اکوفیزیولوژی گیاهی
سال:1396 | دوره:9 | شماره:28 |تعداد مقالات:23

هدف این مطالعه پیش بینی توزیع ماده خشک به دانه بر اساس شاخص برداشت در نخود (رقم هاشم) تحت شرایط مختلف تاریخ کاشت و تراکم بود. بدین منظور آزمایشی در سال زراعی 1390-1389 در مزرعه آزمایشی دانشکده علوم زراعی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان انجام شد. طرح آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی و فاکتورها شامل تاریخ کاشت در سه سطح (15 آذر، 1 بهمن و 1 فروردین) و تراکم در چهار سطح (15، 30، 45 و 60 بوته در متر مربع) بودند. افزایش تراکم و تأخیر در کاشت باعث کوتاه شدن طول دوره هریک از مراحل فنولوژیک روز تا گلدهی (R1)، روز تا غلاف دهی(R3)، روز تا دانه بندی(R5) و روز تا شروع رسیدگی(R7) شد. شاخص برداشت در طول دوره پر شدن دانه به طور خطی افزایش یافت. تأثیر تراکم بر شیب افزایش خطی شاخص برداشت (dHI/dt) معنی دار نبود ولی بین تاریخ کاشت ها از نظر این صفت اختلاف وجود داشت. زمان شروع افزایش خطی شاخص برداشت یا به عبارتی فاز تأخیری پر شدن دانه از 26 روز در تاریخ کاشت اول به 8 روز در تاریخ کاشت سوم کاهش یافت ولی در تراکم های مختلف اختلافی مشاهده نشد. زمان توقف افزایش خطی شاخص برداشت علی رغم عدم اختلاف معنی دار در تراکم های مختلف، در تاریخ کاشت ها متفاوت بود و با تأخیر در کاشت کاهش یافت. hز پارامتر های حاکم بر توزیع ماده خشک که در این مطالعه برآورد شده می توان در مدل سازی رشد و نمو نخود استفاده کرد.

وزن نهایی دانه یکی از اجزای عملکرد دانه در گندم است که به سرعت و طول دوره ی پر شدن آن وابسته است. درک فرآیند پر شدن دانه ممکن است در برنامه های اصلاحی گندم برای افزایش عملکرد دانه و تولید ارقام مورد نظر سودمند باشد. به همین منظور جهت بررسی اثرات تراکم بذر بر روند رشد دانه ارقام گندم، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با استفاده از سه رقم گندم دیم (کوهدشت، چمران و زاگرس) و پنج تراکم بذر (100، 200، 300، 400 و 500 دانه در متر مربع) در ایستگاه تحقیقات کشاورزی خرم آباد اجراء گردید. برای برآورد مؤلفه های رشد دانه، پس از گرده افشانی طی هشت مرحله نمونه برداری با فواصل زمانی پنج روزه، وزن خشک تک دانه اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که عملکرد دانه با عملکرد بیولوژیک، عملکرد کاه و تعداد سنبله در متر مربع همبستگی مثبت و بسیار معنی دار، و با وزن هزار دانه و وزن هکتولیتر همبستگی منفی اما بسیار معنی دار و با تعداد دانه در سنبله، سرعت و مدت پر شدن دانه همبستگی منفی و غیر معنی دار داشت. روند تغییرات وزن خشک تک دانه هر سه رقم نشان داد که بیشترین وزن خشک تک دانه مربوط به رقم کوهدشت با تراکم 300 دانه در متر مربع و کمترین وزن خشک تک دانه مربوط به همین رقم با تراکم 200 دانه در متر مربع بود.

به منظور بررسی تغییرات عملکرد و اجزای عملکرد دانه 22 ژنوتیپ ذرت، طی دو سال زراعی 1392و 1393 آزمایشی در قالب طرح اسپلیت پلات در 3 تکرار تحت شرایط نرمال و کم آبی در ایستگاه تحقیقات دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد تبریز اجرا گردید. فاکتور اصلی دو سطح آبیاری (سطح آبیاری پس از 70 میلی متر تبخیر از سطح تشتک تبخیر کلاس A وسطح آبیاری پس از 140 میلی متر تبخیر از سطح تشتک تبخیر کلاس A با شروع از مرحله کاکل دهی) و فاکتور فرعی 18 هیبرید ذرت به همراه چهار رقم شاهد بود. تجزیه مرکب دو سال نشان داد که برای اکثر صفات مورد مطالعه اثر متقابل ژنوتیپ × تنش کم آبی معنی دار است. ژنوتیپ L2×K1263/1 بیشترین عملکرد به مقدار 38/6 کیلوگرم را تحت شرایط نرمال و ژنوتیپ L3× A679 بیشترین عملکرد به مقدار 82/3 کیلوگرم را تحت شرایط کم آبی نشان دادند. تجزیه همبستگی نشان داد که تحت هر دو شرایط آبیاری نرمال و کم آبی، عملکرد دانه بیشترین همبستگی را با تعداد دانه در بلال و تعداد دانه در ردیف دارد. در مدل نهایی تجزیه رگرسیون چندگانه تحت شرایط آبیاری نرمال، وزن صددانه، تعداد دانه دربلال، تعداد برگ و ارتفاع بوته و تحت شرایط کم آبی، وزن صددانه، تعداد دانه دربلال و ارتفاع بوته باقی ماندند. در تجزیه علیت در شرایط آبیاری نرمال و کم آبی، بیشترین اثر مستقیم تاثیر گذار بر عملکرد دانه تعداد دانه در بلال بود. در تجزیه علیت در شرایط آبیاری نرمال و کم آبی، بیشترین اثر مستقیم تاثیر گذار بر عملکرد دانه تعداد دانه در بلال بود.

به منظور بررسی تأثیر کودهای بیولوژیک و محلول پاشی با نانواکسید روی بر عملکرد و صفات وابسته به رشد دانه تریتیکاله در شرایط قطع آبیاری، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 1393 اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل محدودیت آبی در سه سطح (آبیاری کامل، آبیاری تا 50 درصد مرحله سنبله دهی و آبیاری تا 50 درصد مرحله چکمه زنی)، کودهای بیولوژیک در چهار سطح (عدم کاربرد، میکوریز، باکتریهای محرک رشد، کاربرد توأم میکوریز و باکتریهای محرک رشد) و محلول پاشی با نانواکسید روی در چهار سطح (عدم مصرف، مصرف 0/3، 0/6 و 0/9 گرم در لیتر) بودند. نتایج نشان داد با افزایش محدودیت آبی عملکرد، سرعت پر شدن دانه و حداکثر وزن دانه کاهش یافت. مقایسه میانگینها نشان داد بالاترین عملکرد (663/26 گرم در مترمربع)، سرعت پر شدن دانه (0/00304 گرم در روز)، طول دوره پر شدن (41/5 روز)، دوره موثر پر شدن دانه (25/6 روز) و حداکثر وزن دانه (0/078 گرم) در حالت کاربرد توأم باکتریهای محرک رشد و میکوریز، محلول پاشی 0/9 گرم در لیتر نانواکسید روی و آبیاری کامل به دست آمد.

به منظور بررسی اثر کم آبیاری و روش های کاربرد کود فسفر بر عملکرد و کارایی بازیافت فسفر در دو رقم کلزا، آزمایشی به صورت کرت های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در سال زراعی 93-1392 در دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی داراب، دانشگاه شیراز اجرا شد. عامل اصلی رژیم آبیاری (آبیاری رایج، قطع آبیاری از اواسط گلدهی و اواسط غلاف رفتن)، عامل فرعی شیوه های کاربرد کود فسفر (بدون فسفر و کاربرد دستپاش و نواری فسفر) و عامل فرعی فرعی ارقام کلزا (ساری گل و آر جی اس) بودند. نتایج نشان داد تیمار آبیاری رایج با31/25 دانه در خورجین تفاوت معنی داری با تیمارهای قطع آبیاری از اواسط گلدهی با 25/22 دانه در خورجین و از اواسط غلاف رفتن با 94/22 دانه در خورجین داشت. در قطع آبیاری از گلدهی، مصرف نواری کود شیمیایی فسفر در رقم آر جی اس بیشترین عملکرد بیولوژیک (12435 کیلوگرم در هکتار ) را داشت. به طور کلی کارایی بازیافت فسفر در روش دستپاش و نواری به ترتیب 09/1 % و 38/1% بود. رقم آر جی اس در مقایسه با ساری گل در قطع آبیاری از اواسط گلدهی و غلاف رفتن به ترتیب با 3830 و 5428 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را دارا بود. رقم آر جی اس در شرایط قطع آبیاری از اواسط گلدهی و مصرف نواری فسفر، بیشترین میزان انتقال مجدد را دارا بود و می تواند در صورت مواجه شدن با کمبود آب در آخر فصل رشد از کاهش بیشتر عملکرد دانه جلوگیری کند.

به منظور بررسی روابط صفات مختلف زراعی و تأثیر آن ها بر عملکرد دانه جو، دو آزمایش جداگانه در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. تیمارها شامل گرگان 4، نصرت، ریحان، ماکویی، والفجر، زرجو، گرگان، کویر، استراین و نیمروز بود. آزمایش اول تحت شرایط آبیاری مطلوب در تمام طول دوره رشد و آزمایش دوم (شرایط تنش خشکی) تا قبل از مرحله گلدهی مشابه آزمایش اول و از زمان ورود به مرحله گلدهی تا زمان برداشت آبیاری قطع گردید. در شرایط آبیاری مطلوب، عملکرد دانه با صفات تعداد روز از جوانه زنی تا رسیدگی فیزیولوژیکی، ارتفاع بوته، ضخامت ساقه، عملکرد بیولوژیکی، طول دانه و وزن سنبله و در شرایط تنش خشکی با صفات تعداد روز از جوانه زنی تا رسیدگی فیزیولوژیکی، ارتفاع بوته، عملکرد بیولوژیکی، طول دانه، ضخامت دانه، وزن سنبله و وزن صد دانه دارای همبستگی مثبت و معنی دار بود. بر اساس رگرسیون گام به گام، صفات عملکرد بیولوژیکی، وزن سنبله، وزن صد دانه و تعداد روز از جوانه زنی تا رسیدگی فیزیولوژیکی در شرایط آبیاری مطلوب و صفات وزن سنبله، طول دانه، طول سنبله، ضخامت دانه و عملکرد بیولوژیکی در شرایط تنش خشکی وارد مدل رگرسیونی شدند و به ترتیب 83 و 91 درصد از تغییرات عملکرد دانه را توجیه نمودند. نتایج تجزیه علیت در دو محیط نشان داد که صفت وزن سنبله دارای بیشترین اثرات مستقیم و غیر مستقیم مثبت بر عملکرد دانه است. بنابراین انتخاب این صفت جهت بهبود عملکرد دانه مطلوب به نظر می رسد.

گل مغربی گیاهی است علفی، دوساله متعلق به خانواده گل آویز، که گل های زرد رنگ این گیاه دوجنس هستند. بذرهای این گیاه حاوی روغن بوده و دارای اسیدهای چرب غیر اشباع مهم از جمله گامالینولئیک اسید، لینولئیک اسید و اولئیک اسید است. این آزمایش به صورت فاکتوریل با 8 تیمار و 3 تکرار در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی انجام شد. در این تحقیق اثر سرزنی (عدم سرزنی و سرزنی در ارتفاع 20، 30 و 50) و 2 نوع روش آبیاری (نشتی و قطره ای) بر صفات زراعی از جمله طول و عرض برگ، فاصله گره، تعداد و طول شاخه گل دهنده و در مرحله رسیدگی کامل، وزن بذر در کپسول و در گیاه، وزن هزاردانه، تعداد کپسول در شاخه و در گیاه، وزن تر و خشک اندام های هوایی و میزان روغن استخراجی از بذور مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش سرزنی، عرض برگ ها، فاصله گره ها و طول شاخه های فرعی کاهش یافت. همچنین در روش آبیاری قطره ای، فاصله گره ها، طول شاخه فرعی و تعداد شاخه فرعی افزایش یافت. بیشترین تعداد کپسول در شاخه، تعداد کپسول در گیاه، وزن بذر در گیاه و وزن هزاردانه، درصد روغن بذور در گیاه مربوط به سرزنی 30 سانتی متری و آبیاری قطره ای بود. نتایج نشاندهنده آن بود که تیمار ترکیبی آبیاری قطره ای و سرزنی در ارتفاع 30 سانتیمتر در بیشتر صفات، بهترین تیمار بود. با توجه به این که این تحقیق برای اولین بار انجام شده است، تحقیقات کاملتری در این زمینه مورد نیاز است.

کمبود رطوبت خاک از مهمترین عوامل بازدارنده رشد و نمو گیاه است. به منظور بررسی اثر محلول پاشی نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم بر برخی از صفات فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی گیاه خرفه در شرایط سطوح مختلف آبیاری آزمایش گلدانی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتور های آزمایش شامل سه سطح آبیاری 60، 80 و 100 درصد ظرفیت زراعی و محلول پاشی نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم در مرحله 6-8 برگی در چهار سطح 0، 1، 2 و 3 میلی گرم بر لیتر بودند. نتایج نشان داد که سطوح مختلف آبیاری اثر معنی داری بر تمامی صفات اندازه گیری شده داشت و باعث کاهش مقدار کلروفیل کل و افزایش مقادیر قند و پرولین شد. بیشترین مقدار کلروفیل کل به میزان 36/32 میلی گرم بر گرم برگ تازه در تیمار آبیاری 100 درصد ظرفیت زراعی و کمترین مقدار به میزان 42/13 میلی گرم بر گرم برگ تازه در تیمار آبیاری 60 درصد ظرفیت زراعی بدست آمد. محلول پاشی نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم نیز بر اکثر صفات معنی دار بود و باعث افزایش کلروفیل کل، وزن تر و خشک گیاه خرفه شد. بیشترین وزن تر بوته نیز با مقدار 61/20 گرم در تیمار محلول پاشی 3 میلی گرم بر لیتر نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم و کمترین وزن تر با مقدار 16/17 گرم در تیمار شاهد (محلولپاشی با آب مقطر) بدست آمد. نتایج نشان داد که کاربرد نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم، کلروفیل a و وزن خشک گیاه خرفه را به طور معنی داری افزایش داد.

به منظور ارزیابی اثر اسپرمیدین بر ویژگی های بیوشیمایی شامل فعالیت آنزیم های پراکسیداز و آسکوربات پراکسیداز، محتوای نسبی آب، قند محلول و نشت یون در گیاه خیار (Cucumis sativus L. ) تحت تنش خشکی، پژوهشی در دانشگاه آزاد اسلامی شیراز به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتور اول، شامل دورهای مختلف آبیاری در 3 سطح: آبیاری یک روز در میان، آبیاری سه روز در میان و آبیاری به فاصله پنج روز در میان بود. فاکتور دوم شامل محلول پاشی با غلظت های مختلف اسپرمیدین در سه سطح: صفر، 1 و 2 میلی مولار بود. نتایج حاصل از تجزیه واریانس اثر متقابل اسپرمیدین و دور آبیاری بر فعالیت آنزیم پراکسیداز در سطح احتمال 5 درصد، بر فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز و محتوای نسبی آب در سطح احتمال یک درصد معنی دار شد. نتایج نشان داد که در گیاهانی که آبیاری پنج روز در میان داشتند و با غلظت دو میلی مولار اسپرمیدین تیمار شده بودند، بیشترین میزان فعالیت آنزیم پراکسیداز (از نظر عددی برابر با 0. 71 OD. g-1. FW. min-1) و بیشترین فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز (برابر با 0. 72 OD. g-1. FW. min-1) همچنین بالاترین محتوای نسبی آب (78%) مشاهده شد. اثر متقابل دور آبیاری و محلول پاشی با اسپرمیدین بر صفت های قند محلول و نشت یونی غشاء برگ اثر معنی دار نداشت. به طور کلی در این آزمایش تیمار با اسپرمیدین 2 میلی مولار باعث افزایش معنی داری در فعالیت آنزیم پراکسیداز، فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز و محتوای نسبی آب شد.

جو یکی از مهمترین گیاهان خانواده غلات است. این گیاه تحمل نسبتا خوبی نسبت به خشکی و شوری دارد. جهت بررسی تأثیر مقدار بذر و سطوح مصرف نیتروژن بر خصوصیات زراعی و کارایی مصرف نیتروژن، آزمایشی در سال زراعی 92-1391 به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. تیمار مقدار بذر مصرفی در سه سطح (150، 225 و 300 کیلوگرم در هکتار بذر جو) و تیمار سطوح مصرف نیتروژن (صفر، 75 و 150 کیلوگرم در هکتار نیتروژن خالص) بود. صفاتی مانند ارتفاع بوته، تعداد پنجه بارور، وزن هزار دانه، تعداد دانه در سنبله، عملکرد دانه، شاخص برداشت، درصد پروتئین، کارایی مصرف نیتروژن، مقدار نیتروژن جذب شده و بازیافت ظاهری نیتروژن مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که اثر متقابل تیمار سطوح مصرف نیتروژن و تیمار مقدار بذر مصرفی بر صفات کارایی مصرف نیتروژن و بازیافت ظاهری نیتروژن در سطح آماری یک درصد معنی دار شد. به طوری که با مقایسه میانگین اثرات متقابل بیشترین بازیافت ظاهری نیتروژن مربوط به تیمار تراکم 150 کیلوگرم بذر و 75 کیلوگرم نیتروژن مصرفی در هکتار با میانگین 44/0 درصد و کمترین مقدار آن با میانگین 14/0 درصد مربوط به اثر متقابل مصرف 300 کیلوگرم در هکتار بذر و مصرف 150 کیلوگرم در هکتار نیتروژن خالص بود.

به منظور ارزیابی اثر کود نانو و نیتروژن بر گیاه کنجد آزمایشی در مرکز تحقیقات کهنوج به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل کود نانو] شاهد (بدون کود)، 1، 2 و 3 در هزار) [و سطوح مختلف کود نیتروژن (0، 50، 100 و 150 کیلوگرم در هکتار) بودند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که بیشترین ارتفاع بوته، تعداد کپسول و عملکرد بیولوژیک از تیمار مصرف 150 کیلوگرم در هکتار کود نیتروژن حاصل شد و همچنین کمترین میزان این صفات نیز مربوط به تیمار عدم مصرف کود نیتروژن بود. همچنین برای تیمار کودی نانو صفات تعداد کپسول در بوته و عملکرد بیولوژیک در سطح 3 در هزار بیشترین مقدار را به خود اختصاص داد، در حالیکه حداکثر ارتفاع در تیمار کودی 2 درهزار بدست آمد. تیمار کودی نیتروژن و نانو توانست میزان وزن هزار دانه، عملکرد دانه و شاخص بیولوژیک را نسبت به تیمار کودی شاهد افزایش دهد به طوری که بیشترین میزان آنها در تیمار 100 کیلوگرم نیتروژن و 2 در هزار کود نانو به دست آمد. برای درصد روغن نیز بالاترین میزان میانگین 5/58 درصد بالاتر از تیمار بدون کود نیتروژن بود و بیشترین روغن در تیمار کودی نانو در 2 در هزار آن بدست آمد و حداکثر عملکرد روغن مربوط به تیمار 100 کیلوگرم نیتروژن و 2 درهزار کود نانو بود و کمترین آن مربوط به تیمار شاهد بود.

به منظور بررسی درصد و میزان عناصر پر مصرف نیتروژن، فسفر و پتاسیم در گیاه دارویی ختمی (Altheae officinalis L. ) در واکنش به مصرف ورمی کمپوست و کود اوره، آزمایشی در سال 1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد به اجرا در آمد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و 15 تیمار انجام شد. تیمارهای آزمایش بر اساس ترکیبی از سه سطح کاربرد ورمی کمپوست (صفر، پنج و 10 تن در هکتار) و پنج سطح کاربرد کود شیمیایی اوره شامل صفر، 25، 50، 75 و 100 درصد مصرف متداول کود اوره (معادل 200 کیلوگرم در هکتار) تعیین شدند. در هر یک از سطوح کاربرد کود اوره، مصرف کود ورمی کمپوست نقش موثری در افزایش معنی دار درصد نیتروژن، فسفر و پتاسیم در بذر، برگ و ریشه ختمی داشت. در شرایط عدم مصرف کود اوره، کاربرد 10 تن در هکتار ورمی کمپوست، درصد فسفر دانه را در مقایسه با شاهد (عدم مصرف ورمی کمپوست) تا 5/29 درصد افزایش داد. میزان نیتروژن، فسفر و پناسیم در دانه، برگ و ریشه گل ختمی (بر حسب گرم در متر مربع) نیز در نتیجه مصرف ورمی کمپوست به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین نتایج آزمایش حاکی از نقش موثر کاربرد کود اوره در افزایش معنی دار درصد نیتروژن، فسفر و پتاسیم در بذر، برگ و ریشه گل ختمی بود. طبق نتایج این آزمایش، بین جذب نیتروژن با فسفر و پتاسیم رابطه مستقیمی وجود داشت.

به منظور بررسی اثر باکتریهای محرک رشد گیاهی و کود نیتروژن بر عملکرد و برخی خصوصیات زراعی و فیزیولوژیک گیاه دارویی نعناع فلفلی، آزمایش فاکتوریل در قالب بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه پیام نور واحد کوثر، شهرستان کوثر استان اردبیل انجام شد. عاملهای آزمایشی شامل کود نیتروژن در پنج سطح (صفر، 50، 100، 150 و 200 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار از منبع اوره) و باکتریهای محرک رشد گیاهی در سه سطح (عدم تلقیح، تلقیح بذر با ازتوباکتر کروکوکوم سویه5 و تلقیح بذر با آزوسپیریلوم لیپوفرم سویه OF) بودند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد، در تلقیح با باکتریهای محرک رشد گیاهی، وزن تر ساقه، وزن خشک ساقه، وزن تر برگ، وزن خشک کل بوته، وزن تر کل بوته، سطح برگ، شاخص کلروفیل، میزان اسانس برگ و عملکرد اسانس به طور معنیداری تحت تاثیر قرار گرفتند. اثر متقابل تیمارهای آزمایشی نشان داد، وزن خشک ساقه، سطح برگ و میزان اسانس برگ به طور معنیداری تحت تاثیر اثر متقابل نیتروژن × باکتریهای محرک رشد گیاهی قرار گرفت. بیشترین وزن خشک ساقه، سطح برگ و میزان اسانس برگ در ترکیب تیماری مصرف 200 کیلوگرم اوره در هکتار × ازتوباکتر مشاهده شد.

به منظور بررسی تجمع نیترات و تغییرات عملکرد غده و پروتئین با مصرف غلظتهای نانو اکسید آهن در مراحل مختلف رشد سیب زمینی، آزمایشی بهصورت فاکتوریل، در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی و در 3 تکرار در سال 1391، در اردبیل انجام شد. فاکتور اول کود نانواکسید آهن در سطوح0، 0.5، 1، 1.5 و 2 درصد و اکسید آهن معمولی در سطح دو درصد و فاکتور دوم مراحل محلولپاشی (رشد رویشی، شروع غدهبندی و پرشدن غده) بود.نتایج نشان داد که با کاربرد نانو اکسید آهن میزان نیترات غده به طور معنیداری کاهش یافت و کمترین نیترات نسبت به شاهد در برهمکنش محلولپاشی غلظت های 1.5 و 2 درصد نانواکسید آهن در مرحله پرشدن غده به دست آمد. بیشترین شاخص سبزینگی برگ و وزن متوسط غده با اختلاف معنی دار نسبت به شاهد در اثر برهمکنش محلولپاشی غلظتهای 1، 1.5 و 2 درصد و بیشترین درصد پروتئین غده با غلظتهای 1.5 و 2 درصد نانواکسید آهن درسایر تیمارها بیشترین عملکرد غده را به خود اختصاص دادند. همچنین کاربرد اکسید آهن معمولی نیز عملکرد غده سیبزمینی را نسبت به شاهد به طور معنیداری افزایش داد ولی با غلظتهای 0.5 و 1 درصد نانواکسید آهن در گروه مشترک قرار گرفت. به طور کلی از نظر تمام صفات مورد اندازه گیری، غلظت 2 درصد نانواکسید آهن با محلولپاشی در زمان پرشدن غده بهترین نتیجه را داشت و برای کاربرد توسط زارعین توصیه میشود.

برای ارزیابی تأثیر تراکم، مصرف خاکی و محلول پاشی آهن و روی بر عملکرد کمی وکیفی چای ترش، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه دانشگاه زابل در سال زراعی 93-92 اجرا شد. تراکم در 3 سطح 2، 4 و 6 بوته در متر مربع، به عنوان عامل اصلی و مصرف عناصر ریز مغذی در 5 سطح، محلول پاشی با کلات آهن 6 درصد به نسبت 4 در هزار، محلول پاشی با کلات روی 15 درصد به نسبت 2 مصرف خاکی کلات آهن 6 درصد به میزان 50 کیلوگرم در هکتار، مصرف خاکی کلات روی 15 درصد به میزان 50 کیلوگرم و محلول پاشی با آب به عنوان عامل فرعی در نظر گرفتیم. نتایج نشان داد اکثر صفات کمی شامل ارتفاع بوته، قطر ساقه، تعداد شاخه فرعی، تعداد دانه بوته، وزن تر و خشک کاسبرگ و عملکرد بیولوژیک بوته تحت تأثیر تراکم معنی دار شدند. بیشترین وزن تر و خشک کاسبرگ در هکتار از تراکم 6 بوته در متر بدست آمد، طوری که میزان کاسبرگ خشک تولیدی در تراکم 6 بوته نسبت به تراکم 2 بوته در متر 200 درصد افزایش داشت. تأثیر مصرف خاکی و محلول پاشی عناصر ریزمغذی افزایش معنی داری برای پارامتر های تعداد غوزه، عملکرد بیولوژیک، وزن هزار دانه، تعداد شاخه فرعی، تعداد دانه بوته، وزن تر خشک کاسبرگ، میزان آنتوسیانین و درصد پروتئین کاسبرگ نشان داد. بر اساس نتایج بدست آمده، به نظر می رسد برای حصول حداکثر عملکرد کاسبرگ خشک، تراکم شش بوته توأم با محلول پاشی عنصر روی بتواند به عنوان تیمار مناسبی پیشنهاد گردد.

به منظور بررسی تاثیر قارچ میکوریزاییِ Glomus intraradices بر غلظت برخی از عناصر غذایی در مرکبات، آزمایشی گلدانی در گلخانه به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار با دو فاکتور به اجرا در آمد. فاکتورها شامل فاکتور گونه ی مرکبات در دو سطح شامل نارنج (aurantium Citrus) و بکرایی (دورگ طبیعی مرکبات)، و فاکتور محیط کشت در سه سطح (خاک غیرسترون بدون قارچ، خاک سترون بدون قارچ و خاک سترون به همراه قارچ) بود. برای تیمار گیاهان با قارچ میکوریزایی، بذور نارنج و بکرایی در گلدان های حاوی زادمایه ی G. intraradices کاشته شد. صفات مورد بررسی شامل غلظت فسفر، آهن، روی، مس و منگنز در اندام هوایی بود. نتایج نشان داد که غلظت این عناصر در اندام هوایی نهال های نارنج تیمار شده با قارچ میکوریزایی نسبت به شرایط بدون قارچ بیشتر بود و اختلاف معنی داری را در سطح پنج درصد آماری نشان داد. در نهال های بکرایی تیمار شده با میکوریز نسبت به شرایط بدون میکوریز در خاک سترون، غلظت همه ی عناصر در اندام هوایی نهال ها بیشتر بود و درمورد همه ی عناصر (به جز آهن) اختلاف معنی داری در سطح پنج درصد آماری مشاهده شد. در مجموع، نتایج نشان داد که قارچ میکوریزایی G. intraradices باعث افزایش غلظت عناصر غذاییِ فسفر، روی، منگنز، آهن و مس در اندام هوایی نهال های نارنج و بکرایی شد.

این مطالعه به منظور شناسایی ترکیب فلور علف های هرز در 24 مزرعه نخود شهرستان خرم آباد، در سال زراعی 92-1391 انجام شد. با مطالعه فلور این مناطق، 69 گونه علف هرز متعلق به 20 تیره گیاهی شناسایی گردید. نتایج نشان داد که دولپه ایها(59 گونه) نسبت به تک لپه ایها(10 گونه) در مزارع نخود غالبیت داشتند. حداکثر تراکم علف های هرز به شیرپنیر (Gallium tricornutum) (27/10 بوته در مترمربع)، جغجغک(Vaccaria grandiflora) (3/4) و ماشک گل خوشه ای(Vicia villosa) (4/3 بوته در مترمربع) تعلق داشت. بالاترین سطح فراوانی علف های هرز مزارع نخود عبارت بودند از شیرپنیر (با فراوانی 8/93درصد)، جغجغک و علف هرز دانه مُرغ (Cerastium dichotomum) (با فراوانی 75 درصد)، گلرنگ وحشی (Carthamus oxyacantha) و گل گندم (Centaurea spp. ) (با فراوانی 56 و 4/59 درصد) و گونه علف هرز گوش خرگوشی (Conringia orientalis)، ماشک گل خوشه ای و خردل وحشی (Sinapis arvensis) با فراوانی بیش از 50 درصد بودند. از مجموع 30 گونه دارای فراوانی بالای 10 درصد، فقط چهار گونه دو ساله یا چند ساله بودند، به عبارتی3/83 درصد گونه های دارای فراوانی بالای 10 درصد یک ساله بودند. از کل علف های هرز شناسایی شده نیز(64 گونه 75/92%) دارای مسیر فتوسنتزی C3، و (5 گونه، 25/7%) دارای مسیر فتوسنتزی C4 بود.

به منظور بررسی تأثیر کاربرد نیتروژن بر قدرت رقابتی گیاه ذرت در تراکم های مختلف علف هرز قیاق، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار انجام شد. فاکتورهای مورد مطالعه شامل دو مقدار نیتروژن (توصیه شده (90 کیلوگرم در هکتار) و توصیه شده + 50%(135 کیلوگرم در هکتار)) و چهار تراکم قیاق (صفر، 1، 2 و 3 بوته در گلدان به ترتیب معادل صفر، 15، 30 و 45 بوته در مترمربع) بود. کشت در گلدان هایی با قطر 30 سانتی متر و حجم تقریبی 10 کیلوگرم خاک انجام گرفت. تراکم ذرت در هر گلدان پنج بوته در نظر گرفته شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که شاخص کلروفیل، وزن خشک ساقه، قطر ریشه، سطح ریشه، حجم ریشه، وزن خشک ریشه و نسبت ریشه به تاج تحت تأثیر مقدار مصرف نیتروژن قرار گرفت و افزایش مقدار نیتروژن سبب افزایش این خصوصیات شد. افزایش تراکم قیاق سبب کاهش 89/7 درصدی شاخص کلروفیل، 48/16 درصدی وزن خشک ساقه، 31/21 درصدی قطر ریشه، 18/22 درصدی سطح ریشه، 99/22 درصدی حجم ریشه و افزایش 1/1 درصدی ارتفاع نهایی ذرت شد. در مجموع نتایج آزمایش نشان داد که در شرایط استفاده از نیتروژن اگرچه قدرت رقابتی ذرت در مقایسه با قیاق افزایش پیدا می کند با این وجود افزایش تراکم قیاق اثر منفی بر خصوصیات رشدی ریشه ذرت دارد.

تعیین کیفیت علوفه از عوامل مهم در مدیریت صحیح مراتع است. گونه های مرتعی در مکان ها و زمان های مختلف، کیفیت علوفه ای متفاوتی دارند. در ارزیابی مراتع و برنامه ریزی برای تهیه مواد مغذی مورد نیاز دام بسته به فصل چرا و محاسبه ظرفیت چرایی، آگاهی از کیفیت علوفه گیاهان غالب منطقه ضروری است. این پژوهش در منطقه جلگه ای ساری انجام شده و کیفیت علوفه ای چهار گونه مرتعی شامل یونجه معمولی ( (Medicago sativa L.، اسپرس (Onobrychis sativa L. )، شبدرسفبد (Trifolium repens L. ) و یونجه یکساله حلزونی (Medicago scutellata L. ) بررسی شده است. نمونه برداری از گونه ها در سه مرحله رشد رویشی، گلدهی و بذردهی صورت پذیرفت و سپس به منظور تعیین شاخص های کیفیت علوفه که شامل پروتئین خام ((CP، دیواره سلولی منهای همی سلولز(ADF)، ماده خشک گوارش پذیر (DMD) و انرژی متابولیسمی (ME) بودند، مورد تجزیه شیمیایی قرار گرقتند. نتایج نشان داد که تأثیر مرحلة رشد فنولوژیکی بر شاخص های ADF و DMD مشخص تر از سایر شاخص ها بود، به نحوی که درصد ADF در گونه های اسپرس و شبدر سفید در مراحل انتهایی رشد نسبت به ابتدایی آن افزایش و میزان DMD نیز در این گونه ها کاهش معنی دار نشان داد. به طور کلی گونه شبدر سفید در شروع دوره رشد و گلدهی غذایی بالاتری نسبت به سایر گونه ها داشت.