پژوهش و سازندگی
سال:1384 | دوره:18 | شماره:2 (پی آیند 67) در امور دام و آبزیان |تعداد مقالات:16

با توجه به اینکه برای کنترل کنه واروآ، به عنوان مهم ترین انگل زنبور عسل، تا کنون عمدتا از روش مبارزه شیمیایی استفاده شده که این روش نه تنها باعث آلودگی فرآورده های کندو به مواد شیمیایی می گردد بلکه موجب بروز مقاومت کنه در برابر سموم شیمیایی می شود، لذا امروزه توجه بیشتری به روش های غیر شیمیایی کنترل از جمله تولید و پرورش نژادهای مقاوم زنبورعسل به کنه واروآ معطوف شده است. یکی از عوامل مهم در مقاومت زنبور به کنه، کوتاه بودن طول مرحله سربسته بودن سلول های نوزادی است که باعث می شود کنه نتواند دوره دگردیسی و زاد و ولد خود را کامل کند و جمعیت آن کاهش می یابد. در این تحقیق توده های زنبور عسل استان های اصفهان، تهران، مرکزی و قزوین از نظر طول دوره سربسته بودن سلول های نوزادی مورد بررسی قرار گرفتند. روش ارزیابی این مکانیسم مقاومت بر اساس طرح کاملا تصادفی بود. بدین صورت که تیمارها، استان های مختلف موجود در طرح ملی اصلاح نژاد 4) تیمار) بودند که در چهار تکرار اجرا گردید. هر تکرار شامل یک کندوی به طور متوسط 7 قاب جمعیت بود که در زمان معینی ملکه ها توسط محصور کننده ملکه (Queen excluder) محصور می گشتند و پس از 24 ساعت محدوده تخم گذاری، علامت گذاری شد. حدود روز نهم پس از آن سلول ها شروع به بسته شدن می کردند و ساعت دقیق بسته شدن سلول ها ثبت شد. حدود 11 روز بعد قاب های مورد نظر به انکوباتور 34± 1) درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 60 درصد و تاریکی مطلق) منتقل شده و زمان دقیق باز شدن در سلول ها ثبت گردید. نتایج نشان داد که به طور کلی تفاوت معنی داری از نظر آماری بین طول دوره سربسته بودن سلول های نوزادی در چهار استان وجود نداشت. با بررسی میانگین کلی طول دوره سربسته بودن سلول ها بین استان های مختلف تفاوتی در حدود 5 ساعت مشاهده گردید. استان قزوین با 290 ساعت بالاترین میانگین طول دوره سربسته بودن سلول ها و استان مرکزی با 285 ساعت کمترین میانگین طول دوره سربسته بودن سلول ها را داشتند. کوتاه بودن دوره رشد زنبور عسل یا مرحله بسته بودن سر سلول های آن سبب می شود که کنه واروآ از نظر دوره رشد دچار اشکال شده و جمعیت کنه آن قدر زیاد نمی شود که سبب مرگ کلنی های زنبورعسل گردد و این مورد در رابطه با استان های مرکزی و اصفهان که کمی دوره رشد کوتاه تری دارند، دیده می شود.

عیار منیزیم سرم خون در 200 راس گوساله هولشتاین شیری یک تا 4 ماهه 103) راس نر، 97 راس ماده) در فصول مختلف سال 1380 جهت: 1- تعیین و مقایسه عیار سرمی منیزیم در گوساله های نر و ماده، 2- تعیین تغییرات سنی و فصلی غلظت منیزیم سرم گوساله، 3- تاثیر سن، جنس و فصل در غلظت سرمی منیزیم گوساله و 4- تعیین هیپومنیزمی تحت بالینی در گوساله ارزیابی گردید. تعداد گوساله های ماده و نر به ترتیب در تابستان 24 و 24، در پاییز 23 و 18 در زمستان 22 و 29 و در بهار 28 و 32 راس بودند. تعداد گوساله های ماده و نر یک ماهه به ترتیب 48 و 32، دو ماهه 21 و 31، سه ماهه 12 و 27 و چهار ماهه 16 و 13 راس بودند. منیزیم سرم به وسیله روش کالریمتری و با استفاده از کیت منیزیم در دستگاه اسپکتروفتومتری در طول موج 500 نانومتر بر حسب میلی مول در لیتر محاسبه گردید. از نرم افزار آماری Panacea و روش های آنالیز منحنی نرمال، واریانس یک طرفه و دو طرفه برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده گردید. میانگین غلظت منیزیم سرم گوساله های ماده (1.06 mmol/l) از نر (0.79 mmol/l) بیشتر بوده است (p<0.001). میانگین عیار منیزیم سرم گوساله ها در تابستان، بهار، پاییز و زمستان به ترتیب 0.82، 0.96، 0.95 و 0.93 میلی مول در لیتر بوده که تفاوت خاصی را نشان نداده ولی میانگین منیزیم سرم گوساله های نر در تابستان با پاییز (p<0.001) و گوساله ماده در زمستان با تابستان (p<0.001) متفاوت بوده است. میانگین غلظت منیزیم سرم گوساله های ماده یک تا چهار ماهه به ترتیب 1.29، 0.82، 0.84 و 0.67 و برای نرها به ترتیب 0.99، 0.72، 0.78 و 0.52 میلی مول در لیتر بوده که حداکثر و حداقل آن در گوساله های ماده و نر بوده است. آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که میانگین عیار منیزیم سرم در گوساله های نر چهار ماهه با یک و دو ماهه (p<0.005) و در گوساله های ماده چهار ماهه با یک ماهه (p<0.001) متفاوت بوده است. مقایسه فصلی و سنی میانگین منیزیم سرم گوساله های نر و ماده (واریانس دو طرفه) نشانگر تاثیر فصل و سن در منیزیم سرم گوساله های نر و ماده (p<0.001) بوده است. لذا می توان نتیجه گرفت که میانگین منیزیم سرم در گوساله های ماده بیشتر از نر بوده است. فصل تاثیر خاصی در میزان منیزیم سرم گوساله ها دارد. منیزیم سرم گوساله با افزایش سن کاهش یافته و در نرها تا حد هیپومنیزمی تحت بالینی می رسند. بنابراین فصل، جنس و سن در میزان منیزیم سرم گوساله ها موثر بوده و گوساله های نر سه ماهه در زمستان و بهار مستعد ابتلا به هیپومنیزمی تحت بالینی هستند.

در این تحقیق اثر عوامل ژنتیکی افزایشی و محیطی مادری بر صفات وزن 6 هفتگی، وزن تخم مرغ، سن بلوغ جنسی و تولید تخم مرغ 25 تا 50 هفتگی یک لاین تجارتی گوشتی از طریق مقایسه مولفه های واریانس ژنتیکی افزایشی مستقیم، ژنتیکی افزایشی مادری، محیطی مشترک مادری و کوواریانس بین اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری با استفاده از روش حداکثر درست نمایی محدود شده و مدل حیوان بررسی شد. برای هر صفت، با در نظر گرفتن اثر عوامل مادری و بدون آن، 6 مدل مختلف برازش و مناسب ترین مدل از طریق آزمون نسبت درست نمایی تعیین گردید. برای صفت وزن 6 هفتگی، اثر ژنتیکی افزایشی مادری، اثر محیطی مشترک مادری و کوواریانس بین اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری معنی دار بود. وراثت پذیری مستقیم، وراثت پذیری مادری، نسبت واریانس محیطی مشترک مادری به واریانس فنوتیپی و همبستگی بین اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری این صفت به ترتیب، 0.340، 0.050، 0.040 و 670.0- برآورد شد. برای وزن تخم مرغ، سن بلوغ جنسی و تولید تخم مرغ 25 تا 50 هفتگی اثر ژنتیکی افزایشی مادری تنها عامل موثر بود. وراثت پذیری مستقیم و مادری برای وزن تخم مرغ به ترتیب، 0.470 و 0.128، برای سن بلوغ جنسی، 0.150 و 0.060 و برای تولید تخم مرغ 25 تا 50 هفتگی، 0.240 و 0.050 برآورد شد. نتایج این مطالعه نشان داد که تجزیه و تحلیل داده های وزن بدن در 6 هفتگی با مدل حیوان بدون در نظر گرفتن اثر عوامل ژنتیکی افزایشی و محیطی مادری و داده های وزن تخم مرغ، سن بلوغ جنسی و تولید تخم 25 تا 50 هفتگی بدون در نظر گرفتن اثر عوامل ژنتیکی افزایشی مادری باعث برآورد بیش از حد مقدار واریانس ژنتیکی افزایشی مستقیم و وراثت پذیری حاصل از آن می شود.

برای تعیین اثر یک بار یا دوبار پشم چینی در سال بر روی خصوصیات الیاف پشم تعداد 58 راس شیشک ماده نژاد بلوچی از ایستگاه عباس آباد مشهد انتخاب شد و بعد از گروه بندی آن ها براساس یک بار و دوبار چیدن در سال به مدت دو سال پی در پی نمونه الیاف از ناحیه پهلوی راست برداشت شد. صفات مورد آزمایش عبارت از وزن پشم، طول دسته الیاف، طول الیاف، قطر، تناسیتی و بار پارگی دسته لیف بود. طرح مورد آزمایش به صورت کاملا تصادفی با روش فاکتوریل انجام شد و برای تجزیه واریانس متغیرها از روش خطی عمومی (GLM) و مدل Repeated measurement استفاده گردید. گوسفندانی که یک بار در سال پشم چینی شده بودند از گوسفندانی که دوبار پشم چینی شده بودند به ترتیب در چین اول در ابتدای بهار از نظر پشم بهاره 1.89± 0.05 در برابر 1.57± 0.05 کیلوگرم و طول دسته الیاف در تمام نواحی 9.3± 0.25 در برابر 8 ±0.2 سانتی متر و ضریب تغییرات طول در سطح (p<0.0005) با هم اختلاف داشتند. گرچه بیده سالانه تولید شده از گوسفندان دوبار چیده شده 2.23) کیلوگرم) بیش از گوسفندان یک بار چیده شده بود ولی از این نظر اختلاف معنی داری بین این دو گروه مشاهده نشد.

به منظور مطالعه اثرات استفاده از سطوح مختلف پودر بقایای کشتارگاهی طیور در تغذیه جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از تعداد 228 قطعه جوجه گوشتی سویه تجاری آرین با وزن اولیه یکسان در قالب طرح آماری کاملا تصادفی با 4 تیمار و 3 تکرار انجام گرفت. جوجه ها بعد از توزین در پایان هفته اول تقسیم بندی شده و به تعداد 19 قطعه در هر جایگاه قرار گرفتند. جیره های آزمایشی با استفاده از سطوح، صفر، 2، 4 و 6 درصد پودر بقایای کشتارگاهی طیور تنظیم گردید. انرژی، پروتیین، کلسیم، فسفر، متیونین، لیزین و متیونین+ سیستین جیره ها در هر دوره بین تیمارها یکسان بود و جیره ها بر اساس احتیاجات قید شده در دفترچه راهنمای پرورش جوجه آرین تنظیم شدند. در طول دوره آزمایش آب و غذا به طور آزاد در اختیار جوجه ها قرار گرفت. در پایان آزمایش از هر تکرار دو جوجه انتخاب، کشتار و درصد اجزا لاشه آن ها تعیین گردید. صفات مورد بررسی در طول آزمایش عبارت بودند از: افزایش وزن هفتگی، مصرف خوراک، ضریب تبدیل غذایی، وزن نهایی ودرصد تلفات. صفات تجزیه لاشه نیز در پایان آزمایش رکورد گیری ش ده و کلیه صفات مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد، در کل دوره آزمایش 49) روز(، با استفاده از پودر بقایای کشتارگاهی طیور در جیره جوجه های گوشتی بین تیمارهای مختلف از نظر صفات خوراک مصرفی و افزایش وزن تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (p<0.05). از نظر صفت خوراک مصرفی در کل دوره، تیمارهای شاهد و سطح 6 درصد با مقدار یکسان، بیشترین خوراک مصرفی را داشته و تیمارهای 2 و 4 درصد به ترتیب در مراتب بعدی قرار داشتند. از نظر صفت افزایش وزن در کل دوره، تیمار سطح 6 درصد بیشترین مقدار افزایش وزن و سپس تیمارهای 4 درصد، شاهد و 2 درصد به ترتیب در مراتب بعدی قرار داشتند. ولی صفات دیگر از جمله ضریب تبدیل غذایی، درصد تلفات، و صفات مربوط به تجزیه لاشه اختلاف معنی داری نشان ندادند (p>0.05). به طور کلی استفاده از این پودر در جیره تا سطوح 2 و 4 درصد در کل دوره منجر به کاهش معنی دار مصرف خوراک نسبت به گروه شاهد شده (p<0.05)، اما افزایش آن تا سطح 6 درصد تغییری در میزان خوراک مصرفی نسبت به گروه شاهد ایجاد نکرد (p>0.05). از نظر صفت افزایش وزن در کل دوره، سطح 6 درصد بیشترین و سطح 2 درصد کمترین میزان افزایش وزن را داشتند (p<0.05)، اما سطح 6 درصد با سطوح 4 درصد و گروه شاهد تفاوت معنی داری نشان نداد (p>0.05). از نظر صفات ضریب تبدیل و درصد تلفات در کل دوره، تغیرات تیمارها نسبت به هم معنی دار نبود (p>0.05). از نظر هزینه خوراک مصرفی به ازای هر کیلوگرم وزن زنده، سطح 6 درصد کمترین 3445.8) ریال) و گروه شاهد بیشترین 3954.4) ریال) هزینه را داشته و سطوح 4 و 2 درصد (به ترتیب با 3526.4 و 3671.3 ریال(، در مراتب دوم و سوم قرار داشتند.

استان اصفهان با داشتن یک و نیم میلیون راس گوسفند و بز کوچرو یکی از استان هایی است که بیشترین جمعیت گوسفند و بز کوچرو را در خود جای داده است و زندگی عشایر به گوشت و شیر این حیوانات وابسته است. بابزیوز محدود به حیوانات نیست و ممکن است در انسان هایی که در تماس با حیوانات آلوده هستند نیز مشاهده شود. از آنجا که بابزیوز در ایران در گوسفندان و بزان نیز شایع است و سالانه خسارات فراوانی به دامداران وارد می کند و امرار معاش اغلب عشایر از طریق گله داری تامین می شود لذا در این تحقیق میزان شیوع بابزیوز در گوسفند و بز کوچرو و مردم عشایر در سال 1381-1382 بررسی شد. در گوسفند و بز کوچرو با رعایت اصول آماری از دام های 3 شهرستان سمیرم، فریدن و فریدونشهر که سه منطقه عمده عشایری استان اصفهان می باشند از 57 گله، 715 نمونه گسترش خونی از گوسفندان و بزان به صورت تصادفی تهیه شد، همچنین 500 نمونه گسترش خونی از عشایری که با دام ها تماس داشته و به علت نشانه هایی مانند تب های نامنظم، لرز، سردرد، دردهای عضلانی و خستگی به شبکه های بهداشتی مراجعه می کردند تهیه شد. از بررسی گسترش های خونی در جمعیت دامی گوسفند و بز عشایری 196 نمونه مثبت که 22.45 درصد مربوط به Babesia mutasi و 77.55 درصد مربوط به Babesia ovis تشخیص داده شد که درصد شیوع B.ovis %21.26 و B.mutasi و %6.15 بود. در بررسی گسترش های خونی انسانی خوشبختانه هیچ گونه آلودگی بابزیایی مشاهده نشد.

این تحقیق با هدف مقایسه سه داروی ضد قارچی فرمالین، سبزمالاشیت و پرمنگنات پتاسیم از نظر شاخص درمانی و حاشیه سلامتی در تخم های لقاح یافته مولد تاس ماهی ایرانی Acipenser persicus انجام شد. داروها با غلظت های: فرمالین- 0.4، 0.8، 1.6، 3.2، 6.4، 12.8؛ سبزمالاشیت- 0.2، 0.4، 0.8، 1.6، 3.2، 6.4 و پرمنگنات پتاسیم- 20، 40، 80، 160، 320، 640 قسمت در میلیون حدود 30 ساعت پس از لقاح برای حمام دادن 30 دقیقه ای تخم ها در 3 تکرار مورد استفاده قرار گرفتند. نگهداری تخم ها در انکوباتور یوشچنکو که اختصاصا برای این تحقیق اصلاح و کادربندی شده بود، انجام شد. به این ترتیب پنجاه و هفت کادرمجزا در دو دستگاه چهار جعبه ای یوشچنکو، فضای آزمایش تخم ها را تشکیل دادند. در هر کادر با استفاده از توزین و شمارش دقیق، صد تخم ریخته شد. داده های مربوط به اختلاف میانگین تعداد تخم های قارچ زده در تیمارها و گروه شاهد به عنوان اثر درمانی و اختلاف میانگین تعداد تخم های مرده در تیمارها و گروه شاهد به عنوان اثر کشندگی، پس از 96 ساعت با استفاده از روش محاسبه Probit value مورد بررسی قرار گرفت، میانه غلظت کشنده در 96 ساعت (LC5096h)، میانه غلظت موثر (EC5096h) تعیین شد. در تعیین شاخص درمانی (Therapeutic index) نسبت LC5096h به EC5096h محاسبه و بزرگی این شاخص مبنای قضاوت در مورد سلامتی داروهای مورد مطالعه قرار گرفت. شاخص درمانی، نشان دهنده میزان سلامتی داروهاست. بزرگی شاخص درمانی مبین خطرات و عوارض سمی کمتر دارو می باشد. EC5096h، LC5096h و شاخص درمانی برای فرمالین به ترتیب: 1.9، 1.92 و 0.99؛ برای سبزمالاشیت: 2.45، 1.09، 2.25 و برای پرمنگنات پتاسیم: 144.09، 26.84 و 5.37 به دست آمد.بر اساس نتایج این تحقیق پرمنگنات پتاسیم با شاخص درمانی بالاتر، داروی سالم تری نسبت به فرمالین و سبزمالاشیت جهت مبارزه با آلودگی قارچی ساپرولگنیا در تاس ماهی ایرانی محسوب می گردد. فرمالین نسبت به دو داروی دیگر سمیت بیشتر و سلامتی کمتری دارد.

این پژوهش در آب های منطقه بندرعباس تا سیریک و از تیرماه 1379 لغایت مرداد ماه 1381 و با هدف بررسی ساختار جمعیت میگوی موزی (Penaeus merguiensis) انجام پذیرفت. نمونه برداری به صورت ماهانه و به روش مساحت جاروب شده (Swept area) صورت گرفت. در این تحقیق میزان توده زنده (Biomass) و میزان قابل مجاز صید (T.A.C.) گونه مذکور برآورد گردید. بررسی توزیع فراوانی طول کاراپاس و میزان CPUE ماهانه نشان می دهد که به ترتیب در ماه های اسفند تا اردیبهشت میانگین طول کاراپاس و در ماه های خرداد تا مهرماه، میانگین CPUE سیر صعودی را نشان می دهند. ضریب رشد (K) سالانه و طول کاراپاس مجانب (CL∞) برای جنس های ماده و نر به ترتیب 1.8)، 45.5 میلی متر) و 1.6)، 35.5 میلی متر) برآورد گردید. در بررسی پیراسنجه های مرگ و میر مشخص شد که ضریب مرگ و میر جنس ماده بیشتر از جنس نر می باشد. همچنین ضریب بهره برداری برای جنس های ماده و نر به ترتیب 0.49 و 0.40 برآورد شد.

این آزمایش جهت بررسی تغییرات بعضی از خصوصیات زراعی و ارزش غذایی یونجه همدانی طی مراحل مختلف رشد در چین دوم انجام شد. صفات زراعی شامل طول بوته، درصد ماده خشک و نسبت برگ به ساقه و ترکیب شیمیایی نمونه های جمع آوری شده طی مراحل مختلف رشد (قبل از غنچه دهی، شروع غنچه دهی، غنچه دهی کامل، شروع گل دهی و گل دهی کامل) به روش تجزیه تقریبی تعیین شدند. قابلیت هضم یونجه خشک در مراحل شروع غنچه دهی، شروع گل دهی و گل دهی کامل به روش In vivio با استفاده از تعداد 4 راس گوسفند نر مهربان انجام شد. میانگین طول بوته از 24.36 سانتی متر در قبل از غنچه دهی به 60.18 سانتی متر در مرحله گل دهی کامل رسید. تفاوت بین طول بوته در مراحل مختلف رشد از لحاظ آماری معنی دار شد (p<%5). درصد ماده خشک بوته کامل با پیشرفت مرحله رشد افزایش یافته و از 20.18 درصد قبل از غنچه دهی به 27.10 درصد در گل دهی کامل رسید و اختلاف آن ها از لحاظ آماری معنی دار شد (p<%5). درصد ماده خشک ساقه و برگ نیز تغییراتی مشابه بوته کامل داشتند. بیشترین میزان ماده آلی بوته کامل یونجه با 90.47 درصد در مرحله شروع گل دهی و کمترین مقدار آن با 89.62 درصد در مرحله غنچه دهی کامل بود ولی اختلاف آن ها از نظر آماری معنی دار نبود. بیشترین مقدار پروتیین خام بوته کامل در مرحله اول رشد (قبل از غنچه دهی) 23.79 درصد و کمترین آن در مرحله آخر رشد (مرحله گل دهی کامل) 17.06 درصد و اختلاف آن ها از نظر آماری معنی دار بود (p<%5). میزان پروتیین خام ساقه و برگ نیز با افزایش سن گیاه روند مشابهی را نشان داد. درصد الیاف خام بوته کامل با افزایش سن گیاه افزایش یافته و از 20.12 درصد در مرحله قبل از غنچه دهی به 27.50 درصد در مرحله گل دهی کامل رسید و اختلاف آن ها از نظر آماری معنی دار شد (p<%5). درصد قابلیت هضم ماده خشک از 62.78 درصد در مرحله شروع غنچه دهی به 59.10 درصد در مرحله گل دهی کامل کاهش یافت ولی اختلاف آن ها از نظر آماری معنی دار نبود. همین روند کاهش در مورد قابلیت هضم پروتیین خام نیز وجود داشت. در مورد قابلیت هضم الیاف خام روند مشخصی وجود نداشت و تفاوت آن ها از نظر آماری نیز معنی دار نبود. با این حال، بیشترین مقدار قابلیت هضم الیاف خام در مرحله شروع گل دهی با 57.81 درصد و کمترین مقدار در مرحله شروع غنچه دهی با 53.02 درصد مشاهده شد. ارزش انرژی زایی یونجه بر حسب کل مواد مغذی قابل هضم (TDN) با پیشرفت مرحله رشد کاهش یافت و از 61 درصد در مرحله شروع غنچه دهی به 58 درصد در مرحله گل دهی کامل رسید و تفاوت آن ها از نظر آماری معنی دار نشد. با توجه به نتایج حاصله، به نظر می رسد برای حصول یک خوراک با کمیت قابل قبول و کیفیت بهتر، برداشت یونجه اگر بین شروع گل دهی %10) گلدهی) و گل دهی کامل %50) گل دهی) صورت گیرد، عملکرد در هکتار بیشتر خواهد شد.

به منظور بررسی عملکرد شش آمیخته تجارتی موجود در ایران (راس، آربورایکرز، کاب، لوهمن، هوبارد و آرین) آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و 20 مشاهده در هر تکرار به مدت 42 روز در شرایط پرورشی مشابه و یکسان (جوجه یک روزه از مادران همسن، تغذیه و مدیریت پرورش یکسان) اجرا شد. صفات مورد مطالعه شامل افزایش وزن، خوراک مصرفی، ضریب تبدیل غذایی، درصد تلفات و ضریب کارایی تولید به صورت دوره ای و متوسط افزایش وزن زنده و ضریب تبدیل در هفته 1 تا 6 بود. نتایج تجزیه و تحلیل آماری صفات مورد بررسی نشان داد که میانگین افزایش وزن هفتگی کل دوره بین آمیخته ها معنی دار بود (p<0.01). افزایش وزن آمیخته کاب نسبت به دیگر آمیخته ها بالاتر بود در حالی که آربوراکر دارای پایین ترین وزن در پایان دوران پرورشی داشت. میانگین خوراک مصرفی در کل دوره در سطح (p<0.05) معنی دار بود. آمیخته راس پایین ترین و هوبارد دارای بالاترین سطح خوراک مصرفی نسبت به دیگر آمیخته ها بودند. ضریب تبدیل غذایی در دوره های رشد، پایانی و کل دوره معنی دار بود (p<0.01). ضریب تبدیل غذایی در آمیخته کاب بهتر و هوبارد بالاتر نسبت به دیگر آمیخته ها بود. درصد تلفات در بین آمیخته ها معنی دار نبود. ضریب کارایی تولید که نسبتا یک شاخص ارزیابی جامع تری (در برگیرنده اکثر شاخص های مهم تولید عملکرد) می باشد در آمیخته کاب بالاتر از سایر آمیخته ها بوده است. بررسی روند سرعت رشد (افزایش وزن هفتگی) و ضریب تبدیل تمامی آمیخته ها نشان داد که ادامه رشد از 6 هفتگی به بعد دارای مزیت نسبی کمتری می باشد. ارزیابی کیفیت لاشه نشان داد که تفاوت معنی داری بین نسبت لاشه (به کل وزن زنده قبل از کشتار) و اندام اصلی تشکیل دهنده لاشه (نسبت سینه و ران به کل لاشه) در آمیخته های مختلف وجود نداشت. درصد چربی حفره بطنی در آمیخته راس کمتر و در آمیخته لوهمن بیشتر از سایر آمیخته بود. ارزیابی شیمیایی لاشه نشان داد که آمیخته هوبارد دارای کمترین سطح درصد چربی و بیشترین سطح درصد پروتیین در بین آمیخته ها می باشد. در ضمن آمیخته آربورایکرز دارای بیشترین سطح درصد چربی و آمیخته راس دارای پایین ترین سطح درصد پروتیین در لاشه می باشند.

عیار منیزیم و کراتینین در 93 نمونه ادرار گاوهای هلشتاین و دو رگ شیری از دی ماه سال 1380 لغایت تیرماه 1381 در ارومیه در جهت تشخیص احتمالی هیپومنیزیمی تحت بالینی مورد مطالعه قرار گرفت. نمونه ها به طریق تحریک پرینه، ملامسه راست روده و سوند ادراری در لوله های 10 میلی لیتری تهیه گردیدند. غلظت منیزیم و کراتینین ادرار با استفاده از کیت های منیزیم (زیست شیمی) و کراتینین (پارس آزمون) به روش کالریمتری (رنگ سنجی) اندازه گیری شدند. منیزیم و کراتینین در تمامی نمونه های ادرار مشاهده و دامنه آن ها به ترتیب بین 0.05 تا 7.71 میلی مول در لیتر و 15.6 تا 30 میلی گرم در دسی لیتر متغیر بوده است. منیزیم ادرار گاوها به سه گروه <1.5 میلی مول در لیتر به عنوان گاوهای غنی از منیزیم سرم، 0.42-1.49 میلی مول در لیتر به عنوان گاوهای حساس به کمبود منیزیم و >0.41 میلی مول در لیتر به عنوان گاوهای مشکوک به هیپومنیزیمی طبقه بندی شده فراوانی و درصد نمونه ها به ترتیب 78 راس و %83.87، 10 راس و %9.67، 5 راس و %6.45 مشاهده گردید. میانگین و خطای معیار کراتینین ادرار در سه گروه فوق به ترتیب 22.7± 3.4، 20.6 ±2.7 و 21.1± 4.2 میلی گرم در دسی لیتر ادرار بوده و اختلاف بین آن ها معنی دار نمی باشد. لذا می توان نتیجه گرفت که در گاو سالم دفع ادراری منیزیم طبیعی بوده و میزان آن بستگی به منیزیم خون دارد. پایین بودن منیزیم ادرار می تواند اخطاری در احتمال هیپومنیزیمی از نوع تحت بالینی منظور گردد که در آن صورت ارزیابی منیزیم ادرار به عنوان یک روش تشخیصی بالینی در هیپومنیزیمی تحت بالینی اهمیت کاربردی داشته باشد.

سرب یکی از قدیمی ترین فلزات شناخته شده می باشد. میزان سرب مو به صورت تشخیصی برای آلودگی سرب در اطراف صنایع نفت و پتروشیمی مفید می باشد. نمونه هایی از موی گاوها در هر مورد 67) نمونه در هر فصل( در شعاع یک تا ده کیلومتری صنایع نفت و پتروشیمی تهیه گردید. نمونه های موی گاوها 34) نمونه در هر فصل) که از مناطق دور نسبت به کارخانجات مذکور بوده و از جاده های اصلی نیز دور بودند به عنوان نمونه های کنترل در نظر گرفته شدند. نمونه های مو سپس هضم شده و محتوای سرب آن ها با دستگاه جذب اتمی مورد آنالیز قرار گرفت. به طور کلی نتایج مشخص ساخت که میانگین میزان سرب موی گاوها (6.5± 2.1 ppm) در شعاع 1.5 کیلومتری اطراف صنایع نفت شیراز به طور معنی داری بالاتر از میانگین میزان سرب موی گاوها (3.1 ±0.9 ppm)، در شعاع 1.5 کیلومتری اطراف صنایع پتروشیمی شیراز می باشد (p<0.05). محتوای میانگین سرب موی گاوهای کنترل در طول سال (1.1± 0.3 ppm) بود که به طور معنی داری کمتر از میزان میانگین سرب موی گاوهایی بود که در فاصله 1.5 کیلومتری اطراف صنایع نفت و پتروشیمی شیراز می باشد (p<0.05). این مقادیر نشان می دهند که باقی مانده سرب در بدن این حیوانات که گوشت آن ها به مصرف انسان می رسد. بالقوه خطرناک بوده و امکان وارد شدن سرب به زنجیره غذایی انسان را فراهم می سازد.

باکتری E.coli از جمله عوامل معمول مولد اسهال در گوساله های تازه متولد شده می باشد این باکتری دارای خصوصیاتی است که از مهم ترین آن ها وجود یا عدم وجود فیمبریه F5 است. هدف از انجام این تحقیق تعیین فراوانی فیمبریه F5 در سویه های E.coli جدا شده از گوساله های مبتلا به اسهال می باشد. در این طرح تعداد 234 نمونه مدفوع از گوساله های مبتلا به اسهال با سن زیر یک ماه جمع آوری گردید پس از جداسازی باکتری E.coli، وجود فیمبریه F5 در باکتری های جدا شده به وسیله آنتی سرم اختصاصی مورد آزمایش قرار گرفت و از بین 234 نمونه تعداد 21 مورد (%9) مثبت تشخیص داده شد. فراوانی موارد مثبت در گوساله های مبتلا با سن زیر 5 روز %19 و در گوساله های بالای 5 روز %5 تعیین گردید همچنین فراوانی موارد مثبت در گاوداری های سنتی (%20) به میزان قابل توجهی از گاوداری های صنعتی (%2.6) بالاتر بود. با توجه به نتایج به دست آمده، باکتری E.coli در ایجاد اسهال در گوساله ها در شهرستان اراک دخیل بوده و باید مورد توجه قرار گیرد.

تالاب امیرکلایه از جمله تالاب های مهم و بین المللی ایران است که در استان گیلان و شمال شهر لاهیجان واقع شده است. از 15 گونه ماهی موجود در این تالاب ماهی سوف حاجی طرخان (Perca fluviatilis) از فراوان ترین آن ها می باشد. در تحقیقاتی که بر روی انگل های سوف حاجی طرخان تالاب امیرکلایه به مدت یک سال از بهار تا زمستان سال 1380 صورت گرفت، 163 نمونه ماهی مورد آزمایش قرار گرفتند. هدف از این تحقیق، بررسی وضعیت آلودگی های انگلی این ماهی و همچنین تعیین میزان شیوع، شدت آلودگی، فراوانی و شاخص غالبیت انگل ها بود. روش صید به صورت اتفاقی و با استفاده از دام گوشگیر، پره، ساچوک و سالیک انجام شد. نمونه ها به صورت زنده به آزمایشگاه انتقال یافته و پس از زیست سنجی بر اساس روش های متداول کالبد گشایی، مورد آزمایش قرار گرفتند. برای تثبیت انگل ها از فرمالین %10، برای شفاف کردن نماتودها از لاکتوفنل و برای رنگ آمیزی سایر انگل ها از رنگ استوکارمین استفاده شد. سپس انگل ها با استفاده از کلیدی های تشخیص معتبر مورد شناسایی قرار گرفتند. در این بررسی پنج گونه انگل از سوف حاجی طرخان جدا شد که شامل Camallanus lacustris،(شیوع %36.2، میانگین شدت آلودگی (3.75، Diplostomum spthaceum،(شیوع %8.59، میانگین شدت آلودگی (2.64، لرنه آ،(شیوع %4.29، میانگین شدت آلودگی (2.57، داکتیلوژیروس،(شیوع %0.61، میانگین شدت آلودگی (5 و آرگولوس،(شیوع %0.61، میانگین شدت آلودگی (1 بود. در این بررسی انگل های C.lacustris، لرنه آ، داکتیلوژیروس و آرگولوس برای اولین بار از سوف حاجی طرخان در ایران گزارش می شوند. آلودگی به C.lacustris در سوف حاجی طرخان بیش از انگل های دیگر بوده است. علاوه بر این تنوع گونه ای انگل های ماهی سوف حاجی طرخان کمتر از سایر ماهیان شکارچی (مثل اردک ماهی) تالاب امیرکلایه بود.