نشریه پرستاری ایران
سال:1400 | دوره:34 | شماره:131 |تعداد مقالات:8

سردبیر محترم، بیماری کووید-19 (COVID-19) پدیده ی نوظهوری است که با سرعت بسیار زیادی در سراسر جهان در حال گسترش است و نگرانی های زیادی برای مردم جهان به همراه داشته است. این همه گیری چالش هایی را برای خدمات بهداشتی نیز ایجاد کرده است. . .

زمینه و هدف: سازمان بهداشت جهانی، همواره شیردهی انحصاری را به عنوان بهترین منبع تغذیه شیرخوار پیشنهاد می کند. نظر به اهمیت این رویداد در سلامت مادر و کودک و ارتباط بین رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت و ویژگی های شخصیتی، این مطالعه با هدف پیش بینی شیردهی انحصاری بر اساس ویژگی های شخصیتی مادر انجام شد. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع همبستگی پیش بین بود. 120 مادر واجد شرایط مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر شیراز با تکمیل فرم رضایت آگاهانه اقدام به تکمیل پرسشنامه کردند. داده ها از خرداد تا دی ماه 1398با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی، مقیاس شیردهی انحصاری و پرسشنامه پنج عامل بزرگ شخصیت (Big Five Factors) BFF جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی همچون میانگین و انحراف معیار، ضریب همبستگی پیرسون و روش های آماری استنباطی همچون رگرسیون خطی چندگانه در نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده شد. مقدار P در تمام آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد از میان ویژگی های شخصیتی مولفه برون گرایی با شیردهی انحصاری رابطه مثبت و معنی دار داشت (36/0 = r، 024/ 0 = p). نتایج تحلیل رگرسیون خطی نیز نشان داد، دو مولفه برون گرایی (0001/0 =p، 43/0 = β ) و وظیفه مداری (048/0 = p، 18/0 = β ) پیش بینی کننده مثبت شیردهی انحصاری بودند. نتیجه گیری کلی: نتایج مطالعه حاضر نشان داد برخی ویژگی های شخصیتی مادران، اقدام شیردهی انحصاری را پیش بینی می کنند. لذا ارایه نتایج مطالعه حاضر به مراقبین بهداشتی و ارایه مشاوره شیردهی ایمن توسط کارشناسان آموزش دیده در مراکز بهداشتی، میتواند منجر به تشویق زنان در امر شیردهی انحصاری و در نهایت گامی در راستای سلامت مادران و کودکان جامعه باشد.

زمینه و هدف: مادران کودکان مبتلا به اوتیسم در مقایسه با مادران کودکان عادی یا مادران کودکان مبتلا به سایر اختلالات رشدی، بیشتر در معرض ابتلاء به استرس مرتبط با نقش والدی هستند. هدف تحقیق حاضر، تعیین تاثیر آشکارسازی هیجانی از طریق نوشتن بر استرس مادران کودکان مبتلا به اوتیسم بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون و دارای گروه کنترل بود. از هفت مدرسه کودکان اوتیسم در شهر تهران، چهار مدرسه در گروه آزمون و سه مدرسه در گروه کنترل قرار گرفت. سپس، از میان مادران، 70 نفر از مادرانی که دارای فرزندان مبتلا به اوتیسم مشغول به تحصیل در این مدارس بودند، به شیوه نمونه گیری مستمر جهت پژوهش انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمون، هر یک 35 نفر، قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون، فرم مشخصات فردی و ابزار استرس والدی Abidin توسط هر دو گروه تکمیل شد. برای گروه آزمون، مداخله آشکارسازی هیجانی از طریق نوشتن آموزش داده شد و این گروه هفته ای دو بار در طول هشت هفته در مدت 15 دقیقه آن را اجرا کردند. در گروه کنترل، مداخله ای صورت نگرفت. پس از هشت هفته از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد و مداخله انجام شده به گروه کنترل نیز آموزش داده شد. تحلیل داده ها با بهره گیری از نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد. یافته ها: آزمون تی مستقل، اختلاف معنی داری قبل از مداخله در میانگین استرس والدی دو گروه کنترل (92/13 ± 37/119) و آزمون (01/14 ± 81/118) نشان نداد (871/0 p=و 871/0 t=). در مرحله پس آزمون، میانگین نمره استرس والدی در گروه آزمون (29/12 ± 78/128) در مقایسه با گروه کنترل (65/17 ± 45/122) به طور معنی داری متفاوت بود استرس والدی گروه آزمون افزایش بیشتری نشان داد (047/0p= و686/1-t=)، در حالی که در گروه کنترل، تفاوت معنی دار مشاهده نشد (055/0 p=و 985/1-t=). مداخله آشکار سازی هیجانی از طریق نوشتن بر زیرمقیاس های تعامل ناکارآمد والد-کودک و کودک دشوار تاثیر منفی داشت و باعث افزایش آن ها شد اما موجب کاهش استرس در زیر مقیاس آشفتگی والدی گردید. نتیجه گیری کلی: از آن جا که آشکار سازی هیجانی از طریق نوشتن، استرس والدی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم را افزایش داد، پیشنهاد می شود مداخله ای با عناوین نوشتاری خنثی یا مثبت جهت استرس والدی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم، اجرا گردد.

مقدمه و هدف: در دانشجویان علوم پزشکی که صلاحیت آموزشی آنها اهمیت خاصی دارد اهمال کاری تحصیلی و عوامل پیش بینی کننده آن از جمله عزت نفس و ارتباط با والدین جهت شناسایی بیشتر آن ضروری است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط عزت نفس و ارتباط با والدین با اهمال کاری تحصیلی در دانشجویان دانشکده پرستاری صورت گرفت. روش بررسی: مطالعه مقطعی حاضر از نوع همبستگی-پیش بین در سال 1398 بر روی 410 دانشجوی دانشکده پرستاری که به روش سهمیه ای انتخاب شدند در دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، عزت نفس روزنبرگ، ارتباط با والدین مورلند و شوبل و اهمال کاری تحصیلی سولومون و راث بلوم استفاده شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون ها آماری توصیفی و تحلیلی تحلیل شد. یافته ها: آزمون ضریب همبستگی پیرسون در زمینه ارتباط بین متغیرها حاکی از ارتباط منفی و معنی داری بین اهمال کاری تحصیلی با ارتباط با والدین (001/0P<، 54/0-r=) و عزت نفس (001/0P<، 32/0r=-) بود. آزمون رگرسیون نشان داد که عزت نفس (102/0 R2=تعدیل شده) و ارتباط با والدین (291/0 R2=تعدیل شده) به طور معنی داری اهمال کاری تحصیلی را پیش بینی می کنند. مقدار بتای استاندارد نشده نشان داد که سهم عزت نفس در پیش بینی اهمال کاری تحصیلی (21/0) و سهم ارتباط با والدین در پیش بینی اهمال کاری تحصیلی (27/0) است. میانگین عزت نفس (45/1 ± 12/24)، ارتباط با والدین (11/7 ± 61/142) و اهمال کاری تحصیلی (48/4 ± 2/64) گزارش شد. نتیجه گیری کلی: توجه مدیران و برنامه ریزان آموزشی به اهمال کاری تحصیلی در دانشجویان و همچنین بررسی دوره ای عواملی همانند عزت نفس و ارتباط با والدین می تواند در پیش بینی آن و در نتیجه پیشگیری از افت تحصیلی دانشجویان موثر باشد.

زمینه و هدف: اختلال روانی مزمن در یک عضو خانواده، می تواند تهدیدی برای کل نظام خانواده به شمار آید و اگر خانواده ها مورد توجه قرار نگیرند، سلامت روانی آنان مختل می گردد. لذا مداخلات آموزشی می تواند برای اعضای خانواده مبتلایان به اختلالات روانی مزمن مفید باشد. مطالعه حاضر در این راستا و با هدف تعیین اثر آموزش مهارت های زندگی بر عملکرد خانواده مبتلایان به اختلالات روانی مزمن انجام گردید. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه ارزشیابی اثر تک گروهی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود که با مشارکت 37 نفر از اعضاء خانواده بیماران مبتلابه اختلالات روانی مزمن بستری در مرکز روان پزشکی ایران انجام گرفت. از روش نمونه گیری مستمر جهت انتخاب اعضای خانواده های دارای عضو مبتلابه اختلال روانی مزمن بستری در این مرکز استفاده شد. ابتدا فرم مشخصات جمعیت شناختی ابزار عملکرد خانواده (Mcmaster Family assessment questionnaire) توسط نمونه ها تکمیل شد. پس از انجام پیش آزمون، آموزش مهارت های زندگی به صورت یک دوره مجازی آنلاین به مدت سه هفته (شش جلسه 60 دقیقه ای) از طریق پیام رسان Whatsapp ارایه شد. یک ماه پس از انجام مداخله، پس آزمون گرفته شد. کل مدت نمونه گیری دو ماه بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تی زوجی) و به کمک نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت های زندگی، حیطه های عملکرد کلی، حل مسیله، ارتباط، نقش ها، پاسخ دهی عاطفی (001/0>p) و کنترل رفتار (006/0=p) و آمیختگی عاطفی (045/0=p). از عملکرد خانواده مبتلایان به اختلالات روانی مزمن را بهبود بخشیده است. همچنین با توجه به اندازه اثر محاسبه شده بیشترین اثر مداخله در بعد حل مسیله با اندازه 93/0 و کمترین اندازه اثر مربوط به پاسخ دهی عاطفی با 34/0 بود. نتیجه گیری کلی: نتایج این مطالعه نشان داد یکی از راه های بهبود عملکرد در خانواده بیماران مبتلابه اختلال روانی مزمن اجرای برنامه آموزش مهارت های زندگی است و این مداخله می تواند به عنوان یکی از روش های موثر در مراکز روان پزشکی برای بهبود عملکرد خانواده این بیماران مورداستفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: سالمندی موفق احساس درونی مثبت شادکامی، خودشکوفایی و ارزیابی شناختی فرد سالمند از روابطش با دیگران است که با دو مولفه ایت اجتماعی ادراک شده و سر زندگی ذهنی آمیخته شده است. هدف این مطالعه تعیین سالمندی موفق در ابعاد حمایت اجتماعی ادراک شده و سرزندگی ذهنی در سالمندان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1399 بود. روش بررسی: این پژوهش، یک مطالعه توصیفی-مقطعی با 245 نفر نمونه از سالمندان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهر تهران در سال 1399 بود که پس از دریافت رضایت نامه کتبی آگاهانه، به روش نمونه گیری مستمر انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها فرم کوتاه آزمون شناختی AMT، فرم جمعیت شناختی، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده Zimet و پرسشنامه سرزندگی ذهنی Ryan و Frederick بود که به صورت حضوری و به روش مصاحبه توسط پژوهشگر در مدت سه ماه انجام شد. اطلاعات با آمار توصیفی و استنباطی (آزمون های تی مستقل، واریانس، ضریب همبستگی پیرسن و رگرسیون) در نرم افزار SPSS نسخه 16 در سطح معنی داری 05/0p≤ آنالیز شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین سنی نمونه ها 18/68 با انحراف معیار 25/6 سال بود. حمایت اجتماعی ادراک شده (6/65%) در سطح بالا بود که بعد خانواده بالاترین میانگین (76/22) و بعد دوستان پایین ترین میانگین (24/16) را داشت. تحصیلات در سطح دیپلم با ضریب استاندارد 261/0-بیشترین اثر را بر حمایت اجتماعی ادراک شده داشت. سرزندگی ذهنی (1/76%) هم در سطح متوسط قرار داشتند که رضایت از وضعیت بیمه درمانی با ضریب استاندارد 232/0 و وضعیت اقتصادی ضعیف با ضریب استاندارد 235/0-بیشترین اثر مستقیم و معکوس را بر سرزندگی ذهنی داشتند. نتیجه گیری کلی: بر پایه ارزیابی دو مفهوم حمایت اجتماعی ادراک شده و سرزندگی ذهنی و با رویکرد مراقبت کل نگر (Holistic Care) در پرستاری مدرن، می توان با انجام مداخلات و مشاوره های بهداشتی، احساس سرزندگی و برخورداری از حمایت اجتماعی ادراک شده را در راستای تحقق سالمندی موفق ارتقاء بخشید.

زمینه و هدف: آرتریت روماتویید از جمله بیماری های خود ایمنی، و سیر مزمن و پیشرونده دارد. منجر به افت شدید عملکرد افراد مبتلا و کاهش استقلال در انجام فعالیت های روزمره زندگی آنان می شود. افراد باید دانش و مهارت های مورد نیاز برای تصمیم گیری، حل مشکلات خود و ارتباط با دیگران را کسب کنند. مطالعه ای حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خود مراقبتی بر وضعیت عملکرد افراد مبتلا به آرتریت روماتویید انجام گرفت. روش بررسی: پژوهش، ارزشیابی آموزش و تک گروهی، با نمونه گیری مستمر، 40 نفر از افراد بستری در بخش روماتولژی انتخاب و داده ها قبل از مداخله و دو هفته بعد از اتمام مداخله با پرسشنامه های جمعیت شناختی و بررسی وضعیت عملکرد جمع آوری گردید. پنج جلسه 25 دقیقه ای آموزش خود مراقبتی، یک روز در میان و تک نفره بر بالین برگزار شد. داده ها به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی نمونه ها 77/9 ± 72/45 سال و بیشتر نمونه ها زن (70%)، متاهل (5/87%)، خانه دار (5/57%)، با تحصیلات دیپلم و کمتر از آن (90%) و دارای بیماری زمینه ای (55%)، مدت ابتلا به بیماری (5/62%) پنج سال و کمتر بود. نتایج آزمون تی زوجی، نمره فعالیت های روزمره زندگی (001/0>P)، فعالیت های پایه روزمره زندگی (001/0>P)، عملکرد روانی (001/0p=) و عملکرد شغلی (001/0>P) و فعالیت اجتماعی (002/0p=) بعد از مداخله نسبت به قبل از آن افزایش معنی داری داشت. در بعد کیفیت تعاملات اجتماعی این افزایش از نظر آماری معنی دار نبود (77/0=P). بحث و نتیجه گیری: استفاده از رویکرد آموزش خود مراقبتی نقش موثری در روند توانبخشی افراد مبتلا به آرتریت روماتویید ایفا می کند و اجرا این برنامه ها را به عنوان بخشی از روند درمانی در کنار سایر فرایندهای مربوط به توانبخشی در نظر گرفت. فرضیه پژوهش مبنی بر تاثیر مثبت آموزش خود مراقبتی بر وضعیت عملکرد افراد مبتلا به آرتریت روماتویید با کمک داده های حاصل از پژوهش تایید شد. تنها در بعد کیفیت تعاملات اجتماعی افزایش معنی دار آماری مشاهده نشد که ممکن است نیاز به مدت زمان بیشتری داشته باشد و پیشنهاد می شود در مطالعات آینده بیشتر از مدت زمان به کار رفته در این مطالعه برای بررسی تغییرات صرف شود.

زمینه و هدف: شناسایی زوایای پیدا و پنهان موانع و عوامل تسهیل گر در مدیریت بیماری کووید-19 می تواند، به برنامه ریزی برای مدیریت این بیماری و موارد مشابه آن کمک کند. بر همین اساس مطالعه حاضر با هدف تبیین موانع و عوامل تسهیل گر مراقبت از بیماران مبتلا به کووید-19 با رویکرد تحلیل محتوای عرفی انجام شد. روش بررسی: مطالعه کیفی حاضر با روش تحلیل محتوای عرفی در سال 1399 انجام شد. مصاحبه های نیمه ساختارمند با 25 شرکت کننده (14 پرستار و 11 پزشک) شاغل در بخش های کووید-19 انجام شد. مصاحبه ها تا اشباع داده ها ادامه یافت. مصاحبه ها ضبط و بعد از پیاده سازی با رویکرد گرانهایم و لاندمن تحلیل شدند. یافته ها: در مجموع از 340 کد اولیه پنج مضمون و 14 زیر مضمون در این مطالعه ظاهر شد. تم های این مطالعه فرهنگ شمشیر دولبه، عوامل فردی، تغییر در رویکرد مراقبت، عوامل سازمانی و چالش های اخلاقی هستند. نتیجه گیری کلی: به نظر می رسد فرهنگ، عوامل فردی و سازمانی می توانند، هم مانع و هم تهسیل گر باشند. اما چالش های اخلاقی می توانند، بعنوان یک مانع باعث فرسودگی شغلی کادر درمان شود. شاید لازم باشد که مسیولین حمایت های روانی بیشتری از تیم درمان بعمل آورند، یا با استخدام نیروهای تازه نفس و کاهش بار کاری تیم درمان، به آنها یک دوره ریکاوری بدهند. همچنین کمک گرفتن از روان شناس و روانپزشک، تشویق افراد به ورزش، ذهن آگاهی و موسیقی می تواند در تقویت نیروی انسانی شاغل در بیمارستان ها کمک کننده باشد. بنابراین، مسیولین باید برای افزایش تاب آوری کادر درمان در پدیده های نوظهور و یا انسان ساخت برنامه ریزی کنند.