اختلال های روانی یکی از مشکلات مهم بهداشتی هستند و موجب کاهش کیفیت زندگی و زیان های اقتصادی می شوند (استفنز و جوبرت، 2001، استون، سیوسو-ماتئوس و چاترجی، 2004). بررسی ها اثر مثبت فعالیت های حرکتی را بر بیماری های مزمن قلبی و عروقی، دیابت و چاقی نشان داده اند، اما در رابطه با اثر فعالیت های حرکتی و ورزشی در پیش گیری، مدیریت و درمان اختلال های روانی بررسی های اندکی انجام شده است (بلومنتهال، بابیاک و کارنی، 2004، کاوراس و همکاران، 2007). همین بررسی ها فعالیت های حرکتی را دارای اثرات سودمندی در کاهش علایم اختلال های خلقی مانند افسردگی، اضطراب و استرس گزارش کرده اند (آلدانا، سوتون و جکوبسون، 1996، بارتولومو، موریسون و کیکولو، 2005، لاولور و هوپکر، 2001، کوزوکا و همکاران، 2006، دان، تریودی و انیل، 2001، دایومیت و همکاران، 2005). از سوی دیگر سازمان جهانی بهداشت (2009) میزان شیوع کم تحرکی را در افراد معمولی بین 60 تا 80% گزارش نموده و آن را یکی از علل مهم تهدید سلامتی در جهان دانسته است. با توجه به اطلاعات اندکی که در زمینه فعالیت های حرکتی بیماران روانی وجود دارد، انجام این بررسی در ایران می تواند به برنامه ریزان بهداشتی جامعه کمک کند تا با آگاهی از میزان کم تحرکی بیماران روانی، گروه های در معرض خطر جامعه را شناسایی نموده و اقدامات پیش گیری کننده بهداشتی و درمانی را برای آنان انجام دهند. پژوهش حاضر در این راستا و با هدف بررسی چگونگی فعالیت های حرکتی ورزشی، روزمره و شغلی بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی روانپزشکی زنجان انجام شده است.