پژوهش های بالینی دام های بزرگ (دامپزشکی)
سال:1389 | دوره:4 | شماره:10 |تعداد مقالات:13

مورفین یک داروی مخدر ضد درد قوی و یک ماده فعال در تریاک است. همچنین یک محصول آندوکرین طبیعی در انسان ها و حیوانات می باشد. مرفین از دسته داروهای شبه تریاک می باشد. این دارو برای درمان دردهای خفیف تا شدید استفاده می شود. مطالعه به منظور بررسی اثرات هیستوپاتولوژیک مورفین برروی بافت کلیه نوزاد موش صحرایی انجام شد. در این تحقیق 40 سر موش صحرایی (20 سر نر و 20 سر ماده) نژاد ویستار از انستیتو رازی ایران خریداری شد. سن موش ها در حدود 8 هفته و وزن آنها در حدود 250±10g بود. 20 سر موش ماده به دو گروه کنترل ((n=10 و آزمایش (n=10) تقسیم شدند. به گروه آزمایش داروی مورفین روزانه به میزان 4 mg/kg به روش داخل عضلانی(IM)  به مدت 30 روز تجویز شد. به گروه کنترل نرمال سالین به میزان روزانه یک سی سی به روش داخل عضلانی به مدت 30 روز تجویز شد. پس از پایان ماه اول موش های ماده درگروه های کنترل و آزمایش با موش های نر جفت گیری کردند.در پایان ماه دوم و پس از زایمان، نوزادان متولد شده توسط اتر بیهوش و سپس صفاق آنها از ناحیه شکاف عرضی شکمی باز شده و کلیه در هر دو گروه کنترل و آزمایش از بدن خارج و نمونه گیری انجام شد. سپس نمونه ها برای مطالعه با میکروسکوپ نوری آماده شدند. در بررسی اسلایدهای گروه آزمایش سلول های پوششی دیوار لوله های پروکسیمال و دیستال دچار آسیب شده و آثار تخریب فراوان به صورت از هم گسیختگی سلول های پوششی و وجود فضاهای غیرعادی فراوان در دیواره لوله های مذکور مشاهده شد. هیالینه شدن گلومرول ها و وجود رسوب اورات در داخل لوله های پروکسیمال و دیستال و اتساع لوله های مذکور قابل مشاهده بود.نتایج این تحقیق نشان می دهد که مرفین می تواند از طریق جفت به جنین منتقل شده و منجر به نارسایی کلیوی شود که وجود اثرات هیستوپاتولوژیکی مشخص روی کلیه نوزادان موید این نکته بود.

آزمایش حاضربه منظور بررسی تاثیر افزودن دو باکتری (با قابلیت تولید فیتاز) به جیره ی غذایی جوجه های گوشتی، بر عملکرد و قابلیت هضم فسفر، کلسیم، آهن و روی خوراک انجام گرفت. این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی (CRD)  با 4 تیمار، 4 تکرار و 20 قطعه جوجه گوشتی از سویه راس (308) در هر تکرار به اجرا در آمد. تیمار های آزمایشی شامل: 1) عدم استفاده ازباکتری های حل کننده فسفات 2) استفاده از باکتری های حل کننده فسفات در کل دوره پرورش 3) استفاده از باکتری های حل کننده فسفات در دوره ی آغازین 4) استفاده از باکتری های حل کننده فسفات در دوره های آغازین و رشد بود. نتایج بدست آمده نشان دادند که باکتری های مورد آزمایش تاثیر معنی داری بر افزایش، وزن خوراک مصرفی سرانه در بین گروه های آزمایشی در دوره های رشد، پایانی و در کل دوره داشتند (P<0.05) همچنین تفاوت معنی داری در ضریب تبدیل غذایی بین گروه های آزمایشی در دوره های آغازین، رشد، پایانی و کل دوره مشاهده شد (P<0.05) باکتری های مورد آزمایش سبب افزایش معنی دار قابلیت هضم فسفر و کلسیم شدند (P<0.05) ولی اثر معنی داری بر قابلیت هضم آهن و روی نداشتند ((P<0.05 از نتایج حاصل چنین استنباط می شود که باکتری های حل کننده فسفات زمانی بیشترین تاثیر را بر عملکرد و قابلیت هضم فسفر و کلسیم دارند که در کل دوره پرورش به جیره غذایی افزوده شوند.

در این تحقیق ابتدا پودر کیلکای تولید شده در برخی از کارخانجات استان مازندران از نظر وجود افلاتوکسین مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس از مخمرساکارومیسس سرویزیه بعنوان یک ابزار بیولوژیک در جهت کاهش تیپهای B1، B2، G1 و G2 افلاتوکسین (در دو مقیاس آزمایشگاهی و پودر ماهی کیلکا) استفاده گردید. دو غلظت مورد استفاده افلاتوکسین ها در محیط کشت برای تیپ 12 B1 و 16 و برای سایر تیپها 8 و 12 نانوگرم بر میلی لیتر و دوز مورد استفاده ساکارومیسس نیز دو غلظت 3% و 4% بوده و در پودر ماهی کیلکا برای افلاتوکسین50 B1  و 100 و برای سایر تیپها 25 و 50 نانو گرم بر گرم و برای مخمر نیز 4% درصد بوده است. میزان تغییرات مخمر و افلاتوکسین در محیط کشت به ترتیب با قرائت جذب نوری مخمر در طول موج 600 نانومتر توسط دستگاه اسپکتروفتومتر و دستگاه HPLC  مورد ارزیابی قرار گرفته و در پودر ماهی نیز فقط تغییرات غلظت افلاتوکسین با استفاده از دستگاه HPLC مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آنالیز افلاتوکسین در پودر ماهی شاهد نمونه برداری شده از واحدهای مختلف نشان داد که میانگین و انحراف معیار تیپ B1 در کارخانه 1، 2، 3و 4 به ترتیب0.96+0.10 ، 1.68+0.39،1.30+0.18  و 1.21+0.26، برای تیپ B2 به ترتیب 1.79+0.89، 1.37+0.73، 2.03+0.52 و 1.50+0.83، برای تیپ G1 به ترتیب 0.76+0.34، 1.2+0.45، 0.94+0.10 و 1.54+0.25 و برای تیپ G2 به ترتیب 1.15+0.83، 1.03+0.26، 1.03+0.16 و 0.88+0.13 میکروگرم بر کیلوگرم بوده است. نتایج کاهش بیولوژیک افلاتوکسین در محیط کشت آزمایشگاهی نشان داد که به هنگام استفاده از ساکارومیسس سرویزیه در دوز 3 درصد، میزان کاهش برایB1   90.6-92.7درصد، برای B2  89.8-94درصد، برای 98.8 G1 و 97.3 درصد و برای 94.8 G2 و 95 درصد و در دوز 4 درصد مخمر به ترتیب 93.3-94.6 درصد برایB1، 94.9-95.8 درصد برایB2،  92.1و 96.8 درصد برای G1 و 97.3 و 97 درصد برای G2 بوده است. میزان کاهش افلاتوکسین در پودر ماهی به ترتیب85.91-90.79  درصد برای تیپB1، 87.05-87.70 درصد برایB2، 91.85  و 90.66 درصد برای تیپ G1 و 89.66 و 91.47 درصد برای G2 بوده است. نتیجه این مطالعه و مقایسه آن با سایر مطالعات انجام گرفته نشان می دهد که ساکارومیسس سرویزیه قادر به کاهش تیپهای افلاتوکسین در شرایط آزمایشگاهی و پودر ماهی بوده و می توان از آن بعنوان یک ماده بیولوژیک در جیره غذایی طیور و آبزیان که حاوی درصد خاصی از پودر ماهی می باشند استفاده نمود.

جهت مطالعه هیستوژنز ندول های لنفاوی شیردان در شتر یک کوهانه، 33 عدد جنین مورد مطالعه قرار گرفت. به این منظور از سنین 2 تا 13 ماه و در هر ماه، سه جنین انتخاب شد. بعد از تعیین سن جنین ها بر اساس معیارC-RL (Crown-Rump Length) ، در فرمالین 10% به آزمایشگاه بافت شناسی ارسال شدند. بعد از جدا سازی شیردان ها، با استفاده از روش های رایج آزمایشگاهی به صورت برش های متوالی از آنها مقطع تهیه شد. نتایج حاصله از بررسی مقاطع میکروسکوپیک نشان داد که ندول های لنفاوی در بافت شیردان جنین شتر از 160 روزگی حاملگی (C-RL=30cm) در پارین مخاط ناحیه کاردیای شیردان بوجود می آیندکه با افزایش سن جنین، ندول های لنفاوی نیز گسترده تر می شوند. این ندول ها در شیردان نشخوارکنندگان اصلی (گاو، گوسفند و بز) گزارش نشده اند.

جهت مطالعه تریکومونیازیس در کبوترهای شهر کازرون ، از دی ماه 1387 تا مهرماه 1388 با استفاده از روش گسترش مرطوب روی لام و با تهیه سوآپ از ناحیه دهان و حنجره، 300 قطعه کبوتر در 3 گروه سنی زیر یکسال، تا دو سال و بالای دو سال بررسی شدند. از تعداد کل 300 کبوتر، 257 قطعه (85.6%) آلوده و 43 قطعه (14.44) غیر آلوده بودند.در گروه سنی زیر یکسال آلودگی بیشتری دیده شد که معادل 89% بود.در گروه سنی تا دو سال 85% و گروه سنی بالای 2 سال 83% آلودگی دیده شد.از 150 قطعه کبوتر ماده ، 132 قطعه ((88% و از تعداد 150 قطعه نر، 123 قطعه (83.3) آلوده بودند. در بررسی فصلی، در فصول گرم (اردیبهشت تا مهر) از 150 قطعه کبوتر مورد بررسی، 134 قطعه (89.3) و از 150 قطعه مورد بررسی در فصل سرد(دی تا اردیبهشت) ، 123 قطعه، (82%) آلوده بودند. به طور کلی، میزان شیوع تریکوموناس گالینه در کبوترهای بومی کازرون بسیار بالا دیده شد. آلودگی در فصل گرم تا حدودی بیشتر از فصل سرد و در جنس ماده بیشتر از جنس نر دیده شد. در کبوترهای جوان میزان شیوع بالاتری از کبوترهای مسن دیده شد. نتایج حاصل با استفاده از آزمون Z ونرم افزار Spss15 مورد بررسی قرار گرفتند. به طور کلی اختلاف آماری معنی دار در سنین مختلف، کبوتران نر و ماده و همچنین فصول سرد و گرم دیده نشد(P³0.05).

هدف از این مطالعه، بررسی اثرات سطوح مختلف پروتئین و لیزین در جیره های غذایی دوره ی رشد جوجه های گوشتی (جنس ماده) بر خصوصیات لاشه و بستر بود. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی به روش فاکتوریل 3x4 انجام پذیرفت. در روز 21 آزمایش، جوجه ها در قالب چهار تکرار و هر تکرار دوازده قطعه، با ترکیبی از پروتئین و لیزین (18 درصد پروتئین و 0.8،0.9 ، 1.0 و 1.1 درصد لیزین – 20 درصد پروتئین و 0.8، 0.9، 1.0 و 1.1 درصد لیزین – 22 درصد پروتئین و 0.8، 0.9، 1.0 و 1.1 درصد لیزین) تا سن 42 روزگی تغذیه شدند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها در قالب طرح کاملا تصادفی و با استفاده از بسته نرم افزاری SAS انجام پذیرفت. سطوح پروتئین و لیزین تاثیر معنی داری بر افزایش وزن بدن و وزن نسبی لاشه، سینه، ران و چربی محوطه ی بطنی (گرم به ازای هر 100 گرم وزن لاشه) داشته است. در این آزمایش، جوجه های گوشتی ماده پاسخ بیش تری به افزودن لیزین در جیره ی حاوی 18 درصد پروتئین در مقایسه با جیر ه های حاوی 20 و 22 درصد پروتئین از نظر افزایش وزن بدن، وزن لاشه، سینه و ران نشان دادند. باتوجه به نتایج این تحقیق میزان نیاز به لیزین در جیره های حاوی 18 درصد پروتئین از نظر افزایش وزن بدن، وزن لاشه، سینه و ران، 1.1 درصد و در جیره های حاوی 20 درصد پروتئین از نظر چربی محوطه بطنی 1.0 درصد می باشد. کاهش سطح پروتئین جیره سبب کاهش ازت، pH و رطوبت بستر گردید که این اثرات می تواند سبب بهبود کیفیت هوا در داخل سالن شود.

املاح نیتریت سدیم غالبا به عنوان نگهدارنده، آنتی اکسیدان و تثبیت کننده رنگ در محصولات گوشتی استفاده می شوند و نیتریت به عنوان یک ماده سرطانزا شناخته شده است. هدف از این تحقیق مطالعه اثرات تلقیح باکتری های اسید لاکتیک در میزان کاهش نیتریت محصولات گوشتی (سوسیس تخمیری) می باشد. سه سویه L. fermentum PTCC 1638, L. plantarum PTCC 1058 و Leu. mesenteroides subsp mesenteroides PTCC 1563 برای بررسی توانایی کاهش نیتریت و بار میکروبی انتخاب گردیدند. دو سوش L. plantarum, L. fermentum و مخلوط آنها، به عنوان مایه های کشت میکروبی در تولید سوسیس استفاده شده است. تراکم میکروبی با استفاده از غلظت 5.0 مک فارلند در طول موج nm600 به وسیله روش اسپکتروفتومتری استاندارد گردید. مایه های کشت، با تعداد معادل cfu/gfarsh 108 به سوسیس های حاویµg/g  120 نیتریت، تلقیح شد ند. میانگین میزان نیتریت باقیمانده، pH، اسیدیته، تعداد کل لاکتوباسیلوس ها، تعداد کل باکتری های هوازی مزوفیل و تعداد کل باکتری های آنتروباکتریاسه درطول دوره تخمیر، در مقایسه با تیمار شاهد معنی دار شده است(P<0.05) . میانگین نیتریت باقیمانده در سوسیس تخمیری تلقیح شده با L. fermentum، L. plantarumو مخلوط، به ترتیب به میزان 65.8%، 75.4% و 68.3% کاهش یافته است، در حالیکه در تیمار شاهد این میزان کاهش 60% بوده است. همچنین بررسی های آماری نشان داده است که بین میانگین تعداد کل باکتری های هوازی مزوفیل در سوسیس های تلقیح شده با مایه کشت مخلوط و L. fermentum تفاوت معنی داری وجود ندارد(P>0.05) .

این تحقیق به منظور شناسایی گونه های کنه ی مستقر در سطوح بدن گوسفندان منطقه مراغه و میزان توزیع آلودگی بر حسب سن و جنس در قسمت های مختلف بدن آنها و میزان شیوع آن به مدت یک سال و در سال 1387 انجام پذیرفت. درمجموع از تعداد 1200 راس گوسفند نر و ماده، نمونه گیری صورت پذیرفت.داده ها با استفاده از نرم افزار spss تحت بررسی آماری قرار گرفت. نتایج این مطالعه نشان داد که 22.22 درصد (266 راس) گوسفندها آلوده به کنه بودند بیشترین میزان آلودگی در گوسفندان در خرداد و کمترین میزان در بهمن ماه بود. در بررسی آماری اختلاف معنی داری، بین تعداد کنه های جدا سازی شده در ماه های مختلف و فصول مختلف مشاهده گردید(p<0/05) . از 1279 کنه بالغ و نوچه شناسایی شده در روی گوسفندان به ترتیب: ریپی سفالوس ترانیکوس (48.51 درصد)، ریپی سفالوس سانگوینوس (8.28 درصد)، ریپی سفالوس بورسا (2.53 درصد)، هیالوما آناتولیکوم آناتولیکوم با (15.1 درصد)، هیالوما آناتولیکوم اکسکاواتوم با (3.22درصد)، هیالوما مارژیناتوم (2.56 درصد)، همافیزالیس پونکتاتا (4.32 درصد)، همافیزالیس سولکاتا (3.66 درصد) و درماسنتورمارژیناتوس(11.91 درصد) بیشترین فراوانی را داشتند و از 266 کنه بالغ و نوچه شناسایی شده، فراوانی آلودگی به کنه در قسمت های مختلف بدن گوسفندان به ترتیب در سر و گوش (63 درصد)، زیر دمبه (23 درصد)، زیر بغل (10 درصد)، زیر ران و مغابنی (4 درصد) بوده که آنالیز آماری، اختلاف معنی دار در میانگین تعداد کنه های جداسازی شده در قسمت های مختلف بدن گوسفندان را نشان داد(p<0/05) .

هدف از این مطالعه بررسی میزان آلودگی تک یاخته های خونی و شناسایی کنه های ناقل آنها در گوسفند نژاد ماکویی در منطقه ماکو بود بدین منظور از 183 راس گوسفند مشکوک به ابتلا به بیماریهای تک یاخته ای که دارای علایم بالینی بیماری بودند نمونه خون اخذ گردید. پس از تهیه گسترش مستقیم و رنگ آمیزی گسترشها با رنگ گیمسا، جدا سازی کنه های سخت از بدن دامهای آلوده انجام گرفت سپس با مطالعه گسترشها و تشخیص نوع تک یاخته، گونه های کنه ناقل شناسایی گردید نتایج بدست آمده با آزمون مربع کای مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. در این بررسی مشخص شد تعداد 38 نمونه (20.76%) آلوده به تک یاخته ی بابزیا بوده که از این میان 33 نمونه (18.02%) آلوده به بابزیا اویس، دو نمونه (1.09%) آلوده به بابزیا موتازی و 3 نمونه (1.63%) آلودگی توام به بابزیا اویس و بابزیا موتازی داشتند ، آلودگی به تیلریا و آناپلاسما یافت نشد. از حیوانات مورد مطالعه کنه های ریپی سفالوس، هیالوما، درماسنتور و همافیزالیس جدا گردید نتایج نشان دهنده غالب بودن آلودگی تک یاخته ای بابزیا گونه بابزیا اویس در گوسفند نژاد ماکویی در منطقه ماکو می باشد. نتایج آماری نشان داد که حضور کنه ریپی سفالوس بورسا به طور معنی داری با وجود بیماری بابزیوزیس در گوسفند ارتباط دارد .(P<0.05)

هجوم نوزاد دوبالان به بخش های مختلف بدن حیوانات زنده در طول فاصله زمانی کوتاه جهت تغذیه از محتویات میزبان مرده یا بافت زنده را میاز گویند. هدف از این تحقیق بررسی آلودگی به میازهای جلدی و زیر جلدی (اتیک) در گاوها در شهرستان ارومیه بود. در طی این بررسی 2194 راس گاو کشتار شده در کشتارگاه این شهرستان مورد بررسی قرار گرفت این تعداد 47 راس (2.14درصد) آلوده به گونه های مختلف هیپودرما بودند. در بررسی های انجام شده از 2194 راس گاو کشتار شده 27 راس (1.23درصد) آلوده به هیپودرما بوویس، (0.27%) 6 راس آلوده به هیپودرما لینه آتوم و (0.64%) 14 راس بصورت مشترک آلوده به هر دو گونه هیپودرما بوویس و هیپودرمالینه آتوم بودند. با توجه به نتایج بدست آمده از میاز در جلوی گاو در منطقه مورد نظر و بروز خسارات اقتصادی حاصل باید توجه خاص به مدیریت درمان و پیشگیری از آلودگی انجام پذیرد.

اورنیتوباکتریوم رینوترکئال  (ORT)یک باکتری گرم منفی، میله شکل از خانواده فلاوباکتریاسه می باشد که بطور اولیه و ثانویه سبب بروز مشکلات تنفسی به همراه کاهش عملکرد پرورشی در مزرعه های طیور بخصوص مرغ و بوقلمون می شود. برای اولین بار در ایران، شیوع سرمی عفونت ORT در بوقلمون ها به وسیله آزمایش الایزا بررسی شد. بدین منظور بطور تصادفی 21 مزرعه پرورش بوقلمون گوشتی در استانهای تهران، قزوین، قم، خراسان رضوی، کرمانشاه، همدان، اصفهان، یزد، کرمان، سمنان، آذربایجان غربی و بندر عباس در سن 12 تا 15 هفتگی انتخاب شد. پس از اخذ 20 نمونه خون از هر مزرعه، سرمها با استفاده از کیت تجاری IDEXX (Westbrook, ME, USA) آزمایش شدند. هم چنین عملکرد پرورشی این مزارع شامل: میانگین وزن، درصد تلفات و ضریب تبدیل غذایی در زمان خونگیری ثبت و با استاندارد نژادی آن از نظر آماری مقایسه شد. نتایج نشان داد که از 21 مزرعه مورد مطالعه 13 مزرعه (65%) مثبت شده و 8 مزرعه (38% مزارع) منفی بودند. از نمونه های سرمی نیز، 267 نمونه (63.6%) دارای تیتر مثبت ORT و 153 نمونه (36.4%) دارای تیتر منفی علیه ORT بودند. هم چنین عملکرد پرورشی مزرعه های آلوده در مقایسه با مزارع غیر آلوده، بطور معنی داری پایین تر بود و بین آلودگی سرمی ORT با کاهش وزن، افزایش ضریب تبدیل غذایی و افزایش تلفات ارتباط معنی داری وجود داشت (P<0.05). این مطالعه بیانگر شیوع سرمی بالای عفونت اورنیتوباکتریوم رینوتراکئال در سطح مزارع پرورش بوقلمون ایران می باشد و پیشنهاد می شود جداسازی و شناسایی ملکولی سروتیپ های غالب باکتری ORT در ایران انجام شود.