تجویز بیش از اندازه دارو و یا تجویز چند دارو برای یک بیماری به عنوان یک اصل کلی در پزشکی از نظرعلمی توصیه نمی شود. هر چند بررسیها نشان داده اند که مصرف توام چند دارو به ویژه از گروه های مختلف دارویی و در موارد مقاوم به درمان اگر با دقت انجام گیرد نه تنها سودمند بلکه ضروری است. 28 تا 35 درصد کل بیمارانی که به هر دلیل به پزشکان مراجعه می کنند از یک بیماری روانی رنج می برند اغلب بیماران روانی زمانی که بیماریشان شدت و پیچیدگی بیشتری پیدا می کند به روانپزشکان ارجاع می شوند. شاید به این دلیل روانپزشکان بیش از سایر متخصصان ناگزیر از تجویز چند دارو با هم باشند. در روانپزشکی داروهایی که بیشتر همراه هم تجویز می شوند به ترتیب: 1- ضد افسردگی ها و بنزودیازپین ها (25%)، 2- ضد پسیکوزها و ضد افسردگی ها (17%) و 3- لیتیوم و ضد افسردگی ها (8%) هستند. در میان بیماران روانپزشکی، مبتلایان به مانیا بیش از سایرین به مصرف توام چند دارو برای کنترل نشانه های بیماریشان نیاز دارند. امروزه از یک سو با توجه به ویژگیهای دارویی داروهای روانگردان و از سوی دیگر با توجه به پیچیده تر شدن درمان دارویی در روانپزشکی به ویژه افزایش گروه بیماران مقاوم به درمان، به دست آوردن آگاهی و دانش کافی و روز آمد نمودن آنها در زمینه کاربرد توام داروها برای روانپزشکان امری ضروری گردیده است. در این نوشتار محدودیت ها، مشکلات، منطق و شیوه کاربرد توام داروهای روانگردان در بیماری های روانی، به ویژه در مانیای حاد در پرتو پژوهش های انجام شده به بحث گذاشته شده است.