«حکمرانی خوب» مفهوم تازه ای است که در ادبیات مدیریت و توسعه جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده و در اصلاحات مدیریتی شاخص های دقیقی را مطرح ساخته است. در این مقاله حکمرانی خوب از معنای اولیه آن که ویژگی هایی را برای دولت ها بر می شمرد فراتر رفته است و آن را حاصل تعامل و ارتباط متقابل دولت، سازمان های غیر دولتی، بخش خصوصی، سازمان های نظامی، نهادهای مذهبی و گروه های ذینفوذ داشته است که از طریق رسانه ها به هم پیوند می خورند. بدین ترتیب حکمرانی خوب شبکه ای از کنشگران جامعه مدنی است که به همراه هم توسعه و بهبود را برای جامعه به ارمغان می آورد.