به زراعی کشاورزی (مجله کشاورزی پردیس ابوریحان)
سال:1394 | دوره:17 | شماره:2 |تعداد مقالات:20

به منظور بررسی اثر کیتوزان با غلظت های0.5  (C1)، (C2) 0.1، (C3) 0.05 و  (C4) 0.01درصد وزنی، شاهد آب (C5) و شاهد اسید استیک (C6) بر صفات فیزیولوژیک و مورفولوژیک جوانه زنی دو رقم ’بومی‘ (V1) و ’اصلاح شده  (V2)  ‘SZK-1گیاه دارویی بادرشبی (با نام علمی (Dracocephalum moldavica L. تحقیق حاضر به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی، در ژرمیناتور آزمایشگاه زراعت دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس، در سال 1392 اجرا شد. اثر متقابل تیمارهای آزمایشی تاثیر معنی داری بر طول ریشه چه، وزن خشک ساقه چه، میزان پروتئین و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز دارد. C2V2 و C6V1 با اختلاف 1.52 میلی متر بیشترین و کمترین طول ریشه چه را نشان دادند. همچنین  C2میزان پروتئین رقم ’بومی‘ را نسبت به C5 افزود. غلظت های بالای کیتوزان ( C1و(C2  توانست فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز رقم ’اصلاح شده‘ را نسبت به C5 افزایش دهد. لذا، کیتوزان می تواند برخی خصوصیات جوانه زنی ارقام بادرشبی را افزایش دهد که در این میان، رقم ’اصلاح شده‘ واکنش بهتری به این ماده آلی نشان داد.

به منظور ارزیابی اثر تابش سطوح گاما پیش از جوانه زنی بذر و مقادیر نیتروژن بر رشد و عملکرد گیاه دارویی بابونه آلمانی (Chamomilla recutitasynonym Matricaria chamomilla)، یک آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی هنرستان کشاورزی شهید بهشتی ارومیه در سال 1389 اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل تابش گاما حاصل از کبالت 60 روی بذرهای بابونه آلمانی (صفر، 4، 8، 12، 16 و 20 گری) و مقادیر نیتروژن (صفر، 50، 100 و 150 کیلوگرم در هکتار به صورت اوره و پس از چهاربرگه شدن گیاه) بود. بیشترین وزن خشک برگ در بوته (12.5 گرم) و در واحد سطح (4194 کیلوگرم در هکتار)، وزن خشک ساقه در بوته (49 گرم) و عملکرد بیولوژیک (19995 کیلوگرم در هکتار) از تابش 8 گری و به ترتیب مقادیر 100، 100 و 150 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به دست آمد. بیشترین عملکرد کاپیتول در برداشت دوم (104 کیلوگرم در هکتار) از تابش 20 گری و 100 کیلوگرم در هکتار نیتروژن، عملکرد گل در برداشت سوم (122 کیلوگرم در هکتار) از تابش 20 گری و عملکرد گل در برداشت اول (419 کیلوگرم در هکتار) و مجموع سه برداشت (533 کیلوگرم در هکتار) و در نتیجه بیشترین شاخص برداشت گل خشک (3.57 درصد) از بذرهای بدون دریافت تابش و مصرف 150 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به دست آمد. درصد اسانس تحت تاثیر تیمارهای آزمایش قرار نگرفت، ولی علی رغم اثر متقابل بین گاما و نیتروژن بر عملکرد اسانس، مقایسه میانگین ها اختلاف معناداری بین ترکیبات تیماری نشان نداد. عملکرد گل در برداشت اول، بیشترین تاثیر را بر شاخص برداشت داشت.

به منظور بررسی اثر مصرف کودهای نیتروژن و فسفر بر شاخص های برداشت و برخی صفات مهم زراعی گیاه تریتیکاله، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در اراضی شالیزاری موسسه تحقیقات برنج کشور (رشت)، طی دو سال زراعی 91-1389 اجرا شد. عامل اول، مصرف نیتروژن خالص در پنج سطح (صفر، 50، 100، 150 و 200 کیلوگرم در هکتار) از منبع اوره و عامل دوم، مصرف فسفر خالص در چهار سطح (صفر، 50، 100 و 150 کیلوگرم در هکتار) از منبع سوپرفسفات بود. بین سطوح نیتروژن، تیمارهای مصرف 200 و 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار بیشترین عملکرد دانه (به ترتیب با میانگین 3000.5 و 2999.7 کیلوگرم در هکتار)، عملکرد پروتئین (به ترتیب با میانگین 442.7 و 449.5 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد بیولوژیک (به ترتیب با میانگین 13318 و 12525 کیلوگرم در هکتار) را دارا بود. بین سطوح مصرف فسفر نیز تیمار 150 کیلوگرم فسفر در هکتار بیشترین عملکرد دانه (2971.0 کیلوگرم در هکتار)، عملکرد پروتئین (434.4 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد بیولوژیک (12375 کیلوگرم در هکتار) را به خود اختصاص داد. همچنین تیمار عدم مصرف نیتروژن بیشترین شاخص برداشت فسفر و پتاسیم را به‎دست آورد و با افزایش مصرف نیتروژن، شاخص برداشت فسفر و پتاسیم کاهش یافت، ازاین رو، مصرف 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و 150 کیلوگرم فسفر در هکتار به دلیل زیاد بودن عملکرد دانه و پروتئین برای کشت تریتیکاله در منطقه گیلان توصیه می شود.

به منظور بررسی کنترل شیمیایی علف های هرز در خزانه کوکب کوهی و ناز آفتابی، دو آزمایش جداگانه در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار و 12 تیمار در شرایط خزانه در زمینی به وسعت 200 متر مربع در فضای سبز ناحیه پنج شهرداری منطقه شش تهران، در بهار و تابستان 1390 انجام گرفت. تیمارها شامل کاربرد علف کش های تریفلورالین به صورت پیش کاشت EC48%) با نام تجاری ترفلان) اختلاط با خاک و بدون اختلاط با خاک به مقدار 0.2 و 0.3 میلی لیتر از ماده تجاری در متر مربع، علف کش اکسی فلورفن EC24%) با نام تجاری گل) به صورت پیش رویشی و پس رویشی به میزان 0.2 و 0.3 میلی لیتر از ماده تجاری در متر مربع، علف کش کلروتال دی متیل WP48%) با نام تجاری داکتال) به صورت پیش کاشت به مقدار 1 گرم از ماده تجاری در متر مربع با دو بار وجین دستی در طول فصل رشد، شاهد آلوده به علف  هرز و شاهد عاری از علف هرز در طول فصل رشد (وجین دستی کلی) بودند. علف کش هایی که در گل نازآفتابی استفاده شدند، تا 100 درصد از تندش و رویش بذرهای این گل جلوگیری کردند. در آزمایش گل کوکب کوهی علف کش تریفلورالین، علف های هرز جارو، تاج خروس، سلمک، خرفه و باریک برگ ها را به خوبی کنترل کرد و تاثیر ضعیفی در کنترل علف های هرزی نظیر پنیرک، گاوپنبه و کنف وحشی داشت. بهترین تیمار برای کنترل علف های هرز گل کوکب کوهی، علف کش تریفلورالین به همراه وجین دستی بود.

به منظور بررسی تحمل چهار پایه از درختان هسته دار به کلروز کمبود آهن، آزمایشی در قالب فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار، در دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا در سال 1391 انجام گرفت. پایه های مورد بررسی شامل هیبریدهای هلو و بادام GF677 و GN15، بادام تلخ و هلو و تیمارهای غذایی مورد استفاده شامل: محلول غذایی هوگلند فاقد آهن (اسیدیته 6)، محلول غذایی هوگلند حاوی آهن با غلظت 90 میکرومولار به عنوان تیمار شاهد (اسیدیته 6)، و محلول غذایی هوگلند حاوی آهن با غلظت 90 میکرومولار و بی کربنات پتاسیم با غلظت 10 میلی مولار (اسیدیته 8) بود. در پایان آزمایش، آهن کل و فعال برگ و ریشه،غلظت کلروفیل، پراکسید هیدروژن و همچنین فعالیت کاتالاز و آسکوربات پراکسیداز اندازه گیری شد. حساس ترین پایه به کمبود آهن و اسیدیته زیاد، هلو، و متحمل ترین پایه بادام تلخ بود. بین هیبرید های هلو و بادام، GF677 تحمل بهتری به شرایط فقر آهن و حضور بی کربنات در مقایسه با GN15 نشان داد. محلول غذایی حاوی بی کربنات مانع جذب و انتقال آهن توسط ریشه های هلو شد، درحالی که سایر پایه ها مقادیر به نسبت زیادی آهن را در این شرایط جذب کردند و به اندام هوایی انتقال دادند. در این شرایط، در پایه های GF677 و GN15 مقادیر به نسبت زیادی آهن در برگ ها به شکل غیرفعال بود، ولی در پایه بادام تلخ افزون بر جذب و انتقال زیاد آهن، مقدار زیادی از این عنصر فعال و توسط برگ قابل استفاده بود.

به منظور بررسی اثر محلول پاشی (اول اسفند و اول فروردین) روغن سویا و نفتالین استیک اسید (NAA) در به تاخیر انداختن زمان شکوفایی جوانه ها و افزایش مقاومت به سرمای بهاره انگور رقم ’فخری‘، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار، در یک تاکستان تجاری شهر مریانج از توابع استان همدان، در سال 1390 انجام گرفت. غلظت دی اکسید کربن و اتیلن درون جوانه ها سه روز پس از محلول پاشی اندازه گیری شد. تیمارهای روغن سویای 10 درصد به تنهایی یا در ترکیب با NAA 100 میلی گرم بر لیتر در اسفند، سبب بیشترین تجمع گازهای تنفسی درون جوانه ها و 12 روز تاخیر در باز شدن آنها و بیش از 5 درجه سانتی گراد افزایش مقاومت به سرمای جوانه ها در مقایسه با شاهد شدند. محلول پاشی تیمارهای NAA دارای آثار جزئی بر تاخیر در باز شدن جوانه ها و افزایش مقاومت به سرمای آنها بودند و تیمارهای روغن سویای 5 درصد به تنهایی یا در ترکیب با NAA 200 میلی گرم بر لیتر حد واسط دو گروه قرار داشتند. محلول پاشی تیمارهای  روغن سویا در اسفند، آثار بهتری در به تاخیر انداختن شکوفایی جوانه ها و تجمع دی اکسید کربن و اتیلن درون آنها نسبت به فروردین داشت، ازاین رو کاربرد روغن سویا به دلیل افزایش غلظت گازهای تنفسی، سبب طولانی شدن رکود درون جوانه ها شده و در نهایت با به تاخیر انداختن زمان باز شدن جوانه ها، به کاهش آثار منفی سرمای بهاره می انجامد.

به منظور بررسی اثر نسبت های مختلف بذری بر عملکرد کمی و کیفی علوفه و سیلاژ در کشت مخلوط یولاف (Avena sativa L.) و ماشک گل خوشه ای (Vicia sativa L.) آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی گلپایگان وابسته به مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اصفهان در سال زراعی 91-1390 انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل نسبت های مختلف کاشت 100:0، 80:20، 60:40، 50:50، 40:60، 20:80 و 0:100 (ماشک گل خوشه ای- یولاف) به روش نسبت های جایگزینی بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که صفات عملکرد علوفه تر و خشک، نسبت برابری زمین، ماده خشک سیلو، پروتئین خام، اسید بوتیریک، اسید لاکتیک، اسید استیک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی، الیاف نامحلول در شوینده اسیدی سیلاژ به جز اتانول، تحت تاثیر نسبت های مختلف بذری قرار گرفتند، به طوری که بیشترین عملکرد علوفه تر و خشک به ترتیب با 62.88 و 15.72 تن در هکتار از نسبت های بذری 40:60 ماشک گل خوشه ای و یولاف به دست آمد. بیشترین مقدار پروتئین خام، اسید بوتیریک و اسید لاکتیک متعلق به تیمار تک کشتی ماشک گل خوشه ای بود. نسبت بذری 20:80 ماشک گل خوشه ای و یولاف نیز بیشترین حجم اسید استیک را دارا بود. بهترین نسبت بذری نسبت 40:60 ماشک گل خوشه ای و یولاف است که دارای بیشترین عملکرد و از لحاظ کیفی در سطح قابل قبولی است.

در زمان احداث باغ سیب، مهم ترین تصمیم انتخاب پایه و رقم است. پایه و رقم، بر اندازه درخت، عملکرد و کیفیت میوه تاثیر دارند. عدم بررسی کافی تاثیر پایه ها و ارقام بر صفات یادشده، به نتیجه نادرست یا عدم موفقیت در مدیریت باغ می انجامد. در این آزمایش، اثر سه پایه رویشی MM106،MM111  وM9  بر رشد رویشی و زایشی و برخی خصوصیات فیزیولوژیکی سه رقم سیب (Malus domestica Borkh.) ’گلدن دلیشز‘، ’فوجی‘ و ’دلباراستیوال‘ به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در شهرستان خدابنده (استان زنجان) در سال های 1390 و 1391 بررسی شد. نتایج نشان داد ترکیب های مختلف پایه و رقم اثر معناداری بر قدرت رویشی، تشکیل میوه اولیه و نهایی، عملکرد در درخت و عملکرد در هکتار، میزان وزن خشک میوه، سرعت فتوسنتز، هدایت روزنه ای و شدت تعرق برگ، کارایی مصرف آب و کربوهیدرات های محلول در برگ دارد. رقم ’گلدن دلیشز‘ بیشترین و رقم ’فوجی‘ کمترین طول میوه را در دو سال آزمایش دارا بودند. بیشترین قطر تاج درخت در رقم ’دلباراستیوال‘ مشاهده شد. در میان پایه های بررسی شده، کمترین قطر تاج درخت در پایه  M9مشاهده شد. فعالیت آنزیم نیترات ردوکتاز تحت تاثیر رقم و پایه قرار گرفت و بیشترین فعالیت این آنزیم در برگ های رقم ’گلدن دلیشز‘ روی پایه M9 اندازه گیری شد. ’دلباراستیوال‘ روی پایه MM106 و ’گلدن دلیشز‘ روی پایه M9، مناسب ترین ترکیب های پیوندی از نظر خصوصیات بررسی شده در این پژوهش تشخیص داده شدند.

به منظور بررسی اثر تنش خشکی و اسید هیومیک بر برخی ویژگی های فیزیولوژیک گیاه دارویی چای ترش، آزمایشی به صورت طرح کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مرکز آموزش کشاورزی شهید دهقان پور جیرفت، در سال 1392 اجرا شد. تیمارهای مورد بررسی شامل تنش خشکی در سه سطح به صورت آبیاری پس از 50، 100 و 150 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A به عنوان عامل اصلی، و مصرف اسید هیومیک به صورت شاهد (عدم مصرف)، با آبیاری، با آبیاری و یک  بار محلول پاشی، و با آبیاری و دو بار محلول پاشی به عنوان عامل فرعی بودند. اسید هیومیک برای آبیاری و محلول پاشی به ترتیب با غلظت 10 کیلوگرم در هکتار و 250 سی سی در 100 لیتر آب استفاده شد. تنش خشکی اثر معناداری بر محتوای کلروفیل a، کلروفیل b، کاروتنوئید، محتوای رطوبت نسبی برگ و پرولین برگ چای ترش داشت. اثر متقابل اسید هیومیک و تنش خشکی تنها بر شاخص کلروفیل کل و مقدار کل کربوهیدرات های محلول معنادار بود. با افزایش تنش خشکی از مقدار کلروفیل a (22.48 درصد)، کلروفیلb  (77.32 درصد)، کاروتنوئید (79.64 درصد) و محتوای رطوبت نسبی (12.59 درصد) کاسته شد، درحالی  که بر غلظت پرولین (26.8 درصد) افزود. اسید هیومیک سبب افزایش محتوای کلروفیل های  a و b و کاروتنوئید شد و مقدار پرولین را 15.04 درصد کاهش داد.

به منظور بررسی تاثیر رقم و مالچ زندهبر عملکرد دانه آفتابگردان و کنترل علف های هرز، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار، در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان در سال زراعی 1392 انجام گرفت. فاکتور ها شامل رقم های ’فرخ‘، ’آلستار‘ و ’آذرگل‘ و کنترل علف های هرز (وجین در تمام فصل، حضور علف هرز در تمام طول فصل رشد و کشت گیاهان پوششی گندم سیاه، یونجه یکساله، ماشک گل خوشه ای به عنوان مالچ زنده به تنهایی و در تلفیق با یک بار وجین) بود. در حضور گیاهان پوششی گندم سیاه، یونجه یک ساله و ماشک گل خوشه ای به ترتیب 43.7، 33.8 و 25 درصد وزن خشک و 57.1، 38.1 و 29 درصد تراکم مجموع علف های هرز نسبت به شاهد (حضور علف هرز در تمام طول فصل رشد) کاهش یافت. همچنین تلفیق گیاهان پوششی با یک بار وجین به طور معناداری کنترل علف های هرز را بهبود بخشید. کمترین مقدار وزن خشک و تراکم علف های هرز در رقم ’آذرگل‘ دیده شد. بیشترین شاخص سطح برگ آفتابگردان در رقم ’آذرگل‘ و در شرایط وجین تمام فصل به دست آمد. تداخل علف های هرز، عملکرد دانه رقم های ’آذرگل‘، ’آلستار‘ و ’فرخ‘ را به ترتیب 18.6، 22.1 و 33.4 درصد نسبت به شاهد بدون علف هرز کاهش داد. به طور کلی، بیشترین عملکرد دانه در رقم ’آذرگل‘ دیده شد. همچنین گیاه پوششی یونجه یکساله در تلفیق با یک بار وجین عملکرد دانه مشابه وجین تمام فصل ایجاد کرد. در مجموع، یونجه یکساله به صورت مالچ زنده و ’آذرگل‘ به عنوان رقمی با توان رقابت زیاد می تواند به عنوان بخشی از مدیریت تلفیقی علف های هرز در تولید پایدار آفتابگردان استفاده شود.

به منظور بررسی اثر متقابل شوری و اسید سالیسیلیک بر برخی صفات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی در گیاه مریم  گلی کبیر، آزمایشی گلدانی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه سطح کلرید سدیم و شاهد (صفر، 50، 100 و 150 میلی مولار)، به عنوان فاکتور اول و سه سطح محلول پاشی اسید  سالیسیلیک و شاهد (صفر، 100، 200 و 300 میلی گرم در لیتر) به عنوان فاکتور دوم با سه تکرار، در گلخانه مرکز آموزش جهاد کشاورزی شهرستان سمنان در سال 1392 اجرا شد. نتایج تجزیه واریانس داده ها نشان داد اثر متقابل تنش شوری و سطوح اسید سالیسیلیک به غیر از طول برگ، وزن تر و مقدار کاروتنوئید در بقیه صفات معنادار بود. بیشترین تاثیر در سطح شوری 50 و 100 میلی مولار و کاربرد 200 میلی گرم در لیتر اسید سالیسیلیک دیده شد. سطوح شوری بر تعداد و سطح برگ، طول دمبرگ، طول و عرض برگ، وزن تر و خشک برگ، طول ریشه، غلظت کلروفیل ها در این گیاه تاثیرگذار بود، به طوری که با افزایش سطح شوری میزان آنها کاهش یافت، اما مقدار قندهای محلول و پرولین و کاروتنوئید افزایش یافت. کاربرد اسید سالیسیلیک در همه صفات اثر کاهنده نشان داد.

به منظور ارزیابی اثر محلول پاشی متیل جاسمونات (غلظت های صفر (شاهد)، 50، 100 و 200 میکرومولار) بر درصد نشت یونی، شاخص سرمازدگی، محتوای  آب نسبی، غلظت کربوهیدرات های محلول، پرولین و محتوای کلروفیل برگ دانهال های خیار گلخانه ای رقم ’نگین‘ در مرحله چهار تا شش برگی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تکرار، در یکی از گلخانه های دانشگاه بوعلی سینا، در اواخر تابستان 1392 انجام گرفت. محلول پاشی متیل جاسمونات دو بار در روز روی دانهال های خیار صورت پذیرفت. دو روز بعد از محلول پاشی، دانهال ها از دمای 25 درجه سانتی گراد به اتاقک سرماساز منتقل شدند و چهار ساعت تحت تیمارهای سرمایی 15، 10 و 5 درجه سانتی گراد قرار گرفتند. با کاهش دما، درصد نشت یونی برگ در تمام دانهال ها افزایش یافت. با این حال، در گیاهان تیمارشده با متیل جاسمونات، به ویژه با غلظت 200 میکرومولار، نشت یونی کمتری مشاهده شد. کاهش دما از 15 تا 5 درجه سانتی گراد سبب افزایش غلظت کربوهیدرات های محلول و پرولین برگ در تمام دانهال ها شد که این افزایش در گیاهان تیمار شده با متیل جاسمونات، به ویژه با غلظت 100 و 200 میکرومولار به مراتب بیش از دانهال های شاهد بود. همچنین کاربرد برگی متیل جاسمونات محتوای آب نسبی و شاخص سرمازدگی برگ را در دانهال های سرمادیده کاهش داد، ولی محتوای کلروفیل برگ را در مقایسه با دانهال های شاهد افزایش داد. این تغییرات در راستای افزایش تحمل به سرما در دانهال ها صورت گرفت. محلول پاشی متیل جاسمونات به ویژه با غلظت 200 میکرومولار قادر به افزایش تحمل به سرما در دانهال های خیار است و می تواند به عنوان یک ابزار پیشگیری کننده برای محافظت از سرمازدگی در گلخانه های خیار به کار رود.

در این پژوهش، به منظور بهبود صفات کمی و کیفی انگور بیدانه ’یاقوتی‘، محلول پاشی اسید جیبرلیک در چهار غلظت صفر (شاهد)، 15، 25 و 40 میلی گرم در لیتر در سه مرحله و عملیات حلقه برداری همزمان با محلول پاشی مرحله سوم در قاعده شاخه های بارور بوته ها در چهار تکرار انجام گرفت. تیمار اسید جیبرلیک به طور معناداری موجب افزایش طول خوشه در مقایسه با شاهد شد، به طوری که طول محور خوشه، 14 روز پس از محلول پاشی در نمونه شاهد در حدود 13.46 سانتی متر بود، ولی در غلظت های 15، 25 و 40 میلی گرم در لیتر اسید جیبرلیک به ترتیب 17.87، 19.73 و 23.95 سانتی متر به دست آمد. محلول پاشی اسید جیبرلیک و حلقه برداری سبب افزایش وزن حبه و خوشه شد، به طوری که حداکثر وزن حبه (1.42 گرم) و خوشه (483.7 گرم) در برهمکنش بین غلظت 40 میلی گرم اسید جیبرلیک و حلقه برداری به دست آمد. همچنین عمل حلقه برداری در مقایسه با شاهد به طور معناداری به افزایش طول و عرض حبه منجر شد، اما در برخی از شاخص های مورد بررسی معنادار نبود. کاربرد اسید جیبرلیک و عملیات حلقه برداری سبب افزایش نسبت قند به اسید شد و تفاوت معناداری با نمونه شاهد داشت.

بخش زیادی از میوه مرکبات تولیدشده به ویژه در شمال ایران در انبارهای معمولی نگهداری می شود. این آزمایش در سال 1392 به منظور بررسی روش هایی برای حفظ کیفیت ظاهری و درونی میوه، در ایستگاه تحقیقات مرکبات کشور انجام گرفت. در این آزمایش، تیمارهایی شامل واکس بریتکس، واکس انباری، کیسه  پلاستیک تک میوه و کیسه  پلاستیک دومیوه، به تنهایی و در تلفیق با متیل سالیسیلات (MeSA) و در نهایت شاهد استفاده شدند. میوه ها پس از تیمار به مدت 80 روز در انبار معمولی قرار داده شدند و با نمونه گیری به فاصله هر 20 روز توان آنتی رادیکالی آنها ارزیابی شد. نسبت TSS/TA پس از 80 روز در میوه های بدون پوشش شاهد و بخاردهی شده با متیل سالیسیلات بیشترین مقدار بود. تک میوه های بخاردهی شده درون کیسه پلاستیک پس از 40 روز بیشترین مقدار آنتوسیانین (3.99 میلی گرم/ گرم وزن تازه) و فنول کل پوست (0.23 میلی گرم/ گرم وزن تازه) را داشتند. تک میوه های بخاردهی شده که در کیسه پلاستیکی نگهداری شده بودند، بیشترین مقدار اسید آسکوربیک (28.49 میلی گرم/ گرم وزن تازه) را در مقایسه با دیگر تیمارها داشتند. بیشترین مقدار فنول گوشت پس از 60 روز در میوه های تحت تیمار واکس بریتکس مشاهده شد. به طور کلی، تیمارهای تلفیقی متیل سالیسیلات با پوشش دهی، اثر معناداری در کاهش پوسیدگی و حفظ کیفیت درونی میوه طی نگهداری در انبار معمولی داشتند.

به منظور بررسی اثر تنش کم آبی آخر فصل بر ویژگی های برگ و ارتباط آن با عملکرد دانه ژنوتیپ های جو (’یوسف‘، ’فجر 30‘، ’نصرت‘، ‘PBYT-46’، ‘PBYT-97’ و ’موروکو‘)، دو آزمایش جداگانه در شرایط تنش (قطع آبیاری از شروع گلدهی تا پایان فصل) و بدون تنش ( آبیاری - شاهد) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار، در ایستگاه تحقیقاتی یزد، در سال زراعی90-1389 به اجرا درآمد. تنش خشکی سبب کاهش معنادار شاخص سطح برگ و سبزینگی برگ و افزایش معنادار دمای کانوپی و لوله  شدن برگ شد و مقدار موم  برگ در مرحله 21 روز پس از گلدهی را نیز به طور معناداری افزایش داد. بررسی ها با میکروسکوپ الکترونی جاروب (SEM) نیز افزایش پراکندگی کریستال های موم اپیکوتیکولی را در ژنوتیپ های ’یوسف‘ و ‘PBYT-46’ در شرایط تنش تایید کرد. ژنوتیپ ’فجر 30‘ با بیشترین میزان تعرق کوتیکولی و دمای کانوپی، بیشترین درصد کاهش عملکرد  دانه و ژنوتیپ های ’یوسف‘ و ‘PBYT-46’ با دارا بودن تراکم بیشتر کریستال های موم اپیکوتیکولی، دمای کانوپی و تعرق کوتیکولی کمتر و کاهش کمتر کلروفیل در شرایط تنش، کمترین درصد کاهش عملکرد  دانه را به خود اختصاص دادند. با توجه به نبود همبستگی معنادار بین مقدار موم برگ و عملکرد  دانه در هر دو شرایط تنش و شاهد و در شرایط تنش به تنهایی، به نظر می رسد افزایش کریستال های موم اپیکوتیکولی تاثیر بیشتری نسبت به کمیت موم در تحمل به خشکی انتهای فصل ژنوتیپ های جو داشته باشد.

به منظور بررسی اثر اسید سالیسیلیک بر عملکرد و اجزای عملکرد ژنوتیپ های لوبیا قرمز در شرایط تنش خشکی، آزمایشی به صورت فاکتوریل اسپلیت پلات با سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه بوعلی سینا (همدان)، در سال زراعی 1388 انجام گرفت. در کرت اصلی، سطوح تنش خشکی (تنش در مرحله رویشی، تنش در مرحله زایشی و بدون تنش) و ژنوتیپ (رقم ’اختر‘، لاین ‘D81083’ و لاین ‘KS31169’) به صورت فاکتوریل قرار گرفت و محلول پاشی با اسید سالیسیلیک (غلظت های صفر، 0.5 و 1 میلی مولار) در کرت های فرعی در نظر گرفته شد. تیمارهای مورد بررسی اثر معناداری بر تعداد، ارتفاع، ساقه فرعی، تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف، وزن صددانه، عملکرد بیولوژیکی، عملکرد دانه و شاخص برداشت لوبیا قرمز داشت. اعمال تنش رویشی و زایشی سبب کاهش معنادار عملکرد دانه شد. مصرف اسید سالیسیلیک موجب بهبود رشد و عملکرد لوبیا شد، به طوری که در لاین ‘D81083’ محلول پاشی سبب افزایش عملکرد دانه به میزان 17.2 درصد در تنش رویشی و 16.8 درصد در تنش زایشی شد. چنین روندی در عملکرد بیولوژیکی هم مشاهده شد. به طور کلی، در بین سه واریته لاین ‘D81083’ و رقم ’اختر‘ عملکرد دانه و شاخص برداشت بیشتری نسبت به لاین ‘KS31169’ در تیمارهای مختلف تنش خشکی داشتند. محلو ل پاشی اسید سالیسیلیک افزون بر بهبود رشد و عملکرد در شرایط بدون تنش، به منظور تعدیل تنش خشکی به خصوص در مراحل رویشی رشد گیاه توصیه می شود.

به منظور بررسی اثر محلول پاشی برگی با  اسید هیومیک بر ترکیب معدنی برگ، عملکرد و کیفیت میوه سیب رقم ’گرانیاسمیت (Malus domestica L. cv. Granny Smith)، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی در شهرستان خرمدره در استان زنجان انجام گرفت. محلول پاشی اسید هیومیک در چهار سطح صفر، 5، 10 و 15 میلی گرم در لیتر روی درختان هشت ساله سیب ’گرانی اسمیت‘ پیوندشده بر روی پایه MM106 انجام گرفت. محلول پاشی دو، چهار و هشت هفته پس از مرحله تمام گل اجرا شد. نتایج آزمایش نشان داد که تیمار اسید هیومیک به طور معناداری عملکرد، مواد جامد محلول، اسیدیته، غلظت پتاسیم برگ و میزان کلروفیل کل را افزایش داد. غلظت های 10 و 15 میلی گرم در لیتر بیشترین اثر را بر عملکرد داشتند. تیمار اسید هیومیک موجب کاهش رشد رویشی شاخه های سال جاری شد. اختلاف معناداری بین سفتی بافت، طول و قطر میوه های تیمارشده و شاهد وجود نداشت. صفاتی نظیر قند کل، سطح برگ، غلظت نیتروژن و فسفر برگ تحت تاثیر تیمار اسید هیومیک قرار نگرفتند. براساس نتایج تحقیق حاضر، غلظت های 10 و 15 میلی گرم در لیتر اسید هیومیک اثر مهمی بر افزایش عملکرد و زودرسی سیب ’گرانی اسمیت‘ داشت.

تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیرات ضدقارچی اسانس گیاهان مرزه خوزستانی (Satureja khuzistanica Jamzad)، مرزه رشینگری (S. rechingeri Jamzad)، کارواکرول و قارچ کش بنومیل در کنترل قارچ Botrytis cinerea Pers.:Fr. بر روی محیط کشت سیب زمینی-دکستروز-آگار و میوه های انگور یاقوتی، کیوی و توت فرنگی صورت گرفت. آزمایش ها به صورت فاکتوریل براساس طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. اثر بازدارندگی اسانس ها، کارواکرول و قارچ کش بنومیل بر روی قارچ در محیط کشت PDA و میوه نشان داد که اسانس مرزه خوزستانی، کارواکرول و بنومیل قدرت بازدارندگی بیشتری نسبت به اسانس  مرزه رشینگری دارند. ترکیبات عمده موجود در اسانس مرزه خوزستانی شامل کارواکرول (92.16 درصد)، پی-سیمن (1.26 درصد) و گاما-ترپنن (0.74 درصد) و در مرزه رشینگری شامل کارواکرول (77.2016 درصد)، گاما-ترپنن (1.062 درصد) و پی-سیمن (1.26 درصد) بودند. اسانس مرزه خوزستانی، کارواکرول و بنومیل در غلظت های 50، 200، 500 و 1000 میکرولیتر در لیتر در مقایسه با اسانس مرزه رشینگری در کنترل عامل بیماری موثرتر بودند، به طوری که اسانس مرزه خوزستانی در غلظت 200 میکرولیتر در لیتر، کارواکرول در همه غلظت ها و بنومیل در غلظت 50 میکرولیتر در لیتر موجب بازدارندگی کامل (100 درصد) رشد قارچ عامل بیماری شدند. بررسی های آزمایشگاهی در محیط کشت و روی میوه نشان داد که با افزایش غلظت اسانس های گیاهی بر فعالیت ضدقارچی آنها علیه عامل بیماری افزوده شد.

به منظور بررسی اثر کاربرد کود زیستی و شیمیایی فسفر بر جذب عناصر معدنی ذرت علوفه ای رقم 540 تحت رژیم های مختلف رطوبتی، آزمایشی به صورت لاین سورس (آبیاری بارانی تک شاخه) در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دو سال زراعی 92-1391 و 93-1392 اجرا شد. با اجرای سیستم لاین سورس، چهار سطح آبیاری (بدون تنش، تنش ملایم، تنش متوسط و تنش شدید) اعمال شد. عامل فسفر نیز در پنج سطح شامل 100 درصد کود شیمیایی سوپرفسفات تریپل و بدون کود زیستی، 75 درصد کود شیمیایی توصیه شده همراه با کود زیستی، 50 درصد کود شیمیایی توصیه شده همراه با کود زیستی، 25 درصد کود شیمیایی توصیه شده همراه با کود زیستی، کود زیستی و بدون کود شیمیایی بود. نتایج آزمایش حاکی از معنادار بودن  اثر تیمار کودی در اکثر صفات مورد مطالعه در سال های اول و دوم بود. بیشترین عملکرد علوفه تر و خشک از اعمال تیمار بدون کود زیستی و 100 درصد کود فسفر به دست آمد که این مقدار از نظر آماری تفاوت معناداری با تیمار کود زیستی و 75 درصد کود فسفر نداشت. تفاوت معناداری بین سطوح مختلف کود فسفر از نظر تاثیر بر میزان جذب فسفر مشاهده نشد. روند جذب عناصر معدنی با افزایش سطح تنش کاهش بیشتری را نشان داد. بیشترین مقدار جذب کود فسفر در شرایط بدون تنش در تیمار 75 درصد کود شیمیایی به علاوه کود زیستی مشاهده شد، درحالی  که در شرایط تنش، بیشترین مقدار جذب فسفر متعلق به تیمار 50 درصد کود شیمیایی به همراه کود زیستی بود.

گلدهی و تولید محصول در کامکوات ناگامی تا حدودی با دیگر مرکبات متفاوت است، زیرا به طور معمول سه بار گلدهی در سال اتفاق می افتد که ممکن است به تولید محصولاتی با کیفیت متفاوت روی یک درخت منجر شود. با توجه به تاثیر مناسب پاکلوبوترازول در افزایش و تغییر رژیم گلدهی مرکبات، آزمایشی به صورت گلدانی و با سه سطح پاکلوبوترازول (صفر، 0.1 و 0.5 گرم ماده موثره به ازای هر درخت) و شش تکرار به صورت بلوک های کامل تصادفی در گلخانه انجام گرفت. ویژگی های فیزیکی میوه شامل طول، عرض، نسبت طول به عرض، حجم، جرم حجمی و خصوصیات کیفی میوه نظیر وزن خشک و تر، درصد مواد جامد محلول و اسیدیته به ازای هر تکرار ارزیابی شد. براساس نتایج، پاکلوبوترازول به طور کارامدی بر گلدهی و میوه بندی کامکوات ناگامی موثر بود. اثر تیمارهای پاکلوبوترازول بر طول رشد شاخساره ها قبل و بعد از دوره گلدهی و بر تعداد شاخساره ها پس از دوره گلدهی معنادار بود و به کاهش آنها منجر شد. همه تیمارهای پاکلوبوترازول به گلدهی زودهنگام (حدود 12 روز)، افزایش تعداد گل های جست اول (حدود شش برابر) و دوم (حدود چهار برابر) و میوه بندی نهایی منجر شد. از لحاظ خصوصیات کیفی میوه، کاهش معناداری در مقادیر طول، نسبت قطر به طول و اسیدیته میوه ها ملاحظه شد. به طور کلی، پاکلوبوترازول یک تنظیم کننده رشد کارامد برای استفاده در تولید میوه کامکوات ناگامی است که ضمن حفظ اکثر صفات مطلوب میوه، سبب افزایش عملکرد چشمگیری در این گیاه می شود.