علوم باغبانی ایران
سال:1391 | دوره:43 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

حساسیت میوه های گوجه فرنگی به دمای پایین و خسارت سرمازدگی،‏ انبارمانی،‏ بازاررسانی و قابلیت فروش میوه ها را محدود می کند. در این تحقیق اثر تیمار آب گرم به عنوان یک تیمار پس از برداشت توصیه شده،‏ بر کاهش بروز خسارت سرمازدگی و تغییر خصوصیات کیفی میوه گوجه فرنگی طی دوره انبارمانی بررسی شد. میوه های گوجه فرنگی در مرحله رسیده سبز برداشت و با آب گرم 45oC به مدت 15 دقیقه تیمار گردیدند. سپس میوه ها به سه شرایط دمایی مختلف نگهداری شامل 5oC،‏ 13oC و شرایط دمایی شبیه سازی شده (SC)‎ در محدوده زمانی بین برداشت و مصرف گوجه فرنگی توسط مصرف کننده،‏ منتقل شدند. مدت نگهداری برای میوه ها 43 روز در نظر گرفته شد. رنگ میوه،‏ رنگیزه لیکوپن،‏ درصد کاهش وزن،‏ سفتی،‏ فعالیت آنزیم پلی گالاکتوروناز،‏ میزان اسید آسکوربیک و خسارت سرمازدگی (CI)‎ در مدت نگهداری،‏ اندازه گیری و ارزیابی شد. در حالیکه میوه های گوجه فرنگی انبار شده در دمای 13oC بصورت تقریبا طبیعی رسیدند،‏ انبارداری در دمای 5oC و شرایط دمایی شبیه سازی شده (SC)‎ در رسیدن طبیعی میوه ها اختلال ایجاد کرد. تیمار گرمایی باعث تاخیر نسبی در توسعه رنگ میوه،‏ کم شدن درصد کاهش وزن،‏ افزایش اسید آسکوربیک و لیکوپن،‏ همچنین کاهش فعالیت آنزیم پلی گالاکتوروناز شد. تیمار گرمایی همچنین اثر تعیین کننده مهمی بر کاهش بروز خسارت سرمازدگی در میوه های رسیده سبز داشت. نتایج نشان داد که در گوجه فرنگی به عنوان یک میوه فرازگرا،‏ تیمار آب گرم و دمای نگهداری اثر مهمی بر عمر انباری و عمر قفسه ای آن داشت. این مطالعه تایید کرد که 13 درجه سانتی گراد یک دمای بهینه برای نگهداری و تیمار آب گرم یک تیمار پس از برداشت مناسب برای گوجه فرنگی است.

استهبان با دو میلیون اصله درخت انجیر،‏ مهمترین منطقه تولید انجیر دیم در ایران است که با مشکل کم آبی روبروست. تحقیق حاضر اثرات سطوح مختلف تنش آبیاری را بر واکنش روزنه و سلول نگهبان در آزمایشی به صورت فاکتوریل 4*4 در قالب طرح کاملا تصادفی مورد بررسی قرار داده است. تیمارها شامل چهار رقم انجیر خوراکی (سبز،‏ سیاه،‏ شاه انجیر و متی) و چهار سطح آبیاری شامل شاهد (100% ظرفیت زراعی)،‏ تنش ملایم (75% ظرفیت زراعی)،‏ تنش متوسط (50% ظرفیت زراعی) و تنش شدید (25% ظرفیت زراعی) بودند. نتایج نشان داد که طول،‏ عرض و اندازه روزنه همچنین طول،‏ عرض و اندازه سلول های محافظ روزنه در سطوح مختلف از تنش خشکی متفاوت بوده و همگی در تنش شدید کاهش یافته است. نتایج همچنین نشان داد که تغییرات آناتومیکی که به وسیله خشکی متناوب ایجاد می شود نمی تواند به تنهایی تفاوت بین ارقام را تعیین کند.

هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر بنزیل آدنین و شرایط دمای انبار بر تشکیل سوخیزه،‏ درصد جوانه زنی و رشد آن در تره ایرانی (Allium ampeloprasum ssp.persicum)‎ بود. به منظور تشکیل سوخیزه،‏ گل آذین های نابالغ با غلظت های مختلفی از بنزیل آدنین (0،‏ 10،‏ 50 و 100 میلی گرم در لیتر) تیمار شدند. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اصفهان انجام شد. نتایج نشان داد که همه غلظت های بنزیل آدنین به جز تیمار شاهد در بیشتر از 90 درصد بوته ها سوخیزه تشکیل دادند. سپس سوخیزه های حاصل در دو شرایط دمایی (31 و 9 درجه سانتی گراد) انبار شدند تا درصد جوانه زنی و رشد رویشی آن ها ارزیابی شود. غلظت های مختلف بنزیل آدنین و شرایط دمای انبار اثری بر درصد جوانه زنی سوخیزه ها نداشتند اما سوخیزه های درشت (قطر بیشتر از 3 میلی متر) درصد جوانه زنی بالاتری از سوخیزه های ریز (قطر کمتر از 3 میلی متر) را نشان دادند. تیمار دمایی اثری بر صفات رویشی نداشت اما تیمارهای مختلف بنزیل آدنین در سطح 5 درصد دارای تفاوت معنی دار بود و همه سوخیزه های حاصل گیاهان طبیعی تولید کردند.

در این تحقیق وضعیت جوانه زنی دانه گرده در شرایط درون شیشه ای و همچنین چگونگی رشد لوله گرده در گرده افشانی با گرده های مختلف (گرده خودی و گرده سه ژنوتیپ شاخص زردآلو با شماره های «269»،‏ «416» و «464») تحت شرایط کنترل شده از لحاظ دما،‏ رطوبت و نور در چهار رقم زردآلو به نام های «شصتمی دو»،‏ «ابراهیم کلجاه»،‏ «سفید رضائیه» و «رضی»،‏ مورد مطالعه قرار گرفت. در زمان های مختلف (24،‏ 48 و 72 ساعت) پس از گرده افشانی کنترل شده،‏ مادگی گل ها در محلول FAA نگهداری شده و پس از طی مراحل آماده سازی نمونه ها،‏ روند رشد لوله گرده با استفاده از میکروسکوپ فلورسنت مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که ارقام مورد مطالعه،‏ از نظر تمامی ویژگی های مورد بررسی با یکدیگر اختلاف معنی دار داشتند. بیشترین درصد جوانه زنی دانه گرده در شرایط درون شیشه ای در رقم سفید رضائیه و کمترین آن در رقم رضی مشاهده شد. از نظر تعداد دانه گرده جوانه زده در سطح کلاله نتایج حاصله بیانگر معنی دار بودن اثر متقابل رقم با نوع گرده بود. کاهش قابل ملاحظه در تعداد لوله گرده در بخشهای پایینی خامه در طی رشد اتفاق افتاد بطوریکه کمترین درصد لوله های گرده موجود در بخش تحتانی خامه در گرده افشانی با گرده خودی مشاهده شد. با توجه به وجود و یا عدم وجود لوله گرده در تخمدان در صورت استفاده از گرده خودی،‏ خودسازگاری رقم شصتمی دو و همچنین خودناسازگاری سایر ارقام مورد مطالعه مشخص گردید.

مرزنجوش (.Origanum vulgare L) گیاهی از خانواده نعناع و بومی ایران می باشد. این گیاه علاوه بر استفاده در طب سنتی به عنوان داروی مسکن،‏ مدر،‏ معرق و ضدعفونی کننده،‏ در درمان بیماری های مربوط به معده و روده و همچنین یبوست کاربرد فراوانی دارد. گونه های جنس مرزنجوش به طور گسترده ای در صنعت ادویه مورد استفاده قرار می گیرند. در این مطالعه،‏ پیکره رویشی یک زیرگونه از این گیاه (Origanum vulgare ssp. vulgare)‎ پس از جمع آوری از منطقه جنوب چالوس در دو مرحله نموی گل و بذر به روش تقطیر با آب اسانس گیری شد. اسانس های استخراج شده بوسیله دستگاههای GC و GC/MS آنالیز شدند. 19 ترکیب در مرحله گلدهی شناسایی گردید که 99 درصد از ترکیبات اسانس را تشکیل دادند. ترکیبات غالب اسانس مربوط به این مرحله از گیاه عبارت بودند از: لینالیل استات (27.2%)،‏ گاما-ترپینن (16.5%)،‏ 3- اکتانون (10.9%)،‏ بتا- پینن (8.4%) و کارواکرول (6.4%). در مرحله بذردهی نیز 98.6 درصد از ترکیبات شناسایی شده اسانس شامل 22 ترکیب بودند که کارواکرول (23.2%)،‏ آلفا-پینن (15.8%)،‏ بتا-پینن (10.7%) و ترانس-کاریوفیلن (5.3%) به عنوان غالب ترین ترکیبات شناسایی شدند. بر طبق نتایج GC/MS مونوترپن ها به عنوان مهمترین اجزای اسانس در هر دو مرحله تشخیص داده شدند. درصد ترکیبات دیگر اسانس برای مراحل نموی گل و بذر به ترتیب برابر با 16.8 و 5.7 بود.

تیوردوکسین ها (Trxs)‎ پروتئین هایی کوچک و مقاوم در برابر حرارت هستند که در حفظ تعادل شرایط اکسیداسیون- احیاء (Redox)‎ سلولی دخالت داشته و در تمام موجودات زنده از پروکاریوت ها تا یوکاریوت های عالی وجود دارند. در گیاهان عالی،‏ تیوردوکسین ها به شش گروه مختلف،‏ شامل تیوردوکسین های کلروپلاستی f، ‏m، ‏x و y،‏ تیوردوکسین میتوکندریایی o و تیوردوکسین های h تقسیم بندی می شوند. تیوردوکسین های h با داشتن یک خانواده چندژنی کوچک در فرآیندهای متعددی از جمله محافظت سلولی در برابر تنش اکسنده دخالت می کنند. cDNA کدکننده ژن تیوردوکسین VvTrxh3) h) از بافت برگ گیاه انگور بیدانه سفید (Vitis vinifera L. Bidaneh Sefid)‎،‏ با استفاده از تکنیک واکنش زنجیره ای پلی مراز نسخه برداری معکوس (RT-PCR)‎ جداسازی و همسانه سازی شده و خصوصیات بیوشیمیایی،‏ ساختاری و روند تکامل ژنتیکی آن مورد بررسی قرار گرفت. بررسی توالی نوکلئوتیدی نشان داد که چارچوب باز خواندنی ژن همسانه سازی شده VvTrxh3 به طول 345bp بوده و یک پروتئین با 114 اسیدآمینه را کد می کند. همچنین بررسی توالی پروتئینی این ژن نشان داد که جایگاه فعال آن به صورت WCGPC بوده و وزن مولکولی محاسبه شده و نقطه آیزوالکتریک پیش بینی شده آن به ترتیب برابر 12.79 کیلودالتون و 5.06 و دارای ساختار سه بعدی مختص پروتئین های تیوردوکسین،‏ تحت عنوان Thioredoxin Fold می باشد. بررسی های فیلوژنتیکی و همردیف سازی چندگانه نشان داد که این ژن،‏ تیوردوکسین نوع h و متعلق به زیرکلاس IA از زیرگروه I بوده و شباهت زیادی با تیوردوکسین های h گیاهان دیگر دارد.

زردآلو از جایگاه مطلوبی در اقتصاد صنعت میوه برخوردار است. محدود بودن دامنه سازگاری اکولوژیکی یکی از عوامل محصول دهی نامنظم در این گونه است. هدف از این مطالعه بررسی اثر دمای محیط در مرحله پیش از گلدهی روی برخی از خصوصیات گل در چهار رقم زردآلوی تجاری با نام های نصیری،‏ نوری،‏ شاهرودی و جهانگیری می باشد. بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد دمای محیط از طریق تاثیر بر اندام های زایشی گل از جمله سلامت دانه گرده و مادگی نقش مهمی در میزان باروری ارقام ایفا می نماید،‏ به طوری که در سال اول،‏ جوانه زنی دانه گرده به علت سرمای طولانی و شدید زمستان به میزان زیادی کاهش پیدا نمود و در سال دوم احتمالا به علت وجود زمستان گرم مرحله نهایی نمو مادگی با مشکل مواجه شد و مادگی های با خامه کوتاه و تخمدان غیر متورم در بعضی ارقام از جمله جهانگیری و نوری مشاهده شد. دو رقم دیگر در سال دوم مادگی های طبیعی تری تولید نمودند. علت وجود تفاوت در بین ارقام را می توان به مساله تناوب باردهی و ذخیره کربوهیدراتی آنها و حساسیت رقم جهانگیری به زمستان های گرم نسبت داد. در رقم نصیری درصد چندتخمکی در سال 88-87 کاهش یافت. از طرف دیگر در این سال به علت تامین زودتر سرمای تجمعی،‏ گلدهی ارقام زودتر اتفاق افتاد و دچار مشکل سرمازدگی بهاره شدند. طبق نتایج،‏ نوسانات دمایی در هر دو سال به نحوی کیفیت گل را تحت تاثیر قرار داد. در کل زمستان سرد و یکنواخت در سال 87-86 شرایط مناسب تری برای نمو اعضاء گل و تشکیل میوه زردآلو فراهم کرد. جوانه زنی دانه گرده در این سال کاهش یافت اما به علت عدم وقوع سرمازدگی بهاره باردهی ارقام به صورت مطلوب انجام گرفت.

عدم امکان کنترل صحیح دما و شدت نور،‏ عامل اصلی محدوده کننده پرورش گیاهان در گلخانه های پلاستیکی است. کیفیت و عمر گلجایی گل های بریده بیشتر تحت تاثیر دمای گلخانه قرار می گیرند. آلسترومریا برای رشد و گلدهی به دمای خنک نیاز دارد. در این پ‍ژوهش،‏ تغییرات در ماندگاری و کیفیت گل ها از جمله طول ساقه،‏ تعداد گلچه در هر گل آذین و رنگ گیری گل ها در ارتباط با غلظت آنتوسیانین و فعالیت آنزیم فنیل آلانین آمونیالیاز (PAL)‎ در سه رقم آلسترومریا،‏ «سوکاری»،‏ «بوردو» و «مدنا» طی ماه های تابستان و پاییز در گلخانه پلاستیکی بررسی شد. نتایج نشان داد که بالا رفتن دما در ماه های تابستان بطور معنی داری باعث کاهش کیفیت و ماندگاری گل ها شده است،‏ اما خنک شدن دما در آخر تابستان و پاییز سنتز آنتوسیانین و رنگ گیری گل ها را بهبود بخشید. همچنین معلوم شد که حساسیت ارقام مختلف آلسترومریا نسبت به دمای بالای فصل تابستان بطور معنی داری با یکدیگر متفاوت می باشند. در این پژوهش،‏ افزایش دما منجر به افزایش فعالیت آنزیم فنیل آلانین آمونیالیاز (PAL)‎ در گلبرگ ها شده است،‏ بنابراین آنزیم فنیل آلانین آمونیالیاز (PAL)‎ ممکن است به عنوان آنزیم کلیدی سنتز کننده آنتوسیانین در گل های آلسترومریا نباشد. افزایش دما در رقم «بوردو» باعث کاهش تعداد گلچه در گل آذین شد.

امروزه آلو یکی از درختان میوه مهم در بسیاری از کشورهای جهان می باشد. آگاهی از تنوع ژنتیکی ژرم پلاسم های موجود امکان انتخاب والدین در بهبود برنامه های اصلاحی را فراهم می کند. جهت ارزیابی تنوع ژنتیکی و مشخص نمودن روابط ژنتیکی بین ژنوتیپ های آلوی ایران (رامسر،‏ کرج و مشهد) و ژنوتیپ های تجاری موجود در مرکز تحقیقات گروه علوم باغبانی دانشگاه تهران و همچنین نمونه میروبالان از هشت نشانگر ریزماهواره استفاده شد. این نشانگرها تعداد 68 آلل در مجموع هشت جایگاه ریزماهواره در ژنوتیپ های مورد بررسی تولید کردند. مکان های ریزماهواره UDA-005 و UDP98410 با 12 آلل بیشترین و مکان ریزماهواره CPSCT026 با چهار آلل کمترین تعداد آلل را در بین نشانگرها تولید کردند. میانگین تعداد آلل های موثر (ne)‎ 4.1 با حداکثر 6.6 آلل در مکان ریزماهواره UDA-005 و حداقل 2.7 در ASSR71 بود. میانگین هتروزیگوتی مورد انتظار در بین مکان ها 0.73 بود که از 0.58 در ASSR71 تا 86‎/0 در مکان ریزماهواره UDA-005 متفاوت بود. میانگین هتروزیگوتی مشاهده شده 0.49 بود که از 0.34 در UDP98410 تا 0.71 در مکان ASSR72 متغیر بود. میانگین شاخص جریان ژنی (Nm)‎ در بین همه مکان ها 1.22 بود که نشان می دهد مبادله مواد ژنتیکی (بذر،‏ گرده و غیره) بین محل های جغرافیایی مورد نظر انجام شده است. محتوای اطلاعات چندشکلی در بین ژنوتیپ های مورد بررسی از 0.52 تا 0.80 با میانگین 0.69 ارزیابی شد که هتروزیگوتی بالا را در بین ژنوتیپ های آلو نشان داد. گروه بندی نمونه ها از روش تجزیه خوشه ای بر اساس ضریب تشابه SMC انجام شد و دندروگرام با استفاده از روش Unweighted Paired Group Method of Arithmetic Means رسم گردید. گروه بندی ژنوتیپ ها با مناطق جغرافیایی مطابقت نداشت به طوریکه آلوهای مناطق متفاوت در گروه های ژنتیکی مجاور هم قرار گرفتند ولی تفاوت مشخصی بین ژنوتیپ های هگزاپلوئید و دیپلوئید مشاهده شد به گونه ای که ژنوتیپ های هگزاپلوئید در فاصله 0.66 از بقیه ژنوتیپ ها جدا شدند و در یک گروه قرار گرفتند. بر اساس نتایج حاصل از ماتریس تشابه کمترین تشابه ژنتیکی (0.506) و بیشترین آن (0.92) و متوسط تشابه بین کل ژنوتیپ ها 0.77 بود که با متوسط تشابه گزارشات قبلی در ژنوتیپ های مشابه با استفاده از دیگر نشانگرها (0.71) مطابقت نشان داد.

در این مطالعه اثر سطوح مختلف سالیسیلیک اسید بر القای مقاومت به سرمازدگی و کیفیت میوه لیموشیرین مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور میوه لیموشیرین در غلظت های صفر (آب مقطر)،‏ 200،‏ 400 و 600 میلی گرم در لیتر سالیسیلیک اسید به صورت غوطه وری به مدت 5 دقیقه تیمار و پس از بسته بندی در کیسه پلاستیکی بصورت تکی به انبار سرد (1±4 درجه سانتی گراد) منتقل و مدت دو ماه نگه داری شدند. یک گروه میوه نیز بدون اعمال هیچ تیماری به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. پس از پایان مدت آزمایش،‏ میوه ها به مدت 5 روز به دمای 25 درجه سانتی گراد منتقل و اثر تیمارها بر درصد میوه های سرمازده،‏ کل مواد جامد محلول،‏ درصد نشت یونی،‏ ویتامین ث و درصد میوه های پوسیده بررسی شد. بر اساس نتایج سالیسیلیک اسید باعث کاهش سرمازدگی،‏ حفظ کیفیت ظاهری و جلوگیری از آب از دست دهی میوه گردید،‏ بدون آنکه اثر نامطلوب بر کیفیت محصول داشته باشد. بیشترین درصد میوه سرمازده در تیمار شاهد و آب مقطر و کمترین آن در تیمار 400 میلی گرم در لیتر سالیسیلیک اسید وجود داشت. از لحاظ میزان کاهش وزن،‏ ویتامین ث و اسید کل،‏ تفاوت معنی داری بین میوه های تیمار شده با سالیسیلیک اسید و شاهد وجود داشت اما هیچگونه اختلاف معنی داری بین آنها از لحاظ میزان مواد جامد محلول و pH عصاره دیده نشد. در مجموع،‏ تیمار 400 میلی گرم در لیتر سالیسیلیک اسید،‏ میوه های با بالاترین کیفیت ظاهری و بیشترین اثر بازدارندگی بر سرمازدگی داشت.

در این تحقیق به منظور افزایش عمر گلجا و حفظ کیفیت گل های شاخه بریده آلسترومریا رقم های ‘Odessa’ و ‘Sacramento’ اثرات تیمار کوتاه مدت تنظیم کننده های رشد گیاهی جیبرلین و سیتوکینین مورد بررسی قرار گرفت. گل ها در غلظت های مختلفی از اسیدجیبرلیک و تی دیازورون برای مدت 24 ساعت قرار گرفتند. سپس گل های شاخه بریده در محلول نگهدارنده حاوی ساکاروز 2% و نانوسید2 ppm قرار گرفتند و عمر گلجا و صفات کیفی آنها در روزهای مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که،‏ در رقم ‘Odessa’ تیمار اسید جیبرلیک 300 میکرومولار باعث افزایش طول عمر گل و تیمارهای اسید جیبرلیک با غلظت های 150 و300 میکرومولار باعث افزایش طول عمر برگ شدند. در رقم ‘Sacramento’ تیمار اسید جیبرلیک 300 میکرومولار در افزایش طول عمر برگ بسیار موثر بود ولی در افزایش طول عمر گل در این رقم محلول نگهدارنده موثرتر بود. همچنین وجود ماده آنتی باکتریال نانوسید باعث کاهش شدید رشد میکروارگانیسم ها در محلول نگهدارنده در مقایسه با شاهد (آب مقطر) و وجود ساکاروز 2% نیز باعث رفع کمبود کربوهیدرات های مصرف شده در فرایند تنفسی گل های شاخه بریده شدند. در همه تیمارها به جز تیمار شاهد،‏ وزن تر نسبی و مواد جامد محلول در ساقه افزایش یافتند. همچنین در روز دوازدهم آزمایش،‏ تیمار اسید جیبرلیک 50 و 150 میکرومولار در رقم ‘Odessa’ و تیمار اسید جیبرلیک 300 میکرومولار در رقم ‘Sacramento’،‏ بیشترین میزان کلروفیل کل در برگ را داشتند. در نهایت تیمار اسید جیبرلیک 300 میکرومولار در رقم های ‘Odessa’ و ‘Sacramento’ جهت افزایش عمر گلجا و کیفیت گل ها توصیه می شود. ‘Odessa’ به عنوان رقم برتر نسبت به ‘Sacramento’ در نظر گرفته شد و نانوسید نیز در محلول نگهدارنده به عنوان ماده آنتی باکتریال مناسبی معرفی شد.

رقم برحی از مهمترین ارقام خرما به شمار می رود که میوه آن به علت برخورداری از تانن کم و گسی اندک،‏ در مرحله خلال (خارک) به مصرف می رسد. میوه خرما در مرحله خارک به دلیل داشتن بافتی پرآب و فعالیت شدید تنفسی،‏ فسادپذیر بوده و عمر نگهداری کوتاهی دارد. با توجه به عوامل محدودکننده عرضه و فروش،‏ استفاده از روش های نوین بسته بندی می تواند در توسعه بازارهای مصرف این محصول مورد توجه قرار گیرد. پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر تیمارهای مختلف بسته بندی (اتمسفر تغییریافته (مپ) غیرفعال،‏ بسته بندی مپ حاوی بالشتک های جاذب اتیلن و شاهد) و نیز دمای نگهداری (5 و 15 درجه سانتی گراد) بر ماندگاری میوه خرمای رقم برحی برداشت شده در مرحله خارک انجام پذیرفت. طی 27 روز نگهداری،‏ میوه ها به فاصله زمانی هر سه روز یکبار آنالیز کیفی شده و از نظر فاکتورهای مختلفی مثل سفتی بافت،‏ درصد کاهش وزن،‏ اسیدیته قابل تیتراسیون،‏ مواد جامد محلول،‏ pH،‏ نسبت TSS/TA،‏ درصد تبدیل به رطب،‏ رنگ ظاهری پوست میوه،‏ نشت الکترولیت،‏ ظرفیت آنتی اکسیدانی و غلظت مواد فنولی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد میوه ها در تیمار مپ حاوی بالشتک جاذب اتیلن از کمترین درصد کاهش وزن (%0.42)،‏ کمترین درصد تبدیل به رطب (35%) و بیشترین سفتی بافت برخوردار بودند و از نظر دیگر صفات کیفی نیز کمترین کاهش را نشان دادند. همچنین دمای 5 درجه سانتی گراد نسبت به 15 درجه سانتی گراد در حفظ خصوصیات کیفی میوه اثر بهتری داشته است.

خشک کردن یکی از مراحل مهم پس از برداشت گیاهان دارویی می باشد که نقش مهمی در کمیت و کیفیت محصول دارد. به منظور بررسی تاثیر روشهای مختلف خشک کردن بر سرعت خشک شدن،‏ میزان اسانس،‏ خصوصیات رنگ و بار میکروبی گیاه بادرشبی،‏ آزمایشی بصورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با دو فاکتور روش خشک کردن (5 روش) و شرایط کشت (2 شرایط) با سه تکرار اجرا گردید. فاکتور اول و دوم به ترتیب عبارت بودند از: روشهای خشک کردن (1- آفتاب 2- سایه 3- آون با دمای 30 درجه سانتی گراد 4- آون با دمای 40 درجه سانتی گراد 5- آون با دمای 50 درجه سانتی گراد) و شرایط کشت ( 1- کشت در شرایط گلخانه و خارج از فصل 2- کشت در مزرعه). خشک کردن نمونه ها تا زمانی که وزن آنها به محتوای رطوبتی 10 درصد بر پایه وزن تر یا 0.1 بر پایه وزن خشک رسید ادامه داشت. نتایج نشان دهنده تاثیر معنی دار تیمارها بر تمامی فاکتورهای اندازه گیری شده بود. به طوری که در هر دو شرایط مزرعه و گلخانه کمترین زمان خشک شدن (11 و 14 ساعت) در روش آون با دمای 50 درجه سانتی گراد و بیشترین آن (55 و 73 ساعت) مربوط به تیمار سایه بود. بالاترین درصد اسانس (وزنی- وزنی) در هر دو شرایط مربوط به تیمار سایه و کمترین آن مربوط به آون دمای 40 و 50 درجه سانتی گراد بود. همچنین تیمارهای آون با دمای 50 درجه و آفتاب به طور موثری توانستند بار میکروبی را کاهش دهند.

استفاده از ترکیبات طبیعی نظیر اسانس ها و عصاره های گیاهی راهبرد مناسبی در کنترل پوسیدگی های پس از برداشت و به تاخیر انداختن پیری بافت های گیاهی معرفی شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثرات اسانس (به روش تدخینی) و عصاره میخک (به روش غوطه وری) روی کنترل پوسیدگی و برخی ویژگی های کیفی انگور بی دانه سفید طی انبارداری انجام شد. خوشه های انگور پس از تیمار با غلظت های مختلف اسانس (0،‏ 50،‏ 100،‏ 150،‏ 300 و 450 میکرولیتر در لیتر) و عصاره میخک (0،‏ 150،‏ 300،‏ 450 و 600 میکرولیتر در لیتر) به مدت 40 روز در دمای 1 درجه سانتی گراد نگهداری شدند. اسانس میخک در غلظت های مختلف،‏ پوسیدگی،‏ تلفات آب،‏ تجمع مواد جامد محلول،‏ چروکیدگی و قهوه ای شدن چوب خوشه،‏ قهوه ای شدن و ریزش حبه را طی مدت انبارداری کاهش داد. همچنین سرعت کاهش محتوای فنل کل،‏ کاهش اسیدیته و نرم شدن حبه ها را به تاخیر انداخت و نهایتا موجب افزایش مدت نگهداری میوه ها شدند. غلظت های کم تردر افزایش عمر انباری مفیدتر ارزیابی شدند. کاربرد عصاره میخک با توجه به کنترل ضعیف تر پوسیدگی و نیز وقوع کاهش آب و قهوه ای شدن چوب خوشه در تمامی غلظت های به کار رفته،‏ علی رغم ویژگی های مفید آن طی مدت انبارداری به عنوان راه کاری تجاری برای افزایش انبارمانی انگور قابل توصیه نیست.