به زراعی کشاورزی (مجله کشاورزی پردیس ابوریحان)
سال:1395 | دوره:18 | شماره:4 |تعداد مقالات:21

به منظور بررسی تاثیر کاربرد درازمدت کمپوست زباله شهری و کود شیمیایی بر غلظت عناصر پرمصرف در خاک و گیاه برنج، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار و 14 تیمار کودی، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، در سال زراعی 1393 اجرا گردید. تیمارهای کودی شامل تیمار شاهد (بدون مصرف کود شیمیایی و کود آلی)، تیمار کودی (طبق آزمون خاک)، تیمارهای 15، 30 و 45 تن کمپوست زباله شهری در هکتار به صورت ساده و همراه با 1.4، 2.4 و 3.4 کود شیمیایی بودند. نتایج نشان داد کاربرد هفت ساله کمپوست زباله شهری موجب افزایش معنی دار غلظت برخی عناصر پرمصرف (نیتروژن، فسفر و پتاسیم) در خاک و دانه گیاه برنج در سطح احتمال یک درصد در مقایسه با تیمار شاهد گردید. بیشترین غلظت عناصر پرمصرف در خاک در تیمار 45 تن کمپوست زباله شهری + 3.4 (75 درصد) درصد کود شیمیایی به دست آمد که غلظت نیتروژن نسبت به تیمار شاهد 73.68 درصد، غلظت فسفر نسبت به تیمار شاهد 230 درصد و غلظت پتاسیم نسبت به تیمار شاهد 30.74 درصد افزایش نشان داد. بیشترین غلظت عنصر پتاسیم در دانه گیاه برنج در تیمار 45 تن کمپوست زباله شهری + 75 درصد کود شیمیایی به دست آمد. کم ترین غلظت عناصر پرمصرف در خاک و گیاه برنج مربوط به تیمار شاهد و تیمار کود شیمیایی بود. درمجموع، می توان از تلفیق کمپوست زباله شهری به همراه کود شیمیایی برای افزایش غلظت برخی عناصر پرمصرف در خاک و گیاه برنج استفاده کرد.

با توجه به مطالعات اندک در خصوص ترکیبات معطر گل های شاخه بریده، آزمایشی گلدانی با هدف بررسی تاثیر محلول پاشی پیش از برداشت، سالیسیلیک اسید (0، 1.5 و 2.25 میلی مولار) و آلفا-آمینواوکسی-بتا-فنیل پروپیونیک اسید (0، 1.5 و 3 میلی مولار) به ترتیب به عنوان محرک و بازدارنده اختصاصی فعالیت آنزیم فنیل آلانین آمونیالیاز روی گل مریم پرپر بر پایه طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار مورد مطالعه قرار گرفت. بر اساس نتایج آزمایش، محتوای نسبی آب، پایداری غشای سلولی و عمر گلجای به طور معنی داری تحت تاثیر محلول پاشی تیمارهای مورد بررسی قرار گرفتند (P<0.01). تیمار آلفا-آمینواوکسی-بتا-فنیل پروپیونیک اسید (3 میلی مولار) و سالیسیلیک اسید (1.5 میلی مولار) به ترتیب منجر به افزایش حدود 68 و 34 درصدی عمر گلجای در مقایسه با شاهد گردید. در بررسی پس از برداشت ترکیبات معطر گل مریم پرپر به روش فضای فوقانی و به وسیله تکنیک کروماتوگرافی گازی-اسپکترومتری حجمی، 37 ترکیب مختلف شناسایی گردید. متیل بنزوات، بنزیل بنزوات، پنتاکوسان و متیل سالیسیلات به ترتیب مهمترین ترکیبات دخیل در عطر گل مریم بودند. تیمار آلفا-آمینواوکسی-بتا-فنیل پروپیونیک اسید سبب افزایش میزان بنزیل بنزوات و پنتاکوسان و کاهش متیل بنزوات و متیل سالیسیلات شد که تاثیر متضادی در مقایسه با سالیسیلیک اسید داشت. تیمار محرک و بازدارنده فعالیت آنزیم فنیل آلانین آمونیالیاز، به ترتیب سبب افزایش و کاهش محتوای کل عطر گل مریم نسبت به شاهد گردید.

به منظور بررسی دزهای کاهش یافته علف کش اگزادیارژیل (تاپ استار) به صورت پس رویشی بر عملکرد قابل فروش سیب زمینی، آزمایشی مزرعه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار و با استفاده از رقم آگریا در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی آلاروق واقع در شهر اردبیل، در سال 1392 انجام شد. آزمایش شامل دزهای علف کش اگزادیارژیل در 7 سطح (صفر به عنوان شاهد با علف هرز، 0.05، 0.1، 0.2، 0.4، 0.6 و 0.8 لیتر ماده موثره در هکتار) و زمان مصرف علف کش اگزادیارژیل در 3 سطح (مرحله سبز شدن، استولون زایی و حجیم شدن غده سیب زمینی) به همراه شاهد وجین کامل می باشد. نتایج آزمایش نشان داد کاربرد اگزادیارژیل به میزان 0.8 لیتر ماده موثره در هکتار، باعث کاهش زیست توده علف های هرز به میزان 16/66 درصد نسبت به شاهد با علف هرز شد که با دز 0.6 لیتر ماده موثره در هکتار تفاوت معنی داری نداشت. از بین زمان های مصرف اگزادیارژیل، مرحله سبز شدن سیب زمینی، بالاترین درصد کاهش زیست توده علف های هرز را ایجاد کرد. نتایج نشان داد که کاربرد اگزادیارژیل به میزان 0.8 لیتر ماده موثره در هکتار، باعث افزایش درصد غده های متوسط و عملکرد کل غده به ترتیب 81.21 و 51.59 درصد و باعث کاهش 45.60 درصدی غده های ریز نسبت به شاهد با علف هرز گردید. لذا، بالاترین درصد غده های درشت و عملکرد قابل فروش در دز 0.8 لیتر ماده موثره در هکتار اگزادیارژیل در مرحله سبز شدن سیب زمینی حاصل شد.

این پژوهش به منظور بررسی اثرات کاربرد خاکی و محلول پاشی هیومیک اسید بر ویژگی های رشدی، گلدهی و جذب عناصر گل رز مینیاتور رقم هفت رنگ در قالب طرح کاملا تصادفی با دو فاکتور هیومیک اسید در 4 غلظت (صفر، 500، 1000 و 2000 میلی گرم در لیتر) و نحوه کاربرد به دو صورت (کاربرد خاکی و محلول پاشی) با سه تکرار و دو مشاهده در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه ارومیه، در سال های 93-1392انجام شد. نتایج آزمایش بیانگر تاثیر معنی دار هیومیک اسید بر صفات رویشی (مانند وزن تر و خشک برگ و قطر ساقه)، زایشی (مانند تعداد و قطر غنچه، قطر گل) و جذب عناصر غذایی گل رز مینیاتور رقم هفت رنگ بود. نتایج نشان داد که تیمار خاکی 2000میلی گرم در لیتر هیومیک اسید باعث بیشترین میزان جذب نیتروژن (8.425 میکروگرم در گلدان) و آهن (8.12476 میکروگرم در گلدان) در گیاه شد، اما میزان جذب روی در هیچ کدام از غلظت های اسید هیومیک معنی دار نشد. بیشترین میزان جذب مس نیز در تیمار محلول پاشی1000 میلی گرم در لیتر هیومیک اسید (46.342 میکروگرم درگلدان) به دست آمد. در جذب منگنز و پتاسیم نیز غلظت 1000 میلی گرم در لیتر بیشترین میزان جذب پتاسیم و منگنز را باعث شد. به طورکلی، می توان نتیجه گرفت که کاربرد هیومیک اسید در گیاه باعث افزایش جذب برخی عناصر ضروری و رشد گیاهان می شود.

به منظور ارزیابی عملکرد دانه و اسیدهای چرب روغن بادام زمینی تحت تاثیر کشت مخلوط با ذرت و مقادیر مختلف نیتروژن، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار در رشت، در سال زراعی 94-1393 انجام شد. مقادیر مختلف کود نیتروژن شامل صفر، 100، 200 و 300 کیلوگرم در هکتار به عنوان فاکتور اصلی و کشت خالص ذرت و بادام زمینی و ردیف های کشت مخلوط ذرت و بادام زمینی با نسبت های 1:1، 2:1، 1:2 و 2:2 به عنوان فاکتور فرعی مدنظر قرار گرفتند. بالاترین عملکرد دانه ذرت (10540 کیلوگرم در هکتار) تحت اثر متقابل 200 کیلوگرم نیتروژن و سیستم کشت مخلوط ذرت و بادام زمینی با نسبت 2:2 به دست آمد. اثر متقابل 100 کیلوگرم نیتروژن و سیستم کشت مخلوط با نسبت 2:1 بیشترین عملکرد دانه بادام زمینی (1786 کیلوگرم در هکتار) را نشان داد. با افزایش کاربرد نیتروژن، میزان اسید چرب اولئیک در روغن بادام زمینی کاهش پیدا کرد، ولی محتوای اسید چرب لینولئیک افزایش یافت. بالاترین درصد اسید چرب اولئیک (27.31 درصد) در سیستم کشت مخلوط ذرت و بادام زمینی با نسبت 2:1 مشاهده گردید. به طورکلی، کاربرد 100 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و سیستم کشت مخلوط ذرت و بادام زمینی با نسبت 2:1 می تواند برای بهبود نسبت برابری زمین و افزایش عملکرد و کیفیت روغن بادام زمینی در شرایط اقلیمی منطقه قابل توصیه باشد.

به منظور تعیین مناسب ترین ترکیب کشت مخلوط جو و شنبلیله در سطوح کود دامی، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان، در سال زراعی 94-1393 انجام شد. سطوح کود دامی در 4 سطح (صفر، 12، 24 و36 تن در هکتار از منبع کود گاوی پوسیده شده) در کرت های اصلی و هشت نسبت کشت مخلوط جایگزینی و افزایشی شامل 75 درصد جو + 25 درصد شنبلیله، 50 درصد جو + 50درصد شنبلیله، 25 درصد جو + 75 درصد شنبلیله، 100 درصد جو + 16.6 درصد شنبلیله، 100 درصد جو + 33.3 درصد شنبلیله، 100 درصد جو + 50 درصد شنبلیله و کشت خالص هر دو گیاه در کرت های فرعی جای گرفتند. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد علوفه خشک جو (2850 کیلوگرم در هکتار) از ترکیب جو خالص با کاربرد 36 تن در هکتار حاصل شد.همچنین، بیشترین عملکرد علوفه خشک شنبلیله (1633.33 کیلوگرم در هکتار) از ترکیب شنبلیله خالص با کاربرد 24 تن در هکتار به دست آمد. باتوجه به اینکه بیشترین میزان شاخص تولید سیستم (SPI=2933.29) در دو ترکیب کشت 100درصد جو + 16.6 درصد شنبلیله و 100 درصد جو + 33.3 درصد شنبلیله با کاربرد 36 تن در هکتار کود دامی حاصل شده است، نسبت های کشت افزایشی با کاربرد 36 تن در هکتار کود دامی ترکیب تیماری مناسب بودند. همچنین، نسبت برابری از زمین و شاخص غالبیت در نسبت های کشت افزایشی بزرگتر از یک و با کاربرد 36 تن در هکتار کود دامی حاصل شده است. لذا، در این مطالعه جو و شنبلیله دو گونه سازگار در ترکیب های کشت مخلوط معرفی شدند.

این مطالعه با هدف بررسی اثرات کشت مخلوط افزایشی زنیان و اسفرزه و تاریخ کاشت بر عملکرد، اجزای عملکرد و میزان اسانس زنیان، درصد موسیلاژ در اسفرزه و کنترل علف های هرز به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زابل، در سال 1392 اجرا گردید. تاریخ کاشت 20 دی ماه و 20 بهمن ماه در پلات های اصلی و کشت های خالص دو گونه زنیان و اسفرزه و نسبت های کشت افزایشی (25، 50، 75 و 100 درصد اسفرزه به همراه 100 درصد زنیان) در پلات های فرعی قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد که تاخیر در کاشت سبب افزایش معنی دار میزان اسانس زنیان شد، ولی عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیکی، عملکرد اسانس و وزن هزاردانه زنیان با تاخیر در کاشت به ترتیب حدود 12.3، 13.7، 0.5 و 35.1 درصد کاهش نشان داد. تاخیر در کاشت اسفرزه نیز تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیکی نداشت. نسبت های کشت مخلوط به طور معنی داری باعث کاهش عملکرد و اجزای عملکرد دو گیاه شد، به طوری که بیشترین عملکرد دانه زنیان (2303 کیلوگرم در هکتار) و اسفرزه (539 کیلوگرم در هکتار) از کشت خالص دو گیاه و کمترین ماده خشک علف های هرز از تاریخ کشت 20 دی ماه و نسبت کشت مخلوط 75 و 100 درصد اسفرزه + 100 درصد زنیان به دست آمد. تیمار 50 و 75 درصد اسفرزه + 100 درصد زنیان را می توان به عنوان تیمار برتر این مطالعه معرفی کرد، زیرا بالاترین نسبت برابری زمین از این تیمار حاصل شد.

به منظور بررسی مدیریت تلفیقی حاصلخیزی خاک و تغذیه نخل خرما، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 6 تیمار در 5 تکرار (هر تکرار شامل یک اصله نخل بارور) بر روی نخل خرمای بارور رقم سایر در شهرستان آبادان، طی سال های 1388 تا 1392 اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل (1 - مصرف کود شیمیایی، 2 - کود شیمیایی معادل 50 درصد تیمار یک + کود دامی، 3 - کود شیمیایی معادل 25 درصد تیمار یک + کود دامی + گوگرد آلی، 4 - کود شیمیایی معادل 25 درصد تیمار یک + کود دامی + گوگرد پودری، 5 - کود شیمیایی معادل 25 درصد تیمار یک + کود دامی + گوگرد آلی + مالچ و 6 - کود شیمیایی معادل 25 درصد تیمار یک + کود دامی +گوگرد پودری + مالچ) بود. نتایج نشان داد تیمارهای مختلف کودی بر عملکرد در سطح آماری 5 درصد و بر وزن خوشه در سطح آماری یک درصد اثر معنی دار و بر میوه نشینی، درصد ریزش، تعداد، طول و عرض گریبانه همچنین خصوصیات کمی میوه خرما شامل وزن تر و خشک، حجم، طول و قطر میوه، وزن، طول و قطر هسته و نسبت گوشت به هسته و خصوصیات کیفی میوه خرما شامل قند احیا، قند کل، اسیدیته، اسیدیته قابل تیتراسیون، مواد جامد محلول، رطوبت، فسفر و پتاسیم اثر معنی داری نداشت.

به منظور بررسی اثر بسترهای مختلف کشت بر خصوصیات شیمیایی و کیفی گیاه همیشه بهار، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 8تیمار و 3 تکرار در دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، در سال زراعی1393 اجرا گردید. تیمارها شامل خاک باغچه، خاک باغچه + کمپوست مصرفی قارچ، خاک باغچه+ کمپوست مصرفی قارچ + سبوس برنج، خاک باغچه + کود دامی + سبوس برنج + کمپوست مصرفی قارچ، خاک باغچه + سبوس برنج، خاک باغچه + کود دامی + سبوس برنج، خاک باغچه+ کمپوست مصرفی قارچ + کود دامی و خاک باغچه + کود دامی بودند. نتایج نشان داد که افزایش کود دامی در تیمارهای مختلف، سبب افزایش میزان کاروتنوئید و آنتوسیانین همیشه بهار گردید، به طوری که بیشترین میزان کاروتنوئید و آنتوسیانین در تیمارهای ترکیبی کود دامی مشاهده شد، اما افزودن سبوس برنج و خاک باغچه به تنهایی باعث کاهش کاروتنوئید و آنتوسیانین همیشه بهار گردید. از طرف دیگر، تاثیر ترکیبی بسترهای مختلف کشت (خاک باغچه + کمپوست قارچ + سبوس برنج + کود دامی) سبب افزایش محتوای فلاونوئیدهای برگ همیشه بهار گردید، اما فقدان تیمارهای کود دامی و کمپوست قارچ سبب کاهش معنی دار آنها گردید. ترکیبات شیمیایی عمده گل همیشه بهار گاماکادنین، دلتاکادنین و فتالیک اسید بودند. بیشترین میزان دلتاکادنین از تیمار خاک باغچه + کمپوست قارچ + کود دامی به دست آمد.

کارآیی انرژی، یک شاخص مهم در ارزیابی پایداری سیستم های تولید محصولات کشاورزی است. بنابراین، تاثیر آبیاری تکمیلی بر عملکرد دانه و کارآیی انرژی در سیستم تولید دیم جو مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش با 2 تیمار (اعمال آبیاری تکمیلی در مرحله گلدهی و بدون اعمال آبیاری تکمیلی) در 7 تکرار اجرا شد. برای بررسی عملکرد، صفات تعداد سنبله در واحد سطح، تعداد دانه در سنبله، وزن هزاردانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت اندازه گیری شد. کارآیی انرژی نیز با اندازه گیری انرژی ورودی و انرژی خروجی سیستم و محاسبه شاخص های نسبت انرژی و انرژی خالص خروجی ارزیابی گردید. نتایج نشان داد که با اعمال آبیاری تکمیلی در مرحله گلدهی، عملکرد دانه جو به طور معنی داری از 1523.56 به 2259.29 کیلوگرم در هکتار افزایش یافت که در این مورد افزایش تعداد دانه در سنبله نقش مهمی داشت، زیرا وزن هزاردانه و تعداد سنبله در واحد سطح بین دو تیمار تفاوت معنی داری نداشت. میزان کل انرژی ورودی به سیستم کاشت دیم جو، 29812 مگاژول در هکتار بود که آبیاری تکمیلی، به دلیل استفاده از پمپ الکتریکی، انرژی ورودی به سیستم را 683 مگاژول در هکتار افزایش داد، ولی به دلیل افزایش 48 درصدی عملکرد دانه، منجر به افزایش انرژی خروجی سیستم به میزان 10819 مگاژول در هکتار گردید که نسبت انرژی را 45 درصد و انرژی خالص خروجی را 10133 مگاژول در هکتار افزایش داد. بنابراین، اعمال یک بار آبیاری تکمیلی در مرحله گلدهی می تواند علاوه بر افزایش عملکرد دانه، کارآیی انرژی سیستم تولید دیم جو را بهبود ببخشد.

این آزمایش به منظور بررسی واکنش سرعت جوانه زنی بذر بادرنجبویه (.Melissa officinalis L) نسبت به دما و پتانسیل آب صورت گرفت. بذرها در دماهای 20، 23، 25، 27، 30 و 32 درجه سانتی گراد و پتانسیل های خشکی صفر، -0.2، -0.4، -0.6 و -0.8 مگاپاسکال در 3 تکرار در انکوباتور قرار داده شدند. این آزمایش در آزمایشگاه بذر پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، در سال 1393 انجام شد. داده ها با استفاده از طرح آماری تجزیه مرکب در قالب طرح کاملا تصادفی در چند مکان آنالیز شدند. مدل دوتکه ای جهت تعیین دماهای کاردینال استفاده شد. دمای پایه، دمای مطلوب و دمای سقف برای جوانه زنی بذر بادرنجبویه در شرایط عدم تنش خشکی به ترتیب 17.30، 30.9 و 35 درجه سانتی گراد به دست آمدند. با کاهش پتانسیل آب دمای پایه به تدریج افزایش یافت و در پتانسیل آب -0.8 مگاپاسکال به 21.25 درجه سانتی گراد افزایش یافت. دمای مطلوب با کاهش پتانسیل آب به -0.6 مگاپاسکال به حدود 28 درجه سانتی گراد کاهش یافت. بذرهای بادرنجبویه در دماهای 5، 10، 15 و 35 درجه سانتی گراد در هیچ سطح رطوبتی جوانه نزدند. مقدار ضریب تبیین برای مدل هیدروترمال تایم 0.55 بود. مقدار هیدروترمال تایم برابر با 71.41 مگاپاسگال درجه روز بود که بر اساس این مدل بذرهای بادرنجبویه برای جوانه زنی به 17.41 مگاپاسگال درجه روز نیاز دارند. نتایج این پژوهش می تواند برای مطالعات آتی در مورد بیولوژی و اکولوژی بذر گیاه بادرنجبویه مفید باشد.

به منظور بررسی تاثیر سیستم های مختلف خاک ورزی و سطوح بقایای گندم بر شاخص های فیزیکی، شیمیایی و زیستی خاک، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد، در سال زراعی 93-1392 به صورت اسپلیت بلوک بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. نوع مدیریت خاک ورزی در 4 سطح (دیسک، گاوآهن برگردان دار + دیسک، گاوآهن پنجه غازی + دیسک و گاوآهن قلمی + دیسک) به عنوان فاکتور عمودی و مدیریت بقایای گندم در 5 سطح (صفر، 25، 50، 75 و 100 درصد عملکرد کاه گندم) به عنوان فاکتور افقی آزمایش در نظر گرفته شدند. به دلیل 3 بار نمونه برداری از خاک (اردیبهشت 1392، آبان 1392 و خرداد 1393)، داده های آزمایش به صورت اسپلیت بلوک در زمان آنالیز شدند. طبق نتایج آزمایش، کمترین میزان نیتروژن کل (0.094 درصد)، فسفر قابل جذب (12.50 میلی گرم بر کیلوگرم) و کربن آلی خاک (0.52 درصد) درنتیجه استفاده از شخم برگردان دار و بیشترین میزان این شاخص ها در شرایط کاربرد گاو آهن قلمی + دیسک مشاهده شد. با افزایش سطوح بقایای گندم در هر سه زمان، نیتروژن کل، فسفر و پتاسیم قابل جذب و کربن آلی خاک به طور معنی داری رو به افزایش گذاشت. همچنین، کاربرد بقایای گیاهی نقش معنی داری در کاهش اسیدیته (تا 0.45 واحد) و نیز افزایش زیست توده و تنفس میکروبی خاک (تا 20.6 درصد) داشت.

تاثیر آبیاری تکمیلی در مرحله رشد زایشی بر عملکرد دانه، میزان روغن دانه و عملکرد روغن و کارآیی انرژی کلزا رقم اوکاپی در شرایط دیم، در شهرستان سلسله در سال زراعی 94-1393 بررسی شد. آزمایش با 3 تیمار (تیمار اول: بدون آبیاری تکمیلی، تیمار دوم: یک بار آبیاری تکمیلی در مرحله گلدهی و تیمار سوم: دو بار آبیاری تکمیلی در مراحل گلدهی و پر شدن دانه) و 3 تکرار اجرا شد. تعداد خورجین در واحد سطح، تعداد دانه در خورجین، وزن هزاردانه، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، میزان روغن دانه و عملکرد روغن در سطح معنی دار یک درصد تحت تاثیر آبیاری تکمیلی قرار گرفت. عملکرد دانه کلزا با اعمال یک و دو بار آبیاری تکمیلی به ترتیب 56 و 91 درصد افزایش یافت. میزان روغن دانه دانه با یک و دو بار آبیاری تکمیلی از 32.18 به ترتیب به 35.0 و 37.22 درصد رسید که به معنی افزایش 43 و 75 درصدی عملکرد روغن بود. میزان کل انرژی ورودی به سیستم کشت دیم کلزا 29007 مگاژول در هکتار بود. بیشترین میزان انرژی ورودی به کود شیمیایی (38.7 درصد) اختصاص داشت. انرژی کل ورودی به سیستم در تیمارهای اعمال آبیاری تکمیلی افزایش یافت، ولی افزایش عملکرد دانه به میزان 488 و 789 کیلوگرم در هکتار به ترتیب در تیمارهای یک بار و دو بار اعمال آبیاری تکمیلی، انرژی خروجی سیستم را به ترتیب 10596 (56 درصد) و 17121 (91 درصد) مگاژول در هکتار افزایش داد که باعث بهبود کارآیی انرژی سیستم تولید کلزا در شرایط دیم شد.

به منظور حفظ کیفیت قارچ تکمه ای در دوره انبارمانی، تحقیقی به صورت آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی اجرا گردید. در این مطالعه، اثر آسکوربات کلسیم در 3 سطح (0، 0.4 و 0.8 درصد) و تیمار آب گرم (45 درجه سانتی گراد) بر روی صفات کیفی قارچ تکمه ای از قبیل کاهش وزن، سفتی، ویتامین ث، فنل کل، فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز و شاخص های رنگ در دوره انبارمانی بررسی شد. قارچ ها پس از اعمال تیمار در دمای 1±0.5 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 90 درصد نگهداری شده و سپس صفات کیفی قارچ تکمه ای طی روزهای صفر، 10، 15، 20 و 25 انبارمانی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آسکوربات کلسیم همراه با تیمار دمایی اثرات معنی داری بر کاهش وزن، سفتی بافت، شاخص های رنگ و فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز به همراه داشت. اثر زمان انبارمانی بر کلیه صفات اندازه گیری شده در سطح احتمال 1 درصد معنی دار شد. همچنین، برهمکنش تیمار و زمان بر کاهش وزن، شاخص های رنگ و فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز معنی دار شد. نتایج نشان دادند که آسکوربات کلسیم 0.8 درصد همراه با تیمار دمایی بهترین اثر را در حفظ صفات کیفی قارچ تکمه ای داشت.

پتاسیم یکی از عناصر پرمصرف ضروری برای رشد گیاهان می باشد که نه تنها از نظر مقدار بلکه از لحاظ فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی نیز از مهم ترین کاتیون ها در گیاهان محسوب می شود. لذا آگاهی از وضعیت پتاسیم خاک ها در استفاده بهتر از کودهای پتاسیمی لازم است. این تحقیق به منظور ارزیابی 10 عصاره گیر جهت استخراج پتاسیم قابل استفاده پسته در 28 نمونه از خاک های آهکی رفسنجان در قالب طرح کاملا تصادفی، در 3 تکرار در گلخانه دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان، در سال 1393 انجام شد. پتاسیم خاک با عصاره گیرهای استات آمونیوم مولار، کلریدکلسیم 0.01 مولار، کلریدسدیم 2 مولار، اسید نیتریک 0.1 مولار، اسید نیتریک مولار جوشان، آب مقطر، استات سدیم مولار، مهلیچ 1، مهلیچ 3 و دی تی پی ای بی کربنات آمونیوم استخراج شد. استخراج پتاسیم توسط عصاره گیرها به صورت زیر کاهش یافت: اسید نیتریک مولار جوشان> کلریدسدیم 2 مولار> استات سدیم 1 مولار> مهلیچ 3> استات آمونیوم 1 مولار> اسیدنیتریک 0.1 مولار> دی تی پی ای بی کربنات آمونیوم> مهلیچ 1> کلریدکلسیم 0.01 مولار> آب مقطر. بر اساس نتایج ضرایب همبستگی، عصاره گیر استات سدیم مولار به دلیل داشتن بالاترین ضریب همبستگی با غلظت پتاسیم برگ و اندام هوایی جهت ارزیابی قابلیت استفاده پتاسیم برای پسته مناسب ترین عصاره گیر تشخیص داده شد. استفاده از معادلات رگرسیونی چندمتغیره نشان داد که مقدار پتاسیم استخراج شده از خاک توسط عصاره گیرهای مختلف به خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک از جمله درصد رس و ظرفیت تبادل کاتیونی بستگی داشت.

این تحقیق با هدف شناخت وضعیت موجود باغ های سیب و تناسب آنها با مولفه های تولید ارگانیک، در 11 حوزه سیب کاری شهرستان ارومیه، طی سال های 90-1388 انجام شد. روش تحقیق از نوع توصیفی - تحلیلی بوده و آمار و اطلاعات موردنیاز از طریق مصاحبه، بازدید و توزیع تصادفی و تکمیل پرسشنامه با 44متغیر در میان 366 باغدار سیب به دست آمدند. بر اساس نتایج، اختلاف معنی داری بین و درون حوزه های سیب کاری از نظر کلیه متغیر های مورد مطالعه وجود دارد. درصد تناسب باغ های سیب ارومیه، با اصول کشاورزی ارگانیک از نظر برخی متغیر ها از قبیل عضویت در تعاونی ها، تنوع کشت، مساحت باغ، شغل دوم، مدت زمان کار در باغ، گرایش به تولید ارگانیک، نحوه تغذیه درختان، دسترسی به آب شیرین رودخانه، عمق خاک، دفعات مصرف آفت کش ها و مدیریت کف باغ بین 30 تا 80 درصد ارزیابی گردید. در مقابل، به دلیل سواد کم باغداران، توزیع 91.8 درصد باغ ها در دشت ها، مدیریت نادرست باغ به خصوص از نظر شدت هرس، رشد رویشی بیش از حد و آبیاری غرقابی در اغلب باغ ها، تناسب کمتری با مولفه های ارگانیک نشان دادند. بین سطح سواد و میزان گرایش به تولید ارگانیک همبستگی منفی معنی دار (r=-0.12) مشاهده گردید که نشان دهنده فقدان آموزش های مرتبط با کشاورزی ارگانیک در میان باغداران است. باتوجه به نتایج، حوزه های واقع در مناطق مرتفع ارومیه تناسب بالایی برای تولید سیب ارگانیک دارند که موفقیت در آن مستلزم انجام مطالعات تکمیلی، تعریف استاندارد های مربوطه، تنظیم قرارداد تولید با باغدار، آموزش و پایش مستمر فرایند تولید و بازاررسانی است.

در این پژوهش، خصوصیات پومولوژی و ترکیبات آنتی اکسیدانی میوه 13 ژنوتیپ کنار هندی جمع آوری شده از استان هرمزگان بررسی شد.میوه های کنار در مرحله بلوغ تجاری برداشت شدند و ویژگی های کمی و کیفی آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بیشترین وزن میوه و وزن گوشت، قطر میوه و درصد گوشت میوه مربوط به ژنوتیپ G3 بود. کشیده ترین میوه ها و بذرها متعلق به ژنوتیپ G11 بود. میزان مواد جامد محلول (TSS)، اسیدیته قابل تیتر (TA) و نسبت TSS/TA به ترتیب در ژنوتیپ های G9، G3 و G10 بیشتر از سایر ژنوتیپ ها بود. نتایج اندازه گیری ترکیبات بیوشیمیایی نشان داد که میزان فنل و فلاونوئید کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی در میوه های ژنوتیپ G5 بیشتر است، درحالی که بالاترین میزان ویتامین ث از ژنوتیپ G4 به دست آمد. میزان فلاونوئیدهای کاتچین و کوئرستین اندازه گیری شده به روش کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا به ترتیب در ژنوتیپ های G3 و G10 حداکثر بود. همبستگی مثبت و معناداری بین ظرفیت آنتی اکسیدانی با میزان ویتامین ث، فنل و فلاونوئید کل میوه ژنوتیپ های کنار مشاهده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ژنوتیپ G10 از ویژگی های حسی و ژنوتیپ G3 از خصوصیات کمی و ترکیبات آنتی اکسیدانی بالاتری برخوردار است و کنار می تواند به عنوان میوه ای باارزش غذایی بالا، در مناطق مستعد مورد کشت و کار قرار گیرد.

روش های خاکورزی مرسوم اثرات زیان باری بر ساختمان خاک دارند. این آزمایش با هدف بررسی تاثیر روش های مختلف خاک ورزی بر عملکرد ارقام پاییزه نخود به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در 4 تکرار، در مزرعه آموزشی پژوهشی دانشگاه تهران واقع در کرج، در سال 1391 انجام شد. در این آزمایش، اثر 3 روش خاک ورزی مرسوم، خاک ورزی حداقل [2] و بدون خاک ورزی [3] بر روی عملکرد 3 رقم نخود آرمان، هاشم و ILC-482 مورد بررسی قرار گرفت. هم زمان با کشت بذر، کود سوپرفسفات به میزان 150 کیلوگرم (12 کیلوگرم فسفر معمولی، 30 کیلوگرم فسفر تریپل) در هکتار به خاک اضافه شد. بالاترین درصد سبز شدن مربوط به خاک وری مرسوم بود، ولی از آنجایی که نخود گیاهی رشد نامحدود است، با افزایش سایر اجزای عملکرد نظیر تعداد دانه در غلاف و تعداد غلاف در بوته و وزن هزاردانه عملکرد خود را در خاک ورزی حداقل در ارقام هاشم و آرمان به بالاترین مقدار در مقایسه با خاک ورزی مرسوم و بدون خاک ورزی رساند. ارقام هاشم و آرمان در سیستم خاک ورزی دارای بیشترین عملکرد نسبت به سایر تیمارها بودند.

آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب بلوک کامل تصادفی در 3تکرار در گلخانه و مزرعه در ایستگاه تحقیقات کشاورزی گرمسار، در سال زراعی 93-92انجام شد. کرت های اصلی به تنش و کرت های فرعی به ژنوتیپ های پنبه اختصاص یافت. پس از ارزیابی 28 ژنوتیپ در گلخانه، ژنوتیپ های ورامین، خرداد، K8801 و K8802 بر اساس ماده خشک در تنش به عنوان ارقام تجاری برتر انتخاب و در آزمایش مزرعه ای پاسخ آنها به تنش بررسی شد. در گلخانه تنش خشکی باعث کاهش RWC و تلفات رطوبتی برگ قطع شده (ELWL) گردید. ژنوتیپ No.221، آریا، نارابرای و سپید از نظر RWC به سایر ژنوتیپ ها برتری داشتند. بیشترین ELWL در ژنوتیپ آریا، K8802 و K8801 مشاهده شد که از رطوبت نسبی بالاتری هم برخوردار بودند. ELWL در شرایط تنش در ارقام ورامین و ساحل کمتر بود. در مزرعه اثر دورهای آبیاری 9، 12، 18، 24 و 30 روزه بر عملکرد ورامین و خرداد و ژنوتیپ های K8801 و K8802 بررسی شد. دور آبیاری 9روزه باعث افزایش عملکرد ارقام ورامین، خرداد و K8801 شد، اما با شاهد در یک سطح آماری بودند. در سطوح رطوبتی چهارم و پنجم عملکرد کاهش یافت. دور آبیاری 18روزه نیز عملکرد را کاهش داد، اما با توجه به عدم تفاوت آماری و صرفه جویی، توصیه می شود پس از آبیاری های معمول تا شروع گل دهی (3 نوبت با فواصل 12 روزه)، از این دور آبیاری استفاده شود. توسعه کشت K8801 در مناطق مشابه می تواند ضمن کاهش مصرف آب باعث پایداری تولید شود.

با توجه به عمر ماندگاری کوتاه میوه شلیل و اهمیت فیزیولوژی پس ازبرداشت آن، پژوهشی به منظور مطالعه اثر کاربرد بسته بندی نانو به همراه تیمار آب گرم بر حفظ خواص کیفی و افزایش عمر انبارمانی میوه شلیل رقم سانگلو، در سال 1393 اجرا گردید. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار صورت گرفت و خواص کیفی میوه هر 10 روز یک بار طی 40 روز نگهداری در دمای 1-0 درجه سانتی گراد با رطوبت نسبی 95-90 درصد اندازه گیری شد. نتایج نشان داد بسته بندی نانو سبب حفظ ویتامین ث، میزان اسید آلی و میزان کل مواد جامد محلول گردید و از طرف دیگر، بسته بندی نانو در مقایسه با بسته بندی معمولی بر کاهش وزن، کیفیت رنگ و میزان افزایش قهوه ای شدن اثر معنی داری نداشته است. میزان pH در طی 30 روز انبارمانی روند کاهشی داشت، سپس تا 40 روز این روند افزایشی بود. میزان فعالیت آنزیم پراکسیداز با گذشت زمان روند افزایشی داشت، اما این روند در بسته بندی نانو نسبت به تیمار شاهد کمتر بود. میزان شاخص طعم و کاروتنوئید با گذشت زمان روند افزایشی داشت، ولی این روند در کاروتنوئید طی 40 روز انبارمانی کاهش معنی داری پیدا کرد. کاهش سفتی بافت میوه با گذشت زمان طی 30 روز نگهداری در تیمارهای با بسته بندی نانو کمتر بود. نتایج نشان داد که ظروف بسته بندی نانو می تواند به عنوان روشی مناسب برای افزایش عمر انبارمانی و حفظ کیفیت میوه شلیل رقم سانگلو مورد استفاده قرار گیرد.

به منظور بررسی میزان جذب عناصر غذایی کم مصرف فلزی در کشت مخلوط غلات-لگوم، در سال زراعی 94-1393 آزمایشی مزرعه ای در دانشکده کشاورزی داراب، دانشگاه شیراز انجام شد. در این آزمایش 10 تیمار تک کشتی گندم، جو، تریتیکاله، نخود و باقلا با و بدون حضور علف هرز، و شش تیمار کشت مخلوط گندم+ نخود، گندم+ باقلا، جو+ نخود، جو+ باقلا، تریتیکاله+ نخود و تریتیکاله+ باقلا با حضور علف هرز در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار ارزیابی شد. نتایج نشان داد که تیمارهای آزمایش تاثیر معنی داری بر جذب عناصر آهن، روی، مس و منگنز داشتند، به طوریکه بیشترین محتوای آهن، روی، مس و منگنز شاخساره غلات به ترتیب در تیمارهای تک کشتی تریتیکاله بدون علف هرز (353.2 میلی گرم بر کیلوگرم)، کشت مخلوط جو + باقلا (20.18 میلی گرم بر کیلوگرم)، کشت مخلوط گندم + باقلا (23.59 میلی گرم بر کیلوگرم) و تک کشتی گندم بدون علف هرز (28.22 میلی گرم بر کیلوگرم) به دست آمد. بیشترین محتوای آهن، روی، مس و منگنز شاخساره لگوم ها نیز به ترتیب در تیمارهای کشت مخلوط گندم + باقلا (673.1 میلی گرم بر کیلوگرم)، کشت مخلوط جو + نخود (26.24 میلی گرم بر کیلوگرم)، کشت مخلوط ترتیکاله + باقلا (28.33 میلی گرم بر کیلوگرم) و تک کشتی باقلا بدون علف هرز (32.26 میلی گرم بر کیلوگرم) مشاهده شد. ترتیب میزان جذب عناصر کم مصرف فلزی در گندم، جو، تریتیکاله، باقلا و علف های هرز به صورت آهن > منگنز > روی بود.