تولیدات دامی
سال:1397 | دوره:20 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

هدف از این مطالعه، همسانه سازی زیرواحد بتای هورمون گونادوتروپین جفت انسانی در ناقل مناسب بود که بتواند از طریق اسپرم در تولید طیور تراریخت به کار گرفته شود. به این منظور زیرواحد بتای این هورمون به کمک یک جفت آغازگر اختصاصی تکثیر و درناقل T همسانه سازی شد. فرآیند ترانسفورماسیون پلاسمید نوترکیب در سلول های مستعد اشریشیاکلی انجام گرفت و کلونی های دارای پلاسمید نوترکیب به وسیله PCR انتخاب شدند. صحت تخلیص پلاسمید ابتدا توسط هضم آنزیمی و نهایتاً به روش توالی یابی بررسی شد. پس از آن، زنجیره بتا از ناقلT جداسازی شد و مجددا در ناقل بیانی pcDNA3. 1+ همسانه سازی شد. نتایج آنالیز آنزیمی و تعیین توالی نشان داد که پلاسمید نوترکیب hCGβ / pCDNA3. 1+ با توالی صحیح ساخته شد و تطابق کامل با ژن زیرواحد بتای هورمون گونادوتروپین جفت انسانی داشت. می توان نتیجه گرفت که پلاسمید نوترکیب حاوی زیر واحد بتای گونادوتروپین جفت انسانی ساختار مناسبی برای انتقال به اسپرم خروس دارد که می تواند در تولید جوجه های تراریخت به کار گرفته شود.

انتخاب دام های زنده دارای حداقل چربی لاشه در جهت اصلاح گله های داشتی به افزایش تولید گوشت کشور کمک می کند. اعضای خانواده ژن Wnt از عوامل مؤثر در تمایز سلو ل های چربی هستند. این پژوهش بهمنظور بررسی ارتباط چندشکلی ژن های Wnt10a و Wnt10b با صفات لاشه در 96 رأس گوسفند آمیخته افشاری-برولامرینو انجام شد. از نمونه خون گوسفندان آمیخته بهروش فنول کلروفرم DNA استخراج شد و واکنش زنجیره ای پلی مراز برای تکثیر قطعه های 663 جفت بازی از اگزون سوم و قسمتی از اینترون دوم ژن Wnt10aو 512 جفت بازی از اگزون سوم ژن Wnt10b انجام شد. یک چندشکلی و سه تک شکلی (مشاهده آللی متفاوت از توالی رفرنس) در جایگاه ژن Wnt10a مشاهده شد اما تفاوتی بین نمونهها برای ژن Wnt10bوجود نداشت. یک تک شکلی در ناحیه اینترون و یک تغییر تکنوکلئوتیدی از نوع هم معنی و دو تک شکلی در ناحیه اگزون درژنWnt10a مشاهده شد که یکی از این تک-شکلیها در کدون 139بود. پس از هضم با آنزیم برشی HpaII در کدون 139، مشخص شد که تمامی افراد در مقایسه با توالی رفرنس دارای ژنوتیپ هموزیگوت موتانت هستند. این SNP علاوه بر گوسفندان آمیخته در تعدادی از گوسفندان افشاری (دنبه دار) و زل (بدون دنبه) نیز بررسی شد و مجدداً همان نتایج مشاهده شد. براساس نتایج این تحقیق بهنظر می رسد در این جایگاه از ژن در نژادهای مورد بررسی آلل اصلی G باشد.

استرس گرمایی یکی از مهمترین عوامل استرس زای محیطی است که تولید طیور در دنیا بهخصوص در مناطق گرم همانند استان سیستان و بلوچستان در ایران را با چالش همراه کرده است. استرس گرمایی موجب افزایش تولید رادیکال های آزاد در بدن پرندگان می شود. گلوتاتیون پراکسیداز نقش مهمی بهعنوان آنتی اکسیدان سلولی در استرس گرمایی ایفا می کند. هدف از انجام این پژوهش، تجزیه تکاملی و فیلوژنتیک توالی نوکلئوتیدی GPX-1 در دو جمعیت راس 308 و خزک بود. نمونه های خون از 10 پرنده از دو جمعیت خزک و راس 308 بهطور تصادفی جمع آوری شد (پنج قطعه از خزک و پنج قطعه راس 308). DNA از خون کامل استخراج شد. تکثیر PCR قطعه 800 جفت بازی از GPX-1 با استفاده از یک جفت پرایمر اختصاصی انجام گرفت. سپس محصول تکثیر برای توالی یابی DNA ارسال شد. همردیفی توالی قطعات GPX-1 در مجموع نه هاپلوتیپ و 13 ناحیه متغیر را نمایان ساخت. از 13 ناحیه چندشکل، پنج ناحیه جهش های نقطه ای بودند. ترسیم درخت فیلوژنتیک تشابه ژنتیکی بالایی را در بین دو جمعیت مورد مطالعه نشان داد، اما تفرق در درون جمعیت ها نشان می دهد که امکان بهبود، تغییرات ژنتیکی و افزایش مقاومت به استرس های محیطی در نتیجه انتخاب وجود دارد. نتایج فاصله ژنتیکی و نواحی چند-شکل GPX-1 در گونههای مختلف درخت فیلوژنتیک را تأیید نمودند. مطالعه فرآیندهای انتخاب مثبت نشان داد که انتخاب و تکامل نقش مهمی در فهم نقش زیستی این ژن دارند.

تانن ها توانایی کاهش تجزیه پذیری پروتئین در شکمبه و افزایش پروتئین عبوری به روده کوچک را دارند. این آزمایش با هدف بررسی تأثیر عصاره تاننی استخراج شده از محصول فرعی پسته با حلال های آب، اتانول 70 درصد و متانول 80 درصد بر تجزیه پذیری پروتئین کنجاله سویا در شکمبه انجام شد. مقادیری از عصاره ها به کنجاله سویا اضافه شد تا غلظت تانن اضافه شده به مخلوط به 5/0 و یک درصد رسید. در کنجاله سویای بدون عصاره (شاهد) و کنجاله های سویای عمل آوری شده با غلظت های 5/0 و یک درصد از سه نوع عصاره (شش تیمار)، میزان ناپدیدشدن شکمبه ای و پس از شکمبه ای و همچنین تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و پروتئین خام با سه تکرار اندازه گیری شد. برای تعیین میزان ناپدیدشدن و تجزیه پذیری نمونه ها در شکمبه، از سه رأس گاو نر اخته شده تالشی با فیستولای شکمبه ای، و برای تعیین میزان ناپدیدشدن پس از شکمبه ای از دستگاه شبیه ساز هضم استفاده شد. فرآوری کنجاله سویا با یک درصد تانن از عصاره آبی، 5/0 و یک درصد تانن از عصاره های اتانولی و متانولی سبب کاهش ناپدیدشدن شکمبه ای پروتئین خام گردید (01/0>P)، بدون آن که میزان ناپدیدشدن ماده خشک و پروتئین خام در کل دستگاه گوارش را تغییر دهد. فرآوری کنجاله های سویا با 5/0 و یک درصد تانن استخراج شده با آب، اتانول و متانول، غلظت پروتئین های با تجزیه پذیری سریع را کاهش داد (01/0>P). به طور کلی تانن عصاره های آبی، اتانولی و متانولی محصول فرعی پسته می توانند تجزیه پروتئین کنجاله سویا در شکمبه را کاهش دهند، هرچند استفاده از عصاره آبی محصول فرعی پسته اقتصادی و کاربردی تر است.

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر جایگزین کردن سیلاژ ذرت با سطوح مختلف سیلاژ علوفه آرتیچوک (سیب زمینی ترشی) بر مصرف خوراک، گوارش پذیری جیره و تولید پروتئین میکروبی، با استفاده از 20 رأس گوسفند نر شال با میانگین وزن زنده 3/2± 3/65 کیلوگرم انجام شد. چهار جیره با انرژی و پروتئین برابر با نسبت علوفه به کنسانتره 64 به 36 تهیه شد که در آنها سیلاژ علوفه آرتیچوک با نسبت های مختلف صفر، 180، 360 و 540 گرم در کیلوگرم ماده خشک جایگزین سیلاژ ذرت گردید. جیره ها به چهار گروه دام آزمایشی برای مدت 31 روز در قالب طرح کاملاً تصادفی تغذیه شد. ماده خشک مصرفی و گوارش پذیری ماده خشک در گوسفندان مصرف کننده جیره فاقد سیلاژ آرتیچوک (شاهد) به ترتیب برابر 2139 گرم در روز و 699 گرم در کیلوگرم و در جیره حاوی 540 گرم سیلاژ علوفه آرتیچوک به ترتیب 2095 گرم در روز و 697 گرم در کیلوگرم بود. جایگزین نمودن سیلاژ آرتیچوک به جای سیلاژ ذرت تأثیری بر مصرف روزانه ماده خشک و مواد مغذی جیره نداشت. گوارش پذیری مواد مغذی تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. با جایگزین کردن سیلاژ آرتیچوک به جای سیلاژ ذرت، تغییر معنی داری در تولید پروتئین میکروبی مشاهده نشد. با توجه به نتایج حاصل، جایگزینی سیلاژ ذرت توسط سیلاژ علوفه آرتیچوک تا سطح 540 گرم در کیلوگرم ماده خشک جیره گوسفند، تأثیر منفی بر مصرف خوراک روزانه و گوارش پذیری ندارد. بنابراین می توان از بخش هوایی علوفه آرتیچوک به صورت یک سیلاژ در تغذیه گوسفند استفاده نمود.

اثر عصاره گیاه تشنه داری (Scrophularia striata)بهعنوان یک افزودنی برای بهبود بازده تجزیه پذیری مواد مغذی در شکمبه، غلظت کل ترکیبات فنلی، فلاونوئیدی و فعالیت آنتی اکسیدانی در یک سیستم شبیه ساز شکمبه (رزیتک) بررسی شد. بههمین منظور از 12 فرمانتور در دو دوره آزمایشی که هر یک 10 روز بهطول انجامید استفاده شد و پنج روز پایانی هر دوره از مایع درون فرمانتور نمونهبرداری شد. تیمارها شامل: گروه بدون افزودنی (شاهد)، گروه دریافتکننده 10 میلی گرم در روز موننسین (موننسین)، گروه دریافتکننده 480 میلی گرم در روز عصاره گیاهی و گروه دریافتکننده 960 میلی گرم در روز عصاره گیاهی بودند. افزودن عصاره گیاهی در هر دو سطح بهطور معنی داری تولید متان به ازای هر گرم ماده مغذی تجزیهشده را در مقایسه با گروه شاهد کاهش داد (05/0>P). تولید کل اسیدهای چرب فرّار به ازای هر گرم ماده خشک و آلی تجزیهشده در تیمارهایی که عصاره گیاهی دریافت کرده بودند در مقایسه با شاهد و موننسین بالاتر بود (05/0P<). آمونیاک تولیدی به ازای هر واحد پروتئین خام تجزیهشده در گروهی که 960 میلی گرم عصاره دریافت کرده بود، پایین تر از گروه شاهد بود (05/0P<). تیمار دریافتکننده 960 میلی گرم عصاره، بالاترین غلظت کل ترکیبات فلاونوئیدی، فنلی و فعالیت آنتی اکسیدانی را نسبت به سایر تیمارها داشت (05/0P<). بر اساس نتایج این آزمایش، عصاره گیاه تشنه داری رامی توان برای بهبود راندمان تجزیه پذیری، افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی مایع شکمبه و کاهش تولید متان به جای آنتی بیوتیک مورد توجه قرار داد.

برای بررسی اثرات تغذیه زیست یار مخمری در شیر یا استارتر بر رشد، امتیاز قوام مدفوع، وضعیت سلامت و پارامترهای خونی و شکمبه ای، 30 راس گوساله ماده هلشتاین با میانگین وزن تولد 8/1 ± 4/40 در مزرعه گاو شیری تلیسه نمونه از 14-65 روزگی مورد استفاده قرار گرفتند. گوساله ها به صورت تصادفی به سه تیمار اختصاص یافتند که شامل: یک: شاهد (بدون افزودن زیست یار مخمری)، دو: زیست یار مخمری در استارتر، سه: زیست یار مخمری در شیر جایگزین. میانگین اضافه وزن روزانه، وزن بدن و بازده خوراک، تفاوتشان بین تیمارها معنی دار نبود. مصرف ماده خشک در تیمار دو به طور معنی داری کمتر از تیمار کنترل بود (05/0 >P). قابلیت هضم مواد مغذی خوراک، غلظت نیتروژن آمونیاکی، اسیدیته مایع شکمبه و پارامترهای خونی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. امتیاز قوام مدفوع و سلامت در تیمار دو و سه بهتر از تیمار کنترل بود. به صورت کلی گوساله هایی که با زیست یار مخمری در شیر تغذیه شده بودند بهترین وضعیت قوام مدفوع و سلامت را داشتند (05/0 >P).

هدف از اجرای این آزمایش بررسی تأثیر مکمل هایپروبیوتیکی و پری بیوتیکی بر عملکرد گاوهای شیری هلشتاین بود. به همین منظور تعداد 40 راس گاو شیری نژاد هلشتاین با تولید شیر روزانه 8/0 ± 33 کیلوگرم و وزن اولیه 40 ± 700 کیلوگرم در چهار گروه در قالب طرح کاملاً تصادفی قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) گروه شاهد (جیره پایه)، 2) گروه پروبیوتیک (جیره پایه + چهار گرم پروبیوتیک به ازای هر راس در روز)، 3) گروه پری بیوتیک (جیره پایه + 14گرم پری بیوتیک به ازای هر راس در روز)، 4) گروه سین بیوتیک (جیره پایه + چهار گرم پروبیوتیک + 14 گرم پری بیوتیک به ازای هر راس در روز) بودند. نتایج این آزمایش نشان داد، میانگین مدت زمان جویدن، نشخوارکردن و خوردن بین جیره های مختلف آزمایش اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0>P). بیشترین مدت زمان جویدن، نشخوار کردن و خوردن متعلق به گروهی بود که پروبیوتیک مصرف کرده بودند و با سایر گروه ها اختلاف معنی داری داشت (05/0>P). با مصرف پروبیوتیک مقدار تولید شیرخام روزانه، تولید شیر با 5/3 درصد چربی و تولید شیر با چهار درصد چربی افزایش پیدا کرد و اختلاف معنی داری (05/0P<) با گروه شاهد (جیره پایه بدون افزودنی) داشت. بازده غذایی در جیره های مکمل شده با توجه به افزایش تولید شیر خام افزایش یافت. شاخص های سلامتی، قوام و سیالیت مدفوع در جیره های مکمل شده بهبود یافت. بنابر این مصرف پروبیوتیک در تغذیه گاهای شیری عملکرد و شاخص های سلامتی را بهبود میبخشد.

اثر عصاره هیدروالکلیدو گونه آویشن و فلاوومایسین برگوارشپذیریمواد مغذی و وضعیت آنتیاکسیدانی جوجه های گوشتی، با استفاده از 128قطعهجوجه یک ر وزهسویهراس308درقالب طرحکاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهاربررسی شد. تیمارها شامل شاهد، 05/0 درصد عصاره آویشن دنائی، 05/0 درصد عصاره آویشن کوهی و 1/0 درصد فلاوومایسین بودند. جوجههایی که در جیره خود فلاوومایسین دریافت کردند، افزایش وزن و ضریب تبدیل بهتری داشتند (05/0p<). تغذیه جیره های حاوی آویشن اثری بر افزایش وزن نداشت ولی پرندگانی که جیره حاوی عصاره آویشن دنائی دریافت کردند، ضریب تبدیل بهتری نسبت به گروه شاهد داشتند (05/0p<). ارتفاع پرز و نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت در ژژنوم پرندگانی که با جیره حاوی عصاره آویشن دنائی و یا فلاوومایسین تغذیه شدند، بیشتر بود(05/0p<). سطح پرزها در ژژنوم پرندگانی که با جیره های حاوی افزودنی تغذیه شدند، افزایش یافت(05/0p<). تغذیه جوجه ها با جیره های حاوی عصاره آویشن دنائی و فلاوومایسین سبب کاهش ضخامت لایه ماهیچه ای در ژژنوم آنها شد (05/0p<). گوارش پذیری ماده خشک و ماده آلی با مصرف عصاره آویشن کوهی و فلاوومایسین افزایش یافت (05/0p<). ابقای نیتروژن در پرندگانی که جیره های حاوی افزودنی دریافت کردند، بیشتر از پرندگان شاهد بود (05/0p<). فعالیت سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز خون پرندگان تغذیه شده با عصاره آویشن بیشتر از پرندگان شاهد بود (05/0p<). میزان مالون دی آلدئید گوشت ران پرندگان دریافت کننده جیره حاوی عصاره آویشن کوهی در مقایسه با سایر تیمارها کاهش یافت (05/0p<). بر اساس نتایج این تحقیق، استفاده از 05/0 درصد عصاره آویشن دنائی در جیره جوجه های گوشتی ضریب تبدیل خوراک، شاخصهای ریخت سنجی مخاط روده و وضعیت آنتی اکسیدانی بدن را بهبود می بخشد و میتواند به عنوان یک ترکیب محرک رشد پیشنهاد شود.

بهمنظور بررسی اثرات نانوامولسیون اسانس میخک در جیره های بر پایه گندم بر عملکرد جوجه های گوشتی، آزمایش حاضر با استفاده از 280 قطعه جوجه گوشتی (راس 308، مخلوط دو جنس) در قالب طرح کاملاً تصادفی با هفت تیمار و چهار تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) شاهد، 2) شاهد به همراه آنزیم، 3) شاهد به همراه 200 میلی گرم بر کیلوگرم اسانس میخک و 4 تا 7 بهترتیب شاهد بههمراه 200، 150، 100 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم نانوامولسیون اسانس میخک بودند. نتایج آزمایش نشان داد که در کل دوره پرورش، مصرف خوراک و افزایش وزن گروه دریافتکننده 200 میلی گرم بر کیلوگرم نانوامولسیون اسانس میخک نسبت به تیمارهای شاهد و آنزیم کاهش یافت (05/0≥ P). در کل دوره آزمایش، ضریب تبدیل خوراک تیمارهای حاوی اسانس میخک و 50 میلی گرم بر کیلوگرم نانوامولسیون اسانس میخک نسبت به گروه شاهد بهتر بود (05/0≥ P). غلظت تری گلیسرید سرم در تیمارهای حاوی نانوامولسیون اسانس میخک نسبت به تیمار حاوی آنزیم کاهش یافت (05/0≥ P). وزن نسبی بورس فابریسیوس در تیمارهای حاوی اسانس و 200 میلی گرم بر کیلوگرم نانوامولسیون اسانس میخک در مقایسه با شاهد افزایش یافت (05/0≥ P). استفاده از اسانس و سطوح 200، 150 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم نانوامولسیون اسانس میخک در جیره جوجه های گوشتی باعث کاهش جمعیت باکتری های اشریشیاکلای محتویات سکوم شد (05/0≥ P). بهطورکلی نتایج آزمایش حاضر نشان داد که استفاده از نانوامولسیون اسانس میخک در جیره جوجه های گوشتی بر پایه گندم ممکن است باعث کاهش جمعیت باکتری های اشریشیاکلای محتویات سکوم گردد.

مقاومت به انسولین، تغییرات گلوکز، انسولین و IGF-I خون (محور سوماتوتروپیک) در گاوهای شیری تغذیه شده با مخمر زنده فعال پروبیوساک در شرایط تنش گرمایی (شاخص تنش گرمایی=82) در قالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. در این آزمایش، تعداد شش رأس گاو حداقل یکبار زایش کرده در دو گروه تیمار (دریافت چهار گرم پروبیوتیک روزانه بهازای هر رأس با غلظت 109×15واحد شمارشکلنی/گرم) و شاهد (عدم دریافت پروبیوتیک) از 21 روز قبل از زایش تا هشت هفته بعد از زایش جهت بررسی تغییرات گلوکز، انسولین و IGF-1 خون و تست تحمل گلوکز قرار گرفتند. تفاوت معنی داری بین گروه شاهد و تیمار از نظر سطح گلوکز، انسولین و IGF-I خون در روز 60 پس از زایش وجود داشت و منجر به افزایش غلظت این فراسنجه های خونی در گروه تیمار نسبت به شاهد شد (05/0>P). پروبیوتیک تأثیر بر شاخص های تست تحمل گلوکز نداشت. در نتیجه استفاده از پروبیوتیکپروبیوساک اثر مثبتی بر عملکرد محور سوماتوتروپیک و بهبود کارایی حیوان داشت و می تواند راهکار مناسبی برای افزایش عملکرد گاوهای شیری در شرایط تنش گرمایی باشد.

هدف از این مطالعه بررسی امکان جداسازی سلول های بنیادی مزانشیمی از بافت چربی اسب و مطالعه بازده تمایز استخوانی این سلول ها در شرایط کشت تک بعدی (در ظرف کشت بافت پلاستیکی) و سه بعدی (روی داربست های پلی-ال-لاکتیک-اسید) بود. بافت چربی به روش بیوپسی از ناحیه قاعده دم اسب تهیه و سلول های بنیادی مزانشیمی با کمک هضم مکانیکی و آنزیمی از بافت چربی جدا شد. سلول ها بنیادی جداشده، در دو شرایط جداگانه شامل شرایط ظرف کشت بافت پلاستیکی (گروه شاهد) و شرایط داربست پلی-ال-لاکتیک-اسید با سه تکرار، به رده استخوان تمایز داده شدند. در طول 21 روز تمایز آزمونهای آلیزارین رد، اندازه گیری آنزیم آلکالین فسفاتاز و اندازه گیری میزان کلسیم رسوبی برای ارزیابی راندمان هر یک از این شرایط در تمایز سلول ها به رده استخوان مورد استفاده قرار گرفت. دادهای حاصل در قالب طرح کاملاً تصادفی تجزیه شدند. رنگ آمیزی آلیزارین رد بهعنوان یک آزمون کیفی نشان داد در هر دو شرایط سلول های بنیادی مزانشیمی مشتقشده از بافت چربی اسب می توانند به رده استخوان تمایز یابند. با این حال سلول های بنیادی مزانشیمی کشت داده شده روی داربست پلی-ال-لاکتیک-اسید در مقایسه با سلول های کشت داده شده در شرایط ظرف کشت بافت پلاستیکی دارای فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز و مقدار کلسیم رسوبی بیشتری بودند. یافتههای این مطالعه نشان داد استفاده از داربستهای پلی-ال-لاکتیک-اسید امکان رشد و تمایز بهینه سلول های بنیادی مزانشیمی مشتقشده از بافت چربی اسب را به رده استخوانی فراهم می سازد.