تحقیقات دامپزشکی و فرآورده های بیولوژیک
سال:1390 | دوره:24 | شماره:1 (پیاپی 90) |تعداد مقالات:8

با توجه به اهمیت مطالعه کنه غالب H. anatolicum anatolicum این کنه انتخاب شده است. کنه های ماده کاملا خون خورده از صحرا جمع آوری شدند. در آزمایشگاه پس از بیرون آمدن لارو از پوسته تخم، خونخواری لارو بر روی خرگوش سفید آزمایشگاهی و خونخواری بالغین روی گوسفند انجام شده است. بطور کلی کنه های مربوط به منطقه لرستان از دو محل، کنه مربوط به منطقه کرج، اشتهارد، یک محل و کنه های منطقه بوشهر 5 محل مختلف پرورش داده شدند. مشخصات مربوط به هر مرحله در جداول مناسب تنظیم شدند. با پرورش کنه ها مشخص شد که کنه های جمع آوری شده از این مناطق کنه H. anatolicum anatolicum بودند، با ادامه مطالعات پرورش، این کنه ها رفتار دو میزبانه از خود نشان دادند. مدت زمان پیش از تخم گذاری برای کنه های اشتهارد و بوشهر به ترتیب 7 و 4 روز، دوره تخم گذاری 20 و 19 روز، مدت زمان لازم برای تبدیل تخم به لارو 24 و 11 روز و مدت زمان خونخواری دوره لاروی و نوچه ای بر روی خرگوش 14 و 14 روز، مدت زمان قبل از پوست اندازی نوچه به بالغ 14 و 14 روز و زمان پوست اندازی 14 و 4 روز محاسبه گردید. حداقل مدت زمان کل چرخه زندگی H. anatolicum anatolicum منطقه اشتهارد و بوشهر به ترتیب 100 و 76 روز است که به این ترتیب کنه منطقه اشتهارد 3 نسل در سال و در منطقه بوشهر در شرایط مناسب 4.8 نسل در سال می تواند داشته باشد. در مورد کنه های جمع آوری شده از منطقه لرستان پس از سه نوبت پرورش حداقل مدت زمان کل چرخه زندگی بین 75 تا 80 روز محاسبه شد. طول مدت تحمل گرسنگی کنه های بالغ نر و ماده اشتهارد 220 روز بود و طول مدت تحمل گرسنگی کنه های بالغ نر و ماده بوشهر حداکثر 162 روز محاسبه شد. تعداد کل تخم های محاسبه شده برای یک کنه ماده منطقه بوشهر (150±6000) عدد و وزن یک عدد تخم کنه تقریبا 0.07 میلی گرم محاسبه شد.

پاسخ جوجه های گوشتی نگهداری شده در شرایط تنش گرمایی به مکمل های سلنیوم و بی کربنات سدیم در یک آزمایش با استفاده از 216 قطعه جوجه نر سویه تجاری راس بررسی شد. جوجه ها تا 28 روزگی در شرایط یکسان نگهداری و تغذیه شدند و سپس بطور تصادفی به قفس های سه طبقه استاندارد منتقل و تا 42 روزگی در شرایط تنش گرمایی (دمای 35 درجه سانتی گراد، به مدت 7 ساعت در روز) نگهداشته شدند. آزمایش در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با روش فاکتوریل 3×2 (دو سطح صفر و 0.3 میلی گرم سلنومتیونین و سه سطح صفر، 3 و 6 گرم بی کربنات سدیم) اجرا شد. جیره ها در فاصله زمانی 28 تا 42 روزگی به جوجه ها تغذیه شدند. نتایج نشان داد که غلظت آنزیم های آنتی اکسیدانی خون شامل گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز بطور معنی داری (P<0.05) تحت تاثیر مصرف سلنومتیونین قرار گرفت. مکمل سازی جیره ها با سلنیوم یا بی کربنات سدیم، غلظت تری گلیسرید خون را کاهش و پروتئین کل خون را افزایش داد (P<0.05). نتایج نشان داد که افزودن بی کربنات به جیره ها، ضریب تبدیل خوراک را بطور معنی داری (P<0.05) کاهش داد، اما سلنومتیونین اثری بر ضریب تبدیل نداشت. بازده لاشه و وزن نسبی سینه و ران ها تحت تاثیر افزدون بی کربنات سدیم به جیره ها بطور معنی داری (P<0.05) افزایش یافت. سلنومتیونین به طور معنی داری (P<0.05) درصد چربی شکمی و وزن نسبی کبد را کاهش داد. بر اساس نتایج به دست آمده می توان گفت که افزودن سلنومتیونین و بی کربنات سدیم به جیره جوجه های گوشتی تحت شرایط تنش گرمایی، اثرات سودمندی بر صفات بیوشیمایی خون و عملکرد آنها دارد.

این آزمایش با استفاده از 576 قطعه جوجه گوشتی نر و ماده (با نسبت مساوی) سویه آرین به صورت آزمایش فاکتوریل 4×2 در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با 3 تکرار انجام شد. فاکتورها شامل 2 ماده بستری خاک اره و کاه گندم و 4 ترکیب افزودنی مواد شیمیایی متشکل از: 1) سولفات آلومینیوم + آهک، 2) زئولیت طبیعی + اسید سیتریک، 3) ترکیبی از مواد شیمیایی فوق و 4) گروه شاهد (بدون افزودنی به بستر)، بود. در 42 روزگی عملکرد پرنده (وزن زنده، افزایش وزن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل و درصد تلفات)،pH  بستر، ابقای نیتروژن (درصد)، جمعیت باکتری های هوازی کل و اسید لاکتیکی بستر (cfu/g) تحت تاثیر معنی دار مواد بستری و مواد افزودنی شیمیایی و اثر متقابل نوع بستر × نوع افزودنی قرار نگرفت (P>0.05). درصد رطوبت بستر تحت تاثیر معنی دار مواد بستری قرار گرفت (P<0.05). درصد شیوع زخم های سینه و کف پا برای هر کدام از تیمارهای بستری و افزودنی غیر معنی دار و تنها درصد شیوع سوختگی مفصل خرگوشی تحت تاثیر معنی دار عمل آوری بستر قرار گرفت (P<0.05)، به طوری که استفاده از بستر خاک اره و عمل آوری بستر با مواد شیمیایی منجر به کاهش وقوع و شدت آن در مقایسه با تیمار شاهد شد.

ترپسین از جمله آنزیم هایی است که در فرآیندهای بیوتکنولوژی کاربرد فراوان دارد. در آزمایشگاه کشت سلولی، طی فرآیند پاشاژ سلول ها، تریپسین جهت جدا کردن سلول های چسبیده شده به دیواره ظرف کشت سلولی استفاده می شود. همچنین جهت جدا کردن سلول ها از یک بافت می توان از تریپسین استفاده کرد. تریپسین در فرایند تولید پپتن و پروتئین هیدرولیز شده از کازئین شیر و سویا بطور انبوه و گسترده مورد استفاده قرار می گیرد (1، 21). تریپسین یک سرین پروتئاز است که در سیستم گوارش اکثر مهره داران یافت می شود ترپسین از جمله آنزیم هایی است که در فرآیندهای بیوتکنولوژی کاربرد فراوان دارد. در این مطالعه با استفاده از روش های رسوب دهی پروتئین ها با سولفات آمونیوم اشباع شده 35 درصد و 75 درصد، رسوب دهی با تری کلرو استیک اسید 2.5 درصد وزنی حجمی، رسوب دهی پروتئین ها در pH=6.5 و در نهایت با کروماتوگرافی تمایلی تریپسین موجود در پانکراس تخلیص شد. با این روش، از هر کیلوگرم پانکراس گوساله 2.8 گرم تریپسین خالص با فعالیت ویژه155 (U/mg)  استحصال گردید. نتایج این مطالعه نشان می دهد که با این روش می توان 26 درصد از آنزیم موجود در پانکراس را بدست آورد. در نهایت می توان گفت این روش یک روش ساده، سریع و مقرون به صرفه جهت تولید انبوه تریپسین باشد.

تعداد 270 عدد تخم نطفه دار بلدرچین در 9 گروه 30 تایی در دستگاه جوجه کشی خوابانیده شدند. گروه های آزمایشی شامل: شاهد منفی (بدون چالش با سالمونلا)، شاهد (چالش با سالمونلا) و گروه های دریافت کننده پروبیوتیک (تزریق به تخم، افشانه بر روی جوجه یک روزه، گاواژ دهانی، تلقیح به کلوآک و سه گروه تلفیقی: تلقیح به کلوآک و تزریق به تخم، تلقیح به کلوآک و افشانه و تلقیح به کلواک و گاواژ دهانی) بودند. به هر گروه 15 قطعه جوجه اختصاص داده شد. جوجه های تمامی گروه های آزمایشی به جز گروه شاهد منفی، 36 ساعت پس از دریافت پروبیوتیک، با 104×1.75 واحد تشکیل دهنده کلنی در میلی لیتر کشت تازه سالمونلا انتریتیدیس از راه دهان چالش داده شدند. بررسی جای گیری سالمونلا در محل لوزه های سکومی، یک روز پس از چالش، با استفاده از محیط های کشت غنی کننده و اختصاصی سالمونلا بر روی 12 قطعه جوجه بلدرچین انجام شد. در سن 8 روزگی، وزن بدن و اندام های بورس فابریسیوس، طحال و جگر ثبت گردید. کارایی روش های مختلف تجویز زودهنگام پروبیوتیک بر جای گیری سالمونلا در دستگاه گوارش بلدرچین معنی دار بود (P<0.01). تنها کاربرد پروبیوتیک به روش افشانه کاهش فاحشی در استقرار سالمونلا در مقایسه با سایر روش های تجویز پروبیوتیک داشت. بالاترین وزن بدن در گروه دریافت پروبیوتیک از راه دهان مشاهده شد (P<0.05). روش تجویز پروبیوتیک بر وزن نسبی جگر و بورس تاثیر معنی داری داشت (P<0.05).

این تحقیق به منظور تعیین اثرات سطوح مختلف اسیدآمینه لیزین بر روی سیستم ایمنی و برخی صفات بیوشیمیایی سرم خون مرغ های مادر گوشتی آرین انجام شد. برای این منظور تعداد 192 قطعه مرغ مادر گوشتی آرین و 24 قطعه خروس در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار (جیره هایی با سطوح 0.50، 0.57، 0.64، 0.71، 0.78 و 0.85 درصد لیزین) در 4 تکرار و 8 پرنده در هر واحد آزمایشی مورد استفاده قرار گرفتند. مرغ ها به مدت 12 هفته (از سن 52 الی 64 هفتگی) با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. جیره ها از لحاظ همه مواد مغذی یکسان بودند بطوری که تنها عامل متغیر میزان لیزین موجود در آنها بود. در این آزمایش تیتر (عیار) ایمونوگلوبولین های M وG ، ایمنی خونی و تست حساسیت پوستی مورد ارزیابی قرار گرفت و همچنین معرف های فیزیولوژیک شامل پروتئین تام، آلبومین، گلوبولین و اسیداوریک سرم خون در سنین 56 و 60 هفتگی اندازه گیری گردیدند. نتایج حاصله نشان داد که افزایش سطح لیزین جیره تا 0.64 درصد تیتر پادتن علیه گلبول های قرمز گوسفند، میزان پروتئین تام و آلبومین سرم را به طور معنی داری افزایش داد (P<0.05). اسیداوریک سرم تحت تاثیر معنی دار سطوح مختلف لیزین قرار نگرفت. سطوح مختلف لیزین جیره بر روی تعداد گلبول های سفید اثر معنی دار داشت، همچنین ایمونوگلوبولین های M و G روند افزایشی داشتند و در مورد IgM این افزایش معنی دار بود. نتایج تست حساسیت پوستی نیز حاکی از بهبود غیر معنی داری در سیستم ایمنی با افزایش میزان لیزین جیره غذایی بود. به طور کلی اسیدآمینه لیزین بر روی سیستم ایمنی، پروتئین تام و آلبومین سرم خون مرغ مادر تاثیرگذار می باشد به طوری که در برآورد و تامین نیاز پرنده به این اسیدآمینه علاوه بر صفات تولیدی بایستی فراسنجه های ایمنی و فیزیولوژیکی را نیز برای دستیابی به سطح مطلوب عملکرد در نظر گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که نیاز لیزین مرغ های مادر گوشتی به خصوص در مورد پاسخ به فراسنجه های ایمنی و فیزیولوژیکی بیشتر از پیشنهادات (1994) NRC می باشد.

آزمایش حاضر جهت بررسی اثرات سطوح مکمل گیاهی بیوهربال بر عملکرد، کیفیت تخم مرغ، فراسنجه های بیوشیمیایی و ایمنی خون مرغ های تخم گذار انجام گرفت. در این مطالعه تعداد 144 قطعه مرغ تخم گذار از سن 23 تا 34 هفتگی و از سویه های لاین (W36) در یک طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار آزمایشی و 3 تکرار (با تعداد 12 قطعه مرغ در هر تکرار) که شامل تیمار آزمایشی شاهد (بدون استفاده از بیوهربال) و در تیمارهای آزمایشی 2، 3 و 4 میزان استفاده از این مکمل گیاهی به ترتیب 0.05، 0.1 و 0.15 درصد بود، مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که استفاده از مکمل گیاهی بیوهربال در مقایسه با شاهد دارای اثرات معنی داری بر عملکرد، کیفیت تخم مرغ و فراسنجه های بیوشیمیایی سرم خون نمی باشد (P<0.05). لیکن از لحاظ عددی بالاترین درصد تولید تخم مرغ و واحدها و به ترتیب با 91.497 و 98.170 و بالاترین درصد آلبومین سرم خون (2.89 میلی گرم بر دسی لیتر)، کمترین درصد هتروفیل (8.67)، بیشترین درصد لنفوسیت (90.84) و پایین ترین نسبت هتروفیل به لنفوسیت (0.095) در گروه آزمایشی 4 مشاهده گردید. بنابراین می توان نتیجه گرفت که استفاده از مکمل گیاهی بیوهربال به میزان 0.15 درصد در جیره های غذایی دارای اثرات مثبتی بر عملکرد، کیفیت تخم مرغ و فراسنجه های بیوشیمیایی و ایمنی خون مرغ های تخم گذار می باشد.

در این تحقیق اثرات افزودن سطوح مختلف روغن سویا (2، 4 و 6 درصد جیره) و پروبیوتیک پریمالاک (صفر، 0.1 و 0.15 درصد جیره) در فاصله سنی 7 تا 42 روزگی بر عملکرد و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور از 540 قطعه جوجه نر یکروزه سویه کاپ در 9 گروه 60 تایی استفاده شد و هر گروه در 6 قفس 10 تایی قرار گرفتند و 6 تکرار (قفس) به هر یک از تیمارهای آزمایشی اختصاص پیدا کردند. تیمارهای آزمایشی در قالب یک آزمایش فاکتوریل 3 × 3 بر پایه طرح کاملا تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. همه پرندگان یک جیره مشابه آغازین را تا سن 7 روزگی دریافت کردند ولی بعد از آن با جیره های آزمایشی رشد (از 7 تا 21 روزگی) و پایانی (از 22 تا 42 روزگی) دارای سطوح متفاوت پروبیوتیک و روغن سویا تغذیه شدند. نتایج حاصله نشان داد که استفاده از روغن سویا یا پروبیوتیک باعث بهبود مقدار مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراکی شد (P<0.01)، بعلاوه یک اثر متقابل معنی دار بین مصرف پروبیوتیک و روغن سویا برای ضریب تبدیل خوراک مشاهده شد (P<0.05). افزودن پروبیوتیک یا روغن سویا منجر به افزایش مصرف خوراک در 24 ساعت بعد از تزریق واکسن و تیتر پادتن تولید شده در مقابل واکسن گامبورو شد در حالی که کاهش غلظت سرولوپلاسمین پلاسما و نسبت هتروفیل به لنفوسیت خون را باعث گردیدند (P<0.01). بعلاوه یک اثر منقابل معنی داری بین روغن سویا و پروبیوتیک برای مصرف خوراک و تیتر پادتن تولید شده مشاهده شد (P<0.05). هیچ کدام از تیمارهای آزمایشی تاثیر معنی داری بر وزن نسبی بورس فابرسیوس نداشتند اما افزودن پروبیوتیک به طور معنی داری وزن نسبی طحال را در سن 42 روزگی افزایش داد. به طور کلی استفاده از 0.1 درصد پروبیوتیک همراه با 4 درصد روغن سویا بهترین تاثیر را بر عملکرد جوجه های گوشتی نشان داد، اما بهترین پاسخ سیستم ایمنی (غلظت پایین تر سرولوپلاسمین و نسبت کمتر هتروفیل به لنفوسیت خون) با مصرف هم زمان سطوح 0.1 یا 0.15 درصد پروبیوتیک و سطح بالاتر روغن سویا (6 درصد) به دست آمد.