Razi Journal of Medical Sciences
Year:2021 | Volume: | Issue: |Papers Count:9

زمینه و هدف: فعالیت بدنی فوایدی بر عملکرد شناختی دارد و برخی از شواهد نشان می دهد که عامل رشد عصبی مشتق از مغز (BDNF) و عامل رشد شبه انسولینی-1 (IGF1) در این اثر نقش دارد، لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه دو نوع فعالیت ورزشی استقامتی با شدت های مختلف بر میزان BDNF و IGF1موش های نر ویستار بود. روش کار: 32 سر موش صحرایی نر ویستار تهیه و بصورت تصادفی بر اساس وزن به چهار گروه مساوی شش تایی تمرین تناوبی، تمرین تداومی، گروه کنترل پایه و گروه کنترل بدون تمرین تقسیم شدند. تمرین تناوبی شامل 4 تا 7 وهله یک دقیقه ای تمرین دویدن با سرعت های بالا از 28 تا 55 متر در دقیقه و سرعت پایین از 15 تا 30 متر در دقیقه و تمرینی تداومی با سرعت 15 تا 30 متر در دقیقه و مدت زمان هر جلسه 15 تا 60 دقیقه با استفاده از تردمیل جوندگان، پنج روز در هفته به مدت هشت هفته بود. بعد از دوره تمرین سطوح در گردش خون دو عامل BDNF و IGF-1 با روش الایزا اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها و مقایسه بین گروهی از آزمون آنوای یک طرفه (one way ANOVA) و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد، مقادیر IGF-1 سرمی پس از 8 هفته، در گروه های تمرین ورزشی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (001/ 0=P) و مقادیر BDNF سرم، در گروه های تحقیق تفاوت معنی داری با هم نداشت (93/0=P). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که هشت هفته تمرین تناوبی و تداومی باعث عدم تغییر BDNF، و کاهش IGF-1 شد. بنابراین تمرینات با مدت طولانی تر برای بهبود وضعیت شناختی پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: بیماری نقص ایمنی متغیر شایع CVID یک بیماری نقص ایمنی اولیه است که درمان قطعی ندارد و فقط با تزریق فاکتور خونی IVIG کنترل می شود. این بیماران به خاطر مشکلات جسمانی متعدد تحت تاثیر استرس های شدیدی قرار دارند و به طبع آن کیفیت زندگی و تاب آوری روانی در آن ها کاهش می یابد. هدف بررسی تاثیر معنادرمانی بر میزان تاب آوری روانی و کیفیت زندگی در این بیماران می باشد. روش کار: در این پژوهش نیمه آزمایشی نمونه در دسترس شامل 32 نفر از بیماران CVID مراجعه کننده به «مرکز تحقیقات نقص ایمنی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان» بودند که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرارگرفتند. روان درمانی مبتنی بر معنا درمانی به صورت 10 جلسه گروهی تدوین شد و به صورت آنلاین بر روی گروه آزمایش اجرا شد. پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویسون (2003) و پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران نقص ایمنی متغیر شایع (2016) در مرحله پیش-آزمون و پس-آزمون و پیگیری یک ماهه درمان به کار گرفته شد. داده ها با روش آماری تحلیل واریانس اندازه های مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان دادند؛ نمرات کیفیت زندگی و تاب آوری در مرحله پس-آزمون با افزایش معنادار همراه بود و در مرحله پیگیری درمان نیز از ثبات نسبی ت برخوردار بود (05/0>p). نتیجه گیری: از یافته های این پژوهش نتیجه گرفته می شود که معنادرمانی در افزایش تاب آوری در کیفیت زندگی بیمارانCVID اثربخش بوده است. بنابراین؛ می توان در کنار مداخلات پزشکی با بهره گیری از این نوع درمان، شرایط روانی این بیماران و کیفیت زندگی آنان رابهبود بخشید.

زمینه و هدف: با ظهور پاندمی COVID-19 در سراسر جهان و عدم وجود واکسن یا داروی قطعی برای درمان آن، قرنطینه خانگی، بهترین گزینه برای پیشگیری از شیوع آن می باشد. از سوی دیگر بی تحرکی و پیامدهای ناشی از آن در ابعاد مختلف به خصوص پیامدهای فیزیولوژیک و سایکولوژیک اثرات سوء داشته، لذا ارایه راهکارهایی جهت تقلیل آثار سوء قرنطینه ضروری به نظر می رسد. شواهد بسیاری نشان می دهند که فعالیت ورزشی یک تعدیل کننده قوی ژن است که باعث ایجاد تغییرات ساختاری و عملکردی در مغز می شود و فواید بسیاری هم بر عملکرد شناختی و هم سلامتی دارد. همچنین، فعالیت ورزشی یک عامل محافظ برای تخریب عصبی است. روش کار: برای یافتن مطالعات انجام شده با تمرینات ورزشی بر اختلال عملکرد شناختی بیماران مبتلا به ویروس کرونا و توصیه های ورزشی جهت ریکاوری آن ها، پایگاه های اطلاعاتی Google Scholar، Sciencedirect، PumMed، Scopus، SID، نور و مگیران مورد بررسی قرار گرفتند. از بین 460 مطالعه با توجه به معیار های ورود مقالات 52 مطالعه وارد بررسی ما شدند. در جستجو مقالات به ترتیب: از Google Scholar 306 مطالعه، ScienceDirect 102 مطالعه، PubMed 32 مطالعه و Scopus 20 مطالعه استخراج شد. اصول اخلاقی در نگارش مقاله، طبق دستورالعمل کمیته اخلاق کشوری و آیین نامه COPE رعایت شده است. یافته ها: با این حال مشخص شد که ابتلا به کووید-19 زمینه ساز تخریب عصبی باشد و انجام فعالیت های ورزشی می تواند از طریق جبران بهتر در برابر حملات باعث افزایش هورمون های نورون زایی در مغز شود و بنابراین این تخریب عصبی جلوگیری و یا آن را مدیریت کند. نتیجه گیری: بنابراین، انجام تمرینات ورزشی می تواند باعث بهبود عمکلرد مغز و کاهش اختلال های شناختی شود.

زمینه و هدف: طراحی زخم پوش مناسب متاثر از موارد متعددی از جمله نوع زخم، زمان ترمیم زخم، خواص فیزیکی، شیمیایی و مکانیکی بانداژ در نظر می باشد. الکتروریسی روش ساده و ارزانی برای تولید لیف های نانومتری و میکرومتری است. با توجه به توانایی مت های لیفی و خاصیت متخلخل آن ها، لیف های الکتروریسی شده می توانند به صورت مفیدی در طراحی زخم پوش ها به کار برده شوند. روش کار: در این بررسی ساخت زخم پوش های الکتروریسی شده ی دو لایه مورد مطالعه قرار گرفته است، که لایه ی زیرین متشکل از پلی وینیل الکل بارگذاری شده با ونکومایسین است و لایه ی رویی از کیتوسان و پلی لاکتید کو گلایکولیک اسید ساخته شده است. یافته ها: بررسی های آزمایشگاهی این پژوهش نشان دادند که ساختار های به دست آمده قطری بین 2/0-2/1 میکرومتر دارند که به صورت تصادفی توزیع شده اند. این لیف ها عاری از بید بوده و می توانند ماتریس خارج سلولی را شبیه سازی کنند. همچنین با ارزیابی آزمون جذب آب این بستر ها مشخص شد که توانایی جذب آب خوبی دارند و در حدود 110% جذب آب بعد از 24 ساعت غوطه وری در آب حاصل شده است. پس می توانند ترشحات زخم را جذب کرده و محیط زخم را خشک نگه دارند. آزمون تخریب نمونه ها حاکی از تخریب 35% از این بستر دو لایه ی الکتروریسی شده در طی 3 هفته غوطه وری در PBS بوده است. نتیجه گیری: با بررسی رهایش ونکومایسین مشخص شد که اگرچه در ابتدا کمی رهایش انفجاری مشاهده می شود، اما در عرض چند ساعت نرخ رهایش کنترل شده و با نرخ آرام تری رهایش روی می دهد. همچنین آزمون خواص آنتی باکتریایی این موضوع حاکی از این بود که این داربست های دو لایه خواص آنتی باکتریایی چشمگیری نشان می دهند، به گونه ای که حدود 98% باکتری ها از بین رفتند. اگرچه آزمون ضد باکتریایی نشانگر کاهش چشمگیر رشد باکتری بود اما آزمون زنده مانی سلولی نشان داد که این داربست ها در مقابل سلول ها زیست سازگاری دارند. در ادامه به هرکدام از مطالب ذکر شده با جزییات بیشتری اشاره می شود و نتایج آزمون ها مورد تحلیل و بررسی قرار خواهند گرفت.

زمینه و هدف: خطاهای پزشکی از مهم ترین چالش های نظام سلامت بوده و می تواند به سلامت بیماران که از ابعاد مهم مراقبت بهداشتی است، آسیب وارد نماید. لذا این مطالعه با هدف بررسی نظام مند و گردآوری اطلاعات رخداد انواع خطاهای پزشکی پزشکان ایران به عنوان نمونه ی یک جامعه در حال توسعه، انجام شده است. روش کار: این مطالعه سیستماتیک در سال 1398 با استفاده از ابزارهای جستجو در پایگاه های SID، Magiran، Iran Doc، Scopus، Proquest، Pub Meb، web of science، Springer، Cochrane، Elsevier، Science Direct وGoogle scholar به بررسی مطالعات در زمینه انواع خطاهای پزشکی پزشکان ایرانی از ابتدای تاسیس هر یک از پایگاه های فوق تا 1 آگوست 2019 پرداخته است. در فرایند جستجو از کلمات شیوع، خطاهای پزشکی/پزشکان، خطاهای جراحی/جراحان، خطاهای اجرایی، خطاهای دارویی/تجویز و ایران و از واژگان معادل براساس MeSH استفاده گردید. یافته ها: در مجموع 15 مقاله: 3 مقاله فارسی و 12 مقاله انگلیسی یافت شد. براساس یافته های مطالعات شیوع خطاهای پزشکی پزشکان ایرانی از 1/38 تا 65 درصد متغیر بود. بیشترین اشتباهات پزشکی به ترتیب خطای تجویز با 3/17% و خطای دارویی به میزان 98/1 خطا در هر بیمار بود. مهم ترین عوامل وقوع خطای پزشکی عبارتند از میزان تحصیلات پزشکان، عدم آموزش مناسب کادر درمانی، عملکرد کارکنان، سطوح مدیریتی و نواقص اجرایی، ثبت اطلاعات در پرونده پزشکی، عدم همکاری بین پزشکان و اشتغال در بخش پرجمعیت بیمارستانی. نتیجه گیری: این مرور نظام مند نشان داد به طورکلی میزان وقوع خطاهای پزشکی پزشکان ایرانی طی فرایند مراقبت بالینی بالا است. همچنین رایج ترین نوع اشتباهات پزشکی در بیمارستان های ایران، خطای تجویز پزشک و خطاهای دارویی می باشد. لذا در جهت کاهش خطاهای پزشکی می توان از مداخله داروسازان بالینی و فناوری ثبت الکترونیک اطلاعات توسط پزشک استفاده نمود.

زمینه و هدف: تیامین به عنوان کوفاکتور آنزیم های متعددی عمل می کند که در متابولیسم کربوهیدرات دخیل است. کمبود تیامین در کودکان مبتلا به کتواسیدوز دیابتی (DKA) شایع است و ممکن است درمان کتواسیدوز دیابتی این کمبود را تشدید نماید. نظر به اهمیت موضوع و مطالعات محدودی که در زمینه اندازه گیری سطح سرمی تیامین به ویژه در کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت صورت گرفته برآن شدیم سطح سرمی این ویتامین را در دو گروه از کودکان و نوجوانان مبتلا به کتو اسیدوز دیابتی و مبتلایان به دیابت بدون کتواسیدوز دیابتی، بررسی کنیم. روش کار: این پژوهش هم گروهی به روش مورد-شاهدی به اجرا درآمد. گروه مورد شامل 30 بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) بود. در بدو بستری نمونه خون از بیماران گروه مبتلا به کتواسیدوز دیابتی تهیه شده و از نظر اندکس های گازهای خونی شامل HCo3، PCo2، pH، تعیین سطح سرمی تیامین، سدیم، پتاسیم، هموگلوبین، قند خون، لاکتات و HbA1C مورد ارزیابی قرار گرفت. در گروه بیماران بدون کتواسیدوز دیابتی نیز سطح سرمی تیامین اندازه گیری شد. پس از بستری بیماران، اقدامات اولیه جهت درمان کتواسیدوز دیابتی شامل هیدراتاسیون با مایعات ایزوتونیک، تزریق انسولین به میزان Unit/Kg/hr 1/0 بر اساس پروتکل یکسان برای کلیه بیماران گروه مورد انجام شد. کلیه اطلاعات دموگرافیک بیماران دو گروه به همراه نتایج تست های آزمایشگاهی و امتیاز وضعیت هوشیاری بیماران در فرم های اطلاعاتی مخصوص هر بیمار ثبت و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش 7/56 درصد از بیماران مبتلا به DKA در بدو بستری کمبود تیامین داشتند و در بیماران دیابتی بدون کتواسیدوز دیابتی 3/43 درصد کمبود تیامین داشتند. سطح سرمی تیامین در بدو بستری در بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی به شکل معناداری کمتر از بیماران گروه کنترل بود. سطح HbA1c نیز به شکل معناداری در بیماران کتواسیدوز دیابتی بیشتر از بیماران گروه کنترل بود. همچنین سطح سرمی تیامین در بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی رابطه آماری معناداری با سطح HbA1c داشت. بررسی های انجام شده حاکی از آن بود که بین سطح سرمی تیامین در بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی با سن، جنسیت، شدت کتواسیدوز دیابتی، سابقه ابتلای بیمار به کتواسیدوز دیابتی و مدت زمان شروع علایم رابطه آماری معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که درمان کتواسیدوز دیابتی، کمبود تیامین در این بیماران را تشدید می کند. لذا پیشنهاد می شود تجویز مکمل های تیامین در کودکان مبتلا به کتواسیدوز دیابتی مدنظر قرار گیرد. از طرفی هر چه کنترل قند خون ضعیف تر باشد، سطح تیامین نیز پایین تر خواهد بود. بنابراین پیشنهاد می شود با توجه به عوارض کمبود تیامین در بیماران دیابتی، کلیه این بیماران به تغذیه سالم و مناسب یعنی گنجاندن غذاهای حاوی تیامین در رژیم غذایی از جمله مصرف ماهی و طیور، برنج، جوی دوسر، گندم و بنشن ها تشویق شوند.

زمینه و هدف: شناخت روش های تمرینی موثر می تواند نقش مهمی در پیشگیری از پیشرفت بیماری و کاهش هزینه های درمانی در افراد کم تحرک داشته باشد. هدف از این پژوهش، بررسی تغییرات عوامل آمادگی بدنی و برخی شاخص های آنتروپومتری زنان جوان غیرفعال به دنبال هشت هفته تمرینات کراس فیت بود. روش کار: در این تحقیق نیمه تجربی، 20 زن جوان غیرفعال (سن40/2±, 9/24 سال و شاخص توده بدنی 7/2±, 7/22 کیلوگرم بر مجذور متر) از شهر شیراز به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تمرین و کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرین کراس فیت سه جلسه در هفته، هر جلسه 60دقیقه با شدت 50 تا 60درصد حداکثر تکرار بیشینه و برای مدت 8هفته انجام شد. تغییرات عوامل آمادگی بدنی و شاخص های آنتروپومتری آزمودنی ها با استفاده از آزمون راکپورت، درازونشست، دویدن 4 در 9 متر چابکی، دویدن 45متر سرعت و پرش سارجنت اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و وابسته در سطح 05/0

زمینه و هدف: پژوهش های بسیاری به شیوه مدیریت هیجانات همسران بر کیفیت تعاملات آینده آنان تاکید دارد. یکی از شیوه های ناکارآمد مدیریت هیجانات مثلث سازی در خانواده است که تمایزیافتگی خود را کاهش داده و موجب افزایش هیجان پذیری و همجوشی می شود. از آنجا که ارتباط این متغیرها در یک مدل ساختاری مورد مطالعه قرار نگرفته است، هدف از این پژوهش تدوین الگوی ساختاری مثلث سازی در خانواده و گرایش به روابط فرازناشویی با واسطه گری تمایزیافتگی بود. روش کار: این پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل افراد متاهل شهر تهران در سال 1399 و نمونه شامل 349 فرد بودکه با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش مقیاس مثلث سازی یوسفی و بهرامی (1394)، مقیاس تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر (1998) و مقیاس خیانت مارک واتلی (2006) بود. به منظور بررسی روابط میان متغیرها از روش معادلات ساختاری، آزمون همبستگی و بوت استرپ استفاده شد. یافته , ها: ارزیابی مدل فرضی پژوهش نشان داد که مدل فرضی با مدل اندازه گیری، برازش دارد (96/0CFI=، 96/0 IFI=، 077/0RMSEA=). نتایج نشان داد که مثلث سازی به صورت غیر مستقیم از طریق تمایزیافتگی خود بر روابط فرازناشویی تاثیر دارد. همچنین نتایج نشان داد که مثلث سازی رابطه مستقیم با روابط فرازناشویی (07/0) ندارد و تمایزیافتگی در ارتباط بین مثلث سازی و روابط فرازناشویی نقش واسطه ای دارد. نتیجه,گیری: مثلث سازی در خانواده و به دنبال آن سطح پایین تمایزیافتگی در افراد احتمالا منجر به روابط فرازناشویی می شود. تحقیقات بیشتر در این زمینه ضروری است تا با آموزش های لازم کیفیت روابط زوج و مدیریت هیجانات بهبود یافته و از بروز روابط فرازناشویی پیشگیری شود.

زمینه و هدف: استیوآرتریت یک بیماری مزمن دژنراتیو غضروف مفصلی و شایع ترین نوع آرتریت است. هدف مطاله حاضر تبیین تاثیر هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و تزریق سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) بر بیان ژن Beclin-1، Mir-155وmTOR بافت غضروف آسیب دیده در موش های صحرایی مبتلا به استیوآرتریت زانو بود. روش کار: در این مطالعه تجربی 35 سر موش صحرایی نر بالغ ویستار (با میانگین وزن 10±, 210 گرم) به طور تصادفی به پنج گروه سالم، استیوآرتریت، استیوآرتریت + تمرین هوازی، استیوآرتریت+ سلول های بنیادی مزانشیمی و گروه استیوآرتریت+ تمرین هوازی + سلول های بنیادی مزانشیمی تقسیم شدند. استیوآرتریت به روش جراحی انجام شد. تمرین ورزشی شامل دویدن روی نوارگردان به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته، هر جلسه 35-45 دقیقه و با سرعت 18 متر در دقیقه بود. گروه سلول های بنیادی مزانشیمی به مقدار 106×1 سلول بنیادی مزانشیمی بر کیلوگرم از طریق تزریق داخل مفصلی زانو دریافت کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و در وضعیت 12 ساعت ناشتایی نمونه های غضروف زانو جدا شد و بیان ژن Mir-155، Beclin-1 وmTOR به روش R-T PCR اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد استیوآرتریت موجب کاهش بیان ژن Beclin-1 و افزایش Mir-155 و mTOR بافت غضروف شد. اما تمرین، سلول های بنیادی مزانشیمی و مداخله تمرین + سلول های بنیادی مزانشیمی این روند معکوس بود (009/0P≤, ). همچنین بین گروه های تمرین سلول های بنیادی مزانشیمی با تمرین + سلول های بنیادی مزانشیمی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0>p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاد می شود افراد مبتلا به استیوآرتریت از تمرین ورزشی با شدت متوسط و سلول بنیادی جهت بهبود بیان ژن های اتوفاژی غضروف مفصلی استفاده کنند.