زیست شناسی ایران
سال:1385 | دوره:19 | شماره:3 |تعداد مقالات:16

گونه Rhizoctonia solani، یکی از متنوع ترین و پیچیده ترین گونه های قارچی بوده و از نظر مقایسه ریخت شناسی شبیه قارچهای ناقص بازیدیومیست است. دامنه میزبانی وسیع و فقدان صفات تشخیصی در آن، مطالعات ژنتیکی وتاکسونومیکی (آرایه شناختی) جمعیت های این قارچ را با مشکل مواجه ساخته است. در این مطالعه زایموگرم آنزیم پکتیناز بعنوان یک نشانگر مولکولی برای مطالعه تنوع ژنتیکی آناستوموز گروه 2 (AG-2) قارچ R. solani، که عامل بیماری لکه قهوه ای چمن، مورد استفاده قرار گرفت. در این رابطه 256 جدایه بر اساس واکنش آناستوموز ریسه و وجود هسته های متعدد در هر سلول به عنوان گروه آناستوموزی  AG-2شناسایی شد. زایموگرافی این تعداد جدایه دو لوکوس، یکی برای پلی گالاکتوروناز و دیگری برای پکتین استراز مشخص نمود، که بر اساس پلی مورفیسم این دو لوکوس تعداد 10 گروه زایموگرم برای ایزوله های قارچ R. solani به دست آمد. به نظر می رسداین روش نه تنها در شناسایی گروه های آناستوموزی قابل استفاده است بلکه در تعیین تنوع ژنتیکی درون گروهی نیز اطلاعات مفیدی ارایه می دهد که این اطلاعات می تواند در مطالعه اپیدمیولوژی این قارچ مورد استفاده قرار گیرد.

روشهای ایمونوشیمی مانند الایزا، رادیو ایمونواسی و ایمونوفلورسانس، روشهایی حساس و سریع جهت آنالیز یوبی کوییتین و سایر مولکولهای زیستی، بر پایه استفاده از آنتی بادی اختصاصی بعنوان شناساگر می باشند. لذا تهیه آنتی بادی اختصاصی علیه یوبی کوییتین همواره یکی از ابزارهای مهم در بررسی و ردیابی این پروتیین است. هدف از این تحقیق تخلیص یوبی کوییتین از گلبولهای قرمز انسان و تولید آنتی بادی اختصاصی علیه آن وکونژوگاسیون آنتی بادی به منظور استفاده در مطالعات ایمونوشیمی می باشد. در این تحقیق ابتدا یوبی کوییتین از گلبولهای قرمز خونی با دناتوراسیون حرارتی و یا  بوسیله سولفات آمونیوم جدا و نهایتا با کروماتوگرافی بر روی ژل DEAE-Sephadex تخلیص گردید. این پروتیین بکمک گلوتارآلدیید به پلی یوبی کوییتین تبدیل و بعنوان ایمونوژن در دوزهای مناسب به خرگوش تزریق گردید. پس از تعیین تیتر آنتی بادی در سرم خرگوشی با روش الایزا و خونگیری در حجم مناسب، جداسازی آنتی بادیهای سرم خرگوشی، از روش ایمونوافینیتی بر روی ستون کروماتوگرافی جذبی فعال شده با پروتیین A، انجام شد. سپس با اتصال یوبی کوییتین به عنوان لیگاند به ژل  CNBr activated sepharose-4Bو عبور آنتی بادیهای خرگوشی مرحله قبل از ستون کروماتوگرافی جذبی متصل به یوبی کوییتین، آنتی بادی اختصاصی علیه یوبی کوییتین خالص شد. سپس آنتی بادیهای اختصاصی، با ماده فلورسانس فلورسیین ایزوتیوسیانات کونژوگه و در پایان جهت تائید قابلیت آنتی بادیهای مذکور در شناسایی و اتصال به اپی توپهای پروتیین یوبی کوییتین، تستی به روش ایمونوفلورسانس طراحی شد. نتایج انجام SDS-PAGE برروی یوبی کوییتین تخلیص شده از ستون تعویض یونی و آنتی بادیهای سرمی تهیه شده از ستون جذبی، به صورت تک باند بر روی ژل ظاهر گردید.همچنین بکمک تست الایزا، ویژگی آنتی بادیهای اختصاصی تخلیص شده به پروتیین یوبی کوییتین تائید گردید . در هر بار تخلیص1 mg  یوبی کوییتین به ازای 100 ml گلبول قرمز و 0.6 mg آنتی بادی اختصاصی علیه یوبی کوییتین، به ازای 8 ml سرم ایمن شده خرگوش حاصل گردید. در بررسی ایمونوفلورسانس اسپرمهای پوشیده از یوبی کوییتین با توجه به اینکه یوبی کوییتین محور بسیاری از تحقیقات زیستی است به کمک آنتی بادیهای کونژوگه با فلورسیین ایزوتیوسیانات، فلورسانس قابل توجهی در مقایسه با کنترل منفی آزمایش مشاهده گردید لذا تهیه این ماده و آنتی بادی علیه آن، و همچنین کونژوگه کردن این آنتی بادی با ملکولهای فلورکروم امکان بررسی بیشتر عملکرد آن را فراهم می سازد.

استرپتومایسین یک آنتی بیوتیک آمینوگلیکوزیدی است که توسط باکتری استرپتومایسس گریزئوس تولید می شود. ژنتیک تولید استرپتومایسین بخوبی در استرپتومایسس گریزئوس مشخص شده است. دسته ژنی str با بیش از 25 ژن، اعمال مختلف بیوسنتزی، تنظیمی و ترشح آنتی بیوتیک استرپتومایسین را انجام می دهد. هدف اصلی این تحقیق افزایش میزان تولید آنتی بیوتیک استرپتومایسین با استفاده از استرپتومایسس ترانس ژنیک است. بدین منظور، ژن تنظیم کننده تولید آنتی بیوتیک استرپتومایسین(strR)  مورد نیاز است. در این تحقیق DNA از باکتری استرپتومایسس گریزئوس جدا و خالص شد. پرایمرهای مختلفی برای رسیدن به هدف تحقیق طراحی و سپس با تکنیک PCR ژن strR تکثیر گردید. صحت محصول PCR یعنی ژن strR با تکنیک های Nested-PCR و PCR-RFLP بررسی شد.

اسید پکتیک و β-گلوکان دو بخش جدا شده از عصاره گیاهان لاکتوژن دار شد. این دو، ماکرومولکول پلی ساکاریدی هستند و پژوهش های قبلی اثر لاکتوژنیک آنها را بر قطعات هیپوفیز گوسفند با افزایش ترشح پرولاکتین در آنها نشان داده است. در این مطالعه کشت دودمان سلولی GH3/B6، تنها سلولهای لاکتوتروپ هیپوفیز قدامی با خصوصیت ترشح پرولاکتین و هورمون رشد مورد استفاده قرار گرفت. اندازه گیری مقدار پرولاکتین مترشحه از این سلولها در تراکم های مختلف -βگلوکان با روش وسترن بلات و سپس دانسیتومتری باندها انجام شده است. نمونه های تحت تاثیر -βگلوکان با نمونه های شاهد یعنی سلولهای تنها انکوبه شده در محیط کشت و نیزکنترل مثبت یعنی سلولهای تحت تاثیر هورمون رها کننده تیروتروپین (Thyrotropine- Releasing Hormone) با تراکم nM 50، مقایسه شد. هورمون رها کننده تیروتروپین یکی از بهترین محرک های ترشح پرولاکتین در سلولهای لاکتوتروپ هیپوفیز قدامی است. انکوباسیون سلولها بمدت 24 ساعت، افزایش معنی دار ترشح پرولاکتین در تمام تراکم های -βگلوکان نسبت به محیط شاهد را نشان می دهد. در حالیکه انکوباسیون سلولها بمدت 48 ساعت افزایش معنی دار ترشح پرولاکتین سلولها را فقط در تراکم های mg/ml 100 300 (p<0.05) و mg/ml 200 (p<0.01) نشان می دهد. در این پژوهش سلولها از نظر مورفولوژی نبز بوسیله میکروسکوپ فاز کنتراست مورد بررسی قرار گرفتند. مهمترین تغییر در سلولها افزایش گرانول های ترشحی است، اما این افزایش در وضعیت بیولوژیکی آنها در محیط کشت تاثیری ندارد.

با گذشت بیش از دو دهه از آغاز تحقیقات در مورد نحوه خروج پروتیینها از شبکه آندوپلاسمی هنوز بطور کامل در این زمینه اتفاق نظر حاصل نشده است. مدل "انتقال توده ای" خروج مولکولها از شبکه آندوپلاسمی را به صورت غیر انتخابی در نظر می گیرد. در حالی که مدل "انتقال فعال" گزینش مولکولها و در نتیجه تغلیظ آنها را در زمان خروج از ER پیشنهاد می کند. بهر حال نقش تتراپپتید نشانه HDEL در بازگشت دادن پروتیین های مقیم ER از دستگاه گلژی مورد پذیرش است. از مشکلات تحقیقی موجود در زمینه پروتئین هائی که دارای این توالی نشانه هستند، خروج کم و از طرف دیگر تجزیه سریع بسیاری از آنها در خارج از ER است. برای غلبه بر این مشکل، دو گروه از گیاهان تراریخت توتون مورد استفاده قرار گرفت که سلولهای آنها آلفا- آمیلاز و یا HDEL- آلفا- آمیلاز را به عنوان پروتیین ترشحی تولید می کنند. نشان دار کردن ایمنی شناختی برش های انجمادی سلولهای ریشه این گیاهان با آنتی بادی تهیه شده بر علیه آلفا- آمیلاز وجود این آنزیم را در شبکه آندوپلاسمی، دستگاه گلژی و دیواره سلولی هر دو گروه از آنها مشخص کرد. مقایسه الکترومیکروگراف های مربوط به سلولهای تراریخت نشان داد که اتصال مولکول های آلفا- آمیلاز به توالی HDEL باعث تمرکز این آنزیم در قطب نزدیک یا سیس دستگاه گلژی و احتمالا بازگشت آن به سمت ER می گردد. با این حال، وجود تعدادی از نشانها در سایر ساکول های گلژی و همچنین دیواره های سلولی دلیلی بر اشباع احتمالی ماشین بازگشت مولکول های دارای تتراپپتید HDEL از بخش نزدیک یا سیس بود. بعبارت دیگر، در سلولهای تراریخت بازداری مولکول های آلفا- آمیلاز بواسطه اتصال به HDEL نمی تواند بطور کامل باعث حفظ این مولکولها در ER گردد. نشان دار کردن سلولهای ریشه گیاهان وحشی با استفاده از آنتی بادیهای کالرتیکولین و بیپ کمرنگ بودن نقش کم مکانیسم بازگشت بواسطه HDEL را در بازداری رتیکلوپلاسمین های محلول در ER تایید نمود.

پاکلوبوترازول یکی از مهمترین ترکیبات تریازول محسوب می شود. این ترکیبات باز دارنده رشد بوده و تنشهای محیطی را در گیاهان تخفیف می دهند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر پاکلوبوترازول (PBZ) در کاهش تنش سرما بر نهال های گوجه فرنگی و حفظ آنها در این شرایط بود. در این تحقیق PBZ دو غلظت متفاوت (30 و 60 میلی گرم در لیتر) بر گیاهان پنج هفته ای اسپری شد. سه روز پس از تیمارتوسط PBZ، نهالها در معرض تنش سرما قرار گرفتند. پس از تیمار نهال ها، پارامترهای مورفولوژیکی از قبیل وزن تر و وزن خشک ریشه و اندام هوایی و پارامترهای بیوشیمیایی مانند پرولین، کلروفیل کل برگ، کاروتنویید ها و میزان پراکسیداسیون چربی های غشا اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تنش سرما میزان پراکسیداسیون غشا و پرولین را در نهال های تحت تنش سرما افزایش می دهد، اما در این نهال ها میزان کلروفیل و کاروتنویید کاهش می یابد. پاکلوبوترازول موجب کاهش وزن خشک اندام هوایی گردیده و طول میانگره ها و اندام هوائی را کاهش می دهد ولی PBZ موجب افزایش وزن خشک ریشه ها شده و آنها را گسترش می دهد. همچنین PBZ در شرایط تنش موجب کاهش میزان پراکسیداسیون غشاء و پرولین می گردد. تیمار نهال ها با PBZ میزان کاروتنویید و کلروفیل را در شرایط تنش و غیر تنش افزایش می دهد. نتایج حاصل از این تحقیق بهبود علایم تنش و آسیبها در نهالهای تیمار شده توسط PBZ را نشان می دهد و مشخص می کند که PBZ توانایی پاسخ گیاه به تنش سرما را بهبود می بخشد.

سرده (جنس) شبدر با داشتن 248 گونه، یکی از مهمترین گیاهان علوفه ای از خانواده Fabaceae به شمار می رود. بین گونه های مختلف آن از نظر مورفولوژیکی و سیتوژنتیکی تنوع زیادی وجود دارد. برای بررسی تنوع سیتوژنتیکی از سیستم آنالیز تصویری استفاده شد. باین منظور، بذرهای 19 ژنوتیپ متعلق به 10 گونه مختلف کشت گردید و پس از جوانه زنی بذرها از مریستم انتهایی ریشه برای مطالعات کاریوتیپی استفاده شد. تعداد کروموزومهای پایه در ژنوتیپهای مورد بررسی بین x=5 (دو ژنوتیپ، دیپلویید)، x=7 (سه ژنوتیپ، دیپلویید) و 12) x=8 ژنوتیپ، دیپلویید و دو ژنوتیپ، تتراپلویید) متغیر بود. براساس جدول دو طرفه Stebbins ژنوتیپ های 7585، 27 و 5156 در گروه 2A و سایر ژنوتیپها در گروه 1A قرار گرفتند. پلات ژنوتیپها براساس دو پارامتر A1 و A2 و کلاسهای تقارنی جدول استبینز نتایج مشابهی را نشان داد. تجزیه واریانس داده های حاصل از کلیه صفات مورد مطالعه در قالب طرح CRD نشان دهنده اختلاف معنی داری بین ژنوتیپها در سطح 1 درصد است. تجزیه به مولفه های اصلی نشان داد که سه مولفه اول در مجموع بیش از 92 درصد از واریانس موجود بین ژنوتیپها را توجیه می نماید، به طوریکه در مولفه اول صفات طول کل کروموزوم(TL) ، طول بازوی بلند (LA)، درصد نسبی طول بازوی بلند (%LA)، طول بازوی کوتاه (SA) و درصد نسبی طول بازوی کوتاه (%SA) بیشترین نقش را در ایجاد تنوع داشتند. در مولفه دوم صفات نسبت بازوها، شاخص سانترومری و درصد شکل کلی با داشتن بالاترین ضرایب بردارهای ویژه، دارای بیشترین اهمیت در واریانس بین ژنوتیپها است. برای گروه بندی ژنوتیپها براساس صفات کاریوتیپی، تجزیه کلاستر به روش UPGMA انجام شد که با برش دندروگرام در فاصله ژنتیکی 3.89، ژنوتیپها در سه کلاس مختلف قرار گرفت. در این بررسی بیشترین فاصله ژنتیکی بین دو ژنوتیپ (27) T.hybridum و (3704) T.hirtum و کمترین فاصله ژنتیکی بین دو ژنوتیپ 314 و 2139 متعلق به گونه T.fragiferum مشاهده شد. دیاگرام حاصل از پراکنش ژنوتیپ ها براساس دو مولفه اصلی اول و دوم، ژنوتیپهای مورد بررسی را در سه گروه متمایز قرار می دهد که این امر موید نتایج حاصل از تجزیه کلاستر است. در تجزبه کلاستر (UPGMA) بر اساس دو پارامتر A1 و A2، با برش دندروگرام در فاصله ژنتیکی 1/75 ژنوتیپها از لحاظ تکاملی در سه گروه متمایز قرار گرفت. بر این اساس دو ژنوتیپ (Alice) T.repens و (7593) T.subterraneum کمترین مقدار فاصله ژنتیکی را نشان می دهند و بیشترین مقدار فاصله ژنتیکی بین دو ژنوتیپ (27) T.hybridum و  (8313) T.alexandrinumمشاهده شد.

اسید سالیسیلیک ترکیبی درونزا و کلیدی در مقاومت نسبت به بیماریهای موضعی و همه گیر در گیاهان محسوب می شود که خواص شبه هورمونی نیز دارد. برای بررسی اثر سالیسیلیک اسید بر عملکرد، اجزای عملکرد و مقایسه مقاومت دو رقم نخود، رقم بیونیج (حساس) و رقم هاشم (مقاوم) به قـارچ.Ascochyta rabiei [pass] Labr.  در سال زراعی 1383-1382 در ایستگاه تحقیقاتی دیم سرارود کرمانشاه پژوهش حاضرانجام شد. آزمایشها به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در 4 تکرار اجرا شد. دو رقم (هاشم و بیونیج) به عنوان عامل اصلی و 4 غلظت اسید سالیسیلیک (0، 0.1، 0.7 و 1.5 میلی مولار) به عنوان عامل فرعی درنظر گرفته شد. تیماردهی گیاهان با پاشیدن غلظت مورد نظر اسید سالیسیلیک روی سطح برگها و از هنگام شروع گلدهی آغاز و 20 روز ادامه یافت. 10 روز پس از شروع تیمار، گیاهان با سوسپاسیون خالص شده قارچ با رقت106  اسپور در میلی لیتر آب مقطر اسپور پاشی شدند. پس از رسیدن بذرها، تعداد شاخه های نخستین، تعداد شاخه های دومین، ارتفاع بوته، طول غلاف، تعداد غلاف در بوته، وزن صد غلاف، وزن صد دانه، عملکرد هر بوته مورد ارزیابی قرار گرفت. سنجش پروتیینهای دانه نیز به روش برادفورد انجام شد. نتایج نشان داد که غلظت 1/0 میلی مولار سالیسیلیک اسید عملکرد بوته ها را در هر دو رقم و وزن صد دانه و طول غلاف را در رقم بیونیج افزایش می دهد. غلظت 5/1 میلی مولار اسید موجب کاهش معنی دار پروتئینهای محلول دانه در رقم هاشم می گردد. غلظت 1.5 mM اسید باعث تاخیر در بروز بیماری برق زدگی (Ascochyta blight) در رقم بیونیج می شود. اما در نهایت شدت بیماری کاهش قابل توجهی ندارد. غلظت 7/0 میلی مولار اثر مطلوبی بر عملکرد و اجزای آن دارد، اما با شرایط بکار گرفته شده موجب افزایش شدت بیماری در رقم بیونیج می گردد.

هدف از این مطالعه بررسی فونستیک سوسماران منطقه دامغان از طریق آنالیز صفات مورفولوژیک و استفاده از کلیدهای شناسایی معتبر است که حاصل آن ارائه کلید خلاصه شده ای برای گونه های منطقه دامغان همراه نقشه پراکندگی و نمودار فراوانی نمونه ها می باشد. در این تحقیق که از فروردین ماه تا بهمن ماه 1383 انجام شد تعداد 231 نمونه سوسمار از 12 ایستگاه مختلف در منطقه دامغان با دست جمع آوری و به آزمایشگاه جانورشناسی منتقل گردید. از نمونه های زنده عکس و اسلایدهای محیطی تهیه شد و پس از آن نمونه ها در فرمالین 10 درصد تثبیت گردید. سوسماران منطقه دامغان متعلق به 17 گونه از 6 خانواده می باشند که عبارتند از: آگامای قفقازی Laudakia caucasia، آگامای سروزغی دم سیاه Phrynocephalus maculatus، آگامی سروزغی خاکستری P. scutellatus و آگامای چابک Trapelus agilis از خانواده Agamidae؛ لوس مار Ophisaurus apodus از خانواده Anguidae؛ جکوی زگیل دار بلوچی Bunopus tuberculatus، جکوی انگشت خمیده خزری Cyrtopodion caspium و جکوی دم پخ بدریاگا Teratoscincus bedriagai از خانواده Gekkonidae؛ ارمیاس سیستان Eremias fasciata ، ارمیاس میانی E. intermedia  ارمیاس ایرانی E. persica، ارمیاس آسیای مرکزی E. velox velox، مسالینای دم دراز بیابانی Mesalina watsonana و سوسمار مارچشم Ophisops elegans از خانواده Lacertidae؛ اسکینک مارچشم آسیایی Ablepharus pannonicus و اسکینک علفزار طلایی Mabuya aurata transcaucasica از خانواده Scincidae و بزمجه بیابانی خزری Varanus griseus caspius از خانواده Varanidae شناسایی شدند. از میان آنها لوس مار Ophisaurus apodus و سوسمار مارچشم O. elegans برای اولین بار از استان سمنان گزارش می شود. پیش از این تحقیق تنها یک نمونه اسکینک علفزار طلایی Mabuya aurata transcaucasica در مرز استان سمنان و گلستان در نزدیکی شهرستان شاهرود گزارش شده بود که در این مطالعه چند نمونه از آن در داخل شهرستان دامغان جمع آوری گردید.

درک به موقع نشانه های خطر برای بقای موجودات زنده ضروری است. موجودات زنده هنگام مواجه شدن با خطر، دچار ترس می شوند و پاسخ های رفتاری نشان می دهند که با استفاده از (ماز + مرتفع)، Elevated plus - maze می توان این پاسخهای رفتاری را مورد بررسی قرار داد. افزایش در دو پارامتر، یکی درصد ورود به بازوی باز (%OAE) و دیگری درصد زمان سپری شده در بازوی باز (%OAT)،Elevated plus–maze  (ماز + مرتفع) نشاندهنده کاهش ترس می باشد. در مطالعه حاضر اثر تستوسترون بر روی رفتار ترس در موشهای صحرایی (رت) گنادکتومی شده به وسیله Elevated plus–maze مورد بررسی قرارگرفته است. تزریق زیر جلدی (SC) دوزهای مختلف تستوسترون(100, 200, 300, 450 mg/rat)  موجب افزایش وابسته به دوز %OAE و  %OATگردید. بیشترین پاسخ را دوز 450 mg/rat دارو ایجاد نمود (<0.001). با توجه به این یافته ها می توان نتیجه گرفت که تستوسترون موجب کاهش رفتار ترس می گردد.

بیشتر مطالعاتin vitro  در سیستم عصبی مرکزی روی کشت خالص آستروسیتها انجام می گیرد. در این مطالعه با استفاده از مغز موش صحرایی نوزاد کشت خالص سلولهای آستروسیت نوعI  وII  بر اساس روش پایه  McCarthy & Vellis (1980)و با تغییراتی در جهت ساده شدن آن انجام شد. جداسازی سلولهای کورتکس مغز بصورت مکانیکی و بدون استفاده از آنزیم ،انجام و سلولهای منفک شده در محیط کشت 10%FCS+DMEM بدون استفاده از فاکتورهای رشد وچسبندگی کشت داده شد. از کشت مخلوط کورتکس، آستروسیتهای نوعI  وII  با خلوص بالا بدست آمد. خلوص بالای آستروسیتها توسط آنتی بادی علیه GFAP مارکر اختصاصی محسوب شده برای آستروسیتها محسوب می شود، تایید گردید. از کشت خالص آستروسیتها می توان برای انجام آزمایشهای مختلف بیوشیمیایی، ژنتیک ملکولی، فیزیولوژی، فارماکولوژی و الکتروفیزیولوژی در سیستم عصبی مرکزی استفاده نمود.

پناهگاه حیات وحش قمشلو، در 45 کیلومتری شمال غربی اصفهان (در مرکز ایران) واقع شده است و در حدود 50000 هکتار وسعت دارد. در این منطقه بروش فیزیونومیک و بر اساس گونه های غالب 20 واحد رویشی متفاوت تشخیص داده شد. این واحد های رویشی از طریق استقرار50 کوادرات و برداشت تمام گونه های گیاهی از هر پوششی مورد بررسی قرار گرفت. به منظور ارزیابی روابط بین این کوادراتها از آنالیز خوشه ای استفاده شد. نتایج نشان داد که این کوادراتها به 2 خوشه اصلی و تعدادی گروه کوچکتر تقسیم می شود که منطبق با واحد های رویشی منطقه می باشند. گونه های غالب این واحدهای رویشی عبارتند از: Scariola orientalis، Astragalus brachyodontus، Astragalus pichleri،Centaurea gaubae ،Artemisia sieberi ، Artemisia aucheri و Anabasis haussknechtii که روابط بین این واحدهای رویشی نیز بررسی شد.

سیانوباکتریهای دیازوتروف که معمولا در همه جا وجود دارند نقش مهمی را در تثبیت نیتروژن و در نتیجه در نگهداری و باروری خاک بازی می کنند. چرخه زندگی سیانوباکترهای هتروسیست دار با توجه به نقش آنها در تثبیت ازت بویژه در شالیزارهای ایران مطالعات ناچیزی انجام شده است. در تحقیق حاضر نمونه برداری، جداسازی و خالص سازی و شناسایی سیانوباکترهای هتروسیست دار از شالیزارهای استان گلستان انجام شد و نتایج نشان داد که دو گونه Nostoc ellipsosporum وNostoc muscorum فراوان ترین آنها هستند. بمنظور رسم منحنی رشد، هر گونه بصورت مجزا در محیط کشت مایع آلن کشت داده شدند و منحنی رشد با استفاده از غلضت کلروفیل رسم و زمان دو تاشدن هر گونه محاسبه گردید. نتایج حاصل از رسم منحنی رشد و محاسبه زمان دو تاشدن نشان داد که گونه N. ellipsosporum دارای فاز لگاریتمی و زمان دو تا شدن طولانی تری نسبت به N.muscorum است که می تواند باعث افزایش مدت فعالیت نسبت به گونه دیگر و در نتیجه تثبیت مقدار بیشتر ازت شود.