پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1400 | دوره:13 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

به منظور بررسی اثرات اسانس های نعناع فلفلی، آویشن، دارچین و همچنین پروبیوتیک پروتکسین به شیر بر عملکرد، برخی فراسنجه های خونی، اندازه بدنی و قابلیت هضم مواد مغذی، آزمایشی با استفاده از 25 راس گوساله شیرخوار نژاد هلشتاین (10 راس ماده و 15 راس نر) با میانگین وزن تولد 8 ± 40 کیلوگرم در قالب طرح کامل تصادفی انجام شد. جیره های آزمایشی شامل 1) شیر بدون افزودنی (گروه شاهد)، 2) شیر + 40 میلی لیتر اسانس نعناع فلفلی، 3) شیر + 40 میلی لیتر اسانس آویشن، 4) شیر + 40 میلی لیتر اسانس دارچین و 5) شیر + 5/0 گرم پروبیوتیک پروتکسین بود. گوساله ها در جایگاه انفرادی نگهداری شده و به آب و خوراک دسترسی آزاد داشتند. گوساله ها به مدت 3 روز آغوز و پس از آن با مقدار 10 درصد وزن تولد تا زمان 80 روزگی شیر دریافت کردند. استارتر از روز سوم آزمایش در اختیار گوساله ها قرار گرفت. داده های بدست آماده با استفاده از مدل عمومی خطی (GLM) رویه تکرار در زمان آنالیز شدند. نتایج بدست آمده نشان داد مصرف استارتر تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت، با این وجود گوساله های مصرف کننده اسانس دارچین و پروتکسین دارای افزایش وزن روزانه بالاتری نسبت به دیگر اسانس ها و گروه شاهد بودند. حداقل بازده خوراک مربوط به گوساله های تیمار شاهد و حداکثر آن مربوط به گوساله های مصرف کننده اسانس دارچین و پروتکسین بود. فراسنجه های خونی و نیتروژن آمونیاکی شکمبه تحت تاثیر نوع اسانس و پروبیوتیک مصرفی قرار نگرفت. میزان pH شکمبه ای در گوساله های تغذیه شده با اسانس های مختلف و همچنین پروتکسین نسبت به گروه شاهد پایین تر بود. عرض هیپ، دور سینه، عمق شکم و ارتفاع جدوگاه تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت. با این وجود طول بدن و ارتفاع هیپ در گوساله های دریافت کننده اسانس دارچین نسبت به گروه شاهد بالاتر بود. قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی در گوساله های مصرف کننده اسانس دارچین تمایل به معنی داری بیشتری نسبت به گروه شاهد داشت. بطورکلی مصرف اسانس دارچین و پروتکسین با بهبود بازده خوراک و تخمیر شکمبه ممکن است منجر به بهبود عملکرد گوساله های شیرخوار گردد.

این مطالعه به منظور بررسی اثر انواع نمک های کلسیمی اسیدهای چرب بر عملکرد و الگوی اسید های چرب شیر انجام شد. در این مطالعه از 21 راس گاو هلشتاین با روزهای شیردهی 5/8 ± 30 استفاده شد. گاوها به سه گروه مساوی تقسیم و جیره های زیر را دریافت کردند: 1. جیره شاهد 2. جیره حاوی منبع چربی A (ساخته شده در آزمایشگاه)3. جیره حاوی منبع چربی B (مرسوم در بازار). گاوها در سه نوبت دوشیده شدند. رکورد و مصرف خوراک به صورت روزانه ثبت شدند و نمونه گیری از شیر، خوراک و مدفوع جهت تعیین ترکیب به صورت هفتگی انجام گرفت. خون گیری از دام ها به عمل آمد. در پایان دوره آزمایش نمونه شیر جهت تعیین الگوی اسید چرب جمع آوری شد. مصرف ماده خشک در جیره شاهد 5 درصد بیشتر از دو جیره دیگر بود در حالیکه میزان تولید شیر در جیره حاوی مکمل چربی A افزایش معنی داری نسبت به جیره شاهد داشت و با جیره حاوی مکمل چربی B تفاوتی نداشت. BCS و تغییرات وزن بدن تحت تاثیر جیره ها قرار نگرفت. مکمل چربی A بر قابلیت هضم فیبر جیره تاثیر منفی نداشت و مشابه جیره شاهد و مکمل چربی B بود. میزان C18: 2 شیر گاوهای دریافت کننده جیره حاوی مکمل A نسبت به مکمل B و جیره شاهد به ترتیب 21 و 47 درصد افزایش داشت. درصد چربی و C14: 0 شیر در جیره شاهد نسبت به دو جیره دیگر افزایش معنی دار پیدا کرد. مکمل چربی A می تواند به عنوان منبع چربی در اوایل دوره شیردهی استفاده شود و نتایج مشابهی با نمونه تجاری مرسوم داشت.

به منظور مطالعه عملکرد و تعیین تغییرات برخی از فراسنجه های خونی بره های متولد شده از میش های آبستن دریافت کننده قرص آهسته رهش مس، 80 راس میش لری-بختیاری (شکم زایش چهارم و نمره وضعیت بدنی 3 الی 5/3) همزمان شده برای زایش به دو گروه 40 راسی تقسیم بندی شدند. تیمارها شامل: 1) گروه شاهد و 2) گروه دریافت کننده قرص آهسته رهش مس بود. میش ها 60 روز قبل از تاریخ پیش بینی زایمان، قرص آهسته رهش مس را دریافت کردند. در روز اول آزمایش، 10 و 60 روز پس از زایمان، خون گیری از میش ها انجام شد. پس از شروع زایمان، وزن تولد، جنسیت، تک قلو یا چندقلو بودن بره ها ثبت و خون گیری از آن ها در سن 10 و 60 روزگی انجام شد. غلظت مس و سرولوپلاسمین سرم به طور معنی داری در میش های دریافت کننده قرص مس نسبت به میش های گروه شاهد بالاتر بود (05/0>P). در روز اول آزمایش (60 روز قبل از زایمان) غلظت مس و سرولوپلاسمین سرم خون میش ها نسبت به روز 10 و 60 پس از زایش پایین تر بود، اما بین روزهای 60 و 10 پس از زایش تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بره های متولد شده از مادران دریافت کننده قرص آهسته رهش مس در مقایسه با بره های متولد شده از میش های گروه شاهد، وزن از شیرگیری، افزایش وزن روزانه، غلظت مس سرم، غلظت سرولوپلاسمین سرم، درصد هماتوکریت، تعداد گلبول قرمز و غلظت هموگلوبین بالاتری داشتند (05/0>P). به طور کلی نتایج نشان داد که خوراندن قرص آهسته رهش مس به میش ها در اواخر دوره آبستنی، باعث بهبود افزایش وزن روزانه و وزن ازشیرگیری بره های آن ها شد.

هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی ارزش تغذیه ای کاه گندم و سرشاخه نیشکر عمل آوری شده توسط باکتری های تجزیه کننده لیگنین و لیگنوسلولز جدا شده از دستگاه گوارش لارو کرم خراط (Zeuzera pyrina L. ) بود. بدین منظور، ابتدا بر اساس آنالیز توالی 16S rDNA، سه ایزوله باکتریایی با قابلیت تجزیه کنندگی لیگنین و لیگنوسلولز شامل انتروباکتر کلواسه (Enterobacter cloacae)، استافیلوکوکوس اسکویری (Staphylococcus sciuri) و گونه بروی باکتریوم (Brevibacterium sp. ) از دستگاه گوارش این کرم جداسازی شد. سپس هر کدام از دو سوبسترای کاه گندم و سرشاخه نیشکر به طور مجزا توسط هر کدام از ایزوله های مذکور یا مخلوط هر سه آن ها (4 تیمار آزمایشی برای هر سوبسترا) فرآوری شدند. در هر دو سوبسترا، بیشترین میزان ناپدید شدن ماده خشک، پروتیین خام، گوارش پذیری ماده خشک و انرژی قابل متابولیسم در تیمار حاوی مخلوط باکتریایی روده ی کرم خراط و کمترین در تیمار شاهد به دست آمد. بیشترین حجم و پتانسیل تولید گاز (b) پس از عمل آوری سوبستراها توسط مخلوط باکتریایی روده ی کرم خراط در مقایسه با تیمار شاهد به دست آمد. در هر دو سوبسترا، بیشترین غلظت کل اسیدهای چرب فرار شکمبه، استات، نسبت استات به پروپیونات و غلظت آمونیاک توسط انکوباسیون تیمار تلقیح شده با مخلوط باکتریایی در مقایسه با تیمار شاهد به دست آمد. در کل، نتایج این پژوهش نشان داد که عمل آوری کاه گندم و سرشاخه نیشکر توسط باکتری های مجزای روده ی کرم خراط، به خصوص مخلوط آنها سبب بهبود ارزش غذایی پسماندهای مذکور از طریق افزایش قابلیت هضم ماده خشک و غلظت اسیدهای چرب فرار شکمبه جهت استفاده به عنوان خوراک دام شد.

دانه کتان منبع غنی از اسید آلفا لینولنیک (امگا3) با خاصیت آنتی اکسیدانی بالا می باشد، که می تواند در سنتز هورمون های جنسی و بهبود کیفیت اسپرم در گونه های مختلف نقش داشته باشد. مطالعه حاضر اثرات دانه کتان بر خصوصیات کمی و کیفی اسپرم و برخی پارامترهای خونی را بررسی می کند. در این تحقیق که در مدت 12 هفته اجرا گردید 15 راس قوچ نژاد کردی انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه شاهد دریافت کننده جیره پایه و گروه دوم که شامل جیره پایه و 5 درصد دانه کتان و گروه سوم محتوی جیره پایه و 10 درصد دانه بود. نتایج نشان داد که غلظت اسپرم، نسبت اسپرم زنده، تحرک کل و عملکرد غشای پلاسما در تیمار 10 درصد دانه کتان در مقایسه با سایر گروه ها بیشتر بود (P<0. 05). دانه کتان باعث افزایش درصد اسپرم با آکروزوم نرمال شد (P<0. 01). با این حال، درصد اسپرم های غیر طبیعی پس از دریافت 10 درصد دانه کتان و در پایان هفته 12 در مقایسه با سایر گروه های مربوطه کاهش یافت (P<0. 05). نتایج نشان داد که مکمل دانه کتان بر قطر بیضه اثری نداشت اما غلظت تستوسترون پلاسما را در گروه 10 درصد نسبت به گروه شاهد افزایش داد (P <0. 05). اثر افزودن مکمل دانه کتان، اثر زمان و اثر متقابل آنها بر فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز معنی دارنبود. جیره 10 درصد کتان موجب افزایش معنی داری اسید چرب DHA (دوکوزاهگزاانوییک DHA=Docosahexaenoic acid) در چربی اسپرم شد (P<0. 05). نسبت اسیدهای چرب امگا سه به شش افزایش یافته و نیز نسبت اسیدهای چرب اشباع به اسیدهای چرب با چند باند مضاعف در گروه 10 درصد در مقایسه با سایر گروه ها کاهش یافت (P<0. 05). نتایج نشان داد که افزودن 10 درصد دانه کتان به جیره پایه قوچ های کردی در خارج از فصل تولید مثل می تواند سبب بهبود کمی و کیفی شاخص های ازریابی اسپرم و در نهایت بهبود باروری آنها گردد.

به منظور بررسی اثر تغذیه سطوح مختلف ضایعات تقطیری گندم بر عملکرد و ریخت شناسی روده جوجه های گوشتی، دو آزمایش مجزا انجام شد. در هر آزمایش تعداد 450 قطعه جوجه گوشتی مخلوط یک روزه سویه راس-308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 گروه و 6 تکرار در هر گروه (هر تکرار دارای 15 قطعه جوجه) درطی دوره های آغازین و رشد مورد آزمایش قرار گرفتند. جوجه های انتخابی برای سن 22 تا 42 روزگی از ابتدای دوره تا 21 روزگی با جیره فاقد ضایعات تقطیری گندم تغذیه شدند. در آزمایش اول که جوجه ها از سن 1 تا 21 روزگی مورد آزمایش قرار گرفتند، سطوح صفر، 3، 6، 9 و 12 درصدی و در آزمایش دوم که از 22 تا 42 روزگی ادامه یافت، سطوح صفر، 5، 10، 15 و 20 درصدی از ضایعات تقطیری گندم استفاده شد. مطابق نتایج حاصل از تجزیه شیمیایی ضایعات تقطیری گندم، مقادیر پروتیین خام، چربی خام، فیبر خام، لیزین، متیونین، کلسیم و فسفر کل به ترتیب 5/30، 5/8، 4، 57/0، 53/0، 26/0 و 93/0 درصد بود. میانگین افزایش وزن روزانه در کل دوره پرورش (1 تا 21 روزگی) بین گروه های مختلف آزمایشی دارای تفاوت معنی دار بود (05/). به طوری که بیشترین میانگین افزایش وزن کل به ترتیب مربوط به گروه های حاوی 3 درصد و شاهد (74/846 و 31/847 گرم) بود. همچنین جوجه های تغذیه شده با سطح 12 درصد ضایعات تقطیری گندم مصرف خوراک کمتری (59/1136گرم) نسبت به سایر گروه ها و گروه شاهد داشتند (05/0(P<. در سنین 30 تا 37 روزگی و 38 تا 45 روزگی، با توجه به طی شدن دوره عادت پذیری (پرنده 7 روز ضایعات تقطیری گندم مصرف کرده است)، مصرف سطوح بالاتر ضایعات تقطیری گندم (15 و 20 درصد) باعث وزن بیشتری در جوجه های تغذیه شده با این سطوح نمود (05/0(P<. مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی در جوجه های تغذیه شده با سطوح مختلف ضایعات تقطیری گندم در بازه های زمانی مختلف تفاوت معنی داری ایجاد نکرد. افزایش سطح ضایعات تقطیری گندم در هر دو آزمایش، نتایج معنی داری بر صفات ریخت شناسی ژژنوم نداشت و با افزایش سطح ضایعات تقطیری گندم، ارتفاع پرز ها کاهش و طول کریپت ها در ژژنوم افزایش یافت. مطابق نتایج حاصل از این آزمایش ها، بهترین سطح جایگزینی ضایعات تقطیری گندم بر پایه ذرت-کنجاله سویای جوجه های گوشتی در بازه زمانی 1 تا 21 روزگی، 3 درصد و در بازه زمانی 22 تا 45 روزگی 20 درصد بود.

در این آزمایش، تاثیر پودر گیاه دارویی زوفا، آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین و آسپرین بر عملکرد رشد، متابولیت های خونی، خصوصیات لاشه و جمعیت میکروبی ایلیوم جوجه های گوشتی تحت تنش سرمایی بررسی شد. تعداد 500 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس308، در قالب طرح کاملا تصادفی به پنج تیمار، پنج تکرار و 20 جوجه در هر تکرار اختصاص داده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره پایه، 2 و 3) به ترتیب جیره پایه + 300 گرم در تن ویرجینیامایسین یا آسپیرین و 4 و 5) به ترتیب جیره پایه دارای 5/0 و یک درصد زوفا بودند. نتایج نشان داد که مصرف خوراک با افزودن یک درصد پودر گیاه زوفا به طور معنی داری افزایش یافت. آنتی بیوتیک و هر دو سطح زوفا در مقایسه با شاهد و آسپرین منجر به افزایش وزن، افزایش شاخص کارایی اروپایی و کاهش ضریب تبدیل خوراک شدند. آسپرین و یک درصد زوفا تلفات آسیتی را در مقایسه با سایر تیمارها کاهش دادند. افزودن یک درصد پودر زوفا نسبت به جیره شاهد منجر به کاهش تعداد کل گلبول قرمز، شاخص شکنندگی اسمزی گلبول قرمز و درصد هتروفیل نسبت به گروه شاهد در 21 و 42 روزگی شد. در مقایسه با تیمار شاهد، تیمارهای افزودنی بر تعداد کل گلبول های سفید، درصد لنفوسیت و نسبت هتروفیل به لنفوسیت، غلظت کلسترول کل، HDL-و LDL-کلسترول و اوره سرم خون در 21 و 42 روزگی، درصد لاشه، ران و چربی محوطه شکمی تاثیر معنی داری نداشتند؛ اما پودر زوفا منجر به افزایش وزن نسبی سینه گردید. افزودن یک درصد پودر زوفا و آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین منجر به کاهش جمعیت اشریشیاکلی ایلیومی جوجه های گوشتی شد. به طور کلی، افزودن یک درصد گیاه زوفا موجب بهبود عملکرد و کاهش تلفات جوجه های گوشتی در شرایط تنش سرمایی شد. افزودن آسپرین موجب کاهش درصد تلفات آسیتی شد. به نظر می رسد که افزودن آسپرین و یک درصد پودر زوفا به جیره می تواند تا حدی اثرات منفی استرس سرمایی در جوجه های گوشتی را کاهش دهد.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف کنجاله سیاه دانه در جیره بر عملکرد مرغان تخم گذار در سیکل دوم تولید، آزمایشی با استفاده از 120 قطعه مرغ تخم گذار لگهورن، در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار، 4 تکرار و 6 قطعه مرغ در هر تکرار به انجام رسید. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از سطوح صفر (شاهد)، پنج، ده، پانزده و بیست درصد کنجاله سیاه دانه که جایگزین کنجاله سویا در جیره پایه شدند. طول دوره آزمایش هشت هفته بود و نتایج صفات عملکردی و کیفیت تخم مرغ بصورت چهار هفته اول، چهار هفته دوم و کل دوره گزارش شدند. نتایج آزمایش نشان داد که در چهار هفته اول، دوم و کل دوره آزمایش مصرف خوراک به هنگام استفاده از کنجاله سیاه دانه بصورت معنی داری کاهش یافت و کمترین مصرف خوراک در گروه 20 درصد کنجاله سیاه دانه مشاهده گردید. در کل دوره آزمایش، توده تخم مرغ به هنگام استفاده از سطوح 10، 15 و 20 درصد کنجاله سیاه دانه کاهش یافت. غلظت کلسترول و تری گلیسرید سرم خون مرغان تخم گذار در سطح 5 درصد استفاده از کنجاله سیاه دانه بصورت قابل ملاحظه ای پایین تر از گروه شاهد و سایر گروه های استفاده کننده از کنجاله سیاه دانه بود. نتایج آزمایش نشان داد که استفاده از کنجاله سیاه دانه تا سطح 5 درصد بدون تغییر در صفات عملکردی باعث کاهش کلسترول و تری گلیسرید خون مرغان تخم گذار شد.

این پژوهش به منظور بررسی اثر فرآوری حرارتی بر انرژی قابل متابولیسم، قابلیت هضم ظاهری پروتیین و ماده خشک گندم به روش جمع آوری کل فضولات با استفاده از 96 قطعه جوجه گوشتی مخلوط دو جنس سویه راس-308 در سن21-18 روزگی با جیره حاوی 11/70 درصد گندم به نحوی که تنها منبع انرژی و پروتیین جیره ها یکی از چهار گندم فرآوری شده و یا نشده بود، انجام شد؛ همچنین آزمایشی به منظور بررسی عملکرد 576 قطعه جوجه گوشتی سویه راس-308 از سن 24-11روزگی در قالب طرح کاملا تصادفی به روش فاکتوریل 2 × 4 شامل 8 تیمار با 6 تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار طراحی شد. گندم های مورد استفاده فرآوری نشده و یا فرآوری شده در کاندیشنر با دماهای C° (55، 70 و 85) به مدت 5/2 دقیقه با و بدون مکمل آنزیمی بودند. فرآوری حرارتی در دمای C° 85 منجر به افزایش انرژی قابل متابولیسم ظاهری و قابلیت هضم ماده خشک بترتیب به میزان 32/5 و 61/5 درصد و افزایش وزن بدن، وزن روزانه و مصرف خوراک نسبت به تیمار شاهد شد. همچنین منجر به افزایش ارتفاع ویلی های ناحیه ژژنوم نسبت به تیمار شاهد شد. مکمل آنزیمی باعث افزایش وزن بدن، وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی، کاهش وزن ایلیوم و پهنای ویلی شد. با توجه به نتایج حاصل، فرآوری حرارتی گندم باعث بهبود انرژی قابل متابولیسم ظاهری، قابلیت هضم ماده خشک، مورفولوژی روده کوچک و فعالیت میکروبی ناحیه ایلیوم جوجه های گوشتی سن 24-11 روزگی شد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

بهره وری اقتصادی پرورش گوسفند تا حد زیادی تحت تاثیر میزان زنده مانی آن است. هدف این مطالعه بررسی پارامترهای ژنتیکی صفات زنده مانی گوسفند عربی از تولد تا یک سالگی بود. بدین منظور از تعداد 5452 رکورد زنده مانی بره های نژاد عربی که طی سال های1371 تا 1383 توسط سازمان جهاد کشاورزی شهرستان اهواز جمع آوری شده بود استفاده گردید. داده ها با مدل های خطی و نسبت خطر با تابع ویبال تجزیه شدند. این مدل ها شامل اثر عوامل ثابت سال و ماه تولد بره، نوع تولد، سن مادر و متغیر کمکی وزن تولد بره ها به صورت درجه دوم و اثرات تصادفی ژنتیکی افزایشی مستقیم، ژنتیکی افزایشی مادری، محیط دایمی مادری و باقی مانده بودند. وراثت پذیری مستقیم میزان زنده مانی بره ها با مدل های مختلف خطی، در بازه 025/0 تا 061/0 برآورد گردید. وراثت پذیری های مستقیم در مقیاس لگاریتمی، مقیاس اولیه و وراثت پذیری موثر نسبت خطر به دست آمده از مدل پدری دارای تابع ویبال دامنه 13/0 تا 75/0 را نشان داد. نتایج بیانگر وراثت پذیری کم برای مدل های خطی و متوسط تا بالا برای تابع ویبال بود. تخمین های متوسط تا بالای وراثت پذیری صفات بقا، با استفاده از مدل های نسبت خطر با تابع ویبال، می تواند ایده بهبود بقای بره از طریق انتخاب درون نژادی و گنجاندن آن در شاخص انتخاب نژاد گوسفند عربی را مورد توجه قرار دهد.

مطالعه در سطح ترانسکریپتوم می تواند فاصله بین ژنوتیپ و فنوتیپ را پر نموده و به درک ساز وکارهای تبدیل توالی به عملکرد کمک نمایند. در این مطالعه به منظور کشف چند شکلی های تک نوکلیوتیدی (SNP) از داده های RNA-Seq دو جمعیت گاوهای هلشتاین آمریکا (Bos taurus) و کلیستانی پاکستان (Bos indicus) استفاده شد. کنترل کیفیت و ویرایش داده ها توسط نرم افزار های FASTQC و Trimmomatic انجام شد. با همردیفی و مکان یابی خوانش های RNA-Seq بر روی ژنوم مرجع گاو با استفاده از نرم افزار TopHat2، ترانسکریپتوم تشکیل شد، سپس با استفاده از بسته نرم افزاری Samtools، آنالیز کشف SNP بر روی ترانسکریپتوم صورت گرفت که منجر به شناسایی 50183 و 137954 جایگاه SNP به ترتیب در گاوهای هلشتاین و کلیستانی شد، که 15308 جایگاه مشترک بود. ارتباط مستقیمی بین تعداد SNP های یافت شده و طول کروموزوم ها مشاهده نشد. همچنین 12 نوع SNP شناسایی شد که چهار نوع جایگزینی نوکلیوتیدی عامل و هشت نوع جایگزینی نوکلیوتیدی غیر عامل بودند. شایعترین SNP های شناخته شده، از نوع جایگزینی نوکلیوتیدی عامل بودند، که 6/70 % در نژاد کلیستانی و 6/69 % در نژاد هلشتاین وجود داشت. درمطالعه حاضر 12 نوع SNP شناسایی شد. چهار نوع از SNP ها، از نوع جایگزینی نوکلیوتیدی عامل وهشت نوع جایگزینی نوکلیوتیدی غیر عامل بودند. شایعترین SNP های شناخته شده، SNP های از نوع جایگزینی نوکلیوتیدی عامل بودند، که به ترتیب 6/70 % SNP ها در نژاد کلیستانی و 69/6 % SNP ها در نژاد هلشتاین را شامل شد. نسبت جایگزینی نوکلیوتیدی عامل به غیر عامل (Ts/Tv) SNP ها در نژاد کلیستانی برابر با 2/4 و در نژاد هلشتاین برابر با 2/3 بود.