فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1400 | دوره:14 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

هدف هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر انجام فعالیت جسمانی زیربیشینه و فعالیت شناختی به صورت همزمان بر شاخص های خستگی بود. دانشمندان معتقدند عملکرد استقامتی افراد به جسم و ذهن وابسته است. بنابراین احتمال می رود مسیرهای عصبی مشترکی بین فعالیت های جسمی و ذهنی وجود داشته باشد. روش ها بدین منظور 10 مرد ورزشکار (سن 2± 20 سال، وزن 10± 71 کیلوگرم و قد 9± 176سانتی متر) داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها در سه جلسه مجزا به فاصله 72 ساعت در آزمایشگاه حضور یافتند. در جلسه اول طی روش فزاینده روی نوار گردان اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max) افراد تعیین شد. در دو جلسه بعد آزمودنی ها به مدت 45 دقیقه با شدت 70 درصد VO2max با فعالیت شناختی (مداخله) و بدون فعالیت شناختی (کنترل) روی نوار گردان دویدند. در حین اجرای فعالیت ضربان قلب و میزان درک فشار ثبت شد. پیش و پس از هر جلسه آزمون انقباض ارادی بیشینه انجام گرفت. قبل، پنج و 30 دقیقه پس از اجرای پروتکل برای اندازه گیری پرولاکتین و کورتیزول نمونه خونی جمع آوری شد. تحلیل آماری بین دو جلسه با استفاده از آزمون تی-وابسته و تحلیل واریانس دوراهه انجام گرفت. نتایج براساس نتایج، تفاوت معناداری بین دو جلسه برای شاخص های پرولاکتین (668/0=P)، کورتیزول (52/0=P)، انقباض ارادی بیشینه (664/0=P)، درک تلاش (9/0=P) و ضربان قلب (34/0=P) وجود نداشت. نتیجه گیری نتایج پژوهش حاضر نشان داد که انجام فعالیت شناختی در حین فعالیت جسمانی زیربیشینه نمی تواند شاخص های خستگی را بیشتر از انجام فعالیت جسمانی زیربیشینه تنها تحت تاثیر قرار دهد، با وجود نتایج به دست آمده نمی توان اثر انجام فعالیت شناختی در حین فعالیت ورزشی بر شاخص های خستگی را نادیده گرفت. عواملی مانند نوع و مدت زمان انجام فعالیت شناختی و جسمانی از عواملی اند که باید مورد توجه قرار بگیرند.

هدف التهاب یکی از پاسخ هایی است که پس از فعالیت های ورزشی مشاهده شده است. تاثیر التهاب بر خستگی مزمن بیماران روشن است، اما نقش آنان در خستگی ناشی از ورزش و بازیافت مشخص نشده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر 4 هفته مکمل دهی روغن ماهی بر خستگی محیطی و بازیافت آن پس از فعالیت وامانده ساز در مردان جوان سالم طراحی شد. روش ها بدین منظور 20 مرد سالم 20-30 ساله به صورت نمونه در دسترس در دو گروه تجربی (روغن ماهی) و کنترل (روغن ذرت) قرار گرفتند و به مدت 4 هفته روزانه 6 گرم مکمل دریافت کردند. پیش و پس از دوره مکمل دهی، خستگی محیطی و انقباض ارادی بیشینه عضله ساقی قدامی قبل، بلافاصله بعد و پس از 20 دقیقه بازیافت در پاسخ به آزمون وامانده ساز بروس تعدیل شده با مدت زمان یکسان اندازه گیری شد. خستگی محیطی با استفاده از روش M-wave و سنجش قدرت انقباض ارادی بیشینه عضله ساقی قدامی اندازه گیری شد. نتایج نتایج آزمون تحلیل دوطرفه واریانس حاکی از تفاوت معنادار در تغییرات قدرت انقباض ارادی بیشینه عضله ساقی قدامی دو گروه پس از تمرین و پس از 20 دقیقه بازیافت پس از 4 هفته مکمل دهی، است (046/0P=). این در حالی است که تفاوت معناداری در مقادیر موج ام و تغییرات آن پس از فعالیت مشاهده نشد (05/0>P). همچنین تفاوت معناداری در میزان درک فشار پس از فعالیت بین دو گروه مشاهده شد (05/0˂ P). نتیجه گیری نتایج نشان داد مصرف روغن ماهی به عنوان کاهنده التهاب، موجب کاهش خستگی و بهبود بازیافت پس از فعالیت وامانده ساز می شود، اما در خستگی محیطی، این اتفاق در انتشار عصبی-عضلانی نبوده است، بنابراین سازوکار عضلانی یا مرکزی مسیول این بهبود است.

هدف شناسایی سازوکارهای درگیر در اختلالات التهابی طی فرایند افزایش سن و ارایه راهکارهای پیشگیرانه یا تعدیل کننده مناسب برای بهبود کیفیت زندگی همواره از چالش های مهم در حوزه علوم زیستی است. بر این اساس، تحقیق حاضر با هدف تعیین اثر دو ماه تمرین ترکیبی (RT+HIIT) و محدودیت کالری بر شاخص های التهابی CRP سرمی و مقدار P65 در سلول های تک هسته ای خون محیطی مردان غیرفعال میانسال انجام گرفت. روش ها 24 مرد میانسال غیرفعال و سالم (سن 3± 38 سال) و دارای اضافه وزن (کیلوگرم بر متر مربع 1± 6/28=BMI) در سه گروه همگن هشت نفری محدودیت کالری (CR)، تمرین ترکیبی (T) و تمرین ترکیبی با محدودیت کالری (CRT) شرکت کردند. محدودیت کالری و هزینه انجام تمرینات طی 5 روز در هفته حدود (شش کیلوکالری/کیلوگرم/روز) بود. تمرین ترکیبی شامل 5 روز در هفته (2 جلسه تمرین مقاومتی 75 تا 80% 1RM و 3 جلسه تمرین تناوبی با شدت بالا80 تا 85% ضربان قلب ذخیره) بود. مقدار p65 کل (total p65) و فسفریله (p-p65) در PBMCs مردان غیرفعال به روش الیزا پیش و پس از دوره پژوهش، اندازه گیری شد. غلظت CRP سرمی نیز به شیوه ایمونوتوربیدیمتریک اندازه گیری شد. نتایج کاهش وزن بدن گروه CRT به طور معناداری (05/0>P) بیشتر از دو گروه دیگر بود. دامنه تغییرات درصد چربی، اکسیژن مصرفی بیشینه و قدرت یک تکرار بیشینه گروه های T و CRT به طور معنادار (05/0>P) بیشتر از گروه CR بود. تغییرات کاهنده P65 فسفریله و نسبت p-p65/total p65 در PBMCهای گروه های T و CRT به طور معناداری (05/0>P) بیشتر از گروه CR بود. نتیجه گیری براساس نتایج تحقیق حاضر دو ماه تمرین ترکیبی و محدودیت کالری می تواند سبب کاهش برخی شاخص های التهابی در مردان غیرفعال شود. به علاوه، اثر تمرین ترکیبی با و بدون محدودیت کالری بر عوامل آغازگر فرایندهای التهابی بیشتر از مداخله محدودیت کالری به تنهایی است. بنابراین، برای پیشگیری و مقابله با پدیده چاقی و پیامدهای التهابی آن، به ویژه در دوران میانسالی، انجام تمرینات ترکیبی و محدودیت کالری توصیه می شود.

هدف هدف از این پژوهش برآورد انرژی مصرفی و سهم دستگاه های انرژی در ورزشکاران نخبه دفاع شخصی بود. روش ها به منظور برآورد انرژی مصرفی و سهم دستگاه های انرژی کل مبارزه، ابتدا 12 مرد ورزشکار نخبه دفاع شخصی (میانگین سنی 4/1± 6/24سال، قد 2/2± 1/ سانتی متر182، توده بدن 44/2± 1/78 کیلوگرم، درصد چربی %5/1± 83/16) آزمون های اکسیژن مصرفی بیشینه و ضربان قلب بیشینه بروس را روی نوار گردان و میانگین ضربان قلب طی رقابت واقعی را روی تاتامی به منظور تعیین شدت انجام دادند، سپس دو راند مبارزه 3 دقیقه با فاصله استراحتی 1 دقیقه شبیه رقابت را انجام دادند. برای تعیین شدت نسبت کار به استراحت در طول مبارزه، کل زمان راند موردنظر فیلم برداری شد، سهم دستگاه های هوازی، فسفاژن و گلیکولیز بی هوازی به ترتیب از طریق مصرف اکسیژن در طول فعالیت، بخش سریع مصرف بیش از حد اکسیژن پس از فعالیت و تغییرات غلظت لاکتات خون در هر راند به دست آمد. برای بررسی طبیعی بودن داده ها از آزمون شپیرو-ویلک و برای بررسی تفاوت بین گروهی از تحلیل آزمون تی زوجی استفاده شد (05/0>P). نتایج میانگین نسبت کار به استراحت حدود 1 به 7/1 بود. مقدار انرژی مطلق (kJ) و نسبی (%) دستگاه های هوازی، فسفاژن و گلیکولیز بی هوازی به ترتیب kJ11± 122 (4± 56%)، kJ2± 69 (2/0± 32%) و kJ 8± 24 (3± 10%) بود. نتیجه گیری براساس نتایج پژوهش توصیه می شود در تمرینات و فرایند آموزش به طور کلی از دستگاه بی هوازی فسفاژن (به منظور انجام کار با شدت بالا) و دستگاه هوازی (به منظور بازیافت) برای به بیشینه رساندن عملکرد ورزشکار استفاده شود.

هدف یکی از سازگاری های حاصله ناشی از تمرینات ورزشی، افزایش چگالی مویرگی یا آنژیوژنز است. افزایش خون رسانی به بافت هیپوکمپ سبب بهبود حافظه، یادگیری و فرایند نوروژنز می شود و از بروز بیماری های مغزی مانند آلزایمر جلوگیری می کند. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی و دویدن استقامتی بر سطوح VEGF-A و FGF-2 بافت هیپوکمپ در موش های صحرایی نر نژاد ویستار بود. روش ها به این منظور تعداد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در قالب یک طرح تجربه-توسعه ای به طور تصادفی در 4 گروه (تمرین مقاومتی، دویدن، شم تمرین و کنترل) جایگزین شدند و گروه های تمرینی به مدت 8 هفته به تمرین ورزشی پرداختند. برای اندازه گیری غلظت های VEGF-A و FGF-2 بافت هیپوکمپ از روش الایزای ساندویچی و برای آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج نتایج نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی و استقامتی به ترتیب سبب افزایش معنادار VEGF-A (000/0P=)، (000/0P=) و FGF-2 (000/0P=)، (000/0P=) نسبت به گروه کنترل می شود. همچنین تفاوت معناداری در غلظت VEGF-A (000/0P=) و FGF-2 (000/0P=) هیپوکمپ، بین گروه های تمرین مقاومتی و تمرین دویدن استقامتی وجود دارد. علاوه بر این بین گروه شم تمرین و کنترل در شاخص های VEGF-A (982/0P=) و FGF-2 (000/1P=) هیپوکمپ تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری نتایج نشان می دهد که 8 هفته تمرین مقاومتی، بیشتر از تمرین دویدن استقامتی سبب افزایش معنادار عوامل موثر در رگ زایی در بافت هیپوکمپ موش های صحرایی نر نژاد ویستار می شود.

هدف بازیافت پس از تمرینات تناوبی شدید نقش مهمی در بهبود اجرای ورزشی دارد، این در حالی است که نوع بازیافت و سابقه تمرینی می تواند عملکرد ورزشی را متاثر سازد. هدف این پژوهش مقایسه پاسخ دستگاه تامپونی خون دختران تمرین کرده و تمرین نکرده به سه نوع بازیافت فعال، غیرفعال و حرکات کششی حین تمرین شدید استقامتی تکراری بود. روش ها 30 دختر دانشجو (سن 33/± 49/22 سال، وزن 31/7± 33/68 کیلوگرم و قد 32/8± 76/176 سانتی متر) به صورت تصادفی به سه گروه بازیافت (فعال 10 نفر، غیرفعال 10 نفر و حرکات کششی10 نفر) تقسیم شدند. پس از اندازه گیری اکسیژن مصرفی بیشینه (3± 38 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) آزمودنی ها سه نوع بازیافت را حین تمرین شدید استقامتی تکراری طی سه روز به صورت متقاطع انجام دادند. پیش و بلافاصله پس از تمرین از آزمودنی ها نمونه خون شریانی گرفته شد و ظرفیت تامپونی به وسیله دستگاه گازومتری و پروتئین کارنوزین از طریق تکنیک الایزا اندازه گیری شد. سپس آزمودنی ها تمرینات هوازی (65-80 درصد ضربان قلب بیشینه) را تا جایی که اکسیژن مصرفی بیشینه به 45 (میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) رسید، ادامه دادند. پس از آن آزمون و خون گیری مشابه با پیش آزمون تکرار شد. نتایج در دختران تمرین نکرده تنها تفاوت معنادار بین بازیافت کششی و فعال برای اشباع اکسیژنی و در دختران تمرین کرده بازیافت فعال و غیرفعال افزایش معنادار اشباع اکسیژنی را نشان دادند. در دختران تمرین کرده افزایش معناداری برای اسیدیته خون، بی کربنات، بافرهای بازی و کارنوزین با بازیافت فعال مشاهده شد (05/0>P). نتیجه گیری نتایج نشان داد که پاسخ دستگاه تامپونی خون دختران فعال به سه نوع بازیافت چشمگیرتر از دختران غیرفعال بود، همچنین بازیافت فعال در این زمینه پاسخ بیشتری را نشان داد.

هدف با توجه به تناقضات موجود درباره نقش عامل رونویسی فعال شده 3 به عنوان یک شاخص غیرالتهابی فعالیت میوکاردی در ناهنجاری های متابولیکی مانند دیابت، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر دو تمرین تناوبی شدید و مقاومتی فزاینده بر بیان ژن ATF3 عضله قلبی موش های صحرایی دیابتی نر انجام گرفت. روش ها 60 سر موش صحرایی نر 6 هفته ای با میانگین وزنی 150 گرم به صورت تصادفی به پنج گروه دیابتی (D)، دیابت-تناوبی شدید (DIT)، تناوبی شدید (HIIT)، مقاومتی (RT)و دیابت-مقاومتی (DRT)تقسیم شدند. تمرین تناوبی شدید شامل 10 تکرار 1 دقیقه ای دویدن روی نوار گردان با 2 دقیقه استراحت و تمرین مقاومتی فزاینده شامل 4 صعود از نردبان مقاومتی همراه وزنه بود. برنامه تمرین، 3 روز در هفته، به مدت 6 هفته همزمان انجام گرفت. تجزیه وتحلیل داده ها با آزمون فیشر و M-ANOVA در سطح معناداری 01/0P≤ انجام گرفت. نتایج میزان افزایش معنادار بیان ATF3 در دیابت-تناوبی شدید نسبت به دیابت بیشتر بود (001/0

هدف از سازوکارهای موثر در انجام بهتر عملکرد عضلانی در ورزشکاران، القای ظرفیت پیش فعال سازی (PAP) در روش گرم کردن است. ازاین رو، پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر گرم کردن پویا و گرم کردن پویا به همراه PAP بر توان عضلانی و چابکی دختران والیبالیست انجام گرفت. روش ها در این پژوهش 36 والیبالیست دختر به روش متقاطع، دو نوع گرم کردن پویا و گرم کردن پویا به همراه PAP را در دو روز مختلف اجرا کردند. روش گرم کردن پویا شامل حرکات کششی پویا و روش گرم کردن پویا به همراه PAP شامل گرم کردن با حرکات کششی پویا و انجام سه حرکت: اسکات، دویدن 10 متر با اتصال وزنه 5 درصد وزن بدن و پرش با حمل وزنه 5 درصد وزن بدن بود. آزمون های پرش سارجنت، بوسکو و آزمون تی، پیش و به ترتیب 4، 6 و9 تا 11 دقیقه بعد و در پایان 30 دقیقه پس از اتمام شیوه های تمرینی از آزمودنی ها گرفته شد. تجزیه وتحلیل داده ها با آزمون های تی مستقل، تی وابسته و مدل سازی خطی آمیخته با ساختار کوواریانس در سطح معناداری (05/0>P) انجام گرفت. نتایج نتایج نشان داد هیچ کدام از روش های گرم کردن در آزمون پرش سارجنت و بوسکو در هیچ یک از زمان های اندازه گیری تفاوت معناداری نداشت (05/0P). نتیجه گیری یافته های پژوهش حاضر نشان داد تفاوتی بین دو روش گرم کردن پویا و پویا به همراه PAPدر توان عضلانی و چابکی زنان والیبالیست وجود ندارد.

هدف هدف پژوهش حاضر بررسی ویژگی های آنتروپومتریک، تیپ بدنی و آمادگی جسمانی نفرات برتر دوازدهمین المپیاد ورزشی کشور و مقایسه ویژگی های آن ها با قهرمانان ملی در رشته های مربوطه به منظور تعیین تفاوت های بین ورزش قهرمانی در سطح دانشگاهی و ملی بود. روش ها از نفرات و تیم های برتر (اول تا سوم) رشته های ورزشی مختلف برای شرکت در پژوهش دعوت به عمل آمد. آزمودنی های داوطلب پس از حضور در آزمایشگاه تحت بررسی های ترکیب بدنی، آنتروپومتریک و نوع پیکری قرار گرفتند. قابلیت های جسمانی شامل انعطاف پذیری، توان بی هوازی با لاکتیک، توان بی هوازی بی لاکتیک و توان هوازی نیز اندازه گیری شد. پس از جمع آوری داده ها به تفکیک جنسیت با هنجار ملی قهرمانان که توسط کمیته ملی المپیک تهیه شده بود، مقایسه شدند. به منظور تجزیه وتحلیل آماری از تی-تک نمونه در سطح 05/0≥ P استفاده شد. نتایج بهترین عملکرد در قابلیت های جسمانی در پسران متعلق به کشتی آزاد و فرنگی بوده است. همچنین در بخش دختران در انعطاف پذیری و توان بی هوازی با لاکتیک رشته بدمینتون، در ارگوجامپ رشته والیبال و در اکسیژن مصرفی بیشینه رشته دوومیدانی بهترین عملکردها را داشتند. مقایسه نتایج با هنجار ملی نشان داد هم از نظر قابلیت های جسمانی (05/0>P) و هم نوع پیکری (05/0>P) ورزشکاران ملی در سطح مطلوب تری نسبت به ورزشکاران برتر المپیاد دانشجویی قرار دارند. نتیجه گیری می توان گفت ورزشکاران دانشگاهی در سطح بسیار پایین تری از نظر قابلیت های جسمانی، ترکیب بدنی و نوع پیکری قرار دارند و نمی توانند پشتوانه مناسبی برای ورزش ملی کشور باشند و ورزش دانشگاهی به برنامه ریزی دقیقی به منظور افزایش سطح آمادگی جسمانی و فیزیولوژیکی دانشجویان قهرمان رشته های مختلف و کم کردن فاصله آن ها با قهرمانان ملی نیاز دارد.

هدف پژوهش های مختلف نشان داده اند دوران یایسگی با افزایش چاقی و التهاب همراه است و به افزایش خطر بیماری های قلبی-عروقی منجر می شود. با این حال، بیان شده است تمرینات ورزشی شیوه موثری برای جلوگیری و کاهش این عوامل است. بنابراین، تحقیق حاضر با هدف بررسی و مقایسه تاثیر تمرینات تناوبی شدید و تمرینات پیوسته با شدت متوسط بر نشانگرهای التهابی پیش بینی کننده بیماری های قلبی عروقی زنان یایسه چاق انجام گرفت. روش ها 40 زن یایسه چاق در یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون، به طور تصادفی در سه گروه کنترل، تمرینات تناوبی شدید (شامل 6-12 بار وهله های60 ثانیه دویدن با حداکثر شدت 85-95% و متعاقب آن 60 ثانیه دویدن با شدت پایین 55-60% HRR) و تمرینات پیوسته با شدت متوسط (شامل 25-30 دقیقه دویدن هوازی با شدت 40-65%) ضربان قلب ذخیره (HRR)) قرار گرفتند. برنامه های تمرینی دو گروه تجربی به مدت 12 هفته و 3 جلسه در هفته انجام گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های تی همبسته و تحلیل واریانس یکطرفه در سطح معناداری 05/0 تحلیل شدند. نتایج نتایج نشان داد که هر دو برنامه تمرینی تاثیر معناداری بر غلظت نشانگرهای CRP (001/0>P، 059/5tMICT=؛ 001/0>P، 278/7tHIIT=) و ICAM-1 (001/0>P، 609/4tMICT=؛ 001/0>P، 813/7tHIIT=) دارد. با این حال این شاخص ها در گروه کنترل بدون تغییر باقی ماندند (05/0P) %02/44 vs %91/22: درصد تغییرات) و ICAM-1 ((041/0=P) %74/30 vs %17/21: درصد تغییرات) نشان داد. همچنین یافته ها بیانگر این بود که میزان تغییرات غلظت این نشانگرهای التهابی با تغییرات شاخص های ترکیب بدن بعد از تمرینات همبستگی (R) مثبت و معناداری دارد (05/0>P). نتیجه گیری یافته های تحقیق حاضر نشان داد با وجود اثربخشی هر دو برنامه تمرینی، برنامه تمرینات تناوبی شدید در مقایسه با تمرینات پیوسته تاثیرات چشمگیرتری بر نشانگرهای التهابی پیشگویی کننده بیماری های قلبی-عروقی در زنان یایسه چاق دارد.

هدف استیوپونتین، سایتوکاین نوظهور مترشحه از بافت چربی است که با بیماری های متابولیکی همراه با چاقی مانند مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 ارتباط دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین تناوبی شدید بر سطح سرمی استیوپونتین، انسولین، گلوکز ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) در زنان جوان کم تحرک چاق و دارای اضافه وزن بود. روش ها 20 زن دارای اضافه وزن و چاق به طور تصادفی به دو گروه تجربی (میانگین سنی 14/5± 4/32 سال و شاخص توده بدنی 12/18± 6/33 کیلوگرم بر مترمربع) و کنترل (میانگین سنی 33/45± 2/35 سال و شاخص توده بدنی 65/58± 1/31 کیلوگرم بر مترمربع) تقسیم شدند. آزمودنی ها در گروه تجربی در 8 هفته تمرین تناوبی شدید (یک دقیقه تناوب دویدن با شدت 90 درصد ضربان قلب بیشینه با 1 دقیقه تناوب استراحت دویدن با شدت 50-60 درصد ضربان قلب بیشینه، 20 دقیقه در هر جلسه، 3 بار هفته) شرکت کردند. اندازه گیری شاخص های خونی و ترکیب بدنی مورد بررسی پیش و پس از اجرای مداخله تمرین انجام گرفت. تجزیه وتحلیل داده ها به کمک آزمون کوواریانس، تی زوجی و آزمون همبستگی پیرسون در سطح معناداری آماری 05/0>P انجام گرفت. نتایج بنابر نتایج آزمون تی زوجی اجرای تمرینات تناوبی شدید موجب کاهش معنادار سطوح سرمی استیوپونتین (0/0001=P)، وزن (0/0001=P)، شاخص توده بدنی (0/0001=P) و درصد چربی بدن (0/0001=P)، در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون شد. با این همه، نتایج آزمون کوواریانس نشان داد تنها تغییرات انسولین (0/039=P)، وزن (0/001=P)، شاخص توده بدنی (0/005=P) و درصد چربی بدن (0/0001=P) بین گروه تمرین و کنترل تفاوتی معنادار داشت. ضمن اینکه، همبستگی معناداری مثبت بین تغییرات سطوح استیوپونتین و تغییرات شاخص توده بدنی (0/0001=P) و درصد چربی بدن (044/0=P) مشاهده شد. نتیجه گیری تمرینات تناوبی شدید سبب کاهش سطوح سرمی استیوپونتین و بهبود ترکیب بدنی و شرایط متابولیکی شد، بنابراین به عنوان یک راهکار درمانی موثر در زنان جوان چاق و دارای اضافه وزن توصیه می شود.

هدف انجام فعالیت بدون برگشت به حالت اولیه مناسب، امکان آسیب های ساختاری در عضلات را در پی دارد. هدف از این پژوهش بررسی اثر روش های بازیافت پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز بر برخی شاخص های عملکردی و آسیب عضلانی در مردان فوتبالیست است. روش ها 36 فوتبالیست فعال شهرستان بیرجند با میانگین وزن 65/15 ± 13/60 کیلوگرم، قد 98/10 ± 02/173 سانتی متر و سن 53/1 ± 47/16 سال، به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی به 4 گروه 9 نفره (شامل بازیافت غیرفعال، بازیافت فعال، شناوری در آب سرد و بازیافت از طریق ماساژ) تقسیم شدند. آزمودنی های هر گروه در ابتدا یک جلسه فعالیت ورزشی حاد تا سرحد واماندگی انجام دادند و پس از آن در یکی از روش های بازیافت 20 دقیقه ای شرکت کردند. شاخص های عملکردی و آسیب عضلانی پیش از فعالیت حاد وامانده ساز و بلافاصله پس از بازیافت اندازه گیری شد. نتایج تاثیر روش های بازیافت پس از یک جلسه فعالیت حاد وامانده ساز، بر میزان لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز مردان فوتبالیست 19/0= Pckو 2/0=PLDH معنادار نبود. درحالی که بازیافت فعال و غوطه وری در آب سرد سبب بهبود و افزایش سرعت و توان عمودی مردان فوتبالیست شد (04/0=P؛ 01/0=P). نتیجه گیری با توجه به تاثیرات مثبت بازیافت فعال و غوطه وری در آب سرد بر سرعت و توان عمودی مردان فوتبالیست، به نظر می رسد استفاده از این روش در بین جلسات تمرینی و رقابتی سبب بهبود عملکرد فوتبالیست ها شود.