محیط زیست جانوری
سال:1395 | دوره:8 | شماره:1 |تعداد مقالات:31

زیستگاه به عنوان یکی از مهم ترین عوامل در حفاظت از گونه ها مطرح است و از این رو شناخت ویژگی های زیستگاهی برای تحقق برنامه های حفاظتی امری اجتناب ناپذیر است. این مطالعه با هدف بررسی عوامل بوم شناختی کوچک مقیاس موثر در استفاده از زیستگاه افعی البرزی (Vipera ebneri) در رشته کوه های البرز انجام گرفته است. نمونه برداری در طی فصول فعالیت گونه در دو سال متوالی 1392-1391 به انجام رسید و تعداد 31 پلات حضور و 33 پلات عدم حضور به ابعاد 12 ´ 12 متر برداشت شد. نتایج حاصل از تحلیل آماری براساس روش رگرسیون منطقی دوتایی نشان داد که دامنه هایی با پوشش گیاهی متراکم و پر ازسنگ که در فاصله متناسبی از منابع آبی قرار گرفته اند، مهم ترین متغیرهای تاثیرگذار در انتخاب زیستگاه مطلوب افعی البرزی هستند. نتایج این مطالعه می تواند از طریق شناسایی عوامل موثر در پراکنش گونه، موجب حفظ جمعیت های باقیمانده افعی البرزی و حفاظت از زیستگاه های کلیدی آن شود.

پلنگ ایرانی یکی از بزرگ ترین زیرگونه های پلنگ در دنیا محسوب می شود که در فهرست سرخ اتحادیه جهانی حفاظت در معرض خطر انقراض CR معرفی شده است. امروزه جمعیت پلنگ ایرانی در فلات ایران به شدت کاهش یافته و به جمعیت های لکه لکه و منزوی از یکدیگر تبدیل شده است. منطقه حفاظت شده کوه بافق در میان فلات مرکزی ایران یکی از خشک ترین زیستگاه های پلنگ ایرانی است که جمعیت مطلوبی از این گونه را هم چون یک جزیره حفظ کرده است. از آن جایی که اغلب گوشت خواران به واسطه رژیم غذایی شان محدود شده اند بنابراین مطالعه آشیان بوم شناختی پلنگ در این زیستگاه جهت برنامه ریزی حفاظتی از این گونه بسیار حیاتی و جالب توجه می باشد. تاکنون مطالعه ای بر روی آشیان بوم شناختی این زیرگونه صورت نگرفته است. در این مطالعه از روش تجزیه سرگین برای شناسایی طعمه های مصرف شده توسط پلنگ استفاده گردید و با استفاده از دو شاخص لوینز و شانون- وینر پهنای آشیان بوم شناختی غذایی پلنگ محاسبه شد. این مطالعه در طی چهار فصل از تابستان 1391 تا تابستان 1392 به طول انجامید و 127 نمونه سرگین مورد مطالعه قرار گرفت. در مجموع 11 آیتم غذایی در نمونه های سرگین پلنگ شناسایی شد که در این بین کل و بز و سپس قوچ و میش بیش ترین فراوانی حضور 73.23 و 20.47 را در رژیم غذایی پلنگ تشکیل می دهند. هم چنین جوندگان نیز فروانی حضور 3.15 قابل توجهی در رژیم غذایی پلنگ دارند. این مطالعه نشان داد که دام اهلی (بز و شتر) نیز مورد تغذیه پلنگ قرار گرفته اند و این امر می تواند تهدیدی جدی برای حفاظت از این گونه در آینده به شمار رود. در منطقه حفاظت شده کوه بافق پهنای آشیان بوم شناختی غذایی پلنگ با استفاده از نمایه لوینز و شانون- وینر به ترتیب 0.11 و 0.48 محاسبه شد. به نظر می رسد که دو عامل تنوع و تراکم پایین طعمه های بالقوه و هم چنین دسترسی پذیری بالای طعمه ترجیحی کل و بز باعث کاهش پهنای آشیان اکولوژیک پلنگ در منطقه حفاظت شده کوه بافق شده است.

بسیاری از مناطق حفاظت شده که از نظر اکولوژیکی دارای ارزش بالایی هستند به دلیل شدت آشفتگی های انسانی در امان نبوده اند. پارک ملی خجیر نیز تحت تاثیر آشفتگی ها وتعارضات شدیدی قرار گرفته است. بهترین راه برای به حداقل رساندن آسیب های ناشی ازحضور انسان، بهسازی اکولوژیکی تشخیص داده شده است. هدف اصلی این مطالعه تعیین معیارها و زیرمعیارهای لازم و سپس تعیین اهمیت آن ها نسبت به یکدیگر جهت الویت بندی مناطق نیازمند به بهسازی اکولوژیکی بوده است. پس از بررسی منطقه و برداشت اطلاعات لازم و هم چنین مطالعه مراجع علمی مرتبط، معیارهای مهم شناسایی و با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی ساختار حل مساله شکل گرفت. در ادامه پایگاه داده ها شامل لایه های معیار تشکیل شد. به منظور کسب اهمیت معیارها که در دو گروه اصلی بیوفیزیکی و آشفتگی ها جای گرفتند، با استفاده از پرسشنامه نظر کارشناسان خبره گردآوری گردید و داده های به دست آمده در نرم افزار Expert choice مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. معیار آشفتگی ها با وزن 0.712 از اهمیت بیش تری نسبت به معیار بیوفیزیکی برخوردار بود که نشان از اثر مهم آشفتگی ها در تصمیم گیری ها می باشد.

تقویت سیستم ایمنی در جلوگیری از تلفات و افزایش راندمان تولید موثر است. راه های مختلفی برای بالا بردن کارایی سیستم ایمنی وجود دارد و تحقیقات زیادی هم در این زمینه صورت گرفته است. بدین منظور در تحقیق حاضر با ا ستفاده از اطلاعات مربوط به تعداد سلول های خونی از قبیل هتروفیل، لیمفوسیت، منوسیت، بازوفیل و ائوزینوفیل، 196 بلدرچین ژاپنی (98 عدد جنس ماده، 98 عدد جنس نر) در ایستگاه تحقیقاتی دانشگاه علوم کشاورزی ومنابع طبیعی گرگان، تیترآنتی بادی برعلیه گلبول قرمز گوسفندی (SRBC) پیش بینی شد. پس از تهیه محلول SRBC، در روز 28 دوره پرورش مقدار 0.5 میلی لیتر محلول 5 درصد SRBC به عضله سینه تزریق شد و هفت روز بعد در روز 35 دوره پرورش، خون گیری از سیاهرگ گردنی جهت شمارش سلول های خونی و تیترآنتی بادی برعلیه SRBC انجام شد. تیترآنتی بادی از روش هماگلوتیناسیون جهت بررسی همبستگی بین میزان پیش بینی شده تیترآنتی بادی و میزان اندازه گیری شده در واقعیت انجام شد. حدود 0.1 میلی لیتر خون جهت تهیه گسترش بر روی لام استفاده شد، گسترش با متانول 99.5 درصد تثبیت و در مجاورت هوا خشک شده و بعد از رنگ آمیزی با گیمسای رقیق شده و شستشو، آماده شمارش شد. باتوجه به نتایج حاصل از این تحقیق، افزایش معنی داری درنسبت هتروفیل به لیمفوسیت در جنس ماده نسبت به جنس نرمشاهده شد (P<0.05). برآورد تیترآنتی بادی کل، تیتر آنتی بادی مقاوم به مرکاپتواتانول (IgG) و تیترآنتی بادی حساس به مرکاپتواتانول (IgM) بااستفاده ازمعادله رگرسیونی خطی چندگانه براساس تعداد سلول های خونی در جنس نر و در جنس ماده انجام شد. هم چنین همبستگی بین میزان برآورد شده و واقعی برای انواع تیتر آنتی بادی در دوجنس مثبت و معنی دار به دست آمد (P<0.05).

با گسترش تولید و کاربرد دستگاه های مولد امواج الکترومغناطیسی و به ویژه پیدایش و استفاده همگانی از دستگاه های تلفن همراه،مساله خطرات احتمالی این امواج به طور فزاینده ای توجه محققین را در حوزه های مختلف زیست شناسی و پزشکی به خود معطوف کرده است و نگرانی گسترده ای از احتمال اثرات سوء امواج مایکروویو ساطع شده از تلفن های همراه وجود دارد. مطالعه حاضر به بررسی تاثیر امواج تلفن های همراه با دو فرکانس 950 مگاهرتز و 915 مگاهرتز بر بافت بیضه و پروستات در رت های نر بالغ می پردازد. این مطالعه به روش تجربی بر روی 21 سر رت نر بالغ نژاد ویستار با وزن 200-250 گرم انجام شد حیوانات به طور تصادفی به 3 گروه 7 تایی شاهد، گروه مواجهه با فرکانس 950 مگاهرتز و گروه مواجهه با فرکانس 915 مگا هرتز تقسیم شدند. در کلیه گروه ها قطر خارجی و داخلی (لومن) لوله های سمینیفر و ضخامت اپیلیوم و ضخامت تونیکا آلبوژینه اندازه گیری شد و ضریب تمایز لوله ای و ضریب اسپرمیوژنز در لوله های سمینفر بیضه و ضخامت مجاری ترشحی پروستات بررسی شد. داده ها با استفاده از آزمون واریانسیک طرفه و تستتوکی و به وسیله نرم افزار SPSS 16 تجزیه و تحلیل شدند. هیچ گونه اختلاف معنی داری بین وزن موش ها و بیضه ها در بین گروه ها مشاهده نشد و قطر لوله های سمینیفر و ضخامت اپیتلیوم و ضخامت تونیکا آلبوژینه در گروه های آزمایش در مقایسه با شاهد کاهش معنی داری داشت (P<0.05) و هم چنین ضریب تمایز لوله ای و ضریب اسپرمیوژنزو ضخامت اپیتلیوم مجاری پروستات در گروه آزمایش در مقایسه با شاهد کاهش معنی داری داشت. (P<0.05). نتایج حاصل از بررسی داده ها نشان می دهد که مواجهه با امواج تلفن های همراه باعث کاهش وزن پروستات شده و می تواند قطر لوله های سمینیفر، ضخامت اپیتلیوم و ضخامت تونیکاآلبوژینه را در بافت بیضه کاهش دهد و ضخامت مجاری پروستات را نیز کاهش دهد.

ارتباط نزدیکی بین متابولیسم و محور تولیدمثلی هیپوتالاموس-هیپوفیز- گناد وجود دارد و اغلب هورمون های پپتیدی کنترل کننده متابولیسم در تنظیم محور تولیدمثل نیز نقش مهمی دارند. گالانین پپتیدی است که در هسته های هیپوتالاموس بیان می شود و در کنترل تغذیه، شناخت، وضعیت روانی و تولیدمثل درگیر می باشد. در مطالعه حاضر اثر تزریق درون بطن مغزی گالانین بر میزان بیان ژن LH، میانگین غلظت LH و تستوسترون مورد بررسی قرار گرفت. بیست و پنج راس موش نر نژاد ویستار در 5 گروه (هر گروه 5 راس) سالین، گالانین(0.63 نانومول)، گالانین (1 نانومول)، گالانتید و گالانین+گالانتید از طریق بطن سوم مغز دریافت کردند. 30 و 60 دقیقه پس از تزریق خون گیری انجام شد. 4 ساعت پس از تزریق غده هیپوفیز خارج و میزان bLHmRNA جهت بررسی بیان هورمون لوتئینه کننده (LH) توسط پی سی آر نیمه کمی اندازه گیری شد. غلظت سرمی هورمون LH و تستوسترون توسط کیت رت و با استفاده از روش رادیوایمنواسی اندازه گیری شد. گالانین باعث افزایش معنی دار (P<0.05) میانگین غلطت LH و تستوسترون در مقایسه با سالین گردید. تزریق گالانین +گالانتید باعث افزایش معنی دار میانگین غلطت LH و تستوسترون در مقایسه با سالین و گالانتید نگردید. میزان بیان bLHmRNA توسط گالانین در مقایسه با سالین افزایش یافت. در تزریق گالانین+گالانتید افزایش معنی داری در بیان bLHmRNA در مقایسه با سالین و گالانتید مشاهده نگردید. گالانین نقش مهمی در کنترل هورمونی محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-گناد دارد. گالانین احتمالا ترشح و بیان LH را از طریق مکانیسم های مستقیم و غیر مستقیم تنظیم می کند.

براساس گزارشات اخیر فواید روغن جوانه گندم به ویتامین E بالا و خواص آنتی اکسیدانتی آن نسبت داده شده است. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر آن بر فاکتورهای تولید مثل پس از القاء PCOS در موش انجام شد. در این مطالعه 36 موش سوری ماده باسیکل جنسی منظم به 4 گروه 9 تایی:شاهد، شاهد درمان، PCT و PCO تقسیم شدند. در گروه های PCT و PCO جهت القاء PCOS تزریق زیر پوستی هورمون استرادیول والرات با دوز 0.2 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن انجام شد. گروه های شاهددرمان وPCTبه مدت 63 روز میزان 0.2 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن روغن را از طریق گاواژ دریافت کردند. در پایان 60±3 خون گیری از قلب انجام و سطح سرمی هورمون های استروژن، پروژسترون به روش الایزا تعیین شد. تخمدان ها خارج شده و پس از برش های بافتی توسط میکروسکوپ مورد مطالعه قرار گرفتند. افزایش معنی داری در میزان استروژن و کاهش پروژسترون در گروه PCO دیده شد (P<0.05). پروژسترون در گروه های درمان شده و وزن تخمدان ها در گروه PCO نیز افزایش معنی داری یافت (P<0.05)، در گروه PCT (PCO درمان شده با جوانه)، کاهش یافته بود. هم چنین کاهش و افزایش معنی داری در میزان فولیکول های کیستیک، جسم زرد و گراف در PCTنسبت به PCO یافت شد (P<0.05).

دارچین گیاهی با نام علمی سیناموموم زینالیکوم می باشد و یکی از مهم ترین آن ها افزایش میل جنسی می باشد. هدف از این مطالعه اثر عصاره هیدروالکلی دارچین بر تغییرات هیستومورفومتری بیضه و محور هورمونی هیپوفیز- گنادی در موش سوری بود. 30سر موش سوری نژاد بالبی سی با وزن تقریبی 25 الی 30 گرم در گروه شاهد و تیمار دارچین به طور تصادفی تقسیم شدند. به موش های مورد مطالعه در این گروه، عصاره هیدروالکلی دارچین با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرمبه صورت داخل صفاقی (یک روز درمیان) به مدت یک ماه تزریق شد. موش های گروه شاهد با دوز مشابه سرم فیزیولوزی تزریق شدند. میزان سطح هورمون های هیپوفیز- گنادی در گروه های مختلف اندازه گیری شد. داده ها به صورتمیانگین±انحراف معیاربیان شدند و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماریآزمون تی بین دو گروه انجام گرفت. عصاره هیدروالکلی دارچین به طور معنی داری باعث افزایش هورمون های LH، FSH و تستسترون شد (P<0.05). ازدیگر نتایج به دست آمده، افزایش تراکم سلول های لایدیگ و گسترش عروق خونی در فضاهای بینابینی و زیر کپسول در گروه مداخله ای دارچین بود. از این رو م ی توان نتیجه گرفت که این عصاره محرک خوبی برای اسپرماتوژنز است.

در این مطالعه که به منظور مقایسه ریخت شناسی گاوماهی عمق زی (Gobiidae: Ponticola bathybius) در سواحل جنوبی دریای خزر انجام شده است، در مجموع 185 قطعه ماهی از سه منطقه بندر انزلی (64 عدد)، سلمان شهر (61 عدد) و میانکاله (60 عدد) به وسیله صید پره در اسفند 1392 و فروردین ماه سال 1393 جمع آوری گردید. 17 نقطه نشانه (Landmark) روی سمت چپ بدن ماهی انتخاب شد و 135 فاصله بین نقاط به روش تراس مورد ارزیابی قرار گرفت. تعداد نه صفت شمارشی نیز شمارش شدند. آزمون DFA بر روی صفات ریخت شناسی نشان داد که افراد سه نمونه جمعیتی از هم مجزا می باشند (P<0.05)، به طوری که در روش گروه بندی Jacknifed، افراد به طور میانگین با صحت 68% به جمعیت های خود منتسب شدند. آزمون NPMANOVA بر روی صفات شمارشی نیز بیان گر جدایی سه نمونه جمعیت از یکدیگر می باشد (P>0.05). براساس تجزیه خوشه ای به روش UPGMA، جمعیت میانکاله جدایی بیش تری را نسبت به دو جمعیت دیگر نشان می دهد.

هدف این پژوهش بررسی و تعیین توالی نوکلئوتیدی 7 ژن tRNA در ژنوم میتوکندری مرغ بومی خراسان و شناسایی جهش های احتمالی در آن بود. بدین منظور پس از نمونه گیری و استخراج DNA از خون، این بخش از ژنوم با استفاده از آغازگرهای اختصاصی تکثیر و در پلاسمید pTG19-T در سویه DH5a باکتری اشیریشیاکولای همسانه‎سازی گردید. در نهایت پلاسمید نوترکیب از یک کلونی نوترکیب استخراج و پس از خالص سازی توالی یابی شد. نتایج هم ردیفی نوکلئوتیدی این توالی شباهت 100درصد با توالی مشابه در ژنوم نوکلئوتیدی مرغ مرجع (مرغ اهلی با شماره دسترسی x52392.1) را نشان داد. به علاوه در این مطالعه مشخص گردید که مرغ بومی خراسان در توالی های نوکلئوتیدی این 7 ژن با سایر نژاد های گونه مرغ اهلی شباهت 99 درصد دارد. درمقایسه توالی قطعه تولید شده با توالی مشابه در مرغ مرجع، هیچ گونه جهش نوکلئوتیدی مشاهده نشد. ترتیب ژن های tRNA موجود در این قطعه توالی یابی شده، درست مشابه ترتیب این ژن ها در توالی ژنومی میتوکندری مرغ مرجع و به صورت tRNATrp، tRNAAla، tRNAAsn، tRNACys، tRNATyr، ژن COX1، tRNASer، tRNAAsp و ژن COX2 بود.

در این تحقیق بندپایان راسته شبه عقرب ها و جورپایان خاکزی و تغییرات جمعیت آن ها به مدت یک سال در خاک جنگل سمسکنده به عنوان بخشی از جنگل های خزری شمال ایران طی زمان های مختلف مورد مطالعه قرار گرفت (1392-1391). نمونه برداری ها از خاک جنگل و به فاصله هر دو ماه یک بار توسط آگر انجام گردید. به منظور تعیین حضور این بندپایان در سطح یا عمق خاک، نمونه های جمع آوری شده به سه بخش شامل خاک برگ، لایه 3-0 سانتی متر و لایه 6-3 سانتی متر زیر خاک برگ تقسیم گردید و بندپایان این سه لایه با استفاده از گرما در قیف برلیز استخراج گردید. بررسی ها نشان داد که چهار گونه از شبه عقرب ها و دو گونه از جورپایان در خاک جنگل سمسکنده حضور دارند. سه گونه از گونه های شبه عقرب های یافت شده برای اولین بار برای فون استان مازندران گزارش می شود. هم چنین بررسی تغییرات جمعیت بندپایان نشان داد که شبه عقرب ها و جورپایان در لایه خاک برگ (در سطح %1 معنی دار) و در ماه مهر بیش ترین جمعیت را دارند در حالی که جمعیت آن ها در لایه 6-3 سانتی متری و در دو ماه آذر و فروردین به کم ترین حد می رسد.

هفت هیبرید تجاری کرم ابریشم موجود در کشور با چهار هیبرید تجاری وارداتی، در بهار سال 1392 پس از تفریخ در مزارع پرورشی شرکت سهامی پرورش کرم ابریشم ایران، مرکز تحقیقات کرم ابریشم کشور، و نوغان داران منتخب در شهرستان لنگرود پرورش داده شدند. کلیه مراحل پرورشی، با نظارت کارشناسان و تکنسین های شرکت سهامی پرورش کرم ابریشم ایران و مرکز تحقیقات کرم ابریشم کشور انجام شد. پس از اتمام دوره پرورش، پیله های تولیدی جمع آوری گردید و برای صفات تولیدی مورد رکوردگیری قرار گرفته و در نهایت با یکدیگر مقایسه شدند. با توجه به نتایج تجزیه و تحلیل آمای، اثر هیبرید در همه مکان های پرورشی معنی دار بود، که نشان دهنده عملکرد متفاوت هیبریدها در مکان های پرورشی مختلف بود. از نظر وزن پیله تولیدی هر ده هزار لارو در تمامی مکان های پرورشی، هیبرید خارجی Baiyue´Qiufeng، بیش ترین و هیبرید داخلی 103´104 کم ترین عملکرد را داشت (P<0.01). تفاوت آماری عملکرد سایر هیبریدهای خارجی با دیگر هیبریدهای داخلی معنی دار نبود (P>0.05). برای صفت درصد قشر پیله، هیبرید 32´31 بیش ترین عملکرد و سپس هیبریدهای 31´32، 103´104 و 104´103 به ترتیب عملکرد بالایی داشتند (P<0.05). هم چنین تمام هیبریدهای خارجی به غیر ازHaoyue´Jinysong از نظر درصد قشر پیله، ضعیف تر از هیبریدهای داخلی بودند (P<0.05) از نظر درصد پیله های خوب، تمامی هیبریدهای خارجی نسیت به هیبریدهای داخلی به غیر از 31´32 و 32´31، عملکرد بالایی داشتند (P<0.01). درشت ترین پیله ها متعلق به هیبریدهای Haoyue´Jinysong و 31´32 و ریزترین پیله ها به هیبریدهای 32´31، Qiufeng´Baiyue و 4532Xianghui´932Furong تعلق داشت (P<0.01).

این مطالعه با هدف بررسی رابطه طول بدن گونه سیاه ماهی (Capoeta gracilis) (با انتخاب دو محدوده طولی بزرگ تر از 11 سانتی متر و کوچک تر از 11 سانتی متر) و فاکتورهای مهم زیستگاه شامل ارتفاع (متر)، عمق (سانتی متر)، عرض (متر)، سرعت جریان (متر بر ثانیه)، قطر متوسط متوسط سنگ غالب بستر (سانتی متر) و دمای آب (سانتی گراد) در رودخانه طالقان به اجرا درآمد. دامنه ویژگی های زیستگاهی انتخابی این گونه در دو گروه طولی با توجه به میزان در دسترس بودن هر طبقه از فاکتورهای زیستگاهی مطالعه به دست آمد. با توجه به نتایج، زیستگاه انتخابی دو گروه طولی سیاه ماهی در رودخانه طالقان با یکدیگر متفاوت بودند. نتایج نشان داد که زیستگاه انتخابی گروه طولی دارای طول کل بیش تر از 11 سانتی متر دارای ویژگی های چون ارتفاع بیش تر (P<0.05)، عرض بیش تر (P<0.01)، سرعت جریان بیش تر (P<0.01)، سنگ های بستر نسبتا درشت تر و دمای کم تر (P<0.01) می باشد. زیستگاه انتخابی گروه طولی با طول کل کم تر از 11سانتی متر دارای ویژگی هایی چون ارتفاع کم تر (P<0.05)، عرض کم تر (P<0.01)، سرعت جریان کم تر (P<0.01) و دمای بالاتر (P<0.01) می باشد. وجود شرایط زیستگاهی مناسب در رودخانه طالقان باعث شده است که این رودخانه زیستگاه بسیار عالی برای گروه های سنی مختلف سیاه ماهی باشد.

کلاد Neogastropoda یکی از راسته های زیررده Caenogastropoda از رده شکم پایان می باشد. خانواده هایی از این کلاد در آب های جنوبی ایران حضور دارند که در این بررسی برای اولین بار به مقایسه های فیلوژنی آن ها و نیز تخمین زمان اشتقاق آن ها پرداخته شد. به این منظور نمونه برداری در سال های 1392 و 1393 در سواحل صخره ای خلیج فارس صورت گرفت. DNA نمونه ها پس از شناسایی مورفولوژیک، استخراج شد، قطعه ژنی زیر واحد I سیتوکروم اکسیداز I (COI) و 16S rRNA تکثیر و سپس توالی یابی گردید. با استفاده از نرم افزارهای PAUP و BEAST آنالیزهای فیلوژنی انجام شد و درخت های فیلوژنی Maximum Parsimony و Bayesian رسم گردید. در مجموع تعداد 7 توالی COI و 3 توالی 16S متعلق به 4 گونه از این کلاد به دست آمد که این توالی ها برای اولین بار از منطقه شمالی خلیج فارس گزارش می شوند. نتایج نشان داد که اعضاء کلاد Neogastropoda حاضر در خلیج فارس، در اواسط دوران ائوسن اشتقاق یافته اند، به طوری که قدمت نیای مشترک کلاد Neogastropoda در این مطالعه در حدود 47 میلیون سال پیش تخمین زده شد. هم چنین بررسی ها کلاد Neogastropoda را یک کلاد مونوفیلتیک معرفی کرد.

فسیل ماهیان ایران که از ناحیه البرز (مرکزی) شامل استان های تهران، البرز و مازندران، زاگرس (میانی و جنوبی) شامل استان های کرمانشاه، کردستان، همدان، ایلام، لرستان، چهارمحال بختیاری، خوزستان و هم چنین مناطق مرکزی غربی و جنوبی شامل استان های کرمان، اصفهان، فارس و یزد جمع آوری گردیده بود، با هدف بازنگری و اصلاح گونه شناسی و مشخص نمودن دوره زمانی فسیل شدن (Taphonomy) و دیرینه شناسی مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. مجموعه نمونه های فسیلی ماهیان مورد مطالعه شامل صفحات استخوانی، دندان، اسکلت (جمجمه و ستون مهره) و فلس در قالب چهار رده طبقه بندی ماهیان صفحه استخوانی (Placoderms)، غضروفی (Chondrichthyans)، استخوانی (Osteichthyans) و فلس و شعاع های سخت (Acanthodians) شناسایی و کدبندی گردیدند. از تعداد 125 نمونه فسیلی، تعداد 37 گونه متعلق به 21 خانواده شناسایی شده که نمونه های متعلق به سه خانواده Gonostomatidae،Clupeidae  و Dussumieriidae به ترتیب بیش ترین فراوانی فسیل ماهیانرا داشته اند. عمده ترین مناطق پراکنش آن ها در ناحیه زاگرس میانی بوده است. کلیه نمونه ها از گروه فسیل های دریایی در سازندهای رسوبی و آهکی زاگرس یافت شده اند. به لحاظ قدمت نمونه ها، قدیمی ترین مربوط به دورهMesozoic با 250-200 میلیون سال در سازند بنگستان، و جوان ترین مربوط به دوره Tertiary با 5-2 میلیون سال در سازند مکران بودند.

استفاده از منابع پروتئین گیاهی به جای پروتئین حیوانی در جیره ماهی، می تواند به کاهش هزینه غذا و رفع محدودیت های دسترسی به پروتئین حیوانی کمک نماید. با این حال، اثر استفاده از منابع گیاهی بر ماهی باید بررسی گردد تا مشخص شود چه تاثیری بر فیزیولوژی ماهی دارند. در این تحقیق، اثر سطوح مختلف تورین و متیونین جیره بر شاخص های بیوشیمیایی سرم خون تاس ماهی ایرانی (Acipenser persicus, Borodin, 1897) تغذیه شده با جیره حاوی سطوح بالای پروتئین گیاهی (آرد سویا و گلوتن گندم)، مطالعه شد. به این منظور، دو آزمایش مجزا انجام شد. در آزمایش اول، ماهیان با جیره های حاوی 0.05-1.6 درصد تورین و 0.48 درصد متیونین تغذیه شدند. در آزمایش دوم، ماهیان با چهار جیره آزمایشی حاوی سطوح مختلف تورین (0.04 و 0.15 درصد) و متیونین (0.7 و 0.92 درصد) تغذیه شدند. پس از شش هفته تغذیه با جیره های فوق، سطوح گلوکز، کلسترول، تری گلیسرید، پروتئین کل، آلبومین و گلبولین سرم خون ماهیان در تیمارهای مختلف اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تورین باعث کاهش سطوح سرمی کلسترول و تری گلیسرید گردید. هم چنین، کمبود تورین یا متیونین جیره باعث افزایش سطح گلوکز سرم گردید. تورین و متیونین به طور معنی داری بر سطوح پروتئین کل، آلبومین و گلبولین سرم ماهیان تاثیر گذاشت (P<0.05). نتایج حاکی از این است که تورین و متیونین اثر متقابلی بر خصوصیات بیوشیمیایی سرم تاس ماهی ایرانی دارند.

خانواده پنائیده شاخص های مهمی از ذخایر میگو در سواحل خلیج فارس به حساب می آیند که ذخایر لاروی و تلاش صیادی (SPUE) در سال های 93-1391، هم چنین حداکثر تولید پایدار (MSY) و شاخص حداکثر برداشت واقعی (MCY) در دوازده سال گذشته در سواحل شمال غرب خلیج فارس مورد بررسی قرار گرفته است. بر این اساس فراوان ترین گونه های لاروی پنائیده قابل شناسایی شده میگوی خنجری (Parapenaeopsis stylifera) با 1806 عدد و کم ترین مقدار از Penaeus میگوی ببری سبز (P. semisulcatus) به تعداد 181 عدد از کل نمونه های برداشت شده را شامل بوده که متوسط تراکم لاروی در ده مترمربع در طول سال 250 عدد در واحد سطح مشاهده گردید، از طرف دیگر با به دست آوردن میانگین شاخص تلاش صیادی بر حسب کیلوگرم بر ساعت (5.57) و میانگین حداکثر برداشت واقعی با دستور کادیما در دوازده سال گذشته (1637.99تن در سال) و مقایسه آن با متوسط صید (1560.17 تن در سال) در طول زمان ذکر شده علی رغم هماهنگی بین میانگین های این دو شاخص، به دلیل عدم توزیع نرمال هنوز کاهش خط صید با ضریب 0.87 در طول دوازده سال گذشته مشاهده گردید (P<0.01).

نقش کلیدی کرم پرتار Perinereis nuntia در رسیدگی جنسی میگوهای خانواده پنائیده، اهمیت دست یابی به تکنیک زیستی تکثیر و پرورش اقتصادی این گونه را در آبزی پروری آشکار می نماید. در تحقیق حاضر اثر چهار تیمار شوری مختلف شامل سطوح شوری 0، 10، 20 و 35 قسمت در هزار بر میزان رشد و درصد بازماندگی این گونه از کرم پرتار در یک دوره پرورشی سه ماهه بررسی شد. تعداد 480 کرم پرتار با میانگین وزن اولیه 0.409±0.020 گرم در قالب 4 تیمار سطوح مختلف شوری و 3 تکرار، با جیره غذایی جلبک سبز انترومورفا Ulva (Enteromorpha) flexuosa به مدت 12 هفته پرورش داده شدند. نتایج آزمایش بیانگر تاثیر معنی دار سطح شوری آب بر میزان وزن نهایی و درصد بازماندگی کرم پرتار بود (P<0.05). درتیمار شوری صفر قسمت در هزار در پایان دوره آزمایشی تمامی کرم ها تلف شدند. در شوری های 20 و 35 قسمت در هزار وزن نهایی و درصد بازماندگی بیش تری نسبت به تیمار شوری 10 قسمت در هزار دیده شد (P<0.05). با توجه به بیش تر بودن وزن نهایی و درصد بازماندگی در شوری های 20 و 35 قسمت در هزار می توان بسته به شرایط کارگاه و توان دسترسی به آب شور،آب با شوری 20 تا 35 قسمت در هزار را جهت پرورش کرم پرتار Perinereis nuntia پیشنهاد نمود.

این مطالعه اولین و تنها بررسی انجام شده بر روی دریاچه گهر در ایران بوده که در توالی ماهانه از اردیبهشت ماه 1389 تا اردیبهشت ماه 1390 صورت گرفته است. دریاچه گهر تنها دریاچه مرتفع کوهستانی ایران به فرم Patenoster یا دانه تسبیحی است که در قلب منطقه حفاظت شده اشترانکوه در استان لرستان واقع شده است.هدف از این مطالعه معرفی زئوپلانکتون های راسته کلادوسرا در دریاچه تالابی گهر کوچک (دریاچه اول) بود. به دلیل عمق کم و غلبه گیاهان آبزی در تمام سطح دریاچه، جهت نمونه برداری هم از میان فضاهای بازتر و هم از کناره های گیاهان آبزی، 100 لیتر آب توسط تور پلانکتون گیر 30 میکرون فیلتر گردید. براساس نتایج به دست آمده 14 گونه کلادوسر شناسایی گردید. کلادوسرهای شناسایی شده متعلق به 2 خانواده و 6 جنس و شامل گونه های Simocephalus expinosus var.?، Simocephalus expinosus، Simocephalus vetulus، Chydorus sphaericus، Chydorus faviformis، Chydorus latus، Ceriodaphnia reticulata، Alona quadrangularis، Alona affinis، Alona gutata، Alonella diaphana، Alonella sp.، Scapholeberis kingi و Pleuroxus hamulatus بودند.

باکتری آئروموناس هیدروفیلا یک باکتری گرم منفی و متحرک است که به عنوان یک پاتوژن فرصت طلب و زئونوز در ماهیان گرمابی مطرح است. وقوع میزان بالای مرگ و میر در ماهیان، خسارات اقتصادی و مقاومت باکتریایی از عوامل اصلی پیدایش روش های جدید مانند واکسیناسیون علیه آئروموناس هیدروفیلا محسوب می شوند. با توجه به مطالعات اخیر پروتئین غشای خارجی OmpTS فاکتور حدت باکتری آئروموناس هیدروفیلابوده و نظر به اهمیت سپتی سمی های باکتریایی ناشی از آئروموناس هیدروفیلا بررسی بیوانفورماتیکی و ساختاری این پروتئین در راستای ایمن سازی ماهی ضروری به نظر می رسد. در این مطالعه باکتری آئروموناس هیدروفیلا جدا شده از کلیه تاس ماهی ایرانی (Acipenser persicus) بیمار با استفاده از آزمایش های بیوشیمیایی از جمله اکسیداز، کاتالاز، TSI، SIM، آسکولین، نیترات و هیدرولیز قند ها، مورد بررسی قرار گرفته و یک جفت پرایمر اختصاصی از OmpTS طراحی شده و محصول واکنش زنجیره ای پلیمراز جهت تایید تعیین توالی گردید. به منظور دسترسی به اطلاعات بیش تر در مورد ساختار و خصوصیات این پروتئین درخت تکاملی و ساختار های این پروتئین (اول، دوم و سوم) رسم گردیدند. آزمایش های بیوشیمیایی و تعیین توالی محصول PCR موید باکتری آئروموناس هیدروفیلا جدا شده از کلیه تاس ماهی ایرانی بوده و براساس درخت تکاملی OmpTS باکتری آئروموناس هیدروفیلا بیش ترین شباهت را به A. aquariorum و کم ترین شباهت را به A. diversa دارد. بررسی های ساختاری OmpTS بیان گر پایداری این پروتئین درشرایط آزمایشگاهی می باشد. به علاوه جایگاه های فعال این پروتئین بین اسیدآمینه های 340-102 می باشد. پیش گیری مناسب برای جلوگیری از وقوع عفونت ها خصوصا عفونت های باکتریایی گرم منفی در صنعت آبزی پروری ضروری بوده از طرفی مطالعه ای در زمینه بیوانفورماتیکی بر روی OmpTS صورت نگرفته ولی با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، پروتئین غشای خارجی OmpTS کاندید مناسبی برای ایمن سازی ماهی علیه آئروموناس هیدروفیلا مطرح است.

در یک آزمایش تغذیه ای، تاثیر جیره غذایی با سه سطح پروتئین (35، 40 و 45 درصد) و سه سطح چربی (5، 10 و 15 درصد) در مدت 56 روز به منظور تعیین سطح مناسب پروتئین و چربی در تغذیه میگوی رودخانه ای شرق (Macrobrachium nipponense) بررسی شد. برطبق این آزمایش، 405 عدد میگو با میانگین (±انحراف معیار) وزن 1.40±0.04 گرم شمارش و در 27 مخزن شیشه ای توزیع و چهار بار در روز تغذیه شدند. نتایج نشان داد که تقابل بین پروتئین و چربی تفاوت معنی داری را در همه شاخص های رشد ایجاد کرد (P<0.05). میگوهای تغذیه شده با تیمار 45 درصد پروتئین و 5 درصد چربی بالاترین شاخص های رشد، بازده و ارزش پروتئین و چربی تولیدی و کم ترین ضریب تبدیل غذایی را نشان دادند. با افزایش پروتئین جیره درصد رطوبت بدن کاهش و پروتئین افزایش یافت (P<0.05) ولی بر چربی بدن تاثیر معنی داری نداشت (P>0.05). نتایج این پژوهش نشان داد که میگوی رودخانه ای شرق در سطوح 45 درصد پروتئین و 5 درصد چربی بهترین کارایی را دارد.

سطح تکنولوژی پرورش میگو که از آن به سامانه های پرورش میگو یاد می شود، عمدتا به تراکم لارو، سطح مزرعه، توان سرمایه گذاری پرورش دهنده و میزان محصول وابسته است. بنابراین انتخاب سامانه مناسب پرورش با توجه به توان تولید، حجم سرمایه گذاری لازم و شاخص های بازگشت سرمایه و سودآوری بسیار حائز اهمیت خواهد بود. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه دو سیستم گسترده و نیمه متراکم پرورش میگو وانامی (Litopenaeus Vannamei) از نقطه نظر میزان رشد، بازماندگی، نرخ رشد ویژه و تولید در دوره پرورشی 110 روز و معرفی گزینه برتر با توجه به جنبه فنی و اقتصادی می باشد. در این تحقیق پست لاورهای 12 به ترتیب با تراکم 10 و 30 عدد در مترمربع در استخرهای سیستم گسترده و نیمه متراکم ذخیره سازی شدند. تغذیه میگوها در سیستم گسترده مبتنی بر کودهی و تولیدات طبیعی استخر (غذاهای زنده) و در سیستم نیمه متراکم بر مبنای غذای فرموله شده بود. میانگین طول، وزن، بازماندگی، نرخ رشد ویژه و تولید در سیستم گسترده به ترتیب 96.3 میلی متر، 7.33 گرم، %65.53، 4.99، 560 کیلوگرم در هکتار و در سیستم نیمه متراکم به ترتیب 129 میلی متر، 15.3 گرم، %87.23، 5.56، 4082 کیلوگرم در هکتار بود. نتایج تحقیق نشان دادند که با توجه به پارامترهای اندازه گیری شده سیستم نیمه متراکم بر سیستم گسترده برتری دارد و مقایسه نتایج بین دو سیستم در آزمون T مستقل نشان دهنده اختلاف معنی داری است (P<0.05).

بررسی استفاده از مکمل گیاهی اشتهاء آور تولیدی شرکت مهندسی بهار زمرد فام قومس در غذای پلت شده به منظور افزایش وزن ماهی کپورمعمولی در مرحله پرواری در پژوهشکده اکولوژی دریای خزر در سال 1393 انجام شد. تعداد 186 عدد ماهی کپور پرورشی با میانگین وزنی 126.3 گرم در 3 تیمار با 3 تکرار، در 9 حوضچه فایبرگلاس به مساحت تقریبی 16 مترمربع (و با عمق مفید و تقریبا ثابت 0.6 متر) تقسیم گردید و به مدت 8 هفته تحت تغذیه با سه جیره غذایی (پلت رایج در بازار با مکمل صفر درصد (شاهد) و پلت رایج در بازار واجد مکمل گیاهی اشتهاآور (%1) و پلت رایج در بازار واجد مکمل گیاهی اشتهاآور (%2) قرار گرفتند. بررسی ها نشان داد که وزن اکتسابی در جیره بامکمل %0 (پلت رایج در بازار) برابر با 51.6 گرم و برای جیره با مکمل %1 برابر با 49.3 گرم و برای جیره با مکمل 2% برابر با 57.6 گرم بوده است. نرخ رشد نسبی نیز برای مکمل 0% برابر 39.03 گرم و برای مکمل 1% برابر 40.03 گرم و برای مکمل %2 برابر 48.65 گرم بوده است. اختلاف معنی داری بین میانگین های وزن نهایی سه تیمار دیده نشد (P>0.05) و بیش ترین وزن به دست آمده در تیمار سوم (مکمل %3) مشاهده گردید که با دو تیمار دیگر اختلاف معنی دار نداشت (P>0.05). با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد که مکمل گیاهی اشتهاآور منجر به تفاوت معنی داری در شاخص رشد، تغذیه، ضریب تبدیل غذایی و رشد اختصاصی ماهی کپورمعمولی نگردید.

آنزیم ها می توانند اثرات فاکتورهای ضد تغذیه ای را از بین ببرند و سبب بهبود عملکرد رشد ماهی شوند. هدف از این پژوهش، به کارگیری مولتی آنزیم کمین در جیره غذایی و بررسی اثرات آن بر فاکتورهای رشد و برخی از پارامترهای بیوشیمیایی خون ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) بوده است. این آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی در پنج تیمار و سه تکرار انجام شد و مولتی آنزیم (کمین â، هرنتالز، بلژیک) در 5 سطح 0، 250، 500، 750 و 1000 میلی گرم بر کیلوگرم غذا، به جیره غذایی اضافه شد و به مدت 8 هفته به ماهی ها جیره های آزمایشی داده شد و فاکتورهای رشد شامل: افزایش وزن (WG)، نرخ رشد ویژه (SGR)، ضریب تبدیل غذایی (FCR)، درصد افزایش وزن بدن (WGP)، شاخص وضعیت (CF) و راندمان پروتئین (PER) مورد بررسی قرار گرفت. از فاکتورهای بیوشیمیایی خون میزان آلبومین، کلسیم، گلوکز و پروتئین کل اندازه گیری و بررسی شد. تیمارهای مختلف در شاخص وضعیت (CF) تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند (P>0.05). اما در افزایش وزن (WG)، نرخ رشد ویژه (SGR) و ضریب تبدیل غذایی (FCR)، سطوح آنزیمی 500، 750 و 1000 (میلی گرم بر کیلوگرم) با گروه شاهد تفاوت معنی داری داشتند (P<0.05). کلسیم در سطح آنزیمی 500 (میلی گرم بر کیلوگرم) با گروه شاهد دارای تفاوت معنی داری بود (P<0.05). اما در پروتئین کل، آلبومین و گلوکز، سطوح مختلف آنزیمی با گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشتند (P>0.05).

هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر عصاره سیر و عصاره سرخارگل بر برخی از پاسخ های دفاعی غیراختصاصی در ماهی قزل آلای رنگین کمان بود. برای این منظور، تعداد 1050 قطعه ماهی با وزن متوسط 47±5 گرم، به صورت کاملا تصادفی در قالب هفت تیمار به ترتیب زیر تقسیم شدند: تیمار یک (گروه شاهد)، تیمار دو (عصاره سیر %0.5)، تیمارسه (عصاره سیر %1)، تیمار چهار (عصاره سرخارگل %0.5)، تیمار پنج (عصاره سرخارگل 1%)، تیمار شش (عصاره سیر %0.5+ عصاره سرخارگل %0.5) و تیمار هفت (عصاره سیر %1+ عصاره سرخارگل %1). ماهیان به مدت 30 روز به ترتیب با جیره های فوق تغذیه شدند و سپس به مدت 15 روز دیگر فقط غذای تجاری دریافت کردند. نتایج نشان داد که میزان فعالیت لیزوزیم در روزهای 15 و 30 تیمارهای 3 و 7 به طور معنی داری (P<0.05) بالاتر از تیمار شاهد بود، اما در روز 45 این اختلاف معنی دار نبود. از لحاظ میزان فعالیت کمپلمان در روزهای 15 و 30 در تیمارهای 3 و 7 به طور معنی داری بالاتر از سایر تیمارهای مورد آزمایش بودند و در روز 45 تیمار 3 با سایر تیمارها به جز با تیمار 6 اختلاف معنی داری (P<0.05) داشت. از لحاظ میزان ایمنوگلوبولین تام سرم در روز 15 مطالعه تیمار 3 با سایر تیمارها به جز با تیمار 7 اختلاف معنی داری داشت و در روز 30 تیمارهای 3 و 7 با سایر تیمارها اختلاف معنی دار (P<0.05) داشتند. هم چنین در روز 45 تیمار 3 با دیگر تیمارهای آزمایشی به جز با تیمار 6 اختلاف معنی داری داشت (P<0.05). بنابراین، می توان نتیجه گرفت که استفاده از عصاره سیر و سرخارگل باعث بهبود پاسخ های دفاعی در ماهیان قزل آلای رنگین کمان می گردد.

باکتوسل نخستین پروبیوتیک مجاز در آبزیان می باشد که در سال 2009 در اتحادیه اروپا به ثبت رسیده است. این پروبیوتیک با ایجاد تغییرات مفید در جمعیت میکروبی روده و تولید اسیدلاکتیک منجر به بهبود رشد، تولید و بازماندگی انواع ماهی و میگو می گردد. بدین جهت تحقیقی جهت مقایسه اثرات سه دز متفاوت پروبیوتیک باکتوسل حاوی باکتری Pediococcus acidilactici بر شاخص های رشد ماهی قزل آلای رنگین کمان مورد بررسی قرار گرفت. این تحقیق در قالب 4 گروه،گروه اول: دز 1گرم پروبیوتیک باکتوسل در 10 کیلوگرم جیره غذایی،گروه دوم: دز 2 گرم پروبیوتیک باکتوسل در 10 کیلوگرم جیره غذایی، گروه سوم: دز 3 گرم پروبیوتیک باکتوسل در 10 کیلوگرم جیره غذایی و گروه شاهد: غذای کنسانتره بدون پروبیوتیک با 3 تکرار در هر تیمار، تغذیه ماهیان با میانگین وزنی 400 گرم به مدت 4 هفته انجام گرفت. در پایان نرخ ضریب تبدیل غذایی (FCR) برای تیمارهای 1 الی 4 به ترتیب (0.84، 0.78، 0.82 و 1.47) به دست آمد که اختلاف معنی داری را با هم نداشتند (P>0.05). هم چنین در بررسی فاکتور نرخ رشد ویژه (SGR) تیمارهای 1 الی 4، ارقام (1.4، 1.5، 1.4 و 0.96) به دست آمد که کم ترین مقدار مربوط به گروه شاهد و با بقیه تیمارها اختلاف معنی داری داشت (P<0.05). در بررسی فاکتور طول کل (Total Length) ماهی های تغذیه شده در 4 گروه اختلاف معنی داری به دست نیامد (P>0.05). نتایج این آزمایش نشان دهنده این است که افزودن پروبیوتیکPediococcus acidilactici جیره به میزان 2گرم پروبیوتیک در 10 کیلوگرم جیره دارای اثرات مثبت بر شاخص های رشد در ماهی قزل آلای رنگین کمان می باشد.

با هدف بررسی اثر چغندر لبویی (به عنوان منبع رنگدانه گیاهی) بر تغییر رنگ گوشت و پوست ماهی قزل آلای رنگین کمان آزمایشی با 4 تیمار و 3 تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. بدین منظور 240 قطعه ماهی (20 قطعه در هر واحد آزمایشی) به مدت 45 روز در شرایط استاندارد پرورش داده شدند. گروه های آزمایشی شامل تیمار شاهد (بدون چغندر لبویی) و تیمارهای تغذیه ای با 5، 10 و 15 درصد چغندر لبویی بودند. برای سنجش میزان تغییرات رنگ گوشت و پوست در روز 45 آزمایش 2 قطعه ماهی از هر یک از تکرارها به صورت تصادفی انتخاب و کشتار شدند. پس از برش قسمتی از گوشت به همراه پوست در ناحیه جانبی بدن و 24 ساعت سرماگذاری، شاخص های رنگ سنجی براساس سه معیار L * (روشنایی)، A * (قرمزی) و b * (زردی) به وسیله دستگاه رنگ سنجMINOLTA CR-400 مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد اختلاف معنی داری بین گروه های آزمایشی از نظر تاثیر بر رنگ گوشت و پوست وجود نداشت (P>0.05). هرچند که از نظر عددی بالاترین میزان شاخص قرمزی گوشت و پوست مربوط به گروه 10 درصد چغندر لبویی بود و بیش ترین مقدار شاخص زردی و روشنایی در گروه بدون چغندر لبویی مشاهده شد.ولی از طریق محاسبه DE (میزان انحراف رنگ) در پوست، نتایج نشان داد که جیره 10 درصد چغندر لبویی نسبت به گروه های دیگر اختلاف معنی داری داشته است (P<0.05). هم چنین در گوشت در سطح P-value (سطح احتمال) اختلاف معنی داری مشاهده شد (P<0.05).

تحقیق حاضر به منظور مقایسه اثر سطوح مختلف چربی جیره غذایی بر برخی از شاخص های خونی - بیوشیمیایی وآنزیم های کبدی بچه تاس ماهی سیبری (Acipenser bearii) به مدت 12 هفته طراحی و اجرا گردید. بدین منظور تعداد 120 عدد بچه ماهی تاس ماهی سیبری با میانگین وزنی 15.6±0.33 گرم در 12 مخزن فایبرگلاس 500 لیتری (به تعداد 10 عدد در هر تانک) توزیع شدند. چهار جیره غذایی محتوی سطوح متفاوت چربی 10، 15، 20 و 25 درصد (به عنوان سطوح پایین، بهینه، بالا و خیلی بالا) با پروتئین یکسان (45 درصد) فرموله شدند. ماهیان در طول دوره پرورش، به صورت دستی 3 بار در روز تا حد سیری تغذیه شدند. برطبق نتایج شاخص های خونی (گلبول قرمز، گلبول سفید و هموگلوبین)، بیوشیمیایی (گلوکز و لیزوزیم) و آنزیم های کبدی (GOT و (GPT ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی چربی 15 درصد، به طور معنی داری نسبت به ماهیان تغذیه شده با چربی 20 و 25 درصد چربی بهبود یافت. با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان اذعان نمود، افزایش سطح چربی در جیره بچه تاس ماهی سیبری تا سطح 15 درصد سبب بهبود و تقویت بسیاری از شاخص های خونی و بیوشیمایی می گردد.

پرورش ماهی کپور به علت صرفه اقتصادی، دراغلب کشورها از اهمیت ویژه ای برخوردار است.