تحقیقات دامپزشکی و فرآورده های بیولوژیک
سال:1390 | دوره:24 | شماره:2 (پیاپی 91) |تعداد مقالات:8

ویروس لکوز گاو (BLV) رترو ویروسی است که موجب لکوز یا لمفومای مزمن گاو در بسیاری از کشورهای جهان می شود. الیزا اولین روش تشخیصی برای غربالگری حضور پادتن ها بر علیه ویروس لکوز گاوی است. تاکنون روشن نشده است که آیا این روش پادتن ها را در زمان آلودگی به ویروس لوسمی گاو شناسایی می کند یا خیر. واکنش زنجیره ای پلی مراز (PCR) برای توالی های اختصاصی DNA پروویروس هدف، در سلول های تک هسته ای خون محیطی (PBML) استفاده شده است. به منظور یافتن روشی حساس و کارا برای تشخیص آلودگی به ویروس BLV در نمونه های خون و بافت ها یا محتواهای مختلف، روش آشیانه ای واکنش زنجیره ای پلی مراز (Nested-PCR) بر اساس شناسایی ژن BLV-gag طراحی گردید. آزمون آشیانه ای PCR بر روی نمونه های اخذ شده از گاوهایی که به صورت طبیعی آلوده شده اند (281 نمونه)، نمونه های بافتی پارافینی (3 نمونه) و DNA تخریب شده (10 نمونه عقده لمفاوی سونیکه) انجام شد. حساسیت و ویژگی آزمون PCR به ترتیب 0.85 و 0.84 محاسبه گردید. درجه توافق بین دو آزمون (کاپا) مقدار 0.693 محاسبه گردید که قابل توجه است. ارزش پیشگویی مثبت آزمون (دقت) 0.82 و ارزش پیشگویی منفی آن 0.86 بود. در نهایت صحت آزمون 0.85 محاسبه شد. این مطالعه نشان داد که روش واکنش زنجیره ای پلی مراز آشیانه ای در مقایسه با روش های PCR معمولی استفاده شده در آزمایش های متفاوت از حساسیت بیشتری برخوردار است. این تکنیک برای غربالگری انبوه و همچنین تشخیص DNA پروویروس در نمونه های بافتی خاص اعم از پارافینه یا نمونه های قدیمی مفید خواهد بود.

در این تحقیق اثر دو روش مختلف سرد کردن لاشه مرغ (غوطه وری و تبخیری) در خط کشتار صنعتی طیور بر روی تغییرات بار میکروبی و وزن لاشه، مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام نمونه گیری، بعد از تخلیه شکم، هر یک از لاشه ها وزن کشی و درون یک کیسه پلاستیکی حاوی 250 میلی لیتر آب پپتونه قرار داده شد سپس نمونه 25 میلی لیتری از محلول درون کیسه گرفته شده و در داخل ظرف های مدرج درب دار و استریل به آزمایشگاه فرستاده شد. بعد از پلاک زدن، لاشه ها وارد سیستم خنک کننده تبخیری و یا چیلرها شدند. با توجه به اینکه در روش تبخیری آب پس از جریان یافتن بر روی لاشه از سیستم خارج و در تماس مجدد با لاشه ها قرار نمی گیرند لذا نمونه گیری فقط در یک مرحله انجام گرفت. در پایان مرحله سرد کردن نیز لاشه های مذکور مجددا وزن کشی و نمونه برداری شدند. نتایج نشان داد میانگین وزن لاشه ها در روش تبخیری 5.9 درصد کاهش و در روش غوطه وری به ترتیب در زمان های ابتدا، وسط و انتهای کشتار 5.5، 5.1 و 4.1 درصد افزایش یافت و این تفاوت وزن لاشه ها قبل و بعد از سرد کردن لاشه معنی دار نبود (p>0.05). بار میکروبی کل در تیمار تبخیری با 62.4 درصد کاهش، تفاوت معنی داری با تیمار غوطه وری داشت. همچنین زمان اول در تیمار غوطه وری تفاوت معنی داری از نظر بار میکروبی کل نسبت به زمان انتهایی کشتار نشان داد (p<0.05). کلی فرم اولیه (قبل از سرد کردن) تفاوت معنی داری را در تیمارهای مختلف نشان داد در صورتی که نسبت تغییرات کلی فرم در بین همه تیمارها در طول مدت سرد کردن معنی دار نبود (p>0.05). در مجموع نتایج نشان می دهد که با گذشت زمان، آلودگی میکروبی در خط کشتار افزایش می یابد و روش غوطه وری افزایش آبگیری لاشه نسبت به روش تبخیری را به دنبال خواهد داشت. همچنین بد رنگی (Discoloration) لاشه در روش تبخیری دیده شد.

به منظور بررسی اثر استفاده از ترکیبات محرک رشد بر خصوصیات وزن و قابلیت هضم مواد مغذی از 360 قطعه جوجه خروس یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. آزمایش شامل شش تیمار با چهار تکرار بود که در هر تکرار پانزده قطعه جوجه قرار داشت. جیره های آزمایشی عبارت بودند از: 1) جیره پایه، 2) جیره پایه به اضافه 15 قسمت در میلیون آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین، 3) جیره پایه به اضافه 0.1 گرم ترکیب پروبیوتیکی پروتکسین در هر کیلوگرم جیره، 4) جیره پایه به اضافه 0.1 گرم پربیوتیک ایمنووال (یک ترکیب مانان الیگوساکاریدی) در هر کیلوگرم جیره، 5) جیره پایه به اضافه مخلوط گیاهان دارویی دایجستروم به میزان 0.45 گرم در هر کیلوگرم جیره و 6) جیره پایه به اضافه اسید آلی فورمیسین به میزان 0.4 گرم در هر کیلوگرم جیره. جوجه ها در طول آزمایش با جیره های یکسان تغذیه می شدند و تنها تفاوت جیره ها در نوع ترکیب محرک رشد استفاده شده بود. در طول دوره پرورش، قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی در سنین 21 و 42 روزگی با استفاده از نشانگر اکسید تیتانیوم تعیین شد. نتایج نشان داد جوجه های تغذیه شده با ترکیبات محرک رشد نسبت به آنهایی که از جیره پایه تغذیه می کردند، به طور معنی داری (P<0.05) از میانگین اضافه وزن روزانه بیشتر و ضریب تبدیل خوراک کمتری در کل دوره آزمایش برخوردار بودند. استفاده از ترکیبات محرک رشد در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی داری (P<0.05) در قابلیت دسترسی انرژی و همچنین قابلیت هضم ایلئومی پروتئین خام نشان دادند. قابلیت هضم ایلئومی چربی خام تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. اوزان نسبی ران، سینه و کبد تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت (P>0.05). اوزان نسبی طحال و بورس فابرسیوس بطور معنی داری در جوجه های تغذیه شده با ترکیبات محرک رشدی در مقایسه با تیمار شاهد بیشتر بود (P<0.05). بیشترین وزن نسبی چربی حفره بطنی مربوط به جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی آنتی بیوتیک بود، که تفاوت آن با گروه شاهد معنی دار بود (P<0.05).

به منظور بررسی و مقایسه اثر منابع سلنیوم آلی، معدنی و ویتامین E بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی، آزمایشی به روش فاکتوریل با دو عامل دمای پرورش در دو سطح و افزودنی جیره در شش سطح در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با استفاده از 960 جوجه گوشتی با 4 تکرار به مدت 56 روز به اجرا درآمد. پرندگان موجود در شرایط تنش گرمایی در طول مدت آزمایش، روزانه به مدت 8 ساعت با افزایش دمای سالن به 37o درجه سانتی گراد به سر بردند. گروه های آزمایشی حاوی افزودنی جیره شامل: 1) جیره بدون هیچ گونه افزودنی (Ctl)، 2) 0.3ppm+Ctl سلنیوم آلی (ÒSel-Plex)، 3SY جیره 0.3ppm+Ctl سلنیوم آلی + 50mg/Kg ویتامین E به شکل آلفاتوکوفرول (SY+E)،4 ) جیره 0.3ppm+Ctl سلنیوم معدنی سلنیت سدیم(SS) ، 5) جیره 0.3ppm+Ctl سلنیت سدیم + 50mg/Kg ویتامینE (SS+E) ، 6) جیره 50mg/Kg+Ctl ویتامین E (E). جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی در مقاطع سنی 21-1، 42-21 و کل دوره افزایش وزن کمتری نسبت به پرندگان در دمای طبیعی نشان دادند (P<0.05). خوراک مصرفی در دوره های 42-21 و کل دوره و ضریب تبدیل غذایی در 21-1 روزگی در پرندگان تحت تنش گرمایی، به ترتیب کمتر و بدتر از پرندگان در دمای طبیعی بود (P<0.05). در 21 روز اول آزمایش تفاوت معنی داری از لحاظ افزایش وزن بین گروه های استفاده کننده از افزودنی ها در جیره وجود نداشت، اما در 21 تا 42 روزگی و کل دوره گروه های SY، SS، SS+E، SS+E و E در مقایسه با تیمار Ctl افزایش وزن بیشتری داشتند (P<0.05). مصرف خوراک تنها در دوره 42 تا 56 روزگی تحت تاثیر معنی دار تیمارهای افزودنی قرار گرفت (P<0.05). ضریب تبدیل غذائی بهبود معنی داری را در گروه های SY و SS در تمام دوره ها بجز 21-1 روزگی نشان داد (P<0.05). اثر متقابل دمای پرورش × افزودنی جیره در تمام دوره ها، به غیر از 21-1 و 56-42 روزگی برای افزایش وزن، تنها در 42-21 روزگی برای مصرف خوراک و در تمام دوره ها برای ضریب تبدیل معنی دار شد (P<0.05). درصد لاشه، کبد، چربی حفره بطنی و تلفات کل تحت تاثیر معنی دار دمای پرورش و افزودنی های جیره و اثر متقابل آن دو قرار نگرفت (P>0.05). جوجه های موجود در شرایط تنش گرمایی از شاخص تولید پایین تری برخوردار بودند (P<0.05). همچنین تیمارهای SY و SS افزایش معنی داری را در شاخص تولید نسبت به سایر تیمارها نشان دادند (P<0.05).

به منظور بررسی اثرات استفاده از افزودنی های پروتکسین، اسید پروپیونیک و مخلوط آنها بر عملکرد جوجه های گوشتی، آزمایشی با 320 قطعه جوجه یک روزه مخلوط دو جنس نر و ماده سویه کاب در 4 تیمار و 5 تکرار که هر تکرار مشتمل بر 16 قطعه جوجه بود، در قالب یک طرح کاملا تصادفی به مدت 42 روز انجام گردید. جیره های آزمایشی عبارت بودند از 1) جیره پایه بدون افزودنی، 2) جیره پایه با 0.01 درصد پروتکسین، 3) جیره پایه با 0.2 درصد اسید پروپیونیک 3) جیره پایه با 0.01 درصد پروتکسین و 0.2 درصد اسید پروپیونیک. فراسنجه های افزایش وزن روزانه، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی اندازه گیری شدند. نتایج حاصل از آزمایش نشان داد که استفاده از پروتکسین باعث بهبود افزایش وزن در هفته اول می شود. در هفته چهارم، گروه مصرف کننده تیمار حاوی اسید پروپیونیک، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی پایین تری نسبت به سایر گروه های آزمایشی داشت. در هفته پنجم، جوجه های دریافت کننده تیمارهای حاوی پروتکسین و مخلوطی از پروتکسین و اسید پروپیونیک، ضریب تبدیل غذایی بهتری نسبت به بقیه گروه های آزمایشی داشتند. جوجه های دریافت کننده تمامی تیمارهای حاوی مواد آزمایشی، خصوصا تیمار حاوی اسید پروپیونیک، انرژی مصرفی و بازده انرژی مصرفی بهتری در مقایسه با تیمار شاهد داشتند. بر اساس نتایج به دست آمده در این آزمایش، می توان استفاده از این افزودنی ها، خصوصا اسید پروپیونیک را به عنوان افزودنی های محرک رشد مناسب، در تغذیه جوجه های گوشتی پیشنهاد کرد.

به منظور بررسی اثرات استفاده از سطوح مختلف تربوتالین، یک اگونیست بتاآدرنرژیک، در جیره غذایی بر عملکرد، خصوصیات لاشه و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار شامل سطوح صفر (شاهد)، 7.5 و 15ppm (قسمت در میلیون) تربوتالین در کیلوگرم جیره و چهار تکرار (10 قطعه جوجه در هر تکرار)، جمعا 120 قطعه جوجه گوشتی نر سویه کاب از سن 29 روزگی تا 49 روزگی به اجرا گذاشته شد. اندازه گیری خوراک مصرفی و وزن زنده جوجه ها به صورت هفتگی انجام گرفت. در پایان دوره آزمایش از هر تیمار 20 قطعه جوجه به طور تصادفی برای خونگیری و هشت قطعه جوجه برای تجزیه لاشه انتخاب شدند. فراسنجه های خونی با روش های اسپکتروفتومتری و هورمون ها به روش رادیوایمیونواسی اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که اثر تربوتالین در سطح پایین بر روی افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی در مقایسه با گروه شاهد تفاوت معنی داری داشت (p<0.05). افزودن سطح پایین تربوتالین به جیره سبب افزایش وزن لاشه، نسبت وزن لاشه به وزن زنده، وزن سینه و وزن ران به ترتیب به میزان 10.2، 5.22، 3.41 و 4.81 درصد و کاهش چربی شکمی به میزان 22.8 درصد نسبت به گروه شاهد گردید (p<0.05). همچنین، افزودن تربوتالین در جیره جوجه ها سبب افزایش معنی داری در درصد پروتئین سینه و ران و نیز کاهش درصد چربی سینه نسبت به گروه شاهد گردید (p<0.05). استفاده از هر دو سطح تربوتالین در جیره جوجه ها باعث افزایش معنی داری در سطوح گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول و تیروکسین خون شد (p<0.05)، در صورتی که سطوح انسولین، ازت اوره ای و اسید اوریک خون را کاهش داد (p<0.05). استفاده از تربوتالین اثر معنی داری بر سطوح اسیدهای آمینه آلانین و گلوتامین و آنزیم های کراتین کیناز و آسپارتات آمینوترانسفراز خون جوجه ها نداشت. بر اساس نتایج این آزمایش می توان نتیجه گرفت که استفاده از تربوتالین بویژه سطح 7.5 ppm در کیلوگرم جیره جوجه های گوشتی باعث افزایش عملکرد و کیفیت لاشه می شود.

کمپیلوباکتریوزیس از شایع ترین عوامل اسهال و گاستروانتریت در انسان بوده و عامل این بیماری، گونه های خانواده کمپیلوباکتر می باشند. در انتقال این بیماری گوشت و فراورده های آن به عنوان مهمترین منبع آلودگی در ایجاد عفونت های انسانی محسوب می شوند. مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع و مقاومت ضد میکروبی گونه های کمپیلوباکتر جدا شده از طیور کشتار شده در کشتارگاه های رفسنجان انجام شد. 100 نمونه از کبد و گوشت طیور کشتار شده در کشتارگاه های شهرستان رفسنجان به صورت تصادفی ساده جمع آوری گردیده و به آزمایشگاه انتقال داده شد. در آزمایشگاه با استفاده از محیط preston broth و گرمخانه گذاری در شرایط بی هوازی به همراه انجام تست های شیمیایی اختصاصی اقدام به شناسایی گونه های کمپیلوباکتر نمودیم. همچنین در ادامه این مطالعه جهت بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی با استفاده از دیسک های آنتی بیوتیک روتین اقدام گردید. نتایج نشان داد که از 100 نمونه آزمایش شده 31 نمونه آلوده به گونه های کمپیلوباکتر بودند. که از این میان پس از آزمون شیمیایی 19 نمونه (61.29 درصد) آلوده به Campylobacter jejuni و 12 نمونه (38.71 درصد) آلوده بهCampylobacter coli  بودند. همچنین در بررسی مقاومت انتی بیوتیکی، این عامل نسبت به سیپروفلوکساسین و اریترومایسین بیشترین حساسیت و نسبت به کوتریموکسازول و جنتامایسین بیشترین مقاومت را نشان داد. مطالعه حاضر نشان از شیوع بالای گونه های کمپیلوباکتر در گوشت های طیور مورد مطالعه بوده که با توجه به انتقال گونه های این جنس به انسان، اهمیت بهداشتی این ارگانیسم از طریق مصرف گوشت و کبد طیور باید مورد توجه قرار گیرد.

این بررسی در سطح زنبورستان های استان آذربایجان غربی در سه فصل بهار، تابستان و پائیز سال 1381 انجام گرفته است که از میان شهرستان های استان 5 شهرستان بطور کاملا تصادفی انتخاب شده و از میان زنبورستان های هر شهرستان 8 زنبورستان و در هر زنبورستان از 5 کلنی، نمونه های زنبور بالغ، لارو و شفیره، گرده گل و عسل در شرایط تمیز در ظروف نمونه برداری جمع آوری و در کنار یخ به آزمایشگاه منتقل گردیده است (در مجموع تعداد 2000 نمونه از زنبورستان های تعیین شده، جمع آوری گردید). در آزمایشگاه بعد از آماده سازی نمونه ها، آنها را در محیط کشت سابرودگستروز آگار کشت داده و بعد از چند روز نتایج حاصل از کشت نمونه ها ثبت گردیده است. در طول سه فصل نمونه برداری هیچ موردی از قارچAscosphera apis ، عامل بیماری نوزاد گچی زنبورعسل، جداسازی نگردید. ولی قارچ های A. flavus وA. fumigatus ، عوامل بیماری نوزاد سنگی، در سه فصل نمونه برداری به ترتیب به میزان 4.29 درصد و 2.04 درصد جداسازی گردیدند. این میزان آلودگی بر اساس کلنی های بازدید شده برای قارچ 17.16 Aspergillus flavus درصد و برای قارچ 6.83 A. fumigatus درصد بوده است و نهایتا از کل 100 زنبورستان بررسی شده در سه فصل نمونه برداری جمعا از 77 زنبورستان (77 درصد) قارچ A. flavus و از 30 زنبورستان (30 درصد) قارچ A. fumigatus جداسازی گردیده است.