طب توانبخشی
سال:1400 | دوره:10 | شماره:5 |تعداد مقالات:17

زمینه و هدف: آسیب بینایی با عوارض و مشکلاتی همراه است که می تواند سلامت جسمانی و روانی فرد را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از پژوهش حاضر، مروری بر پژوهش های انجام شده در مورد تاثیر توان بخشی حسی-حرکتی و ادراکی-فضایی با محوریت تعامل والد-کودک و ترس از حرکت در کودکان با آسیب بینایی بود. مواد و روش ها: بررسی داده ها در پژوهش حاضر به صورت مروری نظام مند انجام گرفته است. روش شناسی آن مبتنی بر گردآوری، طبقه بندی و خلاصه کردن یافته های مقالات علمی-پژوهشی مرتبط با توان بخشی حسی-حرکتی و ادراک-فضایی بر ترس از حرکت در کودکان با آسیب بینایی که بین سال های 2007 تا 2021 میلادی برگرفته از پایگاه های اطلاعاتی اسکوپووس، ابسکو، پابمد، گوگل اسکالر، اریک، ساینس دایرکت و همچنین پایگاه های اطلاعاتی مگیران، مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، پورتال جامع علوم انسانی، ایران داک، نورمگز با کلید واژه های توان بخشی حسی-حرکتی، ادراکی-فضایی، تعامل والد-کودک، ترس از حرکت و کودکان با آسیب بینایی صورت پذیرفته است. در جست وجوی اولیه 72 مقاله انتخاب شدند و در ادامه پانزده مقاله که عنوان آن ها توان بخشی حسی-حرکتی و ادراکی-فضایی در کودکان با آسیب بینایی بود، انتخاب شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که این درمان برای کاهش ترس از حرکت در کودکان با آسیب بینایی مناسب است. همچنین توان بخشی حسی-حرکتی و ادراکی-فضایی باعث بهبود فاکتورهای ترس از حرکت، از جمله انگیزه، رابطه والد-کودک، آگاهی بدنی، تقلید از حرکت دیگران و مهارت های جهت یابی و تحرک می شود. آسیب بینایی، توانبخشی، ادراک، حرکت، ترسبا بررسی مطالعات انجام گرفته می توان نتیجه گرفت که توان بخشی حسی-حرکتی و ادراکی-فضایی با محوریت تعامل مادر-کودک، یکی از درمان های مکمل برای کودکان با آسیب بینایی است و قادر خواهد بود ترس از حرکت را در این کودکان کاهش دهد، به طوری که آن ها بتوانند مستقل رفت وآمد کنند.

مقدمه و اهداف: بیماری مزمن آسم با ایجاد عوارض متعدد سبب کاهش کیفیت زندگی می شود. این افراد نسبت به همسالان خود کم تحرک تر بوده و سطح آمادگی جسمانی پایین تری دارند. بیماری آسم به طور شایع می تواند باعث تغییراتی در پاسچر کمربند شانه ای به ویژه ستون فقرات گردنی و پشتی شود. استفاده از تمرینات اصلاحی و تنفسی برای پیشگیری و اصلاح این تغییرات می تواند گزینه مناسبی باشد. این مطالعه به بررسی اثر تمرینات ترکیبی اصلاحی و تنفسی در منزل بر زاویه کیفوز و ظرفیت های تنفسی کودکان آسمی پرداخته است. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی است و جامعه آماری شامل کودکان آسمی مبتلا به آسم خفیف ساکن شهر رشت بود. از بین آن ها به طور هدف مند 30 نفر با تشخیص پزشک براساس معیارهای ورود و خروج تحقیق، به صورت داوطلبانه و با اخذ رضایت نامه از والدین وارد مطالعه شدند. نمونه ها به طور تصادفی در گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. ارزیابی کیفوز پشتی، ظرفیت های تنفسی و شاخص آنتروپومتریک قفسه سینه به ترتیب توسط خط کش منعطف، اسپیرومتر و کالیپر استخوان انجام شد. گروه آزمایش تمرینات ترکیبی اصلاحی و تنفسی را به مدت 8 هفته انجام دادند. آنالیزآماری با نسخه 24 نرم افزار SPSS و نرمالیتی داده ها با آزمون شاپیرو ویلک و کوواریانس انجام شد. یافته ها: نتایج این پژوهش تفاوت معناداری را بین انحنای کیفوز سینه ای (0/004=P)، حجم بازدمی اجباری1 (0/001=P)، ظرفیت حیاتی اجباری/ حجم بازدمی اجباری1 (0/02=P) و شاخص های انتروپومتریک قفسه سینه (0/001=P) دو گروه کنترل و آزمایش نشان داد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج می توان پیشنهاد داد از تمرینات ترکیبی این تحقیق به عنوان مکمل حرکتی برای پیشگیری و کاهش وضعیت هایپرکایفوزی در افراد مبتلا به آسم استفاده شود و از مزایای بهبود عملکرد ریوی و ظرفیت های تنفسی با افزایش اتساع پذیری قفسه سینه تحت این تمرینات در افراد آسمی استفاده شود.

مقدمه و اهداف: امروزه کاهش تعادل و تغییر وضعیت بدنی از جمله مشکلات جسمی-حرکتی افراد چاق است. ارایه سازوکارهایی برای بهبود تعادل این افراد و پیشگیری از افتادن و عوارض متعاقب آن از چالش های سلامت عمومی است. این تحقیق با هدف بررسی و مقایسه اثر کوتاه مدت ماساژ و موبیلیزیشن ناحیه پا بر تعادل پرستاران زن چاق انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی از بین پرستاران زن بیمارستان های دانشگاه تهران، 45 زن شاغل داوطلب در محدوده سنی 35 الی 45 سال و شاخص توده بدنی 30 الی 40 با روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. پس از بررسی شرایط ورود و خروج به صورت تصادفی به 3 گروه 15 نفری: ماساژ (3/39±, 38/73 سال سن)، (5/55±, 154/67 سانتی متر قد)، (8/63±, 79/50 کیلوگرم وزن)، (33/28±, 1/82 شاخص توده بدنی)، موبیلیزیشن (3/09±, 40/87 سال سن)، (6/72±, 155/33 سانتی متر قد)، (80/83±, 8/34 کیلوگرم وزن)، (33/60±, 1/88 شاخص توده بدنی) و کنترل (3/00±, 40/00 سال سن)، (4/06±, 155/80 سانتی متر قد)، (80/63±, 4/55 کیلوگرم وزن)، (1/24±, 33/28 شاخص توده بدنی) تقسیم شدند. آزمودنی ها در گروه ماساژ: 20 دقیقه ماساژ کف پا، در گروه موبیلیزیشن: 20 دقیقه موبیلیزیشن ناحیه پا، برای هر دو پا دریافت کردند. شاخص تعادلی توسط دو آزمون تعادلی ایستادن روی یک پا در پای راست و چپ و آزمون بلند شدن و رفتن در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون یعنی بلافاصله بعد از اعمال مداخله ارزیابی شد. عملیات آماری با نسخه 21 نرم افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آنالیز واریانس یک طرفه و کوواریانس و تست تعقیبی بنفرونی) انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بین پس آزمون های گروه ماساژ و موبیلیزیشن با گروه کنترل در آزمون های ایستادن روی یک پا در پای راست و چپ و آزمون بلند شدن و رفتن تفاوت معناداری وجود دارد (05/P≤, 0). این در حالی است که تفاوت معناداری بین تاثیر دو روش ماساژ و موبیلیزیشن ناحیه پا در تعادل زنان چاق مشاهده نشد (05/P≥, 0). نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از هر دو روش ماساژ و موبیلیزیشن ناحیه پا می تواند در بهبود تعادل زنان چاق اثرگذار باشد، در حالی که تفاوتی بین استفاده از این دو روش وجود ندارد.

مقدمه و اهداف: صدمات مغزی در اثر شتاب های خطی و چرخشی سر و گردن ایجاد می شود. جهت گیری سر و گردن هنگام ضربه نیز یکی از عوامل تعیین کننده نوع و شدت آسیب های مغزی است که در مطالعات گذشته کمتر مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین، هدف از این مطالعه تحلیلی بر تاثیر جهت گیری سر و گردن بر پارامترهای بیومکانیکی آسیب سر در بوکس بود. مواد و روش ها: در این پژوهش، برای بررسی تاثیر جهت گیری سر و گردن بر شتاب های خطی و چرخشی سر هنگام ضربه ی مشت در بوکس از روش شبیه سازی کامپیوتری استفاده شد. بدین صورت که در ابتدا مدلی مناسب از سر و گردن و ضربه مشت در نرم افزار آدامز شبیه سازی شد. سپس برای تعیین جهت گیری سر و گردن از روش سینماتیک معکوس و زوایای اویلر ZXZ استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد شتاب خطی و شتاب چرخشی بیشینه در حالت مرجع (وضعیت آناتومیکی گردن) به ترتیب g75 و 4036 می باشد. جهت گیری سر و گردن در صفحه ساجیتال بر اندازه شتاب های خطی و چرخشی تاثیری نداشت، در حالی که با افزایش زاویه جهت گیری سر و گردن در صفحه فرونتال، اندازه شتاب های خطی و چرخشی کاهش یافت. نتیجه گیری: به نظر می رسد تنها شتاب چرخشی علت آسیب مغزی در بوکس است که با افزایش زاویه جهت گیری سر و گردن هنگام ضربه در صفحه فرونتال از شدت آن کاهش می یابد. می توان گفت با تشخیص پارامترهای بیومکانیکی مرتبط با آسیب سر و عوامل تاثیرگذار بر آن میتوان میزان شدت آسیب و عوامل خطرزای مرتبط با آن را پیشبینی کرد و برای توانبخشی، راهکارهای مرتبط با آن را اجرا کرد.

مقدمه و اهداف: کودکان دوزبانه گاهی به اشتباه دارای آسیب زبانی تشخیص داده می شوند و گاهی هم آسیب زبانی آن ها شناسایی نمی شود که در هر دو صورت مداخله مناسب انجام نمی شود. اندازه گیری دقیق رشد زبانی کودک دوزبانه شامل ارزیابی هر دو زبان وی می باشد. هدف مطالعه حاضر، شناسایی یک مجموعه از شاخص ها برای تشخیص آسیب زبانی درکودکان دوزبانه ترک-فارس 5 تا 7ساله شهر تهران بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی _ تحلیلی، نمونه زبانی 24 کودک بدون آسیب زبانی و 8 کودک با آسیب زبانی براساس سنجه های زبانی میانگین طول گفته در واحد تی، تعداد کل کلمات، تعداد کلمات متفاوت، تعداد خطاهای دستوری در واحد تی تحلیل شد. کودکان بدون آسیب زبانی با روش خوشه ای چند مرحله ای از مهد کودک ها و مدارس انتخاب شدند. کودکان با آسیب زبانی توسط آسیب شناس گفتار و زبان دوزبانه با حداقل 3 سال سابقه خدمات به کودکان دوزبانه از کلینیک های گفتار درمانی به شیوه در دسترس انتخاب شدند. این کودکان از نظر هوش غیرکلامی، سن مواجهه و میزان مواجهه با زبان فارسی تفاوت معنادار با هم نداشتند. والدین به سوالاتی در مورد درک شان از مهارت های گفتار و زبان کودک شان و تاریخچه خانوادگی مشکلات گفتار و زبان پاسخ دادند. یافته ها: تحلیل تشخیصی نشان داد 3 شاخص، گروه های کودکان را با حساسیت 87/5 درصد شناسایی می کند: پرسش نامه گزارش والدین، میانگین طول گفته در واحد تی، تعداد کل کلمات. نتیجه گیری: به نظر می رسد شاخص های گزارش والدین و سنجه های زبانی در شناسایی آسیب زبانی کودکان دوزبانه ترک-فارس می تواند برای آسیب شناسان گفتار و زبان کاربرد تشخیصی داشته باشد.

مقدمه و اهداف: یکی از ارکان مهم کارکردهای اجرایی، حافظه کاری است. هدف پژوهش حاضر با توجه به نیازهای فیزیولوژیکی و شناختی متفاوت تمرینات حرکتی باز و بسته، بررسی تاثیر تمرینات باز و بسته بر حافظه کاری کودکان پیش دبستانی است. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است. 30 کودک پیش دبستانی به صورت تصادفی در دو گروه تمرینی باز و بسته قرار گرفتند. قبل از اجرای پروتکل تمرینی از کلیه شرکت کنندگان، آزمون هوش وکسلر و پیش آزمون حافظه کاری با نرم افزار N-back گرفته شد. شرکت کنندگان هر گروه به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه 1 ساعته تمرینات مخصوص به خود را انجام دادند. شدت تمرین در حدود (% 60±, 5) ضربان قلب ذخیره با استفاده از ضربان سنج تنظیم شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس در نسخه 23 نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش، تفاوت معناداری را بین تمرین مهارت های باز در مقایسه با تمرین مهارت های بسته نشان داد (P≤, 0. 05)، به طوری که تمرین باز در مقایسه با تمرین بسته اثر بیشتری در افزایش حافظه کاری کودکان پیش دبستانی داشت. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد 12 هفته تمرین باز در مقایسه با تمرین بسته تاثیر بیشتری در افزایش حافظه کاری کودکان پیش دبستانی دارد. بنابراین، پیشنهاد می شود کودکان پیش دبستانی برای بهبود حافظه کاری در تمرین مهارت های باز که دارای بار شناختی بالاتری هستند، شرکت کنند.

زمینه و هدف: اوتیسم اختلال عصبی _ رشدی است که مهارت های شناختی و زبانی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. زندگی اجتماعی انسان به توانایی های شناختی و زبانی بسیار وابسته است. به کارگیری این توانایی ها عامل مهمی در رشد و پیشرفت انسان است. تولید و درک گفتمان روایتی به عنوان یکی از سطوح زبانی مستلزم به کارگیری توانایی های شناختی و زبانی است. با توجه به این حقیقت که خط سیر زمان و نحوه بیان آن یکی از مولفه های اصلی شکل گیری روایت به شمار می رود، مبحث زمان می تواند در گفتمان روایتی برای کودکان دارای اختلال اوتیسم چالش برانگیز باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی بازنمایی برخی مولفه های زمان همچون نمود، شامل نمود کامل و نمود ناقص و زمینه سازی شامل پیش زمینه و پس زمینه در گفتمان روایتی کودکان دارای اختلال اتیسم با عملکرد بالا است. مواد و روش ها: در این پژوهش بررسی چگونگی بازنمایی مولفه های نمود و زمینه سازی در گفتمان روایتی کودکان دارای اختلال اوتیسم با عملکرد بالا و کودکان هنجار فارسی زبان بر اساس الگوی هیکمن و تقسیم بندی های رابرتس، برجسته دلفروز و جهانی انجام شد. 20 کودک پسر اوتیسم با عملکرد بالا (سن تقویمی 7 تا 11 سال) و 20 کودک پسر هنجار (سن تقویمی 7 تا 11 سال) در آزمون تولید گفتمان روایتی براساس دو داستان تصویری «اسب» و «گربه» ارایه شده توسط هیکمن شرکت داشتند. داده های گردآوری شده پس از بررسی و توصیف با به کارگیری آزمون یو من _ ویتنی تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد تفاوت معناداری در بازنمایی مولفه نمود کامل و زمینه سازی توسط کودکان دارای اختلال اوتیسم با عملکرد بالا و کودکان هنجار وجود داشت (0/05= P). به بیان دیگر، کودکان دارای اختلال اوتیسم با عملکرد بالا کمتر از کودکان هنجار از نمود کامل استفاده کردند. همچنین، کودکان دارای اختلال اوتیسم با عملکرد بالا در هنگام روایت و انتقال اطلاعات اصلی به عنوان پیش زمینه عملکرد ضعیف تری در مقایسه با کودکان هنجار داشتند، درحالی که این کودکان در مقایسه با کودکان هنجار اطلاعات حاشیه ای و جانبی یا پس زمینه بیشتری را تولید کردند. نتیجه گیری: به نظر می رسد عملکرد ضعیف کودکان دارای اختلال اوتیسم با عملکرد بالا در مقایسه با کودکان هنجار در بازنمایی برخی مولفه های زمان همچون نمود و زمینه سازی در گفتمان روایتی با نقایص شناختی و زبانی آن ها ارتباط دارد.

زمینه و هدف: امروزه دست یابی به بهترین اجرای مهارت های ورزشی و به حداقل رساندن بروز آسیب با میزان قابلیت و توانایی های فیزیکی رابطه مستقیم دارد. هدف این پژوهش مقایسه متغیرهای منتخب بیومکانیکی هنگام پرش-فرودهای متوالی بین کاراته کاران حرفه ای و نیمه حرفه ای بود. مواد و روش ها: در این پژوهش از صفحه نیروسنج، اطلاعات مربوط به نیروی عکس العمل زمین، تغییرات مرکز جرم به مرکز فشار و زمان رسیدن به پایداری هنگام پرش-فرود هجده دختر جوان کاراته کار اردو نشین تیم ملی (حرفه ای-نه نفر) و کاراته کار منتخب استان مازندران (نیمه حرفه ای-نه نفر)، در هر دو پای چپ و راست به صورت جداگانه جمع آوری و تحلیل آماری شد. یافته ها: یافته ها نشان داد میانگین و انحراف معیار متغیرهای بیومکانیکی مورد مطالعه در اندام چپ نسبت به اندام راست در هر دو گروه حرفه ای و نیمه حرفه ای بالاتر بود. در مقایسه نیروی عکس العمل زمین مولفه داخلی-خارجی و تغییرات مرکز جرم به مرکز فشار پای راست و چپ کاراته کاران غیر حرفه ای و پای چپ گروه حرفه ای و غیر حرفه ای تفاوت معناداری مشاهده شد (05/P<0). بین نیروی عکس العمل زمین در جهت قدامی-خلفی بین پای راست و چپ گروه حرفه ای و پای راست و چپ گروه غیر حرفه ای و پای راست و چپ دو گروه در تغییرات مرکز جرم به مرکز فشار بین پای راست و چپ گروه حرفه ای و پای چپ این دو گروه تفاوت معنادار بود (05/P<0)، اما بین زمان رسیدن به پایداری آنها تفاوت معناداری دیده نشد (05/P<0). نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به نتایج، متغیرهای نیروی عکس العمل زمین و تغییرات مرکز جرم به مرکز فشار و زمان رسیدن به پایداری می تواند به عنوان شاخصی برای ارزیابی سطح اجرای مهارت و تشخیص پتانسیل بروز آسیب کاراته کاران حرفه ای و نیمه حرفه ای استفاده شود.

زمینه و هدف: بررسی اثر بخشی بازی و موسیقی بر اضطراب، افسردگی و عزت نفس دانش آموزان با آسیب بینایی دوره دوم ابتدایی است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل شصت نفر در گروه سنی نه تا پانزده سال است (11/74=M). روش نمونه گیری با روش کوکران انجام و افراد با آزمون های اضطراب اسپنس، افسردگی کودکان و عزت نفس کودکان بررسی شدند. پس از آن افراد بر اساس سن و نوع آسب بینایی، همتا سازی شده و در نهایت 28 نفر به عنوان نمونه وارد مطالعه شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و روش های آماری تحلیل کوواریانس، تی مستقل و تی زوجی استفاده شد. یافته ها: مقایسه نتایج پیش آزمون-پس آزمون نشان داد که بازی و موسیقی بر اضطراب، افسردگی و عزت نفس کودکان با آسیب بینایی نقش دارد، اما نتایج تحلیل کوواریانس در گروه آزمایش نشان داد که فقط در متغیر اضطراب تفاوت معنادار ایجاد شده است (0/002=P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بازی همراه با موسیقی می تواند در کاهش اضطراب کودکان با آسیب بینایی نقش داشته باشد.

زمینه و هدف: توانایی دیداری-فضایی فرایندی پیچیده و شامل بخش های متعدد در ارتباط با یکدیگر است که با رشد حافظه کاری توسعه می یابد. این فرایندها توسط دانش آموزان دچار اختلال یادگیری به گونه ای متفاوت از دانش آموزان عادی انجام می شود. تفاوت در توانایی دیداری-فضایی با پیشرفت ضعیف در توانایی تحصیلی همراه است. این پژوهش با هدف بررسی مقایسه ای ادراک دیداری-فضایی حافظه کاری بین دانش آموزان عادی و دانش آموزان دچار اختلال یادگیری خاص اجرا شد. مواد و روش ها: روش پژوهش علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه دانش آموزان دختر و پسر مقطع دبستان سنین 12-10 سال با اختلال ریاضی، نارساخوان و عادی شهرستان خوی بود. نمونه پژوهش حاضر شامل تعداد نود نفر دانش آموز مقطع ابتدایی بود که سی نفر دچار اختلال ریاضی، سی نفر نارساخوان و سی نفر دیگر عادی بودند. دانش آموزان دچار اختلال یادگیری از طریق نمونه گیری در دسترس و دانش آموزان عادی با استفاده از روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. به منظور تشخیص و ارزیابی اختلال ریاضی آزمون کیمت و برای تشخیص نارساخوانی چک لیست نشانگان اجرا شد. به منظور اندازه گیری حافظه کاری ادراک دیداری-فضایی نیز از نرم افزار کرسی بلاک استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک سویه استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت بین دانش آموزان عادی، نارساخوان و اختلال ریاضی در توانایی دیداری-فضایی معنا دار است (10/11=F) و (P<0/001)، اما بین دانش آموزان اختلال ریاضی و نارساخوان در ادراک دیداری-فضایی حافظه کاری تفاوتی مشاهده نشد (0/34>P). نتیجه گیری: دانش آموزان دچار اختلال ریاضی و نارساخوان در ادراک دیداری-فضایی حافظه کاری، عملکرد ضعیفی نسبت به دانش آموزان عادی داشتند.

زمینه و هدف: سکته مغزی سومین علت مرگ ومیر و شایع ترین اختلال ناتوان کننده مغز و اعصاب بزرگسالان است. مسایل روانی که بعد از سکته مغزی شایع است، می تواند در رابطه مستقیم با بیماری و آسیب سیستم اعصاب مرکزی یا باعث افت کارایی و آسیب شدید به اعتماد به نفس و حس سالم بودن فرد باشد. شیوع سکته مغزی با بالا رفتن سن افزایش یافته، در مردها بیشتر از زنان و در آفریقایی ها-آمریکایی ها بیشتر از سفیدپوستان است. عوامل خطر آن پرفشاری و افزایش کلسترول خون، سیگار، مصرف بیش از حد الکل و قرص های پیشگیری از بارداری هستند. مشکلات خلقی، به ویژه افسردگی شایع ترین اختلال روانی رایج بعد از سکته مغزی است. مواد و روش ها: طرح پژوهشی حاضر، از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این پژوهش شامل تمام بیماران سکته مغزی است که در سال 1396 به مراکز نورولوژی استان یزد مراجعه کرده و حداقل یک سال از زمان سکته آنها گذشته بود که سی بیمار (بیست مرد و ده زن با میانگین سنی 53/38 سال و میانگین زمان پس از سکته 3/91 سال) به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. با استفاده از تصاویر MRI و بررسی پرونده بیمار، سالم بودن لوب گیج گاهی مغز اثبات شد (درک کلامی سالم) و تنها بیمارانی در این پژوهش شرکت داشتند که لوب پیشانی آنها دچار ضایعه شده بود و از نظر حرکتی، توانایی حرکت مستقل نداشتند. امتیازهای آزمون افسردگی بک آن ها در در پیش آزمون و پس آزمون مقایسه شد. بیماران گروه اول، ده جلسه تحریک واقعی با رنگ سفید، گروه دوم، ده جلسه تحریک واقعی با رنگ سبز و گروه سوم (کنترل) تحریک ساختگی را در قشر پری فرونتال پشتی جانبی چپ و راست دریافت کرد. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) با استفاده از نسخه 21 نرم افزارSPSS انجام شد. یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل کوواریانس با حذف اثر پیش آزمون نشان داد که بین نمرات پس آزمون سه گروه، تفاوت معنادار است. به منظور بررسی منشا این تفاوت بین مراحل از آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد که بین نمرات پس آزمون گروهی که تحریک ساختگی شدند با دو گروهی که تحریک واقعی نشدند، تفاوت معنادار وجود داشت. همچنین نتایج این آزمون نشان داد بین نمرات پس آزمون گروهی که تحریک واقعی را با رنگ سفید دریافت کرده بود، با گروهی که تحریک واقعی با رنگ سبز را دریافت کرده بودند، تفاوت معناداری وجود داشت. نتایج نشان داد که افسردگی بیمار، پس از درمان تحریک واقعی با رنگ سبز محیطی (P< 0/001) و پس از درمان تحریک واقعی با رنگ سفید محیطی (P< 0/001) نسبت به درمان ساختگی با رنگ سفید محیطی کاهش معناداری داشت. همچنین نتایج نشان داد رنگ محیطی سبز بیشتر از رنگ سفید افسردگی را در بیماران کاهش داد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تحریک الکتریکی مستقیم می تواند در برنامه توان بخشی بیماران سکته مغزی استفاده شود. منتها در تحریک الکتریکی همراه با رنگ سبز محیطی میزان بهبود بیش از رنگ سفید بود.

زمینه و هدف: با توجه به شیوع بالای بی ثباتی مزمن مچ پا و پیامدهای جانبی آن مانند نقص در عملکرد عصبی-عضلانی در مفاصل پروگزیمال، اجرای اقدامات پیشگیرانه از بروز این آسیب ها در مفاصل پروگزیمال بسیار ضروری است؛ بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرینات پلایومتریک همراه با بازخورد بر حداکثر زاویه فلکشن زانو و حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در تکنیک فرود مردان بسکتبالیست دچار بی ثباتی مزمن مچ پا بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است. 24 مرد بسکتبالیست دچار بی ثباتی مزمن مچ پا در این تحقیق شرکت کردند. پس از شناسایی افراد با استفاده از پرسش نامه کامبرلند، ورزشکاران به دو گروه آزمایش (n=12) و گروه کنترل (n=12) تقسیم شدند. حداکثر فلکشن زانو با ده دوربین و حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین به وسیله دو صفحه نیروی مجزا در تکینیک فرود ارزیابی شد. سپس ورزشکاران گروه آزمایش، تمرینات پلایومتریک همراه با بازخورد را به مدت شش هفته انجام دادند. پس از بررسی نرمال بودن داده ها توسط آزمون شاپیرو ویلک، از آزمون تی زوجی جهت مقایسه درون گروهی و آزمون تی مستقل جهت مقایسه بین گروه های تحقیق استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون آماری نشان داد که تمرینات پلایومتریک همراه با بازخورد بر حداکثر زاویه فلکشن زانو و حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در تکنیک فرود مردان دچار بی ثباتی مزمن مچ پا اثر دارد و به طور معنا داری باعث افزایش حداکثر فلکشن زانوی پای آسیب دیده (P<0/001) و کاهش حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین (P=0/001) می شود. نتیجه گیری: افزودن تمرینات پلایومتریک همراه با بازخورد به برنامه بسکتبالیست های دچار بی ثباتی مزمن مچ پا سبب بهبود تکنیک فرود در فلکشن مفصل زانو و کاهش نیروی عکس العمل زمین شده که می تواند احتمال آسیب را در مفاصل زانو و مچ پا کاهش دهد.

زمینه و هدف: اوتیسم ویژگی هایی به همراه دارد که درمان آن را با چالش های زیادی روبه رو می کند. موسیقی درمانی نویدبخش آن است که با ایجاد فرایند درمانی لذت بخش بر برخی از این چالش ها غلبه کند. با این حال، پژوهش های اثربخشی آن در ایران کمیاب هستند و پذیرش درمان توسط کودکان و مادران هنوز بررسی نشده است. هدف ما بررسی پذیرش، اثربخشی و همچنین چالش های موجود در فرایند درمان است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر دارای طرح آمیخته هم زمان است که در قالب یک پژوهش چند موردی اجرا شده است. به این ترتیب، شرکت کننده ها شامل پنج کودک مبتلا به اوتیسم (بدون اختلال شناختی و یادگیری جدی) بودند که در سنین دوم کودکی (بین 9 تا 14 سال) قرار داشتند. آن ها از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند که در نهایت، یک نفر از آن ها از فرایند آزمون خارج شد. موسیقی درمانی به صورت انفرادی و به طور میانگین هشت جلسه یک ساعته اجرا شد. اثر بخشی آن از طریق مقیاس مهارت های اجتماعی ماتسون و مقیاس نظریه ذهن استیرن من، مصاحبه با مادر و درمانگر و مشاهده جلسات درمان مطالعه شد. یافته ها: مشاهده جلسات و مصاحبه با مادران حاکی از پذیرش بسیار خوب درمان توسط کودکان و حتی اشتیاق آن ها بود. مادران نیز با بیان اثرگذاری درمان در حیطه های مختلف، رضایت کلی خوبی را نسبت به درمان نشان دادند. در بررسی اثرگذاری درمان، اثرگذاری بالینی معنادار بر مهارت های اجتماعی و شناختی، نظریه ذهن و اضطراب تایید شد، اما به نظر می رسید که رفتارهای تکراری کاهش نیافته اند. همچنین دو چالش در روند درمان چشمگیر بود: اضطراب بالا و عدم تمرکز کودکان در جلسات آغازین و همچنین عدم تمایل آن ها به تمرین در خانه. نتیجه گیری: به نظر می رسد موسیقی درمانی پتانسیل درمانی خوبی برای مبتلایان به اوتیسم در جامعه ایران دارد، به ویژه با توجه به پذیرش و اشتیاقی که نسبت به آن مشاهده می شود. بررسی های اثربخشی و پذیرش درمان که این رویکرد را با رویکردهای رایج مقایسه کنند، می توانند از نظر بالینی کارساز و ثمربخش باشند.

زمینه و هدف: حرکت خم شدن به جلو ترکیبی از زوج حرکات فلکشن لومبار و چرخش لگن است که این حرکات از هماهنگی فعالیت عضلانی بین اکستنسورهای پشتی و عضلات اکستنسور هیپ نتیجه می شود، مطالعات پیشین نشان می دهد که کوتاهی عضلات همسترینگ با ایجاد محدودیت در حرکت لگن باعث افزایش حرکات ستون فقرات کمری و در نتیجه ایجاد کمردرد به واسطه تاثیر بر ریتم کمری-لگنی در حرکت خم شدن به جلو می شود. از طرف دیگر، هنوز توافقی در خصوص بهترین تکنیک کششی وجود ندارد؛ بنابراین هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر شش هفته تمرینات استاتیک فعال و غیرفعال بر ریتم کمری-لگنی در حرکت خم شدن به جلو در مردان با کوتاهی همسترینگ است. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون در دو گروه تمرینی بود. به این منظور 26 مرد غیرورزشکار با کوتاهی همسترینگ، با میانگین سنی 1/71±, 25/76 سال از راه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. برای اندازه گیری طول عضلات همسترینگ از دو آزمون بالا آوردن مستقیم و باز کردن زانو از حالت نود درجه استفاده شد. اندازه گیری های مربوط به ریتم کمری-لگنی در سه فاز حرکت خم شدن به جلو توسط اسپاینال موس ثبت شد. متغیرها شامل چرخش لگن و فلکشن ناحیه کمری بود. دو گروه تمرین کششی شامل استاتیک فعال و غیرفعال بود که به ترتیب از تمرینات جک نایف و کشش همسترینگ نیمه نشسته به مدت شش هفته، شش روز در هفته و نود ثانیه در هر جلسه طبق پروتکل استفاده شد. مقایسه درون گروهی توسط آزمون های تی همبسته و ویلکاکسون و مقایسه بین گروهی از آزمون های کوواریانس و یومن ویتنی با 05/P<0 انجام شد. یافته ها بعد از شش هفته تمرینات استاتیک فعال و غیرفعال دامنه کلی چرخش لگن بر خلاف دامنه کلی فلکشن ناحیه کمری افزایش معناداری نشان داد (0/05≥, P). در مقایسه بین گروهی در هیچ یک از متغیرها تفاوتی در اثر تمرینات کششی استاتیک فعال و غیرفعال مشاهده نشد (0/05

مقدمه و اهداف: زانوی ضربدری یکی از شایع ترین عارضه های اندام تحتانی می باشد که عملکرد افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثرات یک دوره برنامه تمرین با تراباند بر فعالیت الکتریکی عضلات در افراد دارای عارضه زانوی ضربدری طی دویدن بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و کارآزمایی بود. 24 دانشجوی پسر دارای زانوی ضربدری (20-30 سال) به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. تمرینات اصلاحی به مدت 8 هفته با استفاده از تراباند برای گروه آزمایش انجام شد. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب بوسیله دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. برای تحلیل های آماری از آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد فعالیت الکتریکی عضله دوسر رانی کاهش معناداری را در فاز اتکای دویدن به اندازه 69/98 درصد طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون دارد (0/002=P؛ 1/88=d). فعالیت الکتریکی عضله نیمه وتری در فاز اتکای دویدن طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون کاهش معناداری را به اندازه 33/77 درصد نشان داد (0/024=P؛ 0/86=d). فعالیت الکتریکی سایر عضلات در گروه آزمایش، هیچ گونه اختلاف معناداری را طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون نشان نداد (0/05

مقدمه و اهداف: ویروس کرونا، باعث یک بیماری همه گیر جدید به نام شده که اثرات آن بر سلامت انسان گسترده و طولانی مدت است. آلودگی به این ویروس باعث ایجاد آسیب به سیستم های مختلف از جمله دستگاه تنفسی، گوارشی، کلیه و سیستم عصبی مرکزی می شود. با توجه به اثرات ویروس کرونا بر سیستم عصبی مرکزی و اختلالات عصبی ناشی از این ویروس و تاثیر سیستم عصبی مرکزی بر تعادل و حس وضعیت، هدف از انجام این پژوهش مقایسه تعادل ایستا، تعادل پویا و حس وضعیت مفصل زانو بین زنان مبتلا به ویروس کرونا و سالم می باشد. مواد و روش ها: در این تحقیق نمونه آماری شامل 15 نفر زن مبتلا به ویروس کرونا (سن 3/44±, 47/73 سال، قد 4/17±, 162/53 سانتی متر، جرم 4/67±, 70/33 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 1/62±, 26/63 کیلوگرم بر متر به توان 2) و 15 نفر زن سالم (سن 3/27±, 47/53 سال، قد 13/56±, 161/4 سانتی متر و جرم 4/25±, 67/66 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 2/10±, 26/11 کیلوگرم بر متر به توان 2) بود. از آزمون های شارپندرومبرگ و زمان برخاستن و رفتن به ترتیب برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا استفاده شد و حس وضعیت مفصل زانو از طریق بازسازی زاویه ای و توسط دوربین دیجیتال ثبت شد. تست های مربوط به تعادل و حس وضعیت برای هر دو گروه در شرایط یکسان انجام شد و درنهایت نتایج به دست آمده با استفاده از آزمون آماری تی مستقل مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد بین تعادل ایستا و پویای دو گروه افراد مبتلا به ویروس کرونا و سالم اختلاف معناداری وجود داشت 0/05>P). همچنین بین حس وضعیت مفصل زانو دو گروه اختلاف معناداری وجود داشت (0/05>P)، به طوری که افراد مبتلا به ویروس کرونا دارای 2/64درجه خطای بازسازی بیشتری نسبت به افراد سالم بودند. نتیجه گیری: با توجه به اینکه تعادل ایستا، پویا و حس وضعیت مفصل زانو افراد مبتلا به ویروس کرونا کاهش پیدا می کند، این امر می تواند احتمال سقوط و زمین خوردن را در این بیماران افزایش دهد.

زمینه و هدف: با توجه به اینکه دوره سالمندی، با پتانسیل بروز ناهنجاری های اسکلتی عضلانی و به تبع آن تغییر در عملکرد بیومکانیکی همراه است، استفاده از برنامه های تمرینی مناسب با رویکرد پیشگیری یا کاهش تبعات منفی ناشی از این تغییرات، در دستور کار متخصصان حوزه بازتوانی ورزشی و کاردرمانگر ها قرار دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی راه رفتن ارادی مردان 75-60 سال بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، شصت مرد 75-60 ساله داوطلبانه شرکت کردند و به صورت تصادفی در سه گروه بیست نفره، تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی قرار گرفتند. هر سه پروتکل تمرینی، سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. از آزمون های آماری تی وابسته برای مقایسه پیش آزمون-پس آزمون و تجزیه وتحلیل کوواریانس برای مقایسه اثر سه نوع تمرین بر متغیرهای وابسته استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد انجام تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی باعث افزایش معنادار میزان طول گام نرمالیزه، جابه جایی مرکز جرم بدن در محورهای قدامی-خلفی و عمودی، دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و دورسی فلکشن مچ پا و حداکثر نرمالیزه اول Fz (اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین) هنگام شروع راه رفتن ارادی می شود (0/05>P). همچنین انواع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی اثر متفاوتی بر متغیر دامنه حرکتی پلانتار فلکشن مفصل مچ پا ایجاد کردند (0/05>P) (بین تمرینات خشکی و ترکیبی)، اما تفاوت معناداری در میزان اثرگذاری نوع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر سایر متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی هنگام راه رفتن ارادی مشاهده نشد (0/05