تولیدات دامی
سال:1397 | دوره:20 | شماره:3 |تعداد مقالات:12

هدف از این تحقیق، مقایسه برخی توابع غیرخطی (وود، دها نوا، ویلمینک، علی-شفر، کاپیو بورلینو، کوبی-لیدو، دایجکسترا، روک، گوس و نلدر) برای توصیف منحنی تولید شیر سه دوره ی شیردهی گاوهای هلشتاین ایران بود. به ترتیب از 6079976، 4879486 و 3312416 رکورد روزآزمون شیر 3550 گله مربوط به سه دوره ی شیردهی اول، دوم و سوم که بین سال های 1362 تا 1396 توسط مرکز اصلاح نژاد دام کشور جمع آوری شده بود، استفاده گردید. میانگین رکوردهای روزآزمون برای این سه دوره به ترتیب 17/31، 08/34 و 83/33 کیلوگرم بود. جهت برازش توابع غیرخطی از بسته نرم افزاری nlmeنرم افزار R (نسخه 3. 4. 3) استفاده شد. توابع غیرخطی توسط چهار معیار نکویی برازش شامل معیار اطلاعات آکائیک (AIC)، معیار اطلاعات بیزی (BIC)، جذر میانگین مربعات خطا (RMSE) و شاخص دوربین-واتسون (DW) با هم مقایسه شدند. تابع روک نسبت به سایر توابع برازش بهتری از شکل منحنی استاندارد تولید شیر سه دوره ی اول شیردهی گاوهای هلشتاین ایران نشان داد. توابع گوس و روک بالاترین دقت را در پیش بینی زمان رسیدن به اوج تولید، میزان تولید شیر در اوج و تداوم تولید شیر در دوره های مختلف شیردهی نشان دادند امّا در کل، تابع روک قدرت پیش بینی بالایی در برآورد توصیف کننده های منحنی تولید شیر داشت. بنابراین بهتر است جهت برازش منحنی تولید شیر گاوهای هلشتاین ایران از این تابع استفاده شود.

این تحقیق با هدف بررسی چندشکلی موجود در اگزون شماره یک در ناحیه ترجمه نشده ˊ 5َ(5'UTR) ژن میوستاتین و ارتباط آن با صفات رشد در بز کرکی رایینی انجام شد. ژن میوستاتین به عنوان عامل ایجادکننده ماهیچه مضاعف شناخته شده است که در آن مجموعه ای از جهش های غیرفعال کننده ژن رخ می دهند و درنتیجه باعث افزایش رشد ماهیچه می شود. برای این منظور، از 150 رأس بز کرکی رایینی به صورت تصادفی نمونه خون گرفته شد. سپس DNA ژنومی آنها استخراج شد و تکثیر قطعه ای به طول 701 جفت باز در اگزون یک ژن میوستاتین با استفاده از روش PCR-RFL انجام شد. تجزیه و تحلیل الگوهای باندی منجر به شناسایی سه الگوی باندی AA، AB و BB شد، که فراوانی آنها به ترتیب برابر با 56/0، 33/0 و 11/0 برآورد شد. دو آلل A و B با فراوانی 72/0 و 28/0 در جمعیت مورد مطالعه شناسایی شد. نتایج آنالیز اثرات افزایشی و غلبه ژنی نشان داد اثر ژن میوستاتین بر صفات رشد و اندازه بدن از طریق مکانیسم اثر غلبه است. نتایج نشان داد کلیه صفات رشد مورد مطالعه به جز وزن از شیرگیری ارتباط معنی داری با چندشکلی یافت شده دارند و می توان از این ژن به عنوان یک مارکر مولکولی استفاده کرد.

هدف از این تحقیق ارزیابی مدل های تک-صفتی و چند-صفتی در سناریوهای مختلف ژنومی با در نظر گرفتن جانهی جهت برآورد صحت پیش بینی ژنومی و تشخیص وجود اثر متقابل ژنوتیپ و محیط (G × E) بود. داده های ژنومی با تعداد متفاوت جایگاه های صفات کمی (90 و 900) و سطوح مختلف عدم تعادل پیوستگی (کم و زیادLD = ) برای تراکم K50 شبیه سازی شدند. سپس به طور تصادفی 90 درصد نشانگرها حذف و در مرحله بعد این نشانگرها از طریق نرم افزار Flmpute (نسخه 2/2) جانهی شدند. میانگین صحت جانهی در سناریوهای با LD زیاد و کم به ترتیب 976/0 و 943/0 بود. در همه سناریوهای شبیه سازی شده تفاوت جزئی بین صحت ژنومی داده های اصلی و جانهی مشاهده شد. صحت ژنومی با کاهش سطح LD، وراثت پذیری و همبستگی ژنتیکی بین صفات کاهش یافت. استفاده از مدل چند-صفتی نسبت به مدل تک-صفتی باعث افزایش صحت ژنومی شد. سطح LD و همبستگی ژنتیکی بین محیط های مختلف، در صورت وجود اثر متقابل محیط و ژنوتیپ نقش مهمی را ایفا کردند. لحاظ کردن اثر متقابل ژنوتیپ و محیط و تأثیر آن بر افزایش صحت ژنومی از یک طرف و جانهی تراشه های با تراکم کم به تراکم زیاد (خصوصاً در سناریوهای با LD بالا) جهت کاهش هزینه های ژنومی از طرف دیگر، می تواند راه حل مناسب و کاربردی جهت بهبود انتخاب ژنومی باشد.

هدف از این پژوهش، بررسی شیوع و عوامل خطر سندرم واکلی در گاوهای هلشتاین استان اصفهان بر اساس اطلاعات زایش و تلقیح زایش های یک تا هفت، سال های 1372 تا 1392 از 91727 گاو مربوط به 62 گله بود. گاوهای بدون علایم بالینی مشخص، که برای آبستنی دست کم نیازمند سه تلقیح بودند، واکل در نظر گرفته شدند. یک مدل رگرسیون لجستیک چندمتغیره برای تعیین کمیت عوامل خطر مربوط به واکلی در نظر گرفته شد. میانگین کمترین مربعات تعداد تلقیح به ازای هرآبستنی برای گاوهای طبیعی 15/0± 15/2 و برای گاوهای واکل 15/0± 54/2 و میانگین های تصحیح نشده بهترتیب 73/2 و 28/3 تلقیح بود. گله، تولید شیر، فصل زایمان و فصل نخستین تلقیح، سخت زایی، مرده زایی، سقط و تعداد روز از زایمان تا اولین تلقیح، مهم ترین عوامل خطر برای سندرم گاو واکل بودند. متوسط شیوع واکلی 7/43 درصد و در محدوده 8/27 تا 2/55 درصد برآورد شد. سخت زایی و مرده زایی شانس ابتلا به واکلی را بهترتیب 39 و 11 درصد افزایش داد (01/0 >P ). شانس واکل شدن گاوهای پرتولید 79 درصد بیشتر از گاوهای کم تولید بود (01/0 > P). شانس واکل شدن گاوهایی که در دوره پیشین واکل بودند، 28 درصد بیشتر از گاوهای غیرواکل بود. مقدار چربی شیر و طول دوره ی خشکی، اثر معنی داری بر واکلی گاوها نداشتند. بر اساس نتایج این تحقیق، در نظر گرفتن دستکم 75 روز برای نخستین تلقیح پس از زایش و اولین تلقیح پس از زایش در فصلهای خنک تر، کاهش سخت زایی و بهبود مدیریت تولیدمثلی برای گاوهای پرتولید، می تواند در کاهش سندرم واکلی مؤثر باشد.

به منظور تعیین تعداد رکورد روز آزمون مناسب برای آزمون نتاج گاوهای نر هلشتاین از 732140 رکورد روز آزمون تولید شیر زایش اول مربوط به 73214 راس گاو شیری از 62 گله طی سال های 1371 الی 1395 که توسط مرکز اصلاح نژاد کشور جمع آوری شده بود، استفاده شد. همبستگی پیش بینی ارزش ارثی (EBV) گاوهای نر با استفاده از 10 رکورد روز آزمون دختران آنها با تعداد متفاوت رکورد روز آزمون، مقایسه شد. همبستگی EBV گاوهای نر هلشتاین در حالت استفاده از 10 رکورد روز آزمون از هر گاو شیری با EBV حاصل از تعداد رکورد روز آزمون زوج، فرد، (دوم، سوم، دهم)، (دوم، پنجم، هفتم) و (دوم، ششم) به ترتیب 99/0، 98/0، 98/0، 97/0 و 94/0 برآورد شد. نتایج نشان داد در ارزیابی ژنتیکی گاو های نر هلشتاین با استفاده از مدل رگرسیون تصادفی می توان برای کاهش هزینه رکوردگیری، کاهش حجم فایل اطلاعات و کم کردن فاصله نسل فقط از رکوردهای روز آزمون دوم، پنجم و هفتم به جای 10 رکورد روز آزمون استفاده نمود.

به منظور بررسی اثر تغذیه مکمل روی-متیونین بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی خوراک، فراسنجه های تخمیری شکمبه و برخی متابولیت های خون، آزمایشی روی 15 رأس بره نر کرمانی با میانگین وزن اولیه 88/0± 1/32 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و پنج تکرار به مدت هشت هفته انجام شد. تیمارهای آزمایشیشامل جیره پایه فاقد مکمل روی (شاهد)، جیره پایه حاوی 50 میلی گرم روی در کیلوگرم جیره از مکمل روی-متیونین و جیره پایه حاوی 100 میلی گرم روی در کیلوگرم جیره از مکمل روی-متیونین بود. نتایج آزمایش نشان داد که بره های تغذیه شده با جیره حاوی 100 میلی-گرم مکمل روی، مصرف خوراک روزانه کمتری از تیمارهای دیگر داشتند (01/0>P). بره هایی که در جیره خود 50 میلی گرم روی دریافت کردند، افزایش وزن روزانه بالاتری در مقایسه با گروه شاهد داشتند (05/0>P). بره هایی که در جیره خود مکمل روی-متیونین دریافت کردند (50 یا 100 میلیگرم در کیلوگرم) ضریب تبدیل بهتری داشتند (05/0>P). قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی (NDF) در بره های تغذیه شده با جیره حاوی 50 میلی گرم مکمل روی بیشتر از بره های گروه شاهد بود(05/0>P). با وجود این، تفاوتی در قابلیت هضم چربی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی (ADF) بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد. تغذیه مکمل روی-متیونین تأثیری بر pH و مقدار نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه و غلظت سرمی گلوکز، پروتئین تام، تری گلیسرید و اوره برهها نداشت. براساس نتایج این پژوهش، استفاده از 50 میلی گرم مکمل روی در هر کیلوگرم جیره، قابلیت هضم مواد مغذی خوراک را افزایش داده و در مقایسه با 100 میلی گرم از این مکمل، تاثیر بهتری بر عملکرد رشد بره های پرواری دارد.

این مطالعه به منظور بررسی الیاف نامحلول در شوینده خنثی غیر قابل هضم (iNDF) و سایر مولفه های نوین هضم الیاف در نمونه هایی یونجه خشک، ذرت سیلوشده، کاه گندم، تفاله چغندرقند و سبوس گندم موجود در یک دامداری گاو شیری انجام شد. با استفاده از روش کیسه گذاری در دو رأس گاو هلشتاین غیر شیرده مجهز به فیستولای شکمبه ای، الیاف نامحلول در شونده خنثی هضم نشده پس از 288 ساعت (uNDF) به عنوان شاخصی از iNDF اندازگیری شد. سپس با استفاده از این روش کینتیک هضم پذیری در زمان های مختلف، مقادیر نرخ هضم و مقدار الیاف نامحلول در شوینده خنثی هضم شده (NDFD) تعیین و بر اساس آنها مقدار قابلیت هضم NDF در کل لوله گوارش (TTNDFD) پیش بینی شد. یونجه خشک دارای سطح لیگنین و نرخ هضم NDF بیشتر از کاه و ذرت سیلوشده بود. یونجه و کاه در مقایسه با ذرت سیلوشده دارای uNDF بیشتر و NDFD و TTNDFD کمتر بودند. تفاله چغندرقند و سبوس گندم با وجود شباهت در میزان NDF، مقدار لیگنین و uNDF کمتر و نرخ هضم NDF، NDFD و TTNDFD بیشتری در مقایسه با علوفه ها داشتند. در کل مواد خوراکی بررسی شده در این آزمایش دارای تنوع گسترده ای از نظر uNDF، NDFD وTTNDFD بودند که بایستی در زمان استفاده مورد توجه قرار گیرد.

این تحقیق با هدف بررسی تأثیر سطوح جیره ای اسانس نعناع فلفلی بر عملکرد تولیدی و پاسخ ایمنی در مرغ های تخم گذار تحت تنش القاشده با تزریق دگزامتازون انجام گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل 3×2 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با تعداد 90 قطعه مرغ تخمگذار سویه های لاین (36W) در شش تیمار و پنج تکرار (شامل سه قطعه پرنده در هر قفس) اجرا شد. اسانس نعناع فلفلی در سطوح صفر، 200 و 400 میلی گرم در کیلوگرم به جیره پایه افزوده شد. دگزامتازون در دو سطح صفر و چهار میلی گرم در هفته بهازای هر مرغ بهصورت زیرجلدی تزریق شد. تزریق دگزامتازون سبب کاهش درصد تولید، تولید توده ای تخم، افزایش وزن بدن پرندگان و همچنین افزایش معنی دار شمارش ائوزینوفیل های خون، ضریب تبدیل و غلظت پروتئین تام خون در مقایسه با پرندگان شاهد شد (05/0P<). وزن زرده تخم برای مرغ های تغذیهشده با جیره حاوی 200 میلی گرم اسانس نعناع فلفلی بیشتر از مرغ های شاهد بود (05/0P<). عیار آنتی بادی علیه ویروس نیوکاسل، آنفلوانزا و گامبرو تحت تأثیر تزرق دگزامتازون، سطوح جیره ای اسانس نعناع فلفلی و اثر متقابل این دو قرار نگرفت. بهطورکلی، تنش فیزیولوژیک ناشی از تزریق دگزامتازون اثرات منفی بر ضریب تبدیل و تولید تخم در مرغ های تخم گذار دارد و افزودن اسانس نعناع فلفلی به جیره غذایی می تواند برخی از این اثرات منفی مانند وزن تخم مرغ را تا حدودی بهبود بخشد.

هدف از این آزمایش، بررسی تأثیر اسانس گیاه آرتمیزیا آنوا و پروبیوتیک لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس به عنوان جایگزینی برای آنتی بیوتیک در تغذیه بلدرچین های تخمگذار ژاپنی بود. تعداد 180 قطعه بلدرچین تخمگذار ژاپنی 46 روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار (نه قطعه جوجه در هر تکرار) تا سن 109 روزگی استفاده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره پایه به عنوان گروه شاهد (فاقد افزودنی)، 2) جیره پایه + اکسی تتراسایکلین (ppm 200)، 3) جیره پایه + اسانس گیاهآرتمیزیا آنوا (ppm 200) و 4) جیره پایه + پروبیوتیک (CFU1011 × 02/4 در کیلوگرم جیره) بودند. در کل دوره پرورش، استفاده از پروبیوتیک در جیره، در مقایسه با تیمارهای شاهد و آرتمیزیا سبب افزایش معنی داری در توده تخم پرندگان شد (05/0P<). گروه های تغذیهشده با پروبیوتیک و آرتمیزیا در مقایسه با گروه دریافتکننده آنتی بیوتیک از نظر غلظت گلوکز، کلسترل وLDLکاهش معنی داری را نشان دادند (05/0P<). تعداد لمفوسیت در گروه تغذیهشده با جیره حاوی آرتمیزیا در مقایسه با گروه های دریافتکننده پروبیوتیک و آنتی بیوتیک کمتر بود ولی تعداد هتروفیل ها بیشتری داشتند (05/0P<). تعداد گلبول سفید و نسبت هتروفیل به لمفوسیت در پرندگانی که آرتمیزیا دریافت کردند بیشتر از از سایر گروه ها بود (05/0P<). بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، پروبیوتیک لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس می تواند به عنوان یک محرک رشد در تغذیه بلدرچین های تخمگذار ژاپنی مورد استفاده قرار گیرد.

تأثیر جیره با کیفیت متفاوت پروتئین و مکملشده با اسیدهای آمینه کریستاله بر عملکرد، پاسخ ایمنی، فعالیت آنزیمی در بافت روده و خصوصیات بستر، با استفاده از تعداد 576 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 (مخلوط دو جنس)، در یک آزمایش فاکتوریل 4×2 با دو جیره آزمایشی (کیفیت بالا و پایین پروتئین) و چهار سطح اسیدهای آمینه کریستاله (سطح نیاز (توصیهشده)، بدون اسیدهای آمینه کریستاله مکملشده، 10 و 15 درصد بالاتر از سطح نیاز) در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار، شش تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد که افزودن اسیدهای آمینه کریستاله در سطوح 10 و 15 درصد بالاتر از سطح نیاز (توصیهشده)، به جیره های حاوی کنجاله کلزا و گندم (منبع پروتئین با کیفیت پایین) سبب افزایش عملکرد (0001/0P<)، تعداد هتروفیل و نسبت هتروفیل به لنفوسیت (001/0P<) و کاهش تعداد لنفوسیت (01/0P<) شد. اثر اسیدهای آمینه کریستاله تأثیری بر فعالیت آنزیم آمینوپپتیداز و فعالیت ویژه این آنزیم در ژژنوم نداشت. همچنین، افزودن سطوح 10 و 15 درصد بالاتر از سطح نیاز (توصیهشده) اسیدهای آمینه کریستاله در جیره با کیفیت پایین، ماده خشک، نیتروژن و نیتروژن آمونیاکی بستر را به صورت معنی دار تحت تأثیر قرار نداد. با توجه به نتایج این مطالعه، استفاده از اسیدهای آمینه کریستاله در سطوح بالاتر از نیاز پرنده به خصوص در جیره های غذایی با کیفیت بالا مانند (کنجاله سویا و ذرت) تأثیری بر عملکرد جوجه های گوشتی ندارد و قابل توصیه نمی باشد.

اثرات افزودن ویتامین های 1K و 3K به جیره حاوی کلسیم کم بر ساختار استخوان درشت نی و عملکرد بلدرچین های ژاپنی، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 192 قطعه بلدرچین با چهار تیمار، چهار تکرار و هر تکرار با 12 قطعه بلدرچین بررسی شد. تیمارها شامل: جیره حاوی سطح توصیه شده کلسیم (شاهد)، جیره حاوی کلسیم کم (70 درصد سطح توصیه شده)، جیره حاوی کلسیم کم به علاوه ویتامین 1K و جیره حاوی کلسیم کم به علاوه ویتامین 3K بودند. بلدرچین ها، جیره با کمبود کلسیم را به میزان بیشتری مصرف کردند (05/0P<). با افزودن ویتامین1K به این جیره، مصرف خوراک کاهش یافت. وزن زنده پرندگانی که با جیره حاوی کلسیم کم تغذیه شدند کمتر از پرندگان شاهد بود (05/0P<. )افزودن ویتامین های 1K یا 3K به جیره با کمبود کلسیم، ضریب تبدیل و وزن زنده را بهبود داد (05/0P<). مصرف ویتامین 3K باعث افزایش حداکثر قطر دیافیز استخوان و مصرف ویتامین 1Kو 3K، سبب افزایش حداقل قطر دیافیز شد (05/0P<). قطر کانال میانی استخوان با مصرف جیره حاوی کلسیم کم افزایش (05/0P<) ولی از این نظر تفاوتی بین پرندگان شاهد و پرندگانی که ویتامین 1K دریافت کردند مشاهده نشد. در پرندگانی که ویتامین 1K دریافت کردند، وزن خاکستر استخوان کمتر و طول استخوان بیشتر از پرندگانی بود که ویتامین 3Kدریافت کردند (05/0P<). بر اساس نتایج این تحقیق، افزودن ویتامین 1K به جیره هایی با کمبود کلسیم سبب بهبود عملکرد گله و صفات فیزیکی استخوان در بلدرچین های ماده می شود.

پژوهش حاضر بهمنظور بررسی اثر کورکومین خوراکی بر فراسنجه های بافت شناسی بیضه خروس های مسن مادر گوشتی سویه راس 308 انجام شد. برای همین منظور از تعداد 12 قطعه خروس مادر گوشتی در سن 48 هفتگی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار بهمدت 13 هفته استفاده شد. تیمارها شامل عدم تغذیه ی کورکومین (تیمار شاهد)و تغذیه ی روزانه 10، 20 و یا 30 میلی گرم کورکومین بهازای هر پرنده به صورت مخلوط در جیره پایه بودند. در پایان دوره آزمایش، همه ی خروس ها کشتار و از بافت بیضه آن ها نمونه برداری شد. میانگین وزن بیضه در خروس های که روزانه 30 میلی گرم کورکومین دریافت کردند، نسبت به گروه شاهد بیشتر بود (05/0P<). تغذیه روزانه 20 و 30 میلی گرم کورکومین باعث افزایش میانگین قطر لوله های اسپرم ساز نسبت به گروه شاهد شد (05/0P<). ضخامت بافت پوششی لوله های اسپرم ساز با افزایش سطح تغذیه کورکومین به طور خطی افزایش یافت (05/0P<). تعداد یاخته های اسپرماتوگونی در خروس های تغذیهشده با کورکومین بیشتر از پرندگان شاهد بود (05/0P<). همچنین، تعداد یاخته های لایدیگ در بیضه پرندگانی که روزانه 20 و یا 30 میلی گرم کورکومین دریافت کردند، بیشتر از پرندگان شاهد بود (05/0P<). تیمارهای آزمایشی بر تعداد رگ های خونی بیضه تأثیری نداشتند (05/0P>). بر اساس نتایج این پژوهش، تغذیه ی روزانه 30 میلی گرم کورکومین فراسنجه های بافت شناسی بیضه خروس های مادر گوشتی مسن را بهبود می بخشد.