طب توانبخشی
سال:1400 | دوره:10 | شماره:1 |تعداد مقالات:19

مقدمه و اهداف: هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان سرزندگی تحصیلی دانش آموزان و عملکرد خانواده مادران فرزندان دارای آسیب های جسمی-حرکتی بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون بود. بدین منظور 30 نفر از کودکان مبتلا به ناتوانی های جسمی-حرکتی و مادران آن ها به روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفره آزمایش و گواه تقسیم شدند. هر دو گروه فرم مشخصات فردی، پرسشنامه عملکرد خانواده و سرزندگی تحصیلی را تکمیل کردند و افراد گروه آزمایش در 10 جلسه دوساعته تحت درمان آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند. در نهایت اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته های به دست آمده در ارتباط با اثربخشی مداخله بر سطح عملکرد خانواده و سرزندگی تحصیلی نشان داد در گروه آزمایش تفاوت بین پیش آزمون با پس آزمون و پیش آزمون با پیگیری معنادار است (p <0. 05). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر مبنی بر تاثیر آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عملکرد خانواده و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان، این روش می تواند برای بهبود این متغیرها برای مادران و دانش آموزان مبتلا به آسیب های جسمی-حرکتی به کار گرفته شود.

مقدمه و اهداف: فلج مغزی منجر به محدودیت های جسمانی و کارکردی بسیاری در زندگی روزمره کودکان مبتلا می گردد که به دنبال آن باعث ایجاد وابستگی کودک به والدین و به خصوص مادر می شود؛ از این رو، مادران این کودکان، زمانی طولانی برای مراقبت از کودکان خود اختصاص می دهند و بر طبق شواهد معمولا سطح بالاتری از استرس، اضطراب و افسردگی را نسبت به مادران دارای کودکان سالم تحمل می کنند. این میزان از استرس و فشار روانی می تواند باعث کاهش کیفیت زندگی مادران دارای کودکان با فلج مغزی گردد. در پژوهش حاضر به بررسی تاثیر کوچینگ عملکرد کاری به عنوان یکی از مداخلات و راهکارها به منظور بهبود سلامت روان مادران دارای کودکان با فلج مغزی پرداخته شده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت بررسی پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل انجام گرفت که 30 مادر دارای کودک با فلج مغزی به صورت تصادفی در دو گروه مداخله یا کنترل قرار گرفتند. از فرم کوتاه مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21)، پرسشنامه COPM، مقیاس نظام طبقه بندی کارکرد حرکتی درشت (GMFCS) و فرم اسپارکل برای جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها با آزمون تی مستقل و من ویتنی در 22SPSS تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تحلیل نشان داد که پس از اجرای کوچینگ عملکرد کاری، مادران در نمرات پس آزمون کاهش چشمگیری در میزان استرس، اضطراب و افسردگی نسبت به نمرات پیش آزمون خود داشتند. نتیجه گیری: رویکرد کوچینگ عملکرد کاری می تواند به عنوان مداخله ای موثر برای ارتقای سلامت روان مادران دارای کودکان با فلج مغزی و کاهش سطح استرس، اضطراب و افسردگی آنها در کنار سایر رویکردها مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: در بیماران با سندروم درد کشککی رانی اختلال در کنترل پاسچر گزارش شده است که دلایل آن درد، اختلال در حس عمقی و کاهش قدرت عضلانی می باشد. هدف مطالعه حاضر اثربخشی دوازده هفته تمرینات حسی-حرکتی بر درد، بهبود حس عمقی، قدرت عضلانی و کنترل پاسچر در مردان مبتلا به سندروم درد کشککی رانی است. مواد و روش ها: مطالعه نیمه تجربی حاضر شامل 32 نفر بیمار مبتلا به سندروم درد کشککی رانی است که به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (16 نفر) و کنترل (16 نفر) تقسیم شدند. متغیرهای مورد نظر شامل درد، حس عمقی زاویه 20 و 60 درجه، قدرت عضلانی چهارسررانی و آبداکتور ران و کنترل پاسچر ایستا بود که قبل از مداخله و بعد از مداخله ارزیابی شد. برای ارزیابی کنترل پاسچر از دستگاه تعادل سنج بایودکس، درد با مقیاس VAS، حس عمقی با گونیامتر و قدرت عضلانی از دینامومتر دستی استفاده شد. گروه تجربی طی یک دوره دوازده-هفته ای، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 1 ساعت تمرینات حسی-حرکتی را انجام دادند و گروه کنترل طی این وهله زمانی تحت هیچ گونه مداخله درمانی قرار نگرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 21 و روش آماری کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد که گروه تجربی نسبت به گروه کنترل پس از دوازده هفته تمرینات حسی-حرکتی بهبودی معناداری در کنترل پاسچر شاخص قدامی-خلفی (0/002=P)، شاخص داخلی– خارجی (0/001=P)، ثبات کلی (0/001=P)، کاهش درد (0/001=P)، بهبود حس عمقی 20 درجه (0/001=P)، حس عمقی 60 درجه (0/001=P) و قدرت عضلات چهارسررانی (0/002=P) و آبداکتور ران (0/0010=P) کسب کرده است. نتیجه گیری: تمرینات حسی-حرکتی به صورت معناداری به کاهش درد، بهبود حس عمقی، قدرت و کنترل پاسچر افراد مبتلا به سندروم درد کشککی رانی منجر شد؛ در نتیجه به نظر می رسد که می توان از این تمرینات به عنوان یک پروتکل درمانی جامع در بهبود اختلالات متعددی در بیماران با سندروم درد کشککی رانی بهره جست.

مقدمه و اهداف: از آنجایی که بهینه سازی اشکال مختلف تمرین و آموزش در ورزش و درمان به ویژه استفاده از تمرینات زنجیره ای باز OKC و بسته CKC، از گذشته مورد بحث بوده است، هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه متغیرهای منتخب کینتیکی (اوج و زمان رسیدن به حداکثر گشتاور، میانگین توان و کل کار) عضلات موافق و مخالف اکستنسوری زانوی زنان جوان فعال در دو شیوه زنجیره حرکتی باز و بسته در دو سرعت 60 و 180 درجه بر ثانیه بود. مواد و روش ها: آزمودنی های تحقیق حاضر را یک گروه زنان فعال تشکیل دادند. برای انجام آزمون های تحقیق از دستگاه ایزوکنتیک بایودکس 3 با دو اتصال ویژه برای زنجیره حرکتی باز و بسته زانو استفاده شد، در حالی که برای هر نوع آزمون گیری دستگاه، متناسب با نوع آزمودن و نوع سرعت و فیزیک بدنی شخص تنظیم گردید. برای در تحلیل آماری، از میانگین و انحراف استاندارد برای توصیف داده ها برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیرو-ویلک و برای مقایسه متغیرهای تحقیق بین دو نوع زنجیره حرکتی در دو سرعت 60 و 180 درجه بر ثانیه، از آزمون تی مستقل در سطح معناداری 95 درصد استفاده شد. یافته ها: یافته ها بیانگر تفاوت در نتایج دو نوع روش آزمون گیری به شیوه زنجیره حرکتی باز و بسته با دستگاه ایزوکنتیک در دو سرعت 60 و 180 درجه بر ثانیه بود. با توجه به یافته ها، متغیرهای گشتاور، کار و توان متوسط در زنجیره باز و همچنین در هر در دو سرعت 60 و 180 درجه بر ثانیه بیشتر بوده است، اما متغیر زمان رسیدن به حداکثر گشتاور در زنجیره حرکتی بسته نسبت به زنجیره حرکتی باز در هر دو سرعت بالاتر بوده است. نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق به دلیل تفاوت در نتایج آزمون فلکشن و اکستنشن زانو به شیوه زنجیره حرکتی باز و بسته در دو سرعت 60 و 180 درجه بر ثانیه، نتایج بیانگر کنترل و دقت بیشتر آزمون ایزوکنتیک به صورت زنجیره حرکتی بسته نسبت به زنجیره باز در هر دو سرعت بود. همچنین نتایج نشان دهنده بیشتر بودن زمان رسیدن به اوج گشتاور در آزمون به صورت زنجیره حرکتی بسته بود که شاید بتواند به عنوان ترجیح به استفاده از این شیوه برای بازتوانی پس از آسیب و توان بخشی باشد و بر همین اساس به مربیان و درمانگران به استفاده از آن توصیه شود. همچنین به دلیل بیشتر بودن مقادیر کینتیکی در سایر متغیرها به جز زمان در هر دو سرعت در زنجیره باز، انجام آزمون به شیوه زنجیره حرکتی باز برای بهبود قدرت و عملکرد عضله مناسب است.

مقدمه و اهداف: سندرم داون اختلال ژنتیکی است که می تواند در اکثر موارد همراه با اختلال هایی همچون شناختی، رشدی و زبانی باشد. یکی از اختلال های تاثیرگذار در روند رشد و زندگی اجتماعی افراد مبتلا به سندرم داون در سطح گفتمان روایی نمود پیدا می کند. گفتمان روایی یکی از مهارت هایی است که نقش بسیار مهمی در تعامل های روزمره و حتی پیشرفت تحصیلی و شغلی افراد دارد. از آنجایی که این سطح از مهارت مستلزم فراخواندن و به کارگیری همزمان مهارت های شناختی و زبانی است، درک و تولید آن می تواند برای افراد مبتلا به سندرم داون چالش برانگیز باشد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی درک و تولید گفتمان روایی دانش آموزان آموزش پذیر فارسی زبان سندرم داون بر اساس الگوی دستور زبان است. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، بررسی بازنمایی دستور زبان داستان در سطح گفتمان روایی دانش آموزان سندرم داون آموزش پذیر فارسی زبان بر اساس الگوی دستور زبان داستان مطرح شده توسط گلدمن و وارن هاگن انجام شد. به این منظور، 20 دانش آموز سندرم داون آموزش پذیر (10 دختر و 10 پسر) با سن تقویمی 10 تا 24 سال (سن عقلی 10 تا 12 سال) و گروه کنترل شامل 20 دانش آموز عادی (10 دختر و 10 پسر) با سن تقویمی 10 تا 12 سال در آزمون درک و تولید گفتمان روایی بر اساس دستور زبان داستان شرکت داشتند. داده های گردآوری شده ابتدا بررسی و توصیف شد. سپس، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و با به کارگیری آزمون تحلیل واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها نشان داد تفاوت معناداری در درک و تولید دستور زبان داستان توسط دانش آموزان عادی و دانش آموزان سندرم داون آموزش پذیر وجود داشت. به طوری که عملکرد دانش آموزان سندرم داون آموزش پذیر در درک و تولید گزاره های دستور زبان داستان به طور معناداری (0/05>P) ضعیف تر از دانش آموزان عادی بود. با این حال، دانش آموزان سندرم داون آموزش پذیر پایان داستان (یعنی، آخرین گزاره) را بهتر از دیگر گزاره های داستان درک و تولید کردند. نتیجه گیری: به نظر می رسد عملکرد ضعیف دانش آموزان سندرم داون آموزش پذیر در درک و تولید دستور زبان داستان می تواند مرتبط با ضعف های شناختی و زبانی آنها باشد.

مقدمه و اهداف: امروزه آسیب های ورزشی در والیبال شایع است، اما اطلاعات کافی در مورد عوامل پیش بینی کننده ریسک فاکتورهای این آسیب ها در دسترس نمی باشد. با توجه به روایی و پایایی بالا، آزمون های عملکردی و همچنین کم هزینه و در دسترس بودن این آزمون ها از آزمون های هاپینگ به منظور بررسی نقش آن در پیش بینی آسیب های والیبالیست های پسر نوجوان نخبه ایران استفاده گردید. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 60 نفر از بازیکنان پسر والیبال ایران در رده سنی نوجوان به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. قبل از شروع مسابقات، والیبالیست ها با استفاده از آزمون های هاپینگ به منظور بررسی ریسک فاکتورهای عملکردی مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین آسیب های والیبالیست ها به صورت آینده نگر در مدت یک نیم فصل بررسی شد و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. برای بررسی ارتباط متغیر تحقیق با میزان شیوع آسیب به عنوان متغیر ملاک از آزمون همبستگی پیرسون و برای بررسی ارتباط پیش بین متغیرها با متغیر ملاک از آزمون رگرسیون لجستیک در سطح معناداری کوچکتر یا مساوی (0. 05) استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بین آزمون های هاپینگ و میزان بروز آسیب در بین والیبالیست های نوجوان ارتباط معناداری وجود دارد، به طوری که بین بروز آسیب و آزمون های جهش تک پا، جهش سه گانه تک پا، زمان پرش و جهش متقاطع تک پا به ترتیب همبستگی 0/427-، 0/541-، 0/580-و 0/610-گزارش شده است. نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به اینکه نمرات مجموع آزمون های عملکردی هاپینگ آزمودنی ها بعد از انجام و ثبت مشاهدات وضعیت نسبتا مطلوبی را نشان می دهد، می توان گفت که عملکرد بهتر در این آزمون ها با ریسک آسیب در بین ورزشکاران والیبالیست نوجوان ارتباط دارد. شاید بتوان نتیجه گرفت که احتمالا هرچقدر ورزشکاران از توان عملکردی بالاتری برخوردار باشند با آسیب های کمتری مواجه خواهند شد و می توانند عمر مفید ورزشی خود را افزایش دهند.

مقدمه و اهداف: راه رفتن طی سال های اول زندگی فراگرفته می شود. در حدود 7 سالگی به تکامل می رسد و تا 60 سالگی در همان سطح باقی می ماند. این فعالیت تحت تاثیر عواملی مانند عارضه زانوی ضربدری قرار می گیرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات استفاده از بریس زانو بر فعالیت الکتریکی عضلات در افراد زانوی ضربدری طی راه رفتن بود. مواد و روش ها: 15 پسر دارای زانوی ضربدری (سن: 3/026± 25/03سال، قد 0/06± 1/76 سانتی متر، وزن 1/10± 83/53 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 3/45± 30/23 کیلوگرم بر متر مربع) داوطلب شرکت در پژوهش شدند. راه رفتن در دو مرحله بدون بریس زانو و با بریس زانو انجام شد. از دستگاه الکترومایوگرافی برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات استفاده شد. از آزمون تی زوجی برای تحلیل آماری استفاده شد. تمام تحلیل ها در سطح معناداری 0/05 بود. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان دهنده کاهش معنادار فعالیت الکتریکی عضله سرینی میانی در فاز های تماس پاشنه، میانه استقرار و جداشدن پاشنه از زمین بود (0/05˂ P). همچنین فعالیت الکتریکی عضلات پهن داخلی (0/001=P؛ 1/52=d)، پهن خارجی (0/009=P؛ 1/16=d) و عضله نیم وتری (0/001=P؛ 1/85=d) نیز کاهش معناداری را طی فاز اتکای راه رفتن نشان دادند. نتیجه گیری: کاهش معنادار فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهارسرران و سرینی میانی در افراد دارای زانوی ضربدری ممکن است با بهبود کارایی راه رفتن مرتبط باشد.

مقدمه و اهداف: پای پرونیت، به عنوان یکی از ناهنجاری های رایج پا می تواند بیومکانیک دویدن و خطر آسیب دیدگی اندام تحتانی را تحت تاثیر قرار دهد. خستگی پیامد یک فعالیت سنگین می تواند پارامترهای بیومکانیکی حرکت را تغییر دهد، تحت شرایط خستگی اختلافات بیومکانیکی افراد پای پرونیت و سالم آسان تر مشخص می شود؛ بنابراین هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی تاثیر خستگی در نقطه شکست ضربان قلب بر هم انقباضی عضلات مچ پا در افراد پای پرونیت و سالم طی دویدن بود. مواد و روش ها: تعداد 14 نفر مرد جوان با پای پرونیت و 14 نفر با پای سالم در مطالعه حاضر شرکت کردند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب قبل و بعد از اجرای پروتکل ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (0/05>p) یافته ها: یافته ها در گروه پای پرونیت در مقایسه با پای سالم نشان داد که در هم انقباضی عمومی طی فاز میانه استقرار، به طور معنا داری کمتر (0/049=p، 0/81=d) و در هم انقباضی جهت دار طی فاز جدا شدن پاشنه به طور معنا داری بیشتر بود (0/038= p، 0/85=d). سایر مولفه ها هیچ گونه اختلاف معنا داری را نشان ندادند. نتیجه گیری: هم انقباضی عمومی افراد پای پرونیت در مقایسه با گروه سالم در فاز میانه استقرار کمتر بود. شاید ضعف عضلات اطراف مفصل به دلیل تغییر راستای استخوان های کف پا یکی از دلایل آن باشد. افزایش در هم انقباضی جهت دار در افراد پای پرونیت، نشان از افزایش فشار بر ساختارهای داخلی مچ پا می باشد. شاید دویدن های طولانی مدت ساختارهای داخلی پای این افراد را بیشتر در معرض خطر اضافه بار و آسیب قرار دهد؛ لذا پیشنهاد می شود برای این افراد برنامه های توانبخشی در نظر گرفته شود که هم انقباضی عمومی رو به ویژه در فاز میانه استقرار افزایش دهد.

مقدمه و اهداف: امروزه یکی از آسیب های شایع که درصد بالایی از جامعه دچار آن هستند، سندروم درد کشککی رانی است. تغییرات در کینماتیک ممکن است منجر به افزایش بارهای وارده به سرتاسر مفصل کشککی رانی شود که نهایتا باعث سندروم درد کشککی رانی می شود؛ بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی جابه جایی زاویه ای مفاصل زانو و مفصل ران هنگام دویدن روی تردمیل با شیب های 5-، صفر و 5+ در افراد دارای سندروم درد کشککی رانی بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر نمونه آماری از بین سربازان دوره آموزشی یکی از پادگان های شهر کرمان انتخاب شدند که شامل 18 سرباز مبتلا به سندروم درد کشککی رانی (سن 47/1± 87/23 سال قد، 62/5± 22/174 سانتی متر و جرم 07/10± 18/69 کیلوگرم) و 19 سرباز سالم (سن 30/1± 47/24 سال، قد 34/6± 78/173 سانتی متر و جرم 41/9± 33/74 کیلوگرم) بودند که برای شرکت در این آزمون از بین داوطلبین انتخاب شدند. متغیرهای مورد نظر در طول یک سیکل کامل دویدن با استفاده از سیستم سه بعدی آنالیز حرکت 6 دوربینه اوپتوالکترونیک اندازه گیری شد. از آزمون آنالیز واریانس مکرر و تی مستقل جهت آنالیز داده ها استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد تنها تفاوت معنادار مشاهده شده در جابه جایی زاویه ای زانو بین گروه مبتلا به سندورم درد کشکی رانی و گروه سالم در شیب 5-درصد (0/01=P) بود. بین میانگین جابه جایی زاویه ای مفصل ران در گروه مبتلا به سندروم درد کشککی رانی و سالم در هیچ کدام از شیب ها تفاوت معناداری وجود نداشت. در مقایسه میانگین جابه جایی زاویه ای مفصل زانوی افراد مبتلا به سندروم درد کشککی رانی بین هیچ یک شیب ها تفاوت معناداری مشاهده نشد. همین طور در مقایسه جابه جایی زاویه ای مفصل ران افراد مبتلا به سندروم درد کشککی رانی به جز در شیب ه ای 5-و 5+ درصد (01/001=P)، بین شیب های 5-و صفر درصد و 5+ و صفر درصد تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد دویدن در شیب های منفی می تواند به عنوان یک ریسک فاکتور برای افراد مبتلا به PFPS در نظر گرفته شود و برعکس شیب های رو به بالا می تواند موجب کاهش فشار به مفصل زانو شده و پیشنهاد می شود تمرینات دویدن در شیب های مثبت در تمرینات ورزشی و بازتوانی برای افراد مبتلا به ناهنجاری پاتلوفمورال گنجانده شود. پس این گونه می توان دریافت که خم کردن بیش از حد زانو در حالت تحمل وزن برای افرادی مبتلا به سندروم درد کشکک ی رانی مناسب نیست.

مقدمه و اهداف: خستگی می تواند منجر به تغییرات زیانبار در کینماتیک فرود شده و مفصل زانو را در وضعیتی قرار دهد که احتمال آسیب لیگامنت صلیبی قدامی را افزایش دهد. با توجه به تاثیر تمرینات پرشی بر روی کاهش آسیب های ورزشی و بهبود عملکرد اندام تحتانی، هدف تحقیق حاضر تاثیر 8 هفته تمرینات پرشی بر فاکتورهای منتخب کینماتیکی در شرایط خستگی در مردان هندبالیست لیگ برتر مستعد آسیب لیگامنت صلیبی قدامی بود. مواد و روش ها: روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود. 30 بازیکن هندبال شاغل در لیگ برتر ایران به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. قبل و بعد از یک دوره تمرین 8هفته ای (3 جلسه در هفته) در شرایط مشابه زمانی و مکانی، پس از تعیین پای غالب آزمودنی و اعمال پروتکل خستگی، آزمودنی ها پرش فرود تک پا را انجام دادند. فاکتورهای کینماتیکی اندام تحتانی و تنه در حین فرود تک پا توسط دستگاه موشن آنالیز جهت بررسی حرکات در صفحه حرکتی ساجیتال و فرونتال ثبت گردید. در مدت زمان تحقیق، گروه کنترل هیچ برنامه تمرینی مداخله ای انجام ندادند. جهت تجزیه و تحلیل فرضیه های پژوهش از آمار استنباطی آنکوا در نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که پس از هشت هفته تمرینات پرشی در شرایط خستگی میزان فلکشن زانو، فلکشن ران و فلکشن تنه در گروه تمرینی افزایش یافت (به ترتیب 0/001=p=0/002, p=0/001, p)، در حالی که کاهش معناداری در والگوس زانو، چرخش تیبیا و تیلت جانبی تنه مشاهده نگردید. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تمرینات پلایومتریک احتمالا می تواند در پیشگیری از آسیب های لیگامنت صلیبی قدامی موثر باشد. این تمرینات با تاثیر بر روی زوایای کینماتیکی مفاصل و افزایش فعالیت فیدفورواردی عضلات و توسعه کل سیستم عصبی-عضلانی از مکانیزم هایی که باعث آسیب لیگامنت صلیبی قدامی حین فرود می شود، پیشگیری می کند.

مقدمه و اهداف: با توجه به اینکه عملکرد عضلات تحت تاثیر ویژگی های فردی از جمله تیپ بدنی قرار می گیرد، هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه عملکرد عضلات منتخب لوکال و گلوبال ناحیه ثبات مرکزی و تغییرات مرکز فشار حین راه رفتن مردان جوان با تاکید بر تیپ بدنی بود. مواد و روش ها: 30 مرد جوان با میانگین و انحراف استاندارد سن، قد و وزن به ترتیب در سه گروه آندومورف با 2/5± 26/1 سال، قد 4/6± 185/5 سانتی متر و وزن 8/6± 99/1 کیلوگرم، مزومورف با 2/7± 26/3 سال، قد 8/3± 179/8 سانتی متر و وزن 8/2± 84/2 کیلوگرم و اکتومورف با 2/7± 24/3 سال، قد 0/6± 183/4 سانتی متر و وزن 4/9± 63/2 کیلوگرم به عنوان آزمودنی در پژوهش حاضر شرکت کردند. عملکرد عضلات لوکال و گلوبال ناحیه ثبات مرکزی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی مدل مایون سوییس و اطلاعات مربوط به متغیر مرکز فشار با استفاده از دو صفحه نیرو، در حین راه رفتن ثبت شد. برای مقایسه عملکرد عضلات (شاخص های RMS و مدت زمان فعالیت) و تغییرات مرکز فشار حین راه رفتن در سه تیپ بدنی، از روش آنالیز واریانس با آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0≤ p استفاده شد. یافته ها: نتایج تفاوت معنا داری در RMS عضلات گلوبال مورب داخلی و خارجی شکم را نشان داد. درصد RMS برای تیپ بدنی آندومورف در تمام عضلات لوکال و گلوبال بیشتر از تیپ بدنی مزومورف و اکتومورف حین راه رفتن بود. ضمن اینکه در رابطه با مدت زمان فعالیت الکتریکی در عضلات لوکال چندسر و طویل پشتی و عضله گلوبال مورب داخلی در سه تیپ بدنی حین راه رفتن تفاوت معنا دار مشاهده شد و همچنین مدت زمان فعالیت در سه عضله چندسر، طویل پشتی و مورب داخلی در افراد با تیپ بدنی آندومورف بیشتر بود. تغییرات مرکز فشار نیز برای تیپ بدنی آندومورف بیشتر بود، اما تفاوت معنا داری بین تیپ های بدنی مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان مدعی شد که تیپ بدنی بر الگوی عملکرد عضلات لوکال و گلوبال ناحیه ثبات مرکزی و تغییرات مرکز فشار حین راه رفتن تاثیر می گذارد.

مقدمه و اهداف: بیشتر تحقیقات تاثیر فعالیت استقامتی بر میزان هورمون هپسیدین و آهن خون را مورد بررسی قرار داده اند و افزایش سطح هپسیدین و کاهش سطح آهن خون را به دنبال این نوع فعالیت ها گزارش کرده اند. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر فعالیت مقاومتی دایره ای بر هورمون هپسیدین و متابولیسم آهن در مردان تمرین کرده بود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 30 نفر از مردان به صورت داوطلبانه شرکت کردند که به صورت تصادفی در دو گروه 15نفره فعالیت مقاومتی دایره ای و کنترل قرار داده شدند. پروتکل فعالیت مقاومتی دایره ای شامل 10 ایستگاه (پرس پا، پرس سینه، جلو بازو با هالتر، زیر بغل سیم کش، جلو پا، پارالل، پشت بازو سیم کش، زیر بغل قایقی، سرشانه هالتر و پشت پا) بود که مدت زمان فعالیت در هر ایستگاه 15 ثانیه، مدت زمان استراحت بین ایستگاه ها 45 ثانیه و شدت تمرین 60 درصد یک تکرار بیشینه بود که در 4 نوبت با فاصله استراحت 3 دقیقه بین نوبت ها انجام شد. قبل و بلافاصله بعد از فعالیت مقاومتی به مقدار 5 میلی لیتر نمونه خونی از ورید بازویی آزمودنی ها گرفته شد و مقادیر هپسیدین، آهن، فریتین سرم و تعداد گلبول های قرمز خون مورد اندازه گیری قرار گرفت. یافته ها: در گروه فعالیت مقاومتی دایره ای به دنبال فعالیت سطح هپسیدین (0/031=p) و فریتین (0/001=p) کاهش و سطح آهن خون (0/001=p) افزایش معنی داری یافت، اما این تفاوت برای تعداد گلبول های قرمز معنی دار نبود (0/055=p). در گروه کنترل برای هیچ یک از متغیرها تفاوت معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد (0/05

مقدمه و اهداف: امروزه با توجه به شیوع اختلال نقص توجه-بیش فعالی، انجام پژوهش برای تعیین تاثیر تمرینات و راهکارهای غیردارویی برای کمک به بهبود افراد مبتلا به نقص توجه-بیش فعالی بیش ازپیش احساس می شود. پژوهش حاضر نیز با همین منظور و با اعمال متغیرهای ادراکی– حرکتی و ذهن آگاهی انجام شده است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمایشی و یک گروه شاهد انجام شده است. شرکت کننده های این پژوهش شامل 30 کودک مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی با میانگین سن 65/1± 9 سال بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند؛ از شرکت کننده ها در پیش آزمون، آزمون شبکه های توجهی گرفته شد. سپس مداخله مربوط به هر گروه آزمایش در مدت 8 جلسه یک ساعته اجرا شد. بعد از آن که دو گروه (تمرینات ذهن آگاهی و تمرینات ادراکی-حرکتی) تمرینات خود را به مدت چهار هفته، هر هفته دو جلسه و هر جلسه یک ساعت انجام دادند، مجددا از آن ها آزمون شبکه های توجهی گرفته شد. برای آزمون فرضیه های تحقیق از آزمون آنکوا و تحلیل واریانس مرکب با اندازه های مکرر با سطح معناداری 0/05>p استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که تمرین های ادراکی-حرکتی و ذهن آگاهی بر دقت پاسخ و برخی از زیرمجموعه های (شاخص های) شبکه های توجهی کودکان مبتلا به نقص توجه-بیش فعالی تاثیر معنادار دارد، در صورتی که در گروه کنترل تغییرات معناداری مشاهده نشد. همچنین اثر تمرین های ذهن آگاهی از تمرین های ادراکی– حرکتی بیش تر می باشد. نتیجه گیری: طبق نتایج به نظر می رسد استفاده از تمرینات ذهن آگاهی و ادراکی-حرکتی در کنار سایر روش های درمانی افزایش توجه برای این کودکان پیشنهاد می گردد.

مقدمه و اهداف: اختلال بیش فعالی و کمبود توجه، یکی ازاختلال های روانشناختی و روانپزشکی است که در کودکی ظاهر می شود. این اختلال به عنوان شایعترین اختلال های عصبی– رفتاری در دوره کودکی شناخته شده است که بخش بزرگی از جمعیت کودکان جهان را مبتلا کرده است. این اختلال غالبا به عملکرد فرد در بسیاری از زمینه ها همچون تحصیل، توجه و تمرکز، ارتباطات اجتماعی و حوزه های شناختی از جمله کارکردهای اجرایی صدمه می زند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر توانبخشی شناختی بر کارکردهای اجرایی (بازداری پاسخ و برنامه ریزی) کودکان دارای اختلال نقص توجه و بیش فعالی می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح کارآزمایی بالینی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بوده است. 30 کودک دارای اختلال نقص توجه و بیش فعالی 7-9 سال که در سال 98-1397 به کلینیک مشاوره آمورش و پرورش ناحیه 1 شیراز، مراجعه داشتند، با استفاده از آزمون تشخیصی 4CSI-تشخیص گذاری شده و با استفاده از آزمون هوش ریون یکسان سازی شدند و به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش، در ده جلسه یک ساعته به صورت هر هفته دو جلسه، تحت مداخله برنامه ه ای توانبخشی قرار گرفتند. در پژوهش حاضر، متغیر بازداری پاسخ با استفاده از آزمون استروپ و متغیر برنامه ریزی با آزمون بریف انجام شد. یافته ها: کارکردهای اجرایی (بازداری پاسخ) در پیش آزمون و پس آزمون در کودکان دارای اختلال نقص توجه و بیش فعالی تفاوت معنادار وجود دارد. کارکردهای اجرایی (برنامه ریزی) در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری (p <0/001) را نشان داد. نتیجه گیری: به نظر می رسد توانبخشی شناختی بر بهبود عملکردهای اجرایی (بازداری پاسخ و برنامه ریزی) کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی موثر است و کارکردهای اجرایی (بازداری پاسخ و برنامه ریزی) را بهبود می بخشد و جایگزینی مناسب در برابر تاثیرات داروهای روان محرک برای این کودکان است.

مقدمه و اهداف: هماهنگی بین مفاصل و عضلات سبب اعمال و پخش مناسب نیرو بر ستون فقرات کمری و مفاصل می شود. از طرفی دیگر، خستگی ناشی از قایقرانی که با تغییراتی در مکانیک پارو زدن نیز همراه است، به دلیل چرخه ای و تکراری بودن موجب تغییراتی در الگوی هماهنگی و تغییرپذیری مفاصل می شود. هدف تحقیق حاضر تعیین اثر یک وهله خستگی عمومی بر میزان هماهنگی و تغییرپذیری بین مفاصل ناحیه تنه (ناحیه کمری-پشتی ستون فقرات و ران-لگن) قایقرانان نخبه بود. مواد و روش ها: 14 قایقران تیم ملی مردان در تحقیق کنونی نیمه آزمایشگاهی شرکت کردند. برای ایجاد خستگی عمومی ناشی از فعالیت تا حد واماندگی از تمرین قایقرانی روی ارگومتر استفاده شد. متغیرهای مرتبط با هماهنگی و تغییرپذیری بین مفاصل با استفاده از دستگاه واحدهای اندازه گیری اینرسی و مشخصات کینماتیکی حرکت در سه صفحه ساجیتال، فرونتال و هوریزنتال محاسبه شد. از آزمون شاپیرو-ویلک برای تعیین وضعیت نرمال بودن توزیع داده ها و از آزمون آماری تی وابسته برای مقایسه متغیرهای وابسته در سطح معنا داری P≤ 0/05 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که یک وهله خستگی عمومی تغییر معنا داری بر میزان تغییرپذیری مفاصل ران-لگن در صفحه ساجیتال (0/009=P با اندازه اثر 0/933) دارد. یک وهله خستگی عمومی تغییر معنا داری بر میزان هماهنگی مفاصل کمری-پشتی و ران-لگن در صفحات ساجیتال، فرونتال و هوریزانتال ایجاد نمی کند (0/05>P). همچنین تغییر معنا داری بر میزان تغییرپذیری مفاصل کمری-پشتی در صفحات ساجیتال، فرونتال و هوریزانتال و مفاصل ران-لگن در صفحات فرونتال و هوریزانتال قایقرانان نخبه ایجاد نمی کند (0/05>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، می توان افزایش تغییرپذیری مفاصل ناحیه تنه را به عنوان ریسک فاکتوری بر عملکرد قایقرانان حرفه ای قلمداد کرد که پتانسیل بروز آسیب های مختلفی همچون کمردرد در بین ورزشکاران این رشته ورزشی را موجب می شود.

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه طیف فرکانس عضلات اندام تحتانی در بیماران مبتلا به کووید-19 با همسالان سالم طی راه رفتن بود. مواد و روش ها: نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 15 بیمار مبتلا به کووید-19 (با میانگین سنی: 9/1 ± 24/ 6) و 15 فرد سالم (با میانگین سنی: 8/0± 23/2 سال) بود که به طور در دسترس انتخاب شدند. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری t مستقل انجام شد. یافته ها: طی مرحله پاسخ بارگیری در عضلات پهن داخلی، پهن خارجی و سرینی میانی طیف فرکانس در گروه بیماران به طور معنی داری نسبت به گروه سالم بالاتر بود (0/05˂ P). طی فاز میانه اتکا تمامی عضلات مورد بررسی مقادیر مشابهی در میانه طیف فرکانس را در دو گروه نشان دادند (0/05

مقدمه و اهداف: امروزه شیوع کووید-19 از طرف سازمان بهداشت جهانی به عنوان پاندمی جهانی اعلام شده است. در پی پاندمی کرونا و قرنطینه خانگی، محدودیت هایی برای افراد خصوصا بخش آموزش کشور ایجاد شده است. در این بین، اساتید دانشگاه ها با شرایط آموزش به صورت مجازی و تغییر در فعالیت های روزمره مواجه شده اند؛ بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر شرایط آموزش مجازی بر وضعیت اسکلتی-عضلانی و فعالیت بدنی اساتید دانشگاه کشور در دوران پاندمی کرونا بود. مواد و روش ها: در تحقیق توصیفی حاضر از پرسشنامه های استاندارد وضعیت اسکلتی-عضلانی نوردیک و فعالیت بدنی بک استفاده شد. جامعه آماری شامل اساتید دانشگاه های فرهنگیان سراسر کشور، با 98 مرکز بود که از این بین 260 نفر به عنوان نمونه در تحقیق شرکت نمودند. از آزمون های مک نمار و t زوجی و آزمون همبستگی اسپیرمندر سطح معناداری 05/0≥ P استفاده گردید. یافته ها: بین شیوع عارضه اسکلتی-عضلانی در نواحی گردن، شانه، پشت و کمر قبل و حین کرونا تفاوت معنی دار مشاهده شد (0/05≥ p). همبستگی منفی معناداری بین اختلالات گردن و مچ دست با فعالیت بدنی کاری و اختلالات مچ دست و زانو با فعالیت بدنی ورزشی و فعالیت بدنی اوقات فراغت وجود داشت (0/05≥ p). بین میزان ساعات استفاده از رسانه های اجتماعی برای اوقات فراغت و آموزش، استفاده از لپ تاپ و تلفن همراه و میزان خواب شبانه و روزانه قبل و حین کرونا تفاوت معناداری وجود داشت (0/05≥ p). نتیجه گیری: به نظر می رسد شرایط کنونی پاندمی کرونا، تغییر در سلامت اسکلتی-عضلانی و نوع فعالیت بدنی اساتید را به همراه داشته است، به طوری که ابزار ارتباط و آموزش مجازی و زمان بر بودن آن، منجر به کاهش میزان فعالیت بدنی در ابعاد مختلف کاری، اوقات فراغت و ورزش، شیوع برخی اختلالات اسکلتی-عضلانی و حتی تغییر در میزان خواب اساتید گردیده است. افزایش فعالیت بدنی منظم و اتخاذ روش صحیح استفاده از ابزار سخت افزاری و نرم افزاری آموزش مجازی پیشنهاد می گردد.