علوم باغبانی
سال:1391 | دوره:26 | شماره:2 |تعداد مقالات:20

شوری به عنوان قدیمی ترین مساله زیست محیطی محسوب می شود و از عوامل محدودکننده رشد گیاهان و تولید محصول است. در این پژوهش وضعیت تحمل زیتون رقم روغنی به کاربرد مقادیر زیاد کلرید سدیم در آب آبیاری و توزیع عناصر سدیم و پتاسیم در گیاه با استفاده از کاربرد تنظیم کننده های رشد گیاهی کینتین و سایکوسل مورد بررسی قرار گرفت. طرح آزمایشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار بررسی گردید. تجمع یونهای Na ,K در اندام هوائی و ریشه مشخص گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که با افزایش سطح شوری میزان تجمع سدیم (Na) افزایش و نسبت پتاسیم به سدیم (K/Na) کاهش یافت. بیشترین میزان تجمع یون سدیم در ریشه مشاهده گردید. افزایش سدیم برگ در سطح 200 میلی مولار شوری و اندام هوائی (مجموع ساقه و برگ) در سطح 100 و 200 میلی مولار شوری تفاوت معنی داری با شاهد نشان داد. کاهش میزان یون پتاسیم برگ تنها در سطح 100 و 200 میلی مولار شوری تفاوت معنی داری در سطح 5% داشت. کاهش نسبت پتاسیم به سدیم برگ در سطوح 50، 100 و 200 میلی مولار شوری معنی دار بود. کاربرد 250 میلی گرم در لیتر سیتوکینین در سطح شوری 200 میلی مولار، میزان سدیم برگ را در سطح 5% به طور معنی داری افزایش داد. از طرفی کاربرد غلظت های 500 و 1000 میلی گرم در لیتر سایکوسل در سطح شوری 100 میلی مول پتاسیم بخش هوائی (ساقه و برگ) و در سطح شوری صفر و 50 میلی مولار پتاسیم برگ را کاهش داد که در سطح 5% به نسبت شاهد معنی دار بود.

گلایل یکی از گلهایی است که به صورت گل شاخه بریده و همچنین گیاه باغی از آن استفاده می شود. جهت بررسی اثر تیمارهای مختلف شیمیایی بر روی عمر ماندگاری گل های بریده گلایل رقم «رز سوپریم»، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 10 تیمار شیمیایی در 3 تکرار انجام شد. گل های بریده گلایل زمانی که 2 تا 3 غنچه پایینی رنگ گرفتند، برداشت شده و با ترکیبی از مواد مختلف شیمیایی با غلظت های متفاوت تیمار شدند این مواد عبارت بودند از: ساکارز (4%)، اسید سیتریک (150 میلی گرم در لیتر)، 8- هیدروکسی کینولین سیترات (100، 200 و 300 میلی گرم در لیتر)، اسید جیبرلیک (50، 100 و 150 میلی گرم در لیتر)، سولفات آلومینیوم (100، 200 و 300 میلی گرم در لیتر) و آب مقطر (شاهد). گل های شاخه بریده به مدت 24 ساعت در محلول های شیمیایی تیمار شدند، سپس در آب مقطر و در دمای 22 درجه سانتی گراد قرار گرفتند. تاثیر تیمارهای اعمال شده روی عمر ماندگاری، میزان جذب آب، کلروفیل کل برگ، درصد مواد جامد محلول گلبرگ ها، درصد گلچه های باز شده، قطر گلچه و وزن تر گل ها مورد ارزیابی قرار گرفت. در بین تیمارهای شیمیایی، تیمار ساکارز + اسید سیتریک + 8- هیدروکسی کینولین سیترات در افزایش ماندگاری گل ها (2.79 روز نسبت به شاهد)، میزان جذب آب، قطر گل، درصد مواد جامد محلول گلبرگ، درصد گلچه های باز شده و وزن تر گل ها و تیمار ساکارز + اسید سیتریک + اسید جیبرلیک 150 میلی گرم در لیتر در افزایش کلروفیل برگ بیشترین تاثیر را داشت و سبب بهبود عمر ماندگاری گل گلایل شدند.

استفاده از مواد شیمیایی بازدارنده ساخت و یا عمل اتیلن جایگاه ویژه ای در تکنولوژی پس از برداشت میوه ها و سبزی ها دارند. گیلاس میوه ای نافرازگرا می باشد، ولی در طی دوره انبارداری پس از برداشت، اتیلن تولید می کند به طوری که کاهش در میزان تولید اتیلن به افزایش عمر پس از برداشت آن انجامیده است. درختان گیلاس رقم مشهد همزمان با تغییر رنگ میوه ها از سبز به زرد کهربائی با 4 غلظت اسید سالیسیلیک (0.5، 1، 2 و 3 میلی مول در لیتر) و 3 غلظت اسید جیبرلیک (10، 20 و 30 میلی گرم در لیتر) و آب مقطر (شاهد) محلول پاشی شدند. این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که کاربرد اسید جیبرلیک باعث تاخیر در رسیدن به میزان 5 روز نسبت به تیمار شاهد گردید. همچنین کاربرد اسید جیبرلیک و اسید سالیسیلیک باعث کاهش تولید اتیلن نسبت به تیمار شاهد گردید که این کاهش در تیمار اسید سالیسیلیک بیشتر از تیمار اسید جیبرلیک بود. اما در افزایش رنگ، اندازه و وزن و مواد جامد محلول میوه (شاخص رسیدن) در مقایسه با اسید سالیسیلیک اثر بیشتری داشت. اگر چه اسید جیبرلیک باعث تاخیر در زمان رسیدن میوه شد ولی میوه های تیمار شده با آن میزان اتیلن بیشتری را در مقایسه با میوه های تیمار شده با اسید سالیسیلیک تولید کردند. لذا رنگ میوه به عنوان مهم ترین شاخص زمان رسیدن، تحت تاثیر اتیلن قرار نگرفت. همچنین محتوای آنتوسیانین کل در طول دوره انبارداری در میوه های تیمار شده با هر دو هورمون بالا رفت ولی در مجموع میزان اتیلن کمتری را نسبت به میوه های شاهد تولید کردند.

به منظور بررسی اثرات غلظت های مختلف تیدیازرون (10، 20، 30، 40 و 50 مایکرومولار) و اسید هیومیک (1، 10، 100، 1000 و 10000 پی پی ام) روی عمر پس از برداشتی گل های بریده آلسترومریا، دو آزمایش جداگانه در قالب طرح کاملا تصادفی با 8 تکرار در آزمایشگاه پس از برداشت گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1388 انجام شد. نتایج بدست آمده نشان داد که غلظت های پائین اسید هیومیک روی طول عمر، میزان آب بافت و میزان محلول جذب شده تاثیر مثبت از خود نشان داد ولی وزن تر نسبی و میزان کلروفیل برگ را تحت تاثیر قرار نداد. همچنین نتایج حاصل از هر دو آزمایش نشان داد که غلظت های بالای اسید هیومیک روی تمام صفات مورد مطالعه تاثیر منفی می گذارد به طوریکه طول عمر، وزن تر نسبی، میزان کلروفیل، میزان محلول جذب شده و میزان آب بافت را در غلظت 10000 پی پی ام به طور قابل توجهی در مقایسه با سایر تیمارها کاهش داد. غلظت 100 پی پی ام اسید هیومیک طول عمر گل را افزایش داد ولی غلظت های بالاتر باعث کاهش طول عمر گل ها شد. تیدیازرون نیز در غلظت 10 ماکرومولار بیشترین طول عمر را به خود اختصاص داد. غلظت های بالاتر این ماده نیز همانند اسید هیومیک تاثیر منفی روی طول عمر گل ها داشت. علاوه بر این، بیشترین میزان محلول جذب شده و میزان کلروفیل مربوط به تیدیازرون در غلظت 30 ماکرومولار بود در حالی که بیشترین وزن تر نسبی در غلظت 40 ماکرومولار بدست آمد.

تنش شوری از جمله عوامل محدودکننده رشد می باشد و تنش اکسیداتیو به عنوان یک تنش ثانویه در نتیجه تنش شوری بوجود می آید. مرزنجوش از مهمترین گیاهان دارویی به شمار می رود که امکان تولید و گسترش آن در ایران به خوبی مهیاست. به منظور بررسی اثر پراکسید هیدروژن بر کاهش صدمات ناشی از تنش شوری در گیاه مرزنجوش، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل سه غلظت مختلف از پراکسید هیدروژن به صورت محلول پاشی (صفر، 2.5 و 5 میلی مولار) و چهار سطح نمک NaCl (صفر، 50، 100 و 150 میلی مولار) بودند. نتایج نشان داد که محلول پاشی پراکسید هیدروژن می تواند وزن خشک ریشه و شاخساره در مرزنجوش را افزایش دهد و از این طریق کاهش وزن ناشی از تنش شوری را جبران نماید. از سوی دیگر با افزایش غلظت پراکسید هیدروژن تا 5 میلی مولار بر محتوای کلروفیل کل و کاروتنوییدهای برگ گیاه مرزنجوش به ترتیب برابر 46.8 و 100.6 درصد در مقایسه با شاهد افزوده شد. تنش شوری در این آزمایش بر محتوای درونی پراکسید هیدروژن تاثیر معنی داری نداشت ولی باعث افزایش اسید آمینه پرولین و کاهش نسبت پتاسیم به سدیم در برگ گیاه مرزنجوش گردید. این در صورتی است که غلظت بالای پراکسید هیدروژن (5 mM) توانست غلظت درون سلولی آن، محتوای پرولین و نسبت پتاسیم به سدیم را به ترتیب برابر 104.6، 320.7 و 77.6 درصد در مقایسه با شاهد افزایش دهد. به طور کلی نتایج نشان می دهد که با استفاده از محلول پاشی پراکسید هیدروژن تنش اکسیداتیو حاصل از تنش شوری کاهش می یابد.

به منظور بررسی تاثیر نوع بستر و غنی سازی آن بر کارآیی بیولوژیکی و برخی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی قارچ دارویی شی تاکه آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار طی سال 1388 در شهرستان خرم آباد لرستان اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل الف) نوع بستر در سه سطح (1- کاه و کلش نخود، 2- خاک اره و 3- کاه و کلش گندم) و ب) نوع غنی ساز در چهار سطح (1- باگاس نیشکر، 2- ملاس چغندر، 3- سبوس برنج و 4- شاهد بدون غنی ساز) بود. کارآیی بیولوژیکی قارچ دارویی شی تاکه روی بستر خاک اره به ترتیب 72 و 48 درصد بیش تر از کارآیی آن روی بستر کاه و کلش حبوبات و گندم بود. غنی ساز سبوس برنج در مقایسه با شاهد بدون غنی ساز سبب افزایش 56 درصد کارآیی بیولوژیکی قارچ شی تاکه گردید. غنی سازهای باگاس نیشکر و ملاس چغندر در مقایسه با شاهد بدون غنی ساز سبب افزایش معنی دار کارآیی بیولوژیکی قارچ دارویی شی تاکه نگردیدند. در بین بسترهای مورد مطالعه بیشترین درصد هیدرات کربن در اندام قارچ مربوط به بستر خاک اره به میزان 57.7 درصد بود. بالاترین سطح هیدرات کربن قارچ (63.3 درصد) به غنی ساز سبوس برنج مربوط بود که نسبت به شاهد بدون غنی ساز و همچنین نسبت به دو غنی ساز دیگر کاملا معنی دار بود. تاثیر نوع بستر بر میزان چربی قارچ معنی دار نبود. بالاترین سطح چربی (3.3 درصد) به غنی ساز سبوس برنج مربوط بود. غنی ساز سبوس برنج نسبت به شاهد بدون غنی ساز و غنی سازهای ملاس چغندر و باگاس نیشکر به ترتیب، 65، 57 و 50 درصد موجب افزایش چربی قارچ گردید.

با توجه به اهمیت گلابی (Pyrus communis L.) در ایران و بالا بودن تنوع ژنتیکی در آن، مطالعه ای به منظور اثر ژنوتیپ بر ویژگی های فیزیکو شیمیایی و کیفی میوه شش ژنوتیپ بالغ گلابی اروپایی در شرایط آب و هوایی تهران انجام گرفت. در این مطالعه برخی ویژگی های فیزیکو شیمیایی و کیفی میوه از قبیل طول و عرض میوه، نسبت طول به عرض، طول دم میوه، رنگ، وزن تازه و خشک میوه، حجم، سفتی، میزان مواد جامد محلول، اسیدیته قابل تیتر، نسبت مواد جامد محلول به اسیدیته، pH، صفات کیفی بازارپسندی، ظاهر و جذابیت میوه، عطر و طعم میوه ها و ویژگی های حسی در مرحله رسیدن میوه بر اساس دیسکریپتور مرکز جهانی منابع ژنتیکی گیاهی (IPGRI) مورد بررسی قرار گرفت. هدف از انجام این تحقیق شناخت بهتر ویژگی های فیزیکو شیمیایی میوه و بررسی گوناگونی برخی از ژنوتیپهای گلابی اروپایی می باشد. نتایج نشان داد که ژنوتیپ اثر معنی داری بر ویژگی های فیزیکو شیمیایی و کیفی میوه داشت و بین ژنوتیپ ها از نظر این ویژگی ها اختلاف معنی داری وجود داشت (P£0.05). به گونه ای که تغییرات طول میوه از 9.82 - 6.99 سانتی متر، عرض میوه 7.17 - 4.69 سانتی متر، نسبت طول به عرض 1.59 - 1.23، طول دم میوه 3.73 - 2.2 سانتی متر، رنگ زمینه میوه از زرد تا سبز _ زرد و سبز _ قرمز، رنگ L از L* 74.08 - 60.47، رنگ H از H* 86.95 - 80.06، رنگ C از C* 53.43 - 46.16، وزن تازه میوه از 308.91 - 80.5 گرم، وزن خشک از 5.36 - 4.52 گرم در 30 گرم از میوه، حجم میوه از 270.7 - 86.33 سانتی مترمکعب، سفتی میوه 2.37 - 1 کیلوگرم بر سانتی مترمربع، میزان مواد جامد محلول میوه از 17.63 - 14.9 درجه بریکس، اسیدیته قابل تیتر میوه 0.41 - 0.18 درصد، نسبت مواد جامد محلول به اسیدیته میوه 92.66 - 40.49 و pH میوه از 5.33 - 3.95 متغیر بودند. نتایج نشان داد که ژنوتیپ A95 دارای ویژگی های فیزیکو شیمیایی و کیفی بهتری نسبت به بقیه ژنوتیپ ها می باشد و می تواند به عنوان ژنوتیپ امیدبخش برای ارزیابی های بعدی و تکمیلی مورد توجه قرار گیرد.

تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیر غلظت های مختلف دی اکسید کربن و شوری بر صفات مورفوفیزیولوژیک گیاه آمارانتوس زینتی در شرایط گلخانه ای در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. آزمایش در قالب کرت های خردشده بر پایه طرح کامل تصادفی با دو عامل دی اکسید کربن (380، 700 و 1050 میکرولیتر در لیتر) و شوری (صفر، 150 و 300 میلی مولار کلرید سدیم) و سه تکرار بود. نتایج نشان داد در شاهد دی اکسید کربن (380 میکرولیتر در لیتر)، با اعمال تنش شوری تا 300 میلی مولار، وزن خشک اندام هوایی، ارتفاع بوته و سطح برگ به ترتیب از 9.34، 53.83 و 1001 به 3.71، 35.3 و 158 رسید. برهمکنش شوری و دی اکسید کربن نیز نشان داد در تیمار شاهد شوری و در غلظت 1050 میکرولیتر در لیتر دی اکسید کربن، وزن خشک اندام هوایی و ارتفاع ساقه به ترتیب 46 و 38 درصد افزایش یافت. در تنش 150 میلی مولار کلرید سدیم با افزایش غلظت دی اکسید کربن از 380 به 700 میکرولیتر در لیتر سطح برگ از 134 به 358 سانتیمترمربع افزایش یافت و در غلظت 1050 میکرولیتر در لیتر دی اکسید کربن و تنش 150 میلی مولار به 287 سانتیمترمربع رسید. نتایج کل نشان داد افزایش غلظت دی اکسید کربن باعث بهبود اثرات سوء شوری شده است، به طوری که در صفاتی نظیر سطح برگ و نشت الکترولیت، غلظت 700 میکرولیتر در لیتر و در صفاتی مثل وزن خشک ریشه و اندام هوایی و ارتفاع بوته غلظت 1050 میکرولیتر در لیتر دی اکسید کربن عکس العمل بهتری را نسبت به شوری نشان داد.

سیب زمینی (Solanum tuberosum L.) یکی از مهمترین گیاهان زراعی در تغذیه انسان است که در جهان از نظر اهمیت غذایی مقام چهارم را داراست. تعیین تنوع ژنتیکی بر اساس نشانگرهای مختلف نقش کلیدی در عملیات اصلاح نبات دارد. در این تحقیق از روش SDS - PAGE جهت ارزیابی تنوع ژنتیکی 23 رقم سیب زمینی استفاده شد. استخراج پروتئین از غده های سیب زمینی نیز با استفاده از روش لاملی (1970) صورت گرفت. درصد پلی مورفیسم (چند شکلی) محاسبه شده و دندروگرام ارقام بر اساس روش UPGMA با استفاده از نرم افزار NTsys تعیین و رسم شد. همچنین فاصله ژنتیکی نمونه های مورد بررسی در نرم افزار SPSS محاسبه شد. نتایج حاصل از الکتروفورز، حضور 39 باند پروتئینی را در ارقام مورد مطالعه نشان داد که بیشترین تعداد باند (23 باند) در رقم Markiz مشاهده گردید. دندروگرام حاصل نشان داد ارقام مورد مطالعه به طور کلی در دو گروه بزرگ قرار گرفتند. دو رقم Impala و Granola با یکدیگر دارای قرابت ژنتیکی بالایی (73.3 درصد) می باشند. همچنین مشاهده شد که دو رقم Savalan و Fontaneh دارای پایین ترین درصد شباهت (9.1 درصد) در بین ارقام مورد مطالعه نسبت به یکدیگر می باشند. دو گروه عمده از پروتئین های ذخیره ای نیز در دامنه 22 و 40 کیلودالتون به ترتیب شامل ایزومرهای اسپورامین و پاتاتین مورد شناسایی قرار گرفتند. نتایج این تحقیق نشان دهنده وجود پتانسیل بالای تنوع ژنتیکی در بین ارقام سیب زمینی می باشد.

کاربرد اتفن روش موثر در افزایش کیفیت میوه های انگور معرفی شده است. در این پ‍ژوهش اثر کاربرد قبل از برداشت غلظت های اتفن در 4 سطح (صفر، 150، 250 و 300 میلی گرم در لیتر) و زمان تیمار اتفن در 2 سطح (10 الی 20 درصد از تغییر رنگ حبه ها و 50 الی 70 درصد از تغییر رنگ حبه ها) بر شاخص های مختلف کیفی در زمان برداشت میوه انگور رقم قزل اوزوم مورد ارزیابی قرار گرفت. صفات کیفی مور بررسی شامل مواد جامد محلول، اسیدهای قابل تیتراسیون، ضریب رسیدگی، ترکیبات فنولی کل، سفتی بافت و رنگ میوه بود. غلظت های مختلف اتفن بر تمامی خواص کیفی حبه ها معنی دار بود. اما زمان های محلول پاشی اتفن بر اسیدهای قابل تیتراسیون، ضریب رسیدگی، ترکیبات فنولی کل و سفتی میوه تاثیر داشت. نتایج نشان داد که غلظت 250 میلی گرم در لیتر اتفن و زمان تیمار اتفن در مرحله 50 الی 70 درصد از تغییر رنگ حبه ها، بیشترین اثر را بر روی کیفیت حبه ها داشت. بر اساس نتایج بدست آمده استفاده از اتفن با غلظت بهینه و در زمان مناسب می تواند به عنوان راهبرد موثری در تکنولوژی قبل از برداشت انگور از لحاظ رنگ و کیفیت مطلوب حبه ها باشد.

صمغ ها، کلوئیدهای آبدوست، هیدروکلوئیدها، موسیلاژها و پلیمرهای آبدوست همگی به موادی اطلاق می شوند که قدرت تشکیل ژل را دارند. لایه محافظ مورد استفاده بر روی مواد غذایی می تواند از طریق کاهش هدرروی رطوبت، کنترل تبادلات گازی، تنظیم سرعت واکنش های اکسیداتیو و کاهش آلودگی در افزایش عمر نگهداری مواد غذایی موثر باشد. همچنین این پوشش ها می تواند حامل مواد ضد قهوه ای شدن و ضد میکروبی و همچنین حامل موادی باشد که باعث حفظ رنگ و طعم مواد غذایی گردد. بعضی از مزایای پوشش های خوراکی شامل اثرات باکتری کشی آنها، بالابردن ارزش غذایی محصولات، دلپذیر بودن طعم آنها و حتی کاهش آلودگی محیط زیست می باشند. این تحقیق به منظور دستیابی به نانو ذرات زیست تجزیه پذیر از پلیمرهای گیاهی و بررسی تاثیر این نوع پوشش خوراکی بر خصوصیات نگهداری میوه خیار در آزمایشگاه صنعتی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و آزمایشگاه های تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد و به اجرا درآمد. ابتدا با روش خیساندن موسیلاژ کتیرا (Astragalus gummifera)، پنیرک (Malva silvestris)، بذر ریحان (Ocimum basilicum)، بارهنگ (Plantago lanceolata)، اسفرزه (Plantago psylium) و تخم شربتی (Lallemantia royleana) به عنوان پلیمر طبیعی در دمای معمولی، استخراج شد. از اتیل سلولز به عنوان شاهد استفاده شد. سپس فراکسیون محلول در استن این موسیلاژها تهیه شد و با روش فاز دیسپرشن در محلول آبی دارای موازنه هیدروفیل/ لیپوفیل (HLB) های متفاوت بین 5 تا 15 و همچنین در دورهای 750، 500 و 1000 دور در دقیقه نانو ذرات بدست آمد. خصوصیات ذره ای و خصوصیات مورفولوژیکی نانو ذرات بدست آمده بترتیب با استفاده از دستگاه پارتیکل سایز آنالایزر و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) تعیین شد. محلولهای حاوی این نانو ذرات به عنوان یک پوشش خوراکی به عنوان نمونه بر روی میوه خیار بکار رفت و خصوصیات نگهداری آن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصله نشان داد که می توان از موسیلاژ پنیرک، کتیرا، تخم شربتی و اتیل سلولز (به عنوان شاهد)، ذراتی در اندازه نانومتر تولید نمود. در حالیکه بذر بارهنگ، اسفرزه و ریحان فاقد فراکسیون پلیمری محلول در استون بودند. بهترین HLB جهت دسترسی به مناسب ترین اندازه ذرات (در حدود 100 نانومتر) در سه پلیمر گیاهی یاد شده برابر با 7 و با سرعت 1000 دور در دقیقه بود. نتایج بخش دوم تحقیق نشان داد که استفاده از این نانو ذرات به عنوان پوشش خوراکی باعث کاهش درصد کپک زدگی و بهبود کیفیت میوه ها در بسته بندی می گردد. در مجموع نتایج این تحقیق نشان داد که موسیلاژ حاصل از گیاهان دارویی یک منبع ارزشمند پلیمری بوده و می توان با استفاده از فناوری نانو از آنها را به عنوان پوشش خوراکی استفاده نمود.

خشک کردن خاک قسمتی از منطقه ریشه (PRD) یک تکنیک آبیاری جدید است که آب مورد استفاده گیاه به نصف کاهش می یابد بدون اینکه کاهش زیادی در عملکرد آن بوجود آید. به منظور بررسی اثر خشک کردن خاک قسمتی از منطقه ریشه و هرس سبز بر عملکرد و کیفیت انگور بیدانه سفید، آزمایشی بصورت اسپلیت پلات با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در منطقه تاکستان اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل سه سطح آبیاری (آبیاری از دو طرف، آبیاری از طرف جنوب و آبیاری از طرف شمال) و سه سطح شدت هرس سبز (هرس سنگین، هرس متوسط و هرس سبک) بودند که روی تاک ها اعمال گردیدند. نتایج تجزیه آماری و مقایسه میانگین ها بر اساس آزمون دانکن نشان داد که اثر تیمار PRD بر روی میزان pH و درصد قند آب میوه (TSS) در سطح 5% معنی دار ولی بر عملکرد تاک، میزان کشمش تولیدی و سایر شاخص های کمی گیاه معنی دار نمی باشد. با توجه به اینکه میزان آب مصرفی در آبیاری دو طرفه دو برابر آبیاری یک طرفه یا روش PRD می باشد این نتایج حاکی از آن است که می توان با روش PRD آب مصرفی را به نصف تقلیل داد بدون اینکه عملکرد و میزان کشمش تولیدی کاهش یابد. اختلاف معنی داری بین سطوح شدت هرس سبز از نظر عملکرد بوته، وزن شاخه های هرس شده، وزن و قطر حبه، وزن و طول خوشه و وزن کشمش تولیدی وجود داشت، بیشترین میزان عملکرد و کشمش تولیدی از هرس متوسط و کمترین مقدار آنها از هرس سنگین حاصل شد. اثر متقابل شدت هرس و PRD بر وزن و قطر حبه، طول و وزن خوشه، عملکرد تاک و کشمش تولیدی در سطح 1% معنی دار بود، به این ترتیب که تیمار آبیاری دو طرفه با هرس متوسط و تیمار آبیاری از طرف شمال با هرس متوسط و تیمار آبیاری از طرف جنوب همراه با هرس سبک نسبت به سایر تیمارها بیشترین میزان عملکرد را دارا بودند.

این تحقیق به منظور بررسی اثر کاهش قلیائیت و اسیدیته آب آبیاری بر کمیت و کیفیت شمعدانی در گلدان هایی با مخلوط خاکی طی سالهای 1386 تا 1387 در گلخانه و با استفاده از آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمارها شامل شش سطح اسیدیته آب آبیاری 4: اسیدیته 1، 4.5: اسیدیته 2، 5: اسیدیته 3، 5.5: اسیدیته 4، 6: اسیدیته 5، آب چاه 7.8: اسیدیته 6 و دو نوع شمعدانی گل قرمز و گل سفید بود. نتایج نشان نشان دادند که اسیدی کردن آب آبیاری، تعداد گل در هر گل آذین، تعداد گل بازشده هر گل آذین، میزان کلروفیل برگ و محتوی منیزیوم برگ را به طور معنی داری در سطح یک درصد افزایش داد اما اثر آن بر روی طول دمگل معنی دار نشد. اثر متقابل اسیدی کردن آب آبیاری و نوع رقم بر روی طول ساقه، اندازه برگ، وزن تر شاخساره هوایی گیاه، وزن خشک شاخساره هوایی گیاه، تعداد گل آذین در گیاه و محتوی آهن در سطح یک درصد و برای صفات دیگر از جمله قطر گل آذین و تعداد شاخه های جانبی در سطح پنج در صد معنی دار شد. با مقایسه میانگین ها و بررسی نتایج به دست آمده در این آزمایش، مشخص گردید خنثی سازی قلیائیت و کاهش اسیدیته آب آبیاری تا سطح 5.5 می تواند باعث افزایش جذب عناصر غذایی و بهبود صفات کمی و کیفی در هر دو رقم شمعدانی شود.

زمان مناسب برداشت کیوی فروت تاثیر زیادی بر کیفیت میوه در شرایط پس از برداشت دارد. در این آزمایش میوه ها بر مبنای درصد مواد جامد محلول (TSS) در چهار سطح 5.5، 6.5، 7.5 و 8.5 درصد جهت تعیین بهترین زمان برداشت و مدت انبارداری برداشت شد. کلیه میوه ها در سردخانه ای با دمای 0.5 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 90 - 85 درصد به مدت 18 هفته نگهداری شدند. در هفته های 6، 12 و 18 انبارداری، صفاتی چون کاهش وزن، ضایعات، سفتی، TSS، TA، TSS/TA، pH، EC، آسکوربیک اسید، شاخص درخشندگی پوست و گوشت و خصوصیات حسی میوه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که زمان های مختلف برداشت تاثیر چشمگیری بر میزان کاهش وزن و pH میوه ها در انبار نداشت. میوه های برداشت شده با بریکس 5.5 سفتی بالاتری نسبت به سایر زمان های برداشت در 6 هفته اول انبارداری داشتند. پوست میوه های برداشت شده با درجه بریکس 5.5 و 6.5 کمی تیره تر بود. همزمان با افزایش TSS، میزان TA طی انبارداری کاهش یافت. میزان EC رابطه معکوس با طول دوره نگهداری میوه ها در سردخانه داشت. با اینکه در کلیه زمان های برداشت میزان آسکوربیک اسید در 6 هفته اول بالاتر بود ولی میوه های برداشت شده با بریکس 5.5 نسبت به سایر زمان های برداشت آسکوربیک اسید کمتری داشتند. بر اساس نتایج آزمون حسی، میوه هایی که با درجه بریکس بیش از 6.5 برداشت شدند ضمن حفظ خصوصیات کیفی و ظاهری، در بالاترین سطح مقبولیت نسبت به میوه های نابالغ طی انبارداری بودند.