، و کمترین آن مربوط به PET زردرنگ است، که در سطح 5 درصد اختلاف معنی دار دیده شد. بنابراین، ظروف پلاستیکی PET برای بسته بندی روغن آفتاب گردان بسیار مناسب می باشد، و بیشترین پایداری روغن در این نوع ظروف، و سپس قوطی های فلزی است. ظروف PET زردرنگ به علت پایین بودن درصد عبور نور از جدارشان در طول موج های 350 تا 800 نانومتر، و تغییرات کم عدد پراکسید در نمونه هایی که در برابر لامپ مهتابی (20W) قرار داشتند، می تواند جای گزین ظروف PET شفاف شود. اگر چه درصد عبور امواج در این محدوده در ظروف HDPE ناچیز است، ولی به دلیل پلی مر به کار رفته و فساد اکسیداسیون بیشتر در روغن در این نوع ظروف، برای بسته بندی مناسب نیستند. هم چنین نتایج این پژوهش نشان داد که فساد اکسیداسیون در روغن بیشتر تحت تاثیر جنس مواد بسته بندی است، و تاثیر شرایط نوردهی کمتر می باشد.

به منظور ارزیابی اثر تغذیه ای مواد پروتئینی مختلف در جیره های غذایی زنبوران عسل کارگر آزمایش هایی با 15 تیمار به صورت طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار روی زنبور عسل اروپایی (Apis mellifera L.) انجام گرفت. در این آزمایش ها اثر تغذیه ای 15 تیمار روی مدت زمان مربوط به تلفات 50 درصد و طول عمر زنبورهای کارگر در قفس بررسی گردید. تاثیر تغذیه کیک های جانشین گرده گل، شامل پودر دانه سویا، پودر کنجاله سویا، پودر مخمر نانوایی، گلوتن گندم، پودر دانه سویا + کنجاله سویا، پودر دانه سویا + گلوتن گندم، پودر دانه سویا + مخمر، کنجاله سویا + گلوتن گندم، گلوتن گندم + مخمر، و مکمل گرده گل شامل گلوتن گندم + گرده، پودر دانه سویا + گرده، کنجاله سویا + گرده، مخمر نانوایی + گرده، و دو تیمار شاهد شامل گرده گل و عسل بر مقدار پروتئین و چربی لاشه زنبورها مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان داد که مواد پروتئینی مختلف آثار متفاوتی بر طول عمر زنبورهای کارگر داشتند، به طوری که مکمل گلوتن گندم و جانشین سویا به ترتیب بیشترین (60.58 روز) و کمترین (10.53 روز) طول عمر زنبورهای کارگر را به همراه داشتند. مقدار مصرف غذا در تیمارهای مختلف مرحله انکوباتور تفاوت معنی داری نشان نداد (P>0.05). بیشترین درصد ماده خشک لاشه زنبورهای کارگر مربوط به تیمار سویا (34 درصد) و کمترین آن مربوط به تیمار مکمل مخمر (31.54 درصد) بود، که با هم تفاوت معنی داری نشان دادند (P<0.05). بیشترین درصد پروتئین لاشه مربوط به تیمار مکمل گلوتن گندم (22.57 درصد) و کمترین آن مربوط به تیمار مکمل مخمر (20.01 درصد) بود. هم چنین، بیشترین درصد چربی لاشه در تیمار مکمل سویا (4.75 درصد) و کمترین آن در مکمل گلوتن گندم (3.84 درصد) دیده شد. نتایج نشان داد که می توان از موادی نظیر پودر سویا، کنجاله سویا، گلوتن گندم و مخمر نانوایی در تهیه کیک های جانشین و مکمل گرده گل در تغذیه زنبور عسل استفاده کرد.

زنبور عسل کوچک یکی از دو گونه زنبور عسل موجود در ایران است که در نواحی جنوبی کشور زندگی می کند، و نقش مهمی در گرده افشانی گیاهان این منطقه ایفا می نماید. در این پژوهش تلاش شد وضعیت توده های زنبور عسل کوچک در ایران، و نیز اثر شرایط جغرافیایی و اقلیمی در تغییرات مورفولوژیک و جدا شدن این توده ها بررسی گردد. بدین منظور بیش از 400 نمونه زنبور کارگر از 40 کلنی مربوط به 26 شهرستان و 9 استان جمع آوری، و اندازه گیری دوازده صفت مورفولوژیک آنها با روش روتنر (1978) انجام شد. برای تعیین مختصات جغرافیایی و متغیرهای اقلیمی، از میانگین این متغیرها در طول عمر ایستگاه های سینوپتیک هر منطقه و یا میانگین متغیرها در ایستگاه های هواشناسی مناطق استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده با روش تجزیه به مولفه های اصلی انجام گردید. نتایج نشان داد که گونه زنبور عسل کوچک دارای دو توده جداگانه در نواحی جنوبی ایران است. مناطق جنوب غربی با عرض جغرافیایی بیشتر و با زنبوران بزرگ تر در یک گروه، و مناطق جنوب شرقی با عرض جغرافیایی کمتر با زنبوران کوچک تر در گروهی دیگر قرار می گیرند. بررسی هم بستگی صفات ظاهری با شرایط جغرافیایی و متغیرهای اقلیمی نشان داد که صفات مربوط به اندازه جثه، اندازه بال و پای زنبوران عسل کوچک با عرض جغرافیایی هم بستگی مثبت و با طول جغرافیایی هم بستگی منفی، و نیز با میزان بارندگی سالیانه منطقه هم بستگی منفی معنی دار دارد، ولی با صفات مربوط به درجه حرارت، رطوبت نسبی، سرعت باد، حداقل درجه و... هم بستگی معنی داری ندارد. نتایج این پژوهش به طور کلی نشان داد که مناطق شمالی تر، مرتفع تر و پرباران تر دارای زنبوران بزرگ تری است. این نتیجه با قانون برگمن، که معتقد است حیوانات مناطق شمالی تر و سردتر دارای جثه بزرگ تری هستند، هم خوانی دارد.  

بازده کششی دو نوع تراکتور میان قدرت متداول در ایران، یعنی تراکتورهای مسی فرگوسن 285 و یونیورسال 650 در عملیات شخم توسط گاوآهن برگردان دار ارزیابی و مقایسه گردید. آزمون مزرعه ای در ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز به صورت فاکتوریل در چارچوب طرح بلوک های کامل تصادفی، در مزرعه ای با بافت خاک لوم رسی شنی و میانگین رطوبت 18 درصد در عمق صفر تا 30 سانتی متری انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل سه نوع یا وضعیت تراکتور (یونیورسال 650، مسی فرگوسن 285 بدون سنگین سازی چرخ ها و مسی فرگوسن 285 با سنگین کردن چرخ ها توسط آب نمک) و سه سطح عمق شخم سطحی (10 تا 15 سانتی متر)، متوسط (15 تا 20 سانتی متر) و عمیق (20 تا 25 سانتی متر) بود. سرعت اجرای شخم در کلیه تیمارها در حدود چهار کیلومتر در ساعت ثابت نگه داشته شد. پارامترهای مورد اندازه گیری و مقایسه شامل نیروی کشش مال بندی، مقاومت کششی، درصد لغزش چرخ های محرک و بازده کششی تراکتور بود. نتایج نشان داد که عمده ترین اختلاف بین سه نوع یا وضعیت تراکتورها مربوط به لغزش چرخ های محرک است، به طوری که میانگین درصد لغزش در سه سطح شخم در مورد تراکتور یونیورسال 650 کمترین (12.6%) و در تراکتور مسی فرگوسن 285 بدون سنگین سازی چرخ ها بیشترین (27%) بود، که با سنگین سازی چرخ های محرک به 17.7 درصد کاهش یافت. هم چنین، در حالی که افزایش درصد لغزش تراکتور یونیورسال 650 با افزایش عمق شخم شدید نبود (9.7% به 16.5%)، تراکتور مسی فرگوسن 285 سنگین سازی نشده شدیدترین تغییرات را نشان داد (11% به 48%)، تجزیه و تحلیل آماری بازده کششی تیمارها نشان داد که تغییر معنی داری در بازده کششی تراکتور یونیورسال 650 با افزایش عمق شخم حاصل نگردید، و با میانگین بازده 73.8% دارای عملکرد مطلوبی بود، در حالی که بازده کششی تراکتور مسی فرگوسن 285 سنگین سازی نشده، که در شرایط شخم سطحی بیش از 75% بود، با افزایش عمق شخم به 46% کاهش یافت. سنگین سازی چرخ های محرک تراکتور مسی فرگوسن 285 روند نزولی بازده کششی را با افزایش عمق به طور چشم گیری بهبود بخشید، و حداقل آن را به حدود 63% ارتقا داد. به طور کلی، نتایج این پژوهش نشان داد که تراکتور مسی فرگوسن 285، چنانچه سنگین سازی نگردد، تنها در انجام عملیات خاک ورزی سطحی بازده مطلوب دارد، و برای شخم متوسط وعمیق باید از تراکتور یونیورسال 650 و یا مسی فرگوسن 285 سنگین شده استفاده نمود.

این پژوهش به منظور بررسی چگونگی افزایش تولید کتوکاروتنویید آستاگزانتین در جلبک سبز هماتوکوکوس پلوویالیس، تاثیر شوری، ائوزین و کمبود فسفات بر میزان رشد و تولید آستاگزانتین انجام شده است. آزمایش های لازم، تحت شرایط سترون در اطاقک رشد با دمای 20 درجه سانتی گراد صورت گرفته است. نتایج نشان می دهد که شوری، کمبود فسفات و مصرف ائوزین کیست زایی را تحریک می کند، و هم زمان تشکیل آستاگزانتین و میزان وزن خشک جلبک افزایش می یابد. با افزودن هیستیدین به محیط کشت، به عنوان یک خاموش کننده اکسیژن یکتایی، تشکیل آستاگزانتین نیز تحت شرایط کمبود فسفات کاهش می یابد. از این رو، می توان گفت شاید انباشته شدن آستاگزانتین در جلبک به پاسخ های آنتی اکسیداتیو آن مربوط باشد، که زنده مانی سلول های جلبک را تحت شرایط دشوار محیطی افزایش می دهد.

سرخارگل (Echinaceae purpurea) یکی از مهم ترین گیاهان دارویی مورد استفاده در صنایع داروسازی بیشتر کشورهای توسعه یافته است. مواد موثره این گیاه خاصیت ضد ویروسی داشته، هم چنین تقویت کننده سیستم دفاعی بدن (Immunostimulant) می باشند. از آن جا که سرخارگل در فلور ایران وجود ندارد، هدف از انجام این پژوهش بررسی سازگاری این گیاه در شمال تهران (منطقه زردبند) است، که با استفاده از نتایج آن بتوان آن را در مقیاس گسترده کشت و نیاز صنایع داروسازی را به آن برطرف کرد. برای مقایسه میانگین های حاصل در صفات مختلف از آزمون t در سطح احتمال پنج درصد استفاده شد. نتایج نشان داد که گیاه سرخارگل به منطقه مورد پژوهش سازگار است، و می توان آن را در سطح گسترده کشت نمود. مناسب ترین زمان برای انتقال نشانه ها به زمین اصلی از 15 مرداد تا 15 شهریور است. گیاه سرخارگل تا سال چهارم بازدهی اقتصادی دارد (از نظر عملکرد و میزان مواد موثره) و از سال چهارم به بعد نه تنها از عملکرد پیکر رویشی گیاه کاسته می شود، بلکه به لحاظ چوبی شدن ساقه ها، از کمیت و کیفیت مواد موثره آن نیز کاسته شده و ارزش دارویی خود را از دست می دهد.